| The Me Clone (English) |
La Mi-Klono (Esperanto: Unikodo UTF-8) |
|
Chapter 9: A Mile in My Shoes It worked. And not just the teeth. All at once, Don was suddenly set upon by an unexpected hodgepodge of sensations: A chemical taste in his mouth. Queasiness in his stomach. Fluid in his ears. Different clothes. Different shoes. Feet a little drier. Armpits a little wetter. No wallet in his coat, but a reassuring lump where the notebook should be. No wristwatch. And, yes, the wisdom teeth. Plus a rapidly worsening sense of dizziness. A fleeting but first-hand memory of the interrogation and examination that morning by Dr. McNaughton. Awareness of the Saturday New York Times, which A.J. had read but Don hadn’t. A stronger affinity to the name “A.J.”. A stronger doubt about the utility and safety of the modem. Meanwhile, Sheila was saying, “Please open your eyes very carefully and look only in front of you.” They both complied, but by now Don was so queasy and dizzy that he could hardly focus his eyes. The juice can swam into view. It was in front of him. His ears felt unnervingly full, like the time he had gone to the Lizard King rock concert which had blasted five years off the useful life of his cochlea. And to top it all, his mind was spinning in a different plane because … he could see from the corner of his eye … there beside him … not A.J. his clone who was already his other self externally perceived … but Donald North himself seen externally through the eyes of A.J.! Redundancy redoubled. Barely six seconds had elapsed since Sheila had pushed the ‘A’ button. Donald found himself struggling to mouth some words, which escaped from his craw sounding like “Yeah, yeah.” He shut his eyes, frantically unclipped the wire from his ear, then toppled onto his side with a spasmodic hurtle. Don was Don again. Sheila had instantly released the button and leaped to her feet, as did Pete. Don tried to wave them off. “It’s O.K., it’s O.K.,” he aspirated; “I’ll be all right in a couple of minutes.” The team had already swung into action. Within two seconds, Sheila had whisked his feet onto the couch and elevated them with a cushion; then was holding his wrist and counting his pulse. Pete had produced a stethoscope out of nowhere and was walking its cold disc around Don’s chest. A.J., with slower reflexes, had disconnected his clip, and gotten up to provide room for the rescue. Don was saying, “It worked, it worked. Don’t worry, I just got dizzy there for a moment, and when I took off the clip, the couch hit me.” Dr. M. lowered the earpieces to his neck. “I think you might be right.” “Well, what happened?” asked A.J. “Wait, don’t bother him yet till he catches his breath and gets reoriented,” Sheila cautioned, as she squeezed a rubber bulb and watched a blood-pressure dial. That done, Don tried to sit up, but Sheila waved him back like a hovering nurse at a blood donor clinic. “Why don’t you rest here a few more minutes.” Don deferred, impatiently. “Really, I’m fine, thanks. But I could use another shot of that juice.” “Stay there, I’ll get it.” Sheila returned with a cup. Don took a clumsy swig in his prone position. The thing is, it worked great,” he said. “It was just a little too much too soon. What you have to do is figure a way to fade it in gradually, instead of, wham, all at once. Maybe you