| The Me Clone (English) |
La Mi-Klono (Esperanto: Unikodo UTF-8) |
Chapter 16: The Safe House At dinner, Don tried to discuss who’s who again. “Have you thought any more about the A.J. problem?” Donny stared at his soup and meditated in a gear-grinding kind of way. Presently he said, “Well … I guess … put it like this … For the time being, I’ll be A.J., if the crunch really comes … you know … uh … uh … what we could say … uh, what you could say is, ‘That’s my cousin A.J. People always get us confused because we look so much alike.’ Then if somebody says, ‘You sure you’re not twins?’ you could sort of answer, ‘Well, not that I know of,’ wink-wink-nudge-nudge, and let it go at that.” “Yeah, not bad. At that point in the conversation, we’d have to convey the impression that any more questions on the subject would be bad manners.” “That might do it.” “Let’s jot down some details.” Being the classic absent-minded professor that he was, Don worked hard on his external memories: notes; diaries; files. “No, let’s not. That’s just the sort of thing that could blow us out of the water if it fell into the wrong hands.” “You really think we have to be that cautious?” “Well, there was something Sheila said this afternoon that kind of struck me. Let’s see—how did she put it?—um: ‘we need a lot of prudence, and a pinch of paranoia to make sure.’” “Ah, so.” “The thing to remember for now is that if we get caught together off guard, we’ll let you do most of the talking. I’ll grunt and mumble if I have to.” Don was relieved. “I think that should take care of it!” Donny continued, “Then in due course we could work out the trade-offs. Maybe you could be A.J. on odd days, and I could be A.J. on even days.” Don’s relief was short-lived, but he did his best to look poker-faced. Till his frown gave him away. “I dunno. We’d be bound to botch it somewhere that way. It would be like the Smothers Brothers having to trade places every day. I’m not sure my reflexes would be up to that.” Donny shrugged. “How about alternate months then? Anyway, it’s only for emergencies. After all, Pete knew we’re not the most avid partygoers in these parts. He picked us precisely because we’re the obscure, stay-at-home type.” “Yeah, but Morris Hahn isn’t just an emergency. Either we’ll have to find a new place sooner or later, or get a plausible story that will stand the test of time for him.” Given the extreme shortage of rentals, the bargain rate they already had from Mr. Hahn, and Dons’ violent distaste for moving, the choice was clear. A silent stalemate ensued for a time, until the lightbulb went on in Don’s head “Hey! What about the Angela option?” “Eh? What are you talking about?” “We could rent Angela’s place for you! It ought to be vacant in a couple of months.” Recognition crept across Donny’s face, then flashed into enthusiasm. ‘Angela’s place’ was a small student apartment directly adjacent to theirs. It was also connected to theirs by an attic via trap doors seldom if ever used—except when Angela had lived with Don. Elderly Mr. Hahn would never have rented an apartment to an unmarried couple: but he did rent the next door apartment to Angela. She’d had a chest of drawers there, and a few things in the fridge, and some posters, and a mailing address. But most of the time her de facto dwelling had been at Don’s. Now and then Mr. Hahn would see her come and go through her own door—and that was when Angela had traversed the attic to or from Don’s abode. Nor was Angela’s place only a blind for Mr. Hahn’s sensibilities. It was also a retreat for Angela on those days when she regarded Don as a snare and a delusion. ‘Those days’ had gradually increased until Angela really was living next door. Then she had moved to Alaska. “Don! That’d be perfect!” They slapped palms with gusto. “I just hope he hasn’t promised it to someone already,” Don worried. “Yeah, let’s hope. I could live there as much or as little as circumstances dictate.” “Aw, you’ll