| The Me Clone (English) |
La Mi-Klono (Esperanto H) |
|
Chapter 17: Cover Story From a distance, Don could see Don E. going up the steps at the Biology Annex, so he stayed back discreetly a few moments before arriving himself. He glanced around nervously; no one was in sight; he scurried inside. Sheila was already greeting Donny in the anteroom; they all proceeded into Pete’s office. “You can tell them apart now,” Sheila announced. “The original Don is the one with glasses.” “Don! A.J.! Good to see you again!” Pete offered hearty handshakes. “Sorry I was out of circulation there. As Sheila told you, those last couple of weeks—and especially those last 48 hours—were strenuous for me.” “We can well appreciate your efforts, doctor.” “I’ve been on some marathons myself,” Don added. “Didn’t know you were a runner.” “No, never. I mean some intellectual marathons. My dissertation for one thing. I think there was an entire week where I got 16 hours of sleep, a little here and there. But two weeks would be stretching it a bit.” “Sheila and I were doing it in shifts. We weren’t literally awake the whole time, both of us, but one would be monitoring at any given moment. And toward the end, it was pretty intense. I’m surprised Sheila bounced back so quickly.” “It’s my youth and beauty and stamina. And I do run, and Pete doesn’t, so there.” “However, I don’t think I want to ask,” said Donny, “what you were taking to keep you awake those last few days.” Pete and Sheila exchanged looks. Pete took Donny at his word, but Sheila suddenly answered: “Oh, it’s no big secret. Let’s see. There were two cases of Coke. Thirty-six cans in a case. I had two. That leaves seventy for Pete.” “What about Sheila?” Don asked Pete. “Have you ever seen an institutional-size tea bag?” “They’re as big as a napkin, “Sheila chimed in, tracing a square in the air. “She starts out with little ones. Pretty soon she’s into the big ones. Maybe they drink stronger tea in Tunisia or somewhere, but I doubt it. My grand-dad would have said, ‘that tea was strong enough to get up and walk away.’” “Now there’s a girl after my own heart,” said Donny. “You know, somebody offered me a cup of decaffeinated tea once. That just seemed to miss the whole point.” There was general assent. Then Don said, “Did Sheila explain our name situation—that A.J. decided to be Donald E., except in case of emergency?” “That she did. Pardon me there; I’d already gotten used to A.J. You suit yourself, Don—Don E. Tell me: how have you been the last couple of days?” “From what Sheila says, couldn’t be better.” “So. Do you agree with that assessment?” “Certainly. No problems that I know of—yet.” “All right, that’s the body. Sheila and I will be checking it in a minute. How about the mind? How are you—and Don, for that matter—adjusting to this situation?” “Well,” Don interjected, “what we have here is a cold-turkey cure for narcissism.” Sheila laughed. “I didn’t know that was a disease.” “But Donny,” Pete continued, “any mental problems you can put your finger on? Any memory lapses? Any flashbacks? Any bad dreams? Anything out of sync?” Donny gave the matter a slightly-more-than-perfunctory moment’s thought. “Nothing I can think of—as of now, anyway. That goes for all your questions.” “That’s good. We don’t profess to be psychologists around here. Which is just as well; if we had one in on this, he’d probably study you to death. But all the same, we want to keep track of your mental well-being as best we can. So as I said before, feel free to contact Sheila or me anytime day or night if any questions arise of body or spirit.” Don and Donny nodded. “How about you, Don; how have you been taking all this so far?” “Well, Pete, I don’t have