| The Me Clone (English) |
La Mi-Klono (Esperanto: Unikodo UTF-8) |
Chapter 5: The Saturday New York Times Don clutched his fingertips to his temples and scrunched his face, trying to re-sort his thoughts. “O.K., well, assuming this is … this is … another … well … you know … I mean … the whole thing is Promethean … what I’m saying … there’s no sense of occasion here … you ought to say something historic if it’s the first time anybody ever confronted his … um … well, not just his clone … but … ah … himself … himself from the outside …” The other Don interjected “Oh, sure, something memorable like ‘Watson, come here, I want you.’” Then it was Pete’s turn. “I think you guys did pretty well in the historic-quotations department. It was darling! How did that go? ‘Well, what have we here … ?’ Anyway, we’ll check it later; it’s all on tape.” He gestured toward the cassette recorder on his desk. “We’re being recorded?” asked the second Don. “Absolutely. Think of this as the Oval Office. I’m entitled to a little memento. After all, I’m not charging you any doctor’s fee, or finder’s fee, or whatever. And I’d like some videotapes before you go, besides the ones we already have.” He pointed to a stationary camera Don hadn’t noticed till now—not that he ever noticed much of anything anyway. Don’s visual intake was highly selective. It did not occur to either of the Donalds to object to the audio and video tapes, nor Pete’s presumptuousness, much less the situation to which they were now a party. Already their world had so suddenly altered—leaving most of it unchanged—that such caviling seemed irrelevant. Instead, Don—the original Don—was again grasping for the essence, again pressing his forehead with his fingertips, as if to repel most of his normal thoughts, while extruding only indirect feelers toward a strange new environment. “Well, maybe I should throw that question back at you then: ‘What have we here?’ What are the implications? What’s going to happen to this, um, other person, this, this other me? What’s going to happen the minute this all becomes public? What’s … ?” “Stop a second, one thing at a time.” Pete’s palm was as vertical as a traffic cop’s. “What we have is what you see, namely, a clone, a duplicate you in all particulars. F.O.B.; Q.E.D. In fact, we need a new word. He’s not merely a clone, but as I’ve said, a replication of the totality of your life, your mind, your self, your body.” Don II chimed in, “Altogether, a heck of a spare tire.” “Put it this way,” Don I added. “Suppose on the way home tonight I’m run over by a bus. After the funeral, do I still carry on as before in the person of—of the other Don?” “I dare say,” Pete said. “‘vantage number one,’” Don II recited. “I think what bothers me,” Don I continued, “is that this whole set-up seems to be so free-lance and casual, and not all that credible.” “So what else did you expect?” asked Pete. “Well, I don’t know; but when there’s an organ transplant, or an artificial heart, or an in-vitro fertilization, you think of such a huge medical infrastructure, with dozens of doctors and technicians …” “Which is precisely what this is not. The real breakthroughs are made by single individuals in their basements, not big-time corporate research labs. But most important, this is something I had to do on my own initiative, and completely out of the public eye. You don’t think society would tolerate a human clone facility for a single moment, do you? You don’t think the planet is ready for instant clones, this century, or ever, do you?” The two Dons were silent for about a quarter