| The Me Clone (English) |
La Mi-Klono (Esperanto: Unikodo UTF-8) |
Chapter 12: The Other Options “Ha ha!” Don meanwhile saw that A.J. had divided his notepaper with a small T-square into four quadrants. Just as Don himself might have. “Well, let’s review some options,” A.J. said. “How about, number one, the Accidental Look-Alike, and Pete introduced us at a party because he was so amazed at the resemblance. I’d get another apartment, come across as self-employed or something like that, free-lance writer, whatever, try to vary my looks from yours just a little bit, but mostly stay in pretty close touch with you.” “That sounds plausible. You don’t want to go with a Long-Lost Twin Brother routine?” “Naw, that would never fly. How would we ever explain it to Mom and Hamilton?” “Oh, right; I wasn’t even thinking.” Their father was deceased; their mother was ailing and lived a couple of time zones away, with Hamilton’s family. “Option number two. What I was mentioning before. As soon as I get a medical discharge, we’ll cook up our own federal-witness-protection-program. I’ll move to Springfield or somewhere, get a tennis-ball haircut, carve out my own niche, and keep in touch with you as cautiously as possible.” Don wobbled his head noncommittally. “Number three?” “Well, I guess that’s your Purloined Letter approach. I’d just settle in here; we’d try to be functional co-egos; and brazen it out till we start hearing tappy noises on the telephone.” “And four?” “Well, maybe three is enough for now. I have a funny feeling that we might end up using each of them in turn.” “Could be. Could be.” A silence descended. A.J. had lapsed into a brown study. His face was contorted in concentration. Don watched nervously. He was not alarmed about A.J.; it was just that Don knew all too well that he had that same facial tic, squinting and worse, whenever some difficult matter needed thinking about. Or at least Don was somewhat aware of that mannerism of his. But now in broad daylight his own face was visible to him, frozen in a gargoyle frieze. Not pretty. Then A.J. abruptly stood up, pacing, and jammed his hands into his back pockets forcefully enough to weaken several stitches inside and out. (Most of Don’s pockets suffered that way.) “Dammit, Don, I can’t really hack the thought of a cover story. At least not yet anyway. Maybe I’ll get used to this double-double business after a few more days or a few more weeks. You can put down in my diary that clone shock is catching up with me.” Don nodded sympathetically. “Another division of labor? You want me to do both our diaries?” “Oh, no, that was just a manner of speaking. I guess we’ll have two of them from here on out. But there’s another practical problem, besides toothbrushes: Pete said to be careful what we put in writing, and I guess that applies to our diaries. We may have to start using Esperanto, or elliptical double talk, or something.” “Well, we’ll be doing lots of that anyway: double talk.” “Uuuuugh. But seriously, Don the point is, I don’t want to be somebody else; I don’t want to live somewhere else. I want to be me. You. Us. Well, you know …” At this point, soft movie music and a hug seemed to be in order, but Don and A.J. had