shouldn’t have put that grease on our ears. Maybe you need some kind of rheostat.” “No problem,” Sheila answered. “But I’m telling you,” Don continued, “that little converted calculator of yours is a heck of a gadget. By God, there I was, inside A.J.’s head, all right. Or vice versa. For a few seconds anyway. Till I couldn’t stand it any more.” “What do you mean?” A.J. asked. “No, nothing wrong with you. I was just getting dizzy, and nauseous besides. But it stopped as soon as I took off the clip. I’m not sure if it was physical or psychological or what. How’s your stomach feeling?” “Oh, a little queasy, but nothing to complain about.” “Well, look. I had that chemical aftertaste you were talking about. I definitely felt the wisdom teeth in my mouth. I saw the can in front of me. It worked! It worked! Did you feel anything?” “Naw, the ground didn’t move for me. Don’t forget I was the passive partner.” “Anyway, here I’ve never taken any drugs, never gone on any astral projections, or out-of-body places; but it is definitely some kind of trip, to be inside and outside your own body—plus his body too—at one and the same time. Even if it was just to the other end of the couch. Well, heck, the Wright brothers’ first flight was shorter than the length of a 747.” He aimed his next remark at Sheila. “Mind if I sit up now?” Sheila looked questioningly at Pete, who shrugged, so she answered, “All right; but lie down again if you feel faint.” She took his wrists as if to help him up, then steadied his shoulders. Don raised his hands like giving a benediction, and quivered them to demonstrate his balance. Stroking his chinwhiskers, he pronounced in all solemnity, “You know, if anything, that hookup is even more amazing than your, ah, conjuring up A.J. in the first place.” For emphasis, Don again reversed his tendency of not looking at anyone he was addressing, and this time locked eyes for a few moments each with Sheila, then Pete, then A.J. His double asked him, “So, do you recommend I should try it too?” Pete looked dubious, and Sheila seemed openly worried— which A.J. found more reassuring than if they’d been trying to foist it on him. Sheila answered, “I’ll need a couple of days to make those adjustments on it.” “Aw, no fair, Don gets all the fun. How about just a few seconds anyway? On my dry ear?” Pete pondered a bit, then said, “I suppose we could, but we should ask Don a few more questions first.” He looked at his clipboard. “You said you felt dizzy. Tell us more about that.” Don squinted in concentration. “Umm. Hmmm. Well, you did warn us about orientation. Even so, it’s a hell of a dis-orienting experience.” He paused and stared in the distance for a moment, then resumed. “Yeah, think about it this way: Make yourselves cross-eyed.” Don eyeballed his own nose. “Now, keep yourselves cross-eyed, and glance around the room. You’ll get wildly double images of everything, trying to coalesce back into focus.” He oscillated his head around as he’d suggested. Sheila did likewise, then squealed, “Ooh, you’re right, that does make you queasy.” She clutched at her stomach. Pete followed suit more quietly, and said, “Mmm. I think you have a point there.” “Mind you, that’s not exactly how it was,” Don continued. “Remember, I had my eyes closed most of the time. That cross-eyed bit is only an analogy. I could feel A.J.’s nearly-identical mental state trying to mesh into mine from a fifteen-degree angle, or something. And my ears started roaring. No, I don’t mean roaring; I mean echo-y and full and bothersome.” “As it happens, Don,” A.J. interrupted, “my ears are still a bit on the full side.” He poked a little finger into one and rattled his fist vigorously. “From what your doctor friends tell me, I’ve done a good deal of swimming the past couple of weeks.” Don made a wry face in sympathy. He—ergo, A.J.