to tell you, this was just a little bit sudden and a little bit unexpected. Apart from that, so far, so good. You’ve handed us a golden opportunity to see if Robbie Burns was right—did we really want ‘to see oursels as ithers see us’? For the time being, it’s fine and dandy. Maybe later we’ll start to get on each other’s nerves, and have to go our separate ways.” “I doubt it,” said Donny. “At least, the novelty hasn’t worn off yet; we’re barely into the honeymoon period.” “And speaking of Burns,” Don resumed, “here’s another trivia question for everyone: What’s the title of the poem with the ‘giftie gie us” passage in it?” They all looked blank, including Donny. Don answered, “Not that I knew it either; I looked it up in the library yesterday.” He flashed his fraternal leer at Donny. “It’s called ‘To a Louse’. A real one, that is. Seems he saw the little beastie climbing up a lady’s bonnet at church, so he goes on and on for eight verses, talking to this louse. But the only memorable part is that last verse: ‘O wad some Power the giftie gie us / To see oursels as ithers see us!’ And so forth.” “And if it does turn out that Don decides I’m a louse, we’ve taken care of that contingency too, because we made a lucky find last night. Don’s landlord has an apartment next door—in the same building that is—which we’re going to rent for me. We’ll use it as a kind of safe-house for A.J., if Don has unexpected company or the like. But maybe I’ll really move over, if I find that Don starts to drive me crazy.” “So we wanted to ask you about I.D. papers and things like that for A.J. We have a rough outline for his cover story.” “A.J.? I thought you said Don E.” “Yes, among ourselves; but we would resort to A.J. in case of public necessity. So the credentials would be in his name.” “O.K.; we’ll get to that. Let’s check Donny over first; then we can discuss A.J.’s credentials.” Pete and Sheila beckoned Donny to the couch, where they worked on him in tandem; taking swabs and biopsies, and talking professionalese to each other. Nothing seemed amiss, and about twenty minutes later, Donny was pulling his polo shirt back on. “Well, as I was starting to say,” Don began, “we want to sketch in a bit of a cover story for my alter ego here.” “Or ‘co-ego’; that’s a new term we coined for ourselves.” “Yes—very apt,” Sheila said. Don continued, “This sort of thing must be routine everyday stuff for the Witness Protection Program, or the CIA, or illegal immigrants, but we hardly know where to begin …” “ … or how far to develop it,” Donny added; “I don’t think it could stand up if the FBI got nosy …” “ … or an investigative reporter got the scent,” Sheila interjected. “But meanwhile,” Don continued, “the situation is this. We don’t want to part company—as yet—and we don’t even want to change our appearance. As pioneer clones, we’d like to substitute for each other, try out an interchangeable life style, expand the range of things Donald North would be doing anyway, in career and recreation and so forth. If we were just ordinary twins, of course, we’d each have separate lives.” Pete concurred, “That’s pretty much what we expected. We couldn’t be sure, but it was a fairly good guess that our clone would want to stay in close proximity with his original, and keep the same personality.” Donny flashed his mischief-grin. “You weren’t worried that Mr. Hyde would show up?” “God forbid,” was Pete’s noncommittal reply. Don picked up the thread again. “So I’m Don; he’s Donny. But in a pinch, he'll be my third cousin, A.J. De Beer—Andy Johan De Beer. We figure he’ll be a—a refugee from the New York counterculture; a failed poet recently discharged from a mental hospital—or maybe a drug rehab center. I’ll