wean me like Angela.” “Out of the question. Except, when the doorbell rings, I’ll be up through the trapdoor like a shot.” “Too bad we can’t cut a more convenient connection between one of the walls.” “Well, you can’t have everything. But if we can swing Angela’s place, I think that’d give us just the degree of separate togetherness we need. We might not even have to develop the A.J. character all that much, except as an emergency fallback. He’ll be that loner cousin of yours, living next door. Nobody has to know much about him—not even us.” “Let’s do it.” “Good. You talk to Hahn and see if you can get the apartment lined up. I’ll call Sheila and find out if Pete’s back in the saddle yet. If he is, then I’ll try to see both of them at noon tomorrow, and follow up on Pete’s offer of fake—well, you know—papers for A.J. Assuming his CIA friends, or whoever it is, can deliver.” “Sure. He might even be able to get you a discharge certificate from a mental institution.” “And so forth. Maybe you were right—we should jot down a few biographical tidbits about A.J., for Pete’s eyes only, burn-after-reading.” “Will do.” Don got out his notebook. “Shoot. Birth date?” “Better make it pretty close: call it Halloween 1941.” “O.K. Where?” “That might be up to Pete. I suppose New York would be as good a place as any. Philadelphia might do.” “Parents?” “Search me. How far do we have to go into this story?” “A fine secret agent you would make.” “Yeah, my creativity has dried up already. We can ask Pete how much of a story we need. For all we know, he’ll hand us a prefabricated I.D. right off the shelf. Might not even be A.J.” “I seem to recall that he was asking us to supply the facts. Maybe I should come with you to tomorrow’s appointment, if Pete is there.” “Wouldn’t hurt to have you along.” “Make it one o’clock then; my class goes till noon. How about a few more facts on A.J.?” “Oh, let’s sleep on it till after we’ve seen Pete. It’s probably about time we got these book reports out of the way.” “Suits me. But I better run down and talk to Morris first.” “O.K.; I’ll call Sheila in the meantime.” Don returned in triumph. “Hey, do we ever have a lucky break! It’s vacant already! Seems that Bernadette flunked out or dropped out last week. We can take possession any time.” Donny flashed thumbs up. “How much?” “Three hundred.” “On a half-time salary? O-o-h, no-o-o.” “We’ll manage. What did Sheila say?” “Pete’s alive and well, so we’ll all meet at their office at 1:00 p.m.” “Good. Well, I think we have to have a little look at our budget. Our rent has just gone up 75%. We’ll need some more clothes and shoes and stuff like that. In fact, we’ve really got to buy a house sooner or later instead of throwing all this money at Morris. Two can’t live as cheaply as one. And it’s not likely you’re going to be gainfully employed, under the circumstances.” Donny looked slightly put out. “Well, you shouldn’t say it quite like that. For one thing, I’m presumably stepping up our research by a good deal. For another thing, we haven’t discussed the possibility of splitting up your—um, our courses. I was going to suggest that I take on the World Government seminar completely. You could do the lion’s share of Diplomatic History, with me as a pinch hitter, and helping grade papers.” Don looked slightly put out. “Or the other way around. The World Government seminar is the fun one—I’d want dibs on that.” “Oh, we can work something out.” “I’m not even sure about alternating in either of the courses. We have two—no, three—students who are taking both of them. There’s bound to be a glitch. They’d see one of us during office hours—and do we split those up, by the way?