—disliked swimming if it meant getting their ears under water. Meanwhile, Sheila had jumped to her feet, and fetched an otoscope. She stooped beside A.J., peering into one ear, then the other. “Yes … yes … nothing wrong here that won’t clear out in a little while.” She changed the funnel and glanced into Don’s ears. “By golly, Don. I’m beginning to think maybe you were able to feel things inside A.J.’s head.” “What did I tell you, Sheila? You’ve put together a mean little machine there.” She looked smugly happy, and Don continued, “You better get it patented, because you’ll have a captive market, of all us clones.” Sheila chuckled, and sounded modest and wistful. “I wish I could try it myself.” Pete resumed the interrogation. “So do you think that the dizziness, and the queasiness, are a function of suddenly, or imperfectly, assimilating the other person’s state-of-mind?” “Oh, in all probability, doctor. But we’ll find out more as we go along.” “What did you see when you opened your eyes?” “Well, by then I was almost too dizzy to notice, and that’s when I ripped off the clip. But I knew the can was in front of me, and I was sitting where A.J. was.” A.J. chipped in here: “Did my impressions blot out yours, or were your own faculties still working also?” “Hmmm.” Don paused and shut his eyes in concentration again. “It’s hard to say, because you know it was over so quickly. But … I think … I’d have to say … both. That’s what made the whole thing, kind of, mmm, uh, mystical, you know, if you’re looking at a juice can from two different bodies at the same time.” Pete busily scrawled for a few moments, then said, “Have you read the New York Times yet this morning?” “Hunh? What’s that got to do with anything?” “Hey, wake up, Don,” said A.J. “That’s the very point. I read it when I was waiting for you to get over here. But I bet you haven’t.” “Yeah, I haven’t …” He did a double take. “ … Wait a second … !” Pete had leaned over to pick the Times up off the floor, and was burying his face in it. “What’s the lead editorial about?” Don opened his eyes wide, then shut them tight. A long pause ensued. With or without a clone, he tended to forget anything he had read about as quickly as he read it. “A U.S.-Russian Peace Corps!” he blurted out. Pete said nothing, folded the paper twice over to expose the editorials, and flipped it into Don’s lap. Don turned the paper upright; Sheila craned her neck. It was not an editorial, but an adjacent letter-to-the-editor: “A Joint Peace Corps For the Superpowers”. “Wheee!” came from Sheila. A.J. held thumbs up. Don seemed partly triumphant, partly bewildered. “Well, there you have it. I know I didn’t read the Times this morning—yet I have a vague recollection of sitting in that chair over there and … uh, reading the Times …” “Very interesting,” said Pete. “Nothing conclusive, of