| The Me Clone (English) |
La Mi-Klono (Esperanto H) |
|
Chapter 13: Improbability Theory They had gathered around the kitchen dinette. “You’re right, this Droste’s isn’t bad at all,” Sheila was saying. “Usually pretty expensive, but it was on sale last month,” Don explained. “It makes darn good fudge as well.” “Which is good stuff for my teeth,” Donny commented. Don pressed on with other table talk. “You know, I’m still kind of expecting that almost any time now, Pete will snap his fingers in front of my face, and I’ll wake up in his office, and he’ll be saying, ‘Don, you’ve been a marvelous hypnotic subject; you really persuaded yourself that you had a perfect clone …’” “Yes, Pete is an expert hypnotist, among other things,” Sheila concurred, with a mischievous smile. “But there’s a limit. Besides, it wasn’t you; he hypnotized Donny here—A.J.—to think you are his original.” “Ah; that explains everything.” “Oh, Sheila, we have something to tell you …” Don E. interjected with a sheepish voice. “Yes?” “About the name we were going to use …” “You mean what A.J. stands for! Andy Johan …” “Um, well, not exactly …” Don E. was gesturing to Don, who gesticulated right back: “You tell her. It was your idea.” “Well, no, actually, it was your idea, Sheila … um … um …” Don E. groped for words, and Don gave him a break: “It turns out he likes ‘Donny’ better. Say goodbye to A.J., and meet Donald E.North. E for Equal …” “Hey, that’s great!” Sheila looked just as enlivened as they had come to expect. “Donny! Welcome to the world! You’re going to love it here. I hope.” “Oh sure, oh sure. Thanks—I guess. Now: do you have to dub me with my new name?” “What? Oh, of course.” Sheila arose gravely, and pronounced in a slow regal monotone, “Don E., I hereby present you with this distinguished cup of cocoa.” With both hands she slowly pushed her mug toward him; it was lettered ‘DON’. Glancing inside, he saw that only a bit of marshmallow residue was left. “I’m honored, but, uh …” “Well, it was good cocoa.” “Would you like a refill?” “Oh, thanks, but next time, maybe. I have to be going in a few minutes.” “Aw, too bad.” “There’s still a lot of cleaning up to do in the lab. Remember, I’m the chief cook and bottle washer …” “I thought you were the body washer …” “ … yes, and body watcher too. As we told you, it’s a Mom-and-Pop lab, no hordes of white-coated technicians as you were expecting. I’ve got to section the placenta, and attend to a thousand and one loose ends. Preserve certain evidence. Dispose of the rest.” “Do you need some help?” Donny asked. “Could I—we—one of us—be of some assistance?” “Oh, you’re a dear,” Sheila said, patting him on the shoulder. “But honestly, you’d just get in the way for now.” Her manner had momentarily become a bit cool and condescending. “Whatever you say,” Don shrugged. “But we could pitch in if you want. I had a summer job as a lab assistant once.” Don E. added, “Yes, after all, you have a couple of grateful clients, or patients, or whatever, here. And sooner or later I’d like to see the humble BioFrontier log cabin where I was born. Or decanted, as Aldous Huxley would say.” Sheila still seemed a little more distant and vague. “Pete and I will have to show you the facilities one of these days, and I don’t think he’s up to it just yet.” She changed the subject by prompting everyone into the living room. Donny got the recliner, so that left Sheila and Don with the couch. Don E. reared back two full stops as he began another rhetorical declamation. “I just can’t imagine how, out of five billion souls on this planet, I—we—get to be the first clone co-egos that ever there were. We’ve never even won a raffle.” “What’s so strange?” Sheila asked with big round eyes. “Someone has to eat the first oyster. Someone has to get