minute, before assenting, almost together, “I guess not.” / “No, I suppose not.” Don II added, “Then who else knows about this? Who helped you nurture the body and wash it and dress it and haul it over here?” Don II was thumping his chest with his thumb. “You’d need at least a couple of orderlies, wouldn’t you?” “Just one other doctor, whom I trust.” “You’re not afraid he’ll make a grab for the Nobel Prize and pull the rug out from under your secret little hobby?” “It’s a she, not a he; and no, of course she wouldn’t do any such thing. We may be crazy enough to have performed this exercise, but we’re not stupid.” “Eh?” “Look. In the first place, luckily no one’s ever going to believe anyone would ever be able to quicken a human clone like you. In the second place, if rumors ever did get around, the debunkers would be out in force. Hell, I’ve had a hard enough time convincing you guys it’s for real. In the third place, if you were dumb enough to try, you might even get a front-page exclusive in the National Enquirer. But no one would really believe it, for all practical purposes. No one who matters, anyway. That’s the good news. “But. Suppose, somehow, one of us did succeed in proving—or failed to prevent the discovery—that yes indeed, Don the Second is really a clone. At best, there would be a race between Bulgaria and the CIA to abduct the four of us. At worst, there would be a mob scene, and we’d all be burned alive with a stake through our hearts. So do you think any of us would dare breathe a word?” Don I was looking thoughtful as he exhaled through his fist. “I suppose not.” “This assistant of yours, what’s-her-name …” Don II began. “Dr. Sheila Bernstein.” “ … Dr. Sheila Bernstein; it hardly seems fair to exclude her from this historic occasion. Wouldn’t she want to see the results when Don encounters his clone? That is, live, not just on tape.” “Right you are. She’s been here all along. I just didn’t want to complicate matters more than necessary at first.” “She’s here now?” “Well, over there.” Dr. M. held his diagonal palm toward the large mirror on the wall: sure enough, a one-way window for unseen observers. Don II exclaimed, “Heck, invite her in. We might as well have a toast to celebrate the, what, the uh, successful, uh, outcome of your, um, efforts.” Pete waved his hand forward; the person whom Don had thought to be the nurse-receptionist two weeks ago emerged from a door. She was wearing the same big-lens glasses, the same medium-short mahogany hair, and the same trim greenish uniform. Don was unobservant about the details as usual, couldn’t tell her age within 20 years, but her overall effect and presence seemed pleasant and spritely. Pete announced “Sheila, I want you to meet Donald North and Donald North. Donald North, Sheila Bernstein. Donald North, Sheila Bernstein.” “I’m glad to meet you both,” she said in a grave but warm voice. “This one’s the original,” said Dr. M., pointing. Sheila addressed the other in a grandmotherly cackle. “And I’ve known Donny here since he was knee-high to a grasshopper,” adding, in her normal voice, “Literally!” She took both his hands and leaned upward to kiss his forehead. Then she turned to repeat the procedure with Don I. Don & Don were not the casual-huggy-touchy type, but they didn’t mind her gesture. In this de facto Oz, it might as well have been a protective sign from a good witch. “I’m glad to see where it all began,” she told Don I; “Dr. McNaughton said he took one of your ribs.” “I’m afraid he was ribbing you,” Don I replied. “Yes, Mommy told me that storks didn’t bring babies, they