course; we can work out more rigorous experiments in the days to come. But there does seem to be a possibility of post-clonal memory interchange.” “When do I get a chance?” asked A.J. Pete scanned his clipboard. “Oh, there’re quite a few more questions I could ask, but they can wait if you want your return match already.” “Don’s whetted my appetite.” Then A.J. added diffidently, “Maybe you should get a basin, just in case.” “I’m way ahead of you,” came Sheila’s musical voice; she was fetching that selfsame object from the cabinet. She beckoned A.J. to rejoin Don on the couch, then cleaned the electrode paste from their ears with moist and dry cloths she’d brought in the pan. “You could be a stewardess,” A.J. said. “When I flew on CP Air, they gave us hot towels after dinner.” “When did you ever fly on CP Air?” Don asked in fake surprise. “Why, the same day you did, of course.” Pete surveyed the tableau in front of him. “Now then, you guys are in the same position as before. So is the can. Let’s change the protocol just a bit. For one thing, I’ll stand behind the couch and be ready to grab A.J. in case he topples over. So could you help me pull the couch out from the wall a little?” That done, Pete continued, “We’ll go for five seconds this time. And we’ll do one other thing differently. This time, Sheila will count, ‘one, two, three, mark,’ as before, and push the button, but then she will count aloud from one to five, mark, and let go. When she gets to three on the second count, she will say ‘open your eyes’, and that will give you a two-second look at the can during the count of four and five. Then close your eyes just before mark, and wait about ten more seconds to open them again, after the modem is off.” “Wait, wait,” said Don. “On second thought, we shouldn’t be in the same position as before. I think we should change places; then Sheila can use the same ‘A’ button. Let the can be in front of me this time, so that A.J. can be a recipient in the same orientation I was. Theoretically, the can should appear to be in front of his eyes—meaning, from in front of my eyes.” Sheila crossed her wrists and hooked her index fingers enthusiastically. “That’s right Don. You’re on the ball there, as far as replicating conditions. Otherwise, A.J. might not have time to notice the can is not in front of him, because it would be there if he stayed.” She glanced at Pete, who nodded approval; so the twins switched. Sheila said, “Why don’t we give it a dry run this time? I’ll hook you up and count, but won’t push the button. It will give you one more cross-check on—on what, on your own reality.” “Good.” / “O.K.” “So, if you’re ready, we’ll plug you in again.” “Go ahead.” Sheila confirmed the letters on the clips, then once more leaned over to fasten them in place. Don said aloud, to no one in particular, “You know, I always forget which one you’re not supposed to be: dry, or wet behind the ears. I don’t even know where the expression comes from.” “They’re dry now, come what may;” Sheila replied, “and the dry run is about to start. Stand by. This is only a test, without contact.” Pete, behind the couch, placed his hands just beyond A.J. shoulders. Sheila assumed her NASA persona and began to enunciate: “Don, your eyes open; A.J., close your eyes. One, two, three, mark. One, two, three, A.J., open your eyes, four, five, A.J., close your eyes, mark.” Pete clamped his hands on A.J.’s shoulders, while Sheila said, “Hold your eyes closed for ten more seconds. Then open them carefully.” A.J. said, “Good; now let’s do it for real.” “All right. Stand by. Don, your eyes open …” |
