| The Me Clone (English) |
La Mi-Klono (Esperanto: Unikodo UTF-8) |
|
Chapter 31: Was Robbie Wrong? Sheila reappeared precisely at seven, kit in hand again. This time she favored a pink jumpsuit, a welcome improvement over the drab tan one of recent memory. “Business before pleasure,” she declared. “I have to do Donny’s exam before anything else. We’re already three days behind.” She hastened through the usual sequence, and all was well, as usual. Thereupon Sheila had another proposition. “The weather is glorious out this evening,” she enthused. “It’s a shame to stay inside and waste it. I think we should do something different and daring and dangerous. Let’s all three of us go for a walk together at the same time! How about an encore at Rocky River Park?” Don and Donny exchanged startled stares with each other and Sheila, who clarified: “Sure; I think if Donny puts on a baseball hat and some dark glasses, we could get away with it.” “Sounds like fun,” Don said to his other. “Why don’t you use those mirror-sunglasses Hamilton gave us?” Donny dug into a drawer and eventually found them. “And you wanted to throw them out. Now aren’t you glad we didn’t?” “What do you mean ‘you’, you impostor you? I was the one who saved them, long before you were even born.” Donny put on the silvery shades, and swaggered like a celeb; then completed the effect with a visor cap. They were wandering wordlessly among the willows and wildflowers, soaking up the symptoms of incipient summer. Presently Don began to deliver himself of the preoccupation that had been dogging him. “Well, now that we’re all three of us out here in the fresh air where we can get a clear impression of things, and look at matters in broad daylight—or broad twilight, anyway—I think I ought to say something to all of us that I more or less told Sheila last night. And that’s simply this …” He hesitated as he gathered his nerve; the other two patiently bore with him. He began again. “Look. I’m really delighted that … that … both … of you have, uh, involved me in all this; and grateful to both of you that you didn’t, uh, take it amiss when I, uh, brought up those, uh, questions about the clone process … “And I think both of you are generous to a fault, especially Sheila, to want me to, uh, share in something which would, normally, be your … very private business … “But … um … to be kind of frank about it … I don’t think a menage is going to fly. “And so I think my part is to wish the two of you all the best, and release you from any obligation you might feel to make room for me.” They strolled in silence for a few moments before Donny responded. “Well, do you mean you are against menages in general, or for us in particular, or … ?” “Oh, it’s no secret we’re pretty darn straight.” “Speak for yourself, Don!” Donny interjected. “Look who’s talking!” Don retorted. “I just think, apart from that, the practical problems would be insurmountable. We haven’t even worked out our own long term living arrangements and social camouflage, much less the social, legal, and emotional dangers that would arise if we, uh, had, uh, some kind of joint entanglement with Sheila.” He paused. “Nice as that might be,” he added wistfully. Sheila so far had kept her counsel, but now she concurred with studied casualness. “Yes, that might be nice.” Donny said, “And it’s not as if we’re literally proposing a tripartite trial marriage. I’m not even sure what Sheila herself has in mind, in the long run. All I’m talking about is, ah, a sort of an ad hoc accommodation to the totally unique situation you and I find ourselves in—with Sheila as an unexpected bonus.” “Yes, we should certainly get Sheila’s opinion on the subject! But Donny, look, a feel-good triangle, or an interim three-way affair, might be a fine little fling, but that’s just not in character for us. If there’s one thing I—and presumably you—know how to do pretty well, it is to appreciate the logical consequences of something, at a glance, right down to the end of the line. “So it’s not enough to assume some improvisational fun and games with Sheila. Either we’re serious about this, or we’re not. And if we are serious, then we’re into some kind of lifestyle that hardly bears thinking about: a