too much reserve to indulge in that sort of thing. Besides, they both knew that “being us” was a freighted phrase back in the days of Angela. So a reciprocal silent chuckle of empathy was all that passed between them. “ … second the motion,” said Don. “And, um, there’s, uh, another thing,” A.J. added with rather obvious embarrassed hesitation. “Oh?” “Well, don’t laugh but …” “Yes … ?” “Um, I don’t think I really go for this name ‘A.J.’ either. I got carried away there.” “Ah; but what … ?” “I’ve been giving it some second thought. All things considered, I’d rather be Donald North …” (Don’s eyebrows went up and jaw went down a couple of millimeters each, as his twin continued:) “ … for all intents and purposes, for those who aren’t in the know. You see, we’re not going to socialize as a pair. The only time there’d be any difficulty is when we see Sheila or Pete. Then I can be ‘Don E. for Equal’. Or Donny.” “Hmmmmm.” Don’s eyebrows and jaw had returned to place. He looked at Donny for a few moments, then addressed him with a pseudo suspicious smirk and tone of voice: “‘Don E. for Equal.’ That was Sheila’s idea, wasn’t it?” Don E. gave an indefinite, well-maybe-it-was, sort of nod and shrug. “And,” Don continued, “didn’t she keep referring to you as ‘Donny’?” Don E. gave an indefinite, well-maybe-she-did, sort of nod and shrug. Don gave a friendly-frown, well-of-course-she-did, sort of nod without the shrug. Their reciprocal signals cycled back and forth about two more times. Then Don said, “So, for sure, you’d rather be Don E.?” “Well, you can call me Don!” “Done!” For only the second time that day, they shook hands. Don E. had sacked out early that evening. Don was able to divert his mind from the momentous events of the day by grading book reports till past midnight. He was just about to go to bed when it dawned on him that Don E. was already there, so he settled for the couch, again. Early the next morning, someone who looked like himself was tapping Don’s shoulder. “Want me to get the Times?” “Yeahsurego’head,” Don mumbled as he redoubled his sleepingness to make up for the few seconds he’d just lost. Much later that morning, he awoke in the living room to find Don E. engrossed in the New York Times Magazine. The chaff sections of the Times were piled high on the floor; the usable residue was neatly arrayed on the desk. Don E. gestured toward the kitchen. “I got some donuts too; do you want yours warmed up?” “What about your teeth?” “One more fix and then I’ll quit.” “I—we haven’t had Sunday donuts in years.” “Who finished up the chocolate chip ice cream? I had to compensate somehow.” Don flashed a hands-up gesture for the incorrigible, then hastened to the kitchen to turn on the microwave. Presently he rejoined his co-ego in their living-room/study, flopped onto the couch, and picked up Section 4. He was amused to see that Don E. had already marked for clipping just the articles Don would have, and especially amused at one of them: “Biotechnology Advances Make Life Hard for Patent Office: Harvard Wins First Animal Patent—For Building a Better Mouse”. Don laughed, reading that headline aloud. “If anyone gets a patent on you, it better be me!” The phone whinnied. Both