| The Me Clone (English) |
La Mi-Klono (Esperanto: Unikodo UTF-8) |
|
Chapter 3: The Parting of the Ways Don looked noncommittal, and Pete continued: “Let me pose a not-so-hypothetical question. Put yourself in the clone’s shoes. How could I immediately prove to you that it was now—this minute—already Saturday the next morning, and not Friday the previous afternoon? Without wasting a lot of breath?” “Mmmmm.” Don closed his eyes a moment to concentrate, then looked up suspiciously. “Is this a stunt you’re going to pull on me right now?” “Hold your horses, Don. I can’t answer yes or no, because there’s a slight paradox involved here. As far as you are concerned, no. It’s not a stunt, because when you leave the office in a few minutes, it will still be Friday, no sweat. However, when you, in the person of your clone tomorrow, suddenly realize that it is Saturday, then it will seem like a stunt. You—I mean he—will feel like you’ve just stepped out of a car that you didn’t know was doing 90 miles an hour.” “I think I’m starting to see your point.” “Good. Now think carefully. What simple piece of proof would persuade you—that is, your clone—that it is already Saturday?” “Well, heck, I saw Friday’s New York Times out there in your waiting room. Do you usually get it in the morning?” Pete snapped his finger excitedly. “There’s an idea!” “Precisely. If you gave me Saturday’s New York Times now, this minute, that’s about as prima facie as you can get. I—I mean the clone—might even believe you’re on to something.” “Don, that’s it!” Pete exclaimed; then assumed a voice as low and slow, intense and portentous as Don had ever heard it. “Now Don, pay very close attention here. “This is the crux. “This is the interface. “This is the parting of the ways. “I want you to doublethink the best you possibly can, and I want you to think to yourself, ‘When I get off that couch, Pete is going to hand me the New York Times. It might be Friday’s. It might be Saturday’s. Either way, I won’t be surprised. If it is Friday’s, then I will know I’m Don the Original. If it is Saturday’s, then I will know I’m Don the Clone.’” Don was silent. Pete waited a moment, then pressed him, “Did you get that? Can you repeat the gist of it to me?” “Yeah.” “Then do it.” “Do what?” “Repeat out loud what I just said about the New York Times.” “Ah, if you give me, um, when I get off the couch and if you give me Friday’s New York Times, then I’m the real Don North. If you give me Saturday’s New York Times, then I’m a clone.” “Good. Again.” Pete had pulled the silver pen out of his pocket and was tapping his palm with it. Don was feeling a bit foolish, a bit used, and did not bother to conceal his uneasiness. He stared out the window to avoid Pete’s pen and penetrating gaze. Pete said patiently, “Don, give me a break. Give all three of us a break—you, the clone, and me. I’m trying to prevent clone shock, or call it what you will. I’ve got to put you in a frame of mind so that your clone does not freak out when he finds out. That he’s your clone.” “If you say so,” Don replied, without enthusiasm. “Look, Don, I know you think it’s all a hoax, and I don’t blame you. That was to be expected. Can you just give me the benefit of the doubt for five more minutes? If I’m really out to lunch, then all you’ve lost is a hangnail and a bit of your time this afternoon.” Pete’s voice