Monday-Wednesday-Friday, Tuesday-Thursday-Saturday type-of-thing …” “With Sundays off,” Sheila inserted. Don chuckled and said, “Right. Ergo, what I’m saying is, let’s call a halt while we’re still ahead. Let you and Sheila do as you may, and I’ll count myself lucky that I got to kiss the bride, and so forth.” “Droit du seigneur!” came Sheila’s not-so-sotto-voce. Don said nothing, so Donny turned to Sheila. “Well, what are your thoughts on the matter? Maybe Don and I are reading too much into this to begin with.” Sheila was not quite as voluble as usual, but with her chin in the air she affected a huge Cheshire-smile, and near-sphinx-like demeanor, while pointing to each twin in turn. “I’d like that one, and that one,” she pronounced, in a child-voice suitable for Ye Olde Donut Shoppe. Don’s monologues seemed to have gone for naught. So he commented, “I will say I’ve always enjoyed reading Heinlein’s variations on a theme of plural marriage, but I’ve never felt the urge to actually jump into some kind of neo-Oneida-environment.” Sheila had taken each of them by the hand and was steering them to a secluded grassy spot where they all sprawled for the time being. Donny said, “I’m kind of surprised that Don seems to feel these inhibitions about an, um, unconventional relationship. It’s not as if we’re that straight. In point of fact, we’ve been nonconformists from way back when.” “Yes, but more on political things. It’s not as if we’ve ever been free-love types; that’s not our style. It seems to me that Sheila and you have first claim on one another, and that to broaden the involvement is unnecessarily problematic, and might spoil it for all of us.” Sheila was busy dissecting a dandelion as she lay on her front and thought aloud with unconcealed coquetry. “Don, don’t you see, the way things are now, it’s all in the family. But—what if you keep on being so aloof; and meanwhile Donny doesn’t want to stop being Donald-E.-North; and I were still involved with him at least. Now at the same time, you’d be socializing as Donald-D.-North, and sooner or later, you might come across an alternative girlfriend. How would you explain Donny to her; and me to her?” Don scowled with mock umbrage, and growled, “Someone who lays here in wait to conjure up that kind of an ambush ought to be spanked!” He craned his neck at the target area. Sheila abruptly rotated into a knees-at-chin sitting position, to exclaim with big indignant eyes, “Oh no! Out of bounds! Off limits! No way!” Then she closed her eyes for the throwaway. “Except on my birthday, when you can each do nineteen and a half. Period.” Donny started to reply, “What’s the sound of one half a … ?”, but Don already had the floor. “Hmm, you almost tempt me to reconsider my qualms about menageries.” “Almost?” Sheila asked, disappointedly. Don shrugged, and answered in his fake-hayseed accent, “Wal, where ah come from, we don’t do that sorta thing.” Donny gave him a funny look. “Since when have we—you— become such a throwback to the old morality?” Don reciprocated the funny look. “Well, since when have I become such a libertine?” Sheila thrust her wrist out to eye level and studied her watch. “Oh, I’d say since about …” Don stage-whispered “HUSH!”, surrounded her watch with his hands, and returned her wrist to her knees; then in the same motion, he tilted Sheila a little to her right to deliver a pat under her left hip. Sheila finished her sentence in a non-sequitur: “ … that leaves you eighteen and a half.” Then she added reproachfully, “If you come to my party.” She brushed her backside and seated herself more defensibly in a lotus position. Don began anew. “So as I was starting to say, before I was so rudely interrupted, it is not necessarily true that I’m an apologist for the old morality. And I don’t even rule out some kind of longer-term relationship among all three of us, Platonic or evolutionary or the like. Just what that might be, is something I’m not clear about. I do think it seems, uh, definitely premature for us to, uh, you know, uh, be with Sheila in uh, uh, an even-steven kind of set-up. I think we need Patience and Prudence.” Donny had to stifle a chortle; back in the days of Angela, those were pillowtalk nicknames for parts