Ĉapitro 9: Mejlo je Miaj Ŝuoj Ĝi efikis. Kaj ne nur la dentoj. Ĉiom tuj, Don sturmiĝis per neantaŭvidita ĥaoso de sensaĵoj: Ia kemia gusto en lia buŝo. Naŭzeto en lia stomako. Fluido en liaj oreloj. Malsamaj vestoj. Malsamaj ŝuoj. Piedoj iom plisekaj. Akseloj iom plimalsekaj. Neniu biletujo en lia jako, sed ĝusta bulo kie lokiĝendas notlibreto. Neniu brakhorloĝo. Kaj, jes, la saĝodentojn. Plus kapurtneco kiu rapide pliiĝis. Efemera sed senpera memoro de la pridemandado kaj ekzamenado de D-ro Meknaŭten tiu mateno. Konscio de la sabata Novjorka Tempoj kiun legis A.Ĵ., sed ne Don. Pliforta afineco je la nomo “A.Ĵ.”. Pliforta dubo pri la utileco kaj sendanĝereco de la modemo. Dumtempe, Ŝila diris “Bonvolu malfermu viajn okulojn tre zorge kaj rigardu nur antaŭen de vi.” Ili ambaŭ obeis, sed je nun Don estis tiom kapturneca kaj naŭzeta ke li apenaŭ povis fokusi liajn okulojn. La suka ujo malklare aperis. Ĝi estis antaŭ li. Liaj oreloj sentis konsternite plenaj, kiel la okazo kiam li iris al la rokmuzika koncerto kiu eksplodigis kvin jarojn for de la uzebla vivo de lia orelheliko. Kaj krom ĉiom, lia menso kirliĝis en malsaman nivelon ĉar … li povis vidi el la angulo de lia okulo … tie apud si … ne A.Ĵ.-on sian klonon kiu estis jam lia alia memo eksterne perceptinta … sed Donaldon Nordon sin mem vidinta eksterne tra la okuloj de A.Ĵ. … ! Duobleco reduobligita. Apenaŭ ses sekundoj forpasis ekde Ŝila puŝis la ‘A’-butonon. Donaldo trovis sin luktante por eligi kelkajn vortojn, kiujn eskapis el lia gorĝo sonante kvazaŭ “Je’, je’.” Li fermis liajn okulojn, freneze malkroĉis la ŝnuron de lia orelo, tiam ŝanceliĝis surflanken kun spasma impeto. Don estis Don refoje. Ŝila tuj ellasis la butonon kaj salte ekstaris, kiel faris Petro. Don penis mansigni ilin for. “Negrave, negrave,” li spiris; “mi bonfartos post minuto aŭ du.” La teamo jam ek-agis. En du sekundoj, Ŝila rapidigis liajn piedojn sur la sofo kaj levis ilin per kuseno; tiam tenis lian pojnon kaj nombris lian pulson. Petro prenis stetoskopon el nenie kaj marŝigis ĝian malvarman diskon ĉirkaŭ la brustso de Don. A.Ĵ., kun plimalrapidaj refleksoj, malkroĉis lian agrafon, kaj elstarigis por lasi spacon por la savo. Don diris, “Ĝi efikis, ĝi efikis. Ne maltrankviliĝu, mi nur kapturniĝis tiam dum momento, kaj kiam mi demetis la agrafon, la sofo frapis min.” D-ro M. mallevis la orelenaĵojn al lia kolo. “Mi pensas ke eble vi pravas.” “Do, kio okazis?” demandis A.Ĵ. “Atendu, ne ĝenu lin ĝis li kaptas lian spiron kaj iĝas re-orienteca,” Ŝila avertis, dum ŝi premis kaŭĉukan bulbon kaj rigardis sanga-premmezurilon. Tion farita, Don penis sidi rekte, sed Ŝila mansignis lin malantaŭen kiel ŝveba flegistino ĉe sango-donaco-kliniko. “Ripozu ĉi tie por kelkaj minutoj, ĉu ne?” Don cedis, malpacience. “Reale, mi estas bone, dankon. Sed mi povas uzi pluan glaseton da tiu suko.” “Restu tie, mi prenos ĝin.” Ŝila revenis kun tason. Don glutis mallerte en lia kuŝa posicio. “La afero estas, ke ĝi funkciis bonege,” li diris. “Ĝi nur estis tro multe tro tuj. Kion vi devas fari estas iel enkomenci ĝin grade, anstataŭ de, ekfrap’, ĉiom samtempe. Eble vi devis ne enmeti tiun grason sur miaj oreloj. Eble vi bezonas ian reostaton.” “Neniu problemo,” Ŝila respondis. “Sed mi diru al vi,” Don pluis, “ke tiu konvertita kalkulilo de vi estas miraĉa umo. Je Dio, tie mi estis, interne de la kapo de A.