| The Me Clone (English) |
La Mi-Klono (Esperanto: Unikodo UTF-8) |
|
Chapter 10: Stereo in Stereo Ten seconds later, Pete again had A.J. in a precautionary grip, which he relaxed as no convulsive lurch occurred this time. Sheila detached the clips. For a few moments there was an expectant silence, before three voices addressed A.J. almost as one: “Well???” “That was neat!” “It worked?” “Don’s right. That is weird to wear someone else’s body, even if it’s just a slight variation on your own. I was getting to like my wisdom teeth, and for five seconds, they’re gone again. Sort of.” Pete, with pen and clipboard, had returned to the front of the couch. “What about dizziness?” “Just a little. But I was ready for it.” “Queasiness? Nausea?” “The same.” “But have you yourself been experiencing any nausea today that Don might have felt during his turn?” “None to speak of. When Sheila pushed the button, I felt a little queasy, but I think that would have diminished as soon as I got used to the, to the uh, to the um, interface.” “The can was in front of you?” “Yes.” “Could you tell whose impressions were dominant, yours or Don’s?” “Well, it’s about like Don said. It was much too quick to know for sure. As far as I can tell, I was still in charge of my own perceptions, but they’re upstaged by the sudden novelty of tapping into Don’s.” “Is it more accurate to say you got a double image of the can?” “Mmmm, no, not necessarily. Ah, as of now, I’d have to say something like, uh, it’s more like a twin perspective than a double image. Well, call it stereo. Yeah, stereo-in-stereo! You know, we don’t say your eyes are seeing double when we talk about ordinary vision. Your brain is interpreting two slightly different images, and even though we get a sense of depth, we still see double images, depending on whether you concentrate on background or foreground. Just focus on a finger, then anything else in the room. So what I’m saying is that adding Don’s eyes to mine might be like some kind of stereo writ large.” Sheila cut in. “But don’t forget we’re just talking about one little old juice can a few centimeters away from you, which you’ve only seen for a couple of seconds.” “Oh, for sure. However, I’m giving you an impression of the entire effect, not just visual. For instance, there’s also an audio effect we haven’t mentioned. During Don’s test, Sheila was not counting aloud continuously the way she was during mine—and suddenly she sounded very different at ‘mark, one’—like cutting in an extra stereo speaker or something. Well, maybe not that. But something extra, something wider, I don’t know. Like an echo chamber, or a duet with yourself, or a science-fiction sound effect. Or whatever. Well, you know. An extra pair of ears, that’s all.” Don corroborated here. “Reminds me of that sticker on our Oldfield Tubular Bells album, ‘A quadrophonic recording, for people with four ears’.” A.J.continued, “To sum it up, doctor, it looks like you’re wrong about the termites.” “Come again?” “Well, I’d say what we have here is two brains, two bodies, and one mind.” Pete harumphed and kept on busily writing on his pad. Sheila said, “Would you and Donny—I mean A.J.