be doing him a favor by letting him live nearby, keeping an eye on him, make sure he doesn’t get into any trouble.” “How will your real relatives take to that?” Pete asked. “We don’t have much of an extended family. A lot of them have already died. We couldn’t tell our mother about all this because she’s too feeble; she lives with my brother’s family in California. This third-cousin business is just a superficial arrangement for local people that might run into the two of us. You know: the mailman, the landlord, an insurance salesman …” “Students, or faculty,” Donny said. “At the same time, we’ll gradually be fleshing out A.J. as a separate character in case one of us has to make a getaway—you know, if we start hearing rumors about me.” “So we’re wondering if you can follow through on a birth certificate for Andrew Johan De Beer, born on or about—what did we decide?—oh, October 31, 1941.” “I’ll try to have it for you in a week or two.” “How about a discharge certificate from a …” “I think I can swing that too,” Pete said, making a second note with his silver pen. “I know a private detox institution that owes me a favor.” “You mentioned reference letters last time,” Donny prompted. “For a glassy-eyed hippy? Hmmm, that might be a little harder. Tell you what. Why don’t you draft up two or three yourself, and I’ll see if I can find some letterheads and signatories. If necessary Sheila or I could do one, but we should try to avoid having too visible a connection between my set-up and yours.” “Driver’s license?” Sheila asked. “I don’t drive,” Donny answered. “What with my kerataconus, I couldn’t read a road-sign till it’s on top of me … ” “But Donny …” Sheila started to say. Donny suddenly snapped his fingers and squinted his eyes shut. “Oh, I forgot! What do you know! I could—we could finally get a car!” “Donny, you’re kidding,” was Don’s response. “We’ve gotten along without a car, lo these many years.” “Don, you’re kidding. We’ve—you’ve been bumming rides all your life. It’s about time we had our own wheels.” “And how do we explain to anyone who knows about my eyes why it is I’m suddenly tooling around in a Volvo or something?” “We could say you got contact lenses.” “Aw, Donny, that’s not the kind of fib I like to indulge in. You know that.” “Well, Don, have you thought about contacts?” Sheila asked. “I’ve never wanted to wear them. I don’t believe in ‘em. Too small. Too risky. Too expensive. Too yukky. And they’re no good for my kerataconus.” “We can cross the driver’s license bridge when we get to it,” Donny continued. He produced his new wallet, and riffled its empty card-holders. “For now I’ve got to get a few pieces of ordinary I.D. for A.J. A Visa card. An ATM card. A library card …” “You could also get an off-campus borrower’s card over at State U.,” Sheila suggested. “That way you’ll have something with your photo on it.” “Sure. A Social Security card, if I can figure out how to explain why I don’t have a number at my age …” “I know someone at the federal building,” Pete responded. “I’ll see if I can smooth that one over.” “Good. Voter registration card.” Then Donny paused for effect: “Draft card.” Don snorted; Sheila smiled; Pete rolled his eyes. Don had burned his draft card in 1963. Donny continued: “Video discount card. Blood donor card …” “Better not!” Pete commanded abruptly. “Oh?” “We’ll have to keep a medical monopoly on you. We just can’t take a chance with the Red Cross or anything like that.” “O.K., I see what you mean. Come to think of it, though, suppose I’m injured or dead in an ordinary accident, and get carted off to some other medical facility. Will my cadaver give pause to the coroner?” “That’s a good question, Donny. I don’t think so. But