| The Me Clone (English) |
La Mi-Klono (Esperanto H) |
|
Part II
THE PARTY OF THE SECOND PART Chapter 11: The Secret Identity “Welcome to my humble abode,” said Don. “Somehow it feels like I’ve been here before,” A.J. answered. “Naw; just déjà vu.” A.J. picked up a washcloth from a desk-side shelf to wipe the rain from his glasses, as Don would—or had: the cloth was already a trifle damp. That done, Don and A.J. stared at one another for a few moments in renewed and rueful disbelief. Then A.J. flung himself into the reclining chair and reared back two stops. Don settled for the couch, which he seldom used; it hadn’t occurred to him A.J. would get the recliner first. “Well!” Don pronounced. “What have we let ourselves in for, and God almighty, where do we go from here?” He had put his hands on the sides of his head. A.J. mimicked the gesture, and rocked his head from side to side as well, with a well-known groan, “O-o-o-h, no-o-o-o!” Well known to them, that is, because it was a running-joke-routine in the long-ago lectures of their favorite high-school history teacher, Mr. Romney. Whenever some historical fiasco occurred, the whole class would groan in unison with him. Then A.J. added, more seriously, “I wouldn’t even try to dwell on what it all means, or we’d never get out of a philosophic finger-trap. I think we’ll just have to take it one day at a time, just play it by ear …” “Yeah, play it by ear all right,” said Don, pinching his ear lobes. “I wonder when Sheila’s gonna have that modem ready for us.” “And what do you make of Sheila, by the way?” “Oh, she seemed like a nice enough person.” “Oh, come on, I mean, don’t you think she was flirting with us?” “The thought is father to the wish.” “No, really, don’t you think?” “Pygmalion syndrome, eh?” A.J. threw up his hands. He knew as well as Don that they were decidedly not womanizers. They’d been true to Angela, and that was that; finis. Of course, they’d had a pilot light in the corner of their eye since then, just in case. “So: I wouldn’t mind.” “An M.D.? Who are you kidding? We—you’d have more in common with an Irish barmaid.” A.J. knew as well as Don that they were decidedly not drinkers and not pub-crawlers, and had not a single cc of Irish soul in their veins. “What’s wrong with an M.D.?” “Nothing, but come off it. It’s a different culture. And a girl that bright is already married or hitched. Or shacked up with Pete. Can’t you tell, they must be as thick as Pierre and Madame Curie.” A.J. fished McNaughton’s note out of his shirt pocket. “They seem to have separate phone numbers.” “On separate bedside tables?” “Check the phonebook.” “Well, if you think that there’s one one-hundredth of an iota of a chance that Sheila’s going to be more than professionally interested in you—in us—, then go for it. You’ll have to see her every day anyway for the next couple of weeks. And every day you can bring her a bunch of crap.” A.J. winced all over. But he knew there was no malice in Don’s jibes. Just as Don knew, and was slightly unnerved, that A.J. was saying what Don was wishfully-thinking about Sheila. And A.J. knew as well as Don that it would be as ridiculous to fantasize about Sheila’s friendliness as it would be to read something into the smile of a comely clerk at K-Mart. A.J.’s stomach rumbled, and he said, “I think I could go for something a bit more substantive than juice and bananas.” He bounced out of the recliner, opened the refrigerator, and paused in contemplation. Don watched uneasily. He didn’t mind the open door, but Angela used to scold him no end for wasting the cold, and now A.J. was warming the icebox. Then the freezer section. Finally A.J. said, “What became of the chocolate chip ice cream?” “Oh, I finished that this morning.” “Aw, too bad.” A.J. turned to the cupboard. “I guess I better have something bland for lunch anyway. Want to split a can or two of macaroni and cheese?” “Yeah, O.K. Let’s