came in doctors’ bags, and now I believe her.” “Well, I’m really a chip off the old block,” said Don II. “Don’t you think it’s about time you fellows sorted out your names?” Sheila continued. “We can’t call both of you Don.” “How about one of you use your middle name,” Pete suggested. “Won’t work. It’s De Beer.” “What do you do if you get two John Smith’s when you’re teaching a class?” “It’s happened before. I use their middle initials.” “So why don’t we call one of you Don, and the other Don D.?” “That’s another non-starter,” Don II said. “It would sound too much like Crocodile Dundee.” “Well, how about just Don A., and Don B.?” Pete prodded. Don Original looked vaguely agreeable, but Don Clone looked vaguely doubtful. With a rueful smile he explained, “Well, I’m not sure about that. Wouldn’t ‘Don B.’ carry an ever-so-slight second-rank connotation as compared to ‘Don A.’? After all, the gravamen of this experiment is that the two of us are absolutely identical in every respect.” Pete narrowed his eyes and said “You teach Diplomatic History, don’t you? There’s a lot of fuss about rank and precedence and all that, isn’t there?” Don II gave a what-can-you-say shrug. “And I guess you’d have the same problem with ‘Don I’ and ‘Don II’,” (which Pete pronounced ‘one’ and ‘two’). The two Dons looked at each other noncommittally. “Donny!” said Sheila. “How about we call you Don E., for Equal? And still call the other guy just plain Don?” The two Dons smiled but still looked noncommittal. Then Don II spoke up. “Maybe we should put this in a larger context. We’re very quickly going to need a nom de guerre for one of us, to say nothing of a cover story, if, as Pete has pointed out, there is serious danger should anyone begin to suspect I’m a clone.” Everyone nodded. “Tell you what,” Don II continued. “I happen to like the initials A.J. for a first name, so why don’t you call me A.J. for the time being. Till we work something out.” “A.J.,” Pete repeated. “You’ve stolen my other pen-name!” exclaimed Don I in mock alarm. “Can’t be helped, old buddy,” A.J. answered. “Wait a minute,” Pete interposed. “Does some publisher know that Donald’s pen-name is A.J. … ?” “Naw, he’s just kidding,” A.J. said. “I—Don—we—I mean—you know—he’s never used a pen-name.” “What do the initials stand for?” Sheila asked. “Oh, we’ll think of something.” “Is you last name still North?” “Mmmmm, no, it was going to be—Charles Fort’s middle name.” “Namely?” “Hoy.” “A.J. Hoy,” Don pronounced aloud, tasting the sound with approval. “Actually,” A.J. continued, “I was thinking of ‘Hay’ to begin with. Onetime Secretary of State, you know. Then I’d have been A.J. Hay.” Don winced and groaned. “Come on, quit kidding,” A.J. remonstrated. “It’s your idea, remember. We—you love euphonious names.” “That’s more like a phony name, you phony.” “Sounds like a cheerleader yell,” Sheila added. She began a slight rhythmic prance, and chanted “Hey, hey, A.J. Hay.” “I know, I know. That’s why it’s A.J. Hoy.” Sheila picked up a tongue-depresser stick, and came over to ceremoniously touch A.J. on the shoulder with it. “I hereby dub thee: A.J. Hoy.” A.J. bowed, and everyone clapped. Buoyed on by the bonhomie, A.J. suddenly said, “Look, we have important things to discuss, and it’s getting past lunch-time. Why don’t we all go out for a pizza? My treat.” Don responded with a big wink, “Whose money?” “Oops,” said A.J., feeling foolish. “Hold on a second,” Pete interjected. “There are a couple of problems with that. Number one, it’s too early for both Dons—I mean Don and A.J.