| The Me Clone (English) |
La Mi-Klono (Esperanto H) |
|
Chapter 21: To the Finland Station Donald E. North surveyed the sixty or so students arrayed in front of him. It was a fairly small class for such a large auditorium. Funny; he ought to have a sense of déjá vu, but he didn’t. Just another Thursday morning at the podium. The glasses were more a hindrance than a help, but Donny had to make do. Normally, Donald (D.) tended to give off-the-cuff lectures that might or might not cover the intended ground; stirring up discussion was his forte. Today’s happened to be different; one of his set-piece narratives. So Don E. felt a bit more comfortable making his second-self debut with the complete text in front of him. As he opened his loose-leaf binder, there were still some prefatory remarks to extemporize. “On Tuesday we were talking about the Hitler-Stalin pact.” (Oops—I hope he did!) “We will now look at one of the consequences of that, an aspect of the Phony War period which is not quite as famous as, say, the Munich deal beforehand, or the Battle of Britain afterward. I refer to the Winter War between Russia and Finland. For that matter, ‘Phony War’ is one of those expressions that doesn’t quite fit the reality, because in the Russo-Finnish War alone we had something like a million killed in three and a half months.” Donny began the lecture proper. “Stalin’s attempted conquest of Finland in the 1939-49 Winter War, if successful, would have produced a puppet government—or even a Soviet Republic—headed by O.W. Kuusinen. That so-called ‘Democratic Republic of Finland’ was a very near miss, averted only at the last minute in a complex whirlpool of realpolitik, including the fantastic Anglo-French attempt of March 1940 to invade Sweden and attack the Soviet Union … ” It all went without a hitch, and Donny felt full of aplomb. He even had to remind himself once in awhile that he wasn’t impersonating Don, because, as always, they were part and parcel. The end of the lecture flowed smoothly into place. “The Finns lost a tenth of their territory and suffered tremendous casualties, but they succeeded in staving off the Kuusinen government. As Max Jakobson said, ‘Finland was defeated. But she was not conquered.’ “In the Winter War, Finnish morale was the major clue. Militarily, Finland lost the war. However, it was able to unhorse Stalin’s puppet, and to sue for peace with its morale intact; its national integrity and democratic government preserved.” Perfect timing; the buzzer rang. A few students clustered around him as Don E. gathered his papers into his briefcase. “Professor North, could I have an extension on my term paper … ?” It was that time of the year. Donny beckoned the students to his office, and spent most of the noon hour negotiating postponements. Usually the students did not take advantage of his open-door office; but as the term neared its end, they queued up for late-date indulgences. Don E. was so busy he hardly had time to marvel that this was the first time he was dealing face to face with other people in Don’s stead. The traffic subsided barely in time for him to take off for the Biology Annex. Much to his disappointment, only Pete was there, and not Sheila. “Oh, hi, Donald; is Don E. coming as well?” “What?” Donny did a momentary double-take, then remembered his glasses, and took them off. “I am Donald E., though it’s a good thing you can’t see the difference at a glance! I was wearing glasses today because I took over one of his lectures. First time I’ve gone public, so to speak. Incognito, that is. I pretended I was Don.” “A fellow could get confused. I hope you’re not.” “Yeah, me too.” “How did it go, today? You coming across as Don, the the other Don.” “I was a real