start with one, see if it agrees with you.” Within moments, A.J. had served up a saucer each of the macaroni, without heating it, the same as Don was wont to do. “Now that hits the spot,” A.J. said between mouthfuls. “I’ve hardly had a bite to eat in the last 46 years. Or the last two weeks, as the case may be.” Don simply nodded. He was a little disconcerted at how badly A.J. (and who else??) slouched in the dining room chair. Don found himself sitting up a little straighter as a result. And A.J. had caught a droplet of cheese sauce on his beard; should Don say something about that? Did it happen to himself very often? After the last of the macaroni, A.J. continued, “You know, I’ve been thinking: for our first division of labor, I ought to see about sprucing up our meals. That’s something I’ve—you’ve—we’ve been wanting to do for a long time.” “Good idea.” Indeed, Don had been rather a good cook in his younger days, but in recent years his menus had become dull and expedient in deference to all the research and writing he was immersed in. He had always intended to revisit his cookbooks; had always put it off. Now A.J. could do it, while Don’s Finland research project wouldn’t lose a beat. Don brought a bag of fudge sandwich cookies to the table. A.J. was about to reach for one, when suddenly a funny look crossed his face. “Uh, oh, I think there’s going to be a problem here.” “Stomach O.K.?” “No, it’s not that.” A.J. retracted his lips and clacked his teeth. “Now that I have a perfect set of teeth, I’ve been given a chance to repent and keep them that way. I’ll have to think twice about junk food from here on. Right now this house is full of temptation …” Don looked crestfallen, and gave a long low moan—partly in envy of A.J.’s teeth, partly in worry as to whether he would have to keep a secret stash of snacks to enjoy out of A.J.’s sight, partly in alarm that A.J. might shame him into a health-food routine. And A.J. knew as well as Don that besides the fudge creme cookies, within easy reach were several bottles of Coke, a can of chocolate syrup, several boxes of graham crackers, a bag of broken chocolate rabbits from a post-Easter sale, a bag of chocolate marshmallow cookies, and on and on: almost an entire week’s supply. Meanwhile, Don watched closely while A.J.’s face plainly evidenced the spinning of wheels of indecision. How well Don knew the feeling. After a minute or so of intense ratiocination, A.J. muttered, “Well, maybe if I brush my teeth right away … ,” and helped himself to two (actually, three) cookies. “‘Good old wishy washy Charlie Brown …’” Don recited, with a smile of cynical sympathy, knowing that A.J. knew it was the punch line of a Peanuts comic posted on his office door. “‘Holding his pocket handkerchief before his streaming eyes …’” A.J. countered. He did look a bit stricken by the fourth cookie, and headed for the bathroom, from whence then emerged the sounds of vigorous toothbrushing. Eventually, A.J. came out, whereupon Don took his place, only to call out, “Hey, whose toothbrush did you use—oops; what am I saying!” They both guffawed out of all proportion to the incident. Don had a tendency, in private, to chortle unduly at very trivial dislocations, and very tragic news stories. Now he had a mirror with a soundtrack. Luckily, A.J. had tarried to turn on the radio, so this time Don got the recliner, and A.J. was left with the couch. Oldies were playing, and for the nine-thousandth time, Roy Orbison was gargling, “Oh, Pretty Woman”. It was a so-so song—once in awhile. “‘Mercy!’” A.J. sang out, as he got up to turn off the radio, pending a less overplayed selection. Then he added, “Hey, how about a duet!” and proceeded forthwith. “‘Johnny is a joker … ’” “‘He’s a bird!’” “‘A very funny joker … ’” “‘He’s a bird!’” “‘But when he jokes my honey … ’” “‘He’s a dog!’” “‘His jokin’ ain’t so funny … ’” “‘What a dog!’” “‘Johnny is a joker that’s