| The Me Clone (English) |
La Mi-Klono (Esperanto: Unikodo UTF-8) |
| Chapter 7: Contact Light Don suddenly signaled to A.J. “Hey, that reminds me—for all you trivia buffs, what were the first words spoken when Apollo 11 touched down on the moon?” Pete answered, “You mean, ‘That’s one small step for A man …’” “No-o-o-o-o,” Don gloated knowingly. “Oh, of course,” Pete corrected himself. “‘The Eagle has landed.’” “No-o-o-o-o,” A.J. smirked. “Wait a minute,” said Sheila. “It was ‘Tranquility Base here, Houston. The Eagle has landed.’” “No-o-o, but you’re getting closer,” Don conceded. A.J. added “To be more precise, that part of the quotation was ‘Houston, uh, Tranquility Base here,’ and so forth. But you’re still missing the best part!” “Yes, it was real poetry in motion; and everybody’s forgotten it,” Don concurred, nodding to his double. “The very first words were ‘Contact light.’” Sheila twigged, but Pete looked dubious. “He’s right,” A.J. said. “There was a little probe sensor hanging down under the feet of the lander as Armstrong was guiding it across the moonscape to avoid boulders. When the probe touched the moon’s surface, there was a light on the control panel. Ergo: ‘Contact light’, the first words uttered as the spacecraft came in physical contact with the moon.” “He’s right,” Don said. “And I memorized that whole landing litany, which gets left out of most Apollo documentaries nowadays. So the first words on the moon really sounded something like this:” He beckoned to A.J. They both stood, and gestured for silence. Then, hamming it up, they launched into a reciprocal recitation, like Tweedledum and Tweedledee. A.J. began: “‘Faint shadow.’” “‘Four forward.’” “‘Four forward,’” “‘Drifting to the right a little.’” “‘Six down a half.’” “‘Forward. Drifting right.’” “‘Contact light.’” “‘O.K., engine stop.’” “‘ACA out of detent.’” “‘Modes control both auto.” “‘Descent engine command override, off.’” “‘Engine arm, off.’” “‘Four thirteen is in.’” “‘(We copy you down, Eagle.)’” (For that, Don spoke nasally, using his fist as a microphone.) “‘Houston, uh, Tranquility Base here.’” “‘The Eagle has landed.’” “‘(Roger, Tran-Tranquility, we copy you on the ground. You got a bunch of guys about to turn blue. We’re breathing again. Thanks a lot.)’” A.J. had spoken the last line, likewise nasal-microphonic. They both bowed with a flourish. Sheila was laughing out loud; Pete managed to confine his mirth to a tolerant half-smile. But Don and A.J. had almost broken themselves up, and seemed about to erupt in a round of mutual hand-slapping. Their normal self-restraint prevailed. Don declared, “Kid, you really must be Donald North. I’ll bet there’s nobody else within a thousand miles who knows that Neil Armstrong ditty.” He held out his arm ramrod horizontal, and, for the first time, solemnly shook A.J.’s hand. “Contact light,” Sheila declared. Don then flopped down on the couch and hunched attentively over the coffee table; A.J. followed suit. His mien now serious again, Don said, “I think we better look at a few more implications and ramifications. We have quite a situation here, to say the least.” A.J. beckoned Sheila toward a nearby chair. Pete, who had been semi-seated on the corner of his desk, brought a chair to the other side of the coffee