| The Me Clone (English) |
La Mi-Klono (Esperanto: Unikodo UTF-8) |
Chapter 8: The Party Line “The modem?” Don and A.J. chorused. Pete looked hesitant, so Sheila answered. “Yes, a modem. We were trying to finesse a peripheral that would enable you—that would enable” (she almost lost her words in a chuckle) “you to put your heads together!” Don’s recognition was instant, but A.J. was lagging. “Well, exactly!” Don enthused. “If we are mental clones, then we’d still need a way to tap into our duplicate minds. I don’t know how you’d do it, but look, A.J. You and I want to learn Finnish for my research project in Finland year after next, but I don’t know where I’ll ever find the time. So, while I’m catching up on the New York Review, you’ll be learning Finnish …” “Thanks, buddy …” “ … then we tune into this modem, and zap, I know Finnish, and you’ve read a whole pile of New York Review’s.” Sheila was listening appreciatively; A.J. caught on, and said, “Aha! But I can think of a better application that that.” “Yes?” He glanced sidewise at Sheila and chose his words to Don carefully. “Well, as Pete was saying, suppose I meet a pretty girl …” “Unh hunh … ” “ … and, uh, let’s say, uh, she, um, invites me to spend the, uh, weekend with her at her, ah, cottage by the lake …” “Yes, go on … ” “ … well, then, I get back on Monday; we hitch up the modem; and zap, you get to share all … ah, all the happy memories!” Now it was Sheila’s turn. “Aren’t you leaving something out?” Don raised his eyebrows. “Eh?” “Now, Don, let’s assume A.J. has gone off to his weekend in the cottage by the lake, etcetera. That leaves you alone in your apartment, and you just happen to invite the apple of your eye over to spend the weekend with you.” “I’ll drink to that.” “So, then A.J. gets back on Monday, you hitch up the modem …” Sheila had suddenly run out of narrative. Into the pregnant silence came A.J.’s sudden query: “Hey, how does this gadget work—instantaneously both ways, or what?” They all laughed; then Don asked, “Yes, there’s Fantasy Island; now what’s the reality? Just what sort of modem are we talking about here?” Pete cleared his throat. “Actually, we haven’t worked out the most efficient modality just yet. All we have is a prototype, which we thought you might want to test later on. That’s why I didn’t want to bring up the matter now, raise your hopes unduly, or give you more than you could possibly swallow on the first day.” Don cast a quick inquisitive glance at A.J. and they both gave a nodding twitch to each other. “Not at all,” Don said. “Bring it on, bring it on, show us what you’ve got. How the heck do you connect human brains to a modem?” Pete shrugged. “Sheila’s our medical electronics expert.” Sheila passed the buck back. “Oh, Pete, it’s your concept. You show them.” “All right.” Pete went to a cabinet and removed a square plastic dishpan, which he brought over to the coffee table. As far as Don and A.J. could tell, the main contents were two more of those miniature dish antennas and various loose cords. Sheila spoke excitedly. “Don and Donny—oops, I keep saying that—Don and A.J., look:” (She had picked up the mini-satellite-dish and was holding it by her fingertips like an LP.) “As you may have surmised, implanting your mental hologram was far and away the most delicate part of this whole operation. Growing a clone was nothing … ” (Pete rolled his eyes upward) “but we’d never done this kind of a mind switchover before. One false move and you might have been a cretin.” Sheila didn’t notice Don and A.J. clouding over, but Pete did, and spoke up. “Sheila, don’t scare them like that. Any medical