| The Me Clone (English) |
La Mi-Klono (Esperanto H) |
|
Chapter 5: The Saturday New York Times Don clutched his fingertips to his temples and scrunched his face, trying to re-sort his thoughts. “O.K., well, assuming this is … this is … another … well … you know … I mean … the whole thing is Promethean … what I’m saying … there’s no sense of occasion here … you ought to say something historic if it’s the first time anybody ever confronted his … um … well, not just his clone … but … ah … himself … himself from the outside …” The other Don interjected “Oh, sure, something memorable like ‘Watson, come here, I want you.’” Then it was Pete’s turn. “I think you guys did pretty well in the historic-quotations department. It was darling! How did that go? ‘Well, what have we here … ?’ Anyway, we’ll check it later; it’s all on tape.” He gestured toward the cassette recorder on his desk. “We’re being recorded?” asked the second Don. “Absolutely. Think of this as the Oval Office. I’m entitled to a little memento. After all, I’m not charging you any doctor’s fee, or finder’s fee, or whatever. And I’d like some videotapes before you go, besides the ones we already have.” He pointed to a stationary camera Don hadn’t noticed till now—not that he ever noticed much of anything anyway. Don’s visual intake was highly selective. It did not occur to either of the Donalds to object to the audio and video tapes, nor Pete’s presumptuousness, much less the situation to which they were now a party. Already their world had so suddenly altered—leaving most of it unchanged—that such caviling seemed irrelevant. Instead, Don—the original Don—was again grasping for the essence, again pressing his forehead with his fingertips, as if to repel most of his normal thoughts, while extruding only indirect feelers toward a strange new environment. “Well, maybe I should throw that question back at you then: ‘What have we here?’ What are the implications? What’s going to happen to this, um, other person, this, this other me? What’s going to happen the minute this all becomes public? What’s … ?” “Stop a second, one thing at a time.” Pete’s palm was as vertical as a traffic cop’s. “What we have is what you see, namely, a clone, a duplicate you in all particulars. F.O.B.; Q.E.D. In fact, we need a new word. He’s not merely a clone, but as I’ve said, a replication of the totality of your life, your mind, your self, your body.” Don II chimed in, “Altogether, a heck of a spare tire.” “Put it this way,” Don I added. “Suppose on the way home tonight I’m run over by a bus. After the funeral, do I still carry on as before in the person of—of the other Don?” “I dare say,” Pete said. “‘vantage number one,’” Don II recited. “I think what bothers me,” Don I continued, “is that this whole set-up seems to be so free-lance and casual, and not all that credible.” “So what else did you expect?” asked Pete. “Well, I don’t know; but when there’s an organ transplant, or an artificial heart, or an in-vitro fertilization, you think of such a huge medical infrastructure, with dozens of doctors and technicians …” “Which is precisely what this is not. The real breakthroughs are made by single individuals in their basements, not big-time corporate research labs. But most important, this is something I had to do on my own initiative, and completely out of the public eye. You don’t think society would tolerate a human clone facility for a single moment, do you? You don’t think the planet is ready for instant clones, this century, or ever, do you?” The two Dons were silent for about a quarter minute, before assenting, almost together, “I guess