| The Me Clone (English) |
La Mi-Klono (Esperanto H) |
|
Part I THE PARTY OF THE FIRST PART Chapter 2: The Protocol Don did not teach early morning classes, so he tended to work late, and sleep late. Two weeks after the party, his phone bleeped at 9:00 a.m. Under such circumstances, Don would answer at once, simulating an alert tone of voice, but with comprehension still stumbling out of bed. “Donald North here.” “Hi, Don. This is Pete.” “Yes. Hello.” Don’s voice was uncertain. “Dr. Pete McNaughton!” came the hail-fellow reminder. “Oh, yeah, hi, Dr. Pete. What’s up?” “Can you meet me in my office this morning?” “Well, ah, what for?” “Oh, it’ll just take ten minutes. I need to check up on that ingrown hangnail of yours.” “Hunh?” “We still need to do a bit more work on your hangnail.” There was a pause. “My hangnail.” Don’s voice had a blank stare. He was beginning to remember the party joke. “Yes, time is of the essence. How about 11:00 a.m.?” Pete’s urgency overrode Don’s indecisiveness. Oh, well, Don thought to himself; he’d do anything twice. “Where’s your office?” “329 Washington Street. Corner of Lincoln.” “I can’t come till after 3:00.” “Can you make it 3:30 then?” “I guess so.” “And look. One more thing, this is important: bring a complete change of clothes with you. Shoes. Socks. Underwear. Pants. Shirt. Coat. The whole bit. Whatever you normally wear on a day like today. Also, you wear glasses. Do you have another pair?” “Of what?” “Glasses.” “Yeah.” “Bring ‘em. Don’t forget.” “What do I need all these extra clothes and glasses for?” “Figure it out for yourself. 3:30, right?” “Uh, O.K. … ” “See you then. Take care.” Pete had suddenly hung up. Cordial but brusque, as always. Don was still too sleepy to think straight, but was more than a bit bemused. If he’d been awake, he might have had the sense to beg off the summons. How far was McNaughton carrying this conceit? The whole thing seemed too transparent to be a practical joke, but what else could it be? 329 Washington was a large house near the edge of campus, one of many commandeered by the University for office space. A small sign on the porch said “Biology Annex”. Don went inside, and presently found “108 Peter J. McNaughton M.D.” among others listed with movable letters on the hallway signboard. The room numbers had no logical sequence that Don could discern, but at last he found #108. It turned out to be an anteroom, with a few chairs, a few magazines, and Friday’s New York Times. Don wasn’t sure whether Pete was still a practicing physician, or adjunct professor. There were no other patients, but a semi-young nurse-receptionist type at the front desk smiled as if she knew him. “You’re Donald North; the doctor is expecting you; go right in.” Don nodded and followed her pointing finger. Pete’s office was rather large and modestly plush. Carpeted. Large mirror on one wall. Books and journals floor to ceiling shelved along another. Window and certificates filling another. Only a few medical accouterments. No examining table. A couch lent some psychiatric ambience. Pete rose from his desk; without pausing for pleasantries he simply beamed and said, “Your clone’s coming along very nicely. All I need is a base-line mind-set to synchronize with the body before we wake it up.” Don nodded and stroked his beard. “I see.” Which he did not; but having come this far, he’d string it a bit further. Pete knew Don was humoring him, but humored right back. “Think of it as connecting the soundtrack with the film. Like this—” He reached over to his desk, picked up a small sign attached to two