| The Me Clone (English) |
La Mi-Klono (Esperanto: Unikodo UTF-8) |
|
Chapter 17: Cover Story From a distance, Don could see Don E. going up the steps at the Biology Annex, so he stayed back discreetly a few moments before arriving himself. He glanced around nervously; no one was in sight; he scurried inside. Sheila was already greeting Donny in the anteroom; they all proceeded into Pete’s office. “You can tell them apart now,” Sheila announced. “The original Don is the one with glasses.” “Don! A.J.! Good to see you again!” Pete offered hearty handshakes. “Sorry I was out of circulation there. As Sheila told you, those last couple of weeks—and especially those last 48 hours—were strenuous for me.” “We can well appreciate your efforts, doctor.” “I’ve been on some marathons myself,” Don added. “Didn’t know you were a runner.” “No, never. I mean some intellectual marathons. My dissertation for one thing. I think there was an entire week where I got 16 hours of sleep, a little here and there. But two weeks would be stretching it a bit.” “Sheila and I were doing it in shifts. We weren’t literally awake the whole time, both of us, but one would be monitoring at any given moment. And toward the end, it was pretty intense. I’m surprised Sheila bounced back so quickly.” “It’s my youth and beauty and stamina. And I do run, and Pete doesn’t, so there.” “However, I don’t think I want to ask,” said Donny, “what you were taking to keep you awake those last few days.” Pete and Sheila exchanged looks. Pete took Donny at his word, but Sheila suddenly answered: “Oh, it’s no big secret. Let’s see. There were two cases of Coke. Thirty-six cans in a case. I had two. That leaves seventy for Pete.” “What about Sheila?” Don asked Pete. “Have you ever seen an institutional-size tea bag?” “They’re as big as a napkin, “Sheila chimed in, tracing a square in the air. “She starts out with little ones. Pretty soon she’s into the big ones. Maybe they drink stronger tea in Tunisia or somewhere, but I doubt it. My grand-dad would have said, ‘that tea was strong enough to get up and walk away.’” “Now there’s a girl after my own heart,” said Donny. “You know, somebody offered me a cup of decaffeinated tea once. That just seemed to miss the whole point.” There was general assent. Then Don said, “Did Sheila explain our name situation—that A.J. decided to be Donald E., except in case of emergency?” “That she did. Pardon me there; I’d already gotten used to A.J. You suit yourself, Don—Don E. Tell me: how have you been the last couple of days?” “From what Sheila says, couldn’t be better.” “So. Do you agree with that assessment?” “Certainly. No problems that I know of—yet.” “All right, that’s the body. Sheila and I will be checking it in a minute. How about the mind? How are you—and Don, for that matter—adjusting to this situation?” “Well,” Don interjected, “what we have here is a cold-turkey cure for narcissism.” Sheila laughed. “I didn’t know that was a disease.” “But Donny,” Pete continued, “any mental problems you can put your finger on? Any memory lapses? Any flashbacks? Any bad dreams? Anything out of sync?” Donny gave the matter a slightly-more-than-perfunctory moment’s thought. “Nothing I can think of—as of now, anyway. That goes for all your questions.” “That’s good. We don’t profess to be psychologists around here. Which is just as well; if we had one in on this, he’d probably study you to death. But all the same, we want to keep track of your mental well-being as best we can. So as I said before, feel free to contact Sheila or me anytime day or night if any questions arise of body or spirit.” Don and Donny nodded. “How about you, Don; how have you been taking all