Dons started to reach for it; then both stopped at midpoint as they mutually reinforced their indecisive tendencies. Don E. yielded more emphatically: “You answer, till we figure out how we should do these things.” Don picked it up. “Donald North here.” “Hi, it’s Sheila.” “Oh, good morning, good morning.” “Is that both of you?” “No, it’s just me.” “Don or A.J.?” “Guess.” “Come on!” “This is Don, really.” “I thought so. Can I drop over this morning, in about half an hour?” “Be delighted. Is Pete coming too?” “I don’t think he’ll wake up till Tuesday or so. As I was telling A.J., Pete and I hardly got any sleep these last two weeks.” “What are you doing up so early?” “Hey, it’s almost noon. I want to see how my garden grows.” “Mary, Mary. You mean your hatchery.” “Yes. Goldfish and golden silence.” “Tapping for maple syrup then.” “Exactly. Tell Donny—tell A.J. to fill up his bottles. See you in a bit.” “Will do. Bye.” “Bye.” “That was Sheila?” “Yeah. She’s coming in half an hour.” “And not Pete?” “She said he’s still sleeping it off. Oh, also, she said you’re supposed to fill up your bottles.” “Heck, I don’t have to go. I haven’t eaten that much solid food yet.” Don & Don quickly made their apartment look presentable. By and by they heard footfalls coming up the outside steps. Don opened the door for Sheila even before she had time to knock. She was dressed in civvies this morning, and Don turned up his observational power a couple of clicks from its normal near-zero status. (As did Don E.) She confirmed their original impression: trim, mid-youngish (± 25 to 45, they couldn’t tell), short ruddish hair, large glasses, an eager happy face. Had the co-egos been mind-linked just then, they would have agreed that in their eyes Sheila looked just fine from shoulders to waist in a white blouse sprinkled with small multicolored stars; but otherwise looked a bit unbecoming in baggy khaki pants. Their appraisal took only a couple of seconds, and in principle they staunchly disregarded externals of body and raiment for any female. Still, as a matter of idle appreciation, they couldn’t help but be pleased at how far her ectomorphic externals suited some hypothetical desiderata if Don & Don were to consider such things. Which they never did, of course, of course. “Hi, good to see you again already,” Don greeted. Sheila winked and grinned, with a vibrato visage. “The pleasure is mine—twice over.” She bustled in, animating the ambience several degrees, compared to the twins’ usual-but-not-always reticence. “Can we offer you some tea or cocoa or something like that?” Don E. asked. “I’m afraid there’s no coffee. And no yogurt for that matter. Don would throw me out if I brought in any of that stuff.” “Well …” “Or have you had lunch yet?” Don added. “Thanks, I did just have a late breakfast. But the cocoa sounds nice.” “Droste’s?” “What’s that?” “It’s a real good Dutch brand.” “I’d love to try it,” she said, starting to point to Don E. “Can you make some while I examine Donny—I mean A.J.