procedure is risky. Hell, a misstep by an anesthetist will turn you into a vegetable. But Sheila’s the best I’ve seen. I’d trust her even if she wanted to fix an embolism in my brain by way of a catheter through my little toe.” Sheila snorted with pleasure; then chattered on. “Suffice to say that the alignment of the dishes in a transmission mode is highly critical, and we haven’t determined as yet how to affix them on a stable platform vis-a-vis a motile human head.” A.J. stroked his beard. “Then how did you ever manage to feed Don’s brain waves into my head in the first place?” “Oh, Donny, you were so inert then, it was easy.” “Relatively easy,” Pete corrected. “Yes, relatively easy,” said Sheila, all smiles. “And very delicate,” A.J. said. “Yes, and very delicate,” Sheila concurred. Don returned his attention to the apparatus in the dishpan. “Well now, what have we here?” In a trice, Sheila had riposted, “‘I don’t know; is there one in every room?’” Then she returned the mini-dish to the pan. “So anyway, the transceiver dish didn’t seem to be the right approach for casual interclonal communication. I assembled a simpler device instead.” She reached into the pan and brought forth a small plastic oblong resembling a channel selector. She unwound several feet of cord attached to either side of it; each cord ended with an alligator clip. Most of the buttons had been taped over, but the bottom four were labeled “on/off”, “A”, “AB”, and “B”. “Looks like a channel selector to me,” Don said. “It was,” Sheila explained, “before I made a few hundred modifications. This is our provisional prototype to effect a mind-link. It’s kind of primitive and not very comfortable. We were hoping to have a better one before our clone was decanted, but Don was such a great volunteer that we didn’t want to lose the opportunity.” “Sheila,” Don exclaimed in his pseudo-incredulous voice, “I didn’t volunteer for nuttin’! I was just going along for the ride because Pete invited me to his party.” Sheila patted his cheek and said, “But deep down you thought Pete could do it, didn’t you?” Don merely tilted his head in various directions. Holding her gadget aloft, Sheila continued, “Now if you two are still in a guinea-pig mood, we can try out the modem.” “Already?” asked Don. “But we haven’t even been to the cottage by the lake yet.” Sheila stared at him with her eyes closed. “Don, I thought you were going to study Finnish.” “No, A.J. was, remember?” A.J. asked, “So how does this work?” “Each one of you hooks a clip to his earlobe. Button ‘A’ transmits consciousness A to B. ‘B’ transmits it B to A. ‘AB’ is multiplex and goes both directions at once.” “And then we turn into cretins?” Sheila gave a patronizing groan. “Oh, no, Pete’s right, now I’ve gotten you all worried. I was referring to a complete mental transplant. This modem enables short-term interfacing. It only operates on a watch-battery. Look.” She abruptly attached an alligator clip to her own ear, then the other to Pete’s. She demonstratively pushed one button after another. “Well?” said A.J. “Nothing,” Pete answered. “Just raw static.” “The trouble is,” said Sheila, “we’re not on the same wave length.” “And our assumption is,” said Pete, “that you two will be perfectly attuned to the last decimal place.” “Wouldn’t a Walkman-type-of-thing be more comfortable?” A.J. asked. “This is Sheila’s doing, not mine,” said Pete. “I still think some kind of transceiver-dish is the way to go.” “But that approach is too complex and problematic,” Sheila countered. Whereupon she had suddenly become a blur of motion, had produced a tube of something that she was