the first kidney transplant. Someone has to be the first instant clone. And here you are.” “Even so, why me? I’m a nice guy and all that, but not exactly any kind of mover and shaker. I like to think I have a pretty good mind, but I was hardly a candidate to contribute to that genius sperm bank.” “Donny, the last person we’d choose for this is anyone prominent. As Pete may have mentioned, we needed somebody obscure, like you—no offense intended.” “O.K., clear enough. But I didn’t even fill out an application, or receive a hint from a mysterious ad in the personals section, or something like that. No security clearance. No briefing. No interview. Just wham. Suddenly here I am. Preposterous.” Sheila shrugged with horizontal palms and a teasing grin. “Well, is that any more improbable than the simple fact of being born? Which is not so simple, you know.” Don concurred. “After all, Donny, you—we—were the ones who invented Improbability Theory in the first place.” Sheila suddenly impaled them with an alert look, as if she was about to take notes. “Really? Oh, explain it to me!” “No, no, it’s not a real theory at all,” Don responded. “It’s just a figure of speech I—we—bandy about whenever there’s something in nature or history that’s improbable. Which most things are, when you think about it. As you say: being born. Being born me. Everyone knows the genetic odds are astronomically against it. To say nothing of a billion and one flukes adding up to a particular family tree that I happen to fall out of.” Donny picked up the theme. “In this particular galaxy.” “In this particular eon,” Don echoed. “I seem to recall Fred Hoyle being quoted to the effect that the odds against life itself arising are something like one in ten to the forty-millionth power,” Sheila noted. “And Sheila, maybe you should know something about the chain of lucky breaks leading to the discovery of penicillin,” said Donny. “Or the improbable maintenance of the oxygen balance in the earth’s atmosphere, which was the clue which got James Lovelock thinking about the Gaiea hypothesis,” said Don. “Or if you forget about the fantastic unlikelihood of various natural phenomena, just ponder how ridiculous and improbable human history is. Herman Kahn reminds us that World War I was begun in exactly that manner—in circumstances which he described as improbable, implausible, and ridiculous.” “Or in March 1940, when England and France came within an eyelash of going to war against Russia and Hitler at the same time.” “I didn’t know that,” Sheila said. “I’m giving a class lecture on it this Thursday;” Don replied; “you could stop by and check it out if you like.” “Oh, I would if I could; but I’ll be so busy this week. Anyhow, Don, and Donny, you seem to have answered your own question, with your Improbability Theory. No matter whom we’d have chosen for the clone debut, they’d be bound to ask how they got the luck of the draw.” “Was it really a draw—out of a hat?” “Oh, no, no. We had a short list. You were on it. Pete made some inquiries, then checked you out at the party. —And voilà.” “Come on, it couldn’t have been that casual.” Don added, “I mean, after all, when I—when we—when I saw Pete at the party, well, frankly, I thought, uh …” Don E. continued, “Yeah, we, um, we thought he was kind of pickled.” Sheila’s face seemed to convey a vague admixture of sympathy and cynicism; then she glanced at her watch. “I’d love to stay and tell you about it, but some other time. I’ve really got to run. Can you come at noon to Pete’s office tomorrow? Donny that is; or both, if you want.” “Sure.” / “Donny at least; I’ll be busy.” “And call me the next time you make some of that cocoa.” “Be glad to,” came the choral answer. Sheila was at the door. “And …” (she shifted smoothly from joviality