was gradually modulating from car-salesman to prophet: “But if I’m really doing what I say, then you will be privileged to become the first person in history to meet a being perhaps even more unique than an extraterrestrial. Namely yourself.” Raw flattery. Don shrugged in resignation. “All right. I’ll bite again. Where were we?” “Just repeat aloud what you said before about the New York Times, so that it’s perfectly fixed in your own mind, and you won’t faint dead away if and when I show you Saturday’s New York Times. By the way, I should have asked, are you subject to fainting spells?” “Nope.” “Good. Now, one more time, repeat it, please.” “Unhhhh, if you show me Friday’s Times, then it’s really me. If you show me Saturday’s Times, then I’m a clone.” Don’s classroom-style recitation still lacked conviction. He stared at his hands, as if half-expecting to see werewolf hair start sprouting. “Yes. Now, concentrate please, and remind yourself that you will not be shocked if it is Saturday’s Times.” “O.K., O.K., I’ll be amazed, but not shocked.” “That’s the spirit. Now wait here a second. I’m going to get the Times and hide it in my desk.” Pete popped into his waiting room, and returned a moment later; the paper under his white coat went into a desk drawer. “Just relax your mind and tell yourself it might be Friday’s, it might be Saturday’s, we’ll see in a few minutes.” Next, Dr. McNaughton went to the window and made ready to shut the venetian blinds. “And as a double-check, notice the sky, and see where the sun is. It’s sunny out; there are no clouds to speak of. Tomorrow it’s supposed to be cloudy; but in any case, the morning sun would be over there.” Don came over to look where Pete was pointing. Then Pete shut the blinds. “Now let’s move. I have to get this diskette over to my lab the minute we’re through.” He tossed the hospital gown at Don, who missed. “Remember the sequence. One, clothes and glasses on coffee table. Two, wear the gown. Three, lie back on the couch and tell yourself, ‘I am Don’s clone, and it’s already Saturday, and Pete is going to show me the Saturday Times.’ Relax and listen to the music. Then, four, after you hear the clapper, you’ll be yourself again, and you’ll put on the extra clothes and glasses you brought from the bag-in-the-closet.” Don donned the gown. “Wait a second. Is Don the Clone going to hear the clapper, and if so, will he go for the extra clothes in the closet?” “Hmm, Don, you’re right. I got tangled up in my own protocol. Let’s clarify it this way: at the end of the five minutes, I’ll snap the clapper once, but each of you will hear it in your respective time frame. Whoever you are, just wait there on the couch, and don’t get up yet. I will come over and put the New York Times in your hands. Friday: Don. Saturday: Clone. If I give you the Friday paper, then we’re through for today; put on your extra clothes from the bag in the closet; and take off.” “And if you give me the Saturday paper?” asked Don with a soupçon of sarcasm. “Ah, yes, the Saturday paper,” declared Pete with a beatific smile. “If I hand you the Saturday paper, then you can relax and stay awhile. Don’s extra set of clothes won’t even be there in the closet, so you’ll have to use the ones on the coffee table. I’ll give you a physical, test your reflexes, see if you can walk a straight line, check your vision and