—to be seen together in public. I think for starters, at least, one of you should get rid of your beard.” (Don and A.J. flashed a “Not me!” look to each other.) “And number two, A.J., you’ll have to go easy on what you eat for the first few days, till Sheila and I make sure your digestive system is functioning nominally. After all, we’ve been feeding you nothing but I.V. fluid for the last two weeks.” A.J. feigned noncomprehension. “That’s funny. I could’ve sworn I had french toast for breakfast this morning.” “That’s what we—I—had on Friday,” Don explained. “Just kidding, Don. I wasn’t born yesterday.” “That’s right, you were born today!” They leered at each other; then A.J. addressed Pete: “Well, what do you propose by way of lunchtime nourishment?” Sheila answered. “I think we’ll start you off with peach nectar and bananas, and wait. If that goes O.K., then we can phase other things in. Tomato soup, yogurt, cottage cheese, soft-boiled eggs, stuff like that.” Don and A.J. exchanged a yuk-look out of Sheila’s range. A.J. said “Ah, the nectar and bananas sound good, but, um …” Don added, “What he’s trying to say is that yogurt and cottage cheese …” “ … are tied for dead last at the very bottom of my—of our—bottom 500 list.” “Yum, then I can eat the yogurt myself,” said Sheila. She stepped into an alcove and produced a grocery bag, which she brought to the coffee table. “Anyway, the point is to use common sense for a few days. Do unto your stomach as you would have your stomach do unto you. Break it in— I mean, ease it in carefully. Eat light meals. Drink a lot of milk. Hold off on the pepperoni. Test new foods—that is, new to you, A.J.—a little at a time.” Sheila had been unpacking the bag: big can of peach nectar, package of paper cups, bunch of bananas, cups of yogurt, plastic spoons, napkins. “We need a church-key, Pete.” Dr. M. found one in his desk drawer. “Also, Pete, give A.J. the specimen jars.” Turning to A.J., Sheila continued, “For the next couple of weeks, we’re going to want you to bring us some urine and stool samples every day.” She took a carton from Pete, and removed a pair of small plastic jars, then looked through them like binoculars. A.J. nodded acquiescently, and said “Come to think of it, how did your chimpanzee clones do? What did they eat?” Sheila said nothing, but simply detached a banana from the bunch and tossed it with a spin at A.J., who fumbled and barely caught it. “There was no problem at all, Don—A.J.,” Pete answered. “Their digestion was unexceptional. But we didn’t try them on pizza.” By now Sheila was kneeling to pour four cups of peach nectar. “O.K., A.J., you were proposing a toast …” Each one picked up a cup. A.J. groped for words. “Gosh, I don’t really know what to say.” He held his paper cup aloft. “Here’s to Pete and Sheila, …” Don came in without missing a beat: “ … copycats par excellence.” They touched rims and swigged. Pete pointed his cup at Don and A.J. respectively, and said “Double or nothing.” Another swig. Sheila added “And here’s to you two, too, you two you’s.” One more swallow and the first round of nectar was finished. “How does your stomach feel, Don—I mean, A.J.?” Pete asked solicitously. A.J. answered with a “who, me?” look: “Oh—fine—so far.” He pointed to the can. “I must say that was better than water, which is all I’ve had to drink since getting up this afternoon—uh, this morning.” Don suddenly slapped his own forehead. “God, yes! I completely forgot to ask how it was when you—when you woke—when you got up!” He agonized with empathy. “The Saturday New York Times! Oh, God, the shock! How did you manage? What did you say??” |