not.” / “No, I suppose not.” Don II added, “Then who else knows about this? Who helped you nurture the body and wash it and dress it and haul it over here?” Don II was thumping his chest with his thumb. “You’d need at least a couple of orderlies, wouldn’t you?” “Just one other doctor, whom I trust.” “You’re not afraid he’ll make a grab for the Nobel Prize and pull the rug out from under your secret little hobby?” “It’s a she, not a he; and no, of course she wouldn’t do any such thing. We may be crazy enough to have performed this exercise, but we’re not stupid.” “Eh?” “Look. In the first place, luckily no one’s ever going to believe anyone would ever be able to quicken a human clone like you. In the second place, if rumors ever did get around, the debunkers would be out in force. Hell, I’ve had a hard enough time convincing you guys it’s for real. In the third place, if you were dumb enough to try, you might even get a front-page exclusive in the National Enquirer. But no one would really believe it, for all practical purposes. No one who matters, anyway. That’s the good news. “But. Suppose, somehow, one of us did succeed in proving—or failed to prevent the discovery—that yes indeed, Don the Second is really a clone. At best, there would be a race between Bulgaria and the CIA to abduct the four of us. At worst, there would be a mob scene, and we’d all be burned alive with a stake through our hearts. So do you think any of us would dare breathe a word?” Don I was looking thoughtful as he exhaled through his fist. “I suppose not.” “This assistant of yours, what’s-her-name …” Don II began. “Dr. Sheila Bernstein.” “ … Dr. Sheila Bernstein; it hardly seems fair to exclude her from this historic occasion. Wouldn’t she want to see the results when Don encounters his clone? That is, live, not just on tape.” “Right you are. She’s been here all along. I just didn’t want to complicate matters more than necessary at first.” “She’s here now?” “Well, over there.” Dr. M. held his diagonal palm toward the large mirror on the wall: sure enough, a one-way window for unseen observers. Don II exclaimed, “Heck, invite her in. We might as well have a toast to celebrate the, what, the uh, successful, uh, outcome of your, um, efforts.” Pete waved his hand forward; the person whom Don had thought to be the nurse-receptionist two weeks ago emerged from a door. She was wearing the same big-lens glasses, the same medium-short mahogany hair, and the same trim greenish uniform. Don was unobservant about the details as usual, couldn’t tell her age within 20 years, but her overall effect and presence seemed pleasant and spritely. Pete announced “Sheila, I want you to meet Donald North and Donald North. Donald North, Sheila Bernstein. Donald North, Sheila Bernstein.” “I’m glad to meet you both,” she said in a grave but warm voice. “This one’s the original,” said Dr. M., pointing. Sheila addressed the other in a grandmotherly cackle. “And I’ve known Donny here since he was knee-high to a grasshopper,” adding, in her normal voice, “Literally!” She took both his hands and leaned upward to kiss his forehead. Then she turned to repeat the procedure with Don I. Don & Don were not the casual-huggy-touchy type, but they didn’t mind her gesture. In this de facto Oz, it might as well have been a protective sign from a good witch. “I’m glad to see where it all began,” she told Don I; “Dr. McNaughton said he took one of your ribs.” “I’m afraid he was ribbing you,” Don I replied. “Yes, Mommy told me that storks didn’t bring babies, they came in doctors’ bags, and now I believe her.” “Well, I’m really a chip off the old