| The Me Clone (English) |
La Mi-Klono (Esperanto: Unikodo UTF-8) |
|
Part I THE PARTY OF THE FIRST PART Chapter 2: The Protocol Don did not teach early morning classes, so he tended to work late, and sleep late. Two weeks after the party, his phone bleeped at 9:00 a.m. Under such circumstances, Don would answer at once, simulating an alert tone of voice, but with comprehension still stumbling out of bed. “Donald North here.” “Hi, Don. This is Pete.” “Yes. Hello.” Don’s voice was uncertain. “Dr. Pete McNaughton!” came the hail-fellow reminder. “Oh, yeah, hi, Dr. Pete. What’s up?” “Can you meet me in my office this morning?” “Well, ah, what for?” “Oh, it’ll just take ten minutes. I need to check up on that ingrown hangnail of yours.” “Hunh?” “We still need to do a bit more work on your hangnail.” There was a pause. “My hangnail.” Don’s voice had a blank stare. He was beginning to remember the party joke. “Yes, time is of the essence. How about 11:00 a.m.?” Pete’s urgency overrode Don’s indecisiveness. Oh, well, Don thought to himself; he’d do anything twice. “Where’s your office?” “329 Washington Street. Corner of Lincoln.” “I can’t come till after 3:00.” “Can you make it 3:30 then?” “I guess so.” “And look. One more thing, this is important: bring a complete change of clothes with you. Shoes. Socks. Underwear. Pants. Shirt. Coat. The whole bit. Whatever you normally wear on a day like today. Also, you wear glasses. Do you have another pair?” “Of what?” “Glasses.” “Yeah.” “Bring ‘em. Don’t forget.” “What do I need all these extra clothes and glasses for?” “Figure it out for yourself. 3:30, right?” “Uh, O.K. … ” “See you then. Take care.” Pete had suddenly hung up. Cordial but brusque, as always. Don was still too sleepy to think straight, but was more than a bit bemused. If he’d been awake, he might have had the sense to beg off the summons. How far was McNaughton carrying this conceit? The whole thing seemed too transparent to be a practical joke, but what else could it be? 329 Washington was a large house near the edge of campus, one of many commandeered by the University for office space. A small sign on the porch said “Biology Annex”. Don went inside, and presently found “108 Peter J. McNaughton M.D.” among others listed with movable letters on the hallway signboard. The room numbers had no logical sequence that Don could discern, but at last he found #108. It turned out to be an anteroom, with a few chairs, a few magazines, and Friday’s New York Times. Don wasn’t sure whether Pete was still a practicing physician, or adjunct professor. There were no other patients, but a semi-young nurse-receptionist type at the front desk smiled as if she knew him. “You’re Donald North; the doctor is expecting you; go right in.” Don nodded and followed her pointing finger. Pete’s office was rather large and modestly plush. Carpeted. Large mirror on one wall. Books and journals floor to ceiling shelved along another. Window and certificates filling another. Only a few medical accouterments. No examining table. A couch lent some psychiatric ambience. Pete rose from his desk; without pausing for pleasantries he simply beamed and said, “Your clone’s coming along very nicely. All I need is a base-line mind-set to synchronize with the body before we wake it up.” Don nodded and stroked his beard. “I see.” Which he did not; but having come this far, he’d string it a bit further. Pete knew Don was humoring him, but humored right back. “Think of it as connecting the soundtrack with the film. Like this—” He reached over to his desk, picked