| The Me Clone (English) |
La Mi-Klono (Esperanto: Unikodo UTF-8) |
Chapter 13: Improbability Theory They had gathered around the kitchen dinette. “You’re right, this Droste’s isn’t bad at all,” Sheila was saying. “Usually pretty expensive, but it was on sale last month,” Don explained. “It makes darn good fudge as well.” “Which is good stuff for my teeth,” Donny commented. Don pressed on with other table talk. “You know, I’m still kind of expecting that almost any time now, Pete will snap his fingers in front of my face, and I’ll wake up in his office, and he’ll be saying, ‘Don, you’ve been a marvelous hypnotic subject; you really persuaded yourself that you had a perfect clone …’” “Yes, Pete is an expert hypnotist, among other things,” Sheila concurred, with a mischievous smile. “But there’s a limit. Besides, it wasn’t you; he hypnotized Donny here—A.J.—to think you are his original.” “Ah; that explains everything.” “Oh, Sheila, we have something to tell you …” Don E. interjected with a sheepish voice. “Yes?” “About the name we were going to use …” “You mean what A.J. stands for! Andy Johan …” “Um, well, not exactly …” Don E. was gesturing to Don, who gesticulated right back: “You tell her. It was your idea.” “Well, no, actually, it was your idea, Sheila … um … um …” Don E. groped for words, and Don gave him a break: “It turns out he likes ‘Donny’ better. Say goodbye to A.J., and meet Donald E.North. E for Equal …” “Hey, that’s great!” Sheila looked just as enlivened as they had come to expect. “Donny! Welcome to the world! You’re going to love it here. I hope.” “Oh sure, oh sure. Thanks—I guess. Now: do you have to dub me with my new name?” “What? Oh, of course.” Sheila arose gravely, and pronounced in a slow regal monotone, “Don E., I hereby present you with this distinguished cup of cocoa.” With both hands she slowly pushed her mug toward him; it was lettered ‘DON’. Glancing inside, he saw that only a bit of marshmallow residue was left. “I’m honored, but, uh …” “Well, it was good cocoa.” “Would you like a refill?” “Oh, thanks, but next time, maybe. I have to be going in a few minutes.” “Aw, too bad.” “There’s still a lot of cleaning up to do in the lab. Remember, I’m the chief cook and bottle washer …” “I thought you were the body washer …” “ … yes, and body watcher too. As we told you, it’s a Mom-and-Pop lab, no hordes of white-coated technicians as you were expecting. I’ve got to section the placenta, and attend to a thousand and one loose ends. Preserve certain evidence. Dispose of the rest.” “Do you need some help?” Donny asked. “Could I—we—one of us—be of some assistance?” “Oh, you’re a dear,” Sheila said, patting him on the shoulder. “But honestly, you’d just get in the way for now.” Her manner had momentarily become a bit cool and condescending. “Whatever you say,” Don shrugged. “But we could pitch in if you want. I had a summer job as a lab assistant once.” Don E. added, “Yes, after all, you have a couple of grateful clients, or patients, or whatever, here. And sooner or later I’d like to see the humble BioFrontier log cabin where I was born. Or decanted, as Aldous Huxley would say.” Sheila still seemed a little more distant and vague. “Pete and I will have to show you the facilities one of these days, and I don’t think