sticks bearing black and white diagonal stripes, and hinged at one end. He clapped the other ends together. Aha; so Pete was doing a documentary, or music video, or something of that ilk. “Lights; action; camera,” said Don, somewhat deadpan. “I found it at a flea market, but a ring-for-service bell would suffice. Seriously, though, what I need is about a five-minute downloading of your mind into the clone. Hell, we could do it in a tenth of a second, but this amounts to a time exposure for the sake of redundancy.” Don looked as thoughtful and pokerfaced as he could, but flecks of skepticism flickered around his brow. “Um, exactly what is entailed here? Are you going to start plugging electrodes all over my head?” “Naw, not at all. The pickup is in this Very Small Array.” He gestured toward a couchside table, and what looked like a pair of model ten-inch satellite dishes. “Mmmmm.” Don gave a nondescript murmur. “Now,” continued Pete, “how do you normally wake up in the morning—do you have an alarm clock?” Don wanted to say “unexpected calls”, but replied, “I use a clock radio.” “Good; I was hoping so. This is an analogous situation.” Pete briskly moved a combination cassette-recorder plus clock-radio to the couchside table, and reset it. He also inserted a diskette into a computer which was attached by cable to the mini-dishes. “I’ll fill in more details in a moment,” Pete explained. “Are your extra clothes in that overnight bag? Let me put it in the closet here. What you’ll do is lie on your back on the couch, close your eyes, and relax for five minutes, while we play some soft music on the clock radio—but not the buzzer. At the start and end of five minutes, I’ll clap this—” (he brandished the movie-stick) “and that’s it. We’ll be all done for today.” Don looked reluctant and said, “I usually sleep on my front.” “Has to be your back this time. Do you hypnotize easily?” Pete asked, flashing the silver pen in front of Don like a windshield wiper. Don recoiled and turned away, now openly dubious. “Wait. I don’t think so. But even if I did, it’s not something … ” “That’s all right. It’s not really needed.” The pen was back in Pete’s pocket. Don was relieved. He didn’t like telling a dentist how to do his job, but Don always insisted on skipping the X-rays; and he would have regretted putting a spoke in the wheels of Pete’s little drama. “That hospital gown isn’t for me, is it?” Don asked, gesturing to an item on the couch. “Yes, it is. I’ll describe the rationale, unless you have some other questions first.” For a moment, Don let his morbid imagination run riot. Was Pete cruising? Or something worse? Picture a headline in the Midnight Examiner: FREAK FARM HORROR! Doctor Sells Human Clones to Rich Foreigners. Don laughed soundlessly at himself for such thoughts—and for getting into this in the first place. He piped up, “Yes. Where’s the clone?” “It’s—I mean he’s still in the tank over at the lab.” “And how will ‘it’—he—get over here?” “No problem. I have a van. But that’s tomorrow. We have other work to do now. Shall we begin?” “Might as well.” “Now listen carefully. I’ve arranged a bit of a protocol here. We have to be damn sure not to disorient the clone, nor disorient you, for that matter. So we’ll take it by stages, like this: “One!” (Pete thrust his hands in front of him to count fingers, and gave his left thumb a solid poke.) “You’ll set your glasses and clothes on that coffee table by the couch. “Two! ” (He raised and hammered his left index finger.) “You’ll put on the gown. “Three! Now here’s the important part; pay close attention.” (Pete pulled his third finger backward like a catapult.) “You didn’t want a hypnotic suggestion, so you must do a little autosuggestion to help things along. As soon as you lie down on the couch, I want you to start thinking something like this, quote: “‘I … am … Don’s … clone … , and … he … has … left … these … clothes … here … for … me … , and … my … glasses.’ Unquote. Got that?” Don hesitated. “Sort of.” “I doubt it. You look confused. Here. Think about it this way. Tomorrow morning I’m going to wheel the clone into this office. He’ll be wearing a hospital gown exactly like the one you’ll have on now. He’ll wake up on that same couch. The same music will be playing on the radio. At that moment, he’ll have exactly the same thoughts in his head that you will have now as we go through this exercise. To say nothing of the fact that he’ll have a body, brain, and totality of memories that are i-den-ti-cal to yours.” (The last six syllables had been amplified by Pete wagging his finger like eenie-meenie-miney-mo, between Don and the couch.) “Um …” Don seemed to be not quite with it. “You’re still confused. We’ll get back to that in a moment. Meanwhile: “Four!” (Next finger.) “After I give you the signal that we are finished,” (Pete banged the movie clapper) “then you may put on the extra clothes and glasses you have in your bag-in-the-closet. Leave the ones you wore today right there on the coffee table. Don’t even touch them!” He paused. Don didn’t say anything. “Now, going back to three. While you are lying on the couch, you must keep thinking casually to yourself, ‘I … am … Don’s … clone … , and … as … soon … as … I … get … up … , I’ll … put … on … these … clothes … of … mine … and … talk … to … Dr. … McNaughton.’” “Well, O.K., but what for?” “Look. That clone is going to be you right down to the lint in your belly button, and right down to those nagging doubts in your mind. So, when the clone wakes up, he won’t believe he’s a clone. He’ll assume he’s you. Ergo, we—that is, you and I—have to plant at least a pro-forma message in his mind to the effect that not only is he Donald North, but that he is also Donald North, Clone. Or Donald North, Prime. Or something. The point is,” (Pete dropped his voice and talked slowly for emphasis:) “We don’t want him to panic when you walk into my office tomorrow.” (Pete resumed his normal rapid-fire delivery:) “And we don’t want you to faint either. Because even though he will know that you—that he—would be glad to have a clone, it will blow his mind, and yours, when he first sets eyes on you. He won’t believe it any more than you will at first. And vice versa.” “Could be.” Don’s laconic answer sounded thoughtful but not excessively persuaded. Pete continued: “But on the other hand, this very conversation will already be part of his mental baggage. He already knows what to expect. To a degree.” “I see.” “He knows what to expect—but. There will be an 18 hour gap after you leave my office this afternoon—in just a few more minutes.” Pete glanced impatiently at his watch. “It’s 3:45 p.m. now. Let’s say you come back at noon tomorrow. Your clone will not have the memory or experience of you putting on the other clothes, going home, getting dinner, reading the paper, watching Ted Koppel, whatever. When your clone wakes up at ten o’clock tomorrow morning, it will still seem like about 4:00 p.m. today.” “Jet lag.” “You got it! But he will have the awareness that you are coming to meet him in my office at noon.” “Well, why don’t you let him get up at 4:00 o’clock tomorrow afternoon, and we put off this rendezvous