Ĵ., ja. Aŭ inverse. Dum kelkaj sekundoj, almenaŭ. Ĝis mi ne povis toleri ĝin.” “Kion vi signifas?” A.Ĵ. demandis. “Ne, nenio misa pri vi. Mi nur iĝis kapturna, kaj naŭseta krome. Sed ĝi haltis tuj kiam mi malkroĉis la agrafon. Mi ne certas ĉu tio estis fizika aŭ psikologia aŭ kio. Kiel fartas via stomako?” “Ho, iomete naŭseta, sed nenio por priplendi.” “Nu, rigardu. Mi havis tiun kemian posta-guston kiun vi menciis. Mi definitive sentis la saĝodentojn en mia buŝo. Mi vidis la ujon antaŭ de me. Ĝi efikis! Ĝi efikis! Ĉu vi sentis ion ajn?” “Nenia; la grundo ne movis por mi. Ne forgesu ke mi estis la pasiva kunulo.” “Ĉiaokaze, jen ke mi neniam prenis iajn ajn drogojn, neniam iris en iajn ajn astrajn projekciojn, aŭ ekster-de-korpoj-lokojn; sed tio estas ja sendube ia vojaĝo, por esti malekster kaj ekster via propra korpo—plus ties korpo ankaŭ—je unu kaj la sama tempo. Eĉ se tio estis nur al la alia fino de la sofo. Nu, aĉe, la unua flugo de la fratoj Wright [Rajt] estis pli mallonga ol la longo de la 747.” Li celis lian sekvan rimarkon al Ŝila. “Ĉu mi sidu rekten nun?” Ŝila rigardis demandeme al Petro, kiu ŝultrotiris, do ŝi respondis, “Bone; sed kuŝiĝu refoje se ve sentas svenema.” Ŝi prenis liajn pojnojn kvazaŭ por helpi lin supren, tiam stabiligis liajn ŝultrojn. Don levis liajn manojn kiel donante benon, kaj tremetis ilin por montri lian ekvilibron. Karesante lian mentonaharojn, li deklaris tut-solene, “Vi sciu, eble tial, tiu kunkroĉumo estas eĉ pli mirinda ol via, mm, prestidigitante A.Ĵ.-on unuavice.” Por emfazo, Don refoje inversigis lian emon de ne rigardante al tiu kiun li alparolis, kaj ĉi-foje ŝlosis okulojn momente kun Ŝila, kun Petro, kun A.Ĵ. Lia similulo demandis lin, “Do, ĉu vi rekomendas ke mi provu ĝin ankaŭ?” Petro aspektis duba, kaj Ŝila ŝajnis malkaŝe maltrankvila—pro kio A.Ĵ. rekuraĝis pli ol se ili penus altrudi ĝin je li. Ŝila respondis, “Mi bezonos duopon da tagoj por fari tiujn alĝustigaĵojn en ĝi.” “Ho ve, ne justa. Don havas ĉiom da la amuzo. Ĉu nur kelkaj sekundoj, almenaŭ? Sur mia seka orelo?” Petro meditis iomete, tiam diris, “Mi supozas ke jes, sed ni devas demandi al Don kelkajn pluajn demandojn antaŭe.” Li rigardis lian agrafa-tabulon. “Vi diris ke vi sentis kapturniĝa. Rakontu al ni pluon pri tio.” Don strabis koncentre. “Mmm. Hmmm. Nu, vi ja atentis nin pri orienteco. Tamen, tio estas diable dis-orienteca sperto.” Li paŭzis kaj fiksrigardis malproksimen momente, tiam rekomencis. “Jes, pensu pri ĝi ĉi tiel: Fiksu viajn okulojn ĉe via nazo.” Don okulumis vian propran nazon. “Nun, tenu viajn okulojn tiel, kaj ekrigardu ĉirkaŭ la ĉambro. Vi ricevos frenezajn duoblajn figurojn de ĉio, penante re-kuniĝi enfokusen.” Li oscilis lian kapon ĉirkaŭe kiel li sugesis. Ŝila faris same, tiam krietis, “Uuu, vi pravas, tio ja igas iun naŭzeta.” Ŝi ektenis al ŝia stomako. Petro sekvis pli kviete, kaj diris, “Mmm. Me pensas ke vi havas punkton tiel.” “Tamen sciu, tio estas ne ekzakte kiel ĝi estis,” Don pludiris. “Memoru, mi havis miajn okulojn fermitaj plejparte. Tiu okuluma afero estas nur analogo. Mi povis senti la preskaŭ-identan mensan staton de A.