he’s up to it just yet.” She changed the subject by prompting everyone into the living room. Donny got the recliner, so that left Sheila and Don with the couch. Don E. reared back two full stops as he began another rhetorical declamation. “I just can’t imagine how, out of five billion souls on this planet, I—we—get to be the first clone co-egos that ever there were. We’ve never even won a raffle.” “What’s so strange?” Sheila asked with big round eyes. “Someone has to eat the first oyster. Someone has to get the first kidney transplant. Someone has to be the first instant clone. And here you are.” “Even so, why me? I’m a nice guy and all that, but not exactly any kind of mover and shaker. I like to think I have a pretty good mind, but I was hardly a candidate to contribute to that genius sperm bank.” “Donny, the last person we’d choose for this is anyone prominent. As Pete may have mentioned, we needed somebody obscure, like you—no offense intended.” “O.K., clear enough. But I didn’t even fill out an application, or receive a hint from a mysterious ad in the personals section, or something like that. No security clearance. No briefing. No interview. Just wham. Suddenly here I am. Preposterous.” Sheila shrugged with horizontal palms and a teasing grin. “Well, is that any more improbable than the simple fact of being born? Which is not so simple, you know.” Don concurred. “After all, Donny, you—we—were the ones who invented Improbability Theory in the first place.” Sheila suddenly impaled them with an alert look, as if she was about to take notes. “Really? Oh, explain it to me!” “No, no, it’s not a real theory at all,” Don responded. “It’s just a figure of speech I—we—bandy about whenever there’s something in nature or history that’s improbable. Which most things are, when you think about it. As you say: being born. Being born me. Everyone knows the genetic odds are astronomically against it. To say nothing of a billion and one flukes adding up to a particular family tree that I happen to fall out of.” Donny picked up the theme. “In this particular galaxy.” “In this particular eon,” Don echoed. “I seem to recall Fred Hoyle being quoted to the effect that the odds against life itself arising are something like one in ten to the forty-millionth power,” Sheila noted. “And Sheila, maybe you should know something about the chain of lucky breaks leading to the discovery of penicillin,” said Donny. “Or the improbable maintenance of the oxygen balance in the earth’s atmosphere, which was the clue which got James Lovelock thinking about the Gaiea hypothesis,” said Don. “Or if you forget about the fantastic unlikelihood of various natural phenomena, just ponder how ridiculous and improbable human history is. Herman Kahn reminds us that World War I was begun in exactly that manner—in circumstances which he described as improbable, implausible, and ridiculous.” “Or in March 1940, when England and France came within an eyelash of going to war against Russia and Hitler at the same time.” “I didn’t know that,” Sheila said. “I’m giving a class lecture on it this Thursday;” Don replied; “you could stop by and check it out if you like.” “Oh, I would if I could; but I’ll be so busy this week. Anyhow, Don, and Donny, you seem to have answered your own question, with