to subdued-serious) “ … take care of yourselves.” So saying, she took one hand each from Don/Don, cupping them within her own for two seconds in a four-handed prayer-like A-frame as high as her eyebrows. Then she hastened down the steps. Don & Don exchanged simulated blank stares, varying to a simulated scowl as Don muttered, “I still don’t believe it. What did Scrooge say to Marley? ‘You’re just a piece of potato I didn’t digest.’” Don E. flexed his mini-bicep and massaged it. “Some potato.” “It’s broad daylight, and I’m still in the middle of this weird dream.” Don E. shrugged. Don continued, “Does it really feel like you’re me?” “The same or better.” “Body and spirit … ?” “Body and spirit.” “Well, how does your body feel?” “Anh. Not bad.” In Dons’ understated argot, that was high praise. “Oh? How so?” “Oh, I’d say it’s about like, uh, the hour after a sauna. At ease. Fresh. Well—you know.” “More youthful?” “Hard to say. We’ve always been young at heart, you know.” (Don was getting disturbed at the “you-know’s”. Did he [they] really have that much of a habit?) Don pointed to Donny’s loins, with a throwaway: “Does it erect?” Donny’s face puckered into wry diffidence. “Ask me no questions, I tell you no lies.” Don empathized with the other’s reticence, but he was also annoyed at it. “Oh, come on! You mean because it does, or it doesn’t?” “Or—because I don’t know yet.” Don E. locked eyes with his co-ego. “Don: I’m not even circumcised.” Don was thunderstruck. “Oh my God, of course!” he yelped in an affected falsetto. “You never told me!” “You never asked.” “Well, hell, I should think you’d have noticed that first thing when you woke up yesterday.” “Aw, not the first thing. Really. I was kind of woozy, don’t forget.” “Yeah, but you were with it pretty quick. You got right down to business like a newly-hatched chick. And all that time yesterday you were talking about your teeth, as if that’s how you found out you were a clone.” “Well, that was the truth.” Don simply gave him a narrow-eyed gaze, as if to say ‘sure!’ “ … As far as it went. As of then,” Donny finally conceded. “The truth, but not the whole truth?” “Oh, now look. I didn’t notice it till much later when I was getting dressed. Gave me a start, I’ll tell you that. But I wasn’t going to start waving it around, was I? After all, we’re not exactly the Lyndon Johnson type, are we?” Don chuckled. “And to think, I’ve always wondered what it would be like to have a foreskin. Imagine that. I’ll end up with a case of pe—uh, foreskin-envy.” “Yeah, we’ll see who has the better deal. Harder to clean and all that. But all-natural.” “Well, what is it like?” “About what you’d expect—it’s a built-in-hat-type-of-thing.” He added a nothing-more shrug. Don lapsed into his grimace of concentration. This time it was Donny who was slightly unnerved by the gargoyle-look. Straining to think aloud, Don said, “I must have felt the foreskin when we tried out the modem, before I fell over. It was so darn quick, and it never occurred to me to notice that. Next time I’ll know what to look for.” Donny repeated his nothing-to-it shrug. Then it was his turn to muse aloud. “Now, what about Sheila: is she for real?” “Eh?” “Well, she’s awfully nice and so on, but there’s something I’m not sure about.” “Namely?” “Well, whenever we happen to mention their lab, she gets a little off-putting. Happened yesterday, also, when we were in the hearse on the way back. The same thing with Pete.” “So?” “It’s almost as if they had something to hide.” “Well, I should think so. You’re the most contraband piece of bootleg biology since the first tea plant was smuggled out of China.” “Thanks. But still, why should they keep us in the dark about my, um, incubator?