block,” said Don II. “Don’t you think it’s about time you fellows sorted out your names?” Sheila continued. “We can’t call both of you Don.” “How about one of you use your middle name,” Pete suggested. “Won’t work. It’s De Beer.” “What do you do if you get two John Smith’s when you’re teaching a class?” “It’s happened before. I use their middle initials.” “So why don’t we call one of you Don, and the other Don D.?” “That’s another non-starter,” Don II said. “It would sound too much like Crocodile Dundee.” “Well, how about just Don A., and Don B.?” Pete prodded. Don Original looked vaguely agreeable, but Don Clone looked vaguely doubtful. With a rueful smile he explained, “Well, I’m not sure about that. Wouldn’t ‘Don B.’ carry an ever-so-slight second-rank connotation as compared to ‘Don A.’? After all, the gravamen of this experiment is that the two of us are absolutely identical in every respect.” Pete narrowed his eyes and said “You teach Diplomatic History, don’t you? There’s a lot of fuss about rank and precedence and all that, isn’t there?” Don II gave a what-can-you-say shrug. “And I guess you’d have the same problem with ‘Don I’ and ‘Don II’,” (which Pete pronounced ‘one’ and ‘two’). The two Dons looked at each other noncommittally. “Donny!” said Sheila. “How about we call you Don E., for Equal? And still call the other guy just plain Don?” The two Dons smiled but still looked noncommittal. Then Don II spoke up. “Maybe we should put this in a larger context. We’re very quickly going to need a nom de guerre for one of us, to say nothing of a cover story, if, as Pete has pointed out, there is serious danger should anyone begin to suspect I’m a clone.” Everyone nodded. “Tell you what,” Don II continued. “I happen to like the initials A.J. for a first name, so why don’t you call me A.J. for the time being. Till we work something out.” “A.J.,” Pete repeated. “You’ve stolen my other pen-name!” exclaimed Don I in mock alarm. “Can’t be helped, old buddy,” A.J. answered. “Wait a minute,” Pete interposed. “Does some publisher know that Donald’s pen-name is A.J. … ?” “Naw, he’s just kidding,” A.J. said. “I—Don—we—I mean—you know—he’s never used a pen-name.” “What do the initials stand for?” Sheila asked. “Oh, we’ll think of something.” “Is you last name still North?” “Mmmmm, no, it was going to be—Charles Fort’s middle name.” “Namely?” “Hoy.” “A.J. Hoy,” Don pronounced aloud, tasting the sound with approval. “Actually,” A.J. continued, “I was thinking of ‘Hay’ to begin with. Onetime Secretary of State, you know. Then I’d have been A.J. Hay.” Don winced and groaned. “Come on, quit kidding,” A.J. remonstrated. “It’s your idea, remember. We—you love euphonious names.” “That’s more like a phony name, you phony.” “Sounds like a cheerleader yell,” Sheila added. She began a slight rhythmic prance, and chanted “Hey, hey, A.J. Hay.” “I know, I know. That’s why it’s A.J. Hoy.” Sheila picked up a tongue-depresser stick, and came over to ceremoniously touch A.J. on the shoulder with it. “I hereby dub thee: A.J. Hoy.” A.J. bowed, and everyone clapped. Buoyed on by the bonhomie, A.J. suddenly said, “Look, we have important things to discuss, and it’s getting past lunch-time. Why don’t we all go out for a pizza? My treat.” Don responded with a big wink, “Whose money?” “Oops,” said A.J., feeling foolish. “Hold on a second,” Pete interjected. “There are a couple of problems with that. Number one, it’s too early for both Dons—I mean Don and A.J.