this so far?” “Well, Pete, I don’t have to tell you, this was just a little bit sudden and a little bit unexpected. Apart from that, so far, so good. You’ve handed us a golden opportunity to see if Robbie Burns was right—did we really want ‘to see oursels as ithers see us’? For the time being, it’s fine and dandy. Maybe later we’ll start to get on each other’s nerves, and have to go our separate ways.” “I doubt it,” said Donny. “At least, the novelty hasn’t worn off yet; we’re barely into the honeymoon period.” “And speaking of Burns,” Don resumed, “here’s another trivia question for everyone: What’s the title of the poem with the ‘giftie gie us” passage in it?” They all looked blank, including Donny. Don answered, “Not that I knew it either; I looked it up in the library yesterday.” He flashed his fraternal leer at Donny. “It’s called ‘To a Louse’. A real one, that is. Seems he saw the little beastie climbing up a lady’s bonnet at church, so he goes on and on for eight verses, talking to this louse. But the only memorable part is that last verse: ‘O wad some Power the giftie gie us / To see oursels as ithers see us!’ And so forth.” “And if it does turn out that Don decides I’m a louse, we’ve taken care of that contingency too, because we made a lucky find last night. Don’s landlord has an apartment next door—in the same building that is—which we’re going to rent for me. We’ll use it as a kind of safe-house for A.J., if Don has unexpected company or the like. But maybe I’ll really move over, if I find that Don starts to drive me crazy.” “So we wanted to ask you about I.D. papers and things like that for A.J. We have a rough outline for his cover story.” “A.J.? I thought you said Don E.” “Yes, among ourselves; but we would resort to A.J. in case of public necessity. So the credentials would be in his name.” “O.K.; we’ll get to that. Let’s check Donny over first; then we can discuss A.J.’s credentials.” Pete and Sheila beckoned Donny to the couch, where they worked on him in tandem; taking swabs and biopsies, and talking professionalese to each other. Nothing seemed amiss, and about twenty minutes later, Donny was pulling his polo shirt back on. “Well, as I was starting to say,” Don began, “we want to sketch in a bit of a cover story for my alter ego here.” “Or ‘co-ego’; that’s a new term we coined for ourselves.” “Yes—very apt,” Sheila said. Don continued, “This sort of thing must be routine everyday stuff for the Witness Protection Program, or the CIA, or illegal immigrants, but we hardly know where to begin …” “ … or how far to develop it,” Donny added; “I don’t think it could stand up if the FBI got nosy …” “ … or an investigative reporter got the scent,” Sheila interjected. “But meanwhile,” Don continued, “the situation is this. We don’t want to part company—as yet—and we don’t even want to change our appearance. As pioneer clones, we’d like to substitute for each other, try out an interchangeable life style, expand the range of things Donald North would be doing anyway, in career and recreation and so forth. If we were just ordinary twins, of course, we’d each have separate lives.” Pete concurred, “That’s pretty much what we expected. We couldn’t be sure, but it was a fairly good guess that our clone would want to stay in close proximity with his original, and keep the same personality.” Donny flashed his mischief-grin. “You weren’t worried that Mr. Hyde would show up?” “God forbid,” was Pete’s noncommittal reply. Don picked up the thread again. “So I’m Don; he’s Donny. But in a pinch, he'll be my third cousin, A.J. De Beer—Andy Johan De Beer. We figure he’ll be a—a refugee from the New York counterculture; a failed poet recently