| The Me Clone (English) |
La Mi-Klono (Esperanto: Unikodo UTF-8) |
Part II
THE PARTY OF THE SECOND PART Chapter 11: The Secret Identity “Welcome to my humble abode,” said Don. “Somehow it feels like I’ve been here before,” A.J. answered. “Naw; just déjà vu.” A.J. picked up a washcloth from a desk-side shelf to wipe the rain from his glasses, as Don would—or had: the cloth was already a trifle damp. That done, Don and A.J. stared at one another for a few moments in renewed and rueful disbelief. Then A.J. flung himself into the reclining chair and reared back two stops. Don settled for the couch, which he seldom used; it hadn’t occurred to him A.J. would get the recliner first. “Well!” Don pronounced. “What have we let ourselves in for, and God almighty, where do we go from here?” He had put his hands on the sides of his head. A.J. mimicked the gesture, and rocked his head from side to side as well, with a well-known groan, “O-o-o-h, no-o-o-o!” Well known to them, that is, because it was a running-joke-routine in the long-ago lectures of their favorite high-school history teacher, Mr. Romney. Whenever some historical fiasco occurred, the whole class would groan in unison with him. Then A.J. added, more seriously, “I wouldn’t even try to dwell on what it all means, or we’d never get out of a philosophic finger-trap. I think we’ll just have to take it one day at a time, just play it by ear …” “Yeah, play it by ear all right,” said Don, pinching his ear lobes. “I wonder when Sheila’s gonna have that modem ready for us.” “And what do you make of Sheila, by the way?” “Oh, she seemed like a nice enough person.” “Oh, come on, I mean, don’t you think she was flirting with us?” “The thought is father to the wish.” “No, really, don’t you think?” “Pygmalion syndrome, eh?” A.J. threw up his hands. He knew as well as Don that they were decidedly not womanizers. They’d been true to Angela, and that was that; finis. Of course, they’d had a pilot light in the corner of their eye since then, just in case. “So: I wouldn’t mind.” “An M.D.? Who are you kidding? We—you’d have more in common with an Irish barmaid.” A.J. knew as well as Don that they were decidedly not drinkers and not pub-crawlers, and had not a single cc of Irish soul in their veins. “What’s wrong with an M.D.?” “Nothing, but come off it. It’s a different culture. And a girl that bright is already married or hitched. Or shacked up with Pete. Can’t you tell, they must be as thick as Pierre and Madame Curie.” A.J. fished McNaughton’s note out of his shirt pocket. “They seem to have separate phone numbers.” “On separate bedside tables?” “Check the phonebook.” “Well, if you think that there’s one one-hundredth of an iota of a chance that Sheila’s going to be more than professionally interested in you—in us—, then go for it. You’ll have to see her every day anyway for the next couple of weeks. And every day you can bring her a bunch of crap.” A.J. winced all over. But he knew there was no malice in Don’s jibes. Just as Don knew, and was slightly unnerved, that A.J. was saying what Don was wishfully-thinking about Sheila. And A.J. knew as well as Don that it would be as ridiculous to fantasize about Sheila’s friendliness as it would be to read something into the smile of a comely clerk