squeezing onto her fingertips, and rubbing onto A.J.’s right earlobe and Don’s left. The two looked disconcerted, but didn’t object. However, A.J. remarked, “I didn’t see you put any of that on Pete’s ear when you tried out the clips.” Sheila seemed hurt by the comment, and Don remonstrated, “Hey, what kind of wet blanket are you, anyway? We don’t ask a doctor to be our personal taster for every prescription he—or she—writes.” A.J. explained, “Well, this is something extra we were volunteering for. I’ll be glad to see how it works, but you weren’t the one who came within a micron of being turned into a cretin this morning.” He fingered his ear. “This goop obviously increases the conductivity, even if the modem only uses a watch battery.” Sheila answered sympathetically. “Donny—I mean A.J.—maybe Pete was right. It’s too early for you and too early for the gadget. You shouldn’t let us pressure you into anything.” A.J. responded quickly, “No, no, really, I was just kidding. I’m awfully curious to see how it works. Let’s do it now.” Then parenthetically he added, “It’s merely that my suspicious nature knows that the CIA and their pals have done some gosh-awful messing around with human guinea pigs. You know about the brain-washing experiments they subsidized in Montreal.” Sheila seemed aghast and scoffing at the same time. “Oh, Donny, if I thought Pete had taken a single dime of CIA money—or from any other sordid source—I’d never have been involved in this for a minute.” She impulsively smeared some goop on her own ears and attached both clips, then pushed all the buttons. After detaching the clips, she started to sway and roll her eyeballs aimlessly, all the while slobbering, “Duhduhduhbuhbuhduhbuhduh …” Don and A.J. applauded; Don said, “O.K., doctor, what’s your—um—protocol for this gadget?” He looked at A.J. “You are still game, aren’t you?” “Sure. Do it!” Sheila bustled over to the coffee table, set the modem ceremoniously on it, and neatly spread the cords in opposite directions. “All right, you guys sit right where you were on the couch. Don’t plug into this thing yet until we’re all ready.” Meanwhile, Pete had gone over to the camcorder tripod and brought it closer to the coffee table. He then fetched his clipboard, returned to his seat, removed his silver marking pen from his pocket, and watched intently as Sheila continued. “Who wants to go first—I mean, who wants to be the mind recipient?” Don and A.J. looked at each other and Sheila with deferential shrugs; then Don said, “Let me. We can use the teeth as a reference point again. If I can feel A.J.’s wisdom teeth in my mouth, we’ll know your little black box is working.” Everyone murmured assent. Sheila said, “Actually we don’t have a protocol yet. We’ve never done this before, as you know. And of course we haven’t linked up our chimpanzees.” Pete had been busily scribbling notes; he then paused to look up. “I’d say the main thing is to keep your orientation, and that we shouldn’t go more than 15 seconds the first time.” He leaned forward to pick up the clip closest to A.J., and looked for a letter on it. “Yes, this one’s ‘A’, and Don is ‘B’. First, let’s get this stuff out of the way.” He piled the juice cups into one another, and removed them along with the banana peels and other debris. Sheila started to pick up the peach nectar can, but Pete said, “Why don’t you leave the can on the corner of the table in front of A.J., as another visual check for Don. Now, when we’re ready, Sheila will make sure the on/off button is off, then she’ll attach the clips. Next, I think both of you should close your eyes and let Sheila count to