try to stay alive if you can help it.” “Assuming my body doesn’t reject me.” “You know, another thing,” said Don, “we’ve—I’ve always planned on donating my eyes and all the organs I could, and handing the carcass over to the med school. But what about Donny?” Pete answered, “If I had my druthers, I’d put him in liquid nitrogen for posterity. But given the way things are, there’s no alternative to total cremation. I know it’s a waste of good protoplasm, but it’s just another of those situations where we can’t be too careful in— well, in terms of security considerations.” Don shrugged. “Ashes to ashes.” “Hangnails to ashes,” said Donny; then changed the subject. “Oh, I was asking Sheila yesterday when we’d be able to see the incubator. As you know, we’ve been, um, ‘satiably curious to see how it was done.” “Yes, Sheila mentioned that to me. We’ll have to work something out.” Pete busied himself with his clipboard. There was an awkward pause in which neither Don nor Donny quite had the nerve to force the issue further. So instead Don asked Sheila, “Have you had a chance to tinker with the modem? Or is it too early to ask?” “Yes and no—to both,” Sheila replied, sprightly as ever. “I haven’t had the time to get to it yet, but I’ve been thinking about how to do it …” “We don’t want to push you …” / “We don’t want to impose on you …” Don and Don E. said almost simultaneously. “Oh, no, don’t worry,” Sheila remonstrated. “As a matter of fact, I think we should reactivate it as soon as possible, before your brains have a chance to lose resonance. I’ve already decided how to adjust it; I’ll simply attach a little intensity dial to the keypad. It ought to be ready by tomorrow noon when you come—if both of you can come, that is.” “Definitely. How about the same time, 1:00 o’clock?” Pete signaled affirmative. “Can do,” said Sheila. “One more thing,” Donny added. “Could you adjust the clips so they don’t bite quite as tight?” “Oh, sure; that’s easy.” “In regard to that test, let me suggest something,” said Pete. “Why don’t each of you read something this evening without telling the other what it is; each of you do some little thing without the other; each of you eat some little thing without telling the other; and each or you write some secret little message, and seal it, and bring it with you tomorrow. That should give us a four-way check on how well your mental interchange occurs through the modem.” “I better jot this down, or I’ll forget,” said Don, getting out his pocket notepaper. “Let’s see now. ‘Read’, ‘eat, ‘write’—and what was the fourth one?” “Do some little act that the other won’t know about —till we hook you up, that is. Any trivial thing. Kick a tin can. Say hello to a cat. Just remind yourself to keep it a secret till tomorrow. And don’t forget to bring a sealed message.” “Aha. We’ll really find out for sure if Donny’s on my wave length.” The two of them got up to go, and started for the door. In a flash Sheila was on her feet, and had grabbed Don E. by the wrists. “Donny, wait!” “What?” “You two were about to go out, together! One at a time, remember?” They grinned sheepishly. “Uh, oh; absent-minded professors at work. Don, do you want a head start?” “It’s all the same to me; you can take off first. I don’t have office hours today; I’ll be at the library.” “Doesn’t matter. You can go first. Then I’ll do some other errands.” There was a momentary impasse at the door, till Sheila said, “Let Don go. Donny still has to leave me a specimen.” “Oops, that’s something else I forgot.” “O.K., see y’all tomorrow then.” Don waved to the rest, and departed. |