—and ask me about something you said in one class or the other, and I’d be at a loss.” “That seems kind of far-fetched. Are you saying I shouldn’t come to campus at all—in your stead, that is?” “No, that’s not what I’m saying. I’m just trying to anticipate what problems we might run into.” “So let’s sleep on that one too. We better do those book reports. At least that will be a dry run on handling classes together.” “Separate but equal, that’s me.” For the next couple of hours they worked in silence, punctuated by mutterings about the general decline in literacy, and an occasional exchange such as Donny announcing, “Tom Nielson’s doing it again. I could swear I read this review in Time magazine last month.” “Another big fat F. Be sure to mention why in the grade-book, so I’ll remember.” It so happened that Don did not use the standard-issue little green grade-book; instead, he had a loose-leaf page for every student in his classes. The top half of the sheet was like a Dewar’s Profile ad: self-descriptions of each class member. The lower half was Don’s tracking of the student’s interests, progress, presence, input, and assignments. Perhaps—Don reflected to himself—that system might make it possible for Donny to keep him abreast of things, in case Donny did take on some classes. Presently their evening’s work was done. “By golly,” Don enthused. “That’s the first time I’ve finished those reports in one fell swoop. I think you’ll be worth your keep.” Donny simply nodded; Don asked, “What should we plan for tomorrow?” “Well, I could do some paperwork at home, check the budget, see what else we’ll have to buy—another bike and bed and things like that. Then we’ll meet at 1:00 in the Biology Annex. After that, I could start thinking about our Finland trip, start putting some plans on paper. The deadline’s getting awfully close.” “Ah, won’t that be a load off my mind.” “Well, I’d rather be doing that than fabricating alibis for A.J.” “Come to think of it, if he’s a bad poet recovering from a bad trip, maybe you should write some bad poetry, just to have around his apartment.” “Aw, can’t we run a program just to print out some words at random?” “Also, we should figure out what to move over to Angel—I mean, A.J.’s apartment.” “It’ll be like decorating a set.” “Well, I’m ready to call it a night.” “Me too. By the way, my toothbrushes are the red ones.” |
Ĉapitro 16: La Sekura Domo Ĉe vespermanĝo, Don penis diskuti je ‘kiu-estas-kiu’ refoje. “Ĉu vi pensis iom plu pri la A.Ĵ.-a problemo?” Donido fiksrigardis al sia supo kaj meditis rajpe. Baldaŭ li diris, “Nu … mi supozas … diru kiel jen … Provizore, mi estos A.Ĵ., se la krakmaĉo reale venas … vi scias … aa … aa … kion ni povus diri … aa, kion vi povus diri estas ‘Tiu estas mia prakuzo A.Ĵ. Homoj ĉiam intermiksigas nin ĉar ni aspektas tiom same.’ Tiam, se iu dirus ‘Ĉu vi estas certaj ke vi ne estas ĝemeluloj?’ vi povus iel respondi ‘Nu, ne ke mi scias,’ okulsignante, kaj lasu tion tiel.” “Jes, ne malbone. Je tiu punkto en la konversacio, ni devus transdoni la impreson ke iom pli da demandoj estus malbonaj moroj.” “Tiu eble sufiĉus.” “Ni skribetu kelkajn detalojn.” Estante la klasika forgesema profesoro kiu li estis, Don laboris forte pri liaj eksteraj memoroj: notoj; taglibroj; dosieroj. “Ne; ni ne faru. Tiu estas ĝuste la tiaĵo kiu povus eksplodi nin el la akvo se ĝi falus en minacaj manoj.” “Ĉu vi reale pensas ke ni devas esti tiom singardaj?” “Nu, estis io kiun Ŝila diris ĉi-posttagezon kiu iel frapis min. Ho, jen—kiel ŝi esprimis ĝin?—mm: ‘ni bezonas amason da prudento, kaj eron da paranojon por certiĝi.’” “Ho, do.” “La aferon por memori por nun estas ke se oni surprize malkovras nin kunkune, ni lasu ke vi estu tiu kiu plejparte parolas. Mi gruntos kaj subvokos se mi devus.” Don trankviliĝis. “Mi pensas ke tio tutfaros!” Donido pludiris, “Poste, laŭtempe, ni povus ellabori la komutojn. Eble vi povus esti A.Ĵ. je neparaj tagoj, kaj mi povus esti A.