—like to start eating the coffee table now?” A.J. bent forward and chomped at it. Then Don said, “Sheila, now that you’ve gone to all this trouble with the modem, could we achieve the same results without it?” “Well, you know as much as we do about that. You were the one who said you couldn’t feel what was happening to A.J.” “I meant in the longer run. Aren’t twins supposed to be more susceptible to ESP?” “Oh, that might well be the case. Pete doesn’t think so—he doesn’t believe in ESP—but I wouldn’t be surprised. In any case, the modem could be like a jump starter, or training wheels. If you learn how to tune yourselves in without it, we want to be the first to know.” “Biofeedback, for example?” “Sure.” “Self-hypnosis?” Pete answered, “Why not?” Don and A.J. exchanged suspicious glances. “Anyway,” said Sheila, looking at her watch, “it’s not something you have to do in the first hour, or the first week; today is the first day of the rest of your lives. You’ll have lots of time to get the hang of it, of being two for the price of one.” “One for two and two for one,” Don echoed. “Another thing,” said A.J. “If this is a brain-wave—or electromagnetic—effect, are there any precautions Don and I should be taking in each other’s presence; I don’t know, like not getting grounded or something. I’ve been almost afraid to touch Don.” Pete scoffed, “Oh, hell, you two could sleep together, for all that.” A not-funny. Don and A.J. were social liberals on just about anything, but very straight; and almost closet-bigots when it came to gays. They growled in disgust; then Don said with a sly grin, “You know, I don’t want to seem ungrateful, but was there any chance you could have made a female clone—instead of him?” Sheila looked startled; A.J. didn’t know whether to act insulted or appreciative; so Pete answered, “Oh, no way, at least, not with our set-up, in this particular century. As we were saying, to Xerox you in your present body configuration was relatively feasible. Just like, it might be complicated enough to design a computer chip, but then you can slice off as many as you want.” He pantomimed a potato peeler. “But to make you a female clone—well, not even BioFrontier has enough apparatus or expertise for that, to say nothing of this little sideshow.” “I think Donny turned out fine the way he is, don’t you?” Sheila protested; A.J. buffed his fingernails. “Oh, he’ll do,” said Don. At that moment, the audio recorder burped as it came to the end of its cassette. Pete hastened over and flipped the tape around. Then he announced, “Maybe we should let the fellows go home and decompress a little bit. We could keep them here all day—all year, if they had the time—but I know Don has papers to grade and mail to answer; and Life magazine ain’t gonna pay ’em any one million dollars for a first-person exclusive.” “But we’re not rushing you out,” Sheila added, “unless you think you’re ready, by now, to start getting used to each other. If you’d rather wait some more, and discuss other questions, just say so.” Don gestured dismissively. “Oh, no problem. I’ve known this guy all my life.” A.J. simply raised his eyebrows. Don continued, “Anyway, I don’t know what to say that hasn’t already been said.” He stepped up to Pete and shook hands formally. “It’s a remarkable achievement for you and Sheila, and quite a challenge for A.J. and me.” Moments later, A.J. performed a four-handed handshake with Sheila. “Amen and bravo,” he seconded. They transposed for a duplicate set of handshakes. Then Don said, “How about a groupshake, like Carter-Begin-Sadat?” “Yes, over here in front of the camcorder,” Pete suggested. They intertwined arms and hands; then began to mug and ad lib. A.J. thrust his fist like a microphone under Sheila’s nose and said, “Miss Bernstein, what are you going to do with your share of the Nobel Prize money?” Don pushed A.J.’s fist aside with his own and said, “Dr. Bernstein, have you thought of making four