Chapitro 17: Kovra Rakonto Iomete for, Don povus vidi Don E.-on irante supren la shtuparo che la Biologia Anekso, do li restis tie diskrete dum kelkaj momentoj antau li mem estas alvenonta. Li ekrigardis chirkaue nervoze; neniu estis videbla; li kuretis internen. Shila estis jam salutanta Donidon en la antauchambro; chiu marshis en oficejon de Petro. “Vi povas distingi inter ili nun,” Shila anoncis. “La originala Don estas tiu kun okulvitroj.” “Don! A.Jh.! Bona por vidi vin refoje!” Petro donis elkorajn manpremojn. “Bedaure ke mi estis for de aferoj. Kiel Shila diris al vi, tiuj lastaj duopoj da semajnoj—kaj speciale tiuj lastaj 48 horoj—estis tre plenpenigaj por mi.” “Ni povas bone estimi viajn klopodojn, doktoro.” “Mi faris iom da maratonoj, ankau,” Don aldonis. “Ne sciis ke vi estis kuranto.” “Ne, neniam. Mi intencas iajn mensajn maratonojn. Mia disertacio, ekzemple. Mi pensas ke estis tuta semajno kiam mi havis 16 horojn da dormo, po eroj ie kaj tie. Sed du semajnoj strechus tion iomete.” “Shila kaj mi faris tion alterna-laborade. Ni ne estis vere vekaj tuttempe, ambau de ni, sed unu estus kontrolanta je iu ajn difinita momento. Kaj apud la fino, estis ete intensa. Mi surprizighas ke Shila resaltighis tiom rapide.” “Estas mia juneco kaj beleco kaj fortikeco. Kaj mi ja kuras, kaj Petro ne, do jen.” “Tamen, mi ne pensas ke mi volas demandi,” diris Donido, “pri kion vi prenis por teni vin vekaj dum tiuj lastaj kelkaj tagoj.” Petro kaj Shila intershanghis rigardojn. Petro prenis la vortojn de Don absolute, sed Shila abrupte respondis: “Ho, tio estas neniu granda sekreto. Tiel chi. Estis du skatoloj de kolatrink’. Po 36 ujoj la skatolo. Mi havis du. Tio lasas 70 por Petro.” “Kio pri Shila?” Don demandis Petron. “Chu vi iam ajn vidis institucia-grandecan teo-saketon?” “Ili estas tiel grandaj kiel tuko,” Shila pludiris, skizante kvadraton en la aero. “Shi komencas kun la etoj. Baldau shi igas je la egoj. Eble oni trinkas pli fortan teon en Tunizio au ie, sed mi dubas tion. Mia avchjo dirus ‘tiu teo estis suficha forta por elstari kaj formarshi.’” “Nu, tiu estas knabino lau mia propra koro,” diris Donido. “Vi scias, iam iu proponis al mi tason da sen-kafeinigita teo. Tio nur shajnis maltrafi la tutan punkton.” Estis ghenerala konsento. Tiam Don diris, “Chu Shila eksplikis pri nia nomo-situacio—ke A.Jh. decidis esti Donaldo E., krom se urgheco?” “Tion shi ja menciis. Mi pardonpetas tial; mi jam kutimighis je A.Jh. Vi taugu vin mem, Don—Don E. Diru al mi: kiel vi fartis dum la lastaj duopoj da tagoj?” “Lau kion Shila diras, oni ne povas esti pli bona.” “Do. Chu vi akordas kun tiu analizo?” “Certe. Neniu problemo pri kiu mi scias—ghis nun.” “Bone, tio estas la korpo. Shila kaj mi estos kontrolonta ghin post minuto. Kiel pri la menso? Kiel estas vi—vi kaj Don, kiom koncernas tion—akomodanta al chi tiu situacio?” “Nu do,” Don interdiris, “kion ni havas chi tie estas la tro-acha ekkuraco por narcisismo.” Shila ridis. “Mi ne sciis ke tiu estis malsano.” “Sed Donido,” Petro pludiris, “chu iuj ajn mensaj problemoj kiujn vi povas tushi? Iuj ajn manketoj da memoro? Iuj ajn ek-retrovidoj? Iuj ajn achaj songhoj? Iuj ajn ajhojn for de sinkronumo?” Donido donis al la afero iomete-pli-ol-indiferentan momenton da pensado. “Neniu pri kiu mi povas pensi—je nun, chiaokaze. Samresponde por chiom da viaj demandoj.” “Estas bona. Ni ne pretendas esti psikologoj chi tie. Kiu estas tiom suficha; se ni havus tiun en chi tiu afero, li probable studus vin al morto. Sed tamen, ni volas kontroladi vian mensan bon-estecon kiom ajn ni povas. Do kiel mi diris antaue, estu libera por kontakti Shilan au min kiam ajn, tage au nokte se iuj ajn demandoj aperas de korpo au spirito.” Don kaj Donido kapjesis. “Kiel pri vi, Don; kiel vi reagas je chiom ghis nun?” “Nu, do, Petro, mi ne devas diri al vi, ke tiu chi