discharged from a mental hospital—or maybe a drug rehab center. I’ll be doing him a favor by letting him live nearby, keeping an eye on him, make sure he doesn’t get into any trouble.” “How will your real relatives take to that?” Pete asked. “We don’t have much of an extended family. A lot of them have already died. We couldn’t tell our mother about all this because she’s too feeble; she lives with my brother’s family in California. This third-cousin business is just a superficial arrangement for local people that might run into the two of us. You know: the mailman, the landlord, an insurance salesman …” “Students, or faculty,” Donny said. “At the same time, we’ll gradually be fleshing out A.J. as a separate character in case one of us has to make a getaway—you know, if we start hearing rumors about me.” “So we’re wondering if you can follow through on a birth certificate for Andrew Johan De Beer, born on or about—what did we decide?—oh, October 31, 1941.” “I’ll try to have it for you in a week or two.” “How about a discharge certificate from a …” “I think I can swing that too,” Pete said, making a second note with his silver pen. “I know a private detox institution that owes me a favor.” “You mentioned reference letters last time,” Donny prompted. “For a glassy-eyed hippy? Hmmm, that might be a little harder. Tell you what. Why don’t you draft up two or three yourself, and I’ll see if I can find some letterheads and signatories. If necessary Sheila or I could do one, but we should try to avoid having too visible a connection between my set-up and yours.” “Driver’s license?” Sheila asked. “I don’t drive,” Donny answered. “What with my kerataconus, I couldn’t read a road-sign till it’s on top of me … ” “But Donny …” Sheila started to say. Donny suddenly snapped his fingers and squinted his eyes shut. “Oh, I forgot! What do you know! I could—we could finally get a car!” “Donny, you’re kidding,” was Don’s response. “We’ve gotten along without a car, lo these many years.” “Don, you’re kidding. We’ve—you’ve been bumming rides all your life. It’s about time we had our own wheels.” “And how do we explain to anyone who knows about my eyes why it is I’m suddenly tooling around in a Volvo or something?” “We could say you got contact lenses.” “Aw, Donny, that’s not the kind of fib I like to indulge in. You know that.” “Well, Don, have you thought about contacts?” Sheila asked. “I’ve never wanted to wear them. I don’t believe in ‘em. Too small. Too risky. Too expensive. Too yukky. And they’re no good for my kerataconus.” “We can cross the driver’s license bridge when we get to it,” Donny continued. He produced his new wallet, and riffled its empty card-holders. “For now I’ve got to get a few pieces of ordinary I.D. for A.J. A Visa card. An ATM card. A library card …” “You could also get an off-campus borrower’s card over at State U.,” Sheila suggested. “That way you’ll have something with your photo on it.” “Sure. A Social Security card, if I can figure out how to explain why I don’t have a number at my age …” “I know someone at the federal building,” Pete responded. “I’ll see if I can smooth that one over.” “Good. Voter registration card.” Then Donny paused for effect: “Draft card.” Don snorted; Sheila smiled; Pete rolled his eyes. Don had burned his draft card in 1963. Donny continued: “Video discount card. Blood donor card …” “Better not!” Pete commanded abruptly. “Oh?” “We’ll have to keep a medical monopoly on you. We just can’t take a chance with the Red Cross or anything like that.” “O.K., I see what you mean. Come to think of it, though, suppose I’m injured or dead in an ordinary accident, and get carted off to some other medical