table beside her. A.J. reached into his coat pocket and pulled out a notebook and pen. He was doing exactly what Don would do—take notes during any important discussion. Don suddenly patted his coat pocket, only to realize, absent-minded professor that he was, that he’d left his notebook and pen in yesterday’s coat which A.J. was now wearing. Don was generally so unobservant and forgetful that his pocket notebook—if he didn’t forget it—was more important than his wallet. So for now, he simply crowed, “Yeah! Having a clone is great! You can take notes for both of us!” A.J. scowled at Don and gave him the finger, then set pen to paper, jotting down the date. “I don’t have an agenda,” he announced, “so let’s just take up questions as they occur to us. For one thing, what about inoculations? Won’t I need a whole bunch of them?” Sheila waved cheerfully. “We took care of that yesterday.” A.J. glanced at his arm, while Don asked, “But what about something like a quarantine? That’s what we meant when we were talking up the lunar laboratory.” Pete sounded supercilious: “So? Did the astronauts really need to be quarantined? Did they keep on doing it?” A.J. answered, “No, but they didn’t know that to begin with. And I’m no astronaut.” Pete and Sheila looked at each other, and shook their heads. “A quarantine isn’t really necessary,” Pete replied, while Sheila added, “Again, just use your common sense. Keep your feet dry. Button up your overcoat. Avoid crowds for awhile. Take vitamin C.” A.J. shrugged. “O.K., this next question might be a sub-aspect of the, um, secret identity problem, but anyway, what will I do for a birth certificate?” Now Pete produced his own notebook and marked in it. “I’ll make some discreet inquiries and get back to you on that. You better figure out what A.J. stands for.” Don said, “We’ll need a heck of a lot more than a birth certificate; what all? Social security number; insurance policies; checking account; passport; hell, a whole CIA cover story.” Pete said, “I’ll have to leave a lot of that up to your own resourcefulness. Sheila and I can look after the medical end, maybe help out with some, uh, let’s say, official documents; but by and large, the day to day stuff will be your privilege and your responsibility.” He stopped; then added, “I can also give you some reference letters for your, ah, cover story.” He pondered a little more. “And I might have some alumni contacts who’d have some experience with that sort of thing. They wouldn’t have to be in the picture, but they could give us some pointers.” Don rubbed his hands and fidgeted. He didn’t often look people in the eye, but this time he transfixed Pete and said, “Doctor, what’s in this for you? You and Sheila—uh, you and Dr. Bernstein …” “Sheila, Don; Sheila,” a chirpy voice chided. “O.K.; Sheila;” Don acknowledged with a fleeting smile, then returning his inquisitorial stare to Dr. McNaughton. “Dr. Sheila, Dr. Pete. What’s in this for you? You’ve gone to no small amount of exertion, and produced, uh, a really, mmmm, historic, uh, creation, but completely in secret, one-time-only. No fame, no money, no recognition; lots of risks I don’t even want to guess about. What for? What for?” Pete seemed to grow philosophical at this point. The good doctor didn’t