—to be seen together in public. I think for starters, at least, one of you should get rid of your beard.” (Don and A.J. flashed a “Not me!” look to each other.) “And number two, A.J., you’ll have to go easy on what you eat for the first few days, till Sheila and I make sure your digestive system is functioning nominally. After all, we’ve been feeding you nothing but I.V. fluid for the last two weeks.” A.J. feigned noncomprehension. “That’s funny. I could’ve sworn I had french toast for breakfast this morning.” “That’s what we—I—had on Friday,” Don explained. “Just kidding, Don. I wasn’t born yesterday.” “That’s right, you were born today!” They leered at each other; then A.J. addressed Pete: “Well, what do you propose by way of lunchtime nourishment?” Sheila answered. “I think we’ll start you off with peach nectar and bananas, and wait. If that goes O.K., then we can phase other things in. Tomato soup, yogurt, cottage cheese, soft-boiled eggs, stuff like that.” Don and A.J. exchanged a yuk-look out of Sheila’s range. A.J. said “Ah, the nectar and bananas sound good, but, um …” Don added, “What he’s trying to say is that yogurt and cottage cheese …” “ … are tied for dead last at the very bottom of my—of our—bottom 500 list.” “Yum, then I can eat the yogurt myself,” said Sheila. She stepped into an alcove and produced a grocery bag, which she brought to the coffee table. “Anyway, the point is to use common sense for a few days. Do unto your stomach as you would have your stomach do unto you. Break it in— I mean, ease it in carefully. Eat light meals. Drink a lot of milk. Hold off on the pepperoni. Test new foods—that is, new to you, A.J.—a little at a time.” Sheila had been unpacking the bag: big can of peach nectar, package of paper cups, bunch of bananas, cups of yogurt, plastic spoons, napkins. “We need a church-key, Pete.” Dr. M. found one in his desk drawer. “Also, Pete, give A.J. the specimen jars.” Turning to A.J., Sheila continued, “For the next couple of weeks, we’re going to want you to bring us some urine and stool samples every day.” She took a carton from Pete, and removed a pair of small plastic jars, then looked through them like binoculars. A.J. nodded acquiescently, and said “Come to think of it, how did your chimpanzee clones do? What did they eat?” Sheila said nothing, but simply detached a banana from the bunch and tossed it with a spin at A.J., who fumbled and barely caught it. “There was no problem at all, Don—A.J.,” Pete answered. “Their digestion was unexceptional. But we didn’t try them on pizza.” By now Sheila was kneeling to pour four cups of peach nectar. “O.K., A.J., you were proposing a toast …” Each one picked up a cup. A.J. groped for words. “Gosh, I don’t really know what to say.” He held his paper cup aloft. “Here’s to Pete and Sheila, …” Don came in without missing a beat: “ … copycats par excellence.” They touched rims and swigged. Pete pointed his cup at Don and A.J. respectively, and said “Double or nothing.” Another swig. Sheila added “And here’s to you two, too, you two you’s.” One more swallow and the first round of nectar was finished. “How does your stomach feel, Don—I mean, A.J.?” Pete asked solicitously. A.J. answered with a “who, me?” look: “Oh—fine—so far.” He pointed to the can. “I must say that was better than water, which is all I’ve had to drink since getting up this afternoon—uh, this morning.” Don suddenly slapped his own forehead. “God, yes! I completely forgot to ask how it was when you—when you woke—when you got up!” He agonized with empathy. “The Saturday New York Times! Oh, God, the shock! How did you manage? What did you say??” |
