| The Me Clone (English) |
La Mi-Klono (Esperanto: Unikodo UTF-8) |
Chapter 28: Discussion Don nodded modestly, but continued his cross examination. “How could Pete decide I was the one, after just a few minutes of small talk?” “Again, that’s the way Pete operates. He sizes up people at a glance. He already had those background checks I told Donny about. What clinched it was when you broached the subject of having a mental and physical clone of yourself. You astounded him.” “Oh, come on, that was just small talk. Everyone knows Pete is a leading figure in the field.” “Never wish for something; you might get it.” “Now you tell me. But what I’m saying is that Pete and I were … pigs in pokes to each other. I had no idea he could really do what he was saying; he had no idea I was really suitable for such a—such an extraordinary enterprise.” “Didn’t you find out from Donny on the modem what I told him about the background checks we made on you? —Nowadays, I assume that anything I say to Donny goes directly to you, and vice versa; by modem, or otherwise.” “Oh, sure. You tell us that you and Pete were flipping through the ‘63 Harvard alumni book. Your detective tells you I wasn’t doing dope, or groping grad students. I hope! Your headhunter tells you I’m not the managerial type, and used to carry anti-war banners. Then Pete chats me up a few minutes at his party; and catapults us both into the biological Unknown. Was that really enough to go on? Nixon chose Spiro Agnew on the spur of the moment; thought he could look him in the eye and discern a great vice president.” “But as I was telling both of you, Donny/Don, Pete has good intuition about who he’s dealing with. He’s not Nixon, and you’re not Agnew, for goodness’ sake! Pete sensed an immediate rapport with you that night. When you yourself said mental clone, you stopped Pete in his tracks: he knew that you grasped the essence. So he didn’t have to brief you; you already saw through to the heart of what he had been building toward. Pete doesn’t belabor the obvious. You preempted his recruitment pitch. The other candidates never had a chance.” “Anyone could make an offhand remark wishing for a clone; what else is new?” “But you were the first, Don—at least, in the context of what we were already on the verge of actually doing. The physical and mental duplication was the essence of what we were aiming to accomplish all along. The way you twigged to it made us both confident that you were the inevitable choice. But that was icing on the cake, because from the very start I was nudging Pete to put you at the head of the list anyway.” Don had on his will-wonders-never-cease look. “Yes, Donny was mentioning your, um, earlier interest in me—and I was challenging him about it, for that matter. You see, I guess that was another aspect that had kind of boggled me. Don’t get me wrong; I’m more than flattered. But in view of all these other astonishments, I wound up asking myself, ‘was that really so, about you seeing us—me—back in ’67?’ And, if it was so, then was it proper for you to be steering Pete toward a, um, ‘candidate’ with whom you had a, um, more-than-objective attitude? Mixed motives, so to speak.” Don flashed quizzical eyebrows. For once, annoyance competed with patience in Sheila’s demeanor, before giving way to injured innocence. “In other words, a conflict of interest. Say it. As I told Donny, I saw you over twenty years ago, when I was an impressionable teenager. It affected me at the time. I had no idea from then till now that our paths would ever cross again. When Pete mentioned you as a possibility, right away I wanted you to be the clone because I was—anyway, at least acquainted with you; but most of all because I’d admired your idealism, and you were