| The Me Clone (English) |
La Mi-Klono (Esperanto: Unikodo UTF-8) |
Chapter 6: Who’s Who A.J. shrugged as if it were no big deal, smiling modestly. Pete pointed to the stationary camcorder, and commented, “It’s right here on video. I could run it past you now if you want. And Sheila had a hand-held camera in the other room.” Don and A.J. looked embarrassed. Sheila exclaimed, “Oh, for Pete’s sake, Pete! Be sensible.” Don also demurred, “Uh, uh, no, no, no, not today; let us have a chance to get used to this for awhile; then after we’ve settled down somewhat we can take a peek at your tapes, maybe.” He perked up a little, motioning toward A.J. “You know, it’s so unnerving just to look at this guy in person, I don’t know if I could stand him on tape.” “You’ve got it backwards, Don. I’ll be glad to look at us on the tapes later, but I don’t know if I could stand you in person!” A.J.’s grin was broad enough that Don hoped there wasn’t even a smidgen of their ever-ready truth-in-jest in the statement. Don pressed his original question. “But anyhow, just give me a quick idea of what it was like this morning. What happened? What did you say?” “Well, Don, you should know! You and Pete greased the skids pretty well. Just ask what you would have done under the circumstances. After all, you are me, aren’t you?” “Oh, quit kidding, A.J. You were here. I wasn’t. Now, when I was on that couch yesterday, for a minute there, I thought Pete might have some trick Saturday Times up his sleeve. In my case, it was still the Friday paper. I’m not sure how I would have reacted if it were Saturday’s. Pete himself knew I just wanted to see what the joke was all about. Sheila! Pete! What did he say? Did he faint dead away?” A.J. relented and responded. “O.K., Don, I’ll try to re-create it. As near as I can remember, I was listening to that Kitaro tape; you know. It’s like when you almost doze off for a few moments with the radio on, and you think you’re still listening to it, but you’re not.” “Yes, exactly! Or, by the same token, if the clock-radio goes on when you’re asleep, and you think you’re listening to it, but you’re not.” “You stole the words out of my mouth. Because in my case, that was where the momentary discontinuity in the tape kicked in. For a few seconds there, I thought I had nodded off. But I was still listening to the same music, half-asleep or whatever, and then more suddenly awake when Pete hit the movie-stick.” “And then what??” “Well, the first thing I said was something like ‘Can I please have a glass of water?’” “Hunh? What about the Saturday Times?” “Really, that was an anticlimax. The tip-off was that my mouth tasted like a gosh-awful chemical brew. Worse than a two-hour dental job—you know, as if I’d been swimming in amniotic fluid for a couple of weeks. And my ears felt clogged. Well, Pete brought me the water, and the Times, and asked if I could tell him what date the paper was. I drank the water first, because I suspicioned that the fix was in and that the paper was damn well going to be Saturday.” A.J. pointed with his toe to the paper on the floor. “And of course, it was.” “Why were you suspicious? What did you say then?” “Well, at that point I was more than a little annoyed, because I thought Pete must have hit me with a fast-acting drug which