| The Me Clone (English) |
La Mi-Klono (Esperanto H) |
|
Chapter 9: A Mile in My Shoes It worked. And not just the teeth. All at once, Don was suddenly set upon by an unexpected hodgepodge of sensations: A chemical taste in his mouth. Queasiness in his stomach. Fluid in his ears. Different clothes. Different shoes. Feet a little drier. Armpits a little wetter. No wallet in his coat, but a reassuring lump where the notebook should be. No wristwatch. And, yes, the wisdom teeth. Plus a rapidly worsening sense of dizziness. A fleeting but first-hand memory of the interrogation and examination that morning by Dr. McNaughton. Awareness of the Saturday New York Times, which A.J. had read but Don hadn’t. A stronger affinity to the name “A.J.”. A stronger doubt about the utility and safety of the modem. Meanwhile, Sheila was saying, “Please open your eyes very carefully and look only in front of you.” They both complied, but by now Don was so queasy and dizzy that he could hardly focus his eyes. The juice can swam into view. It was in front of him. His ears felt unnervingly full, like the time he had gone to the Lizard King rock concert which had blasted five years off the useful life of his cochlea. And to top it all, his mind was spinning in a different plane because … he could see from the corner of his eye … there beside him … not A.J. his clone who was already his other self externally perceived … but Donald North himself seen externally through the eyes of A.J.! Redundancy redoubled. Barely six seconds had elapsed since Sheila had pushed the ‘A’ button. Donald found himself struggling to mouth some words, which escaped from his craw sounding like “Yeah, yeah.” He shut his eyes, frantically unclipped the wire from his ear, then toppled onto his side with a spasmodic hurtle. Don was Don again. Sheila had instantly released the button and leaped to her feet, as did Pete. Don tried to wave them off. “It’s O.K., it’s O.K.,” he aspirated; “I’ll be all right in a couple of minutes.” The team had already swung into action. Within two seconds, Sheila had whisked his feet onto the couch and elevated them with a cushion; then was holding his wrist and counting his pulse. Pete had produced a stethoscope out of nowhere and was walking its cold disc around Don’s chest. A.J., with slower reflexes, had disconnected his clip, and gotten up to provide room for the rescue. Don was saying, “It worked, it worked. Don’t worry, I just got dizzy there for a moment, and when I took off the clip, the couch hit me.” Dr. M. lowered the earpieces to his neck. “I think you might be right.” “Well, what happened?” asked A.J. “Wait, don’t bother him yet till he catches his breath and gets reoriented,” Sheila cautioned, as she squeezed a rubber bulb and watched a blood-pressure dial. That done, Don tried to sit up, but Sheila waved him back like a hovering nurse at a blood donor clinic. “Why don’t you rest here a few more minutes.” Don deferred, impatiently. “Really, I’m fine, thanks. But I could use another shot of that juice.” “Stay there, I’ll get it.” Sheila returned with a cup. Don took a clumsy swig in his prone position. The thing is, it worked great,” he said. “It was just a little too much too soon. What you have to do is figure a way to fade it in gradually, instead of, wham, all at once. Maybe you shouldn’t have put that grease on our ears. Maybe you need some kind of rheostat.” “No problem,” Sheila answered. “But I’m telling you,” Don continued, “that little converted calculator of yours is a heck of a gadget. By God, there I was, inside A.J.’s head, all right. Or vice versa. For a few seconds anyway. Till I couldn’t stand it any more.” “What do you mean?” A.J. asked. “No, nothing wrong with you. I was just getting dizzy, and nauseous besides. But it stopped as soon as I took off the clip. I’m not sure if it was physical