natural.” “Do you think anyone might have had the slightest suspicion?” “Not in the slightest.” “And you didn’t have any trouble, miscues, yourself?” “Not in the slightest.” “Very good; I don’t have to remind you, then, how cautious you’ll have to be in trading places like that. Have you been using the modem since yesterday?” Don E. described their inconclusive essay at learning Finnish. Meanwhile, Pete was starting his rapid regimen of routine exam, top to toe. Donny wondered whether to renew the question of visiting the lab, then decided that Sheila had seemed more receptive; so he put off the matter till the next time she’d be back at the Annex. Pete filled up another checklist or two in the dossier, and professed that everything looked fine to him. Donny saw no reason to disagree. Pete did not prolong the visit a moment more than necessary, and Donny likewise saw no reason today to further discuss any of the fine points of life in a dual mode. Pete was not exactly showing him the door, but as usual his signals indicated that he was working on five or ten other things as well at that very moment. Meanwhile, back home Donald D. was doing a refresher on the Korean War truce talks. What with Donny already on campus, Don realized he couldn’t prudently go to the library there, nor was he in the mood to trek to the more distant big University library across town. So he made do with his own books and research files. For a change of pace after lunch, Don decided to give A.J.’s apartment a lived-in look. He made several trips back and forth, taking over a minimal supply of bedding, surplus kitchen items including a teapot and a few teabags, and some books and magazines should one Don or the other have to hole up there for awhile. Later in the afternoon, Don E. returned. “So;” Don greeted him, “how did it go? How did it feel to be me for a change?” Donny threw up his hands. “For a change, the man says. What change? Not a dime’s worth of difference, needless to say. Same lecture; same lecturer; same students; and, same list of excuses from the kids wanting extensions. I must have given out seven or eight. They’re all listed here in the notebook, but you may want to check on the modem to get the flavor of who’s doing what when.” “Or who’s not doing what when.” “You said it. You know, now that you mention it, you—we— might be getting a little soft-headed about always extending these deadlines. The students know they can get away with it when it come to our courses. Maybe from now on we ought to declare a policy that we simply won’t even look at any assignment that comes in past the due date.” “Aw, c’mon Donny, that would be out of character for us. After all, you know our gloss on the Golden Rule is to do unto others what we wanted or inveigled others to do unto us way back when. Can you name one single paper that we ever finished on time—ever?” “Oh, sure, lots of them.” “Yeah, but the important ones, the ones we put some time and effort into?” “But you don’t think these students of ours are going to use the extensions for a better paper, do you? It’ll just give them more time for their other courses—or parties—, and they know we’re an easy touch.” Donald tapped his nose. “You’re not saying I ought to be more of a hard-nose, are you?” “I’m saying what you’ve been thinking all along anyway.” Donny got out the modem, and straightened the wires. “Here, let’s hook up, and you can get a first-hand impression of the dispensations I gave.” Don retrieved the notes Donny had made on each student, then went over them one by one in mind-synch with him. This time their communion lasted about five minutes, the longest so far. Then Don detached the earclip and gave Don E. a funny look. “You know, Donny, not