| The Me Clone (English) |
La Mi-Klono (Esperanto H) |
|
AFTERWORD
… and so they all lived happily ever after. (But don’t read the rest of this beforehand; it gives away a bit of the plot.) SPOILER WARNING (keep scrolling downward) SPOILER WARNING (keep scrolling downward) SPOILER WARNING (keep scrolling downward) SPOILER WARNING (keep scrolling downward) SPOILER WARNING (keep scrolling downward) SPOILER WARNING (keep scrolling downward) SPOILER WARNING (keep scrolling downward) SPOILER WARNING (keep scrolling downward) SPOILER WARNING (keep scrolling downward) SPOILER WARNING (keep scrolling downward) In parting, let me toss in a few extra remarks about the writing of this book. As mentioned before, it was done mainly for my own entertainment and distraction during a trying time in my life, and obviously there is a lot of self-parody in the Donald North character(s). Pete is completely made up. And, most remarkable to me as one who doesn’t usually write fiction, was the way Sheila invented herself as the narrative evolved. She was not even in the initial concept; this was just going to be a short story about the two Dons, with Pete as a bit character. Sheila popped in as the receptionist-extra; then stayed on, quickly upgrading herself to graduate assistant; then an intern; then the M.D. and co-investigator; and so forth. The concealment of the lab was a bit of a red herring in the plot, and saved me the bother of having to describe the facility. Torching the lab also saved me the temptation of cloning Sheila for the finale; that would have been a little too pat, eh? And so as the sun slowly sets over Lake o’ the Loon, we leave them to cope as best they can. As Don’s professor said, Life is Complex. Because your real-life author is the academic type, we now turn to some source notes and acknowledgements. |
POSTPAROLO
… kaj do ili chiu vivis feliche je chiam. (Sed ne legu chi tion antaue; ghi malkashas iomete de la rakonto.) AVERTO: INTRIGO-FUSHUMO (Pluiru malsupren) AVERTO: INTRIGO-FUSHUMO (Pluiru malsupren) AVERTO: INTRIGO-FUSHUMO (Pluiru malsupren) AVERTO: INTRIGO-FUSHUMO (Pluiru malsupren) AVERTO: INTRIGO-FUSHUMO (Pluiru malsupren) AVERTO: INTRIGO-FUSHUMO (Pluiru malsupren) AVERTO: INTRIGO-FUSHUMO (Pluiru malsupren) AVERTO: INTRIGO-FUSHUMO (Pluiru malsupren) AVERTO: INTRIGO-FUSHUMO (Pluiru malsupren) AVERTO: INTRIGO-FUSHUMO (Pluiru malsupren) Adiauante, lasu min enjheti kelkajn aldonajn rimarkojn pri la verkado de chi tiu libro. Kiel menciita antaue, ghi farighis precipe pro mia propra amuzo kaj distro dum defia tempo en mia vivo, kaj evidente estas multo de mem-parodio en la rolo(j) de Donaldo Nordo. Petro estas tute imagia. Kaj, plej rimarkinda je mi kiel iu kiu ne skribas fikcion, estis la mem-aperigo de Shila dum la rakonto evoluis. Shi ne ech estis en la unua koncepto; tio intencis esti nur novelo pri la du Donoj, kun Petro kiel eta rolulo. Shila ekeniris kiel la akceptistina-aldonulo; tiam restis plue, rapide pligravigante sin ghis helpanto-diplomito; poste komencanto-kuracisto; poste plena kuracisto kaj kun-esploristo; kaj tiel plu. La kashado de la lab-o estis iom da ruzo en la intrigo, kaj shparis al mi la gheno de priskribante la instrumentaron. Forbrulante la lab-on ankau shparis al mi la tenton de klonigante Shilan por la finalo; tio estus ete tro facila, chu? Kaj do, dum la suno grade subas je Lago del Kolimbo, ni lasas ilin por interrilati tiom bone kiom ili povas. Kiel diris la profesoro de Don, Vivo estas Kompleksa. Char via ver-viva verkisto estas akademia tipo, ni nun turnas al iom da deven-notoj kaj agnoskoj. |