| The Me Clone (English) |
La Mi-Klono (Esperanto: Unikodo UTF-8) |
|
Chapter 14: The Sense of Wonder “C. R. T. F. P. 5. C. G. O. …” Donny was reading an eye chart to Sheila, back at the Biology Annex office, the next day. “Good. Now, left eye.” “C. R. T. F. P. 5. C. G. O. …” Sheila paused to jot on her clipboard. “Donny, I have a question for you.” “Yes?” “Why were you wearing glasses?” “What? Well, because I have kerataconus. And astigmatism. And myopia. I could do without them in a pinch, but …” “Oh, sorry, I meant the other Don. What happened when you, Don E., tried wearing Don’s glasses?” “They didn’t work. Made my eyes about as bad as not wearing glasses. In my other body, that is.” “Well Donny, you are 20-20. I thought you already must have known by now.” “My gosh, you’re kidding. I used to be 20-80, at least in my left eye, and not much better in my right.” He re-read the chart, then looked out the window. “Glory be! You’re right! Glasses are such a habit after 30 years, and now I can forget about them.” “So, that will be one way to tell you two apart now. Donald wears glasses.” “20-20. I can’t believe it. Poor old Don will get an awful inferiority complex. Here I have perfect teeth. Perfect eyes. And a perfect … um, well, you left my foreskin on.” Donny watched to see how Sheila would react, but she was busy working on his medical file, and gave a detached response. “Oh. That must be another of the extra details Pete was talking about. Is it giving you any problem?” “Not yet, anyway. Don’t know what I’ll tell my rabbi.” This time Sheila did look taken aback. “Are you Jewish too?” “Yes; but non-practicing.” “Likewise! I’m somewhat Universalist if anything, but I would never give up my Jewish roots.” “Same with me. I’m a bit of a Quaker, but not much. Religious Society of Friends, you know. There’s an old saying, ‘Some of my best Jews are Friends.’” “Yes, I knew you were a Quaker.” “Who told you that?” Sheila simply manifested a Mona Lisa smile with a vertical fingertip to her lips, while she continued to write in the file. “Well, Donny, knock on wood. We’re at about C-Day plus 48 hours, and everything looks nominal, as the astronauts would say. All your vital signs are A-O.K.” “So far, so good, eh? Does that mean my system is ready for a pizza yet?” “Are you tired of bananas already?” “Oh, I’m trying this and that—ice cream and whatnot. Meanwhile, Sheila: we had a question for you.” “Shoot.” “Don and I were talking about your lab, and were wondering when we’d be able to get a peek at it. We, ah, thought that every time we mentioned it, you managed to change the subject.” Whereupon Sheila’s face seemed to show an ever-so-fleeting flicker of a power outage. Then she flashed a big facetious smile at him and said, “Speaking of pizza, it is about lunchtime. Shall we go out and look for something?” Donny wanted to blurt, “You see?”, but managed to hold his tongue. Sheila continued, almost insistently, “The weather’s good enough for a walk in the park. Why don’t we find a hot-dog cart; then we can eat and talk in the fresh air and sunshine.” Curioser and curioser. When was the last time a (relatively) young-lady doctor had invited him for a walk in the park? Never, that’s when. But then when was the last time he’d found himself cloned on two weeks’ notice? Don’t try to ask yourself reasonable questions at a time like this. Sheila hadn’t said anything till they’d crossed the street and were on their way to Rocky River Park. Then she spoke up rather more quietly and seriously than usual. “Donny, you’re right about the lab. Pete’s a little leery about