estis nur iomete subita kaj iomete neantauvidita. Krom tio, ghis nun chi tiom bone. Vi ja ofertas nin oran eblecon por vidi chu pravas Rochjo Burns (*1) —chu vere oni volas ke ‘Ni vidus nin lau aliuloj’? Provizore, estas chiale bonega. Eble iom poste ni komencas agaci la nervojn unu la alia, kaj devos iri lau niaj apartaj vojoj.” “Tion mi dubas,” diris Donido. “Almenau, la noveco ne velkis ghis nun, kaj ni apenau komencis la mielluna periodo.” “Kaj parolante pri Burns,” Don rekomencis, “jen ankorau unu bagatela demando por chiu: Kio estas la titolo de la poemo kiu enhavas la ‘Donaco ja’ pecon?” Chiu aspektis malsciema, inkluzive Donido. Don respondis, “Ankorau mi ne sciis; mi konsultis je la biblioteko hierau.” Li ekbriligis lian fratecan mokrideton al Donido. “Ghi nomighas ‘Al Pediko’. La vera, tiel estas. Shajnas ke li vidis la etan besteton supren grimpante kufon de virino che preghejo, do li pluas kaj pluas dum ok strofoj, parolante al tiu pediko. Sed la nura memorinda parto estas tiu lasta strofo: ‘Donaco ja se per okuloj / Ni vidus nin lau aliuloj!’ Kaj tiel plu.” “Kaj se ja evoluas ke Don decidus ke mi estas pediko, ni estas jam zorginta je tiu eventualajho ankau, char ni faris bonshancan trovajhon antaunokton. La luiganto de Don havas apartamenton najbare—en la sama konstruajho, tiel estas—kiun ni luos por mi. Ni uzos ghin kiel ia sekura-domo por A.Jh., se Don havus neantauviditajn gastojn au simile. Sed eble mi ja transloghos, se mi konstatus ke Don komencus frenezigi min.” “Do ni volis peti vin pri identacaj atestiloj kaj tiajhoj por A.Jh. Ni havas provizan skizon por lia kovra rakonto.” “A.Jh.? Mi pensis ke vi diris Don E.” “Jes, inter ni; sed ni sin turnos al A.Jh. en la okazo de publika neceso. Do la legitimiloj estus en lia nomo.” “Bone; ni alvenos je tio. Ni kontrolu Donidon unue; poste ni povas diskuti la legitimilojn de A.Jh.” Petro kaj Shila mansignis Donidon al la sofo, kie ili laboris je li tandeme; prenante vatobulojn kaj histerojn, kaj parolante profesiuman inter si. Nenio shajnis misa, kaj post proksimume 20 minutoj, Donido resurmetis lian chemizon. “Nu, kiel mi komencis diri,” Don menciis, “ni volas skizeti iom da kovra rakonto por mia alia-memulo tie.” “Au ‘kun-egoo’; tiu estas nova termino kiun ni fabrikis por ni mem.” “Jes, tre trafa,” Shila diris. Don pluigis, “Tiajho devas esti rutina chiutaga afero por spionoj, au Atestanto-Singardecaj Programoj, au kontrau-leghaj enmigrantoj, sed ni apenau scias kie por komenci …” “ … au kiom por disvolvi ghin,” Donido aldonis; “mi ne pensas ke ghi povus dauri se la FBI ighus shovnaze …” “ … au spursekvema raportisto kaptus onidirojn,” Shila interjektis. “Sed dumtempe,” Don pludiris, “la situacio estas chi tio. Ni ne volas adiaui nin—ghis nun—kaj ni ne ech volas shanghi nian aspekton. Kiel pioniraj klonoj, ni shatus anstatauighi por unu la alia, provi ian intershangheblan viv-stilon, pligrandigi la etendighon de ajhoj kiujn farus Donaldo Nordo chiaokaze, je kariero kaj distrigho kaj tiel plu. Se ni estus nur ordinaraj ghemeloj, kompreneble, ni chiu havus apartajn vivojn.” Petro komentis, “Tiu estas preskau tiom kiom ni antauvidis. Ni ne povus esti certaj, sed estis suficha bona konjekto ke nia klono volus resti proksime al sia originalulo, kaj teni la saman personecon.” Donido ekbriligis lian petolo-rideton. “Chu vi ne maltrankvilighis ke S-ro Hyde [Hajd] aperus?” “Dio malpermesu,” estis la senesprima respondo de Petro. Don reprenis la temon refoje. “Do mi estas Don; li estas Donido. Sed lau bezono, li estus mia prakuzo, A.Jh. De Bir—Andreo Jhohano De Bir. Ni supozos ke li estos rifughinto de la Novjorka kontraukulturo; ia malsukcesinta poeto antaunelonge liberigita de mensa malsanejo—au eble