| The Me Clone (English) |
La Mi-Klono (Esperanto: Unikodo UTF-8) |
Chapter 15: I’m Me! Later that afternoon, Don E. busied himself clipping a large pile of New York Times, and was still at it when Don got back. Don clapped with delight. “Hey, that’s what it’s all about! I thought I’d never get that clipping pile done, and would have to throw it out. A clone is better than a genie.” Don E. shrugged modestly. “Assuming we’ll ever use those articles in the first place. I sometimes think Angela was right, that we’re simply keeping too many papers we don’t need.” Their research files already occupied 10 four-drawer cabinets. Don shrugged scornfully. “Until the day after we throw some out, of course. How’d it go at the doctors’?” Donny made a horizontal V-sign at his eyes. “20-20. Would you believe?” “Oh; might’ve known; you lucky dog. So you can look at the moon and not see all that horse-shoe coming out of it?” (An arc of multiple images from any bright object was a visual nuisance caused by kerataconus.) “Huhh. Haven’t tried yet.” “Anything else at the physical, good news or bad?” “No problems. Sheila says everything is nominal, quote-unquote.” “Well, let’s keep it that way. Wasn’t Pete there yet?” “Sheila says she’s never seen him more exhausted. It seems they were baby-sitting me around the clock, for the entire two weeks.” “Hmm, I should hope so. And we better hope we haven’t burned him out. What about the lab, did you nudge her on that?” Don E. narrated his attempt, concluding that she was a little more frank, but still a bit evasive. Then he reached in his shirt pocket to withdraw the crinkled straw-wrapper, and dangled it in front of Don’s nose. “And she gave us this rain check for a visit to the lab.” “Eh?” “Oh, yeah, you see, here was this straw-wrapper from our lunch, and Sheila gave it to me and said it was our rain check for a tour of the facilities.” Don tightened his eyebrows in a quizzical stare-query; then took the wrapper and flipped it into the wastebasket. Donny repossessed it. “Hey, let’s hang onto this. We might need it to keep her honest.” Don was agape. “And you said I was saving unnecessary papers?” “To each his own.” “So put it in a file folder already. S for Sheila.” And Donny was doing exactly that. “No. B for Bernstein.” Moments later, a ‘Sheila Bernstein’ dossier had entered the ‘Current’ file. Don inveighed to the heavens. “I don’t believe it!” “Just consider it a conversation piece the next time I raise the subject of the lab with her.” “Did you ask her about the modem?” “Nope. Forgot.” “Well, I’d like to tune into that pretty quick, even if she doesn’t improve it any.” He gestured at the discard heap of newspapers. “There’s already a bunch of stuff you’ve read there that I haven’t. Maybe if we plug into the modem I can at least think I’ve read those, more than a little vicariously.” “And then we could try this: let’s get an Agatha Christie, you read the first half, I’ll read the second. If you know whodunit through the modem, then we’ll be certain we’re really on the same wavelength.” “Oh, heck, that seems like a waste, considering we haven’t bothered with her in the last 25 years. But on the other hand …” Don reached into his briefcase and pulled out another pile of student papers. “ … I wonder what would happen if you graded half these book reports. With or without the modem, do you think I’ll know pretty much how you handled them when it comes to discussing it with any one of the students?” “Might as well give it a try. I think if you read my comments at the end of each paper, that should be sufficient.” “O.K., I’ll do A to M; you can have N to Z.” Don divided the papers into two piles. There was a knock at the door. Don and Donny exchanged horrified glances. Donny bolted for the bathroom. He could