—uh oh …” Sheila had suddenly done a double take, and covered her eyes. “I can’t tell you guys apart!” she wailed. “A.J., whoever you are, show me your teeth!” Don & Don cracked up with their version of a stifled-sneeze-style laugh. Then Don announced, “Will the real me please sit down.” “Pretty please,” Sheila begged. Don & Don eyed one another with the artificial pause. Then Don E. thrust out his chin and declared, “I’m not ashamed of my teeth like somebody else here,” whereupon he opened his mouth wide and waggled his tongue. “I should have remembered to tattoo an initial on your nose, or some freckles or something. Thank goodness for those teeth, or you might have started playing games with me. I wonder how much twin kids get away with.” “Don’t know. I’ve never been one till now, never had any twin friends to speak of.” “Anyway, Don, how about that—what was it—Toasty’s cocoa …” “Droste’s. Coming right up.” “ … and A.J., can you take off your shirt, and sit down over there on the couch.” Sheila was groping in her shoulder bag, to pull out a stethoscope and similar objects. “I didn’t want to be seen hauling a real doctor’s kit over here,” she explained. “So I had to dump the things in this.” She metamorphosed into her professional character, and put the stethoscope and such through their paces. “Did you sleep well last night?” “Yup.” “Any unpleasant dreams?” “Not that I remember.” “Any trouble excreting?” “Nope.” “Specimen bottles filled?” “No stool yet.” “Urine?” “Some.” “How about your ears? Are they still bothering you?” She was peering in them as she asked. “Mmmm, I guess not.” “Lie on your back. Any more dizzy spells?” “None at all. And that was Don, not me.” “Oh yes, I forgot.” She was palpating his belly; it bid fair to palpate right back, all by itself. “Any symptoms of nausea?” “Nope.” “Indigestion?” “I don’t think so.” “Flatulence?” “Oh, for sure. But bananas always do that to me, in spades.” “Any vision problems? Blurring? Spots?” She was flashing a penlight around his eyeballs. “Hunh. I’ll have to see about that, and get back to you. No problems that I know of; in fact, I wouldn’t be surprised if my eyes are better than Don’s.” “Yes, we should do an eye test when you come to the office.” “O.K.” Meanwhile, Sheila was pumping up the sphygmomanometer. “I’d like to take a blood sample.” “O.K.” Sheila had produced a hypodermic and antiseptic swabs, and in due course, had withdrawn several cc’s of claret. “That’s for Phase II, I presume,” Donny remarked. “You could get a whole roomful of clones out of that.” Sheila’s response was a high-pitched inhaling wail. Then she thrust a thermometer in his mouth. “Here, take this, and don’t give me heart failure!” She had already obtained some little vials of saliva, mucus, and tears. Don was standing in the kitchen doorway, watching the procedures. “Couldn’t you just hook the modem to his ear and to a printer, and get a readout that way?” “You still seem to think I’m such a high-tech medic. Remind me sometime to tell you what it was like when I was doctoring in the boonies in the Philippines.” Meanwhile, she was preoccupied jotting data in her forms. She read the thermometer, then made more notations. “O.K., here’s your shirt. Is the cocoa ready?” “Yep. Do you want marshmallows in it?” “Why not!” |