your Improbability Theory. No matter whom we’d have chosen for the clone debut, they’d be bound to ask how they got the luck of the draw.” “Was it really a draw—out of a hat?” “Oh, no, no. We had a short list. You were on it. Pete made some inquiries, then checked you out at the party. —And voilà.” “Come on, it couldn’t have been that casual.” Don added, “I mean, after all, when I—when we—when I saw Pete at the party, well, frankly, I thought, uh …” Don E. continued, “Yeah, we, um, we thought he was kind of pickled.” Sheila’s face seemed to convey a vague admixture of sympathy and cynicism; then she glanced at her watch. “I’d love to stay and tell you about it, but some other time. I’ve really got to run. Can you come at noon to Pete’s office tomorrow? Donny that is; or both, if you want.” “Sure.” / “Donny at least; I’ll be busy.” “And call me the next time you make some of that cocoa.” “Be glad to,” came the choral answer. Sheila was at the door. “And …” (she shifted smoothly from joviality to subdued-serious) “ … take care of yourselves.” So saying, she took one hand each from Don/Don, cupping them within her own for two seconds in a four-handed prayer-like A-frame as high as her eyebrows. Then she hastened down the steps. Don & Don exchanged simulated blank stares, varying to a simulated scowl as Don muttered, “I still don’t believe it. What did Scrooge say to Marley? ‘You’re just a piece of potato I didn’t digest.’” Don E. flexed his mini-bicep and massaged it. “Some potato.” “It’s broad daylight, and I’m still in the middle of this weird dream.” Don E. shrugged. Don continued, “Does it really feel like you’re me?” “The same or better.” “Body and spirit … ?” “Body and spirit.” “Well, how does your body feel?” “Anh. Not bad.” In Dons’ understated argot, that was high praise. “Oh? How so?” “Oh, I’d say it’s about like, uh, the hour after a sauna. At ease. Fresh. Well—you know.” “More youthful?” “Hard to say. We’ve always been young at heart, you know.” (Don was getting disturbed at the “you-know’s”. Did he [they] really have that much of a habit?) Don pointed to Donny’s loins, with a throwaway: “Does it erect?” Donny’s face puckered into wry diffidence. “Ask me no questions, I tell you no lies.” Don empathized with the other’s reticence, but he was also annoyed at it. “Oh, come on! You mean because it does, or it doesn’t?” “Or—because I don’t know yet.” Don E. locked eyes with his co-ego. “Don: I’m not even circumcised.” Don was thunderstruck. “Oh my God, of course!” he yelped in an affected falsetto. “You never told me!” “You never asked.” “Well, hell, I should think you’d have noticed that first thing when you woke up yesterday.” “Aw, not the first thing. Really. I was kind of woozy, don’t forget.” “Yeah, but you were with it pretty quick. You got right down to business like a newly-hatched chick. And all that time yesterday you were talking about your teeth, as if that’s how you found out you were a clone.” “Well, that was the truth.” Don simply gave him a narrow-eyed gaze, as if to say ‘sure!’ “ … As far as it went. As of then,” Donny finally conceded. “The truth, but not the whole truth?” “Oh, now look. I didn’t notice it till much later when I was getting dressed. Gave me a start, I’ll tell you that. But I wasn’t going to start waving it around, was I? After all, we’re not exactly the Lyndon Johnson type, are we?” Don chuckled. “And to think, I’ve always wondered what it would be like to have a foreskin. Imagine that. I’ll end up with a case of pe—uh, foreskin-envy.” “Yeah, we’ll see who has the better deal. Harder to clean and all that. But all-natural.” “Well, what is it like?” “About what you’d expect—it’s a built-in-hat-type-of-thing.” He added a nothing-more shrug. Don lapsed into his grimace of concentration. This time it was Donny who was slightly unnerved by the gargoyle-look. Straining to think aloud, Don said, “I must have felt the foreskin when we tried out the modem, before I fell over. It was so darn quick, and it never occurred to me to notice that. Next time I’ll know what to look for.” Donny repeated his nothing-to-it shrug. Then it was his turn to muse aloud. “Now, what about Sheila: is she for real?” “Eh?” “Well, she’s awfully nice and so on, but there’s something I’m not sure about.” “Namely?” “Well, whenever we happen to mention their lab, she gets a little off-putting. Happened yesterday, also, when we were in the hearse on the way back. The same thing with Pete.” “So?” “It’s almost as if they had something to hide.” “Well, I should think so. You’re the most contraband piece of bootleg biology since the first tea plant was smuggled out of China.” “Thanks. But still, why should they keep us in the dark about my, um, incubator?“ “I dunno. You think there’s something ominous about it?” “Mmm, no; I was just wondering …” “ … that … ?” “Well, maybe they have some other set-up we’re not supposed to see …” Don E. frowned and scowled in puzzlement. “Such as a, uh, …” Then Donny chimed in and they both said in unison, “ … a doorway to an alternate universe!” “Or whatever,” Donny added. “Couldn’t have said it better myself.” “And that you were kidnapped out of it … ?” “Oh, not really. We just have to figure out the lesser of two or three or a dozen impossibilities. I’m ready to swallow the fact that I’m—that this me is a clone. It fits what we know, um, you know, teeth, foreskin, et cetera. But I wish Sheila would show us the lab, already.” “Well, next time, let’s be a little more insistent.” “Yeah, let’s. At the pause in conversation, Don glanced around the kitchen at the pile-up of dishes, from several of his earlier meals and snacks. “Well, ah, should we, um, flip for the honor of, um, of …” He gestured at the many cups and plates and such. “What? Don’t I even get exempted for one day as a guest and very recent invalid from intensive care?” “What? You, the guy with the perfect body, fresh out of a sauna?” “Well, let’s see, you’re Donald D., and I’m Donald E., so why don’t you go first?” They were grinning fiercely at each other, almost leering, and Don had hoped that the newcomer would feel a bit more energetic than he was at the moment. But a tilt of Don’s head signaled he had lost the mental arm-wrestle, so he piled up the saucers, gathered the spoons, and turned on the water. Meanwhile, Donny asked, “Shall we split the last donut?” “Sure.” Donny dirtied up a knife and plate to do so. (Why didn’t he simply pull it apart?) Don had just swallowed his second bite when he remembered it was his donut. And from the noises in the bathroom, he could tell Donny was using his toothbrush again. |