to change the subject, but I get the distinct impression there that you’re rowing backward in regard to our Finland research project.” “You know, Don, this is a pretty good modem. I’d say you’re right; you read me loud and clear.” “What?? You mean it’s true? You mean you don’t think the Finland trip is such a good idea?” “Yes. No. Well—I mean—what I mean is, there’s a kind of a feedback here. I’m picking up your latent doubts about the Finland project, and I agree with them. I think we ought to reconsider the whole thing, before we get too much deeper into the planning.” “Good grief, Donny, I admit I’m not the most decisive person in the world, but if you throw a spanner like that into the works, we’ll end up stalemating each other, instead of expediting each other. At least with the Finland project, there’s something I had very definitely decided to go ahead with, and surely that carries over into your thinking too—doesn’t it?” “Well, yes, you had decided: against your better judgment. And it so happens your better judgment is now equipped with its own set of vocal cords.” “And what, pray tell, is my better judgment telling me is a better research project?” “Um, let me first mention that of course your—our—original decision to go to Finland is just as much a part of my baggage as it is yours. But you have to admit we can’t really afford to have both of us go. Those Nordic Research grants aren’t very lucrative.” “Think again. We bring A.J. De Beer in as an assistant, so we apply to some other granting agencies as well.” “Think again. What research credentials does our flaky cousin A.J. have? We’re not about to give him any sort of visibility, if we can help it, except in case of emergency.” “Well, the point is, to look for ways to accomplish the project, not to derail it. We are the ones who will write his references, what a great scholar he is. Anyway, you haven’t told me what you think we ought to be doing if we scrub the Finland trip.” “Well, look, you yourself would agree that our proposal is awfully specialized: ‘Soviet-Finnish Relations, 1945-1948’. And for that you would have us learning Finnish for the next one to two years? Yet you yourself told me yesterday—as I knew anyhow—that you dread the prospect of all that language study for a one-shot research monograph in an out-of-the-way corner of European diplomacy. Now look, we both admire the Finns no end, and we both think Finnish itself is a beautiful language; and I wish we had the leisure, even as co-egos, to soak it up. But let’s be a little more sensible. We may be diplomatic historians, but Scandinavian scholars we are not. All we’ll have to show for it is a mouse laboring to waste a mountain of time.” “And your alternative is … ?” “Something you’ve been thinking about. Number one: instead of learning Finnish, we ought to build on something we’ve already begun—we ought to delve into Esperanto a little more, instead of just fooling around with it as amateurs the way we’ve been doing up till now.” “Donny!” Don was almost dumbstruck. “And number two: instead of poking about in Finnish footnotes, I think both of us could do a major update study on the idea of world government—the state of the art, such as it is. We wouldn’t have to go traipsing off to Finland for that.” “Donny! You can’t be serious!” “Don’t look so surprised. These are things you’ve had in mind all along.” “Well, sure—just like I’ve had it in mind to translate some Heinlein into Esperanto—or to produce a movie of A Canticle for Leibowitz—but not really. Esperanto may be a Good Thing, but it’s never been all that high on our list of Good Causes. Same with world government. That’s not our bailiwick either. Yes, we have our little seminar on world government, but