three. She will push the ‘A’ button, and hold it for no more than 15 seconds, while both of you carefully open your eyes. “A.J. should not say a word during this whole period, but let Don do the talking. Don should try to mention only two things: whether he feels the wisdom teeth, and whether the juice can is to the right—I mean, to his left, as it is now, or in front of him, as it would be if he is seeing it with A.J.’s eyes. Do you follow all that?” “Yes.” / “Yes.” “Any questions?” “Just one,” A.J. said. “if my brain is draining into Don’s head, will I lose my mind? During that 15 seconds, anyway?” Sheila snickered. “Well, no more than you lose your voice while you’re speaking into a telephone.” A.J. winked. “Just wondered. Duhduhduhduh.” Pete said, “Everyone ready? Don? A.J.?” “Ready when you are.” / “Yup.” “O.K., Sheila, let ‘er rip.” “Got your movie clapper, Doc?” Don asked. “Too much trouble. Just listen to Sheila’s soothing voice.” Sheila’s soothing but now formal NASA-type voice said, “The modem is off. I am ready to attach the clips if you are.” “Suits me.” / “Go ahead.” She came around the coffee table, bent forward, linked them ear to ear, then returned to the other side of the table and knelt in front of it, hands poised near the modem. “Is that uncomfortable?” “For 15 seconds I can live with it,” A.J. replied. Don waggled his hand in neutral. Sheila held up her fingertips like an orchestra conductor in the final countdown. “Are we ready for contact?” “Ready.” / “Ready.” Pete interjected, “Remember, now: your teeth; the can. Also, be prepared for a sudden change in orientation. Keep your tongue away from your tooth sockets until after Sheila has pushed the button.” “Then again,” Sheila added, “there may be no effect whatsoever. But anyway, here we go. I will count to three. I will say ‘mark’. I will push the button for 15 seconds. Stand by. Close your eyes. “One … “Two … “Three … “Mark!” |
Ĉapitro 8: La Partia Linio “La modemo?” Don kaj A.Ĵ. ĥoris. Petro aspektis hezita, do Ŝila respondis. “Jes, modemo. Ni volis farumi ilon kiu ja kapabligus vin—kiu kapabligus” (ŝi preskaŭ perdis ŝiajn vortojn en subrido) “vin interkonsiliĝi dukape!” Don rekonis tuje, sed A.Ĵ. ne. “Nu, ekzakte!” Don entuziasmis. “Se ni estas mensaj klonoj, tial ni ankoraŭ bezonus vojon por kunkrani je niaj kranioj. Mi ne scias kiel vi farus ĝin, sed rigardu, A.Ĵ. Vi kaj mi volas lerni Finnan por mia esplorada projekto en Finnlando je la jaro post la venonta, sed mi ne scias kie mi apenaŭ trovos la tempon. Do kiam mi finas legadon de nia stako de New York Review [Novjorka Recenzo], vi estos lernanta Finnan…” “Dankon, amikaĉo…” “…tiam ni agordas per tiu modemo, kaj ek!, mi scias Finnan, kaj vi legis tutan stakon de New York Review.” Ŝila aŭskultis kompreneme; A.Ĵ. trafiĝis, kaj diris, “Ha! Sed mi povas pensi de plibona apliko ol tio.” “Jes?” Li ekrigardis flanke at Ŝila kaj elektis liajn vortojn al Don zorge. “Nu, kiel Petro diris, supozu ke mi renkontas belan fraŭlinon…” “Jjjjesss…” “…kaj, aa, ni diru, aa, ŝi, mm, invitas min por pasigi la, ah, semajnfinon kun ŝi ĉe ŝia, aa, dometo apud la lago…” “Jes, pludiru…” “…nu, do, mi revenas lunden; ni kunkroĉas la modemon; kaj ek!, vi povas partopreni je ĉiom … aa, ĉiom de la feliĉaj memoroj!” Nun estis vico de Ŝila. “Ĉu vi ne forlasas ion?” Don levis liajn brovojn. “Ej?” “Nu, Don, ni supozu ke A.Ĵ. foriris al lia semajnfino en la dometo apud la lago, kaj tiel plu. Tio lasas vin sole en via apartamento, kaj vi ĵus ŝance invitas vian karulinon tien por pasigi la semajnfinon kun vi.” “Mi tostos al tio.” “Do, kiam A.