Ĉapitro 13: Neprobableca Teorio Ili kuniĝis ĉirkaŭ la kuireja tablo. “Vi pravas, ĉi tiu Droste’s estas ja bona,” diris Ŝila. “Kutime iom multekosta, sed ĝi estis je rabatvendo antaŭmonate,” Don eksplikis. “Oni povas fari tre bonan molan bombonan ankaŭ per ĝi.” “Kiu estas io bona por miaj dentoj,” Donido rimarkis. Don antaŭigis alian tablo-paroladon. “Vi scias, mi ankoraŭ iomete ekspektas ke preskaŭ iam ajn nun, Petro klakos siajn fingrojn antaŭ mia vizaĝo, kaj mi vekiĝos en lia oficejo, kaj li estos dironta, ‘Don, vi estis mirinda hipnota subjekto; vi reale persvadis vin mem ke vi havis perfektan klonon …’” “Jes, Petro estas sperta hipnotisto, inter aliaj aferoj,” Ŝila konsentis, kun petolada rideto. “Sed estas iu limo. Krome, tiu ne estis vi; li hipnotigis Donidon ĉi tie—A.Ĵ.—por pensu ke vi estas sia originalo.” “Ha! Tio eksplikas ĉion.” “Ho, Ŝila, ni havas ion por diri al vi …” Don E. interjekciis per hezitema voĉo. “Jes?” “Pri la nomo kiun ni intencis uzi …” “Kio A.Ĵ. signifas: Andi Ĵohan …” “Mm, nu, ne ekzakte …” Don E. gestis al Don, kiu gestadis al li reciproke: “Vi diru al ŝi. Tio estis via ideo.” “Nu, ne, fakte, ĝi estis via ideo, Ŝila … mm … mm …” Don E. palpserĉis por vortoj, kaj Don donis al li favoreton: “Evoluiĝas ke li ŝatas ‘Donidon’ plibone. Diru adiaŭ al A.Ĵ., kaj renkontu Donaldon E. Nordon. E por Egala …” “Ho, tiu estas bonega!” Ŝila aspektis tiom vigliga kiom ili lernis antaŭvidi. “Donido! Bonvenan al la mondo! Vi amos tion. Mi esperas.” “Nepre, nepre. Dankon—mi supozas. Nun: ĉu vi devas formalnomi min laŭ mia nova nomo?” “Kio? Ho, kompreneble.” Ŝila stariĝis solene, kaj deklamis per malrapida reĝa monotono, “Don E., mi jene prezentas al ci ĉi tiun distingitan tason da kakao.” Ambaŭmane ŝi malrapide puŝis sian tason al li; ĝi havis la leterojn ‘DON’. Ekrigardante internen, li vidis nur iometon da gelatenbombona restaĵo. “Mi estas honorigata, sed, aa …” “Nu, ĝi estis bona kakao.” “Ĉu vi volas replenon?” “Ho, dankon, sed venontokaze, eble. Mi devas iri post kelkaj minutoj.” “Ve, bedaŭre.” “Estas ankoraŭ multo da forpurado por fari en la lab-o. Memoru, mi estas la ĉefa kuiristo kaj botellavisto …” “Mi pensis ke vi estis la korpo-lavisto …” “ … jes, kaj korpo-lavisto ankaŭ. Kiel ni diris al vi, ĝi estas ia panjo-kaj-paĉjo-lab-o, neniuj hordoj de blanka-jaka-teknikistoj kiel vi ekspektis. Mi devas sekcigi la placenton, kaj prizorgi mil kaj unu restaĵetojn. Konservi ian atestaĵon. Forigi la alian.” “Ĉu vi bezonas iom da helpo?” Donido demandis. “Ĉu mi—ni—unu el ni—povas esti asistema?” “Ho, vi estas karulo,” Ŝila diris, frapetante lin sur la ŝultro. “Sed honeste, vi nur obstrukcius je nun.” Ŝia maniero momente iĝis iomete malvarmeta kaj sinmalaltiga. “Laŭvole,” Don ŝultrotiris. “Sed ni povus ekvolonti se vi bezonas. Mi havis someran dungadon kiel lab-a helpanto iam.” Don E. aldonis, “Jes, ĉiaokaze, vi havas duopon de dankaj klientoj, aŭ pacientoj, aŭ kio ajn, ĉi tie. Kaj pli-malpli baldaŭ plaĉus al mi por vidi la humilan BioSenliman ŝtipokabanon kie mi naskiĝis. Aŭ dekantiĝis, kiel dirus Aldous Huxley.” Ŝila ankoraŭ ŝajnis iomete pli distancafekta kaj malpreciza. “Petro kaj mi devos montri al vi la ejon iutage, kaj mi pensas ke li ne estas kapabla por tio je nun.” Ŝi ŝanĝis