would account for the chemical taste—; or hypnosis; or both. If it was hypnosis, I could look at Friday’s paper and read Saturday. If it was a drug, it would really be Saturday. So I looked at the paper, and, you betcha, Saturday. So I said to Pete, ‘Saturday’.” “So did that make you think you were a clone?” “Are you kidding? Heck, no. I thought—as you thought, as we thought, all along, that Pete was fooling around with some kind of mentalist routine here without the benefit of a TV or theater audience.” “Well, when did you change your mind?” “It didn’t take very long, Don, even though I had my doubts. You see, my mouth felt all yucky, and I was running my tongue around my teeth—and by God, I had all four wisdom teeth back in place! And my missing canine tooth was back too! I’m telling you, at that point my stomach took a real somersault. I was already sitting up on the couch by then, so I could drink the water, but I didn’t dare stand up just yet. That’s when I knew something was afoot—if not amiss.” Don had moved over to A.J. and said, “Let’s see those teeth.” Sheila teased, “Don’t look a gift clone in the mouth.” But A.J. opened wide, and Don suddenly gave vent to one of his few spontaneous outbursts: “Holy shit, A.J.! You don’t have any fillings!” (Don had dozens and dozens.) “Yes, now that you mention it. ‘ ’vantage number two’.” Don returned to his chair. “Well. O.K. After you felt those extra teeth, what happened?” “Oh, I don’t remember exactly. Pete said something like ‘Do you know where you are?’ and I said ‘Yes’, and he said ‘Where?’, and I said ‘In your office’, and he said ‘What’s my name?’—meaning his—and I said ‘Dr. Peter J. McNaughton’, and he said ‘Do you know who you are?’, and I said ‘Yes’, and he said ‘Who?’, and I said ‘Donald D. North’, and he said—I think his exact words were: ‘Would you concede there is any possibility that you are a clone of Donald D. North?’” Don interrupted and turned to Pete. “And what did my other-brother say to that question?” “He said, ‘Oh, I think we could take that as one working hypothesis.’” “Boy, you really are from Missouri,” Don accused A.J. “Funny you should say that!” “And how did Pete react to your, um, bet-hedging?” “He asked me what other hypotheses I had in mind.” “And?” “I said, ‘(a) a really great snow-job of hypnosis, or (b) some newfangled psychotropic drug, or (c) abduction from a parallel universe.’” “How did Pete take to that?” “He just wrote it down on his clipboard. (I didn’t know about all those cameras and things.) Then he asked what would make me lend credence to the possibility that I was a clone. That was when I told him about the presence of the missing teeth. I think he was surprised.” Don turned to Dr. M. “Were you?” “Frankly, Don, that detail had never occurred to me beforehand. It was a realization that had to await the eventuality.” “Gee, Pete, that was a benign detail. I hope there’re not too many other unexpected ‘realizations’ waiting to sting us somewhere down the line.” “Don, I’m not too worried about physical malfunctions. It’s the psychological ones I’ve been most on guard against. What I meant was, I hadn’t foreseen that Don’s—I mean A.J.’s—discovery of his wisdom teeth would, ah, let’s say, lead to wisdom about his origins as a clone. I just hadn’t thought about