a-tryin’ to steal my baby … ’” “‘He’s a bird dog … !’” Don strummed the air vigorously: “Bom-bom, bom-bom, bom-bom-bom-bom!” Then he added, “Ah; too bad I never took more than a couple of guitar lessons.” “So? Maybe I could pick up on it again. If the modem works …” “ … we’ll both know how to play. You know, A.J., you might even be worth your room and board.” “Which reminds me, we still have an awful lot of practical details we’ve got to work on in pretty short order.” “Yeah, we need some more toothbrushes.” “Well, not just that. We've got to make some decisions about my identity, secret or otherwise.” “Imagine that, a new identity crisis at our age.” “I don’t know, the more I think about it, the more ticklish it looks.” A.J. had gone to the desk and set fresh notebook paper in the clipboard, so Don went back to the recliner. “The trouble is,” A.J. continued, “you and I are not the type who know how to fib, but somehow one or both of us is going to have to put on a heck of a lot of false feathers.” “Hmmmmm.” “And I suppose the burden is going to have to fall on me.” “Hmmmmm.” “But modem or otherwise, we’ll have to coordinate our stories perfectly. Can’t have you telling somebody you’re my brother, while I’m purporting to be your cousin or whoever.” “Hmmmmm.” “And there’s the question of our looks. Pete said one of us ought to shave.” “Darn it all, A.J., no sooner do I—we—get the Giftie Gie Us—by some unbelievable happenstance!—then we’ll have to spoil it all by one of us changing our name, our looks, our past. Hell, maybe you couldn’t even live in the same town, much less the same house.” “Well, what else can we do? Pete has indicated we’d be in acute danger if the idea got around that we might be clones. That is, I mean, I’m the clone, but we are—well, what are we?” “You mean brothers?” “Well, yes, that; but you know we’re a lot more than that.” “Alter egos?” “Oh, maybe sooner or later. But right now I’m your same ego. Is there a word for that?” “I doubt it!” “Think of one.” “Um. Hmmm. How about ‘co-ego’?” “Great. So as it now stands, I’m not just your clone, but I’m your co-ego, and you’re mine. And vice versa.” “Synergy!” “So here I am, your co-ego. But it looks like I’ll have to split. Take off. Be someone else.” “Aaargh.” “I agree!” “Well, it was nice while it lasted.” “And I could visit incognito. Swap ideas. Hitch up the modem.” “I wonder if we could link through a real modem?” “Eh?” “I mean, hitch our earclips to a telephone modem, and then mindlink over the phone if necessary.” “Have to ask Sheila. You know as much about either kind of modem as I do—zero point zero.” Don’s face was squeezed into its hard-thinking look. “I wonder if there’s some way you could stay right here indefinitely. As long as you wanted to, anyway.” “How?” “Well, suppose you didn’t even change your appearance, and just functioned as an alternate me, a substitute me, an expanded-consciousness us. You might even be good company.” “Ah. To be sure. But how?” “Well, uh, sort of purloined-letter style. Don’t try to hide anything. You know, I mean, don’t go flaunting it in broad daylight. But just sort of be cool about it. People aren’t going to believe it anyway, so if anyone asks any questions, we could even tell them the truth. ‘Him? Oh, he’s my clone.’” A.J. looked thoughtful but skeptical. “Anh. It might buy us a little time to make up a better cover story, but that wouldn’t work in the long run. Your idea is kind of ironic, when you stop and think about it.” “How so?” “It’s a reverse twist on Superman’s problem: it’s as if Clark Kent’s secret identity was—Clark Kent. And he mustn’t let anyone find out!” |