of the anatomy. So with one of his tight smiles he asked, “Don’t you mean Patience and Fortitude?” “Oh yes, the lions. You’re right. Same thing. Whatever.” Sheila piped up, “I don’t follow; what … ?” Don answered, “Patience and Fortitude: the lion statues outside the New York Public Library. I think. They’re named after Fiorello LaGuardia’s favorite phrase. Or vice versa.” “Where does that leave us?” came Sheila’s softly insistent voice. “Well, as I’ve been saying all along, my reluctant inclination, as of now, anyway, is to step aside, and wish you and Donny all the best.” Sheila pitched forward to throw her arms around his neck. “Oh, Donald! We don’t want you to do the decent thing.” Don petted her hair, and struck a cheerfully consoling note. “We could still be kissing cousins and all that. Especially if we have to bring A.J. on line, and one of us has to split the scene. There’s no guarantee Donny and I will continue to be the same personality, clone or not—after all, it was you, or Pete, who told us that on the very first day. Already you see these nuances and frictions cropping up, in less than two weeks. Put a menage on top of that, and we might botch the whole clone experiment in a very big hurry.” By now, Donny found himself seized up with six or eight cycles of ambivalence. Like a sneeze that wouldn’t come, he was constantly on the verge of cringing at the byplay between Don and Sheila; and was buffeted by moments of embarrassment, voyeurism, and self-consciousness: Robbie, Robbie, you had it all wrong; I can’t bear to see myself! To be a celebrity, mimicked in speech or mannerisms by an accomplished impressionist: that was one thing. But to be there in person and see every twitch and misstep in one’s own male-female sallies: no KGB blackmailer could ever do a more uncouth video. Would I really pat fanny, just there, just then? Maybe so! And what an uncanny privilege to observe the interactive feedback between my(other)self and Sheila, yet bear no direct responsibility for any or those gaffes: spank her indeed —Donald D., where do you get such notions? Donald E., why am I so straight, so prudish, so un-bold? Wait. Donald D. was the one who was purporting to be straight, hands-off, feet-on-the-floor. Oh, sure. It's Donald D. who’s the prude, not me; Donald D. who’s prurient, not me. And Donald D. who’s prudent? But I’ve always been prudent; I am Donald North. And whose idea was the trio? Mine—or was it Sheila’s? Or just inherent in the situation, and I happened to point it out? Then he accentuated the jealous and the carnal because my progress made him too self-conscious—and next, self-indulgent—and now he’s going to be self-abnegating in the bargain. I’m losing track of the contradictions. You can’t observe anything without changing it by observing it, and here I can’t even observe my(other)self without changing it, and then again, I can’t re-observe my(own)self without changing it too. How strange that I’m not jealous of all Don’s advances— or am I?? If you can hardly stand to watch Don spill his soup, or pick his nose, how could you possibly contemplate him undressing Sheila, or unnerving her (or me), as the case may be? And yet both Dons were already endowed with an oversupply of empathy, even before this clone-ex-machina came along. So it would be unpardonable to allow Don to exile himself from Sheila, due to an excess of humility. (Or jealousy disguised as humility; yesterday it was disguised as incredulity.) And, Robbie, more foolish notions. Why was Don so evasive—well, imprecise—well, indirect—when it came to whether he was going to be serious about Sheila or not? His yea wasn’t yea; his nay wasn’t nay. He wasn’t assertive (except for that row about Sheila’s “ethics”); he was wishy-washy; he let Sheila take all the initiative. (Or was it Don who outmaneuvered both of them by getting Sheila to seduce him first??) Yet now he lacks the wit and the nerve to follow through with a meaningful relationship—”menage”, he calls it. Well, who’s being imprecise? There are practical difficulties, when you get down to it. Was Don balking due to moral qualms, or merely technical details? Or, indeed—neither fish nor fowl—was Don simply temporizing, with protestations