smoke, luckily, but Don could almost imagine him filling a pipe as he expostulated. “Donald. A.J. Your question is apropos. I think it’s what I already explained to Donald—well, to both of you—at the party a couple of weeks ago. It’s basic research, Donald, basic research. If there’s any ego involved, and I don’t deny it, it’s just to see if—if the work could be done; if the thing—if the person, the clone, could succeed—could fulfill all the expectations.” “Namely, to wit?” A.J. asked. “Oh, A.J., Don!” Sheila piped up enthusiastically. “Don’t take it all so seriously. A.J.’s no Frankenstein, he’s no creation. Don, we just Xeroxed you!” Don chuckled and replied, “Oh, sure, but the first Xerox took years and years and years to develop.” Pete and Sheila nodded, exuding modest pride. Then Pete continued, “As I was saying, Don, A.J., this whole effort was science for—well, let’s say science for art’s sake. Truth, pure and simple. Ve Ri Tas, as we say at Ha’va’d. I knew it could be done in principle. I wanted to confirm it could be done in fact. But I also knew it would be utterly taboo if I had to ask anyone’s permission in the first place.” He paused and shrugged. “So, with Sheila’s invaluable assistance: we just went ahead and did it.” Sheila beamed. Pete continued, “And if you ask who’s ever to know about it: it’s a succès d’estime, Donald, a succès d’estime. A.J. knows. Sheila knows. You know. I know.” He genuflected toward the ceiling. “The Lord knows. And,” (he gestured toward his desk) “all the documentation we have, we’ll be sealing up for a time capsule or a thousand-year archive or something like that. “As I told you before, this whole affair has no practical consequences now, except for you two, and indeed, is totally impractical for this species on this planet at this time. Who’s to say what might be possible a hundred or five hundred years from now. Human clones might be commonplace, or forever forbidden. But I guarantee you, if it’s ever done again, some scoffer historian will write about the second clone, ‘oh, this was nothing new; a full-blown clone came to fruition as early as the 1980’s’” He paused again, grandiloquently, and no one said anything, so Pete resumed, “Finally, your question, what’s in it for me. As I’ve just explained: to know it could be done. And, if possible, I’d also like to know how well it turns out, but I leave that to your discretion. If you so choose, I’d like one or both of you to keep in fairly close contact with me, with Sheila and me, but we’re placing you under no obligation. You could walk out now, tell us to get lost, and we’d respect your decision, no hard feelings. Otherwise, however, the adventure is just beginning, for you as well as for us. “Sheila and I will be endlessly curious as to how you and A.J. get along, as to what it means to have a clone in person, and alter ego, a human Xerox, or whatever. If you can provide us any written commentary, we’d be privileged to read it and place it in our sealed archive. If you just want to get together with us to talk about it from time to time, that would also be great. “Of course, we better not use the phone. And if you do commit anything to paper, treat it with the caution it deserves.” The disquisition over, it sank in for a few minutes. A.J. peeled a banana, as did the others. So far there was nothing in A.J.’s notebook except the date, “birth cert.”, “soc. sec.”, “vit. C”, and “see P & S”. At this point, Don shifted the focus. “Now, I think we agree that for all practical purposes, this other guy is me …” “Is I,” A.J. interrupted. “Hunh?” “‘This other guy is I.’ Predicate nominative.” “Hunh? Oh, stuff it, A.J. You’ll make me lose my thought here. What I started to say was, assuming this other guy is me, too,” (he winked and held up two fingers for an aside) “—me, two—assuming A.J. is me, too, then how come I’m not inside his head? I mean, look, you saw how I had to pump the information out of him about what happened this morning.” There were mixed looks in reaction. A.J. had a slight frown signaling, ‘What-dumb-question-is-this?’’ Pete had a slightly bewildered look signaling, ‘The-answer-is-so-elementary.’ Only Sheila betrayed an ‘aha-wait-and-see’ expression. Meanwhile, Pete attempted to respond. “Don, the universe doesn’t work that way, except maybe for termites. You don’t have one mind with two bodies. A.J. is an autonomous personality now. In other words, it ought to be obvious that you two don’t have a Siamese brain. You are identical up until 3:58 p.m. yesterday afternoon. You will be amazingly similar hereafter, but, as time goes on, variances will start to creep in.” “How so?” Don pressed. “Do I have to spell it out for you? Events will increasingly impinge on you from different angles. Don will get a mosquito bite. A.J. will bite his tongue. Don will crunch a tooth on a cherry-pit in a piece of pie. A.J. will get a parking ticket. Already your index of daily morale will affect the way you think. Don will get caught in the rain. A.J. will meet a pretty girl.” “Ha, now there’s a can of worms!” said Don. “This isn’t my horoscope, is it?” said A.J.; “you sound like a prisoner in a Chinese fortune cookie factory.” “I’m simply pointing out that your identity of body, of soul, is not a once-and-forever condition. And, assuming you die a natural death, I can’t even predict you’ll drop dead of a stroke on the same day. Oh, it might be close, give or take a few weeks. Or months. Or so. For one thing, A.J. has had a much lower exposure to cumulative environmental hazards.” Sheila added, “And despite the hyper-speed hormones, A.J.’s heart has not beat as many times as Don’s.” A.J. mused, “I once bought—well, Don once bought—you know—a duplicate pair of digital watches when they were on sale. On New Year’s Eve, I set them to the very same second. By the following March, they were already 15 seconds apart. And that was still pretty good! I suppose that’s what you’re getting at.” Sheila nodded vigorously. “And if you believe in biorhythm, you’ll soon be completely out of sync.” Don threw in a different tangent, delivered like a mischievous straight man. “You were mentioning body and soul. You guys did give A.J. a soul, didn’t you?” A.J. opened his eyes and mouth to wide perfect circles; then he pulled out his polo-shirt collar and peered inside as if searching for a heart and soul. Sheila was risible, but Pete declared, “That is one question I hope nobody ever asks me in court.” They all laughed nervously and dropped the subject. Sheila offered another round of nectar; Don and A.J. accepted. Then she said, “Pete, you shouldn’t have brushed off Don’s question about mental interface. That was a perfectly logical inquiry, and just as much the essence of this whole experiment as the body work. Why don’t you tell them about the modem?” |