still the best qualified in that department. The others on our list were, oh, simply—undistinguished. In fact, they had to be, for us to consider them at all. But at least you had—an extra spark; a kind of outlook that’s worth having a double dose of, if Pete and I were to indulge our … genetic influence. Now that may not have been a decisive consideration for Pete; he’d have cloned almost anybody that was halfway decent, but maybe a political nebbish. “So, yes, I steered his attention to you. But did I think anything else would come of it, involving me? Oh, Donny, not deliberately. Not at all. But subconsciously—don’t ask.” Without malice, Don retorted, “Keep talking; flattery will get you somewhere; it’s already gotten you a double dose of Donald North.” Sheila glowered, and gnarled her knuckles. “On the other hand, maybe there’s something to be said for nebbishes. You’re impossible!” “That’s what I keep trying to tell Donny. He’s not possible. Who ever heard of a two-week clone? But there he is, a walking, talking, reverse-mirror image, with his hair parted on the wrong side. Warts and all.” “Donny doesn’t have any warts; do you?” “Lucky kid. I have a plantar wart on my little right toe. And he has no warts, perfect teeth, perfect eyes, and you.” “We should look at that wart the next time you’re at my office. As for Donny and me, you’re the one who’s being standoffish.” She took hold of his wrist in a suppliant way. Don looked sheepish, and for the moment, he continued to blandly disregard Sheila’s contiguity. “You’re right; you’re right. I must have grown up with the notion that two bodies can’t occupy the same space at the same time.” “Who said anything about space and time?” “Einstein.” Don kissed Sheila’s hand, then returned it to her and disengaged from it. “We’ll have to get back to this geometry question in a little while …” “Geometry … ?” “Triangles. But first you were going to put my mind at rest concerning bodies in the lab, and skeletons in the closet … ” Don radiated more than enough good humor to cancel out any offence-giving. Rudeness was alien to his being, but as so often, he had recourse to truth-in-jest. Sheila called up a new supply of patience. Her reply was half question, half-restatement. “It’s your belief that we exposed you—or Donny—to unacceptable dangers … ? And that we had other human guinea pigs who didn’t quite make it … ?” Don reverted to his squinty look of concentration, while trying to disavow and reaffirm the question. “Um. Well. Something like that. Again, it’s not an accusation. As I kept trying to tell Donny, it’s an area where we’re in the dark. Even though we’re the beneficiaries, and even though we’re laymen, we haven’t been well-consulted or well-briefed on the whole course of events. You might be well-meaning, and Pete for that matter. But well-meaning doctors often keep their patients in the dark. Speaking for myself, that’s not the kind of physician I’d want to be. In fact, I used to be a dental assistant once …” “A dental assistant??” “Yes, when I was doing time for draft resistance. Danbury prison. I used to explain all the procedures in great detail to my patients …” “Your patients … ?” “Yes, the other inmates. So anyway, Pete and you have explained a lot to us; I’ll grant you. But we never saw the lab. And what seems the most passing strange, in a stranger-than-fiction scenario, is how you could go for broke and clone a human, body-and-mind, on the first try.” He paused. “Assuming it was the first try.” Again he tried to soften the impact, with a bewildered expression rather than an accusatory one. As a seeming afterthought, he added, “And obviously it had to be a human subject, because you couldn’t do your mental hologram on a monkey.” Sad and earnest, Sheila