Ĉapitro 12: La Aliaj Elektoj “Ha ha!” Don dumtempe vidis ke A.Ĵ. dividis sian notpaperon per malgranda T-ortilo en kvar kvadratoj. Ĝuste kiel Don mem farus. “Nu, ni konsideru iujn elektojn,” A.Ĵ. diris. “Tiel, ekzemple, nombro unu, la Hazarda Sam-Aspektulo, kaj Petro prezentis nin unu al la alia ĉe festo ĉar li estis tiom mirigita pri la simileco. Mi prenus alian apartamenton, kvazaŭiĝi kiel mem-dungita aŭ io kiel tio, sendependa skribisto, kio ajn, peni varii mian aspekton je via nur iomete, sed plejparte resti tre proksime kiun vi.” “Tiu ŝajnas kredebla. Ĉu vi ne volas provi ian Longe-Perdita-Ĝemelfratan aktadon?” “Ho ne, tio neniam sucesos. Kiel ni eble ajn eksplikos tion al panjo kaj Hamilton?” “Ho, prave; me ne eĉ pensis.” Ilia patro estis forpasinta; ilia patrino estis malsana kaj loĝis kun la familio de Hamilton ĉe la alia bordo. “Elekto numero du. Kiun mi menciis antaŭe. Tuj kiam mi havos bonsano-ateston, ni ellaborumos nian propran spiono-protekteco-programon. Mi transloĝos al Springfield aŭ ie, prenos tenis-pilka-hartondon, faros mian propran vivon, kaj resti je kontaktado kun vi tiel singarda kiel eble.” Don ŝanceligis sian kapon rezervite. “Numero tri?” “Nu, mi supozas ke tio estas via Ŝtelita-Letero-metodo. Mi nur hejmiĝi ĉi tie; ni penus esti funkciaj kun-egooj; kaj agus senhonte ĝis ni aŭdas kaŝaŭskultajn sonojn tra la telefono.” “Kaj kvar?” “Nu, eble tri sufiĉas por nun. Mi havas strangan senton ke ni eble ĉiaokaze uzos ĉiujn de tiuj laŭvice.” “Eble estos. Eble estos.” Silento aperis. A.Ĵ. iĝis profunde enpensema. Lia vizaĝo tordiĝis koncentre. Don rigardis nervoze. Li ne maltrankviliĝis pri A.Ĵ.; sed li tro bone sciis ke si mem havis tiun saman vizaĝan tikon, streĉante kaj plimalbone, kiam ajn iu malfacila afero bezonis pripensado. Aŭ almenaŭ Don estis iom konscia pri tiu manierismo de si. Sed nun en plena taglumo sia propra vizaĝo estis videbla al si, frostigita kiel gargojlo. Ne bela. Tiam A.Ĵ. abrupte stariĝis, paŝinte, kaj farĉis siajn manojn en siajn malantaŭajn poŝojn tiom forte por malfortigi la kudrerojn interne kaj ekstere. (La plejparto de poŝoj de Don suferis tiel.) “Diable, Don, mi ne povas vere toleri la penson de ia kovra rakonto. Almenaŭ ne ĝis nun ĉiaokaze. Eble mi kutimiĝos al ĉi tiu duoba-duobla afero post kelkaj plu tagoj aŭ kelkaj plu semajnoj. Vi povas skribi en mia taglibro ke klona ŝoko komencas atingi min.” Don kapjesis kunsenteme. “Alia divido de laboro? Ĉu vi volas ke mi faras ambaŭ de niaj taglibroj?” “Ho ne, tio estis nur esprimo. Mi supozas ke ni devos havi du de ili ekde nun pluen. Sed estas alia praktika problemo, krom dentbroŝojn: Petro diris ke ni estu zorgaj pri kion ni faras je skribado, kaj mi supozas ke tio inkluzivas niajn taglibrojn. Ni eble devas uzi Esperanton, aŭ trompparoladon, aŭ ion. Duobla laboro.” “Duoblula laboro.” “Hu-u-u. Sed serioze, Don, la punkto estas, ke mi ne volas esti iu alia; mi ne volas loĝi ie alie. Mi volas esti mi. Vi. Ni. Nu, vi scias …” Je tiu punkto, taŭgus la okazon kvieta kina muziko kaj ĉirkaŭpremo, sed Don kaj A.Ĵ. estis tro rezervaj por fari tiaĵon. Krome, ili ambaŭ sciis ke “estante ni” estis peza frazo en la tagoj kun Anĝela. Do reciproka silenta subrido de kunsentado estis nuro ke pasis inter ili. “… subtenas la proponon,” diris Don. “Kaj, mm, estas, aa, alia afero,” A.