of “prudence”? Admittedly, this entire Pandora’s Box was barely two weeks open; and Don E. too was prudent; Don D. had no monopoly on that—he just happened to make more of a fuss about it. Well, let’s smoke him out. “Don, I agree with Sheila. We don’t want you to make a sacrificial lamb out of yourself. We don’t want you to foreclose any possibilities by taking on a false obligation to do the noble thing. What I’m wondering is whether (A), you have some old-fashioned moral reticence about two guys and a girl; or (B), you merely have some concern about messy details, and taking turns, and nosy neighbors, and all that.” “Oh, come on, Donny, it doesn’t have to be those. As I said, I’m really grateful that you two are humoring me after all those nasty things I dumped on both of you last night, and that you’re letting me butt in nonetheless …” “I’ll give you back your nineteen and a half,” Sheila interposed. Don winked and continued. “However, consider some other possible answers: (C), it’s too soon to contemplate a threesome; we hardly know each other; (D), all of the above; or (E), none of the above.” Sheila sat back, solemn and alert. “Which?” Don resettled where he sat, also solemn and alert. “Ah. I guess I should have added the Gallup Poll question for (F): Don’t Know.” “Well?” “Well, that’s it. I Don’t Know! I need some time to think.” “That’s an ‘F’ all right,” Donny chided. Now Sheila was nuzzling Donny in similar fashion as she was Don moments earlier. “Oh, Donny, give your brother some time. After all, you should stay in his good graces if you want him to join our little triage.” “What did you say??” Don screeched. “Not what you think,” Sheila laughed. “I was going to say ‘triad’, since I was getting tired of ‘menage’, but they got shmeared together.” Donny intervened. “Anyway, Donald, the point is, the burden of such a lifestyle—if it comes to that—would fall more heavily on Sheila than on us. I think you shouldn’t be so quick to brush aside a very courageous willingness on her part to face up to the immense difficulties of, um, of, um …” Sheila smoothly filled the blank. “ … of romancing an odd couple like you two.” Her placid way of understatement was in itself a powerful pheromone. Don wavered. “Please, I don’t want to leave the impression that I’m brushing either of you aside. I was putting forth a general sort of ‘ought’, that one ‘ought’ not to enter this sort of mix lightly, and that one ‘ought’ to let you two develop some sort of normal relationship without worrying about me. Now, between ‘ought’ and ‘must’, perhaps there is room for further reflection on the matter.” Sheila luminesced with eager hopefulness. “Really??” “Ah. As I said before, I need some time to think. A few hours or a few days or so.” He gazed into Sheila. “By myself somewhere. I have to be careful, because your good vibrations might affect my better judgment. Or likewise, Donny here might alter my ego; I already know where he stands.” A new thought struck him. “Besides, Sheila, you as a doctor should know something about second opinions!” Without nodding, Sheila seemed to signal assent. A contentedly pensive silence overtook all of them. Eventually, Don came up with an addendum. “Tell you what. Let me mull it over, and we could get together Saturday evening to see if any further enlightenment has shed itself upon me by then.” “From whence?” Donny asked. “You should ask? You do what Quakers do, check it out with the Inner Light.” Don turned to Sheila. “That’s the voice-of-god-within. I seldom-if-ever hear it; it’s kind of noisy in this here world.” Sheila agreed. “And as that Stranger in Robert Heinlein liked to say, ‘Thou art God.’” Dusk was approaching. Sheila glanced around, and seeing no one, got to her feet, drew both Dons after her by the wrists, keeping one hand each. They walked a little way, wordlessly, then paused under a tree. Sheila discreetly glanced around again, before proceeding to impart a pair of leisurely kisses. “Time to shift gears back to prudent,” she said, shortly after. “We should call it a night.” “Could one of us take you home?” Donny asked. Sheila flashed a wicked grin. “Sure. You can flip a coin!” They did; but Sheila grabbed it, to secretly vet the results on her own wrist. Donny won. |