responded intensely. “But Don, that’s where you’re wrong. We did extensive testing of the mental holograms on rats and chimps and apes. Every one turned out perfectly. There wasn’t a single fatality or mishap among the primate subjects. We had access to some very well-trained apes: sign language, psychological tests, the works. The clones tallied with the originals to a T. Their simian memories and behavior and personalities were indistinguishable from their pre-clone counterparts. We even substituted a clone chimp for a few days without telling the trainer, and she never noticed the difference.” “All right; that much, perhaps, sounds plausible. But we still have an almighty leap of faith when it comes to plugging a human brain into your apparatus, whatever it is. You couldn’t be sure he would wake up. Or wake up just right. Suppose Donny had come through just a little deranged. Or a lot. Do Pete’s institutional contacts extend to custody of half-baked clones?” Sheila continued to patiently grieve. “It might be that you and I personify two approaches to Murphy’s Law. In your reading, ‘anything that can go wrong, will’; with emphasis on the ‘will’. Whereas Murphy himself had intended it as a kind of self-preventing prophecy; an injunction to take especial care to avoid precisely those designs and procedures that would come unstrung. Therefore, in our reading of Murphy —Pete and I, that is—we could say ‘anything that can’t go wrong, won’t’. But it’s not one of those ha-ha corollaries you can put in a book, because it’s too humdrum. It’s another way of saying most planes land safely, so don’t hold your breath waiting for a crash.” “Oh, come on; Donny is not a routine daily occurrence; that was a radical, radical venture. It’s not just the Murphy metaphor. It’s Frankenstein. it’s Faust. It’s Mr. Hyde. It’s the Fly. It’s the Sorcerer’s Apprentice. It’s the Titanic. It’s the Challenger. The culture is saturated with the assumption that these affairs will go wrong.” “On the contrary, I think your image is more influenced by artificial hearts that have a long way to go. I want you to know our clone procedure is a far cry from that. Pete and I had a very precise expectation of what we could safely accomplish, if I do say so myself. In our eyes, we were according you an honor, rather than a risk.” (Sheila’s voice was now modulating from professional to plaintive.) “But I can see all too well in hindsight that you would be awe struck at hypothetical dangers, and disgruntled that you were not consulted in a fuller kind of way. So even if it’s too little and too late, I can only beg your forgiveness …” Her voice choked to a halt, but her soulful eyes continued the sentence. This time it was Don who reached down and grasped Sheila’s wrists, so as to land her on the sofa, where they sat cross-legged opposite each other. “Oh, look, you don’t have to apologize,” Don said. “You’re in good company. This is already the second time it’s happened without anybody consulting me—I don’t recall giving my informed consent when it came to getting born in the first place, so what the heck.” An uncertain flicker of happiness reappeared on Sheila. “How are my bona fides? Have I cleared away any of your doubts?” “Oh, there’s no doubt that you are a very persuasive person. So is Pete.” “Spoken by a diplomat again. But … ?” “Yeah. Well. Almost thee persuadeth me. I suppose there are two or three more points we have to consider. One of them has been gnawing at Donny and me for the longest time … ” “Which is … ?” “That we still haven’t seen the lab! And the darn thing had to burn down just as you were finally taking Donny to see it. The timing of that accident just couldn’t do anything to ease my, uh, uh, curiosity about the place …” “Your