Ĵ. kromdiris kun iom evidenta embarasa malvolonteco. “Ho?” “Nu, ne ridu, sed …” “Jes …?” “Mm, mi ankaŭ pensas ke mi ne vere ŝatas ĉi tiun nomon ‘A.Ĵ.’. Mi troe entuziasmis tiam.” “Ha; sed kio …?” “Mi jam faris iom de dua pensado pri la afero. Ĉion konsiderite, mi prefere estus Donaldo Nordo …” (la brovoj de Don leviĝis kaj sia makzelo malleviĝis, po ĉiu du milimetroj, dum sia ĝemelo pludiris:) “ … por ĉiaj celoj kaj intencoj, por tiuj kiuj ne estas informitaj. Vi komprenas, ke ni ne societiĝos kiel paro. La nura tempo ke estus iaj ajn problemo estas kiam ni vidas Ŝilan aŭ Petron. Tiam mi povas esti ‘Don E. por Egala’. Aŭ Donido.” “Hmmmmm.” La brovoj kaj makzelo de Don revenis al sia loko. Li rigardis Donidon dum kelkaj momentoj, tiam alparolis lin kun pseŭda suspektema ridetaĉo kaj tono de voĉo: “‘Don E. por Egala.’ Tiu estis ideo de Ŝila, ĉu ne?” Don E. faris nedefinitan, nu-eble-tiel-jes, tiaĵon de kapjeso kaj ŝultrotiro. “Kaj,” Don pludiris, “ĉu ne ke ŝi emis aludi al vi kiel ‘Donido’?” Don E. faris nedefinitan, nu-eble-ŝi-tiel-igis, tiaĵon de kapjeso kaj ŝultrotiro. Don faris amikeca-malrideton, nu-nepre-ŝi-tiel-igis, tiaĵon de kapĵeso sen la ŝultrotiro. Iliaj reciprokaj signoj ciklis tien kaj reen proksimume du plu fojoj. Tiam Don diris, “Do, tutcerte, ĉu, vi preferus esti Don E.?” “Nu do, vi povas nomi min Don!” “Do nu!” “Ne, Don E.!” Por nur la dua fojo tiu tago, ili premis manojn. Don E. enlitiĝis frue tiu vespero. Don povis distri sian menson el la gravegoj eventoj de la tago per gradigante libro-recenzojn. Li ĵus estis preta por enlitiĝi kiam li ekmemoris ke Don E. jam estis tie, do li devis toleri la sofon, refoje. Frue sekvamatene, iu, kiu aspektis kiel li mem, frapetis la ŝultron de Don. “Ĉu mi prenu la Tempojn?” “Jesjaekiru,” Don murmuris dum li duobligis sian dormadon por regajni tiujn kelkajn sekundojn kiujn li ĵus perdis. Malfrue je tiu mateno, li vekiĝis en la familia ĉambro kaj rimarkis Donon E. absorbiĝita en la Gazeto de la Novjorko-Tempoj. La rubaj sekcioj de la Tempoj estis stakitaj alten sur la plafono; la uzebla restaĵo estis nete ordigita sur la skribtablo. Don E. gestis al la kuirejo. “Mi prenis iom da dolĉa-pasto-ringoj ankaŭ; ĉu vi volas ke viaj esti varmigitaj?” “Kio pri viaj dentoj?” “Unu plu narkotumo, tiam mi haltos.” “Mi—ni ne havis dimanĉajn dolĉaringojn longtempe.” “Kiu forfinis la ĉokoladera-glaciaĵon? Mi bezonis kompensi iel.” Don ekmontris manoj-supren geston al la nerebonigeblaj, tiam hastis al la kuirejo por ŝalti la mikroondilon. Iomete poste li revenis al lia kun-egoo en ilia familia-ĉambro-studejo, falis sur la sofo, kaj prenis la rubrik-sekcion. Li amuziĝis por vidi ke Don E. jam markis por eltondi ĝuste tiajn artikolojn kiujn Don estus eltondota, kaj precipe amuziĝis pri unu el tiuj: “Bioteknologia Progreso Faras Malfacilecojn por Patento-Oficejo: Harvardo Gajnas Unuan Besto-Patenton—por Konstruante Plibonan Muson”. Don ridis, legante tiu titolon laŭte. “Se iu ajn prenas patenton pri vi, tiu devus esti mi!” La telefono henis. Ambaŭ Donoj komencis etendi siajn brakojn al ĝi; tiam ambaŭ haltis mezpunkte dum ili komune plifortigis sian nedecidemecon. Don E. cedis pli emfaze: “Vi respondu, ĝis ni konkludas kiel ni devus fari ĉi tiojn.” Don prenis ĝin. “Donaldo Nordo ĉi tie.” “Saluton. Estas Ŝila.” “Ho, bonan matenon, bonan matenon.” “Ĉu tiu estas ambaŭ de vi?” “Ne, estas nur mi.” “Don aŭ A.