narkotulo-resanigejo. Mi estos faronta komplezon al li per lasinte lin loghi apude, prigardante lin, forturnante lin de chagreno.” “Kiel viaj realaj parencoj reagus al tio?” Petro demandis. “Ni ne havas tiom da prafamilianoj. Multaj da ili estas jam mortaj. Ni ne povus diri al nia patrino pri chiom da tio char shi estas tro malforta; shi loghas kun la familio de mia frato en Kalifornio. Tiu prakuza afero estas nur suprajha arangho por lokaj homoj kiuj eble hazarde renkontus ambau de ni. Vi scias: la poshtisto, la luiganto, iu asekura vendisto …” “Studentoj, au fakultato,” Donido diris. “Samtempe, ni estos grade korpiganta A.Jh-n kiel aparta individuo pro la ebleco se unu el ni devas ekforiri—vi scias, se ni komencus audi onidirojn pri mi.” “Do ni scivolas se vi povas ja preni naskighateston por Andreo Jhohano De Beer, naskighita je au chirkau—kion ni decidis?—ho, la 31 de oktobro 1941.” “Mi penos havi ghin por vi post semajno au du.” “Kio pri liberigatesto de …” “Mi pensas ke mi povas iel igi tion ankau,” Petro diris, farante duan noton per lia arghenta plumo. “Mi konas privatan malebriejon kiu shuldas al mi komplezon.” “Vi menciis konfidatestojn antaue,” Dondio sufloris. “Por frenez-okula drogulo? Hmm, tio eble estas iom pli malfacila. Mi diru jen. Vi skribu du au tri per vi mem, kaj mi penos trovi kelkajn letera-blankedojn kaj subskribintojn. Se necese Shila au mi povus fari tiujn, sed ni prefere evitu havante tro videblan konekton inter mia ejo kaj via.” “Veturigista atestilo?” Shila demandis. “Mi ne veturigas,” Donido respondis. “Kiale de mia keratakonuso, mi ne povas legi voja-signon ghis ghi apudas min …” “Sed Donido …” Shila komencis diri. Donido subite klakis siajn fingrojn kaj strechis siajn okulojn ferme. “Ho, mi forgesis! Nu do! Mi povus—ni povus finfine akiri auton!” “Don, vi blagas. Ni bone sufichis sen auto, jen, chi tiuj multaj jaroj.” “Don, vi blagas. Ni—vi petachis veturojn chiam dum via vivo. Estas jam tempo ke ni havis niajn proprajn radojn.” “Kaj kiel ni eksplikus al iu ajn kiu scias pri miaj okuloj kial mi estas subite chirkauirante en iu Volvo au io?” “Ni povus diri ke vi akiris kontakta-okulvitrojn.” “Ach, Donido, tio ne estas tia mensogeto kiun mi shatas disdoni. Vi scias tion.” “Nu, Don, chu vi pripensis je kontaktajhoj?” Shila demandis. “Mi neniam volis porti tian. Tro malgrandaj. Tro riskaj. Tro multekostaj. Tro achaj. Kaj ili ne bone efikis por mia keratakonuso.” “Ni povas transiri la veturigista-permesila-ponton kiam ni atingos ghin,” Donido pludiris. Li prenis sian novan biletujon kaj fingrumis ghiajn malplenajn kartoposhojn. “Ghuste nun mi devas akiri iom da eroj da ordinaraj identatestajhoj por A.Jh. Visa karto. Mono-mashina karto. Biblioteka karto …” “Vi povus ankau akiri ne-studenta-pruntaprenula karto de la Shtata Universitato,” Shila sugesis. “Tiel vi havos ion kun via foto sur ghi.” “Nepre. Socia-asekura karto, se mi povus ekscii kiel ekspliki kial mi ne havas numeron je mia agho …” “Mi konas iun che la federala konstruajho,” Petro respondis. “Mi vidos se mi povas glatigi tion.” “Bone. Voch-donanta karto.” Tiam Donido pauzis por efekto: “Konskripta karto.” Don ronkis; Shila ridetis; Petro rulis siajn okulojn. Don jam bruligis sian konskriptan karton en 1963. Donido pludiris: “Vidbenda rabat-karto. Sango-donanto-karto …” “Neniel!” Petro komandis abrupte. “Ho?” “Ni devos teni medicinan monopolon pri vi. Ni ja devu ne riski je la Rugha Cruco au io ajn kiel tio.” “Bone, mi komprenas. Venas en mian kapon, tamen, supozu ke mi estus vundata au morta per ordinara akcidento, kaj estus veturigata al ia alia medicinejo. Chu mia kadavro mistifus la mortenketiston?” “Tio estas bona demando, Donido. Mi konjektas ke ne. Sed penu resti viva se vi