Paul McCartneys?” A.J. butted in, “How about two Mohammed Ali’s?” Don demanded, “Why didn’t you do another Albert Einstein?” A.J. held his hands above his head and shouted, “Look this way please, Dr. McNaughton,” and made clicking noises. Don followed suit and supplicated loudly, “Pete, one more shot with you and Sheila and the freak.” After the tomfoolery died down, Pete said, “If you’ll stand side by side for a few more seconds, let me get a video closeup.” He detached the camera from its tripod, and slowly circled the pair. Sheila peeped through the Venetian blinds and said, “It’s raining out. Don, did you come by car? We thought we should give one of you a lift home, since you shouldn’t be seen in the same car either.” “No, all I have is a bike.” “We can all go in the van,” Pete said, “and we’ll put A.J. and Sheila in the back section where they won’t be noticed. But let’s be discreet. Don and I can load the bike while you two wait in here. If nobody else is in sight, I’ll honk, and then you come out. Same thing when we get to Don’s place—A.J., don’t you get out until Don’s already gone in and the coast is clear. “Then hereafter, you guys will have to figure out how not to be seen together, or what to say if you accidentally are. The point is, I wouldn’t suggest both of you go to the newsstand to pick up the Sunday Times tomorrow.” “If it’s raining, I’ll let Don get it.” “Dibs on Section 4.” “One more thing,” Pete said, scrawling phone numbers on two sheets from a prescription pad, and handing one each to Don and A.J. “If either of you have the least problem, mental or physical or medical, don’t hesitate to call Sheila or myself at any time of day or night.” “Do you want a specimen tomorrow already?” “Yes, I was going to call you tomorrow noon anyway, and then Sheila or I can drop by to pick it up, and see how you’re doing.” “Gee. House calls!” “Well, tomorrow at least. Then we’ll see.” Sheila and A.J. were slouched on the floor of the van’s cargo area, along with the bike. Pete’s son had equipped it with a mattress but few other amenities. A.J. commented, “So this is how I got from, uh, the tank to Pete’s office?” Sheila nodded thoughtfully. “Just where is this lab, anyway?” Sheila seemed hesitant to answer, responding vaguely, “It’s over in the South End.” “And how did you move the body—I mean, into the van and out?” Again Sheila seemed less than her usual animated self, and settled for a shrug of an answer: “A stretcher.” “Well, didn’t anybody ask what was going on there—” (he cut in with a parody-of-a-Bill-Cosby-parody-of-a-cop) “‘hey, where ya takin’ that body?’” Sheila smiled feebly, but seemed tired. “Oh, Donny, how do you suppose we move cadavers around to the med school?” “I don’t know. I’ve never been a med student.” Sheila’s next answer seemed a bit more intense. “Actually, Don—A.J.—it was kind of dicey. We just had to hope—and be careful—that nobody saw us, because you weren’t a cadaver. You were perfectly alive—so far as we knew!—but the sequentializer stimulants hadn’t cut in yet.” “And did anybody see you?” “No. It was four o’clock in the morning.” “You were up that late—that early?” “Donny, we’ve been up ever since yesterday afternoon when Pete recorded your mental hologram. From then till now it’s been one long operation. In fact, we've hardly gotten any sleep for the last two weeks.” “You guys must be awfully tired!” Sheila nodded and drooped her head onto Don’s shoulder; whether for show or for real he wasn’t quite sure. At the end of a long exhalation she murmured emphatically, “But it’s such