Ĵ. revenas lunden, vi kunkroĉas la modemon…” La rakonto subite elĉerpis. En la pendantan silenton venis ekdemando de A.Ĵ.: “He! Kiel vere tiu ilo funkcias—tuj ambaŭvoja, aŭ kio?” Ĉiu ridis; poste Don demandis, “Jes, jen Fantasia Insulo; nun, kia realeco? Precize kian modemon diskutas ni ĉi tie?” Petro tusetis. “Efektive, ni ankoraŭ ne ellaboris la plej rendimentan modalaĵon. Nuron ni havas estas prototipo, kiun ni pensis vi eble volus provi iam poste. Tial mi ne volis mencii la aferon nun, eksciti viajn esperojn nenecese, aŭ doni al vi pli ol vi povus eble ajn gluti je la unua tago.” Don ĵetis rapidan demandeman ekrigardon al A.Ĵ. kaj ili donis kapjeseton al unu la alia. “Tute ne,” Don diris. “Alportu ĝin, alportu ĝin, montru al ni kion vi havas. Kiel iel vi kroĉas homajn cerbojn al modemo?” Petro ŝultrotiris. “Ŝila estas nia medicina elektronika spertulo.” Ŝila returne forŝovis la respondecon. “Ho, Petro, ĝi estas via koncepto. Vi montru al ili.” “Disponeble.” Petro iris al ŝranko kaj eltiris kvadratan plastan telerujon, kiun li portis al la kaf-tablo. Tiom kiom Don kaj A.Ĵ. povus vidi, la ĉefaj enhavoj estis du pli de tiaj etaj pladaj antenoj kaj diversaj nefiksitaj dratoj. Ŝila parolis ekscite. “Don kaj Donido—mis, mi emas diri tiun—Don kaj A.Ĵ., rigardu:” (Ŝi alttenis la satelitan pladeton per ŝiaj fingropintoj kvazaŭ ĝi estis LP gramofondisko.) “Kiel vi eble konjektis, enplantante vian mensan hologramon estis nepre la plej delikata parto de ĉi tiu tuta operacio. Kreskigante klonon estis nenio…” (Petro rulis liajn okulojn supren) “sed ni neniam faris tian menso-komuton antaŭe. Nur unu mismovo kaj vi eble estus kreteno.” Ŝila ne rimarkis ke Don kaj A.Ĵ. nubiĝis vizaĝe, sed Petro tion vidis, kaj ekdiris, “Ŝila, ne timigi ilin tiel. Ajna medicina proceduro estas riska. Diable, mispaŝo de anestizisto igos vin je vegetulo. Sed Ŝila estas la plejbona kiun mi konas. Mi fidus ŝin eĉ se ŝi volis eksigi embolion en mia cerbo per katetero tra mia malgranda piedfingro.” Ŝila ronkis plezure; poste babilis plu. “Sufiĉa por diri ke la rektlinigeco de la pladoj dum transsenda modalo estas ega kriza, kaj ke ni ne determinis ĝis nun kiel alfiksi ilin sur stabila platformo rilate al moviĝema homa kapo.” A.Ĵ. karesis lian barbon. “Tial kiel vi eble povis enmeti la cerboondojn de Don en mia kapo unuavice?” “Ho, Donido, vi estis tiom inerta tiam, ĝi estis facila.” “Relative facila,” Petro korektis. “Jes, relative facila,” diris Ŝila, tutridetema. “Kaj tre delikata,” A.Ĵ. diris. “Jes, kaj tre delikata,” Ŝila konsentis. Don returnis lian atenton al al aparato en la telerujo. “Nu do, kion havas ni tie ĉi?” Tuj, Ŝila spritis, “‘Mi ne scias; ĉu estas po unu en ĉiu ĉambro?’” Poste ŝi remetis la eta-pladon en la ujon. “Do ĉiaokaze, la ricevila-transsendila plado ne ŝajnis la prava vojo por ordinara interklona komunikado. Mi muntis plisimplan ilon anstataŭe. Ŝi etendis brakon en la ujo kaj elprenis malgrandan plastan rektangulaĵon simila al kanalŝanĝilo. Ŝi disvolvis iom da drato alligita al ambaŭ flankoj de ĝi; ĉiu ŝnuro finis kun aligatora agrafo. La plejparto de la butonoj estis bendkovritaj, sed la malsupraj kvar estis etikeditaj “0/1”, “A”, “AB”, kaj “B”. “Aspektas kiel kanal-elektilo laŭ mi,” Don diris. “Ĝi estis,” Ŝila eksplikis, “antaŭ mi faris kelkajn centojn da modifaĵojn. Ĉi tiu estas nia provizora prototipo por efekti menso-ligon. Ĝi estas iom primitiva kaj ne tre komforta. Ni esperis havi plibonan ekzempleron antaŭ nia klono estis dekantita, sed Don estis tiom bona volontulo ke ni ne volis perdi la ŝancon.” “Ŝila,” Don ekkriis en lia pseŭda-nekredema voĉo, “mi nepre-neniam volontis por neniom! Mi nur petolaĉis ĉar Petro invitis min al lia festo.” Ŝila frapetis lian vangon. “Sed profunde interne, vi pensis ke Petro povus trafi ĝin, ĉu ne?” Don nur klinis lian kapon al diversaj direktoj. Tenante ŝian ilon supre, Ŝila daŭris, “Tial, se vi du estas ankoraŭ en kobaja-spiritstato, ni povas forprovi la modemon.” “Jam?” demandis Don. “Sed ni ne eĉ ĉeestis je la dometo apud la lago ĝis nun.” Ŝila fiksrigardis lin kun ŝiaj okuloj fermitaj. “Don, mi pensis ke vi intencis studi Finnan.” “Ne; tiu estis A.