at K-Mart. A.J.’s stomach rumbled, and he said, “I think I could go for something a bit more substantive than juice and bananas.” He bounced out of the recliner, opened the refrigerator, and paused in contemplation. Don watched uneasily. He didn’t mind the open door, but Angela used to scold him no end for wasting the cold, and now A.J. was warming the icebox. Then the freezer section. Finally A.J. said, “What became of the chocolate chip ice cream?” “Oh, I finished that this morning.” “Aw, too bad.” A.J. turned to the cupboard. “I guess I better have something bland for lunch anyway. Want to split a can or two of macaroni and cheese?” “Yeah, O.K. Let’s start with one, see if it agrees with you.” Within moments, A.J. had served up a saucer each of the macaroni, without heating it, the same as Don was wont to do. “Now that hits the spot,” A.J. said between mouthfuls. “I’ve hardly had a bite to eat in the last 46 years. Or the last two weeks, as the case may be.” Don simply nodded. He was a little disconcerted at how badly A.J. (and who else??) slouched in the dining room chair. Don found himself sitting up a little straighter as a result. And A.J. had caught a droplet of cheese sauce on his beard; should Don say something about that? Did it happen to himself very often? After the last of the macaroni, A.J. continued, “You know, I’ve been thinking: for our first division of labor, I ought to see about sprucing up our meals. That’s something I’ve—you’ve—we’ve been wanting to do for a long time.” “Good idea.” Indeed, Don had been rather a good cook in his younger days, but in recent years his menus had become dull and expedient in deference to all the research and writing he was immersed in. He had always intended to revisit his cookbooks; had always put it off. Now A.J. could do it, while Don’s Finland research project wouldn’t lose a beat. Don brought a bag of fudge sandwich cookies to the table. A.J. was about to reach for one, when suddenly a funny look crossed his face. “Uh, oh, I think there’s going to be a problem here.” “Stomach O.K.?” “No, it’s not that.” A.J. retracted his lips and clacked his teeth. “Now that I have a perfect set of teeth, I’ve been given a chance to repent and keep them that way. I’ll have to think twice about junk food from here on. Right now this house is full of temptation …” Don looked crestfallen, and gave a long low moan—partly in envy of A.J.’s teeth, partly in worry as to whether he would have to keep a secret stash of snacks to enjoy out of A.J.’s sight, partly in alarm that A.J. might shame him into a health-food routine. And A.J. knew as well as Don that besides the fudge creme cookies, within easy reach were several bottles of Coke, a can of chocolate syrup, several boxes of graham crackers, a bag of broken chocolate rabbits from a post-Easter sale, a bag of chocolate marshmallow cookies, and on and on: almost an entire week’s supply. Meanwhile, Don watched closely while A.J.’s face plainly evidenced the spinning of wheels of indecision. How well Don knew the feeling. After a minute or so of intense ratiocination, A.J. muttered, “Well, maybe if I brush my teeth right away … ,” and helped himself to two (actually, three) cookies. “‘Good old wishy washy Charlie Brown …’” Don recited, with