an accomplishment you hardly notice while you’re doing it. Maybe this time tomorrow I’ll have the shakes when it starts to sink in what we did.” Her voice was drifting away; A.J. didn’t know what to reply, so he said nothing. Sheila suddenly sat up. “But we made it!” She looked A.J. in the eye momentarily. “We made you, I mean. No, I don’t mean that. We just … ” (She relapsed her head back to A.J.’s shoulder) “ … recycled this bit of the life force.” Presently the van had covered the short distance to Don’s residence and come to a stop. Sheila sat up again. The front door opened and shut as Don made a dash through the rain. Pete tapped on the partition window and held up his hand at Sheila and A.J. They waited. Sheila continued her monologue in a dreamy voice. “We used to live in Puerto Rico when I was little. The newer houses were made of concrete. They had flat roofs. I liked to watch them being built in my neighborhood. You’d have a little cement mixer working right on the site, and workers pushing wheelbarrows up ramps to pour concrete into wooden forms, two or three feet of wall at a time. They could spend day after day building the foundations and walls that way, little by little. But doing the roof was different. They had to pour it all in one day. They started early in the morning and went till late at night, till the roof was all done.” The door opened and shut on Pete’s side. Sheila rose to her knees, and tousled A.J.’s receding hairline. “We roofed you over, Donny, all in one night.” Moments later, Pete opened the rear doors of the van. “It’s all clear,” he said, helping Sheila and A.J. to alight, and to remove the bike. A.J. waved to them both. “Good-bye for now.” “Yes, good-bye for now,” Sheila called softly. “Keep an eye on your brother.” A.J. hustled the bike into a shed, then ran up the outside back stairs to his second-floor apartment. |
Ĉapitro 10: Stereo en Stereo Dek sekundoj poste, Petro refoje havis A.Ĵ.-n en antaŭzorga teno, kiun li malstreĉigis ĉar neniu konvulsia skuiĝo okazis ĉi tiu vice. Ŝila malkroĉis la agrafojn. Por kelkaj momentoj estis ekspekta silento, ĝis tri voĉoj alparolis A.Ĵ.-n preskaŭ kiel unu: “Ĉu???” “Tio estis mireta!” “Ĝi efikis?” “Don pravas. Tio estas stranga por porti korpon de iu alia, eĉ se ĝi estas nur eta variado je via propra. Mi jam komencis ŝati miajn saĝodentojn, kaj por kvin sekundoj, ili forigis denove. Kvazaŭe.” Petro, kun plumo kaj agrafa-tabulo, revenis al la antaŭo de la sofo. “Kio pri kapturneco?” “Nur iomete. Sed mi estis preta pro tio.” “Naŭzeteco? Naŭzeco?” “Same.” “Sed ĉu vi mem sentas iom ajn da naŭzeco hodiaŭ kiun Don eble sentis dum lia vico?” “Neniom por mencii. Kiam Ŝila puŝis la butonon, mi sentis iomete naŭzeteca, sed mi pensas ke tio malkreskiĝus tiam kiam mi alkutimiĝus je la, je la, aa, je la, mm, interfaco.” “Ĉu la ujo estis antaŭ de vi?” “Jes.” “Ĉu vi povus diri kies impresoj estis superaj, viaj aŭ de Don?” “Nu, estas preskaŭ kiel diris Don. Tio estis multe tro rapida por scii por certe. Tiom kiom mi povas diri, mi estis ankoraŭ estro de miaj propraj perceptoj, sed ili estis transpasitaj de la subita novaĵo de enkranigante tiujn de Don.” “Ĉu estas pli ekzakta por diri ke vi havis duoblan figuron de la ujo?” “Mmm, ne, ne ĝuste tiel. Aa, je nun, mi devus diri ion kiel, aa, tio estas pli kvazaŭ ĝemela perspektivo ol duobla figuro. Nu, nomu ĝin stereo. Ja, stereo-en-stereo! Vi scias, ni ne diras ke viaj okuloj vidas duoble kiam ni parolas pri ordinara vido. Via cerbo interpretas du iomete malsamajn figurojn, kaj kvankam ni ricevas senson de