the wisdom teeth one way or the other. What I did assume is that it would be a difficult row to hoe for Don the Second to come to terms with his immediate genesis—to accept the facts of life in his case. I wanted to overcome that hurdle before I introduced him to you. I wasn’t sure what factor would be decisive. The wisdom teeth helped.” “But even then,” Don observed, “you still had to prove it over again to both of us when we were both in the same room. Now in my case, why didn’t you just show me your lab, your tanks, your incubators, whatever it is you have in there? Why didn’t you show me the A.J. embryo? That would have carried over into A.J.’s memory.” “Oh, at least three reasons, Don. First of all, a guy like you is never going to believe anything until it bites him on the tongue with his own teeth. Second of all, even if I had taken you to the lab, the organism wouldn’t have been recognizable, except to the trained eye. As late as Thursday, it wasn’t presentable, and looked like a med school cadaver in formaldehyde.” Sheila wrinkled up her face and butted in. “It was awful, A.J. You looked like Howard Hughes, a real skid row wreck, with long matted hair and overgrown fingernails and everything. After we hosed you down and gave you a bath, I had to cut your hair and blow dry it and trim your beard and cut your nails and get the crud out of your nose and so on and so forth.” She shuddered and wiped her brow. “And that was the easy part. We still hadn’t spliced in your mental hologram yet. We didn’t know for sure that was going to take hold, till about 1:00 a.m. this morning.” “And suppose it had gone wrong at that point?” Don asked. “You knew I was coming back a few hours later. You sure didn’t leave yourselves much margin for error.” “No,” said Pete. “If it had miscarried, I would have just called you up and said the experiment had failed. Nothing would have surprised you less, because you presumed it was a put-on all along. But since Sheila and I knew it would succeed, as it did, there was no point in holding off the rendezvous. Plus we don’t have a private halfway house to prepare A.J., as they say, for ‘an useful, happy life’. We had to assume that A.J. would hit the ground running, and that Don would take at least initial responsibility for him as from today. Sheila and I, of course, will provide close medical attention during these early weeks, and for as long as you want thereafter.” “Doctor, your assumptions are as breathtaking as your procreative expertise,” A.J. said. “I think you touch upon another anomaly in this whole situation, that Don and I have been wondering about. Granted that you don’t have some huge institutional apparatus. Granted that you conjured up yours-truly in a converted hot-water tank or something.” (Sheila looked a bit indignant.) “Still, if I’m the first human clone since the dawn of time, one would normally expect the biological equivalent of the lunar receiving lab, for a little while anyway, before exposing the guy to the rigors of the real environment. I’m O.K.; you’re O.K.; great. But shouldn’t this be more of a kid-gloves arrangement, with you and Dr. Bernstein all decked out in caps and masks, and Don over there behind your two-way mirror, and this room filled with air conditioners and ionizers and disinfectants, and