a smile of cynical sympathy, knowing that A.J. knew it was the punch line of a Peanuts comic posted on his office door. “‘Holding his pocket handkerchief before his streaming eyes …’” A.J. countered. He did look a bit stricken by the fourth cookie, and headed for the bathroom, from whence then emerged the sounds of vigorous toothbrushing. Eventually, A.J. came out, whereupon Don took his place, only to call out, “Hey, whose toothbrush did you use—oops; what am I saying!” They both guffawed out of all proportion to the incident. Don had a tendency, in private, to chortle unduly at very trivial dislocations, and very tragic news stories. Now he had a mirror with a soundtrack. Luckily, A.J. had tarried to turn on the radio, so this time Don got the recliner, and A.J. was left with the couch. Oldies were playing, and for the nine-thousandth time, Roy Orbison was gargling, “Oh, Pretty Woman”. It was a so-so song—once in awhile. “‘Mercy!’” A.J. sang out, as he got up to turn off the radio, pending a less overplayed selection. Then he added, “Hey, how about a duet!” and proceeded forthwith. “‘Johnny is a joker … ’” “‘He’s a bird!’” “‘A very funny joker … ’” “‘He’s a bird!’” “‘But when he jokes my honey … ’” “‘He’s a dog!’” “‘His jokin’ ain’t so funny … ’” “‘What a dog!’” “‘Johnny is a joker that’s a-tryin’ to steal my baby … ’” “‘He’s a bird dog … !’” Don strummed the air vigorously: “Bom-bom, bom-bom, bom-bom-bom-bom!” Then he added, “Ah; too bad I never took more than a couple of guitar lessons.” “So? Maybe I could pick up on it again. If the modem works …” “ … we’ll both know how to play. You know, A.J., you might even be worth your room and board.” “Which reminds me, we still have an awful lot of practical details we’ve got to work on in pretty short order.” “Yeah, we need some more toothbrushes.” “Well, not just that. We've got to make some decisions about my identity, secret or otherwise.” “Imagine that, a new identity crisis at our age.” “I don’t know, the more I think about it, the more ticklish it looks.” A.J. had gone to the desk and set fresh notebook paper in the clipboard, so Don went back to the recliner. “The trouble is,” A.J. continued, “you and I are not the type who know how to fib, but somehow one or both of us is going to have to put on a heck of a lot of false feathers.” “Hmmmmm.” “And I suppose the burden is going to have to fall on me.” “Hmmmmm.” “But modem or otherwise, we’ll have to coordinate our stories perfectly. Can’t have you telling somebody you’re my brother, while I’m purporting to be your cousin or whoever.” “Hmmmmm.” “And there’s the question of our looks. Pete said one of us ought to shave.” “Darn it all, A.J., no sooner do I—we—get the Giftie Gie Us—by some unbelievable happenstance!—then we’ll have to spoil it all by one of us changing our name, our looks, our past. Hell, maybe you couldn’t even live in the same town, much less the same house.” “Well, what else can we do? Pete has indicated we’d be in acute danger if the idea got around that we might be clones. That is, I mean, I’m the clone, but we are—well, what are we?” “You mean brothers?” “Well, yes, that; but you know we’re a lot more than that.” “Alter egos?” “Oh, maybe sooner or later. But right now I’m your same ego. Is there a