till then?” “No, that would make the confusion even worse. We do need a bit of cognitive dissonance as a safety factor. Otherwise the effect would be that the clone wakes up—a whole day has vanished—and there you are to meet him at that moment. It would be like waking into a nightmare rather than out of one. I don’t even like this 18 hour lag, but it can't be helped. The sooner the better. The computer process has the awakening programmed for 10 a.m. tomorrow. Then I’ll need about an hour or so to examine and debrief the clone and brace him for meeting you.” “Just one hour?? For all that??” “No need to drag this whole thing out.” “What do you mean ‘cognitive dissonance as a safety factor’?” “If the clone is as skeptical as you are, he won’t believe he isn’t Donald North the Original. He’ll think I’m putting him on.” “Now, why would he think a thing like that!” Don declared in good-natured badinage. “Because you do; and he would. He’ll think it’s 4:00 p.m. today, Friday, and not 10:00 a.m. tomorrow, Saturday. I’ll have to scramble to prove to him that it really is Saturday April 16, and that I didn’t slip him a Mickey in the meantime. The difference between morning and afternoon—that is, the cognitive dissonance—will help corroborate things, and help him realize he is Donald North—and then some.” “If all of what you say is true, how will he, or I, know which one is really the clone, no matter what the time?” “Hahah!” (Pete gave an explosive chortle.) “We’ll cross that bridge when we get to it!” “If we get to it,” Don muttered, recapturing his misgivings. “Believe,” said Pete with sardonic sincerity. |
Parto I
LA PARTIO DE LA UNUA PARTO Chapitro 2: La Procedo Don ne instruis frumatenajn klasojn, do li emis labori nokten kaj dormi matenen. Du semajnoj post la festo, lia telefono pepis je 9.00 atm. En tiaj cirkonstancoj, Don respondus tuj, shajnigante viglan tonon de vocho, kvankam kompreno ankorau estis stumblanta el lito. “Donaldo Nordo chi tie.” “Saluton, Don. Chi tiu estas Petro.” “Jes. Saluton.” La vocho de Don estis necerta. “D-ro Petro Meknautan!” venis la gajega rememorigo. “Ho, jes, saluton, D-ro Petro. Kio do?” “Chu vi renkontu min che mia oficejo chi mateno?” “Do, mm, pro kio?” “Ho, nur prenos dek minutojn. Mi devas kontroli tiun miskreskantan ungan hauteton de vi.” “Chu??” “Ni ankorau devas iom plu labori je via unga hauteto.” Estis pauzo. “Mia unga-hauteto.” La vocho de Don havis senespriman fiksrigardon. Li komencetis memori la festan shercon. “Jes, tempo urghecas. Chu 11.00 atm.?” La impeto de Petro venkis la nedecidemon de Don. Ho, do, Don pensis al si; li farus ion ajn dufoje. “Kie estas via oficejo?” “329 Vashingtono Strato. Angulo de Lincoln.” “Mi ne povas veni ghis post la tria.” “Chu vi povas cheesti je la tria kaj duono?” “Mi supozas ke jes.” “Kaj atentu. Unu plua afero, chi tio estas grava: alportu kompletan shangharon da vestoj kun vi. Shuoj. Shtrumpetoj. Subvestoj. Pantalono. Chemizo. Jako. La chiomajho. Kion ajn vi kutime portas dum tago kiel hodiau. Ankau, vi portas okulvitrojn. Chu vi havas ankau aliajn?” “Aliajn kion?” “Okulvitrojn.” “Jes.” “Alportu ilin. Ne forgesu.” “Pro kio mi bezonas tiom da ekstraj vestoj kaj okulvitroj?” “Divenu per vi mem. 3.30, ghuste?” “Mm, jes … ” “Ghis tiam. Estu zorga.” Petro jam malkrochis. Afabla sed abrupta, kiel chiam. Don ankorau estis tro dormema por pensi klare, sed estis pli ol iomete mistifata. Se li estus pli veka, li eble havus la prudenton de forturni la postulon. Kiom pluigos Petro chi tiun kapricon? La tuta afero shajnis tro travidebla por esti petolajho, sed kio alia