up a small sign attached to two sticks bearing black and white diagonal stripes, and hinged at one end. He clapped the other ends together. Aha; so Pete was doing a documentary, or music video, or something of that ilk. “Lights; action; camera,” said Don, somewhat deadpan. “I found it at a flea market, but a ring-for-service bell would suffice. Seriously, though, what I need is about a five-minute downloading of your mind into the clone. Hell, we could do it in a tenth of a second, but this amounts to a time exposure for the sake of redundancy.” Don looked as thoughtful and pokerfaced as he could, but flecks of skepticism flickered around his brow. “Um, exactly what is entailed here? Are you going to start plugging electrodes all over my head?” “Naw, not at all. The pickup is in this Very Small Array.” He gestured toward a couchside table, and what looked like a pair of model ten-inch satellite dishes. “Mmmmm.” Don gave a nondescript murmur. “Now,” continued Pete, “how do you normally wake up in the morning—do you have an alarm clock?” Don wanted to say “unexpected calls”, but replied, “I use a clock radio.” “Good; I was hoping so. This is an analogous situation.” Pete briskly moved a combination cassette-recorder plus clock-radio to the couchside table, and reset it. He also inserted a diskette into a computer which was attached by cable to the mini-dishes. “I’ll fill in more details in a moment,” Pete explained. “Are your extra clothes in that overnight bag? Let me put it in the closet here. What you’ll do is lie on your back on the couch, close your eyes, and relax for five minutes, while we play some soft music on the clock radio—but not the buzzer. At the start and end of five minutes, I’ll clap this—” (he brandished the movie-stick) “and that’s it. We’ll be all done for today.” Don looked reluctant and said, “I usually sleep on my front.” “Has to be your back this time. Do you hypnotize easily?” Pete asked, flashing the silver pen in front of Don like a windshield wiper. Don recoiled and turned away, now openly dubious. “Wait. I don’t think so. But even if I did, it’s not something … ” “That’s all right. It’s not really needed.” The pen was back in Pete’s pocket. Don was relieved. He didn’t like telling a dentist how to do his job, but Don always insisted on skipping the X-rays; and he would have regretted putting a spoke in the wheels of Pete’s little drama. “That hospital gown isn’t for me, is it?” Don asked, gesturing to an item on the couch. “Yes, it is. I’ll describe the rationale, unless you have some other questions first.” For a moment, Don let his morbid imagination run riot. Was Pete cruising? Or something worse? Picture a headline in the Midnight Examiner: FREAK FARM HORROR! Doctor Sells Human Clones to Rich Foreigners. Don laughed soundlessly at himself for such thoughts—and for getting into this in the first place. He piped up, “Yes. Where’s the clone?” “It’s—I mean he’s still in the tank over at the lab.” “And how will ‘it’—he—get over here?” “No problem. I have a van. But that’s tomorrow. We have other work to do now. Shall we begin?” “Might as well.” “Now listen carefully. I’ve arranged a bit of a protocol here. We have to be damn sure not to disorient the clone, nor disorient you, for that matter. So we’ll take it by stages, like this: “One!” (Pete thrust his hands in front of him to count fingers, and gave his left thumb a solid poke.) “You’ll set your glasses and clothes on that coffee table by the couch. “Two! ” (He raised and hammered his left index finger.) “You’ll put on the gown. “Three! Now here’s the important part; pay close attention.” (Pete pulled his third finger backward like a catapult.) “You didn’t want a hypnotic suggestion, so you must do a little autosuggestion to help things along. As soon as you lie down on the couch, I want you to start thinking something like this, quote: “‘I … am … Don’s … clone … , and … he … has … left … these … clothes … here … for … me … , and … my … glasses.’ Unquote. Got that?” Don hesitated. “Sort of.” “I doubt it. You look confused. Here. Think about it this way. Tomorrow morning I’m going to wheel the clone into this office. He’ll be wearing a hospital gown exactly like the one you’ll have on now. He’ll wake up on that same couch. The same music will be playing on the radio. At that moment, he’ll have exactly the same thoughts in his head that you will have now as we go through this exercise. To say nothing of the fact that he’ll have a body, brain, and totality of memories that are i-den-ti-cal to yours.” (The last six syllables had been amplified by Pete wagging his finger like eenie-meenie-miney-mo, between Don and the couch.) “Um …” Don seemed to be not quite with it. “You’re still confused. We’ll get back to that in a moment. Meanwhile: “Four!” (Next finger.) “After I give you the signal that we are finished,” (Pete banged the movie clapper) “then you may put on the extra clothes and glasses you have in your bag-in-the-closet. Leave the ones you wore today right there on the coffee table. Don’t even touch them!” He paused. Don didn’t say anything. “Now, going back to three. While you are lying on the couch, you must keep thinking casually to yourself, ‘I … am … Don’s … clone … , and … as … soon … as … I … get … up … , I’ll … put … on … these … clothes … of … mine … and … talk … to … Dr. … McNaughton.’” “Well, O.K., but what for?” “Look. That clone is going to be you right down to the lint in your belly button, and right down to those nagging doubts in your mind. So, when the clone wakes up, he won’t believe he’s a clone. He’ll assume he’s you. Ergo, we—that is, you and I—have to plant at least a pro-forma message in his mind to the effect that not only is he Donald North, but that he is also Donald North, Clone. Or Donald North, Prime. Or something. The point is,” (Pete dropped his voice and talked slowly for emphasis:) “We don’t want him to panic when you walk into my office tomorrow.” (Pete resumed his normal rapid-fire delivery:) “And we don’t want you to faint either. Because even though he will know that you—that he—would be glad to have a clone, it will blow his mind, and yours, when he first sets eyes on you. He won’t believe it any more than you will at first. And vice versa.” “Could be.” Don’s laconic answer sounded thoughtful but not excessively persuaded. Pete continued: “But on the other hand, this very conversation will already be part of his mental baggage. He already knows what to expect. To a degree.” “I see.” “He knows what to expect—but. There will be an 18 hour gap after you leave my office this afternoon—in just a few more minutes.” Pete glanced impatiently at his watch. “It’s 3:45 p.m. now. Let’s say you come back at noon tomorrow. Your clone will not have the memory or experience of you putting on the other clothes, going home, getting dinner, reading the paper, watching Ted Koppel, whatever. When your clone wakes up at ten o’clock tomorrow morning, it will still seem like about 4:00 p.m. today.” “Jet lag.” “You got it! But he will have the awareness that you are coming to meet him in my office at noon.” “Well, why don’t