Ĵ. je paraj tagoj.” La trankvilo de Don malaperis, sed li klopode penis aspekti senesprima. Ĝis sia malrideto senintence malkaŝis sin. “Mi dubemas. Ni nepre fuŝus tion ie tiel. Imagu ke la Fratoj Smaterz (*1) devus interŝanĝi ĉiutage. Mi ne estas certa ke miaj refleksoj estus kapablaj por tio.” Donido ŝultrotiris. “Ĉu alternaj monatoj tiuokaze? Ankaŭ, tio estas nur por urĝecoj. Ĉiom dirita, Petro sciis ke ni ne estas la plej avidaj festirantoj en ĉi-urbo. Li elektis nin precize ĉar ni estas la nefama, resti-ĉe-hejma-tipo.” “Jes, sed Morris Hahn ne estas nur urĝeco. Aŭ ni devas trovi novan ejon pli-malpli baldaŭ, aŭ akiri kredeblan rakonton kiu sufiĉe daŭros je li.” Pro la ega manko da luejoj, kaj la bonaĉeta prezo kiun ili jam havis de S-ro Hahn, kaj ilia fortega malŝato de transloĝado, la elekto estis klara. Silenta pato sekvis por iom da tempo, ĝis la ampolo ekŝaltis en la kapo de Don. “He! Kio pri la Anĝelejo?” “Ej? Pri kio vi parolas?” “Ni povus lui la Anĝelejon por vi! Ĝi devas esti vaka post duopo da monatoj.” Rekono rampis trans la vizaĝo de Donido, tiam ekbrilis en entuziasmo. ‘La Anĝelejo’ estis malgranda studenta apartamento ĝuste apud ilia. Ĝi estis ankaŭ kunigita al ilia per mansardo tra klappordoj malofte aŭ neniam uzitaj—krom kiam Anĝela loĝis kun Don. Maljuneca Sinjoro Hahn neniam luigus apartamenton al needzigita paro: sed li luigis tiun najbaran apartamenton al Anĝela. Ŝi havis komodon tie, kaj kelkajn aĵojn en la fridujo, kaj iom da afiŝegoj, kaj postadreso. Sed plejtempe ŝia efektiva loĝejo estis ĉe tiu de Don. Foje S-ro Hahn vidus ŝin veni kaj iri tra ŝia propra pordo—kaj tio estis kiam Anĝela estis trairinta la mansardon al aŭ el la ejo de Don. Ankaŭ, la Anĝelejo ne estis nur tromploko por la sentemoj de S-ro Hahn. Ĝi estis aldone ia eskapejo por Anĝela dum tiaj tagoj kiam ŝi rigardis Donon kiel kaptilo kaj iluzio. ‘Tiaj tagoj’ grade kreskis ĝis Anĝela fakte ja loĝis apud-najbare. Poste, ŝi transloĝis al Alasko. “Don! Tio estus perfekta!” Ili frapis polmojn verve. “Mi nur esperas ke li ne jam promesis ĝin al iu alia,” Don maltrankviliĝis. “Jes, ni esperu. Mi povus loĝi tie tiom multe aŭ tiom nemulte kiom cirkonstancoj diktas.” “Ve, vi malkroĉus min kiel Anĝela.” “Nepre neebla. Escepte de, kiam la pordtintilo sonoras, mi estos supren tra la klappordo kiel pafo.” “Malbone ke ni ne povas tranĉi ian pli oportunan malfermaĵon tra unu el la muroj.” “Nu, ni ne povas havi ĉion. Sed se ni povas akiri la Anĝelejon, mi pensas ke tio donus al ni ĝuste la gradon de aparta kuneco kiun ni bezonas. Ni eble ne eĉ devas disvolvi la A.Ĵ.-an rolon tiom, krom kiel urĝecumo. Li estos tiu solula prakuzo de vi, loĝante najbare. Neniu devas koni multon pri li—ne eĉ ni.” “Ni faru tion.” “Bone. Vi parolu al Hahn kaj ekscii se vi povas aranĝi la apartamenton. Mi vokos Ŝilan kaj konstatos se Petro estas refoje sur-sela. Se li estas, tiam mi penos vidi ambaŭ de ili morgaŭ tagmezon, kaj plue klopodi pri la propono de Petro je falsaj—nu, vi scias—paperoj pri A.Ĵ. Supozante ke liaj sekureculaj amikoj, aŭ kiuj ajn tiuj estas, povas liveri.” “Certe. Li eble eĉ povas akiri por vi eligan ateston de mensa-sanejo.” “Kaj tiel plu. Eble vi pravis—ni devas skribeti kelkajn biografiajn erojn pri A.Ĵ., por okuloj de Petro nure, bruligu-post-legado.” “Faros.” Don elprenis sian notlibron. “Pafu. Naskiĝdato?” “Ni faru ĝin tre apude: nomu ĝin 1941-10-31.” “Bone. Kie?” “Tio eble estus decido de Petro. Mi supozas ke Novjorko estus tiom bona loko kiom ia ajn. Filadelfio eble sufiĉos.” “Gepatroj?” “Ho ve. Kiom ni devas eniri ĉi tiun rakonton?” “Kia kaŝperanto vi farus.” “Jes, mia kreemeco jam sekiĝis. Ni povas demandi Petron kiom da rakonto ni bezonas. Tiom kiom ni scias, li donos al ni ian antaŭfaritan identecon ĝuste el la breto. Eble ne estos A.Ĵ.” “Mi iom memoras ke li petis nin provizi la faktojn. Eble mi devus veni kun vi al la morgaŭa rendevuo, se Petro estus tie.” “Ne malhelpus por havi vin kune.” “Ŝanĝu tion al la unua tial; mia klaso pluas ĝis tagmezo. Ĉu kelkaj aldonaj faktoj pri A.