Ĵ. penante enmaŝigi en mian el 15-grada angulo, aŭ io. Kaj miaj oreloj komencis muĝante. Ne, mi ne intencas muĝante; mi intencas eĥo-ema kaj plena kaj ĝenema.” “Tiurilate, Don,” A.Ĵ. interrompis, “miaj oreloj estas ankoraŭ iom plena.” Li ekpuŝis malgrandan fingron en unu kaj skuis lian pugnon vigle. “Laŭ kion viaj doktoraj amikoj diras al mi, mi faris multon de naĝado lasta-semajne.” Don faris malplaĉan vizaĝon de kunsentado. Li—tial, A.Ĵ.—malŝatis naĝadon se ies orelojn subakviĝis. Dumtempe, Ŝila eksaltis alstare, kaj alprenis otoskopon. Ŝi kliniĝis apud A.Ĵ., strabante en unu orelo, kaj poste la alio. “Jes … jes … nenio misa ĉi tie kiu ne foriros post mallonga tempo.” Ŝi ŝanĝis la funelon kaj ekrigardis en la oreloj de Don. “Nu do, Don. Mi komencas pensi ke eble vi ja povis senti aĵojn malekster la kapo de A.Ĵ.” “Kion mi diris al vi, Ŝila? Vi muntis ian aĉa-plaĉan maŝineton tie.” Ŝi aspektis memfiere feliĉa, kaj Don pludiris, “Vi devus patenti ĝin, ĉar vi havos kaptitan merkaton, de ĉiuj de ni klonoj.” Ŝila subridis, kaj sonis modesta kaj sopira. “Mi deziras ke mi povus provi ĝin ankaŭ.” Petro rekomencis la demandado. “Do ĉu vi opinias ke la kapturneco, la naŭseteco, estas funkcio de subite, aŭ neperfekte, asimilante la menso-staton de la alia persono?” “Ho, tute ebleca, doktoro. Sed ni lernos pli dum ni daŭras.” “Kion vi vidis kiam vi malfermis viajn okulojn?” “Nu, je tiam mi estis preskaŭ tro kapturniĝa por rigardi, kaj tiam estis kiam mi ekeltiris la agrafon. Sed mi sciis ke la ujo estis antaŭ mi, kaj ke mi sidis kie A.Ĵ. estis.” A.Ĵ. aldonis tiupunkte, “Ĉu miaj impresoj venkis tiujn de vi, aŭ ĉu viaj propraj kapabloj estis ankoraŭ efikaj?” “Hmmm.” Don paŭzis kaj fermis liajn okulojn koncentre denove. “Estas malfacila por diri, ĉar vi scias ke tio finis tiom rapide. Sed … mi pensas … mi devus diri … ambaŭ. Tio estas kio faris la tutan aferon, iom, mmm … aaa … mistika …; vi scias, se vi rigardas sukan ujon el du malsamaj korpoj samtempe.” Petro okupite skribaĉis momente, tiam diris, “Ĉu vi legis la Novjorka-Tempojn jam hodiaŭ-matene?” “Ĉu? Kiu rilatas tiu je iu ajn?” “He! Vekiĝu, Don,” diris A.Ĵ. “Tiu estas la ĝusta punkto. Mi legis ĝin kiam mi atendis vian alvenon. Sed mi vetas ke vi ne faris.” “Vi pravas, mi ne …” Li faris ek-re-penson. “ … Atendu sekunde…!” Petro klinis antaŭen por preni la Tempojn de la planko, kaj kaŝis sian vizaĝon en ĝi. “Pri kio temas la precipa redaktorrubriko?” Don malfermis liajn okulojn larĝe, tiam fermis ilin streĉe. Longa paŭzo sekvis. Kun aŭ sen klono, li emis forgesi iun ajn kiun li legis preskaŭ tiel rapide kiel li legis ĝin. “Ia Usona-Rusa Paco-Korpuso!” li ekkrietis. Petro diris nenion, faldis la ĵurnalon dufoje por montri la redaktoraĵojn, kaj ĵetetis ĝin sur la genuoj de Don. Don turnis la ĵurnalalon rekte; Ŝila streĉis ŝian kolon. Tio ne estis redaktorrubriko, sed apuda letero-al-la-redaktoro: “Kuna Paco-Korpuso Por la Superpovlandoj”. “Huuuu!” elvenis de Ŝila. A.Ĵ. etendis poleksojn supren. Don ŝajnis parte triumfa, parte konfuzita. “Nu do, jen ĝi estas. Mi scias ke mi ne legis la Tempojn ĉi-matene—tamen mi havas malprecizan memoron de sidante sur tiu seĝo tie kaj … aa, legante la Tempojn … ” “Tre interesa,” diris Petro. “Nenio decidiga, kompreneble; ni povas ellabori pli rigorajn eksperimentojn dum la venontaj tagoj. Sed ŝajnas esti ebleco de post-klona memoro-interŝanĝo.” “Kiam mi havos vicon?” demandis A.