suspicions, you mean.” “Whatever.” Sheila winced in despair. “But Don, the ‘timing’, as you call it, of that disaster, is absolutely the least of the catastrophic aspects.” She covered her eyes and moaned softly: “Everything ruined …” Don put his hands on her shoulders. “Again, don’t get me wrong. I could hardly be more traumatized if it was my own research files. Indeed, all my life I’ve wondered how I’d cope if a flood or fire or something wiped out my work—like the day Aldous Huxley’s papers went up in smoke.” Sheila nodded dumbly and glumly; so Don added the punch line as politely as he could: “But why did your facility have to burn down just at the very same hour we were supposed to see it? A rotten coincidence like that does look odd, after all the times you and Pete had brushed aside our requests to see the place.” Sheila flared momentarily in spite of her good intentions. “Are you saying Pete or I had something to do with the fire?” “No! I’m just saying that, given the total strangeness of these past couple of weeks, that’s the last straw of—no, I mean, that’s one more straw in the wind of strangeness.” Sheila retrieved her stoical patience. “But Don, look. Any such disaster almost by definition occurs only at the worst possible time.” “Yes, but. There are degrees of worseness. Suppose Donny had still been in the tank.” “O.K. But still: an accident is exactly when you aren’t expecting it. I remember the first time I’d finally landed a job when I was in high school. I was going to be working at the corner drug store. Four days later it was totaled by a tornado. What a downer. At least I wasn’t inside when it happened.” “Thank goodness. And of course, thank goodness Donny was already, um, born, beforehand. But, darn it, why, now, did the facility have to go at the moment when it did?” “Let me put the question back in your court. What is it that you’re suspicious of?” |
Ĉapitro 28: Diskutado Don kapjesis modeste, sed daŭrigis lian kontraŭ-ekzamenadon. “Kiel povus Petro decidi ke mi estis tiu, post nur kelkaj minutoj da babilado?” “Refoje, tiel estas kiel Petro funkcias. Li ektaksas homojn je ekrigardo. Li jam havis tiujn kontrol-raportojn kiujn mi menciis al Donido. Kio fiksis tion estis kiam vi enkondukis la temon de havante mensan kaj fizikan klonon de vi mem. Vi mirigegis lin.” “Ho, nu do, tio estis nur bagatelaĵo. Ĉiu scias ke Petro estas elstarulo en la fako.” “Neniam sopiru por io; vi eble ricevus ĝin.” “Nun vi eldiras al mi. Sed kion mi diras estas ke Petro kaj mi estis … fremduloj unu al la alia. Mi havis neniun ideon ke li vere povus fari kion li pridiris; li havis neniun ideon ke mi vere estis taŭga por tia—tia eksterordinara entrepreno.” “Ĉu vi ne lernis el Donido tra la modemo kion mi diris al li pri la kontrol-raportojn kiun ni akiris pri vi? —Nuntage, mi supozas ke ĉion ajn kion mi diras al Donido, iras rekte al vi, kaj inverse; per modemo, aŭ alie.” “Ho, certe. Vi diras al ni ke vi kaj Petro tra-ekrigardis la libron de Harvarda Klaso de ‘63. Via detektivo diras al vi ke mi nek narkotumas, nek fiumas fraŭlinstudantojn. Mi esperas! Via cerb-serĉanto diras al vi ke mi ne estas la administracia tipo, kaj ke mi antaŭe portis kontraŭ-militajn standardojn. Tiam Petro babiligis min dum kelkaj minutoj ĉe lia festo; kaj katapultas nin ambaŭ en biologian Nekonaton. Ĉu tiu estis vere sufica por la afero? Nixon elektis Spiro Agnew-on impulseme; pensis ke li povus rigardi lin je la okulo kaj percepti grandan vic-prezidenton.” (*1) “Sed kiel mi diradis al ambaŭ de vi, Donido/Don, Petro havas bonan intuicion pri kiun li traktas. Li ne estas Nixon, kaj vi ne estas Agnew, pro ĉielo! Petro sentis tujan reciprokan komprenon kun vi tiunokte. Kiam vi mem diris mensan klonon, vi trafis Petron ek-tial: li sciis