or psychological or what. How’s your stomach feeling?” “Oh, a little queasy, but nothing to complain about.” “Well, look. I had that chemical aftertaste you were talking about. I definitely felt the wisdom teeth in my mouth. I saw the can in front of me. It worked! It worked! Did you feel anything?” “Naw, the ground didn’t move for me. Don’t forget I was the passive partner.” “Anyway, here I’ve never taken any drugs, never gone on any astral projections, or out-of-body places; but it is definitely some kind of trip, to be inside and outside your own body—plus his body too—at one and the same time. Even if it was just to the other end of the couch. Well, heck, the Wright brothers’ first flight was shorter than the length of a 747.” He aimed his next remark at Sheila. “Mind if I sit up now?” Sheila looked questioningly at Pete, who shrugged, so she answered, “All right; but lie down again if you feel faint.” She took his wrists as if to help him up, then steadied his shoulders. Don raised his hands like giving a benediction, and quivered them to demonstrate his balance. Stroking his chinwhiskers, he pronounced in all solemnity, “You know, if anything, that hookup is even more amazing than your, ah, conjuring up A.J. in the first place.” For emphasis, Don again reversed his tendency of not looking at anyone he was addressing, and this time locked eyes for a few moments each with Sheila, then Pete, then A.J. His double asked him, “So, do you recommend I should try it too?” Pete looked dubious, and Sheila seemed openly worried— which A.J. found more reassuring than if they’d been trying to foist it on him. Sheila answered, “I’ll need a couple of days to make those adjustments on it.” “Aw, no fair, Don gets all the fun. How about just a few seconds anyway? On my dry ear?” Pete pondered a bit, then said, “I suppose we could, but we should ask Don a few more questions first.” He looked at his clipboard. “You said you felt dizzy. Tell us more about that.” Don squinted in concentration. “Umm. Hmmm. Well, you did warn us about orientation. Even so, it’s a hell of a dis-orienting experience.” He paused and stared in the distance for a moment, then resumed. “Yeah, think about it this way: Make yourselves cross-eyed.” Don eyeballed his own nose. “Now, keep yourselves cross-eyed, and glance around the room. You’ll get wildly double images of everything, trying to coalesce back into focus.” He oscillated his head around as he’d suggested. Sheila did likewise, then squealed, “Ooh, you’re right, that does make you queasy.” She clutched at her stomach. Pete followed suit more quietly, and said, “Mmm. I think you have a point there.” “Mind you, that’s not exactly how it was,” Don continued. “Remember, I had my eyes closed most of the time. That cross-eyed bit is only an analogy. I could feel A.J.’s nearly-identical mental state trying to mesh into mine from a fifteen-degree angle, or something. And my ears started roaring. No, I don’t mean roaring; I mean echo-y and full and bothersome.” “As it happens, Don,” A.J. interrupted, “my ears are still a bit on the full side.” He poked a little finger into one and rattled his fist vigorously. “From what your doctor friends tell me, I’ve done a good deal of swimming the past couple of weeks.” Don made a wry face in sympathy. He—ergo, A.J.