hear palaver on the doorstep. Presently Don called, “All clear; come on out.” Donny emerged with inquiring eyebrows. Don shrugged and said, “Jehovah’s Witnesses.” “We better figure out something pretty soon. I hate to have to dive under the bed every time someone comes to the door.” “Hmm. Maybe instead of book reports, you should start drafting an autobiography for yourself this evening. Say you’re that third cousin who’s the free-lance writer we were talking about, and you’ve decided to move in for the time being.” “Back to our cover story problem. But you still know darn well that I—that we—just don’t have any talent for improvisation. Not even a pure white lie. And our cover story will have to be more than a little multi-colored. I’d never be able to sound convincing for more than one or two minutes.” “Well, suppose we made you a mildly retarded third cousin. Let’s say you don’t know how to talk much. Or at all.” “Sounds more than mildly retarded. But it’s a possibility.” He ruminated for a few moments, then added, “I could do it like Claud.” Don’s body language replied, ‘You got it!’ In a high school play, he’d stolen the show portraying a village idiot. “Or then again,” Donny continued, “maybe I shouldn’t be retarded as such, but let’s say, was recently released into your care from a mental institution in New York—a cousin who wanted to be a poet—went on a few bad trips—can manage for himself now—but seems to have this vacant stare all the time—very taciturn.” “Sounds good. How about physical appearance—long hair, for example? Dark glasses?” “Well, no; here’s the thing. So long as I’m a gen-u-ine clone, I’d just as soon continue being an exact physical duplicate—for as long as we can manage it, anyway. Suppose I want to lecture in your—our classes. I’m itching to give that a try, almost any day now. See if anybody notices that it wasn’t you—and then again, it was.” “Hah. But we still have the problem of sooner or later being caught red handed one day—being caught as twins, that is, with no prior explanation. Anybody could show up unexpectedly. Like Morris Hahn. He’s supposed to put in the new faucets one of these days. And he’s bound to notice something about us eventually.” Hahn was the semi-retired landlord who lived on the ground floor of the building. He wasn’t exactly nosy, but neither was he unobservant. Donny twisted his beard and scowled. “Yeah, I knew we’d have to consider what to do about him, almost right off the bat.” “Maybe what you need is a sort of a quick-change costume you can put on in case a visitor is coming upstairs. Or something from a novelty shop—like a wig, or those Groucho Marx glasses with a nose attached. It would fit in with the mental hospital story.” “Mmm. Maybe. But would it have to be me all the time?” “What do you mean?” “Oh, well, I mean, am I the one who has to dress up like a nut whenever it comes to that? We could switch roles from time to time.” “Don’t you think one of us—you—should specialize; get it down pat?” “No.” Don shrugged and said nothing. Donny shrugged too and wandered toward the kitchen in search of sustenance; “We’ll have to think about it, and work something out,” he remarked. Don was a little disturbed at Donny’s indecisiveness and procrastination. But, to be sure, it was just about what he would have said. And he knew that Donny would be getting ready the Coke and peanuts which accompanied their nightly fix of ABC World News, and CNN Crossfire. Don followed him into the kitchen, saying, “We should at least settle on a pseudonym for this guy, so we can introduce him, if push comes to shove. Anybody might show up in the next couple of weeks, if not the next couple of minutes. The census taker. The precinct captain …” “Hey! We can vote twice!” “ … one of the students; Morris