Ĉapitro 7: Kontakt-Lum’ Don subite signalis al A.Ĵ. “He, tio memorigas min—por ĉiuj vi bagatelaĵo-spertuloj, kioj estis la unuaj vortoj eldirataj kiam Apollo 11 malsupren-tuŝis sur la luno?” Petro respondis, “Ĉu vi intencas, ‘Jen paŝeto por IU homo …’” “Ne-e-e-e-e,” Don ĝojaĉis konante. “Atendu minute,” diris Ŝila. “Ĝi estis ‘Trankvileco- Stacio jen, Hjuston. La Aglo algrundis.’” “Ne-e-e, sed vi pliproksimas,” Don koncedis. A.Ĵ. aldonis “Por esti pli preciza, tiu parto de la citaĵo estis, ‘Hjuston, aa, Trankvileco-Stacio ĉi,’ kaj tiel plu. Sed vi ankoraŭ maltrafas la plejbonan parton!” “Jes, ĝi estis reala poezio-je-movo; kaj ĉiu forgesis ĝin,” Don samopiniis, kapsignante al lia duulo. “La unuaj vortoj estis ‘kontakt-lum’.’” Ŝila ekkomprenis. sed Petro aspektis dubema. “Li pravas,” A.Ĵ. diris. “Estis eta sentilo pendante el la ŝipeto dum Armstrong gvidis ĝin trans la lungrundo por eviti ŝtonegojn. Kiam la sentilo tuŝis la surfacon de la luno, estis lumo sur la regil-panelo. Tial: ‘kontakt-lum’, la unuaj vortoj eldirita dum la astronaŭtoj atingis fizikan kontakton kun la luno.” “Li pravas,” Don diris. “Kaj mi parkeris tiun tutan allunen litanion, kiun oni ellasas de la plejparto de la televidaĵoj pri Apollo nuntage. Do la unuaj vortoj sur la luno reale sonis iom kiel ĉi tiu:” Li signis al A.Ĵ. Ili ambaŭ stariĝis, kaj gestis por silento. Tiam, afekt-teatre, ili lanĉis reciprokan recitaĵon. A.Ĵ. komencis: “‘Ombreto.” “‘Kvar antaŭen.’” “‘Kvar antaŭen,’” “‘Drivante iom dekstren.’” “‘Ses malsupren duon’.’” “‘Antaŭen. Dekstrante.’” “‘Kontakt-lum’.’” “‘Bone, maŝin-halt’.” “‘A.C.A., maldetena.’” “‘Modal-regiloj, aŭtomataj.’” “‘Algrund-maŝin’-ordon-superil’, for.’” “‘Maŝinil’, for.’” “‘Kvar dek-tri, aga.’” “‘(Ni kopias vin sur, Aglo.)’” (Por tio, Don parolis naze, uzante lian pugnon kiel mikrofono.) “‘Hjuston, aa, Trankvileco-Stacio jen.’” “‘La Aglo algrundis.’” “(‘Roĝer, Tran-Trankvileco, ni kopias vin sur la grundo. Vi havas aron de uloj preskaŭ bluiĝontaj. Ni spiras denove. Dankon multe.)’” A.Ĵ. parolis la lastan linion, ankaŭ naza-mikrofone. Ili ambaŭ riverencis fanfare. Ŝila ridis laŭte; Petro tenis lian gajecon je tolera duon-rideto. Sed Don kaj A.Ĵ. preskaŭ disfaligis sin, kaj ŝajnis pretaj por ekfrapado de siaj manoj, unu la alia. Ilia normala sindeteno superis. Don deklaris, “Knabo, vi reale nepre estas Donaldo Nordo. Mi vetas ke estas neniu alia je mil mejloj kiu konas tiun umeton de Neil Armstrong.” Li etendis lian brakon stange rekte, kaj, unuafoje, solene premis la manon de A.Ĵ. “Kontakt-lum’,” Ŝila deklaris. Don tiam eksidis sur la sofo kaj klinis atente al la kaftablo; A.Ĵ. sekvis same. Lia mieno nun serioza denove, Don diris, “Mi pensas ke ni devas rigardi iom pli da implikoj kaj disbranĉigoj. Ni havas ian situacion ĉi tie, por diri minimume.” A.Ĵ. signe alvokis Ŝilan al la proksima seĝo. Petro, kiu duon-sidis sur la angulo de lia skribtablo, alprenis seĝon al la alia flanko de la kaftablo apud ŝi. A.