la subjekton per instigante ĉiujn al la familia-ĉambron. Donido prenis la kuŝantilon, lasante la sofon por Don kaj Ŝila. Don E. malantaŭklinis entute dum li komencis alian retorikan deklamadon. “Mi ja ne povas imagi kiel, el kvin miliardoj de animoj sur ĉi tiu planedo, mi—ni—okazas esti la unuaj klonaj kun-egooj kiuj iam ajn estiĝis. Ni neniam eĉ gajnis loterieton.” “Kio estas tiom stranga?” Ŝila demandis kun larĝaj okuloj. “Iu devas manĝi la unuan ostron. Iu devas ricevi la unuan transplanton de reno. Iu devas esti la unua tuja klono. Kaj jen vi estas.” “Eĉ tiel, kial mi? Mi estas afablulo kaj ĉia tio, sed preskaŭ nenia gravegulo. Mi ŝatas pensi ke mi havas iom bonan menson, sed mi apenaŭ estis kandidato por kontribui al tiu geniula spermbanko.” “Donido, la lasta persono kiun ni elektus por tio estas iu ajn eminenta. Kiel Petro eble menciis, ni bezonis iun senfaman, kiel vi—neniu ofendo intencita.” “Bone, sufiĉe klara. Sed mi ne eĉ plenigis kandidatilon, nek ricevis aludon de iu mistera anonceto en la personaĵoj-sekcio de tagĵurnalo, aŭ io kiel tio. Neniu sekureca kontrolado. Neniu pridirado. Neniu intervjuo. Nur ek. Subite jen mi estas. Absurdega.” Ŝila ŝultrotiris kun horizontalaj polmoj kaj incitanta rideto. “Nu, ĉu estas tio tiom pli neprobableca ol la simpla fakto de naskiĝado? Kiu estas ne tre simpla, vi scias.” Don konsentis. “Tiurilate, Donido, vi—ni—estis tiuj kiuj inventis Neprobablecan Teorion originale.” Ŝila subite trapikis ilin per vigla mieno, kvazaŭ ŝi estis faronta notojn. “Ĉu vere? Ho, ekspliku ĝin al mi!” “Ne, ne, ĝi ne estas reala teorio iel ajn,” Don respondis. “Ĝi nur estas tropo kiun mi—ni—eltiras kiam ajn ni rimarkas ion en naturo aŭ historio kiu estas neprobabla. Tiel estas la plejmulto de aferoj, kiam oni pripensas je tio. Kiel vi diras: naskiĝado. Naskiĝante mi. Ĉiu scias ke la genecaj vetŝancoj estas astronomie kontraŭ tio. Sen parolo pri miliardo kaj unu hazardoj sumante al iu aparta familia arbo el kiu mi ŝance elfalas.” Donido prenis la temon. “En ĉi tiu aparta galaksio.” “En ĉi tiu aparta eono,” Don eĥois. “Mi iom memoras citaĵon de Fred Hoyle efektive ke la vetŝancoj kontraŭ la komenco de vivo mem estas kvazaŭ unu el dek al la kvardekmiliona potenco,” Ŝila rimarkis. “Kaj Ŝila, eble vi ja scius ion pri la ĉeno de bonŝancumoj kiuj rezultis je la eltrovo de penicilino,” diris Donido. “Aŭ la neprobabla konservado de la oksigena ekvilibro en la tera atmosfero, kiu estis la indiko kiu eligis la pensadon de James Lovelock pri la Gaiea hipotezo,” diris Don. “Aŭ se oni forgesas pri la nekredebla neprobableco de diversaj naturaj fenomenoj, nur meditu pri kiel ridinda kaj neprobabla estas homa historio. Herman Kahn rememorigas nin ke la Unua Monda Milito komencis ĝuste tiel—en cirkonstancoj kiun li priskribis kiel neprobablaj, nekredeblaj, kaj ridindaj.” “Aŭ en Marto 1940, kiam Anglio kaj Francio venis preskaŭ tuj apud militi kontraŭ Sovetunio kaj Hitler je la sama tempo.” “Mi ne sciis tion,” Ŝila diris. “Mi prezentos klasan lekcion pri tiu je la venonta ĵaŭdo;” Don respondis; “vi povus ĉeesti kaj aŭskulti ĝin se vi volas.” “Ho, mi igus se mi povus; sed mi estos tiom okupita ĉi-semajne. Ĉiaokaze, Don, kaj Donido, vi verŝajne respondis vian propran demandon, per via Neprobableca Teorio. Ju kiun ni elektus, des tiu