word for that?” “I doubt it!” “Think of one.” “Um. Hmmm. How about ‘co-ego’?” “Great. So as it now stands, I’m not just your clone, but I’m your co-ego, and you’re mine. And vice versa.” “Synergy!” “So here I am, your co-ego. But it looks like I’ll have to split. Take off. Be someone else.” “Aaargh.” “I agree!” “Well, it was nice while it lasted.” “And I could visit incognito. Swap ideas. Hitch up the modem.” “I wonder if we could link through a real modem?” “Eh?” “I mean, hitch our earclips to a telephone modem, and then mindlink over the phone if necessary.” “Have to ask Sheila. You know as much about either kind of modem as I do—zero point zero.” Don’s face was squeezed into its hard-thinking look. “I wonder if there’s some way you could stay right here indefinitely. As long as you wanted to, anyway.” “How?” “Well, suppose you didn’t even change your appearance, and just functioned as an alternate me, a substitute me, an expanded-consciousness us. You might even be good company.” “Ah. To be sure. But how?” “Well, uh, sort of purloined-letter style. Don’t try to hide anything. You know, I mean, don’t go flaunting it in broad daylight. But just sort of be cool about it. People aren’t going to believe it anyway, so if anyone asks any questions, we could even tell them the truth. ‘Him? Oh, he’s my clone.’” A.J. looked thoughtful but skeptical. “Anh. It might buy us a little time to make up a better cover story, but that wouldn’t work in the long run. Your idea is kind of ironic, when you stop and think about it.” “How so?” “It’s a reverse twist on Superman’s problem: it’s as if Clark Kent’s secret identity was—Clark Kent. And he mustn’t let anyone find out!” |
Parto II
LA PARTIO DE LA DUA PARTO Ĉapitro 11: La Sekreta Identeco “Bonvenu al mia humila loĝejo.” diris Don. “Iel mi sentas kiel mi estis ĉi tie antaŭe,” A.Ĵ. respondis. “Ho ne; nur deĵa-vu’.” (*1) A.Ĵ. prenis lavtukon de skribtabla breto por viŝi siajn okulvitrojn, kiel Don farus—aŭ faris: la tuko estis jam iomete malseketa. Tion farita, Don kaj A.Ĵ. fiksrigardis unu la alian dum kelkaj momentoj je renova kaj malgaja malkredeco. Tiam, A.Ĵ. ĵetis sin en la kuŝiga seĝo kaj retropuŝis sin du-poze. Don kontentaĉis sin per la sofo, kiun li malofte uzis; li ne antaŭvidis ke A.Ĵ. prenus la kuŝantaĵon unue. “Nu do!” Don deklamis. “En kion ni lasis nin, kaj Dio-ĉiopove, kien ni iros ekde tie ĉi?” Liaj manoj estis sur siaj vangoj. A.Ĵ. mimikis la geston, kaj ankoraŭ balancis sian kapon flank-al-flanke, kun bon-konata ĝemo, “Ve-e, ne-e!” Bon-konata al ili, tio estas, ĉar tio estis ripetema ŝercado en la antaŭlongaj lekcioj de ilia preferata licea historio-instruisto, S-ro Romni. Kiam ajn okazis ia historia fiasko, la tuta klasanaro ĝemus kunkune kun li. Tiam A.Ĵ. aldonis, pli serioze, “Mi ne eĉ penus pripensi je kio tio signifas, aŭ ni neniam eligus el filosofa fingra-kaptilo. Mi pensas ke ni nur devas agi po tago, nur ludi per orelo …” “Jes, ludi per orelo, ja,” diris Don, pinĉante siajn orelajn lobojn. “Mi scivolas kiam Ŝila havos tiun modemon preta por ni.” “Kaj kion vi opinias pri Ŝila, parenteze?” “Ho, ŝi ŝajnis kiel sufiĉa plaĉa persono.” “Ho, venu plu, mi signifas, ĉu vi ne pensas ke ŝi flirtis je ni?” “La penso patras la deziron.” “Ne, reale, ĉu vi ne pensas tiel?” “Pigmaliona sindromo, ej?” A.