Ĉapitro 5: La Sabata Novjorko-Tempoj Don firmtenis liajn fingropintojn al liaj tempioj kaj stringis lian vizaĝon, penante re-ordigi liajn pensojn. “Nu, do, supozante ke ĉi tio estas … ĉi tio estas … aldona … nu … vi konas … mi volas diri … la tuta afero estas Prometea … kion mi diras … estas neniu sento de okazego ĉi tie … oni endas diri ion historian se estas la unua fojo kiam iu ajn alfrontis lian … mmm … nu, ne nur lian klonon … sed … aaa … sin mem … sin mem de la ekstero …” La alia Don interjekciis, “Ho, ja, ion memorablan kiel ‘Ŭatson, venu ĉi tien, mi volas vin.’” Tiam estis vico de Petro. “Mi pensas ke vi uloj faris iom bone en la fako de historiaj-citaĵoj. Ĝi estis kara! Kiel esprimiĝis? ‘Nu do, kion havas ni tie ĉi…?’ Certe, ni kontrolos ĝin poste; ĝi estas ĉiom sur bendo.” Li gestis al la kaseda-sonbendigilo sur lia skribtablo. “Ĉu ni estas sonbendigataj?” demandis la dua Don. “Ĉial jes. Pensu pri ĉi tie kvazaŭ la Blanka Domo. (*1) Mi rajtas havi etan memoraĵon. Ĉar fakte, mi ne pagigas de vi kuracistan fakturon, nek trovistan fakturon, nek tian aferon. Kaj mi ŝatus fari kelkajn vidbendojn antaŭ vi iros, krom tiuj kiujn ni jam havas.” Li montris al senmova kamero kiun Don ne rimarkis ĝis nun—sed Don neniam rimarkis tiom ajn ĉiaokaze. La vida enpreno de Don estis ege selekta. Neniu de la Donaldoj pensis pri protesti la sonajn kaj vidajn bendojn, nek la arogantecon de Petro, nek eĉ la situacion en kiu ili nun estis partioj. Jam ilia mondo estis tiom subite ŝanĝita—krom plejparte senmodifa—ke tiaj ĉikanoj ŝajnis senrilataj. Anstataŭ, Don—la originala Don—denove provtenis por la esenco, denove firmtenante lian frunton per liaj fingroprintoj, kvazaŭ por forpeli la plejparton da liaj normalaj pensoj, dum elpuŝante nur nerektajn antenojn al stranga nova medio. “Nu, eble mi devas reĵeti tiun demandon al vi, tiel: ‘Kion havas ni tie ĉi?’ Kiojn estas la implikoj? Kio okazos al tiu ĉi, mm, alia persono, tiu ĉi, tiu ĉi alia mi? Kio okazos je la minuto tiu ĉi afero ĉiom publikiĝas? Kio estas …?” “Haltu sekunde, po unu aĵo foje.” La polmo de Petro estis tiel vertikala kiel tiu de trafikpolicano. “Kion ni havas estas kiun vi vidas, nome, klonon, duplikatan vin je ĉiuj detaloj. Ĝuste. Tute. Pro tio, ni bezonas novan vorton. Li estas ne nura klono, sed kiel mi diris, replikaĵo de la ĉiomo da via vivo, via menso, via memo, via korpo.” Don II ekaldonis, “Entute, kia rezervpneŭmatiko.” “Diru ĉi tiel,” Don I aldonis. “Supozu ke laŭ la vojo hejmen ĉi-nokte, buso surveturus min. Post la funebro, ĉu mi ankoraŭ daŭras kiel antaŭe je la persono de—de la alia Don?” “Mi aŭdacas diri ke jes,” Petro diris. “Avantaĝo numero unu,” Don II deklamis. “Mi pensas ke kio mistifas min,” Don I pluis, “estas ke ĉi tiu tuta aferejo ŝajnas tiom malgranda kaj ordinara, kaj ne tre kredebla.” “Do kion kroman vi ekspektis?” “Nu, mi ne scias; sed kiam estas organa transplanto, aŭ artefarita koro, aŭ je-vitro fekundigo, oni pensas de tia granda medicina substrukturo, kun dozenoj de doktoroj kaj teknikistoj …” “Kiu precize ĉi tiu ne estas. La realaj ek-atingaĵoj aperas per unuopuloj en liaj subteretaĝoj, ne en grandegaj korporaciaj esplorejoj. Sed plej grava, ĉi tion mi devis fari laŭ mia propra iniciato, kaj tute ekster la publika okulo. Vi ne pensas ke socio tolerus homan klonan farejon dum unueta momento, ĉu ne? Vi ne pensas ke la planedo estas preta por tujaj klonoj, ĉi-jarcento, aŭ iam ajn, ĉu ne?” La du Donoj estis silentaj dum ĉirkaŭ kvarona minuto, antaŭ konsentante, preskaŭ kune, “Mi konjektas ke ne.” / “Ne, mi supozas ke ne.” Don II aldonis, “Do, kiu krome