showing it to anybody, including you.” “Well, what’s to be afraid of? Russian agents? Radiation? Outside germs? E. Coli? The FBI?” “No, just the FDA. Actually, I’m kidding. It’s the kind of things he already mentioned. I suppose he thinks you’d be demoralized if you find out how—ah—improvisational it is, when you’re expecting a huge science-fiction set-up, or Frankenstein laboratory, or whatever.” “You make it seem like a dog kennel.” “No, it’s not that either. After all, we do have a few really sophisticated things there—some pretty expensive microcomputers and pharmaceutical process apparatus—some state-of-the-art, some of it jury-rigged by Pete and me. But it doesn’t look all that impressive, really. I remember when I was in high school, our chemistry lab set up a fancy display for parents’ open house. Francine and I did it up proud. We had beakers and Bunsen burners and water electrolysis and distillation tubing and white lab coats and everything. Looked great, and didn’t mean a thing. Wouldn’t have been worth a single minute at a Science Fair.” “O.K., O.K., what you’re trying to say is, don’t be preoccupied by appearances. I think you already convinced us of that back on Day One. But why does Pete think our tender layman’s eyes have to be shielded from the higher medical mysteries? Or from a no-frills lab? And do you agree with him on that?” Sheila looked a little hurt, but a little apologetic at the same time. “Oh, Donny, if it were me, I’d take you right over and say ‘Here’s the petri dish where it all began; here are the microscopes; here are your foot-long fingernails …’” “Yeah, I’d like to see those … ” “ … here’s the mental hologram induction array; et cetera, et cetera. But there are other considerations. I can’t do that without Pete, and right now I’ve never seen him more exhausted.” “That’s not too surprising.” “For me it is. Pete’s the kind of guy who never runs out of energy. He’s on the go 18 or 20 hours a day, seven days a week.” They had reached the park. Sheila paused, and seemed to be glancing about to see that nobody was within earshot. Nobody was, but she dropped her voice a little anyway, and drew her head closer to Don’s. “Also, Pete’s not trying to protect your tender eyes from the lab, but well, there are, ah, discretionary things—not exactly security stuff, but, sort of—grey areas …” “Such as …” “You probably know that Pete’s relation to BioFrontier is, ah, kind of in flux. He was the co-founder, but he’s being eased aside by the business manager types.” “So I surmised. Happens all the time.” “He knew it was now or never if he was going to succeed with an accelerated human clone. You see, quite a few of our essentials come from BioFrontier. Certain hormones. Certain equipment. He didn't exactly divert them, but let’s say he was in a better position to obtain them last month compared to next month.” “I still don’t see what that has to do with me going there—with Don and me going—oh! Unless his illicit clone factory is hidden right on the premises at BioFrontier, and he doesn’t want to show up with a couple of spittin’ image twins … ” “Ah, Donny! Not exactly. But you’re close. And it’s the kind of place we can’t barge into unless Pete is up to it.” “Well, where is the lab then?” Sheila seemed both reluctant and ready to answer. “It’s in his basement.” She was almost embarrassed at the simplicity of her reply. Meanwhile, Donny’s double-take felt like several jumps on a derailleur chain. “You mean—you mean, the night I was at his party, he just trotted downstairs with my hangnail—Don’s hangnail—and started cooking up clone