—disliked swimming if it meant getting their ears under water. Meanwhile, Sheila had jumped to her feet, and fetched an otoscope. She stooped beside A.J., peering into one ear, then the other. “Yes … yes … nothing wrong here that won’t clear out in a little while.” She changed the funnel and glanced into Don’s ears. “By golly, Don. I’m beginning to think maybe you were able to feel things inside A.J.’s head.” “What did I tell you, Sheila? You’ve put together a mean little machine there.” She looked smugly happy, and Don continued, “You better get it patented, because you’ll have a captive market, of all us clones.” Sheila chuckled, and sounded modest and wistful. “I wish I could try it myself.” Pete resumed the interrogation. “So do you think that the dizziness, and the queasiness, are a function of suddenly, or imperfectly, assimilating the other person’s state-of-mind?” “Oh, in all probability, doctor. But we’ll find out more as we go along.” “What did you see when you opened your eyes?” “Well, by then I was almost too dizzy to notice, and that’s when I ripped off the clip. But I knew the can was in front of me, and I was sitting where A.J. was.” A.J. chipped in here: “Did my impressions blot out yours, or were your own faculties still working also?” “Hmmm.” Don paused and shut his eyes in concentration again. “It’s hard to say, because you know it was over so quickly. But … I think … I’d have to say … both. That’s what made the whole thing, kind of, mmm, uh, mystical, you know, if you’re looking at a juice can from two different bodies at the same time.” Pete busily scrawled for a few moments, then said, “Have you read the New York Times yet this morning?” “Hunh? What’s that got to do with anything?” “Hey, wake up, Don,” said A.J. “That’s the very point. I read it when I was waiting for you to get over here. But I bet you haven’t.” “Yeah, I haven’t …” He did a double take. “ … Wait a second … !” Pete had leaned over to pick the Times up off the floor, and was burying his face in it. “What’s the lead editorial about?” Don opened his eyes wide, then shut them tight. A long pause ensued. With or without a clone, he tended to forget anything he had read about as quickly as he read it. “A U.S.-Russian Peace Corps!” he blurted out. Pete said nothing, folded the paper twice over to expose the editorials, and flipped it into Don’s lap. Don turned the paper upright; Sheila craned her neck. It was not an editorial, but an adjacent letter-to-the-editor: “A Joint Peace Corps For the Superpowers”. “Wheee!” came from Sheila. A.J. held thumbs up. Don seemed partly triumphant, partly bewildered. “Well, there you have it. I know I didn’t read the Times this morning—yet I have a vague recollection of sitting in that chair over there and … uh, reading the Times …” “Very interesting,” said Pete. “Nothing conclusive, of course; we can work out more rigorous experiments in the days to come. But there does seem to be a possibility of post-clonal memory interchange.” “When do I get a chance?” asked A.J. Pete scanned his clipboard. “Oh, there’re quite a few more questions I could ask, but they can wait if you want your return match already.” “Don’s whetted my appetite.” Then A.J. added diffidently, “Maybe you should get a basin, just in case.” “I’m way ahead of you,” came Sheila’s musical voice; she was fetching that selfsame object from the cabinet. She beckoned A.J. to rejoin Don on the couch, then cleaned the electrode paste from their ears with moist and dry cloths she’d brought in the pan. “You could be a stewardess,” A.J. said. “When I flew on CP Air, they gave us hot towels after dinner.” “When did you ever fly on CP Air?” Don asked in fake surprise. “Why, the same day you did, of course.” Pete surveyed the tableau in front of him. “Now then, you guys are in the same position as before. So is the can. Let’s change the protocol just a bit. For one thing, I’ll stand behind the couch and be ready to grab A.J. in case he topples over. So could you help me pull the couch out from the wall a little?” That done, Pete continued, “We’ll go for five seconds this time. And we’ll do one other thing differently. This time, Sheila will count, ‘one, two, three, mark,’ as before, and push the button, but then she will count aloud from one to five, mark, and let go. When she gets to three on the second count, she will say ‘open your eyes’, and that will