Ĉapitro 31: Ĉu Roĉjo Malpravis? Ŝila re-aperis precize je la sepa, teko enmane refoje. Ĉi okaze ŝi portis rozkoloran tutkovrumon, bonvenan plibonigon ol la brungrizaĵo de antaŭnelonga memoro. “Devo antaŭ plezuro,” ŝi deklamis. “Mi endas fari ekzamenon de Donido antaŭ ion ajn alian. Ni estas jam tri tagoj malantaŭe.” Ŝi rapidis tra la kutima sinsekvado, kaj ĉio estis bona, kiel kutime. Tiam Ŝila havis alian proponon. “La vetero gloriĝas ĉi vespere,” ŝi entuziasmis. “Estus malinda por resti endome kaj malŝpari ĝin. Mi pensas ke ni faru ion diferencan kaj defian kaj danĝeran. Ni ĉiu tri marŝadu kunkune samtempe. Ĉu biso ĉe Roka Rivero Parko?” Don kaj Donido interŝanĝis eksurprizajn fiksrigardojn unu al la alia kaj Ŝila, kiu klarigis: “Certe; mi pensas ke se Donido portas basbalan ĉapelon kaj iajn sunokulvitrojn, ni povus agi senpune.” “Ŝajnas amuza,” Don diris al lia alio. “Ĉu vi uzu tiujn spegulo-okulvitrojn kiujn Hamilton donis al ni?” Don fosis en tirkesto kaj baldaŭ trovis ilin. “Kaj vi volis forĵeti ilin. Ĉu nun vi ĝojas ke ni ne faris tion?” “Kion vi signifas je ‘vi’, vi kvazaŭulo vi? Mi estas tiu kiu ŝparis ilin, longe antaŭ vi eĉ naskiĝis.” Donido surmetis la argentemajn okulornamojn, kaj paradis kiel famulo; tiam kompletigis la afekton per viziera ĉapelo. Ili vagis senvorte inter la salikoj kaj sovaĝfloroj, sorbante simptomojn de ŝajnsomero. Laŭtempe, Don komencis sin elliveri de la priokupoj kiuj surpezis lin. “Nu do, nun ke ni ĉiu tri estas ĉi-ekstere en la freŝa aero kie ni povus preni klaran impreson de aferoj, kaj rigardi ilin en plena taglumo—aŭ plena krepusko, ĉiaokaze—mi pensas ke mi endu diri ion al ĉiu de ni kion mi pli-malpli diris al Ŝila antaŭnokte. Kaj tio estas simple ĉi tio …” Li hezitis dum li kolektis sian kuraĝon; la alioj paciencis je li. Li rekomencis. “Rigardu. Mi estas vere plaĉata ke … ke … ambaŭ … de vi, hm, inkluzivas min en ĉio da ĉi tio; kaj dankema al ambaŭ de vi ke vi ne, hm, malkontentiĝis kiam mi, hm, starigis tiujn, hm, demandojn pri la klona procedo … “Kaj mi pensas ke ambaŭ de vi estas malavara preskaŭ troe, speciale Ŝila, por voli min por, hm, partopreni en io kio estus, normale, via … tre privata afero … “Sed … hm … por esti iom malkaŝa pri tio … mi pensas ke menaĝ’ ne efikos. “Kaj tial mi pensas ke mia endo estas por bondeziri al la du de vi ĉiajn plejbonaĵojn, kaj liberigi vin el ia ajn devigo kiun vi eble sentus por fari spacon por mi.” Ili vagis silente dum iom da momentoj antaŭ Donido respondis. “Nu, ĉu vi signifas ke vi kontraŭas menaĝojn ĝenerale, aŭ por ni precipe, aŭ … ?” “Ho, estas neniu sekreto ke ni estas ĉiel rektecaj.” “Parolu por vi mem, Don!” Donido interjekciis. “Jen kiu parolas!” Don ripostis. “Mi nur pensas, krom tio, ke la praktikaj problemoj estus nevenkeblaj. Ni eĉ ne ellaboris niajn proprajn longtempajn vivado-aranĝojn kaj socian kamufladon, nek plue la sociajn, leĝajn, kaj emociajn danĝerojn kiuj aperus se ni, mm, havus, mm, ian kunkunan implikadon kun Ŝila.” Li paŭzis. “Malgraŭ tiom plaĉa kiom tio eble estus,” li aldonis sopireme. Ŝila ĝis tiam konservis silenton, sed nun ŝi konsentis kun konsiderita negraveco. “Jes, tio eble estus plaĉa.” Donido diris, “Kaj ne estas kvazaŭ ni laŭvorte proponas triflankan prov-edziĝon. Mi eĉ ne estas certa pri kio Ŝila mem havas en menso, je longa daŭro. Ĉio pri kio mi parolas estas, mm, ia porokaza akomodo al la tute unika situacio en kiu vi kaj mi trovas nin—kun Ŝila kiel neantaŭvidata donaco.” “Jes, ni certe prenu opinion de Ŝila pri la subjekto! Sed Donido, rigardu, ia fart-bona triangulo, aŭ intertempa tri-flanka afero, eble estus agrabla eta ek-amoro, sed tio ne estas laŭ nia karaktero. Se estas unu emaĵo kiun mi—kaj verŝajne vi—scias kiel fari tre lerte, estas por taksi la logikajn konsekvencojn de io, je ekrigardo, ĉiom ĝis la fino de la vojo. “Do ne estas sufiĉo por supozi iom da improvizaj amuzo-kaj-ludoj kun Ŝila. Aŭ ni estas seriozaj pri ĉi tio, aŭ ne. Kaj se ni estas seriozaj, tiel ni estus en ian vivstilon kiu apenaŭ estas pripensebla: ia lundo-merkredo-vendredo, mardo-ĵaŭdo-sabato-aranĝo …” “Liberdimanĉe,” Ŝila enmetis. Don subridis kaj diris, “Prave. Tial, kion mi diras estas, ni deklaru halton kiam ni estas ankoraŭ antaŭe. Lasu