“ “I dunno. You think there’s something ominous about it?” “Mmm, no; I was just wondering …” “ … that … ?” “Well, maybe they have some other set-up we’re not supposed to see …” Don E. frowned and scowled in puzzlement. “Such as a, uh, …” Then Donny chimed in and they both said in unison, “ … a doorway to an alternate universe!” “Or whatever,” Donny added. “Couldn’t have said it better myself.” “And that you were kidnapped out of it … ?” “Oh, not really. We just have to figure out the lesser of two or three or a dozen impossibilities. I’m ready to swallow the fact that I’m—that this me is a clone. It fits what we know, um, you know, teeth, foreskin, et cetera. But I wish Sheila would show us the lab, already.” “Well, next time, let’s be a little more insistent.” “Yeah, let’s. At the pause in conversation, Don glanced around the kitchen at the pile-up of dishes, from several of his earlier meals and snacks. “Well, ah, should we, um, flip for the honor of, um, of …” He gestured at the many cups and plates and such. “What? Don’t I even get exempted for one day as a guest and very recent invalid from intensive care?” “What? You, the guy with the perfect body, fresh out of a sauna?” “Well, let’s see, you’re Donald D., and I’m Donald E., so why don’t you go first?” They were grinning fiercely at each other, almost leering, and Don had hoped that the newcomer would feel a bit more energetic than he was at the moment. But a tilt of Don’s head signaled he had lost the mental arm-wrestle, so he piled up the saucers, gathered the spoons, and turned on the water. Meanwhile, Donny asked, “Shall we split the last donut?” “Sure.” Donny dirtied up a knife and plate to do so. (Why didn’t he simply pull it apart?) Don had just swallowed his second bite when he remembered it was his donut. And from the noises in the bathroom, he could tell Donny was using his toothbrush again. |
Chapitro 13: Neprobableca Teorio Ili kunighis chirkau la kuireja tablo. “Vi pravas, chi tiu Droste’s estas ja bona,” diris Shila. “Kutime iom multekosta, sed ghi estis je rabatvendo antaumonate,” Don eksplikis. “Oni povas fari tre bonan molan bombonan ankau per ghi.” “Kiu estas io bona por miaj dentoj,” Donido rimarkis. Don antauigis alian tablo-paroladon. “Vi scias, mi ankorau iomete ekspektas ke preskau iam ajn nun, Petro klakos siajn fingrojn antau mia vizagho, kaj mi vekighos en lia oficejo, kaj li estos dironta, ‘Don, vi estis mirinda hipnota subjekto; vi reale persvadis vin mem ke vi havis perfektan klonon …’” “Jes, Petro estas sperta hipnotisto, inter aliaj aferoj,” Shila konsentis, kun petolada rideto. “Sed estas iu limo. Krome, tiu ne estis vi; li hipnotigis Donidon chi tie—A.Jh.—por pensu ke vi estas sia originalo.” “Ha! Tio eksplikas chion.” “Ho, Shila, ni havas ion por diri al vi …” Don E. interjekciis per hezitema vocho. “Jes?” “Pri la nomo kiun ni intencis uzi …” “Kio A.Jh. signifas: Andi Jhohan …” “Mm, nu, ne ekzakte …” Don E. gestis al Don, kiu gestadis al li reciproke: “Vi diru al shi. Tio estis via ideo.” “Nu, ne, fakte, ghi estis via ideo, Shila … mm … mm …” Don E. palpserchis por vortoj, kaj Don donis al li favoreton: “Evoluighas ke li shatas ‘Donidon’ plibone. Diru adiau al A.Jh., kaj renkontu Donaldon E. Nordon. E por Egala …” “Ho, tiu estas bonega!” Shila aspektis tiom vigliga kiom ili lernis antauvidi. “Donido! Bonvenan al la mondo! Vi amos tion. Mi esperas.” “Nepre, nepre. Dankon—mi supozas. Nun: chu vi devas formalnomi min lau mia nova nomo?” “Kio? Ho, kompreneble.” Shila starighis solene, kaj deklamis per malrapida regha monotono, “Don E., mi jene prezentas al ci chi tiun distingitan tason da kakao.” Ambaumane shi malrapide pushis sian tason al li; ghi havis la leterojn ‘DON’. Ekrigardante internen, li vidis nur iometon da gelatenbombona restajho. “Mi estas honorigata, sed, aa …” “Nu, ghi estis bona kakao.” “Chu