soup then and there?” “Absolutely. We were at it from about that minute on, and I don’t think he or I got more than two or three hours of sleep at a time for the next two weeks solid …” “You were at the party?” “Of course!” “I didn’t see you!” “I saw you!” Don E. scrunched his eyes shut. “It was a large party …” Sheila interrupted, “How about a sandwich from that lunch wagon over there?” “Fine with me.” Presently they were reclined on a grassy embankment with Cokes and brownies (which Donny ate first) and egg salad sandwiches. Sheila telescoped the wrap from her straw into a tight accordion-wad; Donny dripped droplets from his straw to make the wad writhe wormily. Meanwhile, Sheila was pondering aloud: “I’m surprised you two are so interested in the clone lab. I should think it would be pretty dull unless you were keen on microsurgery and gene splicing and medical electronics … ” “Some of my friends think I should have gone into science instead of history.” He paused. “I often wonder.” “ … that you should have gone into science? Or just plain ‘You often wonder.’?” “Aha! Both.” “Well, a sense of wonder is just about the most important prerequisite.” “ … as Rachel Carson was saying.” “Why don’t you teach history of science?” “Maybe I should have. God knows diplomatic history is one of about the most disgusting subjects on the face of the earth.” “Really? How come that’s your field then?” “My subject is war, and getting rid of it. Diplomatic history is the scene of the crime.” “And diplomacy is how wars are prevented?” “Oh, definitely not! Diplomacy is the smile on the face of the tiger. Diplomacy is when you go to negotiate, and you take a thug along with you so you can say fastidiously,” (he affected a prissy voice) “‘No, no, Igor, you impetuous fool, you may not begin to use your persuasion until we have had a chance to reason with him first.’” “It’s a dangerous world.” “Now as for the history of science, here I am sitting front row center at one of the most amazing scientific feats of all time, and from what Pete says, we’ll never be able to write a history of it.” “It’s a dangerous world,” Sheila repeated softly: one of her eyes-closed pronouncements. “I even get the impression you don't want to say much in your office today.” Sheila nodded ruefully. “Walls have ears.” “Hooh! Then what were we all doing there on Saturday? We should have met in Pete’s basement.” “Oh, not really, Donny. Other people live at Pete’s place, but no one was working at the Biology Annex on the weekend. All I meant was that what we mostly need is a lot of prudence, with just a pinch of paranoia to make sure.” Sheila abruptly looked at her watch. “I have to get back to work. But look. Here’s a rain check … ” She grabbed his wrist, turned his palm upward, and pressed the straw-wrap-worm into it: “ … for your guided tour of the lab facility whenever Pete is ready.” She was already standing, and hauled Donny to his feet by the same wrist. “Can you come for your next exam tomorrow at noon?” “Yup.” “See you then. Bye now.” She departed hastily. Donny put the rain check in his shirt pocket and wandered downtown to buy some necessities, like a wallet. And toothbrushes. And chocolate chunks. Then he walked back to his/their apartment. We’ll have to get another bike, he thought; Don had already taken his/theirs earlier in the morning. Without asking. |