you let him get up at 4:00 o’clock tomorrow afternoon, and we put off this rendezvous till then?” “No, that would make the confusion even worse. We do need a bit of cognitive dissonance as a safety factor. Otherwise the effect would be that the clone wakes up—a whole day has vanished—and there you are to meet him at that moment. It would be like waking into a nightmare rather than out of one. I don’t even like this 18 hour lag, but it can't be helped. The sooner the better. The computer process has the awakening programmed for 10 a.m. tomorrow. Then I’ll need about an hour or so to examine and debrief the clone and brace him for meeting you.” “Just one hour?? For all that??” “No need to drag this whole thing out.” “What do you mean ‘cognitive dissonance as a safety factor’?” “If the clone is as skeptical as you are, he won’t believe he isn’t Donald North the Original. He’ll think I’m putting him on.” “Now, why would he think a thing like that!” Don declared in good-natured badinage. “Because you do; and he would. He’ll think it’s 4:00 p.m. today, Friday, and not 10:00 a.m. tomorrow, Saturday. I’ll have to scramble to prove to him that it really is Saturday April 16, and that I didn’t slip him a Mickey in the meantime. The difference between morning and afternoon—that is, the cognitive dissonance—will help corroborate things, and help him realize he is Donald North—and then some.” “If all of what you say is true, how will he, or I, know which one is really the clone, no matter what the time?” “Hahah!” (Pete gave an explosive chortle.) “We’ll cross that bridge when we get to it!” “If we get to it,” Don muttered, recapturing his misgivings. “Believe,” said Pete with sardonic sincerity. |
Parto I LA PARTIO DE LA UNUA PARTO Ĉapitro 2: La Procedo Don ne instruis frumatenajn klasojn, do li emis labori nokten kaj dormi matenen. Du semajnoj post la festo, lia telefono pepis je 9.00 atm. En tiaj cirkonstancoj, Don respondus tuj, ŝajnigante viglan tonon de voĉo, kvankam kompreno ankoraŭ estis stumblanta el lito. “Donaldo Nordo ĉi tie.” “Saluton, Don. Ĉi tiu estas Petro.” “Jes. Saluton.” La voĉo de Don estis necerta. “D-ro Petro Meknaŭtan!” venis la gajega rememorigo. “Ho, jes, saluton, D-ro Petro. Kio do?” “Ĉu vi renkontu min ĉe mia oficejo ĉi mateno?” “Do, mm, pro kio?” “Ho, nur prenos dek minutojn. Mi devas kontroli tiun miskreskantan ungan haŭteton de vi.” “Ĉu??” “Ni ankoraŭ devas iom plu labori je via unga haŭteto.” Estis paŭzo. “Mia unga-haŭteto.” La voĉo de Don havis senespriman fiksrigardon. Li komencetis memori la festan ŝercon. “Jes, tempo urĝecas. Ĉu 11.00 atm.?” La impeto de Petro venkis la nedecidemon de Don. Ho, do, Don pensis al si; li farus ion ajn dufoje. “Kie estas via oficejo?” “329 Vaŝingtono Strato. Angulo de Lincoln.” “Mi ne povas veni ĝis post la tria.” “Ĉu vi povas ĉeesti je la tria kaj duono?” “Mi supozas ke jes.” “Kaj atentu. Unu plua afero, ĉi tio estas grava: alportu kompletan ŝanĝaron da vestoj kun vi. Ŝuoj. Ŝtrumpetoj. Subvestoj. Pantalono. Ĉemizo. Jako. La ĉiomaĵo. Kion ajn vi kutime portas dum tago kiel hodiaŭ. Ankaŭ, vi portas okulvitrojn. Ĉu vi havas ankaŭ aliajn?” “Aliajn kion?” “Okulvitrojn.” “Jes.” “Alportu ilin. Ne forgesu.” “Pro kio mi bezonas tiom da ekstraj vestoj kaj okulvitroj?” “Divenu per vi mem. 3.30, ĝuste?” “Mm, jes … ” “Ĝis tiam. Estu zorga.” Petro jam malkroĉis. Afabla sed abrupta, kiel ĉiam. Don ankoraŭ estis tro dormema por pensi klare, sed estis pli ol iomete mistifata. Se li estus pli veka, li eble havus la prudenton de forturni la postulon. Kiom pluigos Petro ĉi tiun