Ĵ.?” “Konjektu.” “Ho ne!” “Ĉi tiu estas Don, vere.” “Mi pensis tiel. Ĉu mi povas ekviziti ĉi-mateno, je proksimume duona horo?” “Ni ĝuegos. Ĉu Petro venas ankaŭ?” “Mi pensas ke li ne vekiĝos ĝis mardo aŭ plu. Kiel mi diris al A.Ĵ., Petro kaj mi havis preskaŭ neniom da dormo dum la lastaj du semajnoj.” “Kial vi estas veka tiom frue?” “He, estas almenaŭ tagmezo. Mi volas vidi kiel mia ĝardeno kreskas.” “Vi intencas diri vian frajejon.” “Jes, orfiŝoj, kaj ora silento.” “Oreloj sur ‘fono, ĉu?” “Precize. Diru al Donido—diru al A.Ĵ. ke li plenigu liajn botelojn. Vidos vin baldaŭ.” “Faros. Ĝis.” “Tiu estis Ŝila?” “Jes. Ŝi venos je duona horo.” “Kaj ne Petro?” “Ŝi diris ke li ankoraŭ ebridormas. Ho, ankaŭ, ŝi diris ke vi devas plenigi viajn botelojn.” “Aĉ, mi ne povas fari. Mi ne manĝis tiom da nutraĵoj ĝis nun.” Don & Don rapide igis sian apartamenton aspekti prezentebla. Baldaŭ ili aŭdis piedsonoj venante supren la ekstera ŝtuparo. Don malfermis la pordon por Ŝila eĉ antaŭ ŝi havis tempon por frapi. Ŝi sin kostumis civilule ĉi-matene, kaj Don pliigis sian observecan povon duopo da klikoj ekde ĝia normala preskaŭ-nul amplekso. (Kiel faris Don E.) Ŝi konfirmis ilian unuan impreson: neta, mez-juna (± 25 al 45, ili ne povas diri), mallonga ruĝa-bruna hararo, grandaj okulvitroj, feliĉa avida vizaĝo. Se la kun-egooj estis mensa-ligaj tiam, ili akordus ke en siaj okuloj Ŝila aspektis tre fajna de ŝultro al talio en blanka bluzo aspergita de etaj multkoloraj steloj, sed alie aspektis iomete nekonvena en sakeca kakia pantalono. Ilia aprezo daŭris nur duopon de sekundoj, kaj je principo, ili firme nerigardis eksternaĵojn de korpo kaj vestaro de iu ajn ino. Tamen, pro bagatela alttakso, ili ne povus eviti kontenton pri kiom ŝiaj mallarĝaj eksternaĵoj taŭgis iom da hipotezaj dezirataĵoj se Don & Don fakte rigardus tiaĵojn. Tion ili neniam faris, ja, ja. “Saluton, estas plaĉa vidi vin denove jam,” Don diris. Ŝila okulsignis kaj ridetis, kun vibra vizaĝmieno. “La plezuro estas mia—dufoje multiga.” Ŝi rapideniris, animante la medion iomgrade, kompare al la kutima-sed-ne-ĉiama rezervado de la ĝemeluloj. “Ĉu ni povas proponi al vi iom da teo aŭ kakao aŭ io kiel tio?” Don E. demandis. “Mi devas diri ke estas neniom da kafo. Kaj neniu jogurto, samafere. Don elĵetus min se mi prenis iom ajn da tiaĵoj.” “Nu …” “Aŭ ĉu vi havis tagmezmanĝon ĝis nun?” Don aldonis. “Dankon, mi ja ĵus havis malfruan matenmanĝon. Sed la kakao ŝajnus plaĉinda.” “Ĉu Droste’s?” “Kio estas tiu?” “Tiu estas bonega nederlanda speco.” “Mi multe ŝatus provi ĝin,” ŝi diris, komencante fingromontri al Don E. “Ĉu vi povas fari iom dum mi ekzamenas Donidon—mi intencas A.Ĵ.—ho mis …” Ŝila subite faris ekdua-penson, kaj kovris siajn okulojn. “Mi ne povas distingi vin ulojn aparte!” ŝi plorkriis. “A.