Ĵ. eltiris notlibreton kaj plumon el lia jaka poŝo, tiel farante ekzakte kion Don farus. Don subite frapetis sian jakan poŝon, sed ekkonis, malatenta profesoro kiu li estis, ke li lasis lian notlibreton kaj plumon en la hieraŭa jako kiun A.Ĵ. nun portis. Don kutime estis tiom neobservema kaj forgesema ke lia poŝa notlibreto—se li ne forgesis ĝin—estis pli grava ol lia biletujo. Do dumtempe, li simple kokerikis, “Ho jes! Havante klonon estas bonega! Vi povas fari notojn por ambaŭ de ni!” A.Ĵ. malridis kaj fi-fingre signis al Don; kaj metis plumon sur papero, skribante la daton. “Mi ne havas tagordon,” li anoncis, “do ni nur prenu koncernojn kiam ili venas en niajn kapojn. Unua vice, kio pri inokulaĵoj? Ĉu mi bezonos grandan aron da ili?” Ŝila mansignis bonhumore. “Ni zorgis pri tio hieraŭ.” A.Ĵ. ekrigardis sian brakon, dum Don demandis, “Sed kio pri ia kvaranteno? Tio estas kion ni signifis kiam ni parolis pri la luna laboratorio.” Petro sonis moke. “Do? Ĉu la astronaŭtoj vere bezonis esti kvarantenitaj? Ĉu oni daŭris tion?” A.Ĵ. respondis, “Ne, sed ili ne sciis tion komence. Kaj mi estas nenia astronaŭto.” Petro kaj Ŝila regardis unu la alian, kaj kapneis. “Kvaranteno estas ne reale necesa,” Petro respondis; Ŝila aldonis, “Refoje, nur uzu vian prudenton. Tenu sekajn viajn piedojn. Tut-butonu vian palton. Evitu popolamasojn por iom da tempo. Glutu vitamino-C-n.” A.Ĵ. ŝultrotiris. “Nu do, ĉi tiu sekva demando eble estas parto de la, mm, sekreta-identeca problemo, sed ĉiaokaze, kion mi faros je naskiĝ-atesto?” Nun Petro prenis lian propran notlibreton kaj markis en ĝi. “Mi faros kelkajn diskretajn enketojn kaj revenos al vi pri tio. Vi devas decidi kion A.Ĵ. signifas.” Don diris, “Ni bezonos amasaĉon pli ol naskiĝ-ateston; kion ĉion? Soci-pensian numeron; asekurojn; ĉekakonton; pasporton; aĉ, tutan spionan kovran-rakonton.” Petro diris, “Mi devas lasi multon da tio al via propra eltrovemeco. Ŝila kaj mi povas zorgi la medicinan flankon, eble helpi pri iom da, mm, ni diru, oficialaj dokumentoj; sed plejparte, la ĉiutagaĵoj estos via priviligio kaj via respondeco.” Li haltis; tiam aldonis, “Mi povas ankaŭ doni al vi iom da rekomenda-leteroj por via, aa, kovra-rakonto.” Li meditis iomete plu. “Kaj mi eble havas kelkajn samklasanajn kontaktulojn kiuj havus iom da sperto pri tiaj aferoj. Ili ne devas eniri la bildon, sed ili povas doni al ni kelkajn indikojn.” Don frotis siajn manojn kaj movetiĝis. Li ne ofte rigardis homojn rektokulen, sed ĉi-okaze li trapikis Petron kaj diris, “Doktoro, kio pro vi en tio ĉi? Vi kaj Ŝila—aa, vi kaj D-ro Bernstin … ” “Ŝila, Don; Ŝila,” pepa voĉo riproĉis. “Do jes; Ŝila;” Don rekonis kun efemera rideto, poste redonante lian inkvizician fiksrigardon al D-ro Meknaŭtan. “D-ro Ŝila, D-ro Petro. Kio pro vi en tio ĉi? Vi faris grandan klopodon, kaj produktis, aa, realan, mmm, historian, aa, kreaĵon, sed tute sekrete, nur-unu-foje. Sen famo, sen mono, sen agnosko; plenpleno da riskoj kiujn mi ne volas eĉ prikonjekti. Pro kio? Pro kio?” Petro ŝajnis iĝi filosofa je tiu punkto. La bona doktoro ne fumis, bonŝance, sed Don povis preskaŭ imagi lin plenigante pipon dum li prelegis. “Donaldo. A.