kapricon? La tuta afero ŝajnis tro travidebla por esti petolaĵo, sed kio alia povus ĝi esti? 329 Vaŝingtono estis granda domo apud la limo de la universitata tereno, unu el multaj akiritaj por oficeja spaco. Malgranda ŝildo sur la antaŭpordo diris “Biologio-Anekso”. Don eniris, kaj baldaŭ trovis “108 Peter J. McNaughton M.D.” (*1) inter alioj listigitaj per moveblaj literoj sur la vestibla signotabulo. La ĉambraj numeroj havis nenian logikan sinsekvon kiun Don povis distingi, sed finfine li trovis 108. Ĝi verŝajne estis antaŭĉambro, kun kelkaj seĝoj, kelkaj gazetoj, kaj la vendreda New York Times. (*2) Don ne estis certa ĉu Petro estis ankoraŭ praktikanta kuracisto, aŭ adjunkta profesoro. Estis neniuj aliaj pacientoj, sed iu duon-juna flegistina-akceptistino ĉe la antaŭa skribtablo ridetis kvazaŭ ŝi konis lin. “Vi estas Donaldo Nordo; la kuracisto atendas vin; eniru tuj.” Don kapsignis kaj sekvis ŝian montrantan fingron. La oficejo de Petro estis iom granda kaj iomete luksa. Tapiŝita. Granda spegulo sur unu muro. Libroj kaj revuoj bretigitaj laŭ alia de planko al plafono. Fenestro kaj diplomoj plenigante alian. Nur kelkaj medicinaj ekipaĵoj. Neniu ekzamenanta tablo. Sofo provizis ian psikiatran medion. Petro stariĝis el lia skribtablo. Sen paŭzo por salut-babiletoj, li simple diris, “Via klono disvolviĝas tre bone. Kion mi nun bezonas estas bazlinia menso-fikso por sinkronigi kun la korpo antaŭ ni vekas ĝin.” Don kapjesis kaj mankaresis lian barbon. “Mi vidas.” Fakte, ne; sed ĉar li venis jam tiom, li ludus iomete plu. Petro sciis ke Don indulgas lin, sed indulgis reciproke. “Pensu pri tio kvazaŭ kunigante la sonstrekon kun la filmo. Tiel—” Li braketendis al lia skribtablo, prenis etan ŝildon ligita al du bastonoj portante diagonalajn nigrajn kaj blankajn striojn, kaj ĉarnirita ĉe unu fino. Li frapis la aliajn finojn alkune. Ha; do Petro faras aktualan filmon, aŭ muzikan vidbendon, aŭ ion kiel tio. “Lumoj; agado; kamero,” diris Don, iom senemocia. “Mi trovis ĝin ĉe brokant-bazaro, sed ia sonoru-por-servo-tintilo sufiĉus. Serioze, tamen, kion mi bezonas estas ĉirkaŭ kvin-minuta elŝutado de via menso en la klonon. Ho, ni povus fari ĝin je dekono da sekundo, sed ĉi tio kvazaŭas longtempa foto-impreso pro sekureco.” Don aspektis tiel pensema kaj pokervizaĝa kiel li povis, sed eroj da skeptismo flagretis sur lia frunto. “Mm, ekzakte kio implicas ĉi tie? Ĉu vi konektos elektrodojn ĉien en mian kapon?” “Ho, ne, neniel. La alprenilo estas en ĉi tiu Tre Malgranda Aro.” (*3) Li gestis al apudsofa tablo, kaj kioj similas paron de modelaj 25-centimetraj satelitaj pladoj. “Mmmm.” Don faris indiferentan murmuron. “Nu, do,” pludiris Petro, “kiel vi kutime vekiĝas matene —ĉu vi havas vekhorloĝon?” Don volis diri “neantaŭviditaj telefonvokoj”, sed respondis, “Mi uzas horloĝ-radion.” “Bone; mi esperis tiel. Ĉi tiu estas analoga situacio.” Petro vigle movis kombinatan kasedo-sonbendigilon plus horloĝ-radion al la apudsofa tablo, kaj re-ĝustigis ĝin. Li ankaŭ enmetis disketon en komputoron kiu estis kroĉita per kablo al la etaj-pladoj. “Mi aldonos detalojn post momento,” Petro eksplikis. “Ĉu viaj ekstraj vestoj estas en tiu valisz? Lasu min meti ĝin en la ŝranko ĉi tie. Kion vi faros estas kuŝi dorse sur la sofo, malfermi viajn okulojn, kaj malstreĉiĝi ĝis kvin minutoj, dum ni ludas iom da mallaŭta muziko per la horloĝ-radio—sed ne la zumilon. Je la komenco de la kvin minutoj, mi frapos ĉi tion—” (li svingis la kina-bastonon) “kaj tio estos ĉiom. Ni estos elfinotaj je hodiaŭ.” Don aspektis malvolonta kaj diris, “Mi kutime dormas