give you a two-second look at the can during the count of four and five. Then close your eyes just before mark, and wait about ten more seconds to open them again, after the modem is off.” “Wait, wait,” said Don. “On second thought, we shouldn’t be in the same position as before. I think we should change places; then Sheila can use the same ‘A’ button. Let the can be in front of me this time, so that A.J. can be a recipient in the same orientation I was. Theoretically, the can should appear to be in front of his eyes—meaning, from in front of my eyes.” Sheila crossed her wrists and hooked her index fingers enthusiastically. “That’s right Don. You’re on the ball there, as far as replicating conditions. Otherwise, A.J. might not have time to notice the can is not in front of him, because it would be there if he stayed.” She glanced at Pete, who nodded approval; so the twins switched. Sheila said, “Why don’t we give it a dry run this time? I’ll hook you up and count, but won’t push the button. It will give you one more cross-check on—on what, on your own reality.” “Good.” / “O.K.” “So, if you’re ready, we’ll plug you in again.” “Go ahead.” Sheila confirmed the letters on the clips, then once more leaned over to fasten them in place. Don said aloud, to no one in particular, “You know, I always forget which one you’re not supposed to be: dry, or wet behind the ears. I don’t even know where the expression comes from.” “They’re dry now, come what may;” Sheila replied, “and the dry run is about to start. Stand by. This is only a test, without contact.” Pete, behind the couch, placed his hands just beyond A.J. shoulders. Sheila assumed her NASA persona and began to enunciate: “Don, your eyes open; A.J., close your eyes. One, two, three, mark. One, two, three, A.J., open your eyes, four, five, A.J., close your eyes, mark.” Pete clamped his hands on A.J.’s shoulders, while Sheila said, “Hold your eyes closed for ten more seconds. Then open them carefully.” A.J. said, “Good; now let’s do it for real.” “All right. Stand by. Don, your eyes open …” |
Chapitro 9: Mejlo je Miaj Shuoj Ghi efikis. Kaj ne nur la dentoj. Chiom tuj, Don sturmighis per neantauvidita hhaoso de sensajhoj: Ia kemia gusto en lia busho. Nauzeto en lia stomako. Fluido en liaj oreloj. Malsamaj vestoj. Malsamaj shuoj. Piedoj iom plisekaj. Akseloj iom plimalsekaj. Neniu biletujo en lia jako, sed ghusta bulo kie lokighendas notlibreto. Neniu brakhorlogho. Kaj, jes, la saghodentojn. Plus kapurtneco kiu rapide pliighis. Efemera sed senpera memoro de la pridemandado kaj ekzamenado de D-ro Meknauten tiu mateno. Konscio de la sabata Novjorka Tempoj kiun legis A.Jh., sed ne Don. Pliforta afineco je la nomo “A.Jh.”. Pliforta dubo pri la utileco kaj sendanghereco de la modemo. Dumtempe, Shila diris “Bonvolu malfermu viajn okulojn tre zorge kaj rigardu nur antauen de vi.” Ili ambau obeis, sed je nun Don estis tiom kapturneca kaj nauzeta ke li apenau povis fokusi liajn okulojn. La suka ujo malklare aperis. Ghi estis antau li. Liaj oreloj sentis konsternite plenaj, kiel la okazo kiam li iris al la rokmuzika koncerto kiu eksplodigis kvin jarojn for de la uzebla vivo de lia orelheliko. Kaj krom chiom, lia menso kirlighis en malsaman nivelon char … li povis vidi el la angulo de lia okulo … tie apud si … ne A.Jh.