Chapitro 5: La Sabata Novjorko-Tempoj Don firmtenis liajn fingropintojn al liaj tempioj kaj stringis lian vizaghon, penante re-ordigi liajn pensojn. “Nu, do, supozante ke chi tio estas … chi tio estas … aldona … nu … vi konas … mi volas diri … la tuta afero estas Prometea … kion mi diras … estas neniu sento de okazego chi tie … oni endas diri ion historian se estas la unua fojo kiam iu ajn alfrontis lian … mmm … nu, ne nur lian klonon … sed … aaa … sin mem … sin mem de la ekstero …” La alia Don interjekciis, “Ho, ja, ion memorablan kiel ‘Uatson, venu chi tien, mi volas vin.’” Tiam estis vico de Petro. “Mi pensas ke vi uloj faris iom bone en la fako de historiaj-citajhoj. Ghi estis kara! Kiel esprimighis? ‘Nu do, kion havas ni tie chi…?’ Certe, ni kontrolos ghin poste; ghi estas chiom sur bendo.” Li gestis al la kaseda-sonbendigilo sur lia skribtablo. “Chu ni estas sonbendigataj?” demandis la dua Don. “Chial jes. Pensu pri chi tie kvazau la Blanka Domo. (*1) Mi rajtas havi etan memorajhon. Char fakte, mi ne pagigas de vi kuracistan fakturon, nek trovistan fakturon, nek tian aferon. Kaj mi shatus fari kelkajn vidbendojn antau vi iros, krom tiuj kiujn ni jam havas.” Li montris al senmova kamero kiun Don ne rimarkis ghis nun—sed Don neniam rimarkis tiom ajn chiaokaze. La vida enpreno de Don estis ege selekta. Neniu de la Donaldoj pensis pri protesti la sonajn kaj vidajn bendojn, nek la arogantecon de Petro, nek ech la situacion en kiu ili nun estis partioj. Jam ilia mondo estis tiom subite shanghita—krom plejparte senmodifa—ke tiaj chikanoj shajnis senrilataj. Anstatau, Don—la originala Don—denove provtenis por la esenco, denove firmtenante lian frunton per liaj fingroprintoj, kvazau por forpeli la plejparton da liaj normalaj pensoj, dum elpushante nur nerektajn antenojn al stranga nova medio. “Nu, eble mi devas rejheti tiun demandon al vi, tiel: ‘Kion havas ni tie chi?’ Kiojn estas la implikoj? Kio okazos al tiu chi, mm, alia persono, tiu chi, tiu chi alia mi? Kio okazos je la minuto tiu chi afero chiom publikighas? Kio estas …?” “Haltu sekunde, po unu ajho foje.” La polmo de Petro estis tiel vertikala kiel tiu de trafikpolicano. “Kion ni havas estas kiun vi vidas, nome, klonon, duplikatan vin je chiuj detaloj. Ghuste. Tute. Pro tio, ni bezonas novan vorton. Li estas ne nura klono, sed kiel mi diris, replikajho de la chiomo da via vivo, via menso, via memo, via korpo.” Don II ekaldonis, “Entute, kia rezervpneumatiko.” “Diru chi tiel,” Don I aldonis. “Supozu ke lau la vojo hejmen chi-nokte, buso surveturus min. Post la funebro, chu mi ankorau dauras kiel antaue je la persono de—de la alia Don?” “Mi audacas diri ke jes,” Petro diris. “Avantagho numero unu,” Don II deklamis. “Mi pensas ke kio mistifas min,” Don I pluis, “estas ke chi tiu tuta aferejo shajnas tiom malgranda kaj ordinara, kaj ne tre kredebla.” “Do kion kroman vi ekspektis?” “Nu, mi ne scias; sed kiam estas organa transplanto, au artefarita koro, au je-vitro fekundigo, oni pensas de tia granda medicina substrukturo, kun dozenoj de doktoroj kaj teknikistoj …” “Kiu precize chi tiu ne estas. La realaj ek-atingajhoj aperas per unuopuloj en liaj subteretaghoj, ne en grandegaj korporaciaj esplorejoj. Sed plej grava, chi tion mi devis fari lau mia propra iniciato, kaj tute ekster la publika okulo. Vi ne pensas ke socio tolerus homan klonan farejon dum unueta momento, chu ne? Vi ne pensas ke la planedo estas preta por tujaj klonoj, chi-jarcento, au iam ajn, chu ne?” La du Donoj estis silentaj dum chirkau kvarona minuto, antau konsentante, preskau kune, “Mi konjektas ke ne.” / “Ne, mi supozas ke ne.” Don II aldonis, “Do, kiu krome konas pri chi tiu? Kiu helpis vin nutri la korpon kaj lavi ghin kaj vesti ghin kaj hauli ghin chi tien?” Don II frapis lian