Ĵ. Petro skandis lian agrafo-tabulon. “Ho, estas iom pli demandoj kiujn mi povus igi, sed ili povas resti se vi volas vian refojan ludbatalon jam.” “Don akrigis mian apetiton.” Tiam A.Ĵ. aldonis hezite, “Eble vi devas venigi pelvon, nur se ial.” “Mi jam antaŭvidis ĝin,” muzike diris Ŝila, elprenante tiun ĝustan objekton el la ŝranko. Ŝi gestis al A.Ĵ. por reapudiĝi je Don sur la sofo, tiam purigis la elektrodan paston de liaj oreloj per malsekaj kaj sekaj tuketoj kiujn ŝi alportis en la pelvo. “Vi povus esti stevardino,” A.Ĵ. diris. “Kiam mi flugis je CP Air, ili donis al ni varmajn mantukojn post vespermanĝo.” “Kiam ajn vi flugis je CP Air?” Don demandis falssurprize. “Ho, samtage je vi, kompreneble.” Petro superrigardis la scenon antu li. “Jen; vi uloj estas en la sama posicio kiel antaŭe. Ankaŭ estas la ujo. Ni ŝanĝu la formalproceduron nur iomete. Ekzemple, mi staros malantaŭ la sofo kaj estos preta por ekpreni A.Ĵ.-n se li rulfalas. Do ĉu vi helpu min tiri la sofon for de la muro iomete?” Tio farita, Petro pludiris, “Ni celos por kvin sekundoj ĉi-vice. Kaj ni faros unu alian aferon malsame. Ĉi-vice, Ŝila nombros ‘unu, du, tri, mark’,’ kiel antaŭe, kaj puŝos la butonon, sed poste ŝi nombros laŭte de unu al kvin, mark’, kaj malpuŝos. Kiam ŝi atingas tri je la dua nombrado, ŝi diros ‘malfermu viajn okulojn’, kaj tiel donos al vi du-sekundan rigardon al la ujo dum la nombrado de kvar kaj kvin. Tiam fermu viajn okulojn ĝuste antaŭ ‘mark’’, kaj atendu dum proksimume dek plu sekundoj por malfermi ilin refoje, post la modemo-malŝalto.” “Atendu, atendu,” diris Don. “Je dua penso, ni devus ne esti en la sama posicio kiel antaŭe. Mi pensas ke ni devas ŝanĝi lokojn; tiam Ŝila povas uzi la saman ‘A’-butonon. Lasu la ujon esti antaŭ mi ĉi-foje, tiel A.Ĵ. povus esti ricevanto je la sama orienteco kiel mi estis. Teorie, la ujo devus ŝajni antaŭ liaj okuloj—tiel estas, de antaŭ miaj okuloj.” Ŝila krucigis ŝiajn pojnojn kaj hokis ŝiajn montrafingrojn entuziasme. “Tio pravas, Don. Vi estas akra, pri replikante kondiciojn. Alie, A.Ĵ. eble ne havas tempon por rimarki ke la ujo ne estas antaŭ li, ĉar ĝi estus tie se li restis.” Ŝi ekrigardis Petron, kiu kapjesis aprobe; do la ĝemeluloj komutis sin. Ŝila diris, “Ĉu ni faru senŝaltan provkuradon ĉi-foje? Mi kunhokos vin kaj nombros, sed ne puŝos la butonon. Tio donos al vi unu plu kontrolon pri— pri kio, pri via propra realeco.” “Bone.” / “Jes.” “Do, se vi estas preta, ni kunŝtopilos vin denove.” “Komencu.” Ŝila konfirmis la literojn sur la agrafojn, tiam refoje klinis antaŭen por kroĉi ilin loke. Poste ŝi diris, “La senŝalta provkurado estas komenconta. Restu preta. Ĉi tiu estas nur provaĵo, sen kontakto.” Petro, malantaŭ la sofo, metis liajn manojn ĝuste preter la ŝultroj de A.Ĵ. Ŝila iĝis NASA-maniere kaj komencis deklami: “Don, viaj okuloj malfermaj; A.Ĵ., fermu viajn okulojn. Unu, du, tri, mark’. Unu, du, tri, A.Ĵ., malfermu viajn okulojn, kvar, kvin, A.Ĵ., fermu viajn okulojn, mark’.” Petro krampis liajn manojn sur la ŝultroj de A.Ĵ. dum Ŝila diris, “Tenu viajn okulojn fermitaj dum dek plu sekundoj. Tiam malfermu ilin zorge.” A.Ĵ. diris, “Bone; nun ni faru ĝin realece.” “Konsentite. Restu preta. Don, viaj okuloj malfermaj …” |