vin kaj Ŝilan faru kiel ajn, kaj mi rigardus je mi bonŝanĉa ke mi eblis kisi la edziĝontinon, kaj tiel plu.” “Rajto de sinjoro!” venis la ne-tiom-mallaŭta voĉo de Ŝila. (*1) Don diris nenion, do Donido turnis al Ŝila. “Nu do, kioj estas viaj pensoj pri la afero? Eble Don kaj mi ellegis tro multe en tio komence.” Ŝila ne estis tiom elparola kiel kutime, sed kun ŝia mentono supren ŝi afektis grandegan ridon kaj preskaŭ sfinksa mieno, dum fingromontrante al ĉiu ĝemulo laŭvice. “Mi ŝatus tiun, kaj tiun,” ŝi prononcis, en knabina voĉo taŭga por La Ĉia Pasto-Ringejo. La monologoj de Don verŝajne senefikis. Do li komentis, “Mi povas diri ke mi ĉiam ĝuis legante de Heinlein ties variaciojn sur temo de plurala edziĝo. Sed mi neniam sentis la impulson por efektive ensaltante en tian plenplenan hejmon.” Ŝila prenis ĉiun permane kaj gividis ilin al aparta herba loko kie ili ĉiu dissterniĝis dumtempe. Donido diris, “Mi iom surpriziĝas ke Don ŝajnas senti tiajn inhibiciojn pri, mm, malkonvencia rilato. Ni ne estas tiom rektecaj. Fakte, ni ĉiam estis malkonformeculoj ekde antaŭlonge for.” “Jes, sed pli je politikaj aferoj. Ni neniam estis liber-amora-tipuloj; tio ne estas nia stilo. Ŝajnas laŭ mi ke Ŝila kaj vi havas unuan pretendon unu al la alia, kaj por larĝigi la implikadon estas sennecese problemeca, kaj eble fuŝus tion por ĉiu de ni.” Ŝila estis sinokupa per disigantan leondenton dum ŝi kuŝis sursterne kaj pensis laŭte kun nekaŝata koketado. “Don, ĉu vi ne vidas, ke tiel estas aferoj nun, ĉio estas enfamilie. Sed—kio se vi daŭras estante tiom malkune; kaj dumtempe Donido ne volas halti estante Donaldo-E.-Nordo; kaj mi estus ankoraŭ implikata kun li almenaŭ. Nu do, samtempe, vi estus societiĝante kiel Donaldo-D.-Nordon, kaj iam tiam, vi eble renkontus alternativan amikinon. Kiel vi eksplikus Donidon al ŝi; kaj mi al ŝi?” Don grimacis kun moka ofendo, kaj grumblis, “Iu kiu kuŝas ĉi tie je atendo pro aperigi tian embuskon meritas pugfrapadon!” Li streĉis lian kolon al la trafa-loko. Ŝila abrupte rotaciis en genuoj-ĉe-mentonan sidanta-pozicion, por eksklami kun grandaj indignaj okuloj, “Ho ne! Eksterlime! Ne tuŝu! Neniel!” Tiam ŝi malfermis ŝiajn okulojn por la aldoneto. “Krom je mia naskdatreveno, kiam vi ĉiu povas igi deknaŭ kaj duono. Punkto.” Donido komencis respondi “Kio estas la sono de duono de… ?”, sed Don jam estis diranta, “Mm, vi preskaŭ tentas min por rekonsideri miajn dubojn pri menaĝerioj.” “Preskaŭ?” Ŝila demandis, malkontente. Don ŝultrotiris, kaj respondis en lia falsa kamparula akĉento, “”Nju-doa, el kiej mi ve-nas, ni ne fah-ras tiajn fiojn.” Donido donis al Don strangan mienon. “Ekde kiam iĝis ni—vi—tia reakciulo de la malnova moraleco?” Don reciprokis la strangan mienon. “Nu, ekde kiam iĝis mi tia libertinulo?” Ŝila etendis ŝian brakon al okul-nivelo kaj studiis ŝian brakhorloĝon. “Ho, mi dirus ekde ĉirkaŭ …” Don aktore-flustris “BUŜFERMU!”, kovris ŝian brakhorloĝon per liaj manoj, kaj reprenis ŝian brakon al ŝiaj genuoj; tiam laŭ la sama movo, li klinigis Ŝilan iomete al ŝia dekstro pro liveri bateton sub ŝia maldekstra kokso. Ŝila finis ŝian frazon per nekonsekvencaĵo: “ … tio lasas al vi dekok kaj duono.” Tiam ŝi aldonis riproĉe, “Se vi venus al mia festo.” Ŝi brosis ŝian postaĵon kaj sidis sin pli defensive, en joga kruckrura pozicio. Don komencis denove. “Do kiel mi estis dironta, antaŭ mi estis tiom malĝentile interrompita, estas ne necese vera ke mi estas apologisto por la malnova moraleco. Kaj mi eĉ ne ekskluzivas ian pli-longa-tempan rilaton inter ĉiu tri de ni, platona aŭ evoluada aŭ simile. Precize kio tio estus, estas io kio ne klariĝas je mi. Mi ja pensas ke ŝajnas, mm, definitive trofrua por ni, mm, vi scias, mm, esti kun Ŝila en, mm, egal-regal-speco de alhejmigo. Mi pensas ke ni bezonas Paciencon kaj Prudenton.” Donido devis sufoki ridaĉon; antaŭlonge en la tagoj de Anĝela, tiuj estis kusenbabiladaj dorlotnomoj por partoj de la anatomio. Do kun unu de liaj streĉaj ridetoj li demandis, “Ĉu vi intencas Paciencon kaj Fortecon?” “Ho jes, la leonoj. Vi pravas. Samafere. Kio ajn.” Ŝila ekdiris, “Mi ne komprenas; kio …?” Don respondis, “Pacienco kaj Forteco: la leon-statuoj ekster la Nov-Jorka Publika Biblioteko. Mi pensas. Ili estas nomitaj pro la favora frazo de Urbestro Fiorello LaGuardia. Aŭ inverse.” “Kie restigus nin?” venis la kviete insista voĉo de Ŝila. “Nu, kiel mi estis dirante tutvoje, mia malvolonta inklino, je nun, ĉiaokaze, estas por paŝi forflanken, kaj bondeziri al vi kaj Donido ĉiom da plejbonaĵojn.” Ŝila sinĵetis antaŭen por ekĉirkaŭigi lian kolon per ŝiaj brakoj. “Ho, Donaldo! Ni ne volas ke vi faru la decan agon!” Don karesis ŝian hararon, kaj elparolis laŭ gajige konsola noto. “Ni ankoraŭ povus esti kisantaj-kuzoj kaj ĉiom da tio. Speciale se ni devas estigu A.