povus ghi esti? 329 Vashingtono estis granda domo apud la limo de la universitata tereno, unu el multaj akiritaj por oficeja spaco. Malgranda shildo sur la antaupordo diris “Biologio-Anekso”. Don eniris, kaj baldau trovis “108 Peter J. McNaughton M.D.” (*1) inter alioj listigitaj per moveblaj literoj sur la vestibla signotabulo. La chambraj numeroj havis nenian logikan sinsekvon kiun Don povis distingi, sed finfine li trovis 108. Ghi vershajne estis antauchambro, kun kelkaj seghoj, kelkaj gazetoj, kaj la vendreda New York Times. (*2) Don ne estis certa chu Petro estis ankorau praktikanta kuracisto, au adjunkta profesoro. Estis neniuj aliaj pacientoj, sed iu duon-juna flegistina-akceptistino che la antaua skribtablo ridetis kvazau shi konis lin. “Vi estas Donaldo Nordo; la kuracisto atendas vin; eniru tuj.” Don kapsignis kaj sekvis shian montrantan fingron. La oficejo de Petro estis iom granda kaj iomete luksa. Tapishita. Granda spegulo sur unu muro. Libroj kaj revuoj bretigitaj lau alia de planko al plafono. Fenestro kaj diplomoj plenigante alian. Nur kelkaj medicinaj ekipajhoj. Neniu ekzamenanta tablo. Sofo provizis ian psikiatran medion. Petro starighis el lia skribtablo. Sen pauzo por salut-babiletoj, li simple diris, “Via klono disvolvighas tre bone. Kion mi nun bezonas estas bazlinia menso-fikso por sinkronigi kun la korpo antau ni vekas ghin.” Don kapjesis kaj mankaresis lian barbon. “Mi vidas.” Fakte, ne; sed char li venis jam tiom, li ludus iomete plu. Petro sciis ke Don indulgas lin, sed indulgis reciproke. “Pensu pri tio kvazau kunigante la sonstrekon kun la filmo. Tiel—” Li braketendis al lia skribtablo, prenis etan shildon ligita al du bastonoj portante diagonalajn nigrajn kaj blankajn striojn, kaj charnirita che unu fino. Li frapis la aliajn finojn alkune. Ha; do Petro faras aktualan filmon, au muzikan vidbendon, au ion kiel tio. “Lumoj; agado; kamero,” diris Don, iom senemocia. “Mi trovis ghin che brokant-bazaro, sed ia sonoru-por-servo-tintilo sufichus. Serioze, tamen, kion mi bezonas estas chirkau kvin-minuta elshutado de via menso en la klonon. Ho, ni povus fari ghin je dekono da sekundo, sed chi tio kvazauas longtempa foto-impreso pro sekureco.” Don aspektis tiel pensema kaj pokervizagha kiel li povis, sed eroj da skeptismo flagretis sur lia frunto. “Mm, ekzakte kio implicas chi tie? Chu vi konektos elektrodojn chien en mian kapon?” “Ho, ne, neniel. La alprenilo estas en chi tiu Tre Malgranda Aro.” (*3) Li gestis al apudsofa tablo, kaj kioj similas paron de modelaj 25-centimetraj satelitaj pladoj. “Mmmm.” Don faris indiferentan murmuron. “Nu, do,” pludiris Petro, “kiel vi kutime vekighas matene —chu vi havas vekhorloghon?” Don volis diri “neantauviditaj telefonvokoj”, sed respondis, “Mi uzas horlogh-radion.” “Bone; mi esperis tiel. Chi tiu estas analoga situacio.” Petro vigle movis kombinatan kasedo-sonbendigilon plus horlogh-radion al la apudsofa tablo, kaj re-ghustigis ghin. Li ankau enmetis disketon en komputoron kiu estis krochita per kablo al la etaj-pladoj. “Mi aldonos detalojn post momento,” Petro eksplikis. “Chu viaj ekstraj vestoj estas en tiu valizo? Lasu min meti ghin en la shranko chi tie. Kion vi faros estas kushi dorse sur la sofo, malfermi viajn okulojn, kaj malstrechighi ghis kvin minutoj, dum ni ludas iom da mallauta muziko per la horlogh-radio—sed ne la zumilon. Je la komenco de la kvin minutoj, mi frapos chi tion—” (li svingis la kina-bastonon) “kaj tio estos chiom. Ni estos elfinotaj je hodiau.” Don aspektis malvolonta kaj diris, “Mi kutime dormas ventre.” “Devas esti dorse chi tiam. Chu vi hipnotighas