Hahn; whoever. We’ve got to be ready from this minute on.” “Yeah. Well, back to A.J., eh?” “You mean A.J. Hoy?” “No, we better make it A.J. De Beer. Lends a bit of family connection if we go with the third-cousin routine.” “O.K., that figures. A.J. De Beer. A.J. De Beer.” “I hope Sheila can keep all that straight. It’ll be our third name change in as many days.” “No sweat. Also, didn’t she say that A.J. could stand for Andy Johan?” “Sure, I’ll go with that. Andy Johan De Beer. Just call me A.J.” He paused. “If necessary, that is.” Donny paused again, caterpillar treads still going full circuit in his head. Don(ny) didn’t always let a decision stay made. “You know, we could try calling me Donald North, even in public.” “You’re kidding!” Don didn’t know whether to sound exasperated, or simply to call Donny’s think-aloud bluff. It made him uncomfortably aware of his own tendency to give unheeded thoughts their tongue. And to come down on both sides of an issue. Donny answered, “Well, not necessarily. Suppose we did it as a half-put-on. What we were talking about yesterday—you know: ‘Meet Donald North. He’s my clone.’” “Oh, come on! That’s too clever by half, and half-baked, and you know it. And even if we did, we’d still have to answer the next question—assuming they do take it as a joke—‘now what’s your real name?’ And anyway, we just can’t take the chance that somebody might start believing us.” Donny conceded, but wistfully. “Yeah, yeah, I guess you’re right. I’ll have to be A.J. De Beer, in case of emergency.” “Well, not just emergency. ‘Donny’ to your friends—Sheila, Pete, and me—and ‘A.J.’ to everyone else.” “Unless I’m your stand-in.” “Sure. But I think you’ll have to keep working on your A.J. persona on the assumption that in the long run it’ll be increasingly dangerous for you and me to risk being found out as one and the same person—so to speak.” “Two and the same person.” “You know what I mean.” “O.K., O.K.” Donny muttered aloud bemusedly, “Who would have guessed there would be all these complications, just for an ordinary everyday clone.” Then as another unheeded afterthought he added, “We ought to flip a coin to see who gets to be A.J.” Don felt a momentary stab of uncertainty, comparable only to the time that Angela first signaled—on a bike trip—that she might have a different itinerary in life than Don’s. “Come again??” he exclaimed, perfectly conveying a nuance of 97% incomprehension and 3% noncomprehension. Donny nuanced him right back, that Don knew exactly what Donny was driving at. “If one of us is going to have to become A.J. sooner or later, then we ought to flip a coin or something to see who does the honors.” Don maximized his eye-whites in a split-second flash of disbelief/dismay, anger/paradox. It was all he could do to stop himself from erupting, “But we can’t do that! I’m me!” In fact, maybe he had said it. There was a mutual double-take, and that piercing horselaugh of theirs which was often their reaction to life’s passing strangenesses. Then Donny glanced at the wall clock and said, “Oh, dammit, we’ve missed the first couple minutes of the news.” They dived into the living room and spent the next twenty minutes wallowing in the world’s miseries. There was nothing worthwhile on MacNeil-Lehrer, so Donny nodded to Don, who switched off the TV. Donny said, “Dinner anyone? Should I send for a pizza?” “You still fixed on pizza? Did Sheila give you the go-ahead yet?” “All right, all right, let it wait. But one of these days, I will get a pizza, I swear.” “We could make do on potato soup and applesauce tonight.” “Yummy, I think I’ve enjoyed as much blandness as I can stand. Tomorrow it’s back to normal. Curry and chilis galore.” (Both of which they abominated.) “Whose turn to make dinner?” Don asked. There was an awkward silence, till Donny said, “O.K., I will,” just as Don remembered he should have volunteered, because the potato soup was already made. |