vi volas replenon?” “Ho, dankon, sed venontokaze, eble. Mi devas iri post kelkaj minutoj.” “Ve, bedaure.” “Estas ankorau multo da forpurado por fari en la lab-o. Memoru, mi estas la chefa kuiristo kaj botellavisto …” “Mi pensis ke vi estis la korpo-lavisto …” “ … jes, kaj korpo-lavisto ankau. Kiel ni diris al vi, ghi estas ia panjo-kaj-pachjo-lab-o, neniuj hordoj de blanka-jaka-teknikistoj kiel vi ekspektis. Mi devas sekcigi la placenton, kaj prizorgi mil kaj unu restajhetojn. Konservi ian atestajhon. Forigi la alian.” “Chu vi bezonas iom da helpo?” Donido demandis. “Chu mi—ni—unu el ni—povas esti asistema?” “Ho, vi estas karulo,” Shila diris, frapetante lin sur la shultro. “Sed honeste, vi nur obstrukcius je nun.” Shia maniero momente ighis iomete malvarmeta kaj sinmalaltiga. “Lauvole,” Don shultrotiris. “Sed ni povus ekvolonti se vi bezonas. Mi havis someran dungadon kiel lab-a helpanto iam.” Don E. aldonis, “Jes, chiaokaze, vi havas duopon de dankaj klientoj, au pacientoj, au kio ajn, chi tie. Kaj pli-malpli baldau plachus al mi por vidi la humilan BioSenliman shtipokabanon kie mi naskighis. Au dekantighis, kiel dirus Aldous Huxley.” Shila ankorau shajnis iomete pli distancafekta kaj malpreciza. “Petro kaj mi devos montri al vi la ejon iutage, kaj mi pensas ke li ne estas kapabla por tio je nun.” Shi shanghis la subjekton per instigante chiujn al la familia-chambron. Donido prenis la kushantilon, lasante la sofon por Don kaj Shila. Don E. malantauklinis entute dum li komencis alian retorikan deklamadon. “Mi ja ne povas imagi kiel, el kvin miliardoj de animoj sur chi tiu planedo, mi—ni—okazas esti la unuaj klonaj kun-egooj kiuj iam ajn estighis. Ni neniam ech gajnis loterieton.” “Kio estas tiom stranga?” Shila demandis kun larghaj okuloj. “Iu devas manghi la unuan ostron. Iu devas ricevi la unuan transplanton de reno. Iu devas esti la unua tuja klono. Kaj jen vi estas.” “Ech tiel, kial mi? Mi estas afablulo kaj chia tio, sed preskau nenia gravegulo. Mi shatas pensi ke mi havas iom bonan menson, sed mi apenau estis kandidato por kontribui al tiu geniula spermbanko.” “Donido, la lasta persono kiun ni elektus por tio estas iu ajn eminenta. Kiel Petro eble menciis, ni bezonis iun senfaman, kiel vi—neniu ofendo intencita.” “Bone, sufiche klara. Sed mi ne ech plenigis kandidatilon, nek ricevis aludon de iu mistera anonceto en la personajhoj-sekcio de tagjhurnalo, au io kiel tio. Neniu sekureca kontrolado. Neniu pridirado. Neniu intervjuo. Nur ek. Subite jen mi estas. Absurdega.” Shila shultrotiris kun horizontalaj polmoj kaj incitanta rideto. “Nu, chu estas tio tiom pli neprobableca ol la simpla fakto de naskighado? Kiu estas ne tre simpla, vi scias.” Don konsentis. “Tiurilate, Donido, vi—ni—estis tiuj kiuj inventis Neprobablecan Teorion originale.” Shila subite trapikis ilin per vigla mieno, kvazau shi estis faronta notojn. “Chu vere? Ho, ekspliku ghin al mi!” “Ne, ne, ghi ne estas reala teorio iel ajn,” Don respondis. “Ghi nur estas tropo kiun mi—ni—eltiras kiam ajn ni rimarkas ion en naturo au historio kiu estas neprobabla. Tiel estas la plejmulto de aferoj, kiam oni pripensas je tio. Kiel vi diras: naskighado. Naskighante mi. Chiu scias ke la genecaj vetshancoj estas astronomie kontrau tio. Sen parolo pri miliardo kaj unu hazardoj sumante al iu aparta familia arbo el kiu mi shance elfalas.” Donido prenis la temon. “En chi tiu aparta galaksio.” “En chi tiu aparta eono,” Don ehhois. “Mi iom memoras citajhon de Fred Hoyle efektive ke la vetshancoj kontrau la komenco de vivo mem estas kvazau unu el dek al la kvardekmiliona potenco,” Shila rimarkis. “Kaj Shila, eble vi ja scius ion pri la cheno de bonshancumoj kiuj rezultis je la eltrovo de penicilino,” diris Donido. “Au la neprobabla konservado de la oksigena ekvilibro en la tera