hearing, see if you can recite the Gettysburg Address, see if you know Don’s girlfriends’ phone numbers, that sort of thing. By then it will be getting on toward noon, and I can phone the original Don to come over and meet you—meet himself.” “What difference does it make who wears the extra set of clothes?” “What I want is a setting just the same for both of you as each one of you opens your eyes on the couch. If Don Clone opened his eyes and saw that the clothes on the coffee table had suddenly vanished, it would be piling one more shock onto an already delicate situation. So Don Original must wear the clothes from the unseen bag in the closet, and meanwhile, both Dons will be reassured that today’s clothing is still on the coffee table. You see, we have to break the news very carefully to Don Clone. And just now, you and I have prepped him to adjust to this revelation by means of the Saturday New York Times. If the clothes were not exactly as you’d left them on the table, we’d cause an unnecessary distraction.” “I must say you think of everything,” Don murmured. Dr. M. simply grunted and said, “Well, we’re not exactly stepping onto an alien planet, but we are definitely going somewhere that people have never gone before. Anyway, time’s awasting. Lie down on the couch. After you hear the clapper, close your eyes for five minutes till you hear the clapper again; and keep reminding yourself you’re a clone, and that you’ll be amazed but not shocked when you see the Saturday paper.” Don stretched out on the couch. Dr. McNaughton fussed for a few moments with his apparatus, inserting a backup diskette into the computer and a cassette into the clock-radio; then adjusting the dish-antennas near Don’s head. “At mid-point, there will be a slight gap in the music,” Pete explained. “The effect will be like a clock-radio shutting off, and coming on again later. For our purposes, that gap represents the transition point as we splice the memory-hologram into the clone’s brain, and where his real-time perceptions begin. He’ll hear the first portion of the tape at the lab this afternoon, and the second portion as he wakes up here tomorrow morning.” “Sort of like the seam on a Moebius strip, eh?” “Yes, Don; very much so. You have a way with analogies. Are we all set to begin?” “Here goes nothing.” “You’ll eat your words tomorrow.” Pete fluttered his fingers to signal silence. “I’ll turn on the music now; neither of us will say anything between the two clapper sounds.” He released the pause button on the player. Don was pleased to hear soothing strains of New Age music, something-or-other by Kitaro. Pete clicked a stopwatch and counted aloud: “5 … 4 … 3 … 2 … 1 … Mark!” The whack of the clapper was the punctuation. Don closed his eyes and relaxed as best he could, telling himself ‘I-am-a-clone’, and all the while asking himself what the hell he was doing in a strange doctor’s office, going through a charade that wouldn’t fool a sixth-grader. And that was mainly the answer: what the hell. He was game, he told himself; he was game. Something about McNaughton’s demeanor and reputation aided Don’s natural willingness to suspend disbelief for at least a few minutes. Don’s overt skepticism was merely compensation for his credulous tendencies. Or was it the other way around? To Don, it was laughably mundane: his whole mind and biography on five