konas pri ĉi tiu? Kiu helpis vin nutri la korpon kaj lavi ĝin kaj vesti ĝin kaj haŭli ĝin ĉi tien?” Don II frapis lian bruston per lia polekso. “Vi bezonus almenaŭ duopon de hospitalservantoj, ĉu ne?” “Nur unu alia kuracisto, kiun mi fidas.” “Ĉu vi ne timu ke li faros ekprenon al la Nobela Premio kaj fuŝos vian sekretan etan ŝatokupon?” “Estas ŝi, ne li; kaj ne, kompreneble ŝi neniam farus tian aferon. Ni eble estas tiom frenezaj por fari ĉi tiun ekzercon, sed ni ne estas stultaj.” “Ĉu?” “Rigardu. Unuavice, bonŝance neniu iam ajn kredos ke iu iam ajn eblus vigligi homan klonon kiel vi. Duavice, se onidiroj iam ajn diskoniĝis, la mokuloj aperos plennombre. Aĉ, mi havis sufiĉajn malfacilaĵojn konvinkante vin ulojn ke tio estas ja reala. Triavice, se vi estus sufiĉaj stultaj por peni, vi eble eĉ akirus antaŭa-paĝan eksluzivaĵon sur la Nacia Enketisto. (*2) Sed preskaŭ neniu reale kredus ĝin. Neniu kiu gravas, ĉiaokaze. Tio estas la bonnovaĵo. “Sed. Supozu ke, iel, unu da ni ja sukcesis pruvi—aŭ malsukcesis preventi la malkovron—ke jes ja, Don la Dua estas reale klono. Je plejbone, estus konkurado inter Bulgario kaj la CIA por forrabi la kvar da ni. Je plejmalbone, estus amasaĉ-tumulto, kaj ni ĉiu estus bruligitaj vivantaj kun paliso tra niaj koroj. Do ĉu vi pensas ke iu ajn da ni aŭdacus spiri eĉ unu vorton?” Don I aspektis pensema dum li elspiris tra lia pugo. “Mi supozas ke ne.” “Tiu helpantino de vi, kiel-ŝi-nomiĝas …” Don II komencis. “D-ro Ŝila Bernstin.” “… D-ro Ŝila Bernstein; ĝi apenaŭ ŝajnas justa por elbari ŝin de ĉi tiu historia okazo. Ĉu ŝi ne volus vidi la rezultojn kiam Don renkontas lian klonon? Tiel estas, viva, ne nur sur bendo.” “Prava vi estas. Ŝi ĉeestas ĉi tie nun, kaj antaŭe. Mi nur ne volis kompliki aferojn pli ol necese je la komenco.” “Ŝi estas ĉi tie nun?” “Nu do, tie.” D-ro M montris per diagonala polmo al la granda spegulo sur la muro: jen ĝi ja estis, kaŝ-fenestro por neviditaj observantoj. “Aĉ, eninvitu ŝin. Ni endas havi toston por festi la, kion, la, aaa, sukcesan, aaa, rezulton de viaj, mmm, klopodoj.” Petro svingis lian manon alantaŭen; la persono kiun Don supozis esti la flegistina-akceptistino eniris tra pordo. Ŝi estis portanta la saman granda-lensan okulvitrojn, la saman mez-mallongan mahagonan hararon, kaj la saman netan verdeman uniformon. Don estis neobserva pri la detaloj kiel kutime, ne povis distingi ŝian aĝon inter 20 jaroj, sed ŝia tuta efiko kaj imponeco ŝajnis afabla kaj sprita. Petro anoncis, “Ŝila, mi volas ke vi renkontu Donaldon Nordon kaj Donaldon Nordon. Donaldo Nordo, Ŝila Bernstein. Donaldo Nordo, Ŝila Bernstin.” “Mi ĝojas renkonti vin ambaŭ,” ŝi diris per grava sed varma voĉo. “Tiu estas la originalo,” diris D-ro M, montrante. Ŝila alparolis la aliulon per avina gako. “Kaj mi konis ĉi-tiun Donidon ekde li estis grandeco de akrido,” aldonante, en ŝia normala voĉo, “Senmetafore!” Ŝi prenis ambaŭ da liaj manoj kaj klinis supren por kisi lian frunton. Tiam ŝi turnis por ripeti la proceduron kun Don I. Don & Don ne ŝatis la ĉiutaga-ĉirkaŭprema-tuŝeman emon, sed li ne ofendiĝis pri ŝia gesto. En ĉi tiu efektiva Mirinda Lando de Oz, tio povus verŝajne esti protekta signo de bona sorĉistino. “Mi ĝojas vidi el kie ĉiom komencis,” ŝi diris al Don I; “D-ro Meknaŭtan diris ke li elprenis unu de viaj ripoj.” “Mi suspektas ke li friponis vin.” “Jes, panjo diris al mi ke cikonioj ne alportis bebojn, ke ili venis en saketoj de kuracistoj, kaj nun mi kredas ŝin.” “Nu, mi reale estas ero de ties karno. Kaj karmo, eĉ,” diris Don II. “Ĉu vi uloj nun endas ordigi viajn nomojn?” Ŝila pludiris. “Ni ne povas