we know it’s a mental exercise, not a live option. You might as well have us do a major study on Utopian Socialism.” “Hmmm, there’s a thought … (nope; just kidding). But I do think that Esperanto, and world government, are subjects we’ve been dilettanting around with. Now that we have an extra head, here’s our opportunity to get a bit more involved in them. And why not do a Heinlein translation? Or promote a Leibowitz movie?” “Maybe they’ve already been spoken for.” “So check it out. Or how about preparing a concordance of constitutions for world government?” “Donny, you know perfectly well that world government has never been our cup of tea; it’s just a sideline.” “But you’re the one who didn’t want me to take over our world government seminar.” “O.K., so it’s our liveliest class. And if we were giving a workshop on fudge-making, I’d want to keep that one too. Doesn’t mean I want to write a book on the history of cocoa.” “Well, anyhow, sleep on it. There’s no deadline on my two proposals, so I’ll give you all the extension you want.” “Yes, but there is a deadline next month for the Nordic Research application.” “You’ll probably have second thoughts by then.” “Seems to me someone’s foisting those second thoughts on me right this minute.” “Consulting, Don; consulting. I’m not foisting. Again, you’re the one who wants to keep our minds as closely attuned as possible. And that’s exactly what I’m—what we’re doing here.” “We’ll see; we’ll see. But look, I’ve got to finish getting ready for the Cincinnatus Seminar. Ranger said he’ll drive me there, and he’s coming bright and early, six o’clock tomorrow morning.” “I guess I better sleep over in A.J.’s place tonight then, just in case.” “Oh, yes, I was going to mention that I moved some things there …” Donny pinched his own ear. “Save your breath, Don. A little birdie told me already.” |
Chapitro 21: Al la Finnlanda Stacio Donaldo E. Nordo superrigardis la 60 au pliajn studentojn ordigitajn antau li. Tiu estis iom malgranda klaso por tiom granda auditorio. Stranga; li devas havi senson de dejha-vuo; sed ne estis tiel. Nur unu plu jhaudo-mateno che la podio. La okulvitroj estis pli malhelpaj ol helpaj, sed Donido devis sufichigi. Kutime, Donaldo (D.) emis prezenti improvizajn lekciojn kiuj eble au eble ne kovrus la intencitan grundon; instigante diskutadon estis lia lerteco. Tiu de hodiau estis aliaspece: unu de liaj zorgverkitaj prelegoj. Do Don E. sentis iomete pli komforta je sia dua-memo-debuto kun la tuta teksto antau si. Dum li malfermis sian liberfolian bindigilon, restis ankorau iom da antauparolaj rimarkoj por ekfari. “Je mardo ni parolis pri la Hitler-Stalin-pakto.” (Mis—mi esperas ke li tiel faris!) “Ni nun rigardos unu de la konsekvencoj de tiu, iu aspekto de la Falsa Milita periodo kiu ne estas tiom fama kiom, diru, la Munika afero antaue, au la Batalo de Britio poste. Mi intencas la Vintran Militon inter Rusio kaj Finnlando. Pri tio, ‘Falso Milito’ ne preskau taugas la realecon, char en la Rusa-Finna Milito sole, ni havis proksimume miliono mortigitajn en tri kaj duonaj monatoj.” Donido komencis la prelegon mem. “Kiam Stalin penis konkeri Finnlndon en la Vintra Milito de 1939-1940, la rezulto, se sucese, estus pupa registaro—au ech Soveta Respubliko—kies chefo estus O.W. Kuusinen. Tiu tiel-nomata ‘Demokrata Respubliko de Finnlando’ estis tre proksima maltrafo, forturnita nur je la lasta minuto en komplika kirlakvo de realpolitik’, inkluzive la fantasta Angla-Franca klopodo de marto 1940 por invadi Svedion kaj ataki la Sovetunion …” Chiom iris sen miso, kaj Donido sentis plenaplombe. Li ech devis rememorigi sin kelkfoje ke li ne estis personigata Donon, char, kiel chiam, ili estis sameculoj. La fino de la lekcio fluis glate loken. “La Finnoj perdis dekonon da sia teritorio kaj suferis grandegajn homperdojn, sed ili sukcesis je forigante la Kuusinenan registaron. Kiel Max Jakobson diris, ‘Finnlando estis venkita. Sed shi ne estis konkerita.’ “En la Vintra Milito, Finna spirito estis la pligrava indiko. Lauarmile, Finnlando malgajnis la militon. Tamen, ghi povis dechevaligi la pupon de Stalin, kaj peti por paco kun ghia spirito senrompa; ghia nacia kohereco kaj demokrata registaro konservitaj.” Perfekta akurato; la zumilo sonis. Kelkaj studentoj arighis chirkau li dum Don E. kolektis siajn paperojn en sian tekon. “Profesoro Nordo, chu mi povus havi plutempajhon por mia semestra referato …?” Estis tia tempo de la jaro. Donido mansignis la studentojn al sia oficejo, kaj pasigis plejparton de la tagmeza horo aranghante prokrastojn. Kutime la studentoj ne ekspluatis sian malferma-pordo-oficejon; sed kiam la semestro alproksimighis ghian finon, ili vic-liniis por malfru-dataj indulgoj. Tiom okupighis Don E. ke li apenau havis tempon por mirigi ke tiu chi estis la unua okazo kiam li traktis vidalvide je aliaj homoj en la loko de Don. La trafiko finis preskautempe por li eliri al la Biologo-Anekso. Multe je lia rompekspekto, nur Petro estis tie, kaj ne Shila. “Ho, salut’, Donaldo; chu Don E. venos ankau?” “Kio?” Donido ighis momente sin-surpriza, tiam memoris siajn okulvitrojn, kaj demetis ilin. “Mi estas Donaldo E., kvankam estas bonajho ke vi ne povas vidi la malsamecon je ekrigardo! Mi portis okulvitrojn hodiau char mi forprenis unu de liaj lekcioj. Unua vico ke mi ighis publika, tiel diri. Inkognite, tiel estas. Mi shajnigis ke mi estis Don.” “Iu povus konfuzighi. Mi esperas ke vi ne estas.” “Jes, mi ankau.” “Kiel tio fartis, hodiau? Vi kvazauighante kiel Don, la alia Don.” “Mi estis reala naturulo.” “Chu vi pensas ke iu ajn eble havis la plej etan suspekton?” “Nenian la plej etan.” “Kaj vi ne havis ian ajn chagrenon, misojn, vi mem?” “Nenian la plej etan.” “Tre bone; mi ne devas rememorigi vin, tial, kiom singarda vi devos esti je intershanghante lokojn kiel tio. Chu vi uzadis la modemon ekde hierau?” Don E. rakontis ilian nedecidigan provon pri lernante la Finnan. Dumtempe, Petro komencis sian rapidan reghimonon de rutina ekzameno, de kapo al piedo. Donido pripensis chu si renovigu la demandon pri vizitante la lab-on, tiam decidis ke Shila shajnis pli akceptema; do li prokrastis la aferon ghis la sekva tempo kiam shi estus refoje che la Anekso. Petro plenigis marklistojn en la dosiero, kaj asertis ke chio aspektis bona lau si. Donido vidis neniun kialon por malkonsenti. Petro ne plilongigis la viziton po momento plu ol necese, kaj Donido ankau vidis neniun kialon hodiau por plu diskuti iujn ajn de la subtilajhoj de vivo en duala modo. Petro ne alpordigis lin, sed laukutime, siaj signoj indikis ke li jam laboras je kvin au dek aliaj aferoj ankau je tiu ghusta momento. Dumtempe, che hejmo, Donaldo D. estis retrorigardanta la batalhalto-traktadojn de la Korea Milito. Char Donido estis jam che la kolegitereno, Don komprenis ke li ne povis prudente iri biblioteken tie, nek volis li vojaghi transurbe al la granda Universitata biblioteko. Do li kontentigis sin per siaj propraj libroj kaj esplordosieroj. Por shangho de agado post tagmezmangho, Don decidis por doni al la apartmento de A.Jh. ian en-loghintan aspekton. Li faris kelkajn iradojn tien kaj reen, transprenante miniman provizon da litajhoj, plusaj kuirejajhoj, inkluzive tekrucho kaj tesaketoj, kaj iom da libroj kaj gazetoj se unu Don au la alia devus sinkashi tie iomtempe. Plue je la posttagmezo, Don E. revenis. “Nu;” Don salutis lin, “kiel igis tio? Kiel sentis por esti mi por shangho?” Donido suprenjhetis siajn manojn. “Por shangho, la viro diras. Kiu