minutes of a diskette? But after all, transplant hearts are carried in ordinary picnic coolers; so what more did he need? Well, maybe electric bolts crackling between Van de Graaff generators would have been more atmospheric. (The music stopped for a few moments.) Then already the dreamy Moog-mood music had started up again. Don listened with half an ear till the second whack of the clapper, whereupon Pete abruptly shut off the tape. “Now wait there till I get the New York Times.” Don’s breathing tightened just a bit. It wouldn’t really be Saturday, would it? “Remember,” Pete was saying, “whatever the date, you won’t let it throw you. You might be surprised, but you’re not going to be shocked.” He reached into his drawer and removed the paper. “I am going to walk over there and hand you the paper. You tell me what day it says.” Don couldn’t help but hold his breath. Had he fallen into the hands of an amateur Kreskin or Doug Henning? Was this Pete’s dress rehearsal for some stage illusion, some way of persuading him it was already Saturday, by suggestion or hypnosis? Dr. M’s footsteps approached. The paper, folded into quarters, was thrust into Don’s hand. Don opened it, looked at it warily. Friday. Whew. “Friday,” he said. “Looks like I’m still Don the First.” “That’s it,” Pete answered. “Get your spare clothes from the closet and get dressed. Be careful not to touch the ones on the table. I’ll call you tomorrow morning about 11:00 or so.” Pete’s volubility then ceased as suddenly as had the cassette. Wearing disposable gloves, he whisked the disk into a Zip-lok plastic bag. He looked obviously ready to dash out of the office as soon as Don was finished dressing. |
Ĉapitro 3: La Disigo de la Vojoj Don aspektis rezervita, kaj Petro pludiris: “Lasu min fari ne-tiom-hipotezan demandon. Metu vin mem en la ŝuoj de la klono. Kiel povus mi tuj pruvi al vi ke estus nun—ĉi-minute—jam sabato la sekva mateno, kaj ne vendredo la antaŭa posttagmezo? Sen malŝparo da klopodo?” “Mmmmm.” Don fermis liajn okulojn momente por koncentriĝi; poste strabis supren. “Ĉu tio estas trompo kiun vi aperigos al mi ĝuste nun?” “Paciencon, Don. Mi ne povas respondi jes aŭ ne, ĉar estas eta paradokso implika ĉi tie. Rilate al vi, ne. Ĝi ne estas trompo, ĉar kiam vi eliros la oficejon post kelkaj minutoj, ankoraŭ estos vendredo, sendube. Tamen, kiam vi, en la persono de via klono morgaŭ, subite ekkonstatiĝas ke la tago estas sabato, tiam ja vi supozos vin trompota. Vi—mi intencas diri li—sentos kvazaŭ vi ĵus elpaŝis el aŭto kiun vi ne sciis ke estis veturanta po 150 kilometrojn la horo.” “Eble mi komencas vidi vian punkton.” “Bone. Nun pensu zorge. Kiu simpla peco de pruvo persvadus vin—tio estas, vian klonon—ke estas jam sabato?” “Nu, do, mi vidis la vendradan Novjorko-Tempojn ekstere tie en via antaŭĉambro. Ĉu vi kutime akiras ĝin matene?” Petro klakis siajn fingrojn ekscitite. “Jen la ideo!” “Precize. Se vi donus al mi la sabatan Novjorko-Tempojn nune, ci-minute, tio estus tiom ekevidenta kiom oni povus atingi. Mi—mi volis diri la klono—eblus eĉ kredi ke vi trafas al io.” “Don, ja tio!” Petro ekkriis; tiam faris voĉon tiel mallaŭta kaj malrapida, intensa kaj impona kiel Don iam ajn aŭdis ĝin. “Nun, Don, rigardu tre atente. “Jen la kerno. “Jen la interkunigo. “Jen la disigo de la vojoj. “Mi volas ke vi duoble-pensu tiom plejbone kiom vi eble povus, kaj