eble povas.” “Supozante ke mia korpo ne malakceptus min.” “Via scias, alia afero,” diris Don. “ni—mi chiam planis por donaci miajn okulojn kaj chiom da miaj organoj kiujn mi povus, kaj fordoni la kadavrachon mem al la medicina lernejo. Sed kio pri Donido?” Petro respondis, “Se mi havus miajn ordonojn, mi metus lin en likva nitrogeno por posteularo. Sed pro la aktualajhoj, estas neniu alternativo je chioma kremacio. Mi scias ke tio estas malshparo de bona protoplasmo, sed estas alia tiajho pri kiu ni ne povas esti tro zorga je—nu, rilate al sekurecaj konsideroj.” Don shultrotiris. “Cindroj al cindroj.” “Ungo-hautetoj al cindroj,” diris Donido; tiam shanghis la subjekton. “Ho, mi demandis Shilan hierau pri kiam ni povus vidi la kovilon. Kiel vi scias, ni daure estas, mm, nesatigeble scivolemaj por vidi kiel oni faris tion.” “Jes, Shila menciis tion al mi. Ni devos aranghi ion.” Petro okupis sin je sia agrafa-tabulo. Estis nekomforta pauzo en kiu nek Don nek Donido sufiche havis la nervon por altrudi la aferon plu. Do anstataue Don demandis Shilan, “Chu vi havis okazon por ludlabori je la modemo? Au chu estas tro frue por demandi?” “Jes kaj ne—al ambau,” Shila respondis, vigla kiel chiam. “Mi ne havis la tempon por komenci tion ghis nun, sed mi pripensis kiel fari …” “Ni ne volas pushi vin …” / “Ni ne volas devigi vin …” Don kaj Don E. diris preskau samtempe. “Ho, ne, ne maltrankvilighu,” Shila protestis. “Fakte, mi pensas ke ni devas re-aktivigi ghin tuj kiam eble, antau viaj cerboj havas shancon por perdi resonancon. Mi jam decidis kiel ghustigi ghin; mi simple krochos etan intensecan ciferplaton al la klavareto. Tio eble estos preta je morgau tagmeze kiam vi alvenas—se ambau de vi povas veni, tiel estas.” “Certe. Chu la sama tempo, la unua horo?” Petro signis jeson. “Povas fari,” diris Shila. “Unu plia afero,” Donido aldonis. “Chu vi povus ghustigi la agrafojn tiel ke ili ne mordus tiom strechaj?” “Ho, certe; tio estas facila.” “Rilate al tiu testo, mi sugesu ion,” diris Petro. “Chu ambau de vi legu ion chi nokton sen dirante al la alio kion ghi estas; ambau de vi faru ian afereton sen la alio; ambau de vi manghu ian etan ajhon sen dirante al la alio; kaj ambau de vi skribu ian sekretan etan mesaghon, kaj sigelu ghin, kaj alportu ghin kun vi morgau. Tio vershajne donus al ni kvaropan kontrolon pri kiel sufiche via mensa intershangho okazas tra la modemo.” “Mi endas skribeti chi tion, au mi forgesos,” diris Donido, prenante sian poshan notpaperon. “Jen. ‘Legu’, ‘manghu’, ‘skribu’—kaj kio estis la kvara?” “Faru ian etan agon kiun la alio ne priscios—ghis ni krochumas vin, tiel estas. Iu ajn bagatelajhon. Piedbatu ladskatolon. Diru saluton al kato. Nur rememorigu vin mem por tenu ghin sekrete ghis morgau. Kaj ne forgesu por alporti sigelitan mesaghon.” “Ha. Ni vere trovos certigha se Donido estas je mia ondalongeco.” La du de ili starighis por eliri, kaj komencis al la pordo. Ektuj Shila starighis kaj ekprenis Don E. per la brakoj. “Donido, restu!” “Kio?” “Vi du estis ironta, kune! Po unu vice, chu memoru?” Ili ridetis shafe. “Ho ve, distrighemaj profesoroj je laboro. Don, chu vi volas antaukomencon?” “Ne gravas lau mi; vi povas ekiri unue. Mi ne havas oficejo-horojn hodiau; mi estos che la biblioteko.” “Ne gravas. Vi povas iri unue. Tiam mi faros iom da aliaj komisioj.” Estis momenta sendecideco che la pordo, ghis Shila diris, “Lasu Donon iri. Donido ankorau devas doni al mi elmeton.” “Mis, tio estas io plu kiun mi forgesis.” “Bone, mi vidos vin chiujn morgau.” Don mansignis la aliojn, kaj foriris. (*1) Rochjo Burns: La fama Skota poeto, Robert Burns [Bernz] (1759-1796), kies neformala nomo en la angla estas “Robbie” [Rabi]. Vidu Deven-notojn che la fino. Reiru |