nepre demandus kial si ricevis la bonŝancon de la lotado.” “Ĉu tio vere estis lotado—el ĉapelo?” “Ho, ne, ne. Ni havis mallongan liston. Ĝi enhavis vin. Petro faris iom da enketetoj, tiam kontrolis vin ĉe la festo. —Kaj jen.” “Ne vere, ĉu? Tio ne povis esti tiom ordinara?” Don aldonis, “Mi intencas, tamen, kiam mi—kiam ni—kiam mi vidis Petron ĉe la festo, nu, verdire, mi pensis aaa …” Don E. pludiris, “Jes, ni, mm, ni pensis ke li estis iomete ebria.” La vizaĝo de Ŝila ŝajnis montri kvazaŭan almikson de kunsentado kaj cinikeco; tiam ŝi ekrigardis sian brakhorloĝon. “Mi amus resti kaj rakonti al vi pri tio, sed aliokaze. Mi vere devas forkuri. Ĉu vi povas veni je tagmezo al la oficejo de Petro morgaŭ? Donido, tio estas; aŭ ambaŭ, se vi volas.” “Certe.” / “Donido almenaŭ; mi estos okupita.” “Kaj voku min je la venonta okazo kiam vi faras iom da tiu kakao.” “Ni ĝojos,” venis la ĥora respondo. Ŝila estis ĉe la pordo. “Kaj …” (ŝi ŝanĝis glate el gajeco al kviete-serioza) “… singardu vin.” Tiel dirante, ŝi prenis po unu mano ĉiu de Don/Don, metante ilin inter ŝiaj propraj por du sekundoj en ia kvar-mana-preĝa formo je la alteco de siaj brovoj. Tiam ŝi rapidis malsupreŝtuparen. Don & Don interŝanĝis ŝajnigajn senkomprenajn fiksrigardojn, variante al ŝajnigan malridon dum Don grumblis, “Mi ankoraŭ ne kredas ĝin. Kion diris Scrooge al Marley? (*1) ‘Vi estas nur peco da terpomo kiun mi ne digestis.’” Don E. fleksis sian eta-bicepson kaj masaĝis ĝin. “Kia terpomo.” “Estas plena taglumo, kaj mi estas ankoraŭ en la mezo de tiu ĉi stranga sonĝo.” Don E. ŝultrotiris. Don pludiris, “Ĉu vi reale sentas kiel vi estas mi?” “La sama aŭ plibona.” “Korpo kaj animo …? “Korpo kaj animo.” “Nu, kiel ja sentas via korpo?” “Ho, ne balbona.” En la maltroiga ĵargono de Donoj, tio estis ega laŭdo. “Ĉu? Kiel tiel?” “Ho, mi dirus ke estas preskaŭ kiel, aa, la horo post saŭno. Trankvila. Freŝa. Nu—vi scias.” “Pli juneca?” “Malfacila por diri. Ni estis ĉiam juneca laŭkore, vi scias.” (Don perturbiĝis pri la “vi-scias-oj”. Ĉu li [ili] reale havas tiom de kutimaĉo?) Don gestis al la lumbo de Donido, kaj diris kvazaŭ-parenteze, “Ĉu ĝi erektas?” La vizaĝo de Donido faltiĝis embarase. “Ne demandu, tial mi ne mensogu.” Don kunsentadis kun la malbabilemo de la aliulo, sed li ankaŭ koleretis je ĝi. “Ho, vere! Ĉu vi signifas ĉar jes, aŭ ĉar ne?” “Aŭ—ĉar mi ne scias ĝis nun.” Don E. ŝlosis okuloj kun sia kun-egoo. “Don: mi estas ne eĉ cirkumcidigita.” Don estis fulmkonsternita. “Ho mia dio, kompreneble!” li jelpis per afekta falseto. “Vi neniam diris al mi!” “Vi neniam demandis.” “Nu, diable, mi devus pensi ke vi rimarkis tiun unuavice kiam vi vekiĝis hieraŭ.” “Aĉ, ne unuavice. Reale. Mi fartis iom nenormala, tuj tiam, ne forgesu.” “Jes, sed vi normaliĝis tre rapide. Vi ekkomencis aferojn kiel ĵus-elkovita kokido. Kaj ĉiam hieraŭ vi paroladis pri viaj dentoj, kvazaŭ tiel vi malkovris ke vi estis klono.” “Nu, tiu estis la vero.” Don nur strabis al li, kvazaŭ por diri ‘certe!’” “ … Tiom ĝi estis. Je tiam,” Donido fine cedis. “La vero, sed ne la tuta vero?” “Ho, aŭskultu. Mi ne rimarkis ĝin ĝis multe poste, kiam mi vestiĝis. Ĝi donis al mi tian eksalton, mi diru al vi. Sed mi ne komencus svingi ĝin ĉirkaŭe, ĉu ne? Ni ne similas al iaj Usonaj prezidentoj, ĉu ne?” Don subridis. “Pripensu, ke