-on sian klonon kiu estis jam lia alia memo eksterne perceptinta … sed Donaldon Nordon sin mem vidinta eksterne tra la okuloj de A.Jh. … ! Duobleco reduobligita. Apenau ses sekundoj forpasis ekde Shila pushis la ‘A’-butonon. Donaldo trovis sin luktante por eligi kelkajn vortojn, kiujn eskapis el lia gorgho sonanante kvazau “Je’, je’.” Li fermis liajn okulojn, freneze malkrochis la shnuron de lia orelo, tiam shancelighis surflanken kun spasma impeto. Don estis Don refoje. Shila tuj ellasis la butonon kaj salte ekstaris, kiel faris Petro. Don penis mansigni ilin for. “Negrave, negrave,” li spiris; “mi bonfartos post minuto au du.” La teamo jam ek-agis. En du sekundoj, Shila rapidigis liajn piedojn sur la sofo kaj levis ilin per kuseno; tiam tenis lian pojnon kaj nombris lian pulson. Petro prenis stetoskopon el nenie kaj marshigis ghian malvarman diskon chirkau la brustso de Don. A.Jh., kun plimalrapidaj refleksoj, malkrochis lian agrafon, kaj elstarigis por lasi spacon por la savo. Don diris, “Ghi efikis, ghi efikis. Ne maltrankvilighu, mi nur kapturnighis tiam dum momento, kaj kiam mi demetis la agrafon, la sofo frapis min.” D-ro M. mallevis la orelenajhojn al lia kolo. “Mi pensas ke eble vi pravas.” “Do, kio okazis?” demandis A.Jh. “Atendu, ne ghenu lin ghis li kaptas lian spiron kaj ighas re-orienteca,” Shila avertis, dum shi premis kauchukan bulbon kaj rigardis sanga-premmezurilon. Tion farita, Don penis sidi rekte, sed Shila mansignis lin malantauen kiel shveba flegistino che sango-donaco-kliniko. “Ripozu chi tie por kelkaj minutoj, chu ne?” Don cedis, malpacience. “Reale, mi estas bone, dankon. Sed mi povas uzi pluan glaseton da tiu suko.” “Restu tie, mi prenos ghin.” Shila revenis kun tason. Don glutis mallerte en lia kusha posicio. “La afero estas, ke ghi funkciis bonege,” li diris. “Ghi nur estis tro multe tro tuj. Kion vi devas faris estas iel enkomenci ghin grade, anstatau de, ekfrap’, chiom samtempe. Eble vi devis ne enmeti tiun grason sur miaj oreloj. Eble vi bezonas ian reostaton.” “Neniu problemo,” Shila respondis. “Sed mi diru al vi,” Don pluis, “ke tiu konvertita kalkulilo de vi estas miracha umo. Je Dio, tie mi estis, interne de la kapo de A.Jh., ja. Au inverse. Dum kelkaj sekundoj, almenau. Ghis mi ne povis toleri ghin.” “Kion vi signifas?” A.Jh. demandis. “Ne, nenio misa pri vi. Mi nur ighis kapturna, kaj nauseta krome. Sed ghi haltis tuj kiam mi malkrochis la agrafon. Mi ne certas chu tio estis fizika au psikologia au kio. Kiel fartas via stomako?” “Ho, iomete nauseta, sed nenio por priplendi.” “Nu, rigardu. Mi havis tiun kemian posta-guston kiun vi menciis. Mi definitive sentis la saghodentojn en mia busho. Mi vidis la ujon antau de me. Ghi efikis! Ghi efikis! Chu vi sentis ion ajn?” “Nenia; la grundo ne movis por mi. Ne forgesu ke mi estis la pasiva kunulo.” “Chiaokaze, jen ke mi neniam prenis iajn ajn drogojn, neniam iris en iajn ajn astrajn projekciojn, au ekster-de-korpoj-lokojn; sed tio estas ja sendube ia vojagho, por esti malekster kaj ekster via propra korpo—plus ties korpo ankau—je unu kaj la sama tempo. Ech se tio estis nur al la alia fino de la sofo. Nu, ache, la unua flugo de la fratoj Wright [Rajt] estis pli mallonga ol la longo de la 747.” Li celis lian sekvan rimarkon al Shila. “Chu mi sidu rekten nun?” Shila rigardis demandeme al Petro, kiu shultrotiris, do shi respondis, “Bone; sed kushighu refoje se ve sentas svenema.” Shi prenis liajn pojnojn kvazau por helpi lin supren, tiam stabiligis liajn shultrojn. Don levis liajn manojn kiel donante benon, kaj tremetis ilin por montri lian ekvilibron. Karesante lian mentonaharojn, li deklaris tut-solene, “Vi sciu, eble tial, tiu kunkrochumo estas ech pli mirinda ol via, mm, prestidigitante A.Jh.-on unuavice.” Por emfazo, Don refoje inversigis lian emon de ne rigardante al tiu kiun li alparolis, kaj chi-foje shlosis okulojn momente kun Shila, kun Petro, kun A.Jh. Lia similulo demandis lin, “Do, chu vi rekomendas ke mi provu ghin ankau?” Petro aspektis duba, kaj Shila shajnis malkashe maltrankvila—pro kio A.Jh. rekuraghis pli ol se ili penus altrudi ghin je li. Shila respondis, “Mi bezonos duopon da tagoj por fari tiujn alghustigajhojn en ghi.” “Ho ve, ne justa. Don havas chiom da la amuzo. Chu nur kelkaj sekundoj, almenau? Sur mia seka orelo?” Petro meditis iomete, tiam diris, “Mi supozas ke jes, sed ni devas demandi al Don kelkajn pluajn demandojn antaue.” Li