profundeco, ni ankoraŭ vidas duoblajn figurojn, dependante de ĉu vi koncentras al fono aŭ malfono. Nur fokusu je fingro, poste je iu ajn en la ĉambro. Do kion mi diras estas ke aldonante la okulojn de Don al miaj eble similas al ia pliega stereo-efekto.” Ŝila interrompis. “Sed ne forgesu ke ni nur temas pri unu eta suka ujo, kelkaj centimetrojn je vi, kiun vi nur vidis por du duopo de sekundoj.” “Ho, certe. Tamen, mi donas al vi senteton de la tuta efekto, ne nur la vida. Ekzemple, estas ankaŭ aŭda efekto kiun mi ne menciis. Dum la testo de Don, Ŝila ne laŭtnombris daŭre kiel ŝi faris dum mia—kaj subite ŝi sonis tre malsama je ‘mark-unu’—kiel ekŝaltante ekstran stereo-parolilon aŭ ion. Nu, eble ne tio. Sed io ekstra, io plilarĝa, mi ne scias. Kiel eĥo-ĉambro, aŭ dueto kun vi mem, aŭ scienc-fikcia sona efekto. Aŭ kio ajn. Nu, vi scias. Aldona paro de oreloj, nur tiel.” Don konfirmis. “Tio rememorigas min de tiu glumarko sur nia ‘Tubular Bells’ [Tuboformaj Tintiloj] albumo de Oldfield, ‘Kvaropafonia diskigo, por homoj kun kvar oreloj.’” A.Ĵ. pludiris, “Por resumi, doktoro, ŝajnas ke vi malpravas pri la termitoj.” “Diru refoje?” “Nu, mi dirus ke kion ni havas ĉi tie estas du cerboj, du korpoj, kaj unu menso.” Petro gruntis kaŭ daŭris skribante sur lia bloko. Ŝila diris, “Ĉu plaĉas al vi kaj Donido—mi intencis A.Ĵ.— por komenci manĝante la kafo-tablon nun?” A.Ĵ. klinis antaŭen kaj mordis al ĝin. Tiam Don diris, “Ŝila, nun ke vi faris tiom da penado kun la modemo, ĉu ni povus atingi la samajn rezultojn sen ĝi?” “Nu, vi scias tiom kiom ni pri tio. Vi estas tiu kiu diris ke vi ne povis senti kion okazas je A.Ĵ.” “Mi signifis post plilonga tempo. Ĉu ne oni supozas ke ĝemeloj estas pli sentemaj je E.S.P.?” (*1) “Ho, tio eble estas fakte. Petro ne pensas tiel—li ne kredas je E.S.P.—sed mi ne estus surprizita. Ĉiuokaze, la modemo povus esti kiel ekŝaltiga-ŝaltilo, aŭ trejnaj-radoj. Se vi lernas kiel agordi vin mem sen ĝi, ni volas esti unuaj por scii.” “Bio-reenmeto, ekzemple?” “Certe.” “Mem-hipnoto?” Petro respondis, “Kial ne?” Don kaj A.Ĵ. interŝanĝis suspektemajn ekrigardojn. “Tamen,” diris Ŝila, rigardante ŝian brakhorloĝon, “tio ne estas io kion vi devas fari je la komenca horo aŭ la komenca semajno; hodiaŭ estas la komenca tago de la cetero de viaj vivoj. Vi havos multon da tempo por kutimiĝi al tio, de estante du por la prezo de unu.” “Unu por du kaj du por unu,” Don eĥois. “Alia afero,” diris A.Ĵ. “Se ĉi tio estas ia cerbo-onda—aŭ elektromagneta—efekto, ĉu estas iuj ajn antaŭzorgoj kiujn Don kaj mi devas igi je unu la alia; mi ne scias, kiel ne iĝante grunditaj aŭ io. Mi estis preskaŭ tima por tuŝi Donon.” Petro mokis. “Ho, diable, vi du povus dormi kunkune, malgraŭ ĉiom.” Ne-komika. Don kaj A.Ĵ. estis sociaj liberaluloj pri preskaŭ ĉio ajn, sed iomete severmoraj; kaj kvazaŭ ŝranko-bigotoj pri samseksuloj. Ili grumblis naŭze; tiam Don diris kun ruza rideto, “Vi scias, mi ne volas ŝajni nedanka, sed ĉu estis ia ajn ŝanco ke vi povis fari inan klonon—anstataŭ li?” Ŝila aspektis ekkonsterna; A.Ĵ. ne sciis ĉu agi insultita aŭ komprena; do Petro respondis, “Ho, neniel, almenaŭ, ne kun nia aparato, en ĉi tiu aparta centjaro. Kiel ni diris, por Zeroksigi vin laŭ via nuntempa korpa formo estis relative farebla. Ĝuste kiel, eble estus tre komplika por desegni iun komputoran spliton, sed poste vi povas fortranĉi tiom multojn kiom vi volas.” Li pantomimis terpom-senŝeligilon. “Sed por fari je vi inan klonon—nu, ne eĉ BioSenlimo havas sufiĉan aparaton aŭ spertecon por tio, sen parolo pri tiu ĉi eta flankspektaklo.” “Mi pensas ke Donido rezultis bela tiel li estas, ĉu ne?” Ŝila protestis; A.