nomi ambaŭ de vi ‘Don’.” “Ĉu unu de vi uzu vian mezan nomon,” Petro sugesis. “Ne taŭgas. Estas De Bir.” “Kion vi faras si vi havus du Johano-Smitojn (*3) kiam vi instruas klason?” “Okazis antaŭe. Mi uzas liajn mezajn komencliterojn.” “Do ni nomu unu de vi Don, kaj la alia Don D., ĉu ne?” “Alia ne-taŭgumo. ‘Dondo’ sonas kiel bebo-babilo.” “Nu, ĉu nur Don A., kaj Don B.?” Petro puŝis. Don Originalo aspektis iomete konsenta, sed Don Klono aspektis iomete duba. Kun malgaja rideto, li eksplikis, “Nu, mi vidas problemon tiel. Ĉu ne ‘Don B.’ havus eta-etan dua-rangan kunsignifon, kompare al ‘Don A.’? Ne forgesu, ke la fundamento de ĉi tiu eksperimento estas ke la du de ni estas absolutaj egalaj ĉiel.” Petro mallarĝigis liajn okulojn kaj diris, “Vi instruas pri Diplomata Historio, ĉu ne? Estas tiom da pedanto pri rango kaj antaŭrajto kaj tiaj aferoj, ĉu ne?” Don II faris ian kiel-ajn ŝultrotiron. “Kaj mi supozas ke vi havus la saman problemon pri ‘Don I’ kaj ‘Don II’ (kiujn Petro prononcis ‘unu’ kaj ‘du’). La du Donoj rigardis unu la alian rezervite. “Donido!” diris Ŝila. “Ĉu ni nomu vin Don E., por Egala? Kaj ankoraŭ nomas la alian ulon nur simple Don?” La du Donoj ridetis, sed ankoraŭ aspektis rezervitaj. Tiam Don II ekparolis. “Eble ni enmetu ĉi tiun en pligranda ĉirkaŭteksto. Ni tre tuj bezonos kaŝnomon por unu de ni, krom kovra rakonto, se, kiel Petro menciis, estus serioza danĝero se iu ajn suspektus ke mi estas klono.” Ĉiu kapjesis. “Mi diru tiel,” Don II pludiris. “Mi ŝance ŝatas la komencliterojn A.Ĵ. kiel nomo mem, do ĉu vi nomu min A.Ĵ. provizore. Ĝis ni decidos ion.” “A.Ĵ.,” Petro ripetis. “Vi ŝtelas mian plumnomon!” ekkriis Don I per moka alarmo. “Malevitenda, amiko mia.” A.Ĵ. respondis. “Atendu sekunde,” Petro intermetis. “Ĉu iu eldonisto scias ke la plumnomo de Donaldo estas A.Ĵ. …?” “Ho ne, li nur blagas,” A.Ĵ. diris. “Mi—Don—ni—mi volas diri—vi scias—li neniam uzis plumnomon.” “Kio signifas la komencliteroj?” Ŝila demandis. “Ho, ni elpensu ion.” “Ĉu via familia nomo restos Nordo?” “Mmmmmm, ne, ĝi estus—la meza nomo de Charles Fort. ” (*4) “Nome?” “Hoj.” “A.Ĵ. Hoj,” Don prononcis laŭte, gustimante la sonon aprobe. “Fakte,” A.Ĵ. pludiris, “Mi eĉ pripensis de ‘Maĵoro’; tiel mi estus A.Ĵ. Maĵoro.” Don grimacis kaj ĝemis. “Nu do, ne blagu,” A.Ĵ. protestis. “Estas via ideo, memoru. Ni—vi—tre ŝatas belsonecajn nomojn.” “Malbela kaj malreala, vi falsulo.” “Sonas pli kiel ŝnur-salta rimo,” Ŝila aldonis. Ŝi komencis etan ritman prancon, kaj ĉantis, “A.Ĵ. Ma-ĵo La maha- raĝo.” “Mi scias, mi scias. Tial estas kial ĝi estus A.Ĵ. Hoj.” Ŝila alprenis langpreman bastoneton, kaj alvenis por ceremonie tuŝi A.Ĵ-on sur la ŝultro per ĝi. “Mi ĉi tiel nomas cin: A.Ĵ. Hoj.” A.Ĵ. riverencis, kaj ĉiu aplaŭdis. Instiĝite de la grupafableco, A.Ĵ. subite diris, “Rigardu, ni havas gravajn aferojn por diskuti, kaj jam preterpasiĝas lunĉ-horo. Ĉu ni ĉiu eliru por itala pasteĉo? Mia regalo.” Don respondis kun granda okulsigno, “Kies mono?” “Ho mis,” diris A.Ĵ., sentante stulta. “Ĉesu momente,” Petro interjekciis. “Estas duopo da problemoj tiurilate. Numero unu, estas tro frue por ambaŭ Donoj—mi signifas Don kaj A.Ĵ.—esti viditaj kune publike. Mi pensas ke komence, almenaŭ, unu de vi devas forĵeti vian barbon.” (Don kaj A.Ĵ. eksendis “Ne mi!” mienojn al unu la alian.) “Kaj numero du, A.Ĵ., vi devas prudentumi pri kion vi manĝas dum la unuaj kelkaj tagoj, ĝis Ŝila kaj mi certigas ke via digestiga sistemo funkciias normale. Jen kial, ke ni nutradis vin nenion krom envejna fluido dum la lastaj du semajnoj.” A.