Ĉapitro 15: Mi Estas Min! Tiu posttagmezon, Don E. sin okupigis tranĉade grandan stakon de Novjork-Tempoj, kaj estis ankoraŭ faranta tion kiam Don revenis. Don aplaŭdis ĝoje. “Ho, jen la tuta kialo! Mi pensis ke mi neniam finus tiun tranĉadan stakon, kaj devus forĵeti ĝin. Klono estas plibona ol sorĉisto.” Don E. ŝultrotiris modeste. “Supozante ke ni iam ajn uzos tiujn artikolojn iel ajn. Mi foje pensas ke Anĝela pravis, ke ni ja tenas tro multajn da paperoj kiujn ni ne bezonas.” Iliaj esploradaj dosieroj jam okupis 10 kvar-tirkestajn ŝrankojn. Don ŝultrotiris moke. “Ĝis la tago post ni forĵetas iom, kompreneble. Kiel fartis ĉe la kuracistejo?” Donido faris horizontalan V-signon al siajn okulojn. “20-20. Ĉu vi kredus?” “Ho; kial mi ne konjektis; kia bonŝanca hundo. Do vi povas rigardi la lunon kaj ne vidi tian ĉeval-ŝuon eliganta el tio?” (Arko de multobloj figuroj el brila objekto estis vida ĝenaĵo kaŭzita de keratakonuso.) “Ha. Ne provis ĝis nun.” “Ĉu alio ajn ĉe ekzameno, bona aŭ malbona?” “Neniuj problemoj. Ŝila diras ke ĉio estas nominala, cit’-malcit’.” “Nu, ni tenu tiel. Ĉu ne ĉeestis Petro?” “Ŝila diras ke ŝi neniam vidis lin pli elĉerpita. Ŝajnas ke ili vartis min tutĉirkaŭ la horloĝo dum la tutaj du semajnoj.” “Hmm, mi esperu ke estis tiel. Kaj ni esperu ke ni ne forbruligis lin. Kio pri la lab-o, ĉu vi puŝetis ŝin je tio?” Don E. rakontis pri sia peno, konkludante ke ŝi estis iom pli malkaŝema, sed ankoraŭ iomete evitema. Tiam li etendis sian manon en sian ĉemizan poŝon por elpreni la tordigitan ŝalma-volvadeton, kaj pendigis ĝin antaŭ la nazo de Don. “Kaj ŝi donis al ni ĉi tiun pluv-bileton por vizito al la lab-o.” “Ej?” “Ho, jes, ĉi tiel, jen estis tiu ĉi ŝalma-volvadeto de nia tagmezmanĝo, kaj Ŝila donis ĝin al mi kaj diris ke tio estu nia pluvbileto por rondiro de la ekipejo.” Don streĉis siajn brovojn laŭ moka fiksrigarda-demando; tiam prenis la volvadeton kaj ĵetetis ĝin en la paper-korbo. Don E. reposedis ĝin. “He, ni tenu nepre ĉi tion. Ni eble bezonus ĝin por daŭrigi ŝin honesta.” Don estis gapa. “Kaj vi diris ke mi tenis nenecesajn paperojn?” “Al ĉiu ties propran.” “Do metu ĝin en dosierujo jam. Ŝ por Ŝila.” Kaj Donido faris ekzakte tion. “Ne. B por Bernstin.” Ĵus poste, dosiero ‘Ŝila Bernstin’ eniris la ‘Aktuala’-tirkeston. Don diatribis al ĉielo. “Mi ne kredas ĝin!” “Nur konsideru ĝin kiel konvesaciaĵo por la sekva tempo kiam mi starigas la subjekton de la lab-o al ŝi.” “Ĉu vi demandas ŝin pri la modemo?” “Ne. Forgesis.” “Nu, mi ŝatus agordigi en tiu iom baldaŭ, eĉ se ŝi ne plibonigas ĝin tiom ajn.” Li gestis al la forĵeta stako da ĵurnaloj. “Estas jam aro da aferoj kiujn vi jam legis tie, kaj ne mi. Eble se ni konektas en la modemon mi povas almenaŭ pensi ke mi legis tiujn, pli ol iomete aliule.” “Kaj poste ni povus provi tion ĉi: ni prenu misterromanon de Agatha Christie, vi legu la unuan duonon, mi legos la duan. Se vi scius kiu-igis-tion tra la modemo, tiam ni estos certaj ke ni estas reale je la sama ondolongo.” “Ho, aĉ, tio ŝajnas malŝpara, pro ke ni apenaŭ ĝenis nin pri ŝi en la lastaj 25 jaroj. Sed aliflanke …” Don etendis sian manon en sian tekon kaj eltiris ankoraŭan stakon de studentaj paperoj. “ … mi scivolas kio okazus se vi gradigus duonon de ĉi tiuj libro-recenzoj. Kun aŭ sen la modemo, ĉu vi pensas ke mi scius preskaŭ kiel vi traktis ilin kiam mi devas diskuti tion kun iu ajn el la studentoj?” “Ni provu, ĉu? Mi pensas ke se vi legas miajn komentojn je la fino de ĉiu papero, tio sufiĉus.” “Bone, mi faros je A al M; vi povas havi je N al Z.” Don dividis la recenzojn en du stakojn. Estis frapo sur la pordo. Don kaj Donido interŝanĝis hororiĝitajn