Ĵ. ĵetis supren la manojn. Li sciis tiel bone kiel Don ke ili tutcerte ne estis amoruloj. Ili restis fidelaj je Anĝela, kaj tio estis ĉio; finita. Ekde tiam, kompreneble, ili tenis iometan serĉlumeton okule, pro sortokazo. “Do; mi ne plendus.” “Kuracistino? Kiun vi blagas? Ni—vi havus pli komunan kun irlanda verŝistino.” A.Ĵ. sciis tiel bone kiel Don ke ili tutcerte estis nek drinkuloj nek tavernuloj, kaj havis ne eĉ eron da irlanda animo en la vejnoj. “Kiel malĝustas kuracistino?” “Neniel; sed forgesu ĝin. Tio estas malsama kulturo. Kaj fraŭlino tiom brila estas jam edziĝa aŭ ligita. Aŭ kunloĝa kun Petro. Ĉu vi ne povas vidi, ke ili estus tiel kunkune kiel Pierre kaj Marie Curie.” A.Ĵ. prenis la noteton de Meknaŭten el lia ĉemizpoŝo. “Ili ŝajnas havi apartajn telefon-numerojn.” “Sur apartaj apudlita-tabloj?” “Kontrolu la telefon-libron.” “Nu, se vi pensas ke estas unu centono da joto de ŝanco ke Ŝila estos pli ol profesie interesiĝa pri vi—pri ni—, celu ĝin. Vi devos vidi ŝin ĉiutage dum la venontaj du semajnoj. Kaj ĉiutage vi povas doni al ŝi stakon de sterko.” A.Ĵ. grimacis forte. Sed li sciis ke la incitoj de Don ne havis malicon. Ĝuste kiel Don sciis, iomete konsternite, ke A.Ĵ. laŭtdiris kion Don kaŝpensis pri Ŝila. Kaj A.Ĵ. sciis tiel bone kiel Don ke estus tiel ridinda por fantazii pri la afableco de Ŝila kiel estus por supozi ion pri la rideto de iu bela kelnerino. La stomako de A.Ĵ. grumblis, kaj li diris, “Mi pensas ke mi povus uzi ion iomete pli substance ol suko kaj bananoj.” Li eksaltis el la kuŝantaĵon, malfermis la fridujo, kaj paŭzis en kontempleco. Don rigardis maltrankvile. Li ne ofendiĝis pri la malferma pordo, sed Anĝela kutime riproĉis lin senfine pro malŝparante la malvarmon, kaj nun A.Ĵ. varmigis la fridujon. Poste la frostigujan sekcion. Finfine A.Ĵ. diris, “Kie iris la ŝokoladera glaciaĵo?” “Ho, mi finis tiun ĉi-matene.” “Ho ve.” A.Ĵ. turnis al la ŝranko. “Ĉiaokaze mi endas havi ion mildan por tagmezmanĝo. Ĉu vi volas dividi ujon aŭ du de makaronio kaj fromaĝo?” “Jes, bone. Ni komencu kun unu, vidi se ĝi akordiĝas kun vi.” Preskaŭ tuj, A.Ĵ. servis subtason po ĉiu de la makaronio, sen varmigante ĝin, same kiel Don emis fari. “Nu do, tiu trafas,” A.Ĵ. diris inter buŝplenoj. “Mi apenaŭ havis ion por manĝi dum la lastaj 46 jaroj. Aŭ la lastaj du semajnoj onidire.” Don nur kapjesis. Li iomete konsternetiĝis pri kiel malbone A.Ĵ. (kaj kiu alie??) malrekte sidis sur la manĝeja seĝo. Don rimarkis sin sidante iom plirekte pro tio. Kaj A.Ĵ. kaptis eron de fromaĝa saŭco sur lia barbo; ĉu Don diru ion pri tio? Ĉu tio okazas al si tre ofte? Post la fino de la makaronio, A.Ĵ. pludiris, “Vi scias, mi estis pensanta: por nia unua divido de laboro, mi devus peni plibonigi niajn manĝojn. Tio estas io kiun mi—vi—volis fari por longa tempo.” “Bona ideo.” Ja, Don estis iom bona kuiranto kiam li estis plijuna, sen nuntempe liaj menuoj iĝis tedaj kaj oportunaj pro tiom da lia esplorado kaj skribado. Li ĉiam intencis reviziti liajn kuirlibrojn; li ĉiam prokrastis tion. Nun A.Ĵ. povus fari ĝin, dum la Finnlanda esplorada projekto de Don ne perdus takton. Don portis saketon de ŝokolad-sandviĉaj kukektoj al la tablo. A.