Ĵ.-on funkcie, kaj unu de ni devus ekforiri. Estas neniu garantio ke Donido kaj mi daŭros estante la sama personeco, klono aŭ ne—post ĉio, estis vi, aŭ Petro, kiu diris tion al ni je la unua tago mem. Jam vi vidas ĉi tiujn nuancojn kaj malakordojn aperante, en malpli ol du semajnoj. Suprenaldonu menaĝon al tio, kaj ni eble fiaskigus la tutan klonan eksperimenton je tre ega rapido.” Je nun, Donido rimarkis sin forkaptita per ses aŭ ok cikloj da dusenceco. Kiel terno kiu ne venus, li daŭre preskaŭ kaŭris pro la petolado inter Don kaj Ŝila; kaj ŝancelis per momentoj de embaraso, amorspektismo, kaj mem-konscieco. Roĉjo, Roĉjo, vi tute malpravis; mi ne povas toleri por vidi min mem! Esti famulo, mokata laŭ parolado aŭ afektaĵoj per lerta imitisto: tio estus ia afero. Sed esti ie persone kaj vidi ĉiun paŝeron kaj mison en ies propraj vir-virinaj spritaĵoj: neniu ĉantaĝisto povus iel ajn fari pli fi-trafan vidbendon. Ĉu mi vere frapetus pugon, tie, tiel, tiam? Eble! Kaj kia preternormala privilegio por observi la interaktivan reenmeton inter mi-(alia)-mem kaj Ŝila, sed ŝuldigi neniun respondecon por iom ajn de tiaj fi-misoj: pugfrapi ŝin ial ja—Donaldo D., el kie vi prenas tiajn ideaĉojn? Donaldo E., kial estas mi tiom rekteca, tiom pruda, tiom mal-galanta? Sed male. Donaldo D. estis tiu kiu pretendis esti rekteca, manoj-fora, piedoj-sur-planko-a. Ho, vere. Estas Donaldo D. kiu estas la prudulo, ne mi; Donaldo D. kiu estas amorimaga, ne mi. Kaj Donaldo D. kiu estas prudenta? Sed mi ĉiam estis prudenta; mi estas Donaldo Nordo. Kaj kies ideo estis la trio? Ĉu mia—aŭ ĉu de Ŝila? Aŭ ĉu nur propra laŭ la situacio, kaj mi hazarde elmontris tion? Tiam li emfazis la ĵaluzan kaj la fi-amoran ĉar mia progreso igis lin tro mem-konscia—kaj poste mem-indulga—kaj nun li estos mem-abnegacia krom tio. Mi perdas sekvon de la kontraŭdiraĵoj. Oni ne povas observi ion sen ŝanĝante ĝin per observante ĝin, kaj jen mi ne povas eĉ observi min-(alian)-mem sen ŝanĝante tiun, kvankam mi ne povas re-observi min-(propran)-mem sen ŝanĝante tiun ankaŭ. Kiel stranga ke mi ne estas ĵaluza pro ĉiom de la antaŭeniroj de Don—aŭ ĉu vere?? Se vi apenaŭ povus toleri por rigardi Donon misverŝi lian supon, aŭ piki lian nazon, kiel ajn vi povus spekti lin senvestigante Ŝilan, aŭ ofendante ŝin (aŭ min) laŭokaze? Tamen ambaŭ Donoj estis jam dotataj per troprovizo da kunsentado, eĉ antaŭ ĉi tiu klono-el-maŝino aperis. Do estus nepardonebla por lasi Donon ekzili sin el Ŝila, pro troo da humileco. (Aŭ ĵaluzo alivestita kiel humileco; hieraŭ tio estis alivestita kiel malkredemo.) Kaj, Roĉjo, pli da stulteco. Kial estis Don tiom evitema—nu, malprecize—nu, malrekta—kiam rilate ĉu li intencus esti serioza pri Ŝila aŭ ne? Lia jes ne estis jesa; lia ne ne estis nea. Li ne estis sintrudema (krom la luktego pri la “etikoj” de Ŝila); li estis akvo-lakta; li lasis Ŝila igi ĉiom da la iniciativo. (Aŭ ĉu estis Don tiu kiu pretermanovris ambaŭ de ili per igante Ŝilan delogi lin unue??) Sed nun mankas al li la sprito kaj maltimo por plusekvi kun signifoplena rilato—“menaĝo”, li nomas ĝin. Nu, kiu estas malpreciza? Ja estas praktikaj malfacilaĵoj, kiam oni altrafas tion. Ĉu Don sinhaltas pro moralaj duboj, aŭ nur teknikaj detaloj? Aŭ, ja—nek iu nek tiu—ĉu Don nur prokrastumas, kun protestadoj de “prudento”? Konsente, ĉi tuta Skatolo de Pandora estis apenaŭ du-semajne malferma; kaj Don E. ankaŭ estas prudenta; Don D. havis neniun monopolon de tio—li nur ŝance faris pli da brueto pri ĝi. Nu do, ni fumigu lin eksteren. “Don, mi konsentas kun Ŝila. Ni ne volas ke vi faru oferan ŝafidon de vi mem. Ni ne volas ke vi forfermu iujn ajn eblecojn per ŝarĝante sur vi falsan devon por fari la noblan aferon. Kion mi