bruston per lia polekso. “Vi bezonus almenau duopon de hospitalservantoj, chu ne?” “Nur unu alia kuracisto, kiun mi fidas.” “Chu vi ne timu ke li faros ekprenon al la Nobela Premio kaj fushos vian sekretan etan shatokupon?” “Estas shi, ne li; kaj ne, kompreneble shi neniam farus tian aferon. Ni eble estas tiom frenezaj por fari chi tiun ekzercon, sed ni ne estas stultaj.” “Chu?” “Rigardu. Unuavice, bonshance neniu iam ajn kredos ke iu iam ajn eblus vigligi homan klonon kiel vi. Duavice, se onidiroj iam ajn diskonighis, la mokuloj aperos plennombre. Ach, mi havis sufichajn malfacilajhojn konvinkante vin ulojn ke tio estas ja reala. Triavice, se vi estus sufichaj stultaj por peni, vi eble ech akirus antaua-paghan eksluzivajhon sur la Nacia Enketisto. (*2) Sed preskau neniu reale kredus ghin. Neniu kiu gravas, chiaokaze. Tio estas la bonnovajho. “Sed. Supozu ke, iel, unu da ni ja sukcesis pruvi—au malsukcesis preventi la malkovron—ke jes ja, Don la Dua estas reale klono. Je plejbone, estus konkurado inter Bulgario kaj la CIA por forrabi la kvar da ni. Je plejmalbone, estus amasach-tumulto, kaj ni chiu estus bruligitaj vivantaj kun paliso tra niaj koroj. Do chu vi pensas ke iu ajn da ni audacus spiri ech unu vorton?” Don I aspektis pensema dum li elspiris tra lia pugo. “Mi supozas ke ne.” “Tiu helpantino de vi, kiel-shi-nomighas …” Don II komencis. “D-ro Shila Bernstin.” “… D-ro Shila Bernstein; ghi apenau shajnas justa por elbari shin de chi tiu historia okazo. Chu shi ne volus vidi la rezultojn kiam Don renkontas lian klonon? Tiel estas, viva, ne nur sur bendo.” “Prava vi estas. Shi cheestas chi tie nun, kaj antaue. Mi nur ne volis kompliki aferojn pli ol necese je la komenco.” “Shi estas chi tie nun?” “Nu do, tie.” D-ro M. montris per diagonala polmo al la granda spegulo sur la muro: jen ghi ja estis, kash-fenestro por neviditaj observantoj. “Ach, eninvitu shin. Ni endas havi toston por festi la, kion, la, aaa, sukcesan, aaa, rezulton de viaj, mmm, klopodoj.” Petro svingis lian manon alantauen; la persono kiun Don supozis esti la flegistina-akceptistino eniris tra pordo. Shi estis portanta la saman granda-lensan okulvitrojn, la saman mez-mallongan mahagonan hararon, kaj la saman netan verdeman uniformon. Don estis neobserva pri la detaloj kiel kutime, ne povis distingi shian aghon inter 20 jaroj, sed shia tuta efiko kaj imponeco shajnis afabla kaj sprita. Petro anoncis, “Shila, mi volas ke vi renkontu Donaldon Nordon kaj Donaldon Nordon. Donaldo Nordo, Shila Bernstein. Donaldo Nordo, Shila Bernstin.” “Mi ghojas renkonti vin ambau,” shi diris per grava sed varma vocho. “Tiu estas la originalo,” diris D-ro M, montrante. Shila alparolis la aliulon per avina gako. “Kaj mi konis chi-tiun Donidon ekde li estis grandeco de akrido,” aldonante, en shia normala vocho, “Senmetafore!” Shi prenis ambau da liaj manoj kaj klinis supren por kisi lian frunton. Tiam shi turnis por ripeti la proceduron kun Don I. Don & Don ne shatis la chiutaga-chirkauprema-tusheman emon, sed li ne ofendighis pri shia gesto. En chi tiu efektiva Mirinda Lando de Oz, tio povus vershajne esti protekta signo de bona sorchistino. “Mi ghojas vidi el kie chiom komencis,” shi diris al Don I; “D-ro Meknautan diris ke li elprenis unu de viaj ripoj.” “Mi suspektas ke li friponis vin.” “Jes, panjo diris al mi ke cikonioj ne alportis bebojn, ke ili venis en saketoj de kuracistoj, kaj nun mi kredas shin.” “Nu, mi reale estas ero de ties karno. Kaj karmo, ech,” diris Don II. “Chu vi uloj nun endas ordigi viajn nomojn?” Shila pludiris. “Ni ne povas nomi ambau de vi ‘Don’.” “Chu unu de vi uzu vian mezan nomon,” Petro sugesis. “Ne taugas. Estas De Bir.” “Kion vi faras si vi havus du Johano-Smitojn (*3) kiam vi instruas klason?” “Okazis antaue. Mi uzas iliajn mezajn komencliterojn.” “Do ni nomu unu de vi Don, kaj la alia Don D., chu ne?” “Alia ne-taugumo. Ghi sonas kvazau Dondo el la ondo.” “Nu, chu nur Don A., kaj Don B.?” Petro pushis. Don Originalo aspektis iomete konsenta, sed Don Klono aspektis iomete duba. Kun malgaja rideto, li eksplikis, “Nu, mi vidas problemon tiel. Chu ne ‘Don B.’ havus eta-etan dua-rangan kunsignifon, kompare al ‘Don A.’