computer printouts chattering away, and needles rising and falling on rotating drums, and transparent canopies over the bed …” Don/A.J. always did have an ever-bubbling sense of the ridiculous, but Don cut in with an explanation. “I think he must be talking about a bone-marrow transplant, or ‘E.T.’, or some such.” Sheila’s concurring smile signified that she was attuned by now to their frequent good-natured mockery. “Donny, listen, if it hasn’t occurred to you already that this is a skin-of-the-teeth, bare-bones, private, very private, accomplishment, then it’s about time you were told.” “Just checking,” said A.J. “Oh, and what was the third reason you didn’t take me on the tour of your hatchery?” Don asked Pete. “Yes, I said, what—first, you wouldn’t credit what you saw; second, that the body was not a pretty sight for tender layman’s eyes like yours; and third, I couldn’t take a chance that you might have changed your mind after the process was initiated. For all I knew, you might have gone blabbing to Mother Jones magazine. And then we might have had another fiasco like the busybody who threw out the first test-tube embryo, because he didn’t approve of that sort of thing. Anyway, all’s well that ends well—I mean, I should say, all’s well that starts well.” There was silence for a few moments. Then A.J. said, “I think I could use another shot of peach nectar. Bananas, anyone?” He held out the bunch. “Don’t mind if I do,” said Don, coming over. Meanwhile, Sheila poured refills all around. Don sipped his juice. “So A.J.’s first words were—what?— ‘Could I have a drink of water?’ That doesn’t even have the panache of our other set of famous first words, when we met.” “Very functional, though,” Pete observed. |
Ĉapitro 6: Kiu Estas Kiu A.Ĵ. ŝultrotiris kvazaŭ tio ne gravas, ridetante modeste. Petro montris al la senmova vidbendigilo, kaj komentis, “Estas tie sur vidbendo. Mi povus almontri ĝin por vi nun se vi volas. Kaj Ŝila havis mantenitan kameron en la alia ĉambro.” Don kaj A.Ĵ. aspektis embarasaj. Ŝila ekkriis, “Ho, pro amo de Petro, Petro! Estu prudenta.” Don ankaŭ hezitis. “Aa, aa, ne, ne, ne; ne hodiaŭ; lasu nin havi ŝancon por kutimiĝi je ĉi tio por iom da tempo; tiam post ni trankviliĝis iomete ni povas rigardeti viajn bendojn, eble.” Li revigliĝis ete, gestante al A.Ĵ. “Vi konas, estas tiel ŝancela nur por rigardi tiun ulon persone, mi ne scias ĉu mi povas toleri lin surbende.” “Vi dorsantaŭas, Don. Mi ĝojus rigardi nin per bendo poste, sed mi ne scias ĉu mi povus toleri vin persone!” La rideto de A.Ĵ. estis sufiĉe larĝa ke Don esperis ke estis ne eĉ ero da ilia ĉiam-preta vero-en-ŝerco en la aserto. Don premis je lia originalo demando. “Sed tamen, nur donu al mi rapidan ideon pri kiel tio fariĝis hodiaŭ matene. Kio okazis? Kion vi diris?” “Nu, Don, vi ja scius! Vi kaj Petro ĉiel pretigis la vojon. Nur demandu kion vi farus tiuokaze. Ĉiom dirita, vi estas mi, ĉu ne?” “Ho, ĉesu blagante, A.Ĵ. Vi estis ĉi tie. Ne mi. Nu, kiam mi estis sur tiu sofo hieraŭ, dum minute tiam, mi pensis ke Petro eble havus ian trompan sabatan Novjorko-Tempojn kaŝitan en lia maniko. Je mia kazo, ĝi estis ankoraŭ la vendreda ĵurnalo. Mi ne scias kiel mi reale reagus se ĝi estus de sabato. Petro mem konis ke mi nur volis sciiĝi pri kio temis la ŝerco. Ŝila! Petro! Kion li diris? Ĉu li svenis ekmorte?” A.