atmosfero, kiu estis la indiko kiu eligis la pensadon de James Lovelock pri la Gaiea hipotezo,” diris Don. “Au se oni forgesas pri la nekredebla neprobableco de diversaj naturaj fenomenoj, nur meditu pri kiel ridinda kaj neprobabla estas homa historio. Herman Kahn rememorigas nin ke la Unua Monda Milito komencis ghuste tiel—en cirkonstancoj kiun li priskribis kiel neprobablaj, nekredeblaj, kaj ridindaj.” “Au en Marto 1940, kiam Anglio kaj Francio venis preskau tuj apud militi kontrau Sovetunio kaj Hitler je la sama tempo.” “Mi ne sciis tion,” Shila diris. “Mi prezentos klasan lekcion pri tiu je la venonta jhaudo;” Don respondis; “vi povus cheesti kaj auskulti ghin se vi volas.” “Ho, mi igus se mi povus; sed mi estos tiom okupita chi-semajne. Chiaokaze, Don, kaj Donido, vi vershajne respondis vian propran demandon, per via Neprobableca Teorio. Ju kiun ni elektus, des tiu nepre demandus kial si ricevis la bonshancon de la lotado.” “Chu tio vere estis lotado—el chapelo?” “Ho, ne, ne. Ni havis mallongan liston. Ghi enhavis vin. Petro faris iom da enketetoj, tiam kontrolis vin che la festo. —Kaj jen.” “Ne vere, chu? Tio ne povis esti tiom ordinara?” Don aldonis, “Mi intencas, tamen, kiam mi—kiam ni—kiam mi vidis Petron che la festo, nu, verdire, mi pensis aaa …” Don E. pludiris, “Jes, ni, mm, ni pensis ke li estis iomete ebria.” La vizagho de Shila shajnis montri kvazauan almikson de kunsentado kaj cinikeco; tiam shi ekrigardis sian brakhorloghon. “Mi amus resti kaj rakonti al vi pri tio, sed aliokaze. Mi vere devas forkuri. Chu vi povas veni je tagmezo al la oficejo de Petro morgau? Donido, tio estas; au ambau, se vi volas.” “Certe.” / “Donido almenau; mi estos okupita.” “Kaj voku min je la venonta okazo kiam vi faras iom da tiu kakao.” “Ni ghojos,” venis la hhora respondo. Shila estis che la pordo. “Kaj …” (shi shanghis glate el gajeco al kviete-serioza) “… singardu vin.” Tiel dirante, shi prenis po unu mano chiu de Don/Don, metante ilin inter shiaj propraj por du sekundoj en ia kvar-mana-pregha formo je la alteco de siaj brovoj. Tiam shi rapidis malsupreshtuparen. Don & Don intershanghis shajnigajn senkomprenajn fiksrigardojn, variante al shajnigan malridon dum Don grumblis, “Mi ankorau ne kredas ghin. Kion diris Scrooge al Marley? (*1) ‘Vi estas nur peco da terpomo kiun mi ne digestis.’” Don E. fleksis sian eta-bicepson kaj masaghis ghin. “Kia terpomo.” “Estas plena taglumo, kaj mi estas ankorau en la mezo de tiu chi stranga songho.” Don E. shultrotiris. Don pludiris, “Chu vi reale sentas kiel vi estas mi?” “La sama au plibona.” “Korpo kaj animo …? “Korpo kaj animo.” “Nu, kiel ja sentas via korpo?” “Ho, ne balbona.” En la maltroiga jhargono de Donoj, tio estis ega laudo. “Chu? Kiel tiel?” “Ho, mi dirus ke estas preskau kiel, aa, la horo post sauno. Trankvila. Fresha. Nu—vi scias.” “Pli juneca?” “Malfacila por diri. Ni estis chiam juneca laukore, vi scias.” (Don perturbighis pri la “vi-scias-oj”. Chu li [ili] reale havas tiom de kutimacho?) Don gestis al la lumbo de Donido, kaj diris kvazau-parenteze, “Chu ghi erektas?” La vizagho de Donido faltighis embarase. “Ne demandu, tial mi ne mensogu.” Don kunsentadis kun la malbabilemo de la aliulo, sed li ankau koleretis je ghi. “Ho, vere! Chu vi signifas char jes, au char ne?” “Au—char mi ne scias ghis nun.” Don E. shlosis okuloj kun sia kun-egoo. “Don: mi estas ne ech cirkumcidigita.” Don estis fulmkonsternita. “Ho mia dio, kompreneble!” li jelpis per afekta falseto. “Vi neniam diris al mi!” “Vi neniam demandis.” “Nu, diable, mi devus pensi ke vi rimarkis tiun unuavice kiam vi vekighis hierau.” “Ach, ne unuavice. Reale. Mi fartis iom nenormala, tuj tiam, ne forgesu.” “Jes, sed vi normalighis tre rapide. Vi ekkomencis aferojn kiel jhus-elkovita kokido. Kaj chiam hierau vi paroladis