? Ne forgesu, ke la fundamento de chi tiu eksperimento estas ke la du de ni estas absolutaj egalaj chiel.” Petro mallarghigis liajn okulojn kaj diris, “Vi instruas pri Diplomata Historio, chu ne? Estas tiom da pedanto pri rango kaj antaurajto kaj tiaj aferoj, chu ne?” Don II faris ian kiel-ajn shultrotiron. “Kaj mi supozas ke vi havus la saman problemon pri ‘Don I’ kaj ‘Don II’ (kiujn Petro prononcis ‘unu’ kaj ‘du’). La du Donoj rigardis unu la alian rezervite. “Donido!” diris Shila. “Chu ni nomu vin Don E., por Egala? Kaj ankorau nomas la alian ulon nur simple Don?” La du Donoj ridetis, sed ankorau aspektis rezervitaj. Tiam Don II ekparolis. “Eble ni enmetu chi tiun en pligranda chirkauteksto. Ni tre tuj bezonos kashnomon por unu de ni, krom kovra rakonto, se, kiel Petro menciis, estus serioza danghero se iu ajn suspektus ke mi estas klono.” Chiu kapjesis. “Mi diru tiel,” Don II pludiris. “Mi shance shatas la komencliterojn A.Jh. kiel nomo mem, do chu vi nomu min A.Jh. provizore. Ghis ni decidos ion.” “A.Jh.,” Petro ripetis. “Vi shtelas mian plumnomon!” ekkriis Don I per moka alarmo. “Malevitenda, amiko mia.” A.Jh. respondis. “Atendu sekunde,” Petro intermetis. “Chu iu eldonisto scias ke la plumnomo de Donaldo estas A.Jh. …?” “Ho ne, li nur blagas,” A.Jh. diris. “Mi—Don—ni—mi volas diri—vi scias—li neniam uzis plumnomon.” “Kio signifas la komencliteroj?” Shila demandis. “Ho, ni elpensu ion.” “Chu via familia nomo restos Nordo?” “Mmmmmm, ne, ghi estus—la meza nomo de Charles Fort.” (*4) “Nome?” “Hoj.” “A.Jh. Hoj,” Don prononcis laute, gustimante la sonon aprobe. “Fakte,” A.Jh. pludiris, “Mi ech pripensis de ‘Majhoro’; tiel mi estus A.Jh. Majhoro.” Don grimacis kaj ghemis. “Nu do, ne blagu,” A.Jh. protestis. “Estas via ideo, memoru. Ni—vi—tre shatas belsonecajn nomojn.” “Malbela kaj malreala, vi falsulo.” “Sonas pli kiel shnur-salta rimo,” Shila aldonis. Shi komencis etan ritman prancon, kaj chantis, “A.Jh. Ma-jho La maha- ragho.” “Mi scias, mi scias. Tial estas kial ghi estus A.Jh. Hoj.” Shila alprenis langpreman bastoneton, kaj alvenis por ceremonie tushi A.Jh-on sur la shultro per ghi. “Mi chi tiel nomas cin: A.Jh. Hoj.” A.Jh. riverencis, kaj chiu aplaudis. Instighite de la grupafableco, A.Jh. subite diris, “Rigardu, ni havas gravajn aferojn por diskuti, kaj jam preterpasighas lunch-horo. Chu ni chiu eliru por itala pastecho? Mia regalo.” Don respondis kun granda okulsigno, “Kies mono?” “Ho mis,” diris A.Jh., sentante stulta. “Chesu momente,” Petro interjekciis. “Estas duopo da problemoj tiurilate. Numero unu, estas tro frue por ambau Donoj—mi signifas Don kaj A.Jh.