scivolas estas ĉu (A), vi havas iom da malmoderna morala heziteco pri du uloj kaj ino; aŭ (B), vi nur havas iom da maltrankvilo pri malnetaj detaloj, kaj laŭvicigante, kaj naztrudaj najboroj, kaj ĉia.” “Ho, vere, Donido, tio ne devas esti tiuj. Kiel mi diris, mi estas tre danka ke vi du estas indulgantaj min post ĉiom da tiaj aĉaĵojn kiujn mi ŝutis sur ambaŭ de vi antaŭnokte, kaj ke vi lasas min entrudi malgraŭe …” “Mi redonos al vi vian dek naŭ kaj duono,” Ŝila intermetis. Don okulsignis kaj pluparolis. “Tamen, konsideru iom da aliaj respondoj: (C), estas tro malfrue por pripensi de triumo; ni apenaŭ konas unu la alian; (D), ĉiuj de la supraj; aŭ (E), neniuj de la supraj.” Ŝila sidis retren, solena kaj vigla. “Kiu?” Don re-alfundiĝis kie li sidis, ankaŭ solena kaj vigla. “Hm. Mi supozas ke mi devis aldoni la opini-enketan demandon por (F): Ne Scias.” “Do?” “Do, jen estas. Mi Ne Scias! Mi bezonas iom da tempo por pensi.” “Tiu estas ‘F’, ja vere,” Donido riproĉis. Nun Ŝila perfrunt-tuŝadis Donidon laŭ simila maniero kiel ŝi faris al Don momente antaŭe. “Ho, Donido, donu al via frato iom da tempo. Post ĉio, vi devas resti en lia favoro se vi volas ke li kunigi nian etan triaĵon.” (*2) “Kion vi diris??” Don akre-kriis. “Ne kion vi pensas,” Ŝila ridis. “Mi estis dironta ‘triafero’, ĉar mi tedis de ‘menaĝo’, sed ili kunŝmiris.” Donido intervenis. “Ĉiaokaze, Donaldo, la punkto estas, ke la ŝarĝo de tia vivstilo—se tio eventualas—falus plipeze sur Ŝila ol sur ni. Mi pensas ke vi ne estu tiom rapida por forbrosi tre kuraĝan volontecon de ŝi por alfronti la egajn malfacilaĵojn de, mm, de, mm …” Ŝila glite plenigis la blankon. “… de amindumante strangan duopon kiel vi du.” Ŝia serena maniero de maltrodiro estis ĝi mem forta allogemon. Don tameniĝis. “Bonvolu, mi ne volas restigi la imponon ke mi forbrosas iun el la du de vi. Mi estis elproponanta ian ĝeneralan ‘endon’, ke oni ‘endas’ ne eniri tian miksaĵon malserioze, kaj ke oni ‘endas’ lasi vin du evoluigi ian normalan rilaton sen maltrankvilante pri mi. Nu, inter ‘endi’ kaj ‘devi’, eble estus spaco por plua konsiderado pri la afero.” Ŝila lumeciĝis pro avida espero. “Vere??” “Nu do. Kiel mi diris antaŭe, mi bezonas iom da tempo por pensi. Kelkaj horoj aŭ kelkaj tagoj aŭ tiel.” Li rigardadis en Ŝilan. “Per mi mem ie. Mi devas esti memzorga, ĉar viaj bonaj vibroj eble tuŝus mian plibonan juĝecon. Aŭ simile, Donido ĉi tie eble aliigus mian egoon; mi jam scias kie li staras.” Nova penso eniris lian kapon. “Krome, Ŝila, vi, kiel kuracisto devas scii ion pri duaj opinioj!” Sen kapjesante, Ŝila ŝajnis signi konsenton. Kontente pensema silento surigis ĉiujn de ili. Baldaŭ, Don eldiris aldonon. “Jenu. Lasu ke mi pripensadi ĝin, kaj ni povus kunveni sabaten vespere por vidi se plu da klerlumo elverŝis al mi je tiam.” “El kie-e?” Donido demandis. “Ĉu vi demandus? Oni faras kiel Kvakeroj: kontrolu ĝin laŭ la Interna Lumo.” Don sinturnis al Ŝila. “Tio estas la voĉo-de-dio-interne. Mi malofte-se-iam-ajn aŭdas ĝin; estas iomete brua en ĉi tiu mondo.” Ŝila konsentis. “Kaj kiel tiu Strangulo de Robert Heinlein ŝatis diri, ‘Ci estas Dio.’” Krepusko estis alproksimanta. Ŝila ekrigardis ĉirkaŭen, kaj vidante neniun, stariĝis, eltiris ambaŭ Donojn pojne, tenante po unu mano ĉiu. Ili vagis iom, senvorte, tiam paŭzis sub arbo. Ŝila diskrete ekrigardis ĉirkaŭen refoje, antaŭ procedante por komuniki paron de malrapidaj kisoj. “Tempo por ŝanĝi agmanieron reen al prudenton,” ŝi diris, iomete poste. “Ni devas fini la vesperon.” “Ĉu iu de ni konduku vin hejmen?” Donido demandis. Ŝila ekelbrilis malpian ridetaĉon. “Certe. Vi povas elĵeti moneron!” Ili tiel faris; sed Ŝila ekprenis ĝin, por sekrete kontroli la rezulton je ŝia propra pojno. Donido gajnis. (*1) Ŝi uzis la francan/anglan esprimon, “droit du seigneur”, spritaĵo pri tia fi-devo. (La supozita rajto de feŭdlordo por malvirgigi junulinojn.) Reiru (*2) En la Angla, “triaĵon” estis misdiro de Ŝila, sed tiu vorto (en la jena senso) mankas al PV/PIV (1987). Angle, la vorto “triage” [triaĵ] signifas mas-urĝeca medicina procedo per kiu oni elektas por trakti nur tiujn kiujn oni povas plibonigi, kaj forlasas tiujn kiuj aŭ mortos aŭ negrave afliktiĝas. Eble “triado” estus la plejtaŭga E-esprimo por tio. Reiru |