Ĉapitro 14: La Sento de Miro “C. R. T. F. P. 5. C. G. O …” Legis Donido okulan grafikaĵon al Ŝila sekvetagon ĉe la Biologio-Anekso. “Bone. Nun, maldekstra okulo.” “C. R. T. F. P. 5. C. G. O …” Ŝila paŭzis por skribeti sur sia agraftabulo. “Donido, mi havas demandon por vi.” “Jes?” “Kial vi portis okulvitrojn?” “Kio? Nu, ĉar mi havas keratakonuson. (*1) Kaj astigmatismon. Kaj miopecon. Mi povus igi sen tio, sed …” “Ho, pardonpete, mi intencis la alian Donon. Kio okazis kiam vi, Don E., provis la okulvitrojn de Don?” “Tiuj ne efikis. Igis miajn okulojn preskaŭ tiom malbonaj kiom ne portante ilin. En mia alia korpo, tiel estas.” “Nu, Donido, vi ja estas 20-20. Mi pensis ke vi jam scius tion je nun.” “Bon-ve, vi blagas. Mi antaŭe estis 20-80, almenaŭ en mia maldekstra okulo, kaj ne tiom plibona en mia dekstra.” Li re-legis la grafikaĵon, tiam rigardis eksteren tra la fenestro. “Gloro estu! Vi pravas! Okulvitroj estas tia kutimo post 30 jaroj, kaj nun mi povas forgesi pri tio.” “Tiel do, estos unu rimedo por distingi inter vi du ekde nun. Donaldo portas okulvitrojn.” “20-20. Mi ne povas kredi tion. Kompatinda maljuna Don ricevos aĉan minuskomplekson. Jen mi havas perfektajn dentojn. Perfektajn okulojn. Kaj perfektan … mm, nu, vi lasis mian prepucion enloke.” Don rigardis por vidi kiel Ŝila reagus, sed ŝi okupiĝis laborante pri lia medicina dosiero, kaj donis indiferentan respondon. “Ho. Tio estus alio de la ekstraj detaloj kiujn Petro menciis. Ĉu ĝi donas al vi iun ajn problemon?” “Ne ĝis nun, ĉiaokaze. Mi ne scias kion mi diros al mia rabeno.” Ĉi foje Ŝila ja aspektis konsternetita. “Ĉu vi estas juda ankaŭ?” “Jes; sed ne praktikante.” “Same! Mi estas iom unitariana se io, sed mi neniam rezignus miajn judajn radikojn.” “Ankaŭ je mi. Mi estas iom da kvakero, sed ne multe. Religia Societo de Amikoj, vi scias. Estas malnova spritaĵo, ‘Iom el miaj plibonaj judoj estas Amikoj.’” “Jes, mi sciis ke vi estis kvakero.” “Kiu diris al vi tion?” Ŝila simple montris ian Mona-Lisan rideton kun vertikala fingropinto al siaj lipoj, dum ŝi daŭris skribi sur la dosiero. “Nu, Donido, frapu sur ligno. Ni estas je proksimume K-tago plus 48 horoj, kaj ĉio aspektas nominala, kiel dirus la astronaŭtoj. Ĉiom el viaj vivo-signoj estas Bona-Tre. (*2) “Ju nun, des bon’, ej? Ĉu tio signifas ke mia sistemo estas preta por itala pasteĉo?” “Ĉu vi tedas de bananoj jam?” “Ho, mi provas tion kaj tion ĉi—glaciaĵon kaj similajn. Krome, Ŝila: ni havis demandon por vi.” “Pafu.” “Don kaj mi parolis pri via lab-o, kaj scivolis kiam ni povus igi rigardeton al ĝi. Ni, aa, pensis ke ĉiu okazo kiam ni menciis ĝin, vi ŝanĝemis la subjekton.” Je tiam, la vizaĝo de Ŝila ŝajnis montri ian efemeretan flagreton de povumo-malŝalto. Ĵus poste ŝi briligis grandan ŝerceman rideton al li kaj diris, “Parolante pri itala pasteĉo, estas ja preskaŭ tagmanĝ-tempo. Ĉu ni iru eksteren kaj serĉi por io?” Donido volis ekdiri, “Jen tiel!”, sed povis halti sian langon. Ŝila pludiris, preskaŭ insiste, “La vetero estas sufiĉa bona por marŝado en la parko. Ni trovu kolbas-ĉaron; tiam ni povas manĝi kaj paroli en la freŝa aero kaj sunlumo.” Pli kaj pli kurioza. Kiam estis la lasta tempo ke iu (relative) juna-virina kuracisto invitis lin por marŝado en la parko? Neniam; tiu estas kiam. Sed ankaŭ, kiam estis la lasta tempo ke li trovis sin klonigita je avizo de du semajnoj? Ne penu demandi al si raciajn demandojn je ĉi tia okazo. Ŝila ne diris ion ajn ĝis ili transiris la straton kaj estis laŭ sia vojo al Roka Rivera Parko. Tiam ŝi ekparolis iom pli kviete kaj serioze ol kutime. “Donido, vi pravas pri la lab-o. Petro estas iom hezita pri montri ĝin al iu ajn, inkluzive vi.” “Nu, kion oni timas? Rusajn perantojn? Radiadon? Eksterajn mikrobojn? La FBI?” “Ne, nur la FDA. (*3) Fakte, mi blagas. Estas tiaj aferoj kiujn li jam menciis. Mi supozas ke li