Ĵ. Via demando estas taŭga. Mi pensas ke tio estas kion mi jam eksplikis al Donaldo—nu, al ambaŭ de vi—ĉe la festo antaŭ du semajnoj. Tio estas baza esplorado, Donaldo, baza esplorado. Se estas ajna egoo implikita, kaj mi ne neas tion, estas nur por vidi se—se la afero povus esti farita; se la aĵo—se la persono—, la klono, povus sukcesi—povus plenumi ĉiom da la antaŭvidaĵoj.” “Nome, jen kiuj?” “Ho, A.Ĵ., Don!” Ŝila ekdiris entiuziasme. “Ne estu tiom serioze. A.Ĵ. estas nenia Frankenstajna monstro, li estas nenia kreito. Don, ni nur Zeroksis vin!” Don subridis kaj respondis, “Ho, certe, sed la unua Zerokso prenis jaroj kaj jaroj kaj jaroj por disvolvi.” Petro kaj Ŝila kapjesis, eksudante modestan fieron. Poste, Petro pluis, “Kiel mi komencis diri, Don, A.Ĵ., ĉi tiu tuta klopodo estis scienco pro—nu, ni diru scienco pro arto. Vero, pure kaj simple. ‘Ve Ri Tas’ (*1) kiel ni diras ĉe Harvardo. Mi sciis ke tio povis esti farita je principo. Mi volis konfirmi ke tio fakte povis esti farita je fakto. Sed mi ankaŭ sciis ke tio estus absolute tabua se mi devis peti permeson de iu ajn komence.” Li paŭzis kaj ŝultrotiris. “Do, kun la netaksebla helpo de Ŝila: ni nur ekfaris ĝin.” Ŝila glimis. Petro pludiris, “Kaj se vi demandas kiu iam scios pri tio: ĝi estas sukceso en mem, Donaldo, sukceso en mem. A.Ĵ. scias. Ŝila scias. Vi scias. Mi scias.” Li genufleksis al la plafono. “La Eternulo scias. Kaj,” (li gestis al la skribtablo) “ĉiom da la dokumentaro kion ni havas, ni forsigelos por ia tempo-kapsulo aŭ mil-jara arkivo aŭ io kiel tio. “Kiel mi diris al vi antaŭe, ĉi tiu tuta afero havas neniujn praktiakajn konsekvencojn nun, krom vi du, kaj ja, estas tute nepraktika por ĉi tiu specio sur ĉi tiu planedo je ĉi tiu tempo. Kiu povas diri kio estus ebleca post cent aŭ kvin cent jaroj ekde nun. Homaj klonoj eble estus ordinaraj, aŭ por ĉiam malpermisataj. Sed mi garantias al vi, se oni faras tion refoje iam ajn, iu mokista historiisto skribos pri la dua klono, ‘ho, tiu ĉi estis neniu nova; iu tut-plenuma klono aperis tiom antaŭlonge kiom la 1980-aj jaroj.’” Li paŭzis, bombaste, kaj neniu diris ion ajn, do Petro rekomencis. “Fine, via demando, kio pro mi en tio ĉi. Kiel mi ĵus eksplikis: por scii ĉu la afero povus esti farita. Kaj, se ebla, mi ankaŭ ŝatus scii kiom bone tio rezultas, sed mi lasas tion al via diskreteco. Se vi tiel elektas, mi ŝatus ke unu aŭ ambaŭ de vi resti je iom proksima kontakto kun mi, kun Ŝila kaj mi, sed ni ne ŝultigas vin. Vi povus elmarŝi nun, dirus ke ni malaperu, kaj ni respektus vian decidon, sen koleraj sentoj. Alie, tamen, la aventuro nur ĵus komencas, kaj por vi kaj por ni. “Ŝila kaj mi estos senfine scivolaj pri kiel vi kaj A.Ĵ. kunfartos, pri kiel signifas por havi klonon persone, kaj alian memon, ian homan Zeroksaĵon, aŭ kion ajn. Se vi povas doni al ni iun ajn skribitan komentarion, ni havus la privilegion de legi ĝin kaj enmeti ĝin en nia sigelita arkivo. Se vi nur volas kunveni kun ni por paroli de tempo al tempo, tio ankaŭ estus bonega. “Kompreneble, ni devas ne uzi la telefonon. Kaj se vi metas iun ajn sur papero, traktu ĝin kun la singardo kiun ĝi meritas.” La disertaĵo finite, ĝi sorbiĝis dum kelkaj minutoj. A.Ĵ. senŝeligis bananon, kiel faris la aliaj. Ĝis nun estis nenio en la notlibreto de A.Ĵ. krom la dato, “nask. ates.”, “soc. num.”, “vit. C”, kaj “vidu P & Ŝ.”. Je tiu ĉi punkto, Don ŝanĝis la fokuson. “Nu, mi pensas ke ni konsentas ke por tutaj praktikaj celoj, ĉi tiu alia ulo estas mi … “ “Aŭ mi,” A.