rigardis lian agrafa-tabulon. “Vi diris ke vi sentis kapturnigha. Rakontu al ni pluon pri tio.” Don strabis koncentre. “Mmm. Hmmm. Nu, vi ja atentis nin pri orienteco. Tamen, tio estas diable dis-orienteca sperto.” Li pauzis kaj fiksrigardis malproksimen momente, tiam rekomencis. “Jes, pensu pri ghi chi tiel: Fiksu viajn okulojn che via nazo.” Don okulumis vian propran nazon. “Nun, tenu viajn okulojn tiel, kaj ekrigardu chirkau la chambro. Vi ricevos frenezajn duoblajn figurojn de chio, penante re-kunighi enfokusen.” Li oscilis lian kapon chirkaue kiel li sugesis. Shila faris same, tiam krietis, “Uuu, vi pravas, tio ja igas iun nauzeta.” Shi ektenis al shia stomako. Petro sekvis pli kviete, kaj diris, “Mmm. Me pensas ke vi havas punkton tiel.” “Tamen sciu, tio estas ne ekzakte kiel ghi estis,” Don pludiris. Memoru, mi havis miajn okulojn fermitaj plejparte. Tiu okuluma afero estas nur analogo. Mi povis senti la preskau-identan mensan staton de A.Jh. penante enmashigi en mian el 15-grada angulo, au io. Kaj miaj oreloj komencis mughante. Ne, mi ne intencas mughante; mi intencas ehho-ema kaj plena kaj ghenema.” “Tiurilate, Don,” A.Jh. interrompis, “miaj oreloj estas ankorau iom plena.” Li ekpushis malgrandan fingron en unu kaj skuis lian pugnon vigle. “Lau kion viaj doktoraj amikoj diras al mi, mi faris multon de naghado lasta-semajne.” Don faris malplachan vizaghon de kunsentado. Li—tial, A.Jh.—malshatis naghadon se ies orelojn subakvighis. Dumtempe, Shila eksaltis alstare, kaj alprenis otoskopon. Shi klinighis apud A.Jh., strabante en unu orelo, kaj poste la alio. “Jes … jes … nenio misa chi tie kiu ne foriros post mallonga tempo.” Shi shanghis la funelon kaj ekrigardis en la oreloj de Don. “Nu do, Don. Mi komencas pensi ke eble vi ja povis senti ajhojn malekster la kapo de A.Jh.” “Kion mi diris al vi, Shila? Vi muntis ian acha-plachan mashineton tie.” Shi aspektis memfiere felicha, kaj Don pludiris, “Vi devus patenti ghin, char vi havos kaptitan merkaton, de chiuj de ni klonoj.” Shila subridis, kaj sonis modesta kaj sopira. “Mi deziras ke mi povus provi ghin ankau.” Petro rekomencis la demandado. “Do chu vi opinias ke la kapturneco, la nauseteco, estas funkcio de subite, au neperfekte, asimilante la menso-staton de la alia persono?” “Ho, tute ebleca, doktoro. Sed ni lernos pli dum ni dauras.” “Kion vi vidis kiam vi malfermis viajn okulojn?” “Nu, je tiam mi estis preskau tro kapturnigha por rigardi, kaj tiam estis kiam mi ekeltiris la agrafon. Sed mi sciis ke la ujo estis antau mi, kaj ke mi sidis kie A.Jh. estis.” A.Jh. aldonis tiupunkte, “Chu miaj impresoj venkis tiujn de vi, au chu viaj propraj kapabloj estis ankorau efikaj?” “Hmmm.” Don pauzis kaj fermis liajn okulojn koncentre denove. “Estas malfacila por diri, char vi scias ke tio finis tiom rapide. Sed … mi pensas … mi devus diri … ambau. Tio estas kio faris la tutan aferon, iom, mmm … aaa … mistika …; vi scias, se vi rigardas sukan ujon el du malsamaj korpoj samtempe.” Petro okupite skribachis momente, tiam diris, “Chu vi legis la Novjorka-Tempojn jam hodiaua-matene?” “Chu? Kiu rilatas tiu je iu ajn?” “He! Vekighu, Don,” diris A.Jh. “Tiu estas la ghusta punkto. Mi legis ghin kiam mi atendis vian alvenon. Sed mi vetas ke vi ne faris.” “Vi pravas, mi ne …” Li faris ek-re-penson. “ … Atendu sekunde…!” Petro klinis antauen por preni la Tempojn de la planko, kaj kashis sian vizaghon en ghi. “Pri kio temas la precipa redaktorrubriko?” Don malfermis liajn okulojn larghe, tiam fermis ilin streche. Longa pauzo sekvis. Kun au sen klono, li emis forgesi iun ajn kiun li legis preskau tiel rapide kiel li legis ghin. “Ia Usona-Rusa Paco-Korpuso!” li ekkrietis. Petro diris nenion, faldis la jhurnalon dufoje por montri la redaktorajhojn, kaj jhetetis ghin sur la genuoj de Don. Don turnis la jhurnalalon rekte; Shila strechis shian kolon. Tio ne estis