ekrigardojn. Don ekkuris banĉambron. Li povis aŭdi parolado ĉe la pordŝtupo. Baldaŭ Don vokis, “Tutsekura; elvenu.” Donido revenis kun demandaj brovoj. Don ŝultrotiris kaj diris, “Atestantoj de Jehovo.” “Ni devas decidi ion tre baldaŭ. Mi malŝatus plonĝi subliton ĉiam kiam iu venas al la pordo.” “Hmm. Eble anstataŭ de libro-recenzoj, vi devas komenci skribante aŭtobiografion por vi mem ĉi-vesperon. Diru ke vi estas tiu prakuzo kiu estas la sendependa skribanto pri kiu ni parolis, kaj vi decidis transloĝi ĉi tien provizore.” “Reen al nia kovro-rakonta problemo. Sed vi ankoraŭ scias aĉe bone ke mi—ke ni—ja havas neniun talenton por improvizaĵo. Nek eĉ pura blanka mensogo. Kaj nia kovro-rakonto devos esti pli ol iomete multkolorita. Mi neniam eblus ŝajni konvinka dum pli ol unu aŭ du minutoj.” “Nu, supozu ke ni farus vin iu iom neplena-inteligenta prakuzo. Ni diru ke vi ne scias kiel paroli tiom. Aŭ neniom.” “Ŝajnas pli ol iom neplena-inteligenta. Sed tiu estas ebleco.” Li meditis kelkajn momentojn, tiam pludiris, “Mi povus fari tiun kiel Klaŭd.” La korpo-lingvo de Don respondis, ‘Trafite!’ En mezlerneja teatraĵo, li ŝtelis la scenon per sia rolulo de urbeta stultulo. “Aŭ aliparte,” Donido pludiris, “eble mi devas esti ne tiom malplena-inteligenta tiele, sed ni diru, ke oni lastatempe lasis min en via gardo el mensa sanejo en Novjorko—iu prakuzo kiu volis esti poeto—fi-vojaĝis kelkfoje per drogoj— povas vivi per siaj rimedoj nuntempe—sed ŝajnas havi tian malplenan fiksrigardon ĉiam—tre parol-ŝparema.” “Aspektas bone. Kia fizika aspekto—longa hararo, ekzemple? Mallumaj okulvitroj?” “Nu, ne; jen la kialo. Kondiĉe ke me estas aŭ-ten-tik-a klono, mi tiel volas daŭri estante ekzakta fizika duplikato—tiom longtempe kiom ni povas sukcesi pri tio, ĉiaokaze. Supozu ke mi volas lekcii en viaj—niaj klasoj. Mi ege deziras provi tion, preskaŭ je iam ajn tago. Vidi se iu ajn rimarkus ke tiu ne estis vi—kaj aliflanke, ke tiu ja estis.” “Ha. Sed ni ankoraŭ havas la problemon ke pli malpli baldaŭ oni kaptus nin kun la peko en la mano iutage—kaptinte kiel ĝemeluloj, tiel diri, kun neniu antaŭa klarigo. Iu ajn povas aperi senaverte. Kiel Morris Hahn. Li devas instali novajn kranojn iam. Kaj li certe rimarkos ion pri ni eventuale.” Hahn estis la duon-emerita luiganto kiu loĝis je la grunda etaĝo de la konstruaĵo. Li nek estis nazŝovema, sed li nek estis malrigardema. Donido tordigis sian barbon kaj malridetis. “Jes, mi sciis ke ni devus konsideri kion por fari pri li, preskaŭ tuj.” “Eble kion vi bezonas estas ian ek-ŝanĝeblan kostumon kiun vi povas sinmeti se vizitanto estas venanta supren. Aŭ ion de petolaĵo-butiko—kiel peruko, aŭ tiaj okulvitroj kun nazego kroĉita. Tiu taŭgas por ia mensa-sanejo-rakonto.” “Mmm. Eble. Sed ĉu tiu devus esti mi ĉiam?” “Kion vi signifas?” “Ho, nu, mi signifas, ĉu mi estas tiu kiu devas forvesti kiel frenezulo kiam ajn io okazas? Ni povus komuti rolojn de tempo al tempo.” “Ĉu ne vi pensas ke unu el ni—vi—devus specialiĝi; atingi tion lerte?” “Ne.” Don ŝultrotiris kaj diris nenion. Donido ŝultrotiris ankaŭ kaj vagis kuirejon serĉante nutraĵon; “Ni devas pripensi tion, kaj ellabori ion,” li rimarkis. Don estis iomete perturbita pri la nedecidemo kaj prokrastemo de Donido. Sed, kompreneble, tio estis preskaŭ kion li estus dirinta. Kaj li sciis ke Donido jam estas prenanta la kolatrinkon kaj arakidojn kiuj akompanadis ilian ĉiunoktan narkotumon de ABC televida mondnovaĵo kaj la CNN debat-programo “Krucpafado”. Donido sekvis lin kuirejen, dirante, “Ni devas almenaŭ asigni pseŭdonimon por tiu ĉi ulo, do ni povas prezenti lin, se urĝeco ekokazas. Iu ajn eble aperos je la venonta duopo de semajnoj, se ne la venonta duopo de minutoj. La popolnombradisto. La distrikta voĉdon-ĉefo …” “He! Ni povas voĉdoni dufoje!” “ … unu el la studentoj; Morris Hahn; kiu ajn. Ni devas esti preta ekde ĉi-minuto pluen.” “Jes. Nu, reen al A.