mi ĉiam scivolis kiel estus por havi prepucion. Imagu tion. Mi atingos je kazo de pe—aa, prepucio-envio.” “Jes, ni vidos kiu havas la plibonaĵon. Plimalfacile por purigi kaj tuttio. Sed tut-nature.” “Nu, kiel estas ĝi?” “Ho, preskaŭ kion vi ekspektus—ĝi estas ia surkonstruita-ĉapelumo.” Li aldonis nenio-pluan ŝultrotiron. Don refalis en lia grimaco de koncentriĝo. Ĉi-okaze, tiu estis Donido kiu estis ete konsternita pri la gargojlamieno. Streĉante por pensi laŭte, Don diris, “Mi devis senti la prepucion kiam ni provis la modemon, antaŭ mi ekfalis. Tio estis tiom aĉe rapide, kaj neniam venis en mia kapo por rigardi tiun. Venonta okazo mi scios kion por rimarki.” Donido ripetis sian ŝultrotiron de nenio-pri-tio. Tiam estis sia vico por mediti laŭte. “Nun, kio pri Ŝila: ĉu ŝi estas kredinda?” “Ej?” “Nu, ŝi estas aĉa-plaĉa kaj tiel plu, sed estas io pri kiu mi ne certiĝas.” “Nome?” “Nu, kiam ajn ni ŝance mencias ilian lab-on, ŝi iĝas iomete forpuŝanta. Tio okazis hieraŭ, ankaŭ, kiam ni estis en la kamioneto irante hejmen. Samafere je Petro.” “Do?” “Estas preskaŭ kvazaŭ ili havis ion por kaŝi.” “Nu, mi ja pensus tiel. Vi estas la plej danĝera peco de malleĝa biologio ol kiam la unua tea planto estis kontrabandigita el Ĉinio.” “Dankon. Sed tamen, kial devas ili teni nin en la mallumo pri mia, mm, kovilo?” “Mi ne scias. Ĉu vi pensas ke estas io misaŭgura pri tio?” “Mmm, ne; mi nur scivolas …” “ … ke …?” “Nu, eble ili havas ian alian ejumon kiun oni ne permesus ke ni vidi …” Don E. malridetis kaj grimacis je perplekso. “Tia kia, aa …” Tiam Donido interjekciis kaj ili ambaŭ diris unisone, “ … ia pordo al alterna universo!” “Aŭ kio ajn,” Donido aldonis. “Mi ne povus diri tion plibone per mi mem.” “Kaj ke oni forkaptis vin el tie …” “Ho, ne reale. Ni nur devas konkludi kiun estas la malplia de du aŭ tri aŭ dek du neeblecaĵoj. Mi estas preta por gluti la fakton ke mi—ke ĉi tiu mi estas klono. Tio taŭgas kion ni scias, mm, vi scias, dentoj, prepucio, kaj cetere. Sed mi deziras ke Ŝila montrus al ni la lab-on, jam.” “Nu, venontokaze, ni estu pli insistaj.” “Jes, ni faru tiel.” Je la paŭzo en konversacio, Don ekrigardis ĉirkaŭ la kuirejo al la stako de pladoj, el pluraj de iliaj antaŭaj manĝoj kaj mangetoj. “Nu, aa, ĉu ni devas, mm, ĵeti moneron por la honoro de mm, de … “ Li gestis al la multoj de tasoj kaj teleroj kaj purigotaĵoj. “Kio? Ĉu mi ne eĉ havas unu-tagan ferion je gasto kaj tre antaŭnelonga malsanulo de intensa zorgo?” “Kio? Vi, la ulo kun la perfekta korpo, freŝa el saŭno?” “Nu, ni vidu, vi estas Donaldo D., kaj mi estas Donaldo E., do ĉu ne vi endas igu unue?” Ili sovaĝe ridetis reciproke, preskaŭ okulume, kaj Don esperis ke la novulo sentus iomete pli energia ol si tiumomente. Sed klino de kapo de Don signis ke li perdis la mensan braklukton, do li stakigis la subtasojn, kolektis la kulerojn, kaj ŝaltis la akvon. Dumtempe, Donido demandis, “Ĉu ni dividu la lastan pasto-ringon?” “Jes.” Donido malpurigis tranĉilon kaj teleron por fari tion. (Kial li ne simple tiris ĝin aparte?) Don estis ĵus glutinta sian duan mordon kiam li memoris ke ĝi estis sia pasto-ringo. Kaj laŭ la bruoj en la banejo, li sciis ke Donido estis uzanta sian dentbroson refoje. (*1) [Skruĝ, Marli], en la fama novelo de Charles Dickens, “Kristnaska Karolo.” Reiru |