redaktorrubriko, sed apuda letero-al-la-redaktoro: “Kuna Paco-Korpuso Por la Superpovlandoj”. “Huuuu!” elvenis de Shila. A.Jh. etendis poleksojn supren. Don shajnis parte triumfa, parte konfuzita. “Nu do, jen ghi estas. Mi scias ke mi ne legis la Tempojn chi-matene—tamen mi havas malprecizan memoron de sidante sur tiu segho tie kaj … aa, legante la Tempojn … ” “Tre interesa,” diris Petro. “Nenio decidiga, kompreneble; ni povas ellabori pli rigorajn eksperimentojn dum la venontaj tagoj. Sed shajnas esti ebleco de post-klona memoro-intershangho.” “Kiam mi havos vicon?” demandis A.Jh. Petro skandis lian agrafo-tabulon. “Ho, estas iom pli demandoj kiujn mi povus igi, sed ili povas resti se vi volas vian refojan ludbatalon jam.” “Don akrigis mian apetiton.” Tiam A.Jh. aldonis hezite, “Eble vi devas venigi pelvon, nur se ial.” “Mi jam antauvidis ghin,” muzike diris Shila, elprenante tiun ghustan objekton el la shranko. Shi gestis al A.Jh. por reapudighi je Don sur la sofo, tiam purigis la elektrodan paston de liaj oreloj per malsekaj kaj sekaj tuketoj kiujn shi alportis en la pelvo. “Vi povus esti stevardino,” A.Jh. diris. “Kiam mi flugis je CP Air, ili donis al ni varmajn mantukojn post vespermangho.” “Kiam ajn vi flugis je CP Air?” Don demandis falssurprize. “Ho, samtage je vi, kompreneble.” Petro superrigardis la scenon antu li. “Jen; vi uloj estas en la sama posicio kiel antaue. Ankau estas la ujo. Ni shanghu la formalproceduron nur iomete. Ekzemple, mi staros malantau la sofo kaj estos preta por ekpreni A.Jh.-n se li rulfalas. Do chu vi helpu min tiri la sofon for de la muro iomete?” Tio farita, Petro pludiris, “Ni celos por kvin sekundoj chi-vice. Kaj ni faros unu alian aferon malsame. Chi-vice, Shila nombros ‘unu, du, tri, mark’,’ kiel antaue, kaj pushos la butonon, sed poste shi nombros laute de unu al kvin, mark’, kaj malpushos. Kiam shi atingas tri je la dua nombrado, shi diros ‘malfermu viajn okulojn’, kaj tiel donos al vi du-sekundan rigardon al la ujo dum la nombrado de kvar kaj kvin. Tiam fermu viajn okulojn ghuste antau ‘mark’’, kaj atendu dum proksimume dek plu sekundoj por malfermi ilin refoje, post la modemo-malshalto.” “Atendu, atendu,” diris Don. “Je dua penso, ni devus ne esti en la sama posicio kiel antaue. Mi pensas ke ni devas shanghi lokojn; tiam Shila povas uzi la saman ‘A’-butonon. Lasu la ujon esti antau mi chi-foje, tiel A.Jh. povus esti ricevanto je la sama orienteco kiel mi estis. Teorie, la ujo devus shajni antau liaj okuloj—tiel estas, de antau miaj okuloj.” Shila krucigis shiajn pojnojn kaj hokis shiajn montrafingrojn entuziasme. “Tio pravas, Don. Vi estas akra, pri replikante kondiciojn. Alie, A.Jh. eble ne havas tempon por rimarki ke la ujo ne estas antau li, char ghi estus tie se li restis.” Shi ekrigardis Petron, kiu kapjesis aprobe; do la ghemeluloj komutis sin. Shila diris, “Chu ni faru senshaltan provkuradon chi-foje? Mi kunhokos vin kaj nombros, sed ne pushos la butonon. Tio donos al vi unu plu kontrolon pri— pri kio, pri via propra realeco.” “Bone.” / “Jes.” “Do, se vi estas preta, ni kunshtopilos vin denove.” “Komencu.” Shila konfirmis la literojn sur la agrafojn, tiam refoje klinis antauen por krochi ilin loke. Poste shi diris, “La senshalta provkurado estas komenconta. Restu preta. Chi tiu estas nur provajho, sen kontakto.” Petro, malantau la sofo, metis liajn manojn ghuste preter la shultroj de A.Jh. Shila ighis NASA-maniere kaj komencis deklami: “Don, viaj okuloj malfermaj; A.Jh., fermu viajn okulojn. Unu, du, tri, mark’. Unu, du, tri, A.Jh., malfermu viajn okulojn, kvar, kvin, A.Jh., fermu viajn okulojn, mark’.” Petro krampis liajn manojn sur la shultroj de A.Jh. dum Shila diris, “Tenu viajn okulojn fermitaj dum dek plu sekundoj. Tiam malfermu ilin zorge.” A.Jh. diris, “Bone; nun ni faru ghin realece.” “Konsentite. Restu preta. Don, viaj okuloj malfermaj …” |