Ĵ. ŝajnigis nekomprenon. “Strange. Mi ĵurus ke mi havis francan toaston por matenmanĝo hodiaŭ.” “Tiu estas kiun ni—mi—havis je vendredo,” Don eksplikis. “Nur blagante, Don. Mi ne naskiĝis hieraŭ. ” (*5) “Ja prava, vi naskiĝis hodiaŭ!” Ili grimac-ridetis al unu la alia; tiam A.Ĵ. alparolis Petron: “Do nu, kion vi proponas pro lunĉa nutraĵo?” Ŝila respondis. “Mi pensas ke ni komencigu vin per persika nektaro kaj bananoj, kaj atendu. Se tiuj fartas bone, tiam ni povas enfazigi aliajn aĵojn. Tomato-supo, jogurto, kazeo, mole kuiritaj ovoj, tiaj.” Don kaj A.Ĵ. interŝanĝis fi-mienoj preter la vido de Ŝila. A.Ĵ. diris, “Aaa, la nektaro kaj bananoj estos bonaj, sed, aaa … ” Don aldonis, “Kion li penas diri estas ke jogurto kaj kaseo … ” “… egaliĝas por la plejlasta rango de mia—de nia—listo de 500 plejmalbonaĵoj.” “Hura, tiuokaze mi mem povus manĝi la jogurton,” diris Ŝila. Ŝi paŝis en alkovon kaj elprenis manĝajan saketon, kiun ŝi alportis al la kaftablo. “Kiel ajn, la punkto estas ke vi uzu ordinaran prudenton dum kelkaj tagoj. Faru al via stomako kiel vi havu ke via stomako fari al vi. Dresu ĝin—mi intencas diri, mildtrejnu ĝin zorge. Manĝu malpezajn manĝojn. Trinku multon da lakto. Prokrastu la piprakolbason. Provu novajn nutraĵojn—tio estas, nova al vi, A.Ĵ.—po iomete.” Ŝila malplenigis la saketon: granda ujo da persika nektaro, pako da paperaj tasoj, aro da bananoj, tasoj da jogurto, plastaj kuleroj, buŝtukoj. “Ni bezonas malfermilon, Petro.” D-ro M trovis unu en lia skribtabla tirkesto. “Ankaŭ, Petro, donu al A.Ĵ. la specimenujojn.” Turnante al A.Ĵ., Ŝila pluis, “Dum la venontaj du semajnoj, ni volos ke vi alportu al ni iom da urino ĉiutage.” Ŝi prenis skatolon de Petro, kaj elprenis paron da plastaj boteloj, tiam trarigardis ilin kvazaŭ binoklo. A.Ĵ. kapjesis konsentema, kaj diris, “Ekpense, kiel fartis viaj ĉimpanzoj? Kion ili manĝis?” Ŝila diris nenion, sed simple apartigis bananon de la aro kaj ĵetis ĝin kirle al A.Ĵ., kiu fuŝis kaj apenaŭ kaptis ĝin. “Estis neniu problemo kiu ajn, Don—A.Ĵ.,” Petro respondis. “Ilia digestado estis senescepta. Sed ni ne provis ilin per itala pasteĉo.” Je nun Ŝila genuiĝis por verŝi kvar tasojn da persika nektaro. “Nu do, A.Ĵ., vi volis proponi toston …” Ĉiu alprenis tason. A.Ĵ. palpserĉis por vortoj. “Ho, mi ne vere konas kion por diri.” Li alsuprentenis lian paperan tason. “Jen tostu al Petro kaj Ŝila,…” Don eniris sen maltrafante takton: “…kopiistoj spertegaj.” Ili tuŝis randojn kaj glutis. Petro gestis kun lia taso al Don kaj A.Ĵ. respektive, kaj diris, “Duoblo aŭ nenio.” Aldona gluto. Ŝila diris “Kaj jen vidu: vi du. Nu do, du vi-oj.” Unu plu gluto kaj la unua vico da nektaro finiĝis. “Kiel fartas via stomako, Don—mi intencas, A.Ĵ.?” Petro demandis zorgeme. A.Ĵ. respondis kun “kiu, mi?” mieno: “Ho—bone—ĝis nun.” Li montris al la ujo. “Mi diru ke tiu estas plibona ol akvo, kiu estas nur tiu kiun mi havis por trinki ekde mi elstariĝis ci-posttagmezo—aaa, ĉi-mateno.” Don subite manfrapis lian propran frunton. “Dio, jes! Mi tute forgesis demandi kiel estis kiam vi—kiam vi vekiĝis—kiam vi elstariĝis!” Li turmentiĝis kunsentade. “La sabata Novjorko-Tempoj! Ho Dio, la ŝoko! Kiel vi faris? Kion vi diris??” (*1) Blanka Domo: Oficejo de Usona Prezidento, kie, oni eltrovis, sonbendigiloj sekrete registris multon. Tio helpis faligi Nixon-on (Nikson), sed liaj antaŭuloj ankaŭ kaŝ-bendigis. Reiru (*2) National Enquirer: [Nacia Enketisto] La precipa Usona sensacia ĵurnalo. Reiru (*3) John Smith: Tre ordinara angla nomo. Reiru (*4) Charles Fort [Ĉarlz]: Usona verkisto (1874-1932) pri strangaj fenomenoj. Reiru (*5) Angle, la esprimo signifas “Mi ne estas naiva.” Reiru |