Ĵ., ĉu ne?” A.Ĵ. demandis, “Do kiel ja funkcias ĉi tiu?” “Vi ĉiu kroĉas agrafon al via orela lobo. Butono ‘A’ sendas konscion A al B. ‘B’ sendas ĝin B al A. ‘AB’ estas dupleksa kaj iras ambaŭ voje samtempe.” “Kaj tiam ni iĝas kretenoj?” Ŝila ĝemis superece. “Ho ve, Petro pravis, mi ja timigis vin for. Mi aludis al tuta menso-transplanto. Ĉi tiu modemo kapabligas mallongatempan interfacadon. Ĝi funkcias nur per brakhorloĝa baterieto. Rigardu.” Ŝi abrupte kroĉis aligatoran agrafon al ŝia propra orelo, sekve la alion al tiu de Petro. Ŝi elmontreme puŝis ĉiun butonon laŭvice. “Nu?” diris A.Ĵ. “Nenio,” Petro respondis. “Nur kruda perturbo.” “La malfeliĉo estas,” diris Ŝila, “ke ni ne estas je la sama ondolongo.” “Kaj nia supozo estas,” diris Petro, “ke vi du estos perfekte agordita al la lasta decimala loko.” “Ĉu ne ia marŝanto-radio-umo estus pli komforta?” A.Ĵ. demandis. “Ĉi tiu estas la farado de Ŝila, ne de mi,” diris Petro. “Mi ankoraŭ pensas ke ia ricevila-transsendila plado estas la plibona vojo.” “Sed tia metodo estas tro kompleksa kaj problemeca,” Ŝila kontraŭis. Tiam ŝi subite iĝis kirlo de movado, jam premante ion el tubo al ŝiaj fingropintoj, kaj frotante ĝin sur la dekstra orellobo de A.Ĵ. kaj la maldekstra de Don. La du aspektis konsternitaj, sed ne protestis. Tamen, A.Ĵ. rimarkis, “Mi ne vidis vin meti iom ajn da tio sur la orelo de Petro kiam vi provis la agrafojn.” Ŝila ŝajnis vundita de la komento, kaj Don riproĉis, “He, kia skeptikulo estas vi, ĉiaokaze? Ni ne petas ke kuracisto estu nia persona gustanto por ĉiu preskribo kiu li—aŭ ŝi—skribas.” A.Ĵ. eksplikis, “Nu, ĉi tiu estas io ekstra pro kiu ni volontis. Mi estos ĝoja por vidi kiel ĝi funkcias, sed vi ne estis tiu kiu venis ĝis preskaŭ mikrono de esti iganta kretonon ĉi matene.” Li fingris lian orelon. “Ĉi tiu ŝlimo evidente pliigas la konduktivon, eĉ se la modemo nur uzas brakhorloĝan baterieton.” Ŝila respondis simpatie. “Donido—mi intencas A.Ĵ.—eble Petro pravis. Estas tro frue por vi kaj tro frue por la ilo. Vi devas ne permesu nin premi vin en ion ajn.” A.Ĵ. respondis tuj. “Tute ne, vere. Mi nur blagis. Mi multe scivolas sperti kiel ĝi funkcias. Ni faru tion nun.” Poste li aldonis parenteze, “Estas nur ke mia suspektema naturo scias ke la CIA kaj iliaj kamaradoj faris iom da fi-terura fuŝumon kun homaj kobajoj. Vi scias pri la cerbo-lavantaj esploradoj kiujn ili subvenciis ĉe Montrealo.” Ŝila ŝajnis konsternita kaj mokanta samtempe. “Ho, Donido, se mi pensis ke Petro akceptis eĉ unuopan dekcendon da CIA mono—aŭ de ia ajn alia fi-fonto—mi neniam implikus en ĉi tio por unu minuto.” Ŝi impulse ŝmiris iom da ŝlimo sur ŝiaj propraj oreloj kaj kroĉis ambaŭ agrafojn, tiam puŝis tutajn la butonojn. Post malkroĉante la agrafojn, ŝi komencis ŝanceliĝi kaj ruli ŝiajn okulgloboj sencele, dumtempe salivumante “Duhduhduhbuhbuhduhbuhduh … ” Don kaj A.Ĵ. aplaŭdis; Don diris, “Bone, doktoro, kio estas via—mm—formalproceduro por ĉi tiu ilo?” Li rigardis al A.