facile?” Petro demandis, ondigante la arghentan plumon antau Don kvazau glacovishilo. Don ekforturnighis, nun malkashe dubega. “Atendu. Mi pensas ke ne. Sed ech se jes, tia ne estas …” “Ne gravas. Ghi ne estas vere bezonata.” La plumo reenposhighis. Don trankvilighis. Li ne shatis direkti iun dentiston kiel fari sian laboron, sed Don chiam insistis ke li evitu la ikso-radiojn; kaj li bedaurus se li shtopus la drameton de Petro. “Tiu hospitala robo ne estas por mi, chu?” Don demandis, mansignante al io sur la sofo. “Jes, ghi estas. Mi prezentos la raciigon, krom se vi havas iujn aliajn demandojn komence.” Dum momento, Don lasis lian malsanan imagon kuri tumulte. Chu Petro estis samseksumante? Au io pli malbona? Rigardu ian rubrikegon sur ian fijhurnalon: GROTESKEJA HORORO! Kuracisto Vendas Homajn Klonojn al Richfremduloj. Don ridis sensone al si pro tiaj pensoj—kaj pro enmeti sin en chi tion ial ajn. Li ekdiris, “Jes. Kie estas la klono?” “Ghi—mi intencas li estas ankorau en la cisterno for che la labo.” “Kaj kiel ‘ghi’—li—alvenos chi tien?” “Nenia problemo. Mi havas kamioneton. Sed tio estas morgau. Ni havas alian laboron por fari nun. Chu ni komencu?” “Ni povus.” “Nu do, auskultu atente. Mi aranghis ian etan formal-proceduron chi tie. Ni devas esti treege certa ke ni nek konsternetu la klonon, nek konsternetu vin, cetere. Do ni iros po etapoj, jen: “Unu!” (Petro etendigis siajn manojn antau sin pro nombri fingrojn, kaj donis al sia dekstra polekso solidan frapon.) “Vi metos viajn okulvitrojn kaj vestojn sur tiu kafa tablo apud la sofo. “Du!” (Li levis kaj martelis lian dekstran montrafingron.) “Vi surmetos la robon. “Tri! Nu, jen la grava parto; atentu zorge.” (Petro tiris sian trian fingron malantauen kiel katapulto.) “Vi ne volas hipnotigan sugeston, do vi devas fari etan sinsugeston por antauenigi la aferon. Tuj kiam vi kushas sur la sofo, mi volas ke vi komencu pensi ion kiel chi tio, cite jen: “‘Mi … estas … la … klono … de … Don … , kaj … li … lasis … chi … tiujn … vestojn … chi … tie … pro … mi … kaj … miajn … okulvitrojn.’ Fincite. Chu trafe?” Don hezitis. “Iom.” “Mi dubas tiun. Vi aspektas konfuzita. Jen. Pensu chi tiel. Morgau matene mi rulos la klonon chi tien Li estos portonta hospitalan robon ekzakte kiel tiu kiun vi nun portos. Li vekighos sur tiu sama sofo. La sama muziko estos ludonta el la radio. Je tiu momento, li havos ekzakte la samajn pensojn en sia kapo kiujn vi havos nun kiam ni trairos chi tiun ekzercon. Krom diri nenion pri la fakto ke li havos korpon, cerbon, kaj tutecon da memoroj kiuj estas i-den-taj al vi-aj.” (La finajn ses silabojn Petro amplifis per svinginte sian montrafingron, kvazau elekto-lud-rimo, inter Don kaj la sofo.) “Mmm … ” Don shajnis esti iomete ekster kompreno. “Vi estas ankorau konfuzita. Ni revenos al tio post momento. Dume: “Kvar!” (Sekvanta fingro.) “Post mi donas al vi la signon ke ni estas finita,” (Petro frapis la kina-frapilon) “tiam vi povos surporti la ekstrajn vestojn kaj okulvitrojn kiujn vi havas en via valiso-en-la-vesto-shranko. Lasu tiujn kiujn vi portis hodiau ghuste tie sur la kafa tablo. Nepre ne ech tushu ilin!” Li pauzis. Don diris nenion. “Nun, reire al tri. Dum vi estas kushanta sur la sofo, vi devas pensadi reve al vi mem, ‘Mi … estas … la … klono … de … Don … , kaj … tuj … kiam … mi … starighas … mi … surmetos … chi … tiujn … vestojn … de … mi … kaj … parolos … al … Doktoro … Meknautan.’” “Do, iom-jes, sed pro kio?” “Rigardu. Tiu klono estos vi ghuste ghis la charpio en via umbiliko, kaj ghuste ghis tiuj tiklantaj duboj en via menso. Do, kiam la klono vekighas, li