mi volas ke vi pensu al vi mem, ‘Kiam mi elstariĝos de tiu sofo, Petro donos al mi la Novjorko-Tempojn. Ĝi eble estus de vendredo. Ĝi eble estus de sabato. Kiu ajn, mi ne estos surprizota. Se ĝi estas de vendredo, tiam mi konos ke mi estas Don la Originalo. Se ĝi estas de sabato, tiam mi konas ke mi estas Don la Klono.’” Don estis silenta. Petro atendis dum momento, poste petis lin, “Ĉu li kaptis tion? Ĉu vi povas repetu la esencon de ĝi al mi?” “Jes.” “Nu do, faru ĝin.” “Faru kion?” “Ripetu laŭte kiun mi jam diris pri la Novjorko-Tempoj.” “Aaaa, se vi donas al mi, mmmm, kiam mi elstariĝos de la sofo kaj se vi donas al mi la vendredan Novjorko-Tempojn, tiam mi estas la reala Donaldo Nordo. Se vi donas al mi la sabatan Novjorko-Tempojn, tiam mi estas klono.” “Bone. Refoje.” Petro eltiris la arĝentan plumon de sia poŝo kaj frapetis sian polmon per ĝi. Don sentis iomete stulta, iomete petoligata, kaj ne penis kaŝi sian malkomforton. Li fiksrigardis tra la fenestro por eviti la plumon kaj penetrajn okulojn de Petro. Petro diris pacience, “Don, donu al mi ŝancon. Donu al ĉiu tri de ni ŝancon—vi, la klono, kaj mi. Mi strebas eviti klonan ŝokon, aŭ nomigu ĝin kion vi volas. Mi devas starigi en vi staton de menso tial ke via klono ne ekfrenezas kiam li eklernas. Ke li estas via klono.” “Se tiel vi diras,” Don respondis, sen entuziasmo. “Nu, Don, mi scias ke vi pensas ke ĉi ĉio estas mistifiko, kaj mi ne riproĉas vin. Tiu estis antaŭvidota. Ĉu vi nur donu al mi kaŝdubon dum kvin minutoj plu? Se mi estas vere ekster mia menso, tiam ĉiom kiom vi perdos estos ungan haŭteton kaj iometon da via tempo ĉi-post-tagmezo.” La voĉo de Petro grade moduliĝis de vendisto al profeto: “Sed se mi reale faras tion kion mi diras, tiam vi havos privilegion por iĝi la unua persono je historio por renkonti estaĵon eble eĉ pli unika ol ekster-terulo. Nome vi mem.” Kruda flato. Don ŝultrotiris pro rezignacio. “Nu do. Mi petolaĉos refoje. Kion ni faru?” “Nur ripetu laŭte kion vi diris antaŭe pri la Novjorko-Tempoj, tiel kiel ĝi fiksiĝos perfekte en via propra menso, kaj vi ne svenos formorte, se, kaj kiam, mi montras al vi la sabatan Novjorko-Tempojn. Parenteze, mi endis demandi, ĉu vi estas svenema?” “Ja ne.” “Bone. Jen, unu plufoje, repetu ĝin, bonvole.” “Aaaaa, se vi montras al mi la vendredan Tempojn, tiam estas vere mi. Se vi montras la sabatan Tempojn, tiam mi estas klono.” La klasĉambra-stila deklamo de Don ankoraŭ malhavis konvinkon. Li fiksrigardis liajn manojn, kvazaŭ por vidi lupfantoman hararojn ekŝosi. “Jes. Nun, koncentriĝu bonvole, kaj remorigu vin mem ke vi ne estos ŝokota se ĝi estas la sabata Tempoj.” “Do jes, do jes, mi estos miriĝota, sed ne ŝokota.” “Tio estas la spirito. Nun atendu ĉi tie dum sekundo. Mi alprenos la Tempojn kaj kaŝos ĝin en mia skribtablo.” Petro ekiris lian antaŭĉambron, kaj revenis post momento; la ĵurnalo sub lia blanka jako iris en skribtabla tirkesto. “Simple malstreĉu vian menson kaj diru al vi mem ke ĝi eble estus vendreda, ĝi eble estus sabata, ni vidos post kelkaj minutoj.” Tiam, D-ro Meknaŭtan iris al la fenestro kaj pretis por fermi la latkurtenojn. “Kaj pro duobla-kontrolo, rigardu la ĉielon, kaj vidu kie la suno estas. Ekstere nun estas sunbrila; preskaŭ neniuj nebuloj. Morgaŭ onidire estos nuba; sed ĉiaokaze, la matena suno estus for tie.” Don alvenis por regardi kien Petro montris. Poste Petro fermis la latkurtenojn. “Nu, ni impetu. Mi devas alpreni ĉi tiun disketon al mia lab-o tuj post kiam ni finos.” Li ĵetis la hospitalan robon al Don, kiu misis. “Memoru la sinsekvon. Unu, vestoj kaj okulvitroj sur la kaftablo. Du, portu la robon. Tri, kuŝi dorse sur la sofo kaj diru al vi mem, ‘Mi estas la klono de Don, kaj estas jam sabato, kaj Petro montros al mi la sabatan Tempojn.’ Malstreĝiĝu kaj aŭskultu la muzikon. Tiam, kvar, kiam vi aŭdas la frapilon, vi estos vi mem denove, vi surmetos la ekstrajn vestojn kaj okulvitrojn kiujn vi alportis en la valizo-en-la-ŝranko.” Don surmetis la robon. “Atendu sekunde. Ĉu Don la Klono aŭdos la frapilon, kaj se tiel, ĉu li iros por la ekstrajn vetojn en la vestoŝranko?” “Hmm, Don, vi pravas. Mi forimplikiĝis en mia propra formal-procedo. Ni klarigu ĝin tiel: Je la fino de la kvin minutoj, mi klakos la frapilon unufoje, sed ambaŭ de vi aŭdos ĝin je via respektiva tempkadro. Kiu ajn vi estas, nur atendu tie sur la sofo, kaj ne stariĝu tiam. Mi alvenas tien, kaj metos la Novjorko-Tempojn en viaj manoj. Vendredo: Don. Sabato: Klono. Se mi donas al vi la vendredan ĵurnalon, ni estos finita pro hodiaŭ; surmetu viajn ekstrajn vestojn el la valizo en la ŝranko, kaj foriru.” “Kaj se vi donas al mi la sabatan ĵurnalon?” demandis Don kun ero da sarkasmo. “Ha, jes, la sabata ĵurnalo,” deklaris Petro kun beata rideto. “Se mi donas al vi la sabatan ĵurnalon, tiam vi povas ripozi kaj resti por iom da tempo. La ekstra aro da vestoj ne eĉ estos tie en la vestoŝranko, do vi devos uzi tiujn sur la kaftablo. Mi faros al vi fizikan ekzamenadon, testos viajn refleksojn, konstatos se vi povos marŝi laŭ rekta linio, kontrolos viajn vidon kaj aŭdon, konstatos se vi povas deklami la Paroladon de Getizburg, (*1) konstatos se vi konas la telefonnumerojn de la amikinoj de Don, tiaj aĵoj. Je tiam, alproksimiĝos tagmezo, kaj mi povas telefonvoki la originalan Donon por alvenu kaj renkontu vin—renkontu sin.” “Kiom gravas kiu portas la ekstran aron da vestoj?” “Kion mi volas estas scenejon ĝuste la sama por ambaŭ de vi kiam ĉiu de vi malfermas viajn okulojn je la sofo. Se Don Klono malfermis siajn okulojn kaj vidis ke la vestoj sur la kaftablo subite jam malaperis, tiel estus aldona ŝoko stakata sur delikata situacio. Do Don Originalo devas porti la vestojn el la nevidata valizo en la ŝranko, kaj dume, ambaŭ Donoj estos plaĉotaj ke la vestoj de hodiaŭ estas ankoraŭ sur la kaftablo. Komprenu, ni devas mole-grade doni la novaĵon tre zorge al Don la Klono. Kaj ĵus nun, vi kaj mi preparis lin por akomodi al tiu revelacio per la sabata Novjorko-Tempoj. Se la vestojn ne estus ekzakte tiel kiel vi lasis ilin sur la tablo, ni kaŭzus nenecesan distron.” “Mi devas diri ke vi pensas pri ĉio,” Don murmuris. D-ro M. nur gruntis kaj diris, “Nu do, ni ne ekzakte paŝos sur fremda planedo, sed ni definitive iros ien kien homoj neniam iris antaŭe. Ĉiuokaze, tempo malŝpariĝas. Kuŝu sur la sofo. Post vi aŭdas la frapilon, fermu viajn okulojn dum kvin minutoj ĝis vi aŭdas la frapilon refoje; kaj daŭre rememorigu vin mem ke vi estas klono, kaj ke vi estos miriĝota sed ne ŝokota kiam vi vidas la sabatan ĵurnalon.” Don etendiĝis sur la sofo. D-ro Meknaŭtan klopodis dum kelkaj momentoj al sia aparato, enmetante kroman disketon en la komputoron kaj kasedon en la horloĝ-radion; tiam alĝustigante la anteno-pladojn apud la kapo de Don. “Ĉe