Ĵ. preskaŭ prenis unu, kiam subite komika mieno transpasis lian vizaĝon. “Ho ve, mi pensas ke estos problemo ĉi tie.” “Ĉu stomako malboniĝas?” “Ne, tio ne estas tiu.” A.Ĵ. retiris la lipojn kaj klikis la dentojn. “Nun ke mi havas perfektan aron de dentojn, mi havas ŝancon por penti kaj teni tiujn tiel. Mi devos pensi dufoje pri aĉa nutraĵo ekde ĉi-minuto. Ĝuste nun, ĉi tiu domo estas plenplena de tentaĵoj.” Don aspektis malfeliĉa, kaj faris longan kvietan ĝemon—parte pro envio de la dentoj de A.Ĵ., parte pro maltrankvilo pri ĉu li devus teni kaŝstaplon de manĝetoj por ĝui preter la vido de A.Ĵ., parte pro alarmo ke A.Ĵ. eble hontigus lin en rutinon de sanecaj nutrajoj. Kaj A.Ĵ. sciis tiel bone kiel Don ke krom la ŝokalad-kremaĵaj kuketojn, estis facile preneblaj kelkaj boteloj de kolaaĵo, ujo da ŝokolad siropo, kelkaj skatoloj de dolĉa-tritik-krakenoj, saketo de rompitaj ŝokolad-kunikloj de post-Paska rabatvendo, saketo de ŝokolad-gelaten-bombonaj kuketojn, kaj plu kaj plu: preskaŭ tutsemajna provizo. Dumtempe, Don rigardis zorge dum la vizaĝo de A.Ĵ. klare montris la ŝpinado de radoj de nedecideco. Kiom bone Don konis la senton. Post minuto aŭ plu de intensa raciado, A.Ĵ. murmuris, “Nu, eble se mi brosas miajn dentojn tuj …” kaj servis al si du (fakte, tri) kuketojn. “‘Afabla jesa-nea Ĉarli Braŭn …’” Don deklamis, kun rideto de cinika kunsentado, sciante ke A.Ĵ. sciis ke tiu estis la frapfrazo de iu komik-bildstrio de “Peanuts” (*2) afiŝita sur lia oficeja pordo. “‘Per larmoplena poŝa tuk’ / Kovrante la okulojn,’” (*3) kontraŭis A.Ĵ. Li ja aspektis iomete afliktita je la kvara kuketo, kaj marŝis al banĉambro, el kiu tiam eliris la sonoj de energia dentobrosado. Iam poste, A.Ĵ. revenis, je kiam Don anstataŭis sin tie, subite elvokante, “He, kies dentobroson vi uzis—ho, mis!—kia demando!” Ili ambaŭ ridegis tute ekster proporcie de la incidento. Don havis emon, private, por ĝojkluki preterĝuste al tre bagatelaj misoj kaj tre tragikaj novaĵ-rakontoj. Nun li havis spegulon kun sonstreko. Bonŝance, A.Ĵ. paŭzis por ŝalti la radion, do ci-foje Don prenis la kuŝantaĵon, kaj A.Ĵ. devis toleri la sofon. Maljunum-kantoj ludis radie, kaj naŭ-mil-foje, Roy Orbison gargaris “Oh Pretty Woman” [“Ho Belalino”]. Ĝi estis iom-inda kanto—iam malofte. “‘Jena!’” elkantis A.Ĵ., dum li ekstaris por malŝalti la radion, ĝis iu malpli-tro-ludita selekto. Tiam li aldonis, “He, ĉu dueto!” kaj ekkomencis tuj. “‘Johan petolanto …’” “‘Ia bird’!’” “‘Amuza petolanto …’” “‘Ia bird’!’” “‘Sed al amato mia …’” “‘Ia hund’!” “‘La petol’ estas fia …’” “‘Kia hund’!’” “‘Johan petolanto penas ŝteli mian bebon …’” “‘Birdohundo!’” Don kordludis la aeron vigle: “Bom-bom, bom-bom, bom-bom-bom-bom!” Tiam li aldonis, “Ho, bedaŭrinde ke mi neniam prenis pli ol duopo de gitar-lekcionoj.” “Do? Eble mi povus rekomenci ĝin denove. Se la modemo efikas …” “… ni ambaŭ scios kiel ludi. Vi scias, A.Ĵ., vi eble valoras via ĉambro kaj manĝo.” “Kiu rememorigas min, ni ankoraŭ havas aĉan multon da praktikajn detalojn kiujn ni devas ellabori preskaŭ tuj.” “Jes, ni bezonas iom pli da dentobrosoj.” “Nu, ne nur tio. Ni devas fari decidojn pri mia identeco, sekreta aŭ alia.” “Imagu tion, nova identeca krizo je nia aĝo.” “Mi ne scias, ju pli mi pensas pri tio, des pli tikla tio aspektas.” A.Ĵ. iris al la skribtablo kaj metis freŝan notlibran paperon en la agraftabulo, do Don reiris al la kuŝantaĵo. “La problemo estas,” A.