Ĵ. cedis kaj respondis. “Nu, Don, mi penos re-krei ĝin. Tiom kiom mi povas memori, mi estis aŭskultanta al tiu Kitaro-sonbendo; vi konas. Estas kiel kiam oni preskaŭ ekdormetas dum kelkaj minutoj kun la radio ludanta, kaj vi pensas ke vi estas ankoraŭ aŭskultanta ĝin, sed vi ne estas.” “Jes, ĝuste! Aŭ, samafere, se la horloĝ-radio ekŝaltiĝas kiam vi dormas, kaj vi pensas ke vi aŭskultas ĝin, sed vi ne estas.” “Vi ŝtelis la vortojn el mia buŝo. Ĉar en mia kazo, tio estis kie la momenta nekontinueco en la sonbendo ekokazis. Dum kelkaj sekundoj tiam, mi pensis ke mi ja ekdormetis. Sed mi ankoraŭ aŭskultis la saman muzikon, duon-dorma aŭ kio ajn, kaj tiam pli subite veka kiam Petro frapis la kina-bastonon.” “Kaj kio tiam??” “Nu, la unua aĵo kiun mi diris estis io kiel ‘Ĉu mi bonvolu havi glason da akvo?’” “Ĉu tio?? Kio pri la sabata Tempoj?” “Reale, tio estis malklimakso. La indiketo estis ke mia buŝo gustis kiel ia tre-fia kemia trinkaĉo. Pli malbona ol du-hora denta laboraĵo—vi konas, kvazaŭ mi naĝis dum du semajnoj en amnia fluido. Kaj miaj oreloj sentis ŝtopaj. Nu, Petro alportis al mi la akvon, kaj la Tempojn, kaj demandis ĉu mi povus diri al li kiun daton la ĵurnalo havis. Mi trinkis la akvon unue, ĉar mi suspektis ke oni jam igis la ruzon, kaj ke la ĵurnalo tutcerte estus de sabato.” A.Ĵ. montris per lia piedfingro al la ĵurnalo sur la planko. “Kaj kompreneble, tiel ĝi estis.” “Kial vi estis suspektinda? Kion vi diris tiam?” “Nu, je tiu punkto mi estis pli ol iomete agacita, ĉar mi pensis ke Petro verŝajne trafis min per rapid-aganta drogo —kiu eksplikus la kemian guston—; aŭ hipnoto; aŭ ambaŭ. Se estus hipnoto, mi povus rigardi la vendredan ĵurnalon kaj legi sabato. Se estus drogo, estus reale sabato. Do mi rigardis la ĵurnalon, kaj, ho vere, sabato. Do mi diris al Petro, ‘Sabato.’” “Do, ĉu tio sciigis al vi ke vi estus klono?” “Ĉu vi blagas? Aĉ, ne. Mi pensis—kiel vi pensis, kiel ni pensis, tuttempe, ke Petro petolis per ia mens-luda akto sen helpo de televida aŭ teatra aŭdantaro.” “Nu do, kiam vi ŝanĝis vian menson?” “Sufiĉe baldaŭ, Don, kvankam mi havis miajn dubojn. Komprenu, mia buŝo sentis tre aĉa, kaj mi transigis mian langon ĉirkaŭ miaj dentoj—kaj je Dio, mi havis ĉiujn kvar saĝodentojn redone en loko! Kaj mia manka kanina dento estis revena ankaŭ! Mi diru al vi, je tiu punkto mia stomako faris realan transkapiĝon. Mi jam sidis rekte sur la sofo pro trinki la akvon, sed mi ne aŭdacis stariĝi ĝuste tiam. Tio estis kiam mi sciis ke io iĝas—aŭ misiĝas.” Don alproksimiĝis al A.Ĵ. kaj diris, “Ni vidu tiujn dentojn.” Ŝila incitetis, “Ne rigardu donacan klonon en lia buŝo.” (*1) Sed A.Ĵ. malfermis larĝe, kaj subite Don elblovis unu de liaj maloftaj spontanaj ekkrioj: “Sankta feko, A.Ĵ.! Vi ne havas iujn ajn plombojn!” (Don havis dozenojn kaj dozenojn.) “Jes, nun ke vi mencias ĝin. Avantaĝo numero du.” Don revenis al lia seĝo. “Nu. Do. Post vi sentis tiujn ekstrajn dentojn, kio okazis?” “Ho, mi ne memoras ekzakte. Petro diris ion kiel ‘Ĉu vi scias kie vi estas?’ kaj mi diris ‘Jes’, kaj li diris ‘Kie?’ kaj mi diris ‘En via oficejo”. kaj li diris ‘Kiel mi nomiĝas?’—signifante si—kaj mi diris ‘D-ro Petro J. Meknaŭtan’, kaj li diris ‘Ĉu vi scias kiu vi estas?’ kaj mi diris ‘Jes’, kaj li diris ‘Kiu?’, kaj mi diris ‘Donaldo D. Nordo’, kaj li diris—mi pensas liaj ekzaktaj vortoj estis: ‘Ĉu vi koncedus ke estus iu ajn ebleco ke vi estas klono de Donaldo D. Nordo?’” Don interrompis kaj turniĝis al Petro. “Kaj kion diris mia frato nova al tiu demando?” “Li diris, ‘Ho, mi pensas ke ni povus preni tiun kiel unu peninda hipotezo.’” “Ho, vi estas ja skeptikulo,” Don akuzis A.Ĵ.-n. “Komika ke vi dirus tion!” “Kaj kiel Petro reagis al via, mm, vet-ŝirmado?” “Li demandis al mi kiujn aliajn hipotezojn mi havis enmense.” “Kaj?” “Mi diris, ‘(a) efektive granda subitaĵo de hipnoto, aŭ (b) ia novuma psiko-agada drogo, aŭ (c) forrabado el paralela universo.’” “Kiel Petro ricevis tion?” “Li nur skribis ĝin sur sia agrafa-tabulo. (Mi ne sciis pri ĉiuj da tiuj kameroj kaj aĵoj.) Tiam li demandis kio igus min havi kredon pri la ebleco ke mi estus klono. Tio estis kiam mi diris al li pri la ĉeesto de la mankaj dentoj. Mi pensas ke li surpriziĝis.” Don turniĝis al D-ro M. “Ĉu jes?” “Verdire, Don, tiu detalo neniam ekpensiĝis de mi jam antaŭe. Estis realiĝaĵo kiu devis atendi la eventualo.” “Ho ve, Petro, tiu estis benigna detalo. Mi esperas ke ne estas tro multe de aliaj neantaŭviditaj ‘realiĝajoj’ atendante por piki nin ie laŭ la vojo.” “Don, mi ne multe maltrankviliĝas pri fizikaj fuŝoj. Estas la psikologiaj pri kiuj mi plej antaŭgardas. Kiun mi signifis estis, ke mi ne antaŭvidis ke kiam Don—mi intencas A.Ĵ.— malkovris liajn saĝodentojn, tio, aa, ni diru, kondukus lin al saĝo pri lia origino kiel klono. Mi nur ne pensis pri la saĝodentojn tiel aŭ iel. Kion mi ja supozis estas ke estus tre malfacila por Don la Dua akordiĝi pri lia tuja genezo —akcepti la faktojn de vivo en lia kazo. Mi volis venki tiun hurdon antaŭ mi prezentis lin al vi. Mi ne estis certa pri kia faktoro estus decidiga. La saĝodentoj helpis.” “Sed eĉ tiam,” Don rimarkis, “vi ankoraŭ devis pruvi ĝin denove al ambaŭ da ni kiam ni estis ambaŭ en la sama ĉambro. Nu do, je mia kazo, kial vi ne nur jenigis al mi vian lab-on, viajn cisternojn, viajn kovilojn, kiun ajn vi havas tie? Kial vi ne jenigis al mi la A.Ĵ-embrion? Tio transtroviĝus en la memoron de A.Ĵ.” “Ho, almenaŭ tri kialoj, Don. Unuavice, iu ulo kiel vi neniam kredos ion ajn ĝis ĝi mordas lin je lia lango per liaj propraj dentoj. Duavice, eĉ se mi kondukis vin al la lab-o, la organismo ne estus rekonebla, escepte per la lertigita okulo. Tiom nelonge kiom la lasta ĵaŭdo, ĝi ne estis prezentebla, kaj aspektis kiel medicina lerneja kadavro en formaldehido.” Ŝila forsulkigis ŝian vizaĝon kaj trudis. “Ĝi estis naŭza, A.Ĵ. Vi aspektis kvazaŭ Howard Hughes (*2), ia vera strataĉa ruinulo, kun longa implikita hararo kaj trokreskitaj ungoj kaj ĉio. Post ni for-akvotubigis vin kaj banis vin, mi devis tondi vian hararon kaj blov-sekigi ĝin kaj tondeti vian barbon kaj tranĉi viajn ungojn kaj elpreni la koto el via nazo kaj plu kaj tiel plu.” Ŝi horortremis kaj viŝis ŝian brovon. “Kaj tio estis la facila parto. Ni ankoraŭ ne ensplisis vian mensan hologramon antaŭ tiam. Ni ne sciis por certe ĉu tio fiksiĝus ĝis ĉirkaŭ la unua horo ĉi-mateno.” “Kaj supozu ĝi fuŝiĝis je tiu punkto?” Don demandis. “Vi sciis ke mi revenus post kelkaj horoj. Vi certe ne lasis al si multan margenon por eraro.” “Ne,” diris Petro. “Se ĝi abortiĝus, mi nur vokus vin kaj dirus ke la eksperimento malsukcesis. Nenio surprizus vin malpli, ĉar vi supozis daŭre ke tio estis blagado. Sed ĉar Ŝila kaj mi sciis ke ĝi sukcesus, kiel ĝi ja igis, estis neniu kialo por prokrasti la rendevuon. Plus ni ne havas privatan zorgdomon por pretigi A.