Ĵ., ej?” “Ĉu vi intencas A.Ĵ. Hoj?” “Ne, ni faru ĝin A.Ĵ. De Bir. Jen iomete da familia rilato se ni uzus la prakuzan umon.” “Bone, tiu taŭgas. A.Ĵ. De Bir. A.Ĵ. De Bir.” “Mi esperas ke Ŝila povas teni ĉiom ĝusta. Tio estos nia tria nomŝanĝo en tri tagoj.” “Senĝene. Ankaŭ, ĉu ne ŝi diris ke A.Ĵ. povus signifi Andi Ĵohan?” “Ja, mi ŝatos tiun. Andi Ĵohan De Bir. Nur nomu min A.Ĵ.” Li paŭzis. “Se necesa, tiel estas.” Donido paŭzis refoje, kun raŭpa-radoj ankoraŭ irante tutĉirkaŭe en lia kapo. Don(ido) ne ĉiam lasis decidon resti farita. “Vi scias, ni povus provi nomante min Donaldo Nordo, eĉ publike.” “Vi blagas!” Don ne sciis ĉu soni agaca, aŭ malkaŝi la pensi-laŭtan blufon de Donido. Tio igis sin malkomforte konscia pri sia propra emo de parolante antaŭ pensante. Kaj subtenante ambaŭ flankojn de iu demando. Donido respondis, “Nu, ne entute. Supozu ke ni farus tion kiel duon-blago. Kiun ni estis priparolante hieraŭ—vi scias: ‘Renkontu Donaldon Nordon. Li estas mia klono.’” “Ho, ridinda! Tio estas iom tre lertaĉa, kaj duon-bakita, kaj vi scias tion. Kaj eĉ se ni faris tiel, ni ankoraŭ devus respondi la sekvan demandon—supozante ke oni ja prenas ĝin kiel ŝerco—‘nun, kio estas via reala nomo?’ Kaj ĉiaokaze, ni neniam povas riski ke iu eble komencus kredante nin.” Donido koncedis, sed sopire. “Jes, jes, mi supozas ke vi pravas. Mi devas esti A.Ĵ. De Bir, krizokaze.” “Nu, ne nur krizokaze. ‘Donido’ por viaj amikoj—Ŝila, Petro, kaj mi—kaj ‘A.Ĵ.’ por ĉiu alia.” “Krom se mi estas vian anstataŭisto.” “Certe. Sed mi pensas ke vi devas daŭri plibonigante vian A.Ĵ.-rolulon je la supozo ke longtempe estos kreskante danĝera por vi kaj mi riski esti malkovrota kiel unu kaj la sama persono—tiel diri.” “Du kaj la sama persono.” “Vi scias kion mi intencas.” “Bone, bone,” Donido subvokis laŭte iom ĉagreniĝa, “Kiu konjektus ke estus ĉiaj komplikoj nur por ordinara ĉiutaga klono.” Tiam, kiel ankoraŭ unu senpensaĵo, li pludiris, “Ni devus ĵeti moneron por vidi kiu gajnus por esti A.Ĵ.” Don sentis momentan ponardvundon de necerteco, komparebla nur kun la okazo kiam Anĝela unue signis —dum bicikla vojaĝo—ke ŝi eble havus diferentan vojon tra vivo ol tiu de Don. “Ĉu diru refoje??” li ekkriis, perfekte sendante nuancon de 97% senkompreno kaj 3% nekompreno. Donido nuancigis lin returne, ke Don sciis ekzakte kion Donido alcelis. “Se unu el ni devos iĝi A.Ĵ. pli malpli baldaŭ, tial ni devas ĵeti moneron aŭ ion por vidi kiu havos la honoron.” Don maksimumis siajn okul-blankojn en split-sekunda ekbrilo de malkredo/konsterno, kolero/paradokso. Li penis forte halti sin erupciante, “Sed ni ne povas fari tion! Mi estas min!” Fakte, eble li ja diris ĝin. Estis reciproka ek-kompreno, kaj tia brua ĉeval-rido de ili, kiu estis ofte ilia reago al la pasantaj strangecoj de vivo. Tiam Donido ekrigardis al la mura horloĝo kaj diris, “Ho, diable, ni perdis la komencon de la novaĵo.” Ili plonĝis en familia-ĉambron kaj pasigis la sekvantajn 20 minutojn trempante en la mizeroj de la mondo. Estis neniom inda je la posta programo, do Donido kapsignis al Don, kiu malŝaltis la televidon. Donido diris, “Ĉu vespermanĝo, iu ajn? Ĉu mi mendas italan pasteĉon? Ĉu Ŝila donis al vi permeson jam?” “Nu do, nu do, lasu ĝin prokrasta. Sed iutage baldaŭ, mi prenos italan pasteĉon, mi ĵuras.” “Ni povus kontentiĝi per terpomsupo kaj pomkaĉo ĉi-nokton.” “Bongust-aĉe, mi pensas ke mi ĝuis tiom da mildeco kiom mi povas toleri. Morgaŭ ni revenu al normalo. Kareo kaj kapsiketoj abunde.” (Ili abomenis ambaŭ.) “Kies vico por fari vespermanĝon?” Don demandis. Estis maloportuna silento, ĝis Donido diris, “Bone, mi faros,” ĝuste kiam Don memoris ke li prefere devis volonti, ĉar la terpomsupo estis jam farita. |