mezpunkto, estos eta breĉo en la muziko,” Petro eksplikis. “La efiko estos kvazaŭ horloĝ-radio ekforŝaltante, kaj ekŝaltante refoje poste. Pro niaj celoj, tiu breĉo reprezentas la ŝanĝopunkto kiam ni splisas la memoro-hologramon en la cerbo de la klono, kaj kie lia reala-tempaj perceptoj komencos. Li aŭdos la unuan porcion de la sonbendo ĉe la lab-o ĉi-posttagmezo, kaj la duan porcion dum li vekiĝas ĉi tie morgaŭ matene.” “Iom kvazaŭ la kunkudro sur Moebius Bendo, ĉu?” “Jes, Don; tre multe tiel. Vi havas manieron pri analogaĵoj. Ĉu ni estas tutpreta por komenci?” “Jen igos nenio.” “Vi manĝos viajn vortojn morgaŭ.” Petro flirtigis liajn fingrojn por signali silenton. “Mi ŝaltos la muzikon nun; tiam nek mi nek vi diros ion ajn inter la du frapilaj sonoj.” Li lasis la paŭza-ŝaltilon sur la ludilo. Plaĉis al Don por aŭdi mildigajn Nova-Aĝan muzikon, iu-tiu de Kitaro. Petro klikis klikhorloĝon kaj nombris laŭte: “5 … 4 … 3 … 2 … 1 … Mark’!” La frap’ de l’frapilo punktegis. Don fermis liajn okulojn kaj malstreĉiĝis tiel plejbone kiel li povis, dirante al si ‘Mi-estas-klono’, kaj ĉiam dumtempe demandante sin pri kial diable li trovis sin en oficejo de stranga doktoro, ludante ŝaradon kiu ne trompus dek-jarulon. Kaj tio estis ĉefe la respondo: li ludus, li diris al si; li ludus. Io pri la reputacio kaj konduto de Petro helpis la kutiman emon de Don por ĉesi malkredecon dum almenaŭ kelkaj minutoj. La malkaŝa skeptikismo de Don nur estis kompenso pro liaj kredemaj tendencoj. Aŭ ĉu estis inverse? Laŭ Don, la afero estis ridinde malimpona: lia tuta menso kaj biografo sur kvin-minuta-disketo? Sed malgraŭ ĉio, oni portas transplantajn korojn en ordinaraj piknikaj malvarmujoj; do kiom plu li bezonus? Nu, eble elektraj fulmfajroj kraketante inter Van de Graafaj generatoroj estus pli atmosfera. (La muziko haltis dum kelkaj momentoj.) Tiam jam la sonĝema-spiritstata muziko komencis denove. Don aŭskultis per duon-orelo ĝis la dua bato de la frapilo, je kiam Petro abrupte forŝaltis la sonbendon. “Nun atendu tie ĝis mi prenas la Novjorko-Tempojn. La spirado de Don streĉiĝis iomete. Ne reale estus sabato, ĉu? “Memoru,” Petro diris, “kio ajn la dato, vi ne ŝanceliĝos. Vi eble estus surprizota, sed vi ne estos ŝokota.” Li etendis en lia tirkesto kaj elprenis la ĵurnalon. “Mi marŝos tien kaj donos al vi la ĵurnalon. Vi diru al mi kiun tagon ĝi enhavas.” Don nevolonte tenis lian spiron. Ĉu li estis kaptita de amatora magiulo aŭ teatristo? Ĉu ĉi tio estis la provprezento de ia sceneja iluzio, ia maniero de persvadante lin ke la dato estis jam sabato, per sugesto aŭ hipnoto? La paŝoj de D-ro M aliris. La ĵurnalo, faldigita je kvaronoj, estis alpuŝita en la mano de Don. Don malfermis ĝin, regardis ĝin garde. Vendredo. Hu. “Vendredo,” li diris. “Ŝajnas ke mi estas Don la Unua.” “Jen ĉio,” Petro respondis. “Prenu viajn ŝparajn vestojn el la vestoŝranko kaj vestiĝu. Zorgu ke vi ne tuŝu tiujn kiuj estas sur la tablo. Mi vokos vin morgaŭ matene ĉirkaŭ 11.00 aŭ plu.” La parolfluego de Petro tiam ekhaltis tiel subite kiel la kasedo. Portante forĵeteblajn gantojn, li faligis la disketon en mem-fermeblan plastan saketon. Li aspektis evidente preta por forkuri el la oficejo tuj kiam Don finus sinvestante. (*1) Gettysburg Address [Parolado de Getizburg] La plejfamaj vortoj de Prezidento Lincoln [Linkon]; ofte parkeritaj de Usonaj junaj lernantoj. Reiru |