Parto II LA PARTIO DE LA DUA PARTO Chapitro 11: La Sekreta Identeco “Bonvenu al mia humila loghejo.” diris Don. “Iel mi sentas kiel mi estis chi tie antaue,” A.Jh. respondis. “Ho ne; nur dejha-vu’.” (*1) A.Jh. prenis lavtukon de skribtabla breto por vishi siajn okulvitrojn, kiel Don farus—au faris: la tuko estis jam iomete malseketa. Tion farita, Don kaj A.Jh. fiksrigardis unu la alian dum kelkaj momentoj je renova kaj malgaja malkredeco. Tiam, A.Jh. jhetis sin en la kushiga segho kaj retropushis sin du-poze. Don kontentachis sin per la sofo, kiun li malofte uzis; li ne antauvidis ke A.Jh. prenus la kushantajhon unue. “Nu do!” Don deklamis. “En kion ni lasis nin, kaj Dio- chiopove, kien ni iros ekde tie chi?” Liaj manoj estis sur siaj vangoj. A.Jh. mimikis la geston, kaj ankorau balancis sian kapon flank-al-flanke, kun bon-konata ghemo, “Ve-e, ne-e!” Bon-konata al ili, tio estas, char tio estis ripetema shercado en la antaulongaj lekcioj de ilia preferata licea historio-instruisto, S-ro Romni. Kiam ajn okazis ia historia fiasko, la tuta klasanaro ghemus kunkune kun li. Tiam A.Jh. aldonis, pli serioze, “Mi ne ech penus pripensi je kio tio signifas, au ni neniam eligus el filosofa fingra-kaptilo. Mi pensas ke ni nur devas agi po tago, nur ludi per orelo …” “Jes, ludi per orelo, ja,” diris Don, pinchante siajn orelajn lobojn. “Mi scivolas kiam Shila havos tiun modemon preta por ni.” “Kaj kion vi opinias pri Shila, parenteze?” “Ho, shi shajnis kiel suficha placha persono.” “Ho, venu plu, mi signifas, chu vi ne pensas ke shi flirtis je ni?” “La penso patras la deziron.” “Ne, reale, chu vi ne pensas tiel?” “Pigmaliona sindromo, ej?” A.Jh. jhetis supren la manojn. Li sciis tiel bone kiel Don ke ili tutcerte ne estis amoruloj. Ili restis fidelaj je Anghela, kaj tio estis chio; finita. Ekde tiam, kompreneble, ili tenis iometan serchlumeton okule, pro sortokazo. “Do; mi ne plendus.” “Kuracistino? Kiun vi blagas? Ni—vi havus pli komunan kun irlanda vershistino.” A.Jh. sciis tiel bone kiel Don ke ili tutcerte estis nek drinkuloj nek tavernuloj, kaj havis ne ech eron da irlanda animo en la vejnoj. “Kiel malghustas kuracistino?” “Neniel; sed forgesu ghin. Tio estas malsama kulturo. Kaj fraulino tiom brila estas jam edzigha au ligita. Au kunlogha kun Petro. Chu vi ne povas vidi, ke ili estus tiel kunkune kiel Pierre kaj Marie Curie.” A.Jh. prenis la noteton de Meknauten el lia chemizposho. “Ili shajnas havi apartajn telefon-numerojn.” “Sur apartaj apudlita-tabloj?” “Kontrolu la telefon-libron.” “Nu, se vi pensas ke estas unu centono da joto de shanco ke Shila estos pli ol profesie interesigha pri vi—pri ni—, celu ghin. Vi devos vidi shin chiutage dum la venontaj du semajnoj. Kaj chiutage vi povas doni al shi stakon de sterko.” A.Jh. grimacis forte. Sed li sciis ke la incitoj de Don ne havis malicon. Ghuste kiel Don sciis, iomete konsternite, ke A.Jh. lautdiris kion Don kashpensis pri Shila. Kaj A.Jh. sciis tiel bone kiel Don ke estus tiel ridinda por fantazii pri la afableco de Shila kiel estus por supozi ion pri la rideto de iu bela kelnerino. La stomako de A.Jh. grumblis, kaj li diris, “Mi pensas ke mi povus uzi ion iomete pli substance ol suko kaj bananoj.” Li eksaltis el la kushantajhon, malfermis la fridujo, kaj pauzis en kontempleco. Don rigardis maltrankvile. Li ne ofendighis pri la malferma pordo, sed Anghela kutime riprochis lin senfine pro malshparante la malvarmon, kaj nun A.Jh. varmigis la fridujon. Poste la frostigujan sekcion. Finfine A.Jh. diris, “Kie iris la shokoladera glaciajho?” “Ho, mi finis tiun chi-matene.” “Ho ve.” A.Jh. turnis al la shranko. “Chiaokaze mi endas havi ion mildan por tagmezmangho. Chu vi volas dividi ujon au du de makaronio kaj fromagho?” “Jes, bone. Ni komencu kun unu, vidi se ghi akordighas kun vi.” Preskau tuj, A.Jh. servis subtason po chiu de la makaronio, sen varmigante ghin, same kiel Don emis fari. “Nu do, tiu trafas,” A.Jh. diris inter bushplenoj. “Mi apenau havis ion por manghi dum la lastaj 46 jaroj. Au la lastaj du semajnoj onidire.” Don nur kapjesis. Li iomete konsternetighis pri kiel malbone A.Jh. (kaj kiu alie??) malrekte sidis sur la mangheja segho. Don rimarkis sin sidante iom plirekte pro