ventre.” “Devas esti dorse ĉi tiam. Ĉu vi hipnotiĝas facile?” Petro demandis, ondigante la arĝentan plumon antaŭ Don kvazaŭ glacoviŝilo. Don ekforturniĝis, nun malkaŝe dubega. “Atendu. Mi pensas ke ne. Sed eĉ se jes, tia ne estas …” “Ne gravas. Ĝi ne estas vere bezonata.” La plumo reenpoŝiĝis. Don trankviliĝis. Li ne ŝatis direkti iun dentiston kiel fari sian laboron, sed Don ĉiam insistis ke li evitu la ikso-radiojn; kaj li bedaŭrus se li ŝtopus la drameton de Petro. “Tiu hospitala robo ne estas por mi, ĉu?” Don demandis, mansignante al io sur la sofo. “Jes, ĝi estas. Mi prezentos la raciigon, krom se vi havas iujn aliajn demandojn komence.” Dum momento, Don lasis lian malsanan imagon kuri tumulte. Ĉu Petro estis samseksumante? Aŭ io pli malbona? Rigardu ian rubrikegon sur ian fiĵurnalon: GROTESKEJA HORORO! Kuracisto Vendas Homajn Klonojn al Riĉfremduloj. Don ridis sensone al si pro tiaj pensoj—kaj pro enmeti sin en ĉi tion ial ajn. Li ekdiris, “Jes. Kie estas la klono?” “Ĝi—mi intencas li estas ankoraŭ en la cisterno for ĉe la labo.” “Kaj kiel ‘ĝi’—li—alvenos ĉi tien?” “Nenia problemo. Mi havas kamioneton. Sed tio estas morgaŭ. Ni havas alian laboron por fari nun. Ĉu ni komencu?” “Ni povus.” “Nu do, aŭskultu atente. Mi aranĝis ian etan formal-proceduron ĉi tie. Ni devas esti treege certa ke ni nek konsternetu la klonon, nek konsternetu vin, cetere. Do ni iros po etapoj, jen: “Unu!” (Petro etendigis siajn manojn antaŭ sin pro nombri fingrojn, kaj donis al sia dekstra polekso solidan frapon.) “Vi metos viajn okulvitrojn kaj vestojn sur tiu kafa tablo apud la sofo. “Du!” (Li levis kaj martelis lian dekstran montrafingron.) “Vi surmetos la robon. “Tri! Nu, jen la grava parto; atentu zorge.” (Petro tiris sian trian fingron malantaŭen kiel katapulto.) “Vi ne volas hipnotigan sugeston, do vi devas fari etan sinsugeston por antaŭenigi la aferon. Tuj kiam vi kuŝas sur la sofo, mi volas ke vi komencu pensi ion kiel ĉi tio, cite jen: “‘Mi … estas … la … klono … de … Don … , kaj … li … lasis … ĉi … tiujn … vestojn … ĉi … tie … pro … mi … kaj … miajn … okulvitrojn.’ Fincite. Ĉu trafe?” Don hezitis. “Iom.” “Mi dubas tiun. Vi aspektas konfuzita. Jen. Pensu ĉi tiel. Morgaŭ matene mi rulos la klonon ĉi tien Li estos portonta hospitalan robon ekzakte kiel tiu kiun vi nun portos. Li vekiĝos sur tiu sama sofo. La sama muziko estos ludonta el la radio. Je tiu momento, li havos ekzakte la samajn pensojn en sia kapo kiujn vi havos nun kiam ni trairos ĉi tiun ekzercon. Krom diri nenion pri la fakto ke li havos korpon, cerbon, kaj tutecon da memoroj kiuj estas i-den-taj al vi-aj.” (La finajn ses silabojn Petro amplifis per svinginte sian montrafingron, kvazaŭ elekto-lud-rimo, inter Don kaj la sofo.) “Mmm … ” Don ŝajnis esti iomete ekster kompreno. “Vi estas ankoraŭ konfuzita. Ni revenos al tio post momento. Dume: “Kvar!” (Sekvanta fingro.) “Post mi donas al vi la signon ke ni estas finita,” (Petro frapis la kina-frapilon) “tiam vi povos surporti la ekstrajn vestojn kaj okulvitrojn kiujn vi havas en via valizo-en-la-vestoŝranko. Lasu tiujn kiujn vi portis hodiaŭ ĝuste tie sur la kafa tablo. Nepre ne eĉ tuŝu ilin!” Li paŭzis. Don diris nenion. “Nun, reire al tri. Dum vi estas kuŝanta sur la sofo, vi devas pensadi reve al vi mem, ‘Mi … estas … la … klono … de … Don … , kaj … tuj … kiam … mi … stariĝas … mi … surmetos … ĉi … tiujn … vestojn … de … mi … kaj … parolos … al … Doktoro … Meknaŭtan.’” “Do, iom-jes, sed pro kio?” “Rigardu. Tiu klono estos vi ĝuste ĝis la ĉarpio en via umbiliko, kaj ĝuste ĝis tiuj tiklantaj duboj en via menso. Do, kiam la