Ĵ. interrompis. “Ĉu?” “‘Ĉi tiu alia ulo estas mi’—ankaŭ.” “Ĉu? Ho, farĉu ĝin, A.Ĵ. Vi faros min perdi mian penson ĵus. Mi intencis diri similan aĵon: supozante ke ĉi tiu alia ulo estas mi, ankaŭ,” (li montris al A.Ĵ. per ambaŭ de siaj montrofingroj, kaj frapetis sian propran bruston per siaj poleksoj) “tial, kial mi ne estas interne de lia kapo? Tiel diri, rigardu, vi vidis kiel mi devis elpumpi la informon de li pri kio okazis hodiaŭ matene.” Estis miksitaj mienoj de reago. A.Ĵ. havis etan malrideton signante ‘Kia-stulta-demando-estas-tiu?’; Petro havis ete konfuzitan mienon signante ‘La-respondo-estas-tiom-elementa.’ Nur Ŝila malkaŝis ‘Ha, atendu-kaj-vidu’ mienon. Dumtempe, Petro penis respondi. “Don, la universo ne funkcias tiel, krom eble por termitoj. Vi ne havas unu menso kun du korpoj. A.Ĵ. estas aŭtonoma personaĵo nun. Alivorte, endas esti nepre evidenta ke vi du ne havas Siaman cerbon. Vi estas identa gis la 3.58, hieraŭ posttagmeze. Vi estos mirinde similaj estonte, sed, dum tempo pasas, variaĵoj komencos enrampi.” “Kiel do?” Don premis. “Ĉu mi devas literumi ĝin por vi? Eventoj pli kaj pli alvenos al vi el malsamaj anguloj. Don ricevos moskitan mordon. A.Ĵ. mordos sian langon. Don krakmaĉos denton sur ĉeriza-kerno en peco de pasteĉo. A.Ĵ. ricevos parkan bileton. Jam via indikaro de ĉiutaga spirito efikos la manieron per kiel vi pensas. Don estos surpluviĝota. A.Ĵ. renkontos belan fraŭlinon.” “Ha, jen tia embaraso!” diris Don. “Tiu ĉi ne estas mia horoskopo, ĉu ne?” diris A.Ĵ.; “vi similas je malliberejulo en Ĉina-fortuna-kuketo-fabriko.” “Mi simple montras ke via identeco de korpo, de animo, ne estas nun-kaj-ĉiama stato. Kaj, supozante ke vi mortos laŭ natura morto, mi ne povas eĉ antaŭdiri ke vi ekfalmortos de apopleksio je la sama tago. Ho, tio eble estos proksime, plus aŭ minus kelkaj semajnoj. Aŭ monatoj. Aŭ plu. Pro unu ekzemplo, A.Ĵ. havis multe malpli senŝirmecon je amasiĝaj mediaj danĝeroj.” Ŝila aldonis, “Kaj malgraŭ la hiper-rapidaj hormonoj, la koro de A.Ĵ. ne pulsis tiom foje kiel tiu de Don.” Don menciis, “Mi iam aĉetis—nu, Don iam aĉetis—vi konas—duplikatan paron de ciferaj brakhorloĝoj kiam ili haveblis malkaraj. Je novjara nokto, mi ĝustigis ilin al la ekzakte sama sekundo. Je la sekvanta marto, ili estis jam 15 sekundoj aparte. Kaj malgraŭ, tio estis tre bona! Mi supozas ke vi indikas tian.” Ŝila kapjesis vigle. “Kaj se vi kredas je bioritmo, vi baldaŭ estos tute for de sinkrono.” Don enĵetis diferencan tanĝon, liverita kiel petole senridanta komikulo. “Vi menciis korpon kaj animon. Vi uloj ja donis al A.Ĵ. animon, ĉu ne?” A.Ĵ. plimalfermis liajn okulojn kaj buŝon ĝis larĝaj perfektaj rondoj; tiam li eltiris sian ĉemizon kolumon kaj strabis internen kvazaŭ serĉante korpon kaj animon. Ŝila estis ridema, sed Petro deklaris, “Tiu estas iu demando kiun mi esperas ke neniu iam ajn postulas al mi en tribunalo.” Ĉiu ridis nervoze kaj forlasis la subjekton. Ŝila proponis refojan vicon de nektaro; Don kaj A.Ĵ. akceptis. Tiam ŝi diris, “Petro, vi devis ne forbrosi la demandon de Don pri mensa kunigo. Tio estis perfekta logika postulo, kaj tiom la esenco de ĉi tiu eksperimento kiom la korpa parto. Kial vi ne rakontas al ili pri la modemo?” (*1) Devizo de Harvardo-Universitato, “veritas”, latina por “vero”. Reiru |