Ĵ. pludiris, “ke vi kaj mi ne estas la tipo kiu scias kiel mensogeti, sed iel unu aŭ ambaŭ de ni devos surporti aĉ-multojn da falsaj plumoj.” “Hmmmmm.” “Kaj mi supozas ke la ŝarĝo devos fali sur mi.” “Hmmmmm.” “Sed modeme aŭ alie, ni devos kunordigi niajn rakontojn perfekte. Ni ne lasu vin diri al iu ke vi estas mia frato, dum mi pretendas esti via kuzo aŭ kiu ajn.” “Hmmmmm.” “Kaj restas la demando de niaj aspektoj. Petro diris ke unu de ni devus razi.” “Diable ĉiel, A.Ĵ., tuj kiam mi—ni—akiris la Donacon Ja—per ia nekredebla hazardaĵo!—tiam ni devas fuŝi ĉion per unu de ni ŝangante nian nomon, nian aspekton, nian pasintecon. Aĉ, eble vi ne povus eĉ loĝi en la sama urbeto, nepre ne en la sama domo.” “Nu, kion alie povas ni fari? Petro indikis ke ni estus en akuta danĝero se la ideo ĉirkaŭiĝis ke ni eble estas klonoj. Tio estas, mi intencas, mi estas la klono, sed ni estas—nu, kio estas ni?” “Vi intencas fratoj?” “Nu, jes, tio; sed vi scias ke ni estas multe pli ol tio.” “Ali-egooj?” “Ho, eble pli malpli baldaŭ. Sed ĝuste nun mi estas via sama egoo. Ĉu estas vorto por tio?” “Mi dubas!” “Faru iun.” “Mmm. Hmmm. Ĉu ‘kun-egoo’?” “Bonege. Do tiel ĝi nun restas, mi estas ne nur via klono, sed mi estas via kun-egoo, kaj vi estas mia. Kaj inverse.” “Sinergio!” “Do jen mi estas, via kun-egoo. Sed povas esti ke mi devas foriri. Elkuri. Esti iu alia.” “Ho ve.” “Mi akordas!” “Nu, estis ĝuebla dum tio daŭris.” “Kaj mi povus viziti inkognita. Interŝanĝi ideojn. Kroĉi la modemon.” “Mi scivolas ĉu ni povus ligi per reala modemo?” “Ej?” “Mi intencas, kroĉi niajn orelagrafojn al telefona modemo, kaj tiam mensa-ligi tra la telefono se necese.” “Devas demandi Ŝilan. Vi scias tiom pri iu el la du specoj de modemoj kiom mi—nulo punkto nulo.” La vizaĝo de Don stringiĝis en ĝia diligenta-pensanta mieno. “Mi scivolas ĉu iel vi povus resti ĝuste ĉi tie nedefinite. Tiel longe kiel vi volas, ĉiuokaze.” “Kiel?” “Nu, supozu ke vi ne eĉ ŝanĝus vian aspekton, kaj nur funkciis kiel alia mi, anstataŭa mi, ekspansiĝita-konsciaj ni. Vi eble eĉ estus bona kunulo.” “Ha. Certe. Sed kiel?” “Nu, ah, iom ŝtelita-letero-maniere. (*4) Ne penu kaŝi ion ajn. Vi scias, mi intencas, ne paradu tion dum plena taglumo. Sed nur estu iom aplomba pri tio. Homoj ne kredos tion ĉiaokaze, do se iu ajn demandas ion ajn, ni povus eĉ diri al tiu la veron. ‘Li? Ho, li estas mia klono.’” A.Ĵ. aspektis pensema sed skeptika. “Ho nu. Tio eble donus al ni iometon da tempo por krei plibonan kovran rakonton, sed ĝi ne efikus longtempe. Via ideo estas iom ironia kiam oni haltas kaj pensas pri ĝi.” “Kiel do?” “Estas inversa tordo je la problemo de Supervir’: estas kvazaŭ la sekreta identeco de Klark Kent estas—Klark Kent. Kaj li nepre devas ne lasu iun ajn ekmalkovri tion!” (*1) “déjà vu”, franca-angla esprimo por iluzia sento ke oni jam spertis ion. Reiru (*2) “Peanuts” [= Arakidoj]: fama Usona komik-bildstrio; la verkisto Charles Schulz intencis ke ties nomo estu “Uletoj”, sed “Arikidoj” daŭris. Reiru (*3) El “La Ĉarpentisto kaj Rosmaro” [“The Walrus and the Carpenter” de Lewis Carroll; tradukis William F. Orr, c. 1995.] Reiru (*4) “The Purloined Letter” [“La Ŝtelita Letero” ]: fama novelo de Edgar Allen Poe pri iu ne-tre-kaŝita aĵo. Reiru |