facility. Will my cadaver give pause to the coroner?” “That’s a good question, Donny. I don’t think so. But try to stay alive if you can help it.” “Assuming my body doesn’t reject me.” “You know, another thing,” said Don, “we’ve—I’ve always planned on donating my eyes and all the organs I could, and handing the carcass over to the med school. But what about Donny?” Pete answered, “If I had my druthers, I’d put him in liquid nitrogen for posterity. But given the way things are, there’s no alternative to total cremation. I know it’s a waste of good protoplasm, but it’s just another of those situations where we can’t be too careful in— well, in terms of security considerations.” Don shrugged. “Ashes to ashes.” “Hangnails to ashes,” said Donny; then changed the subject. “Oh, I was asking Sheila yesterday when we’d be able to see the incubator. As you know, we’ve been, um, ‘satiably curious to see how it was done.” “Yes, Sheila mentioned that to me. We’ll have to work something out.” Pete busied himself with his clipboard. There was an awkward pause in which neither Don nor Donny quite had the nerve to force the issue further. So instead Don asked Sheila, “Have you had a chance to tinker with the modem? Or is it too early to ask?” “Yes and no—to both,” Sheila replied, sprightly as ever. “I haven’t had the time to get to it yet, but I’ve been thinking about how to do it …” “We don’t want to push you …” / “We don’t want to impose on you …” Don and Don E. said almost simultaneously. “Oh, no, don’t worry,” Sheila remonstrated. “As a matter of fact, I think we should reactivate it as soon as possible, before your brains have a chance to lose resonance. I’ve already decided how to adjust it; I’ll simply attach a little intensity dial to the keypad. It ought to be ready by tomorrow noon when you come—if both of you can come, that is.” “Definitely. How about the same time, 1:00 o’clock?” Pete signaled affirmative. “Can do,” said Sheila. “One more thing,” Donny added. “Could you adjust the clips so they don’t bite quite as tight?” “Oh, sure; that’s easy.” “In regard to that test, let me suggest something,” said Pete. “Why don’t each of you read something this evening without telling the other what it is; each of you do some little thing without the other; each of you eat some little thing without telling the other; and each or you write some secret little message, and seal it, and bring it with you tomorrow. That should give us a four-way check on how well your mental interchange occurs through the modem.” “I better jot this down, or I’ll forget,” said Don, getting out his pocket notepaper. “Let’s see now. ‘Read’, ‘eat, ‘write’—and what was the fourth one?” “Do some little act that the other won’t know about —till we hook you up, that is. Any trivial thing. Kick a tin can. Say hello to a cat. Just remind yourself to keep it a secret till tomorrow. And don’t forget to bring a sealed message.” “Aha. We’ll really find out for sure if Donny’s on my wave length.” The two of them got up to go, and started for the door. In a flash Sheila was on her feet, and had grabbed Don E. by the wrists. “Donny, wait!” “What?” “You two were about to go out, together! One at a time, remember?” They grinned sheepishly. “Uh, oh; absent-minded professors at work. Don, do you want a head start?” “It’s all the same to me; you can take off first. I don’t have office hours today; I’ll be at the library.” “Doesn’t matter. You can go first. Then I’ll do some other errands.” There was a momentary impasse at the door, till Sheila said, “Let Don go. Donny still has to leave me a specimen.” “Oops, that’s something else I forgot.” “O.K., see y’all tomorrow then.” Don waved to the rest, and departed. |