Ĵ. poluris liajn ungojn. “Ho, li sufiĉos,” diris Don. Je tiu momento, la sonbendigilo ruktis pro la fino de ĝia kasedo. Petro rapide renversigis ĝin. Tiam li anoncis, “Eble ni devus lasi la ulojn iri hejmen kaj dekunpremiĝi iomete. Ni povus teni ilin ĉi tie tuttage—tutjare, se ili havus la tempon—sed mi scias ke Don havas raportojn por gradigi, kaj postaĵojn por respondi, kaj neniu popolgazeto nepre neniam pagos al ili iom milion dolarojn por senpera ekskluzivaĵo.” “Sed ni ne forpuŝas vin,” Ŝila aldonis, “krom se vi pensas ke vi estas pretaj, jam, por alkutimiĝi unu la alia. Se vi preferas atendi iom plu, kaj diskuti aliajn aferojn, nur diru tiel.” Don gestis supere. “Ho, senprobleme. Mi konis la ulon tutvive.” A.Ĵ. simple levis liajn brovojn. Don pludiris, “Ĉiaokaze, mi ne scias kion por diri kiun oni ne diris jam.” Li paŝis al Petro kaj premis manojn formale. “Tio estas rimarkinda atingo por vi kaj Ŝila, kaj ia defio por A.Ĵ. kaj mi.” Momentoj poste, A.Ĵ. faris kvar-manan manpremon kun Ŝila. “Amen kaj brave,” li subtenis. Ili translokis por duplikata aro de manpremoj. Tiam Don diris, “Ni faru grup-premon, kiel Carter-Begin-Sadat.” “Jes, ĉi tie antaŭ la vidbendigilo,” Petro proponis. Ili interplektis brakojn kaj manojn; tuj poste komencis amuzaĉi kaj improvizi. A.Ĵ. trudis lian pugnon kiel mikrofono sub la nazo de Ŝila kaj diris, “Fraŭlino Bernstin, kion vi faros kun via porcio de la Nobel-Prema mono?” Don puŝis ties pugnon flanke per sia, kaj diris, “D-ro Bernstein, ĉu vi pensis pri farante kvar Paŭl McCartney-ojn?” A.Ĵ. interrompis, “Ĉu du Mohammed Ali-ojn?” Don postulis, “Kial vi ne faris alian Albert Einstein?” A.Ĵ. etendis liajn manojn super lia kapo kaj kriis, “Rigardu ĉi tien, bonvolu, D-ro Meknaŭten,” kaj faris klikajn sonojn. Don igis same kaj petegis laŭte, “Petro, unu plu bildo kun vi kaj Ŝila kaj la kuriozulo.” Post la petolado kvietiĝis, Petro diris, “Se vi staras flanko ĉe flanko, lasu min akiri vidbendan proksimaĵon.” Li malkroĉis la kameron de ĝia tripiedo, kaj malrapide ĉirkaŭigis la paron. Ŝila ekrigardis tra la latkurtenoj kaj diris, “Pluvas ekstere. Don, ĉu vi venis per aŭto? Ni pensis ke ni devus doni al unu de vi veturon hejmen, ĉar vi endas ne esti vidota en la sama aŭto ankaŭ.” “Ne, nuro kion mi havas estas biciklo.” “Ni ĉiuj povas iri en la kamioneto,” Petro diris, “kaj ni metos A.Ĵ.-n kaj Ŝilan en la malantaŭan sekcion, kie oni ne rimarkas ilin. Sed ni estu diskretaj. Don kaj mi povas meti la biciklon dum vi du atendas ĉi tie. Se neniu alia aperos, mi hupos, kaj tiam vi elvenu. Samafere kiam ni atingas la ejon de Don—A.Ĵ., ne eliru ĝis Don estas jam fora kaj la strato estas senhoma. “Estonte, vi uloj devas ellabori kiel ne esti vidita kune, aŭ kion por diri se hazarde tio okazas. La punkto estas, ke mi ne proponus ke ambaŭ de vi iri al la gazetbudo por alpreni la dimanĉan Tempojn morgaŭ.” “Se pluvas, mi lasos Donon preni ĝin.” “Rajtas al mi la rubrik-sekcio.” “Unu afero plu,” Petro diris, skribaĉante telefonnumerojn sur du folietoj de preskriba notbloko, kaj transdonante po unu al Don kaj A.Ĵ. “Se iu ajn de vi havas la plejetan ajn problemon, mensan aŭ fizikan aŭ medicinan, ne hezitu por voki Ŝilan aŭ min je ajna tempo tage aŭ nokte.” “Ĉu vi volas specimenon morgaŭ jam?” “Jes, mi intencis voki vin morgaŭ tagmeze ĉiaokaze, kaj tiam Ŝila aŭ mi povas ekviziti por alpreni ĝin, kaj vidi kiel vi fartas.” “Nu do. Domservo!” “Nu, morgaŭ almenaŭ. Poste ni pripensos.” Ŝila kaj A.