ne kredos ke li estas klono. Li supozos ke li estas vi. Tial, ni—tio estas, vi kaj mi—devas planti almenau kvazauan mesaghon en lia menso, iel ke li estas ne nur Donaldo Nordo, sed ke li estas ankau Donaldo Nordo, Klono. Au Donaldo Nordo Du. Au io. La punkto estas,” (Petro mallautigis vian vochon kaj parolis malrapide por emfazo:) “ Ni ne volas ke li panikighu kiam vi marshas en mian oficejon morgau.” (Petro rekomencis lian normalan rapidpafan eldiradon:) “ Kaj ni ankau ne volas ke vi svenu. Char kvankam li scias ke vi—ke li—estus ghoja por havi klonon, lia menso krevos, kaj via menso ankau, kiam li unue ekrimarkas vin. Li ne kredos ghin, neniom pli ol vi kredos komence. Kaj inverse.” “Povas esti.” La lakona respondo de Don sonis pensema sed ne tro persvadita. Petro pludiris: “Sed aliflanke, chi tiu ghusta konversacio estos jam parto de lia mensa pakajharo. Li jam scias kion antauvidi. Ghis iom grado.” “Mi vidas.” “Li scias kion antauvidi—sed. Estos 18 hora brecho post vi eliras mian oficejon chi posttagmezo—je nur kelkaj pliaj minutoj.” Petro ekrigardis malpacience sian brakhorloghon. “Estas la 3.45 ptm. nun. Ni diru ke vi revenos je tagmezo morgau. Via klono havos nek la memoron nek la konon de vi surmetante la aliajn vestojn, irante hejmen, havante vespermanghon, legante la tagjhurnalon, rigardante televidon, kion ajn. Kiam via klono vekighos je la deka horo morgau matene, ankorau shajnos lau li kvazau chirkau 4.00 ptm. hodiau.” “Tago mankos.” “Vi trafas! Sed li havos la konscion ke vi estas venonta por renkonti lin en mia oficejo je tagmezo.” “Do, kial vi ne lasu lin vekighi je la kvara horo morgau posttagmeze, kaj ni prokrastu tiun rendevuon ghis tiam?” “Ne, tio farus la konfuzon ech plimalbone. Ni ja bezonas iometon da percepteca dissonanco kiel sekur-faktoro. Alie la efiko estus ke la klono vekighas—ctuta tago ekmalaperis—kaj tie vi estas por renkonti lin tiam. Shajnus kiel vekighante en inkubsonghon anstatau el ghi. Mi ech ne shatas chi tiun 18-horan atendadon, sed oni ne povas eviti tion. Ju pli baldau, des pli bone. La komputoro-procedo havas la vekadon programitan por la deka horo morgau matene. Tiam mi bezonos proksimume horon au etan pli por ekzameni kaj pridemandi la klonon kaj fortikigi lin por la renkontigho je vi.” “Nur unu horo?? Por chiom da tio??” “Nenia kialo por tro-treni la tutan aferon.” “Kion vi signifas je ‘percepteca dissonanco kiel sekur-faktoro’?” “Se la klono estas tiom skeptika kiel vi, li ne kredos ke li ne estas Donaldo Nordo la Originalo. Li pensos ke mi estas blaganta lin.” “Nu do, kial li pensus ion kiel tio!” Don deklaris bonhumore. “Ja faras vi; ja farus li. Li pensos ke estas la 4.00 ptm. hodiau, vendredo, kaj ne la 10.00 atm. morgau, sabato. Mi devas ekklopodi por pruvi al li ke estas vere sabato la 16-a de aprilo, kaj ke mi ne shteldonis drogachon al li intertempe. La diferenco inter mateno kaj posttagmezo—tio estas, la percepteca dissonanco—helpos konfirmi aferojn kaj helpos lin kompreni ke li estas Donaldo Nordo—kaj iom pli.” “Se chio kion vi diras estas vera, kiel li, au mi, konos kiu vere estas la klono, ne gravas kiam la horo?” “Haha!” (Petro ekdonis eksplodeman ekridon.) “Ni transiros tiun ponton kiam ni atingos ghin!” “Se ni atingos ghin,” Don grumblis, rekaptante siajn dubetojn. “Kredu,” diris Petro kun mokmalica sincereco (*1) Angla: M.D. = Medical Doctor = Medicina Kuracisto. Reiru (*2) La Novjorko-Tempoj, la precipa Usona tagjhurnalo. Reiru (*3) “Tre Malgranda Aro”: spritajh-aludo al la “Tre Granda Aro” de radioteleskopaj antenopladoj sur fervoj-vagonoj en sudokcidenta Usono. Reiru |