ke vi prenis la esencon. Do li ne devis buŝ-referati vin; vi jam travidis ĝis la koro de kiun li alkonstruis. Petro ne batadas la evidenton. Vi antaŭprenis lian varbaron. La aliaj kandidatoj neniam havis ŝancon.” “Ĉiu ajn povus fari senpripensan rimarkon sopirante por klono; kio alie estas nova?” “Sed vi estis la unua, Don—almenaŭ, en la konteksto de kion ni jam estis preskaŭ faronta. La fizika kaj mensa duplikigo estis la esenco de kion ni alcelis plenumi dum la tuta tempo. La maniero pri kiel vi sintrafis tion igis nin ambaŭ certaj ke vi estis la neevitebla elekto. Sed tio estis nur la sukerkovraĵo sur kuko, ĉar ekde la komenco mem mi subpetetis Petron por meti vin sur la supro de la listo ĉiaokaze.” Don portis sian ĉu-mirindoj-neniam-ĉesu-aspekton. “Jes, Donido menciis vian, mm, antaŭan intereson je mi—kaj mi defiis lin pri tio, tielrilate. Kiale, mi supozas ke tio estis plua aspekto kio iel ŝanceligis min. Ne miskomprenu; mi estas pli ol flatata. Sed konsiderante ĉiujn aliojn de miroj, mi emis demandi min, ‘ĉu tio estis vere tiel, pri vi vidante nin—min—forfore en ‘67?’ Kaj, se tio ja estis tiel, do ĉu estis deca de vi por gvidadi Petron al, mm, ‘kandidaton’ kun kiu vi havis ian, mm, pli-ol-objektivan sintenon? Miksitaj motivoj, tieldiri.” Don elmontris perpleksatajn brovojn. Ĉifoje, ĝenato konkuris kun pacienco en la sinaspekto de Ŝila, antaŭ cedante al vundinta senkulpeco. “Alivorte, konflikto de intereso. Diru tion. Kiel mi diris al Donido, mi vidis vin pli ol dudek jaroj antaŭe, kiam mi estis impresiĝema dekjarulino. Tio afektis min tiam. Mi havis neniun ideon ekde tiam ĝis nun ke niaj vojoj kruciĝus iam ajn refoje. Kiam Petro menciis vin kiel ebleculo, tuj mi volis ke vi estu la klono, ĉar mi estis—ĉiaokaze, almenaŭ konatiĝa kun vi; sed precipe ĉar mi admiris vian idealecon, kaj vi estis ankoraŭ la plejbona kvalifikata en tiu fako. La alioj sur nia listo estis, ho, simple—nedistingitaj. Fakte, tiel ili devis esti, pro ke ni konsideri ilin iel ajn. Sed almenaŭ vi havis—ian aldonan sparkon; tian perspektivon kio valoras duobla dozo, se Petro kaj mi indulgus nian—genetikan influon. Nu, tio eble ne estus decidiga konsidero por Petro; li estus kloninta preskaŭ iun ajn kiu estis meze tolerebla, sed eble ia politika nenia-ulo. “Do, jes, mi direktis lian atenton al vi. Sed ĉu mi pensis ke io ajn alie okazus pro tio, implikante min? Ho, Donido, ne intence. Neniel ajn. Sed subkonscie—ne demandu.” Sen malico, Don ripostis, “Plubabilu; flatado atingos pro vi ien; tio jam atingis pro vi duoblan dozon da Donaldo Nordo.” Ŝila rigardaĉis, kaj tordis siajn fringrartikojn. “Aliflanke, eble oni povas plibon-pensi pri nenia-uloj. Vi estas neebla!” “Tion mi penadis diri al Donido. Li ne estas ebla. Kiu ajn aŭdis pri du-semajna klono? Sed jen li estas, la marŝanta, parolanta, renversa-spegula figuro, kun lia hararo partigita je la malprava flanko. Verukoj kaj ĉio.” “Donido ne havas verukojn; ĉu vi?” “Bonŝanca knabo. Mi havas piedverukon sur mia eta piedfingro. Kaj li havas neniujn verukojn, perfektajn dentojn, perfektajn okulojn, kaj vin.” “Ni devas rigardi tiun verukon venontfoje kiam vi estas ĉe mia oficejo. Koncerne Donido kaj mi, vi estas tiu kiu estas malapudema.” Ŝi prenis lian pojnon petanteme. Don aspektis ŝafe, kaj dummomente, li daŭris milde malatentante la apudecon de Ŝila. “Vi pravas; vi pravas. Mi verŝajne plenkreskiĝis kun la ideo ke du korpoj ne povas okupi la saman spacon samtempe.” “Kiu ajn priparolas pri spaco kaj tempo?” “Einstein.” Don kisis la manon de Ŝila, kaj poste redonis ĝin al ŝi kaj malligis de ĝi. “Ni devas reveni al tiu geometria demando postnelonge …” “Geometrio …?” “Trianguloj. Sed antaŭe, vi estus ripozigonta mian menson rilate al kadavroj en la labo, kaj skeletoj en la ŝranko …” Don