klono vekiĝas, li ne kredos ke li estas klono. Li supozos ke li estas vi. Tial, ni—tio estas, vi kaj mi—devas planti almenaŭ kvazaŭan mesaĝon en lia menso, iel ke li estas ne nur Donaldo Nordo, sed ke li estas ankaŭ Donaldo Nordo, Klono. Aŭ Donaldo Nordo Du. Aŭ io. La punkto estas,” (Petro mallaŭtigis vian voĉon kaj parolis malrapide por emfazo:) “Ni ne volas ke li panikiĝu kiam vi marŝas en mian oficejon morgaŭ.” (Petro rekomencis lian normalan rapidpafan eldiradon:) “Kaj ni ankaŭ, ne volas ke vi sevnu. Ĉar kvankam li scias ke vi—ke li—estus ĝoja por havi klonon, lia menso krevos, kaj via menso ankaŭ, kiam li unue ekrimarkas vin. Li ne kredos ĝin, neniom pli ol vi kredos komence. Kaj inverse.” “Povas esti.” La lakona respondo de Don sonis pensema sed ne tro persvadita. Petro pludiris: “Sed aliflanke, ĉi tiu ĝusta konversacio estos jam parto de lia mensa pakaĵaro. Li jam scias kion antaŭvidi. Ĝis iom grado.” “Mi vidas.” “Li scias kion antaŭvidi—sed. Estos 18 hora breĉo post vi eliras mian oficejon ĉi posttagmezo—je nur kelkaj pliaj minutoj.” Petro ekrigardis malpacience sian brakhorloĝon. “Estas la 3.45 ptm. nun. Ni diru ke vi revenos je tagmezo morgaŭ. Via klono havos nek la memoron nek la konon de vi surmetante la aliajn vestojn, irante hejmen, havante vespermanĝon, legante la tagĵurnalon, rigardante televidon, kion ajn. Kiam via klono vekiĝos je la deka horo morgaŭ matene, ankoraŭ ŝajnos laŭ li kvazaŭ ĉirkaŭ 4.00 ptm. hodiaŭ.” “Tago mankos.” “Vi trafas! Sed li havos la konscion ke vi estas venonta por renkonti lin en mia oficejo je tagmezo.” “Do, kial vi ne lasu lin vekiĝi je la kvara horo morgaŭ posttagmeze, kaj ni prokrastu tiun rendevuon ĝis tiam?” “Ne, tio farus la konfuzon eĉ plimalbone. Ni ja bezonas iometon da percepteca dissonanco kiel sekur-faktoro. Alie la efiko estus ke la klono vekiĝas—tuta tago ekmalaperis—kaj tie vi estas por renkonti lin tiam. Ŝajnus kiel vekiĝante en inkubsonĝon anstataŭ el ĝi. Mi eĉ ne ŝatas ĉi tiun 18-horan atendadon, sed oni ne povas eviti tion. Ju pli baldaŭ, des pli bone. La komputoro-procedo havas la vekadon programitan por la deka horo morgaŭ matene. Tiam mi bezonos proksimume horon aŭ etan pli por ekzameni kaj pridemandi la klonon kaj fortikigi lin por la renkontiĝo je vi.” “Nur unu horo?? Por ĉiom da tio??” “Nenia kialo por tro-treni la tutan aferon.” “Kion vi signifas je ‘percepteca dissonanco kiel sekur-faktoro’?” “Se la klono estas tiom skeptika kiel vi, li ne kredos ke li ne estas Donaldo Nordo la Originalo. Li pensos ke mi estas blaganta lin.” “Nu do, kial li pensus ion kiel tio!” Don deklaris bonhumore. “Ja faras vi; ja farus li. Li pensos ke estas la 4.00 ptm. hodiaŭ, vendredo, kaj ne la 10.00 atm. morgaŭ, sabato. Mi devas ekklopodi por pruvi al li ke estas vere sabato la 16-a de aprilo, kaj ke mi ne ŝteldonis drogaĉon al li intertempe. La diferenco inter mateno kaj posttagmezo—tio estas, la percepteca dissonanco—helpos konfirmi aferojn kaj helpos lin kompreni ke li estas Donaldo Nordo—kaj iom pli.” “Se ĉio kion vi diras estas vera, kiel li, aŭ mi, konos kiu vere estas la klono, ne gravas kiam la horo?” “Haha!” (Petro ekdonis eksplodeman ekridon.) “Ni transiros tiun ponton kiam ni atingos ĝin!” “Se ni atingos ĝin,” Don grumblis, rekaptante siajn dubetojn. “Kredu,” diris Petro kun mokmalica sincereco. (*1) Angla: M.D. = Medical Doctor = Medicina Kuracisto. Reiru (*2) La Novjorko-Tempoj, la precipa Usona tagĵurnalo. Reiru (*3) “Tre Malgranda Aro”: spritaĵ-aludo al la “Tre Granda Aro” de radioteleskopaj antenopladoj sur fervoj-vagonoj en sudokcidenta Usono. Reiru |