Ĉapitro 17: Kovra Rakonto Iomete for, Don povus vidi Don E.-on irante supren la ŝtuparo ĉe la Biologia Anekso, do li restis tie diskrete dum kelkaj momentoj antaŭ li mem estas alvenonta. Li ekrigardis ĉirkaŭe nervoze; neniu estis videbla; li kuretis internen. Ŝila estis jam salutanta Donidon en la antaŭĉambro; ĉiu marŝis en oficejon de Petro. “Vi povas distingi inter ili nun,” Ŝila anoncis. “La originala Don estas tiu kun okulvitroj.” “Don! A.Ĵ.! Bona por vidi vin refoje!” Petro donis elkorajn manpremojn. “Bedaŭre ke mi estis for de aferoj. Kiel Ŝila diris al vi, tiuj lastaj duopoj da semajnoj—kaj speciale tiuj lastaj 48 horoj—estis tre plenpenigaj por mi.” “Ni povas bone estimi viajn klopodojn, doktoro.” “Mi faris iom da maratonoj, ankaŭ,” Don aldonis. “Ne sciis ke vi estis kuranto.” “Ne, neniam. Mi intencas iajn mensajn maratonojn. Mia disertacio, ekzemple. Mi pensas ke estis tuta semajno kiam mi havis 16 horojn da dormo, po eroj ie kaj tie. Sed du semajnoj streĉus tion iomete.” “Ŝila kaj mi faris tion alterna-laborade. Ni ne estis vere vekaj tuttempe, ambaŭ de ni, sed unu estus kontrolanta je iu ajn difinita momento. Kaj apud la fino, estis ete intensa. Mi surpriziĝas ke Ŝila resaltiĝis tiom rapide.” “Estas mia juneco kaj beleco kaj fortikeco. Kaj mi ja kuras, kaj Petro ne, do jen.” “Tamen, mi ne pensas ke mi volas demandi,” diris Donido, “pri kion vi prenis por teni vin vekaj dum tiuj lastaj kelkaj tagoj.” Petro kaj Ŝila interŝanĝis rigardojn. Petro prenis la vortojn de Don absolute, sed Ŝila abrupte respondis: “Ho, tio estas neniu granda sekreto. Tiel ĉi. Estis du skatoloj de kolatrink’. Po 36 ujoj la skatolo. Mi havis du. Tio lasas 70 por Petro.” “Kio pri Ŝila?” Don demandis Petron. “Ĉu vi iam ajn vidis institucia-grandecan teo-saketon?” “Ili estas tiel grandaj kiel tuko,” Ŝila pludiris, skizante kvadraton en la aero. “Ŝi komencas kun la etoj. Baldaŭ ŝi igas je la egoj. Eble oni trinkas pli fortan teon en Tunizio aŭ ie, sed mi dubas tion. Mia avĉjo dirus ‘tiu teo estis sufiĉa forta por elstari kaj formarŝi.’” “Nu, tiu estas knabino laŭ mia propra koro,” diris Donido. “Vi scias, iam iu proponis al mi tason da sen-kafeinigita teo. Tio nur ŝajnis maltrafi la tutan punkton.” Estis ĝenerala konsento. Tiam Don diris, “Ĉu Ŝila eksplikis pri nia nomo-situacio—ke A.Ĵ. decidis esti Donaldo E., krom se urĝeco?” “Tion ŝi ja menciis. Mi pardonpetas tial; mi jam kutimiĝis je A.Ĵ. Vi taŭgu vin mem, Don—Don E. Diru al mi: kiel vi fartis dum la lastaj duopoj da tagoj?” “Laŭ kion Ŝila diras, oni ne povas esti pli bona.” “Do. Ĉu vi akordas kun tiu analizo?” “Certe. Neniu problemo pri kiu mi scias—ĝis nun.” “Bone, tio estas la korpo. Ŝila kaj mi estos kontrolonta ĝin post minuto. Kiel pri la menso? Kiel estas vi—vi kaj Don, kiom koncernas tion—akomodanta al ĉi tiu situacio?” “Nu do,” Don interdiris, “kion ni havas ĉi tie estas la tro-aĉa ekkuraco por narcisismo.” Ŝila ridis. “Mi ne sciis ke tiu estis malsano.” “Sed Donido,” Petro pludiris, “ĉu iuj ajn mensaj problemoj kiujn vi povas tuŝi? Iuj ajn manketoj da memoro? Iuj ajn ek-retrovidoj? Iuj ajn aĉaj sonĝoj? Iuj ajn aĵojn for de sinkronumo?” Donido donis al la afero iomete-pli-ol-indiferentan momenton da pensado. “Neniu pri kiu mi povas pensi—je nun, ĉiaokaze. Samresponde por ĉiom da viaj demandoj.” “Estas bona. Ni ne pretendas esti psikologoj ĉi tie. Kiu estas tiom sufiĉa; se ni havus tiun en ĉi tiu afero, li probable studus vin al morto. Sed tamen, ni volas kontroladi vian mensan bon-estecon kiom ajn ni povas. Do kiel mi diris antaŭe, estu libera por kontakti Ŝilan aŭ min kiam ajn, tage aŭ nokte se iuj ajn demandoj aperas de korpo aŭ spirito.” Don kaj Donido kapjesis. “Kiel pri