radiis pli ol sufiĉo da bonhumoro por fornuligi iom ajn da ofenddonado. Malĝentileco estis fremda al lia esteco, sed kiel tiom ofte, li sin turnis al vero-en-ŝerco. Ŝila mendis novan provizon da pacienco. Ŝia respondo estis duona demando, duona re-eldiro. “Estas via kredo ke ni submetis vin—aŭ Donidon—al neakcepteblaj danĝeroj …? Kaj ke ni havis aliajn homajn kobaĵojn kiujn ne tute sukcesis …?” Don reiris al sian straba mieno de koncentriĝo, dum penante kaj malkonfesi kaj re-aserti la demandon. “Mm. Nu do. Io kiel tio. Refoje, tio ne estas akuzo. Kiel mi penadis diri al Donido, tio estas afero pri kiu ni restas en mallumo. Eĉ kvankam ni estas la profitantoj, kaj eĉ kvankam ni estas laikoj, ni ne estis bon-konsultitaj nek bon-buŝ-referatitaj pri la tuta kurso de eventoj. Vi eble estus bon-intenca, kaj Petro, pro tio. Sed bon-intencaj kuracistoj ofte tenas siajn pacientojn en la mallumo. Parolante pro mi mem, tio ne estas la tipo da kuracisto kiu mi volus esti. Fakte, mi antaŭe estis denta helpanto unufoje …” “Denta helpanto??” “Jes, kiam mi estis en malliberejo pro konskripto-rezisto. Mi adis ekspliki ĉiom da la procedoj plendetale al miaj pacientoj …” “Viaj pacientoj …?” “Jes, la aliaj enloĝantoj. Do ĉiaokaze, Petro kaj vi eksplikis multon al ni; mi cedas. Sed ni neniam vidis la lab-on. Kaj kio ŝajnas la plej rimarkinde stranga, en pli-stranga-ol-fikcia scenaro, estas kiel vi povus riski ĉion, kaj klonigi homon, korpo-kaj-menson, je la unua provo.” Li paŭzis. “Supozante ke tio ja estis la unua provo.” Refoje li penis moligi la kunpremon per konfuziĝa vizaĝ-mieno, anstataŭ akuzema. Kiel verŝajna post-penso, li aldonis, “Kaj evidente tio devis esti homa subjekto, ĉar vi ne povus fari viajn mensajn hologramojn en simion.” Malgaja kaj serioza, Ŝila respondis intense. “Sed Don, tiel vi malpravas. Ni faris vastan provaron de la mensaj hologramoj sur ratoj kaj ĉimpanzoj kaj senvostaj simioj. Ĉiuj eliĝis perfekte. Ne estis unuopa morto nek miso inter la primato-subjektoj. Ni havis rajton de aliro al iom da tre bondresitaj senvostaj simioj: signo-lingvo, plsikologiaj ekzamenoj, ĉiom. La klonoj akordis kun la originaloj ĉiele. Iliaj simiaj memoroj estis nedistingeblaj ol iliaj antaŭ-klonaj duplikatoj. Ni eĉ anstataŭigis klonan ĉimpanzon dum kelkaj tagoj sendirante al la dresisto, kaj ŝi neniam rimarkis la malsamecon.” “Nu, tiom, eble, estas ŝajnkredinda. Sed ni ankoraŭ havas gravegan saltegon de fido kiam oni kroĉas homan cerbon al via aparato, kio ajn ĝi estas. Vi ne povas esti certa ke li vekiĝus. Aŭ vekiĝus ĝuste ĝusta. Supozu ke Donido travenis nur iomete malordigita. Aŭ iomege. Ĉu la instituciaj konatoj de Petro etendas je gardo de mez-bakitaj klonoj?” Ŝila daŭrigis pacience malĝoji. “Eble estas ke vi kaj mi personigas du alirojn al la Leĝo de Murphy. [Merfi] Laŭ via legado, ‘Kio miseblas, misiĝos’, kun emfazo sur ‘os’. Kvankam fakte, Murphy mem intencis ĝin kiel ia sin-malebliganta profetaĵo; kiel ordono ke oni zorgu trespeciale pro evitu precize tiajn desegnojn kaj procedojn kiuj disgluiĝus. Tiele, laŭ nia legado de Murphy—Petro kaj mi, tio estas—ni povus diri ‘Kio ne miseblas, ne misiĝos’. Sed tio ne estas tia ha-ha korolario kiun oni enmetas en libro, ĉar tio estas tro banala. Estas alia esprimo de la fakto ke la plejparto de aviadiloj surterigas sekure, do ne retenu vian spiron atendante por frapfalego.” “Ho, nu do! Donido ne estas banala ĉiutaga okazaĵo; tiu estis radikala, radikala entrepreno. Tio ne estas nur la Murphy- metaforo. Estas Frankenstajn. Estas Faŭst. Estas S-ro Hyde [Hajd]. Estas La Muŝo. Estas la Metilernanto de l’ Sorĉisto. Estas la Titanic. Estas la Challenger. La kulturo estas saturata de la supozo ke tiaj aferoj nepre fuŝiĝos.” “Kontraŭe, mi pensas ke via imago estas pli influata de artifikaj