—esti viditaj kune publike. Mi pensas ke komence, almenau, unu de vi devas forjheti vian barbon.” (Don kaj A.Jh. eksendis “Ne mi!” mienojn al unu la alian.) “Kaj numero du, A.Jh., vi devas prudentumi pri kion vi manghas dum la unuaj kelkaj tagoj, ghis Shila kaj mi certigas ke via digestiga sistemo funkciias normale. Jen kial, ke ni nutradis vin nenion krom envejna fluido dum la lastaj du semajnoj.” A.Jh. shajnigis nekomprenon. “Strange. Mi jhurus ke mi havis francan toaston por matenmangho hodiau.” “Tiu estas kiun ni—mi—havis je vendredo,” Don eksplikis. “Nur blagante, Don. Mi ne naskighis hierau.” (*5) “Ja prava, vi naskighis hodiau!” Ili grimac-ridetis al unu la alia; tiam A.Jh. alparolis Petron: “Do nu, kion vi proponas pro luncha nutrajho?” Shila respondis. “Mi pensas ke ni komencigu vin per persika nektaro kaj bananoj, kaj atendu. Se tiuj fartas bone, tiam ni povas enfazigi aliajn ajhojn. Tomato-supo, jogurto, kazeo, mole kuiritaj ovoj, tiaj.” Don kaj A.Jh. intershanghis fi-mienoj preter la vido de Shila. A.Jh. diris, “Aaa, la nektaro kaj bananoj estos bonaj, sed, aaa … ” Don aldonis, “Kion li penas diri estas ke jogurto kaj kaseo … ” “… egalighas por la plejlasta rango de mia—de nia—listo de 500 plejmalbonajhoj.” “Hura, tiuokaze mi mem povus manghi la jogurton,” diris Shila. Shi pashis en alkovon kaj elprenis manghajan saketon, kiun shi alportis al la kaftablo. “Kiel ajn, la punkto estas ke vi uzu ordinaran prudenton dum kelkaj tagoj. Faru al via stomako kiel vi havu ke via stomako fari al vi. Dresu ghin—mi intencas diri, mildtrejnu ghin zorge. Manghu malpezajn manghojn. Trinku multon da lakto. Prokrastu la piprakolbason. Provu novajn nutrajhojn—tio estas, nova al vi, A.Jh.—po iomete.” Shila malplenigis la saketon: granda ujo da persika nektaro, pako da paperaj tasoj, aro da bananoj, tasoj da jogurto, plastaj kuleroj, bushtukoj. “Ni bezonas malfermilon, Petro.” D-ro M trovis unu en lia skribtabla tirkesto. “Ankau, Petro, donu al A.Jh. la specimenujojn.” Turnante al A.Jh., Shila pluis, “Dum la venontaj du semajnoj, ni volos ke vi alportu al ni iom da urino chiutage.” Shi prenis skatolon de Petro, kaj elprenis paron da plastaj boteloj, tiam trarigardis ilin kvazau binoklo. A.Jh. kapjesis konsentema, kaj diris, “Ekpense, kiel fartis viaj chimpanzoj? Kion ili manghis?” Shila diris nenion, sed simple apartigis bananon de la aro kaj jhetis ghin kirle al A.Jh., kiu fushis kaj apenau kaptis ghin. “Estis neniu problemo kiu ajn, Don—A.Jh.,” Petro respondis. “Ilia digestado estis senescepta. Sed ni ne provis ilin per itala pastecho.” Je nun Shila genuighis por vershi kvar tasojn da persika nektaro. “Nu do, A.Jh., vi volis proponi toston …” Chiu alprenis tason. A.Jh. palpserchis por vortoj. “Ho, mi ne vere konas kion por diri.” Li alsuprentenis lian paperan tason. “Jen tostu al Petro kaj Shila,…” Don eniris sen maltrafante takton: “…kopiistoj spertegaj.” Ili tushis randojn kaj glutis. Petro gestis kun lia taso al Don kaj A.Jh. respektive, kaj diris, “Duoblo au nenio.” Aldona gluto. Shila diris “Kaj jen vidu: vi du. Nu do, du vi-oj.” Unu plu gluto kaj la unua vico da nektaro finighis. “Kiel fartas via stomako, Don—mi intencas, A.Jh.?” Petro demandis zorgeme. A.Jh. respondis kun “kiu, mi?” mieno: “Ho—bone—ghis nun.” Li montris al la ujo. “Mi diru ke tiu estas plibona ol akvo, kiu estas nur tiu kiun mi havis por trinki ekde mi elstarighis chi-posttagmezo—aaa, chi-mateno.” Don subite manfrapis lian propran frunton. “Dio, jes! Mi tute forgesis demandi kiel estis kiam vi—kiam vi vekighis—kiam vi elstarighis!” Li turmentighis kunsentade. “La sabata Novjorko-Tempoj! Ho Dio, la shoko! Kiel vi faris? Kion vi diris??” (*1) Blanka Domo: Oficejo de Usona Prezidento, kie, oni eltrovis, sonbendigiloj sekrete registris multon. Tio helpis faligi Nixon-on (Nikson), sed liaj antauuloj ankau kash-bendigis. Reiru (*2) National Enquirer: [Nacia Enketisto] La precipa Usona sensacia jhurnalo. Reiru (*3) John Smith: Tre ordinara angla nomo. Reiru (*4) Charles Fort [Charlz]: Usona verkisto (1874-1932) pri strangaj fenomenoj. Reiru (*5) Angle, la esprimo signifas “Mi ne estas naiva.” Reiru |