vi, Don; kiel vi reagas je ĉiom ĝis nun?” “Nu, do, Petro, mi ne devas diri al vi, ke tiu ĉi estis nur iomete subita kaj iomete neantaŭvidita. Krom tio, ĝis nun ĉi tiom bone. Vi ja ofertas nin oran eblecon por vidi ĉu pravas Roĉjo Burns, (*1) —ĉu vere oni volas ke ‘Ni vidus nin laŭ aliuloj’? Provizore, estas ĉiale bonega. Eble iom poste ni komencas agaci la nervojn unu la alia, kaj devos iri laŭ niaj apartaj vojoj.” “Tion mi dubas,” diris Donido. “Almenaŭ, la noveco ne velkis ĝis nun, kaj ni apenaŭ komencis la mielluna periodo.” “Kaj parolante pri Burns,” Don rekomencis, “jen ankoraŭ unu bagatela demando por ĉiu: Kio estas la titolo de la poemo kiu enhavas la ‘Donaco ja’ pecon?” Ĉiu aspektis malsciema, inkluzive Donido. Don respondis, “Ankoraŭ mi ne sciis; mi konsultis je la biblioteko hieraŭ.” Li ekbriligis lian fratecan mokrideton al Donido. “Ĝi nomiĝas ‘Al Pediko’. La vera, tiel estas. Ŝajnas ke li vidis la etan besteton supren grimpante kufon de virino ĉe preĝejo, do li pluas kaj pluas dum ok strofoj, parolante al tiu pediko. Sed la nura memorinda parto estas tiu lasta strofo: ‘Donaco ja se per okuloj / Ni vidus nin laŭ aliuloj!’ Kaj tiel plu.” “Kaj se ja evoluas ke Don decidus ke mi estas pediko, ni estas jam zorginta je tiu eventualaĵo ankaŭ, ĉar ni faris bonŝancan trovaĵon antaŭnokton. La luiganto de Don havas apartamenton najbare—en la sama konstruaĵo, tiel estas—kiun ni luos por mi. Ni uzos ĝin kiel ia sekura-domo por A.Ĵ., se Don havus neantaŭviditajn gastojn aŭ simile. Sed eble mi ja transloĝos, se mi konstatus ke Don komencus frenezigi min.” “Do ni volis peti vin pri identacaj atestiloj kaj tiaĵoj por A.Ĵ. Ni havas provizan skizon por lia kovra rakonto.” “A.Ĵ.? Mi pensis ke vi diris Don E.” “Jes, inter ni; sed ni sin turnos al A.Ĵ. en la okazo de publika neceso. Do la legitimiloj estus en lia nomo.” “Bone; ni alvenos je tio. Ni kontrolu Donidon unue; poste ni povas diskuti la legitimilojn de A.Ĵ.” Petro kaj Ŝila mansignis Donidon al la sofo, kie ili laboris je li tandeme; prenante vatobulojn kaj histerojn, kaj parolante profesiuman inter si. Nenio ŝajnis misa, kaj post proksimume 20 minutoj, Donido resurmetis lian ĉemizon. “Nu, kiel mi komencis diri,” Don menciis, “ni volas skizeti iom da kovra rakonto por mia alia-memulo tie.” “Aŭ ‘kun-egoo’; tiu estas nova termino kiun ni fabrikis por ni mem.” “Jes, tre trafa,” Ŝila diris. Don pluigis, “Tiaĵo devas esti rutina ĉiutaga afero por spionoj, aŭ Atestanto-Singardecaj Programoj, aŭ kontraŭ-leĝaj enmigrantoj, sed ni apenaŭ scias kie por komenci …” “ … aŭ kiom por disvolvi ĝin,” Donido aldonis; “mi ne pensas ke ĝi povus daŭri se la FBI iĝus ŝovnaze …” “ … aŭ spursekvema raportisto kaptus onidirojn,” Ŝila interjektis. “Sed dumtempe,” Don pludiris, “la situacio estas ĉi tio. Ni ne volas adiaŭi nin—ĝis nun—kaj ni ne eĉ volas ŝanĝi nian aspekton. Kiel pioniraj klonoj, ni ŝatus anstataŭiĝi por unu la alia, provi ian interŝanĝeblan viv-stilon, pligrandigi la etendiĝon de aĵoj kiujn farus Donaldo Nordo ĉiaokaze, je kariero kaj distriĝo kaj tiel plu. Se ni estus nur ordinaraj ĝemeloj, kompreneble, ni ĉiu havus apartajn vivojn.” Petro komentis, “Tiu estas preskaŭ tiom kiom ni antaŭvidis. Ni ne povus esti certaj, sed estis sufiĉa bona konjekto ke nia klono volus resti proksime al sia originalulo, kaj teni la saman personecon.” Donido ekbriligis lian petolo-rideton. “Ĉu vi ne maltrankviliĝis ke S-ro Hyde [Hajd] aperus?” “Dio malpermesu,” estis la senesprima respondo de Petro. Don reprenis la temon refoje. “Do mi estas Don; li estas Donido. Sed laŭ bezono, li estus mia prakuzo, A.