Ĵ.-n, kiel oni diras, por ‘uzinda, feliĉa vivo.’ Ni devis supozi ke A.Ĵ. surterigas jam kurante, kaj ke Don prenus almenaŭ komencan respondecon por li ekde hodiaŭ. Ŝila kaj mi, kompreneble, provizos detalan medicinan atenton dum ĉi tiuj fruaj semajnoj, kaj dum tiom longe ke vi volas poste.” “Doktoro, viaj supozaĵoj estas tiel miregigaj kiel via naskigita lerto,” A.Ĵ. diris. “Mi pensas ke vi tuŝas sur alia anomalio en ĉi tiu tuta situacio, pri kio Don kaj mi scivolas. Konsentite ke vi ne havas ian grandan institucian aparaton. Konsentite ke vi ĵongligis min ĉi-mem en konvertita varm-akva cisterno aŭ io.” (Ŝila aspektis iomete indigna.) “Tamen, se mi estas la unua homa klono ekde la tagiĝo de tempo, oni normale ekspektus la biologan ekvivalenton de la luna ricevanta lab-o, dum kelkaj tagoj almenaŭ, antaŭ malŝirmante la ulon al la rigoroj de la reala medio. Mi bonas; vi bonas; hura. Sed ĉu ĉi tiu ne estu pli delikat-trakta aranĝo, kun vi kaj D-ro Bernstin tutvestitaj per ĉapoj kaj maskoj, kaj Don preter tiu du-direkta spegulo, kaj ĉi tiu ĉambro plenigita per klimatiziloj kaj joniloj kaj desinfektaĵoj, kaj komputilaj elpresaĵoj klakadante, kaj nadloj leviĝante kaj malleviĝante sur rotaciantaj cilindroj, kaj travidablaj baldakenoj super la lito …” Don/A.Ĵ. ĉiam ja havis ade bobeladan senton de la ridindeco, sed Don aldonis klariĝon. “Mi pensas ke li verŝajne parolas pri osta medola transplantaĵo, aŭ ‘E.T’, (*3) aŭ ia tio.” La konsenta rideto de Ŝila indikis ke ŝi agordis je nun laŭ ilia ofta bonhumora mokado. “Donido, aŭskultu, se vi ne rimarkis jam ke ĉi tio estas eta, tre eta, privata, tre privata, atingaĵo, nu estas jam tempo ke oni menciu tion al vi.” “Nur kontrolante,” diris A.Ĵ. “Ho, kaj kio estis la tria kialo pro kiu vi ne kondukis min laŭ vojaĝo de via frajejo?” “Jes, mi diris, kion—unue, vi ne kredus kion vi vidus; due, ke la korpo ne estis bela vido por delikataj laikaj okuloj kiel viaj; kaj trie, mi ne povus riski ke vi eble ŝanĝus vian menson post la procedo jam komencis. Kiom mi sciis, vi eble klaĉus al enketa-gazeto. Kaj tiam ni eble havus fiaskon kiel la naztrudulo kiu forĵetis la unuan pravtuban embrion ĉar li malaprobis tian aferon. Ĉiaokaze, ĉio estas bone kio kiu finas bone—mi intencas, mi devas diri, ĉio estas bone kiu komencas bone.” Estis silento dum kelkaj momentoj. Tiam A.Ĵ. diris “Mi pensas ke mi povus uzi ankoraŭ unu glutumon da persika nektaro. Bananoj, iu ajn?” Li etendis la aron. “Mi ŝatus tiun,” diris Don, alvenante. Dumtempe, Ŝila verŝis replenaĵojn por ciuj. Don trinketis lian sukon. “Do la unuaj vortoj de A.Ĵ. estis—kion—‘Ĉu mi povus havi tason da akvo?’ Tio ne eĉ havas la spriton de nia alia aro da famaj unuaj vortoj, kiam ni renkontis.” “Tre funkcia, tamen,” Petro rimarkis. (*1) De la angla esprimo, “Ne rigardu donacan ĉevalon en la buŝo;” t.e., akceptu ĝin danke, kaj ne serĉu difektojn, ekz., pri la dentoj de tiu ĉevalo. Reiru (*2) Haŭard Hjuz, fama freneza sed potenca Usona riĉulo kaj izolulo. Reiru (*3) E.T., La Ekster-Terglobulo: la fama kino pri interplaneda vizitanto. Reiru |