shangho? Nenia-ajn malsameco, nenecese diri. Sama lekcio; sama lekciisto; samaj studentoj; kaj, sama listo de senkulpigoj el la geknabnoj kiuj volis plutempajhojn. Mi eble disdonis sep au ok. Tiuj estas chiuj listigitaj chi tie en la notlibro, sed vi eble volus kontroli per la modemo por preni la guston de kiu faras kion kiam.” “Au kiu ne faras kion kiam.” “Trafite. Vi scias, nun ke vi mencias ghin, vi—ni—eble estas iomete mola-kapa pi chiam plipluigante tiujn limdatojn. La studentoj scias ke ili povas tiel agi senpune rilate al niaj kursoj. Eble ekde nun ni devas deklari intencadon ke ni simple ne ech rigardos iun ajn raporton kiu envenas post la limdato.” “Ho, repensu, Donido; tio estus ekster karaktera lau ni. Chion dirinte, vi scias ke nia gloso sur la Ora Regulo estas por faru al alioj kion ni volis au logumis aliojn por faru al ni antaulonge. Chu vi povas nomi unu unuopan raporton kiun ni iam ajn finis akurate—iam ajn?” “Ho certe, multoj da tiuj.” “Jes, sed la gravaj, tiuj al kiuj ni donis tempon kaj klopodon?” “Sed vi ne pensas ke chi tiuj studentoj de ni uzos la plutempajhojn por plibona referato, chu? Tio nur donos al ili pli da tempo por iliaj aliaj kursoj—au festoj—, kaj ili scias ke ni estas facile trompitaj.” Donaldo frapetis sian nazon. “Vi ne diras ke mi devus esti pli da malmola-nazulo, chu ne?” “Mi diras kion vi chiam pensis chiaokaze.” Donido elprenis la modemon, kaj malimplikis la dratojn. “Jen, ni krochu, kaj vi povas preni rekte-el-la-fontan impreson de la permesoj kiujn mi disdonis.” Don retrovis la notojn kiujn faris Donido pri chiu studento, tiam pririgardis ilin unu post unu je mensa-agordo kun li. Chi-okazo ilia komuna sento dauris preksau kvin minutoj, la plejlonga ghis tiam. Don malkrochis la orelagrafon, kaj igis strangan rigardon al Don E. “Vi scias, Donido, ne por shanghi la subjekton, sed mi ricevas la klaran impreson tie ke vi remas malantauen rilate al nia Finnlanda esplorada projekto.” “Vi scias, Don, tiu estas tiom bona modemo. Mi dirus ke vi pravas; vi legas min laute kaj klare.” “Kio?? Chu vere? Chu vi volas diri ke vi ne pensas ke la Finnlando-vojagho estas tia bona ideo?” “Jes. Ne. Nu—mi volas diri—kion mi volas diri estas, estas ia reenmeto chi tie. Mi ricevas viajn latentajn dubojn pri la Finnlanda projekto, kaj mi konsentas kun ili. Mi pensas ke ni devus rekonsideri la tutan aferon, antau ni ighas tro plu profundaj en la planado.” “Diable, Donido, mi konfesas ke mi ne estas la plej decidema persono en la mondo, sed se vi jhetas tian stangon en la rulon, ni patigos unu la alian, anstatau rapidigante unu la alian. Almenau je la Finnlanda projekto, tiu estas iu kiun mi tre definitive decidis antauigi, kaj nepre tio transighas en vian pensadon ankau—chu ne?” “Nu, jes, vi ja decidis: kontrau via plibona jugho. Kaj tiel okazas ke via plibona jugho nun havas siajn proprajn vochkordoj.” “Kaj kio, mi petas vin diru, estus plibona esplorada projekto lau mia plibona jugho?” “Mm, lasu min antue mencii ke kompreneble via—nia—originala decido por iri al Finnlando estas tiom parto de mia pakaro kiom via. Sed vi devas konfesi ke ni ne reale povas toleri la elspezon se ambau de ni irus. Tiuj Nordaj Esploradaj subvencioj ne estas tiom monplenaj.” “Pensu refoje. Ni alkondukas A.Jh. De Bir kiel helpanto, do ni monpetas al iuj aliaj subvenciaj agentejoj ankau.” “Pensu refoje. Kiujn esploradajn legitimilojn havas nia frenezeta kuzo A.Jh.? Ni ne volas doni al li iun ajn videblecon, se ni povas igi tiel, krom urgheco.” “Nu do, la punkto estas, por trovi rimedojn por efektivigi la projekton, ne por dereligi ghin. Ni estas tiuj kiuj skribos liajn atest-leterojn, kia bonega klerulo li estas. Chiaokaze, vi ne diris al mi kion vi pensas ni devas fari se ni nuligas la