pri viaj dentoj, kvazau tiel vi malkovris ke vi estis klono.” “Nu, tiu estis la vero.” Don nur strabis al li, kvazau por diri ‘certe!’” “ … Tiom ghi estis. Je tiam,” Donido fine cedis. “La vero, sed ne la tuta vero?” “Ho, auskultu. Mi ne rimarkis ghin ghis multe poste, kiam mi vestighis. Ghi donis al mi tian eksalton, mi diru al vi. Sed mi ne komencus svingi ghin chirkaue, chu ne? Ni ne similas al iaj Usonaj prezidentoj, chu ne?” Don subridis. “Pripensu, ke mi chiam scivolis kiel estus por havi prepucion. Imagu tion. Mi atingos je kazo de pe—aa, prepucio-envio.” “Jes, ni vidos kiu havas la plibonajhon. Plimalfacile por purigi kaj tuttio. Sed tut-nature.” “Nu, kiel estas ghi?” “Ho, preskau kion vi ekspektus—ghi estas ia surkonstruita-chapelumo.” Li aldonis nenio-pluan shultrotiron. Don refalis en lia grimaco de koncentrigho. Chi-okaze, tiu estis Donido kiu estis ete konsternita pri la gargojlamieno. Strechante por pensi laute, Don diris, “Mi devis senti la prepucion kiam ni provis la modemon, antau mi ekfalis. Tio estis tiom ache rapide, kaj neniam venis en mia kapo por rigardi tiun. Venonta okazo mi scios kion por rimarki.” Donido ripetis sian shultrotiron de nenio-pri-tio. Tiam estis sia vico por mediti laute. “Nun, kio pri Shila: chu shi estas kredinda?” “Ej?” “Nu, shi estas acha-placha kaj tiel plu, sed estas io pri kiu mi ne certighas.” “Nome?” “Nu, kiam ajn ni shance mencias ilian lab-on, shi ighas iomete forpushanta. Tio okazis hierau, ankau, kiam ni estis en la kamioneto irante hejmen. Samafere je Petro.” “Do?” “Estas preskau kvazau ili havis ion por kashi.” “Nu, mi ja pensus tiel. Vi estas la plej danghera peco de mallegha biologio ol kiam la unua tea planto estis kontrabandigita el Chinio.” “Dankon. Sed tamen, kial devas ili teni nin en la mallumo pri mia, mm, kovilo?” “Mi ne scias. Chu vi pensas ke estas io misaugura pri tio?” “Mmm, ne; mi nur scivolas …” “ … ke …?” “Nu, eble ili havas ian alian ejumon kiun oni ne permesus ke ni vidi …” Don E. malridetis kaj grimacis je perplekso. “Tia kia, aa …” Tiam Donido interjekciis kaj ili ambau diris unisone, “ … ia pordo al alterna universo!” “Au kio ajn,” Donido aldonis. “Mi ne povus diri tion plibone per mi mem.” “Kaj ke oni forkaptis vin el tie …” “Ho, ne reale. Ni nur devas konkludi kiun estas la malplia de du au tri au dek du neeblecajhoj. Mi estas preta por gluti la fakton ke mi—ke chi tiu mi estas klono. Tio taugas kion ni scias, mm, vi scias, dentoj, prepucio, kaj cetere. Sed mi deziras ke Shila montrus al ni la lab-on, jam.” “Nu, venontokaze, ni estu pli insistaj.” “Jes, ni faru tiel.” Je la pauzo en konversacio, Don ekrigardis chirkau la kuirejo al la stako de pladoj, el pluraj de iliaj antauaj manghoj kaj mangetoj. “Nu, aa, chu ni devas, mm, jheti moneron por la honoro de mm, de … “ Li gestis al la multoj de tasoj kaj teleroj kaj purigotajhoj. “Kio? Chu mi ne ech havas unu-tagan ferion je gasto kaj tre antaunelonga malsanulo de intensa zorgo?” “Kio? Vi, la ulo kun la perfekta korpo, fresha el sauno?” “Nu, ni vidu, vi estas Donaldo D., kaj mi estas Donaldo E., do chu ne vi endas igu unue?” Ili sovaghe ridetis reciproke, preskau okulume, kaj Don esperis ke la novulo sentus iomete pli energia ol si tiumomente. Sed klino de kapo de Don signis ke li perdis la mensan braklukton, do li stakigis la subtasojn, kolektis la kulerojn, kaj shaltis la akvon. Dumtempe, Donido demandis, “Chu ni dividu la lastan pasto-ringon?” “Jes.” Donido malpurigis tranchilon kaj teleron por fari tion. (Kial li ne simple tiris ghin aparte?) Don estis jhus glutinta sian duan mordon kiam li memoris ke ghi estis sia pasto-ringo. Kaj lau la bruoj en la banejo, li sciis ke Donido estis uzanta sian dentbroson refoje. (*1) [Skrugh, Marli], en la fama novelo de Charles Dickens, “Kristnaska Karolo.” Reiru |