Ĵ. De Bir—Andreo Ĵohano De Bir. Ni supozos ke li estos rifuĝinto de la Novjorka kontraŭkulturo; ia malsukcesinta poeto antaŭnelonge liberigita de mensa malsanejo—aŭ eble narkotulo-resanigejo. Mi estos faronta komplezon al li per lasinte lin loĝi apude, prigardante lin, forturnante lin de ĉagreno.” “Kiel viaj realaj parencoj reagus al tio?” Petro demandis. “Ni ne havas tiom da prafamilianoj. Multaj da ili estas jam mortaj. Ni ne povus diri al nia patrino pri ĉiom da tio ĉar ŝi estas tro malforta; ŝi loĝas kun la familio de mia frato en Kalifornio. Tiu prakuza afero estas nur supraĵa aranĝo por lokaj homoj kiuj eble hazarde renkontus ambaŭ de ni. Vi scias: la poŝtisto, la luiganto, iu asekura vendisto …” “Studentoj, aŭ fakultato,” Donido diris. “Samtempe, ni estos grade korpiganta A.Ĵ-n kiel aparta individuo pro la ebleco se unu el ni devas ekforiri—vi scias, se ni komencus aŭdi onidirojn pri mi.” “Do ni scivolas se vi povas ja preni naskiĝateston por Andreo Ĵohano De Beer, naskiĝita je aŭ ĉirkaŭ—kion ni decidis?—ho, la 31 de oktobro 1941.” “Mi penos havi ĝin por vi post semajno aŭ du.” “Kio pri liberigatesto de …” “Mi pensas ke mi povas iel igi tion ankaŭ,” Petro diris, farante duan noton per lia arĝenta plumo. “Mi konas privatan malebriejon kiu ŝuldas al mi komplezon.” “Vi menciis konfidatestojn antaŭe,” Dondio sufloris. “Por frenez-okula drogulo? Hmm, tio eble estas iom pli malfacila. Mi diru jen. Vi skribu du aŭ tri per vi mem, kaj mi penos trovi kelkajn letera-blankedojn kaj subskribintojn. Se necese Ŝila aŭ mi povus fari tiujn, sed ni prefere evitu havante tro videblan konekton inter mia ejo kaj via.” “Veturigista atestilo?” Ŝila demandis. “Mi ne veturigas,” Donido respondis. “Kiale de mia keratakonuso, mi ne povas legi voja-signon ĝis ĝi apudas min …” “Sed Donido …” Ŝila komencis diri. Donido subite klakis siajn fingrojn kaj streĉis siajn okulojn ferme. “Ho, mi forgesis! Nu do! Mi povus—ni povus finfine akiri aŭton!” “Don, vi blagas. Ni bone sufiĉis sen aŭto, jen, ĉi tiuj multaj jaroj.” “Don, vi blagas. Ni—vi petaĉis veturojn ĉiam dum via vivo. Estas jam tempo ke ni havis niajn proprajn radojn.” “Kaj kiel ni eksplikus al iu ajn kiu scias pri miaj okuloj kial mi estas subite ĉirkaŭirante en iu Volvo aŭ io?” “Ni povus diri ke vi akiris kontakta-okulvitrojn.” “Aĉ, Donido, tio ne estas tia mensogeto kiun mi ŝatas disdoni. Vi scias tion.” “Nu, Don, ĉu vi pripensis je kontaktaĵoj?” Ŝila demandis. “Mi neniam volis porti tian. Tro malgrandaj. Tro riskaj. Tro multekostaj. Tro aĉaj. Kaj ili ne bone efikis por mia keratakonuso.” “Ni povas transiri la veturigista-permesila-ponton kiam ni atingos ĝin,” Donido pludiris. Li prenis sian novan biletujon kaj fingrumis ĝiajn malplenajn kartopoŝojn. “Ĝuste nun mi devas akiri iom da eroj da ordinaraj identatestaĵoj por A.Ĵ. Visa karto. Mono-maŝina karto. Biblioteka karto …” “Vi povus ankaŭ akiri ne-studenta-pruntaprenula karto de la Ŝtata Universitato,” Ŝila sugesis. “Tiel vi havos ion kun via foto sur ĝi.” “Nepre. Socia-asekura karto, se mi povus ekscii kiel ekspliki kial mi ne havas numeron je mia aĝo …” “Mi konas iun ĉe la federala konstruaĵo,” Petro respondis. “Mi vidos se mi povas glatigi tion.” “Bone. Voĉ-donanta karto.” Tiam Donido paŭzis por efekto: “Konskripta karto.” Don ronkis; Ŝila ridetis; Petro rulis siajn okulojn. Don jam bruligis sian konskriptan karton en 1963. Donido pludiris: “Vidbenda rabat-karto. Sango-donanto-karto …” “Neniel!” Petro komandis abrupte. “Ho?” “Ni devos teni medicinan monopolon pri vi. Ni ja devu ne riski je la Ruĝa Cruco aŭ io ajn kiel tio.” “Bone, mi komprenas. Venas en mian kapon, tamen, supozu ke mi estus vundata aŭ morta per ordinara akcidento, kaj estus veturigata al ia alia medicinejo. Ĉu mia kadavro mistifus la mortenketiston?” “Tio estas bona demando, Donido. Mi