Finnlandan vojaghon.” “Nu do, rigardu, vi mem konsentus ke nia propono estas ache specialigita: ‘Sovetaj-Finnaj Rilatoj, 1945-1948’. Kaj pro tio vi devigus nin lernante la Finnan dum la venontaj unu au du jaroj? Tamen vi mem diris al mi hierau—kiel mi sciis jam—ke vi timas la klopodon de tiom da lingva studado por unu-pafa esplorada monografio en fora angulo de europa diplomateco. Konsentite, ni ambau admiras la finnojn senfine, kaj ni ambau pensas ke la finna mem estas bela lingvo; kaj mi deziras ke ni havus la liberan tempon, ech kiel kun-egooj, por sorbi ghin. Sed ni estu iomete pli inteligentaj. Ni eble estas diplomatecaj historiistoj, sed Skandinaviaj spertuloj ni estas ne. Chiom kiom ni havos kiel rezulto estos muson laborante por malshpari monton da tempo.” “Kaj via alternativo estas …?” “Io kion vi pripensis. Numero unu: anstatau de lernante la Finnan, ni devas plukonstrui sur io kion ni jam komencis —ni endas plonghi en Esperanton iom pli, anstatau nur bagatelante je ghi kiel ni faras ghis nun.” “Donido!” Don estis preskau mutigita-konsterna. “Kaj numero du: anstatau pikante chirkauen en Finnaj piednotoj, mi pensas ke ambau de ni povus fari gravan ghisdatigan studajhon pri la ideo de monda registaro—ties stat’ de l’art’, tiel kiel ghi estas. Ni ne devas spurvojaghi al Finnlando por tio.” “Donido! Vi ne povas esti serioza!” “Ne aspektu tiom surprizita. Tiuj-chi estas aferoj kiujn vi havis en menso tuttempe.” “Nu, certe—ghuste kiel mi havis ion en menso por traduki iom da Heinlein [Hajnlajn] Esperanten—au produkti kinon de A Canticle for Liebowitz [Kantiko por Libovitz] (*1) —sed ne reale. Esperanto eble estas Bona Ajho, sed tiu neniam estis tiom alta sur nia listo de Bonaj Celoj. Sama pri monda registaro. Tiu ne estas nia jurisdikcio nek. Jes, ni havas nian etan kurson pri monda registaro, sed ni scias ke tiu estas mensa ekzerco, ne viva elektebleco. Vi eble tiel igu nin fari gravan studajhon pri utopia socialismo.” “Hmmm, tiu estas pensinda … (ne; nur blagante). Sed mi ja pensas ke Esperanto, au monda registaro, estas subjektoj kiujn ni diletantumas. Nun ke ni havas ekstran kapon, jen nia okazo por ighi pli envolvitaj je ili. Kaj kial ne verki tradukon de Heinlein? Au antauenigi kinon de Libovitz?” “Eble oni jam prenis ilin.” “Do kontrolu tiojn. Au chu ni verkus konkordancon de konstitucioj por monda registaro?” “Donido, vi scias perfekte bone ke monda registaro neniam estis nia plej grava studado; ghi estas nur flankintereso.” “Sed vi estas tiu kiu no volis ke mi prenos el vi nian monda-registaran kurseton.” “Nu do, tiu estas nia plej vigla klaso. Kaj se ni instruis kurseton pri farado de shokolad-frandajhoj, mi volus teni tiun ankau. Ne signifas ke mi volas verki libron pri la historio de kakao.” “Nu, chiaokaze, dormpensu tion. Estas neniu limdato je miaj du proponoj, do mi donos al vi tiom da plutempajhoj kiom vi volas.” “Jes, sed estas limdato venonta monato por la Norda Esplorado-monpetajho.” “Vi probable havos duajn pensojn je tiam.” “Shajnas al mi ke iu jam trudas tiajn duajn pensojn al mi ghuste chi tiu minuto.” “Konsultante, Don; konsultante. Mi ne trudas. Refoje, vi estas tiu kiu volas teni niajn mensojn tiel proksime agorditaj kiel eble. Kaj tiu estas ekzakte kiun mi—kiun ni faras chi tie.” “Ni vidos; ni vidos. Sed rigardu, mi devas fini pretighanta por la Cincinnatus Studgrupo. Rangher diris ke li veturos min tien, kaj li venos tre frue morgau matene je la sesa.” “Mi supozas ke mi devus dormi che la ejo de A.Jh. chi-nokte tial, pro prudento.” “Ho, jes, mi intencis mencii ke mi movis iom da ajhoj tien …” Donido pinchis sian orelon. “Shparu vian spiron, Don. Birdetchjo jam diris al mi.” (*1) Romano pri monahhejo tra jarcentoj post katastrofa nuklea milito. Reiru |