pensas ke vi estus demoralizitaj se vi malkovras kiel—aa—aa—improviziga tio estas, kiam vi ekspektas grandegan scienc-fikcian ejon, aŭ Frankenstajnan laboratorion, aŭ kion ajn.” “Vi ŝajnigas ĝin kiel hundejo.” “Ne, nek tio. Ja vere ni havas iom da ege malsimplaj iloj tie—iom da tre karaj mikrokomputiloj kaj farmacia proceza aparato—iom da tio estas stat’ de l’art’, (*4) iom aĉfarita de Petro kaj mi. Sed ĉio ne aspektas tiom impona, reale. Mi memoras kiam mi estis en meza lernejo, nia kemia lab-o aranĝis etan spektaklon por la vizittago de la gepatroj. Francin kaj mi faris tion fiere. Ni havis glasojn kaj Bunsen-brulilojn kaj akvan elektrolizon kaj distelecan tubaron kaj blankajn jakojn kaj ĉion. Aspektis bonega, kaj ne signifis ion ajn. Ne valorus eĉ unu minuton ĉe la Junula Scienca Foiro.” “Nu do, nu do, kion vi penas diri estas, oni ne trorigardu aspektojn. Mi pensas ke vi jam konvinkis nin pri tio je Tago Unu. Sed kial Petro pensas ke niaj delikataj laikaj okuloj devas esti ŝirmitaj de la plialtaj medicinaj misteroj? Aŭ de ia sen-falbala lab-o? Kaj ĉu vi akordas kun li pri tio?” Ŝila aspektis iomete vundita, sed iomete pardonpeta samtempe. “Ho, Donido, se tiu estus mi, mi kondukus vin tien tuj kaj dirus ‘Jen la vitra-ujeto kie ĉio komencis; jen la mikroskopoj; jen viaj fut-longaj ungoj …’” “Jes, mi volas vidi tiujn …” “ … jen la mensa-hologramo-indukta aro; kaj cetera, kaj cetera. Sed estas aliaj konsideroj. Mi ne povas fari tion sen Petro, kaj ĵus nun mi neniam vidis lin tiom elĉerpita.” “Tio ne tro surprizas.” “Male, laŭ mi. Petro estas tia ulo kiu neniam malenergias. Li igas po 18 aŭ 20 horoj la tago, po sep tagoj la semajno.” Ili atingis la parkon. Ŝila paŭzis, kaj ŝajnis cirkaŭrigardi por vidi ke neniu estis je aŭdproksimo. Neniu estis, sed ŝi mallaŭtigis sian voĉon iomete ĉiaokaze, kaj klinis sian kapon pli proksime al tiu de Don. “Ankaŭ, Petro ne penas gardi viajn delikatajn okulojn kontraŭ la lab-on, sed nu, estas, aa, diskretecaj aferoj—ne tiom sekurecaj umoj, sed, iom—grizaj areoj …” “Tiel kiel …” “Vi probable scias ke la rilato de Petro al BioSenlimo estas, aa, iom flukse. Li estis la kunfondinto, sed oni mole puŝas lin flanken—la komerculoj.” “Tiel mi konjektis. Tiaĵo ofte okazas.” “Li sciis ke li agu nun aŭ neniam se li sukcesus pri akcelita homa klono. Vi komprenas, tiom da niaj nepraĵoj venis de BioSenLimo. Iaj hormonoj. Iaj ekipaĵoj. Li ne kvazaŭ-ŝtelis ilin, sed ni diru ke li estis en plibona posicio por akiri ilin antaŭ monato kompare al venonta monato.” “Mi ankoraŭ ne vidas kiel tio relatas al mi irante tien—al Don kaj mi irante—ho! Krom se lia kontraŭleĝa klon-fabriko estas kaŝita ĝuste ĉe BioSenlimo mem, kaj li ne volas aperi kun duopo da tutaj identaj ĝemeloj …” “Ha, Donido! Ne ekzakte. Se vi estas proksima. Kaj tio estas tia loko kie ni ne povas ekeniri krom se Petro estas kapabla por tio.” “Nu do, kie estas la lab-o, ja?” Ŝila ŝajnis kaj hezita kaj preta por respondi. “Estas en lia kelo.” Ŝi estis preskaŭ embarasa je la simpleco de sia respondo. Dumtempe, la malfru-ekkompreno de Donido sentis kiel pluraj saltoj de bicikla-rapidumstanga ĉeno. “Vi signifas—vi signifas, ke je la nokto kiam mi ĉeestis lian feston, li nor trotis suben kun mia unga haŭteto—tiu de Don—kaj ekkomencis kuirante klonan supon tiam kaj tie?” “Certe. Ni daŭris tien ekde tiu minuto antaŭen, kaj mi pensas ke nek li kaj nek mi havis pli ol po du aŭ tri dormhoroj la tago dum la sekvantaj du semajnoj entute …” “Ĉu vi ĉeestis la feston?” “Kompreneble!’ “Mi ne vidis vin! “Mi vidis vin!” Don E. stringis siajn okulojn ferme. “Tio estis granda festo …” Ŝila interrompis, “Ĉu sandviĉo de tiu tagmezmanĝ-vagono tie?” “Bone laŭ mi.” Baldaŭ ili estis klinita sur herba deklivo kun kola-aĵoj kaj ĉokolad-kvadrat-kuketoj (kiujn Donido manĝis unue) kaj ovo-salataj sandviĉoj. Ŝila akordionigis la volvadeton de sia ŝalmo je streĉita vateto; Donido gutis gutetojn de sia ŝalmo por fari la vateton tordiĝi verme. Dumtempe, Ŝila meditis laŭte: “Mi surpriziĝas ke vi du estas tiom interesitaj pri la klona lab-o. Mi pensus ke tio estus iom teda krom se vi fervoras pri mikro-kirurgio kaj geno-splisado kaj medicina elektroniko …” “Iom el miaj amikoj pensas ke mi devintus eniri sciencon anstataŭ historion.” Li paŭzis. “Mi ofte scivolas.” “… ke vi devintus eniris sciencon? Aŭ nur simple ‘Vi ofte scivolas.’” “Ha! Ambaŭ.” “Nu, sento de scivolo, kun sento de miro, estas preskaŭ la pli grava antaŭnecesaĵo.” “ … kiel diris Raĉel Carson.” (*5) “Kial vi ne instruas la historion de scienco?” “Eble mi devintus fari tion. Dio scias ke diplomateca historio estas unu el preskaŭ la plej fiaĉaj subjektoj sur la faco de la tero.” “Reale? Kial tial tiu estas via fako?” “Mia subjekto estas milito, kaj forigante tion. Diplomateca historio estas la loko de la krimo.” “Kaj diplomateco estas kiel oni preventas militon?” “Ho, definitive ne! Diplomateco estas la rideto sur la vizaĝo de la tigro. Diplomateco estas kiam oni iras por intertrakti, kaj oni alkondukas brutulon kun vi do vi povas diri pureme,” (li afektis delikataĉan voĉon) “’Ne, ne, Igor, vi impulsiĝema stultulo, vi ne povas komenci uzi vian persvadon ĝis ne havis ŝancon por racii kun li unue.’” “Estas danĝera mondo.” “Nu pri la historio de scienco, jen mi sidante centre en la unua vico ĉe unu el la plej mirindaj sciencaj atingoj de ĉiamo, kaj laŭ kion diras Petro, ni neniam povos skribi historion de tio.” “Estas danĝera mondo,” Ŝila ripetis mallaŭte: unu el siaj okul-fermaj deklamoj. “Mi eĉ havas la impreson ke vi ne volis diri tiom en via oficejo hodiaŭ.” Ŝila kapjesis malgaje. “Muroj havas orelojn.” “Nu do! Kial estis ĉiuj el ni tie je sabato? Ni devintus kunveni ĉe la kelo de Petro.” “Ho, ne reale, Donido. Aliuloj loĝas ĉe la domo de Petro, sed neniu estis laboranta ĉe la Biologio-Anekso je la semajnfino. Ĉion kion mi intencis diri estis ke kion ni plejparte bezonas estas amason da prudento, kun nur eron da paranojo por esti tutcerta.” Ŝila abrupte rigardis sian brakhorloĝon. “Mi devas reveni al laboron. Sed jen. Tiu ĉi estas pluv-bileto …” Ŝi ekprenis lian pojnon, turnis lian polmon supren, kaj premis la ŝalma-volvadeta-vermon en ĝi: “ … por via gvidata rondiro je la laboratorio kiam ajn Petro estas preta.” Ŝi tuj stariĝis, kaj tiris Donidon al liaj piedoj per la sama pojno. “Ĉu vi povas veni por via sekvanta ekzameno morgaŭ je tagmezo?” “Jes.” “Vidos vin tiam. Ĝis.” Ŝi foriris haste. Donido metis la pluv-bileton ne sia ĉemiza poŝo kaj vagis mezurben por aĉeti iom da necesaĵojn, kiel biletujo. Kaj dentobrosoj. Kaj ĉokolad-blokoj. Tiam li marŝis revene al sia/ilia apartamento. Ni devos akiri ankoraŭ unu biciklon, li pensis; Don jam prenis lian/ilian antaŭe je la mateno. Sen petante. (*1) Angla, kerataconus, = stato de misformaj korneoj. Reiru (*2) Esperanto-ekvivalento de la astronaŭt-esprimo “A-O.K”. Reiru (*3) FBI: Usona federala policaro: Federala Buroo de Esplorado. FDA: Usona federala sangardestraro: Nutraĵo kaj Drogo Administracio. Reiru (*4) stat’ de l’art’: esprimo por io kio estas la plej nova kaj plej ampleksa. Reiru (*5) Inter libroj de Carson [Karson] estas The Sense of Wonder [La Sento de Miro]. Angle, la vorto “wonder” enhavas la du signifojn, de kaj miro kaj scivolo. Reiru |