Ĵ. “Vi estas ankoraŭ kuraĝa, ĉu ne?” “Certe. Faru!” Ŝila hastis al la kafa tablo, metis la modemon ceremonie sur ĝin, kaj nete etendis la ŝnurojn laŭ kontraŭaj direktoj. “Nu, vi uloj sidu ĝuste kie vi estis sur la sofo. Ne konektu en ĉi tiu ilon ĝis ni estas tute preta.” Dumtempe, Petro iris al la vidbend-kamera tripiedo kaj portis ĝin pli apude al la kafa tablo. Li sekve alportis lian agrafa-tabulon, revenis al lia seĝo, eltiris lian argentan plumon de lia poŝo, kaj rigardis absorbite dum Ŝila procedis. “Kiu volas iri unue—mi intencas, kiu volas esti la menso-ricevanto?” Don kaj A.Ĵ. rigardis unu la alian kaj Ŝilan kun servomienaj ŝultrotiroj; tiam Don diris, “Lasu min. Ni povas uzi la dentojn kiel rilataĵa punkto refoje. Se mi povas senti la saĝodentojn de A.Ĵ. en mia buŝo, ni scios ke via eta nigra skatolo ja funkcias.” Ĉiu murmuris konsente. Ŝila diris, “Fakte ni ne havas formalproceduron ĝis nun. Ni neniam faris ĉi tion antaŭe, kiel vi scias. Kaj kompreneble ni ne forligis niajn ĉimpanzojn.” Petro okupe skribaĉis notojn; li tiam paŭzis por rigardi supren. “Mi dirus ke la ĉefa afero estas ke vi tenu vian orientecon, kaj ke ni endas ne iru plu ol 15 sekundoj dum la unua vico.” Li klinis antaŭen por preni la agrafon plejapude al A.Ĵ., kaj serĉis por litero sur ĝi. “Jes, ĉi tiu estas ‘A’, kaj Don estas ‘B’. Unue, ni forprenu ĉi tiun rubon.” Li stakis la suko-tasojn en unu la alian, kaj formovis ilin kun la bananaj ŝeloj kaj aliaj aĵoj. Ŝila komencis preni la persiko-nektaran ujon, sed Petro diris, “Lasu la ujon sur la angulo de la tablo antaŭ A.Ĵ., ĉu? Tial Don havus alian vidan kontrolon. Nun, kiam ni estas pretaj, Ŝila certiĝas ke la ŝalta/malŝalta butono estas malŝalta, tiam ŝi kroĉos la agrafojn. Sekve mi pensas ke ambaŭ de vi devas fermi viajn okulojn kaj lasu Ŝilan nombri ĝis tri. Ŝi puŝos la ‘A’-butonon, kaj tenos ĝin por neniom plu ol 15 sekundoj, dum ambaŭ de vi zorge malfermas viajn okulojn. “A.Ĵ. devas ne diru unuopan vorton dum la tuta vico, sed lasu Donon faru la paroladon. Don devas peni mencii nur du aĵojn: ĉu li sentas la saĝodentojn, kaj ĉu la suko-ujo estas al la dekstra—mi intencas, al lia maldekstra, kiel ĝi estas nun, aŭ antaŭ li, kiel ĝi estus se li vidas ĝin kun la okuloj de A.Ĵ. Ĉu vi komprenas ĉiom da tio?” “Jes.” / “Jes.” “Iujn ajn demandojn?” “Nur unu,” A.Ĵ. diris. “Se mia cerbo elkranas en kranion de Don, ĉu mi perdos mian menson? Dum tiuj 15 sekundoj, ĉiaokaze?” (*1) Ŝila subridaĉis. “Nu, ne plu ol vi perdas vian voĉon dum vi parolas telefone.” A.Ĵ. okulsignis. “Nur scivolis. Duhduhduhduh.” Petro diris, “Ĉu ĉiu estas preta? Don? A.Ĵ.?” “Preta kiam vi estas.” / “Jes.” “Nu do, Ŝila; lasu ĝin trafi.” “Ĉu vi havas vian kino-frapeton, Dok-o?” “Tro da ĝeno. Nur aŭskultu la kvietigantan voĉon de Ŝila.” La kvietiganta sed nun formala NASA-maniera voĉo diris, “La modemo estas malŝalta. Ni estas pretaj por kroĉi la agrafojn se vi estas.” “Konvenas al mi.” / “Igu ja.” Ŝi venis ĉirkaŭ la kafa tablo, klinis antaŭen, ligis ilin orelo je orelo, tiam revenis al la alia flanko de la tablo kaj genuis antaŭ ĝin, manoj ekvilibritaj apud la modemo. “Ĉu tio estas malkomforta?” “Dum 15 sekundoj mi povas toleri ĝin.” A.Ĵ. respondis. Don tremetigis lian manon neŭtrale. Ŝila levis liajn fingropintojn kiel orkestra kondukisto je la fina retronombrado. “Ĉu ni estas pretaj por kontakto?” “Preta.” / “Preta.” Petro interjekciis, “Memoru, nun: viajn dentojn; la ujon. Ankaŭ, estu preta por subita ŝanĝo de orienteco. Tenu vian langon for de viaj dentaj ingoj ĝis post Ŝila puŝis la butonon.” “Sed ankaŭ,” Ŝila aldonis, “eble estus neniu efiko ajn. Tamen, jen ni iru. Mi nombros al tri. Mi diros ‘mark’’. Mi puŝos la butonon por 15 sekundoj. Atentu. Fermu viajn okulojn. “Unu … “Du … “Tri … “Mark’!” (*1) Angle, Don faris ludvorton brain drain (= cerbo-dreno aŭ cerbo-perdo, el malriĉaj al riĉaj landoj.) Reiru |