konjektas ke ne. Sed penu resti viva se vi eble povas.” “Supozante ke mia korpo ne malakceptus min.” “Via scias, alia afero,” diris Don. “ni—mi ĉiam planis por donaci miajn okulojn kaj ĉiom da miaj organoj kiujn mi povus, kaj fordoni la kadavraĉon mem al la medicina lernejo. Sed kio pri Donido?” Petro respondis, “Se mi havus miajn ordonojn, mi metus lin en likva nitrogeno por posteularo. Sed pro la aktualaĵoj, estas neniu alternativo je ĉioma kremacio. Mi scias ke tio estas malŝparo de bona protoplasmo, sed estas alia tiaĵo pri kiu ni ne povas esti tro zorga je—nu, rilate al sekurecaj konsideroj.” Don ŝultrotiris. “Cindroj al cindroj.” “Ungo-haŭtetoj al cindroj,” diris Donido; tiam ŝanĝis la subjekton. “Ho, mi demandis Ŝilan hieraŭ pri kiam ni povus vidi la kovilon. Kiel vi scias, ni daŭre estas, mm, nesatigeble scivolemaj por vidi kiel oni faris tion.” “Jes, Ŝila menciis tion al mi. Ni devos aranĝi ion.” Petro okupis sin je sia agrafa-tabulo. Estis nekomforta paŭzo en kiu nek Don nek Donido sufiĉe havis la nervon por altrudi la aferon plu. Do anstataŭe Don demandis Ŝilan, “Ĉu vi havis okazon por ludlabori je la modemo? Aŭ ĉu estas tro frue por demandi?” “Jes kaj ne—al ambaŭ,” Ŝila respondis, vigla kiel ĉiam. “Mi ne havis la tempon por komenci tion ĝis nun, sed mi pripensis kiel fari …” “Ni ne volas puŝi vin …” / “Ni ne volas devigi vin …” Don kaj Don E. diris preskaŭ samtempe. “Ho, ne, ne maltrankviliĝu,” Ŝila protestis. “Fakte, mi pensas ke ni devas re-aktivigi ĝin tuj kiam eble, antaŭ viaj cerboj havas ŝancon por perdi resonancon. Mi jam decidis kiel ĝustigi ĝin; mi simple kroĉos etan intensecan ciferplaton al la klavareto. Tio eble estos preta je morgaŭ tagmeze kiam vi alvenas—se ambaŭ de vi povas veni, tiel estas.” “Certe. Ĉu la sama tempo, la unua horo?” Petro signis jeson. “Povas fari,” diris Ŝila. “Unu plia afero,” Donido aldonis. “Ĉu vi povus ĝustigi la agrafojn tiel ke ili ne mordus tiom streĉaj?” “Ho, certe; tio estas facila.” “Rilate al tiu testo, mi sugesu ion,” diris Petro. “Ĉu ambaŭ de vi legu ion ĉi nokton sen dirante al la alio kion ĝi estas; ambaŭ de vi faru ian afereton sen la alio; ambaŭ de vi manĝu ian etan aĵon sen dirante al la alio; kaj ambaŭ de vi skribu ian sekretan etan mesaĝon, kaj sigelu ĝin, kaj alportu ĝin kun vi morgaŭ. Tio verŝajne donus al ni kvaropan kontrolon pri kiel sufiĉe via mensa interŝanĝo okazas tra la modemo.” “Mi endas skribeti ĉi tion, aŭ mi forgesos,” diris Donido, prenante sian poŝan notpaperon. “Jen. ‘Legu’, ‘manĝu’, ‘skribu’—kaj kio estis la kvara?” “Faru ian etan agon kiun la alio ne priscios—ĝis ni kroĉumas vin, tiel estas. Iu ajn bagatelaĵon. Piedbatu ladskatolon. Diru saluton al kato. Nur rememorigu vin mem por tenu ĝin sekrete ĝis morgaŭ. Kaj ne forgesu por alporti sigelitan mesaĝon.” “Ha. Ni vere trovos certiĝa se Donido estas je mia ondalongeco.” La du de ili stariĝis por eliri, kaj komencis al la pordo. Ektuj Ŝila stariĝis kaj ekprenis Don E. per la brakoj. “Donido, restu!” “Kio?” “Vi du estis ironta, kune! Po unu vice, ĉu memoru?” Ili ridetis ŝafe. “Ho ve, distriĝemaj profesoroj je laboro. Don, ĉu vi volas antaŭkomencon?” “Ne gravas laŭ mi; vi povas ekiri unue. Mi ne havas oficejo-horojn hodiaŭ; mi estos ĉe la biblioteko.” “Ne gravas. Vi povas iri unue. Tiam mi faros iom da aliaj komisioj.” Estis momenta sendecideco ĉe la pordo, ĝis Ŝila diris, “Lasu Donon iri. Donido ankoraŭ devas doni al mi elmeton.” “Mis, tio estas io plu kiun mi forgesis.” “Bone, mi vidos vin ĉiujn morgaŭ.” Don mansignis la aliojn, kaj foriris. (*1) Roĉjo Burns: La fama Skota poeto, Robert Burns [Bernz] (1759-1796), kies neformala nomo en la angla estas “Robbie” [Rabi]. Vidu Deven-notojn ĉe la fino. Reiru |