| The Me Clone (English) |
La Mi-Klono (Esperanto: Unikodo UTF-8) |
AFTERWORD
… and so they all lived happily ever after. (But don’t read the rest of this beforehand; it gives away a bit of the plot.) SPOILER WARNING (keep scrolling downward) SPOILER WARNING (keep scrolling downward) SPOILER WARNING (keep scrolling downward) SPOILER WARNING (keep scrolling downward) SPOILER WARNING (keep scrolling downward) SPOILER WARNING (keep scrolling downward) SPOILER WARNING (keep scrolling downward) SPOILER WARNING (keep scrolling downward) SPOILER WARNING (keep scrolling downward) SPOILER WARNING (keep scrolling downward) In parting, let me toss in a few extra remarks about the writing of this book. As mentioned before, it was done mainly for my own entertainment and distraction during a trying time in my life, and obviously there is a lot of self-parody in the Donald North character(s). Pete is completely made up. And, most remarkable to me as one who doesn’t usually write fiction, was the way Sheila invented herself as the narrative evolved. She was not even in the initial concept; this was just going to be a short story about the two Dons, with Pete as a bit character. Sheila popped in as the receptionist-extra; then stayed on, quickly upgrading herself to graduate assistant; then an intern; then the M.D. and co-investigator; and so forth. The concealment of the lab was a bit of a red herring in the plot, and saved me the bother of having to describe the facility. Torching the lab also saved me the temptation of cloning Sheila for the finale; that would have been a little too pat, eh? And so as the sun slowly sets over Lake o’ the Loon, we leave them to cope as best they can. As Don’s professor said, Life is Complex. Because your real-life author is the academic type, we now turn to some source notes and acknowledgements. |
POSTPAROLO
… kaj do ili ĉiu vivis feliĉe je ĉiam. (Sed ne legu ĉi tion antaŭe; ĝi malkaŝas iomete de la rakonto.) AVERTO: INTRIGO-FUSHUMO (pluiru malsupren) AVERTO: INTRIGO-FUSHUMO (pluiru malsupren) AVERTO: INTRIGO-FUSHUMO (pluiru malsupren) AVERTO: INTRIGO-FUSHUMO (pluiru malsupren) AVERTO: INTRIGO-FUSHUMO (pluiru malsupren) AVERTO: INTRIGO-FUSHUMO (pluiru malsupren) AVERTO: INTRIGO-FUSHUMO (pluiru malsupren) AVERTO: INTRIGO-FUSHUMO (pluiru malsupren) AVERTO: INTRIGO-FUSHUMO (pluiru malsupren) AVERTO: INTRIGO-FUSHUMO (pluiru malsupren) Adiaŭante, lasu min enĵeti kelkajn aldonajn rimarkojn pri la verkado de ĉi tiu libro. Kiel menciita, ĝi fariĝis precipe pro mia propra amuzo kaj distro dum defia tempo en mia vivo, kaj evidente estas multo de mem-parodio en la rolo(j) de Donaldo Nordo. Petro estas tute imagia. Kaj, plej rimarkinda je mi kiel iu kiu ne skribas fikcion, estis la mem-aperigo de Ŝila dum la rakonto evoluis. Ŝi ne eĉ estis en la unua koncepto; tio intencis esti nur novelo pri la du Donoj, kun Petro kiel eta rolulo. Ŝila ekeniris kiel la akceptistina-aldonulo; tiam restis plue, rapide pligravigante sin ĝis helpanto-diplomito; poste komencanto-kuracisto; poste plena kuracisto kaj kun-esploristo; kaj tiel plu. La kaŝado de la lab-o estis iom da ruzo en la intrigo, kaj ŝparis al mi la ĝeno de priskribante la instrumentaron. Forbrulante la lab-on ankaŭ ŝparis al mi la tenton de klonigante Ŝilan por la finalo; tio estus ete tro facila, ĉu? Kaj do, dum la suno grade subas je Lago de’l Kolimbo, ni lasas ilin por interrilati tiom bone kiom ili povas. Kiel diris la profesoro de Don, Vivo estas Kompleksa. Ĉar via ver-viva verkisto estas akademia tipo, ni nun turnas al iom da deven-notoj kaj agnoskoj. |