koroj kiuj estas tre for de atingo. Mi volas ke vi sciu ke nia klona procedo estas multe malsama ol tio. Petro kaj mi havis tre precizan ekspekton de kion ni povus sendanĝere efektivigi, eĉ tiel dirante mi mem. Je niaj okuloj, ni estis donanta al vi honoron, ne ian riskon.” (La voĉo de Ŝila estis nun modulanta el profesia al plenbedaŭra.) “Sed mi povas vidi ĉiel tro bone retrospektive ke vi estus timfrapita per la hipotezaj danĝeroj, kaj malplaĉita ke vi ne estis konsultita en pliplena maniero. Do eĉ se estas tro eta kaj tro malfrua, mi nur povas humilpeti vian pardonon …” Ŝia voĉo ŝtopiĝis, sed ŝiaj animplenaj okuloj daŭrigis la frazon. Ĉi-okaze estis Don kiu braketendis malsupren kaj prenis la pojnojn de Ŝila, tiel por surtiri ŝin sur la sofo, kie ili sidis krucig-krure antaŭ unu la alia. “Ho, nu do, vi ne endas pardonpeti,” Don diris. “Vi estas en bona kunularo. Ĉi tio estas jam la dua fojo ke tio okazis, sen iu ajn konsultante min—mi ne memoras donante mian informitan konsenton kiam oni naskis min unuafoje; do, kiom gravas.” Hezita flagreto da feliĉo reaperis sur Ŝila. “Kiel estas miaj fidindecoj? Ĉu mi forviŝis iom ajn da viaj duboj?” “Ho, sendube vi estas tre persvadema persono. Ankaŭ tiel estas Petro.” “Eldirita kiel diplomato refoje. Sed …?” “Jes. Nu do. Preskaŭ ci persvademas min. Mi supozas ke estas du aŭ tri pluajn punktojn ni devas konsideri. Unu de ili estas mordetinta al Donido kaj mi dum tiom da tempo …” “Kiu estas …?” “Ke ni ankoraŭ ne vidis la labon! Kaj la aĉa ejo devis forbruliĝi ĵus kiam vi finfine alkondukis Donidon por vidi ĝin. La altempigo de tiu akcidento tiel ne povis fari ion ajn por ripozigi mian, mm, mm, scivolemon pri la ejo …” “Viajn suspektojn, vi intencas.” “Kio ajn.” Ŝila streĉetis je malespero. “Sed Don, la ‘altempigo’, kiel vi nomas ĝin, de tiu ruiniĝo, estas nepre la malplej da la katastrofaj aspektoj.” Ŝi kovris siajn okulojn gaj ĝemis mole. “Ĉiu ruiniĝita …” Don metis siajn manojn sur ŝiaj ŝultroj. “Refoje, ne miskomprenu min. Mi apenaŭ ne povas esti pli traŭmigata se estus miaj propraj esplor-dosierujoj. Vere, ĉiam dum mia vivo mi scivolemis kiel mi traktus se fluego aŭ fajro aŭ ion forigis ĉiom da mia verkaro—kiel la tago kiam la paperoj de Aldous Huxley foriris en fumo.” Ŝila kapjesis senvoĉe kaj senĝoje; do Don aldonis la frapfrazon tiom ĝentile kiom li povis: “Sed kial endis via fakloko forbruliĝi ĝuste je la sama horo kiam ni planis vidi ĝin? Ia putra koincido kiel tiu ja aspektas stranga, post tutaj la tempoj ke vi kaj Petro forbrosis niajn petojn por vidi la ejon.” Ŝila ekflametiĝis dummomente, spite ŝiaj bonaj intencoj. “Ĉu vi diras ke Petro aŭ mi faris ion rilate al la fajro?” “Ne! Mi nur diras ke, konsiderante la tutan strangecon de ĉi tiuj lastaj du semajnoj, tiu estas la fina guto da troplena—ne, mi intencas, tiu estas unu plu guto da strangeco.” Ŝila rekaptis sian stoikan paciencon. “Sed Don, rigardu. Tia ajn katastrofo preskaŭ laŭ difino okazas nur ĉe la plejmalbone ebla fojo.” “Jes, sed. Estas gradoj da plejmalbonecoj. Supozu ke Donido estis ankoraŭ en la cisterno.” “Cedita. Sed tamen: akcidento estas ekzakte kiam vi ne ekspektas ĝin. Mi memoras la unuan fojon kiam mi finfine trovis dungadon kiam mi estis en altlernejo. Mi estis laboronta ĉe la loka apoteko. Post kvar tagoj, ĝi forbloviĝis per ciklono. Kia aĉumo. Almenaŭ mi ne estis interne kiam tio okazis.” “Dankon al ĉielo. Kaj kompreneble, dankon al ĉielo ke Donido estis jam, mm, naskiĝita, antaŭe. Sed, malbenigu ĉion, kial, nun, malaperis la faklokon je tia momento?” “Lasu min reĵeti la demandon en vian korton. Kio estas tio kiun vi suspektas?” (*1) Antaŭ la premita-rezigno de Usona Prezidento Nixon [Nikson] en 1974, sia vic-prezidnto Agnew [Egnu] ankaŭ devis rezigni, en 1973, por korupto. Reiru |