Ĵ.?” “Ho, ni dormu je tio ĝis post ni estas vidonta Petron. Estas probable jam tempo ke ni forigu ĉi tiujn libro-recenzojn.” “Taŭgas min. Sed mi devus kuri malsupren kaj paroli kun Morris antaŭe.” “Bone; mi telefonvokos Ŝilan dumtempe.” Don revenis triumfe. “He, ĉu ni ja havas plenbonŝancon! Ĝi estas vaka jam! Ŝajnas ke Bernadette malsukcesis aŭ forlasis studadon antaŭsemajnon. Ni povas preni posedon iam ajn.” Donido eksignis poleksoj-supren. “Kiom?” “Tricent.” “Per duon-tempa salajro? Ho-ve, ne-e.” “Ni povas fari. Kion diris Ŝila?” “Petro estas viva kaj sana, do ni ĉiu kunvenos ĉe lia oficejo je la 1:00 ptm.” “Bone. Nu, mi pensas ke ni devos havi rigardeton al nia buĝeto. Nia luprezo ĵus kreskis 75%. Ni bezonos iom pli da vestoj kaj ŝuoj kaj aĵoj kiel tio. Fakte, ni reale devos aĉeti domon pli-malpli baldaŭ anstataŭ ĵetante tiom da mono al Morris. Du ne povas loĝi tiom malkare kiom unu. Kaj ne estas ebla ke vi estos enspeze dungata, laŭ ĉi-cirkonstancoj.” Donido aspektis iom ĉagrena. “Nu, vi ne devus diri tion tiel. Unuavice, mi estos supozeble pliigonta nian esploradon iomege. Aliavice, ni ne diskutis la eblecon de dividante viajn—mm, niajn kursojn. Mi intencis sugesi ke mi prenus la Monda-Registaran seminarion tute. Vi povus fari la plejparton de Diplomateca Historio, kun mi kiel anstataŭisto, kaj helpante gradi referatojn.” Don aspektis iom ĉagrena. “Aŭ renverse. La Monda-Registara seminario estas la plej amuza—mi volus rajton al tiu.” “Ho, ni povas ellabori ion.” “Mi ne estas eĉ certa pri alterniĝante en iu de la kursoj. Ni havas du—ne, tri—studentojn kiuj ĉeestas ambaŭ de ili. Nepre estos miso. Ili vidus unu de ni dum oficejaj horoj—kaj ĉu ni dividus tiujn, parenteze?—kaj demandus min pri io kion vi diris en unu klaso aŭ la alia, kaj mi estus embarasiĝa.” “Tiu ŝajnas iom troigita. Ĉu vi diras ke mi neniam veni kolegia-terenon entute—en via loko, tiel estas?” “Ne, tio ne estas kion mi diras. Mi nur penas antaŭvidi kiajn problemojn eble frapus nin.” “Do ni dormu je tio ankaŭ. Ni farendu tiujn libro-recenzojn. Almenaŭ tio estos provkuro pri traktante klasojn kune.” “Aparta sed egala, tiu estas mi.” Dum la sekvaj duopo da horoj ili laboris en silento, interpunkciita per grumbloj pri la generala malkresko de skrib-scieco, kaj iama interparolo kiel Donido anoncante, “Tom Nielson faras tion denove. Mi povas ĵuri ke mi legis ĉi tiun recenzon en la gazeto Time [Tempo] antaŭmonate.” “Ankoraŭ unu granda dika nulo. Estu certe por mencii la kialon, en la grada-libro, do mi memoros.” Tiel okazis ke Don ne uzadis la kutiman malgrandan verdan grado-libron; li havis liberfolia paĝo por ĉiu studento en liaj klasoj. La supra duono de la papero havis mem-priskribon de ĉiu klasano. La malsupra duono estis por Don por spuri la interesojn, progreson, ĉeeston, enprenojn, kaj asignojn de la studento. Eble—Don meditis al si—tiu sistemo igus farebla ke Donido povus teni lin ĝisdate se Donido fakte prenus iom da klasoj. Baldaŭ la vesperlaboro finiĝis. “Nu do,” Don entuziasmis. “Tio estas la unua tempo ke mi finis tiujn recenzojn ĉiujn sinsekve. Me pensas ke vi valoros je via manĝelspezo.” Donido nur kapjesis; Don demandis, “Kion ni planu por morgaŭ?” “Nu, mi povus fari iom da paperlaboro hejme, kontroli la buĝeton, konsideri kion aldone ni devos aĉeti—biciklon, liton, kaj tiaĵojn. Tiam ni renkontos je 1:00 ĉe la Biologia Anekso. Post tio, mi povus komenci pensadon pri nia Finnlando vojaĝo, komenci metante iom da planoj sur papero. La limdato iĝas aĉe proksime.” “Ho, ĉu tio estos ŝarĝo forigota el mia menso.” “Nu, mi preferus fari tiun ol fabriki alibiojn por A.Ĵ.” “Parenteze, se li estas malbona poeto resaniĝante de aĉa-drogvojaĝo, eble vi devus skribi iom da malbonaj poemoj, nur por havi ĉirkaŭ lia apartamento.” “Ho, ĉu ni ne povus funkciigi programon nur por elpresi iom da vortoj hazarde?” “Ankaŭ, ni devus decidi pri kion por movi transe al la Anĝel—mi intencas, la A.Ĵ.-ejo.” “Tio estus kiel dekoraciante scenejon.” “Nu, mi estas preta por pensi pri lito.” “Mi ankaŭ. Parenteze, miaj dentobrosoj estas tiuj kiuj estas ruĝaj.” (*1) Smothers Brothers [Fratoj Smaterz]: Usona komedia-kaj-popol-kant-paro: unu pli stulta ol la alia. Reiru |