Ĵ. sidis malrekte sur la plafono de la kargo-spaco de la kamioneto, kune kun la biciklo. La filo de Petro ekipis ĝin per matraco sed malmultaj aliaj agrablaĵoj. A.Ĵ. komentis, “Do ĉi tiel estas kiel mi iris de, aa, la cisterno al la oficejo de Petro?” Ŝila kapjesis penseme. “Ekzakte kie estas tiu lab-o?” Ŝila ŝajnis heziti por respondi, dirante malprecize, “Estas for en la Suda Fino.” “Kaj kiel vi portis la korpon—mi signifas, en la kamioneton kaj eksteren?” Refoje Ŝila ŝajnis malpli ol sia kutima anima memo, kaj nur donis lakonan respondon: “Brankardo.” “Nu, ĉu neniu demandis kio okazas tie—” (li interrompis sin per parodio de policano) “‘he, kie vi portas tiun korp’?’” Ŝila ridetris malforte, sed ŝajnis laca. “Ho, Donido, kiel vi supozas ni portas kadavrojn ĉirkaŭ al la medicina lernejo?” “Mi ne scias. Mi neniam estis medicina lernanto.” La sekva respondo de Ŝila ŝajnis iomete pli intensa. “Aktuale, Don—A.Ĵ.—tio estis risketa. Ni nur devis esperi—kaj zorgi—ke neniu vidis nin, ĉar vi ne estis kadavro. Vi estis perfekte viva—tiom kiom ni sciis!—sed la sinsekvigaĵaj stimulaĵoj ne estis ekkomencantaj je tiam.” “Kaj ĉu iu ajn vidis vin?” “Ne. Estis la kvara matene.” “Ĉu vi estis veka tiom malfrue—tiom frue?” “Donido, ni estis vekadaj ekde hieraŭ posttagmeze kiam Petro registris vian mensan hologramon. De tiam ĝis nun tio estis unu longa operacio. Fakte, ni apenaŭ havis iom ajn dormon dum la lastaj du semajnojn.” “Vi uloj devas esti aĉa-lacaj!” Ŝila kapjesis kaj lasis sian kapon fali sur ŝultro de Don; ĉu pro montro aŭ reale li ne estis certa. Post longa elspiro ŝi murmuris emfaze, “Sed tiom estas la atingo ke oni apenaŭ rimarkas dum oni faras ĝin. Eble samtempe morgaŭ mi havos tremaĉojn kiam tio komencas ensorbiĝi je mi.” Ŝia voĉo drivis for; A.Ĵ. ne sciis kiel respondi, do li diris nenion. Ŝila subite sidis rekten. “Sed ni faris ĝin!” Ŝi rigardis A.Ĵ.-n je okuloj momente. “Ni faris vin, mi signifas. Ne, mi ne signifas tion. Ni nur …” (Ŝi refaligis ŝian kapon al ŝultro de A.Ĵ.) “… reciklis ĉi tiun eron de la viva forto.” Baldaŭ la kamioneto trairis la mallongan distancon al la loĝejo de Don kaj haltis. Ŝila sidis rekten denove. La antaŭa pordo malfermis kaj fermis dum Don rapidis tra la pluvo. Petro frapetis sur la partiga-fenestro kaj tenis supren lian manon al Ŝila kaj A.Ĵ. Ili atendis. Ŝila daŭrigis ŝian monologon per sonĝa voĉo. “Ni antuae loĝis in Puerto Riko kiam mi estis juna. La plinovajn domojn oni konstruis de betono. Ili havis platajn tegmentojn. Mi ŝatis rigardi ilin dum konstruado ĉe mia najbarejo. Oni havus etan betono-miksilon funkciante ĝuste tie ĉe la situo, kaj laboristoj puŝante ĉarumojn supren deklivoj por verŝi betonon en lignaj formiloj por muroj, po du aŭ tri futoj la vico. Ili povus pasigi tagojn post tagoj konstruante la fundamentojn kaj la murojn tiel, iom post iom. Sed farante la tegmenton estis tute malsama. Ili devis verŝi ĉiom dum unu tago. Ili komencis frue matene kaj daŭris ĝis malfrue nokte, ĝis la tegmento estis tute finita.” La pordo malfermis kaj fermis ĉe la flanko de Petro. Ŝila stariĝis je siaj genuoj, kaj taŭzis la retiriĝan harlimon de A.Ĵ. “Ni tegmentigis vin entute, Donido, ĉiom en unu nokto.” Momentoj poste, Petro malfermis la malantaŭajn pordojn de la kamioneto. “Estas sendanĝera,” li diris, helpante Ŝilan kaj A.Ĵ.-n elpaŝi, kaj eltiri la biciklon. A.Ĵ. mansignis al ambaŭ. “Ĝis la revido por nun.” “Jes, ĝis la revido por nun,” Ŝila vokis mallaŭte. “Gardu bone vian fraton.” A.Ĵ. rapidigis la biciklon en barakon, tiam kuris supren sur la ekstera malantaŭa ŝtuparo al lia dua-etaĝa apartamento. (*1) Ekster-sensa perceptado. Reiru |