Ĵ., kiu ajn vi estas, montru al mi viajn dentojn!” Don & Don sinkrevetis per sia vario de sufoka-terna-rido. Tiam Don anoncis, “Ĉu la reala mi bonvole sidiĝu.” (*1) “Ege bonvole,” Ŝila petis. Don & Don okulis unu la alian kun la artifika paŭzo. Tiam Don E. suprenpuŝis sian mentonon kaj deklamis, “Mi ne hontas pri miaj dentoj kiel iu alie ĉi tie,” je kiam li malfermis sian buŝon larĝe kaj tremetis sian langon. “Kial mi ne memoris tatui komencliteron sur via nazo, aŭ iom da lentugoj aŭ io. Dank’ al bonec’ pro tiuj dentoj, aŭ vi emus petoli al mi. Mi scivolas, kiom da tiaĵo faras ĝemelknaboj.” “Ne scias. Mi neniam estis tiu ĝis nun, neniam havis iujn ajn ĝemelajn amikojn, tiom kiom mi memoras.” “Ĉiaokaze, Don, ĉu ni havas tiun—kiu ĝi estis—Tosta Kokao …” “Droste’s. Aperos tuj.” “ … kaj A.Ĵ., ĉu vi demetu vian ĉemizon kaj sidiĝu tie sur la sofo.” Ŝila etendis sian brakon en sian ŝultro-saketon, kaj elprenis stetoskopon kaj similaĵojn. “Mi ne volis ke oni vidus min portante realan medicinan paksakon ĉi tien,” ŝi eksplikis. “Do mi devis ŝuti la aĵojn en ĉi tiu.” Ŝi metamorfoziĝis en ŝian profesian karakteron, kaj igis la stetoskopon kaj tiojn je iliaj paŝoj. “Ĉu vi dormis bone lastanokte?” “Jes.” “Ĉu ajnaj malagrablaj sonĝoj?” “Neniujn kiujn mi memoras.” “Ĉu ajna ĝeno ekskrecii?” “Ne.” “Ĉu specimenaj boteloj plenigitaj?” “Neniu feko ĝis nun.” “Urino?” “Iom.” “Kio pri viaj oreloj? Ĉu ili ankoraŭ ĝenas vin?” Ŝi strabis en ili dum ŝi demandis. “Mmmm, mi supozas ke ne.” “Kuŝu sur via dorso. Ĉu ajna plu kapturnaj sentoj?” “Neniom ajn. Kaj tiu estis Don, ne mi.” “Ho, jes, mi forgesis.” Ŝi palpis lian ventron; ĝi preskaŭ provis palpi reciproke, per si mem. “Ĉu ajnaj simptomoj de naŭzo?” “Ne.” “Misdigesto?” “Mi pensas ke ne.” “Furzeco?” “Ho, certe. Sed bananoj ĉiam faras tion al mi, ege.” “Ĉu ajnaj vidaj problemoj? Nebuliĝo? Makuloj?” Ŝi ekgvidis lumetilon ĉirkaŭ liaj okulgloboj. “Hmmm. Mi devos vidi pri tio, kaj respondi poste. Neniuj problemoj pri kiuj mi scias; fakte, mi ne estus surprizota se miaj okuloj estas plibonaj ol tiuj de Don.” “Jes, ni devos kontroli viajn okulojn kiam vi venas al la oficejo.” “Bone.” Dumtempe, Ŝila pumpis la sangpremmezurilon. “Mi volas elpreni sango-specimenon.” “Laŭvole.” Ŝila prenis subhaŭtilon kaj antisepsajn vatetojn, kaj baldaŭ, elkranis kalkajn kuba-centimetrojn da ruĝaĵo. “Tio estas por Fazo II, mi supozas,” Donido rimarkis. “Vi povas perigi plenĉambron da klonoj el tio.” La respondo de Ŝila estis akuta enspiranta plorkrio. Tiam ŝi puŝis termometron en lia buŝo. “Jen, prenu ĉi tion, kaj ne donu al mi korhalton!” Ŝi jam prenis flakonetojn da salivo, muko, kaj larmoj. Don staris en la kuireja pordo, rigardante la procedurojn. “Ĉu vi ne povus kroĉi la modemon al lia orelo kaj al presilo, kaj recevi ellegaĵon tiel?” “Vi ankoraŭ emas pensi ke mi estas tia ega-teknika kuracisto. Rememorigu min por rakonti al vi pri statoj kiam mi medicinumis en la forkampoj de la Filipinoj.” Dumtempe, ŝi estis absorba skribante donitaĵojn sur ŝiaj blanketoj. Ŝi legis la termometron, tiam faris pluajn notetojn. “Bone, jen via ĉemizo. Ĉu la kakao estas preta?” “Jes. Ĉu vi volas gelatenbombonojn en tiu?” “Nepre!” (*1) En Usono estis fama televidprogramo, “To Tell the Truth” [Verdire] en kiu la ludistaro devis decidi kiun el tri gastoj estis la “vera” subjekto de sia rakonto. Ĉiu prenus la saman nomon, respondante pri si, sed nur unu senmensoge. Je la fino de la vico, la anoncisto ĉiam dirus, “Ĉu la reala S-ro ---- bonvole stariĝu.” Post paŭzeto, la netrompisto farus tiel. Reiru |