tio. Kaj A.Jh. kaptis eron de fromagha sauco sur lia barbo; chu Don diru ion pri tio? Chu tio okazas al si tre ofte? Post la fino de la makaronio, A.Jh. pludiris, “Vi scias, mi estis pensanta: por nia unua divido de laboro, mi devus peni plibonigi niajn manghojn. Tio estas io kiun mi—vi—volis fari por longa tempo.” “Bona ideo.” Ja, Don estis iom bona kuiranto kiam li estis plijuna, sen nuntempe liaj menuoj ighis tedaj kaj oportunaj pro tiom da lia esplorado kaj skribado. Li chiam intencis reviziti liajn kuirlibrojn; li chiam prokrastis tion. Nun A.Jh. povus fari ghin, dum la Finnlanda esplorada projekto de Don ne perdus takton. Don portis saketon de shokolad-sandvichaj kukektoj al la tablo. A.Jh. preskau prenis unu, kiam subite komika mieno transpasis lian vizaghon. “Ho ve, mi pensas ke estos problemo chi tie.” “Chu stomako malbonighas?” “Ne, tio ne estas tiu.” A.Jh. retiris la lipojn kaj klikis la dentojn. “Nun ke mi havas perfektan aron de dentojn, mi havas shancon por penti kaj teni tiujn tiel. Mi devos pensi dufoje pri acha nutrajho ekde chi-minuto. Ghuste nun, chi tiu domo estas plenplena de tentajhoj.” Don aspektis malfelicha, kaj faris longan kvietan ghemon—parte pro envio de la dentoj de A.Jh., parte pro maltrankvilo pri chu li devus teni kashstaplon de manghetoj por ghui preter la vido de A.Jh., parte pro alarmo ke A.Jh. eble hontigus lin en rutinon de sanecaj nutrajoj. Kaj A.Jh. sciis tiel bone kiel Don ke krom la shokalad-kremajhaj kuketojn, estis facile preneblaj kelkaj boteloj de kolaajho, ujo da shokolad siropo, kelkaj skatoloj de dolcha-tritik-krakenoj, saketo de rompitaj shokolad-kunikloj de post-Paska rabatvendo, saketo de shokolad-gelaten-bombonaj kuketojn, kaj plu kaj plu: preskau tutsemajna provizo. Dumtempe, Don rigardis zorge dum la vizagho de A.Jh. klare montris la shpinado de radoj de nedecideco. Kiom bone Don konis la senton. Post minuto au plu de intensa raciado, A.Jh. murmuris, “Nu, eble se mi brosas miajn dentojn tuj …” kaj servis al si du (fakte, tri) kuketojn. “‘Afabla jesa-nea Charli Braun …’” Don deklamis, kun rideto de cinika kunsentado, sciante ke A.Jh. sciis ke tiu estis la frapfrazo de iu komik-bildstrio de “Peanuts” (*2) afishita sur lia oficeja pordo. “‘Per larmoplena posha tuk’ / Kovrante la okulojn,’” (*3) kontrauis A.Jh. Li ja aspektis iomete afliktita je la kvara kuketo, kaj marshis al banchambro, el kiu tiam eliris la sonoj de energia dentobrosado. Iam poste, A.Jh. revenis, je kiam Don anstatauis sin tie, subite elvokante, “He, kies dentobroson vi uzis—ho, mis!—kia demando!” Ili ambau ridegis tute ekster proporcie de la incidento. Don havis emon, private, por ghojkluki preterghuste al tre bagatelaj misoj kaj tre tragikaj novajh-rakontoj. Nun li havis spegulon kun sonstreko. Bonshance, A.Jh. pauzis por shalti la radion, do ci-foje Don prenis la kushantajhon, kaj A.Jh. devis toleri la sofon. Maljunum-kantoj ludis radie, kaj nau-mil-foje, Roy Orbison gargaris “Oh Pretty Woman” [“Ho Belalino”]. Ghi estis iom-inda kanto—iam malofte. “‘Jena!’” elkantis A.Jh., dum li ekstaris por malshalti la radion, ghis iu malpli-tro-ludita selekto. Tiam li aldonis, “He, chu dueto!” kaj ekkomencis tuj. “‘Johan petolanto …’” “‘Ia bird’!’” “‘Amuza petolanto …’” “‘Ia bird’!’” “‘Sed al amato mia …’” “‘Ia hund’!” “‘La petol’ estas fia …’” “‘Kia hund’!’” “‘Johan petolanto penas shteli mian bebon …’” “‘Birdohundo!’” Don kordludis la aeron vigle: “Bom-bom, bom-bom, bom-bom-bom-bom!” Tiam li aldonis, “Ho, bedaurinde ke mi neniam prenis pli ol duopo de gitar-lekcionoj.” “Do? Eble mi povus rekomenci ghin denove. Se la modemo efikas …” “… ni ambau scios kiel ludi. Vi scias, A.Jh., vi eble valoras via chambro kaj mangho.” “Kiu rememorigas min, ni ankorau havas achan multon da praktikajn detalojn kiujn ni devas ellabori preskau tuj.” “Jes, ni bezonas iom pli da dentobrosoj.” “Nu, ne nur tio. Ni devas fari decidojn pri mia identeco, sekreta au alia.” “Imagu tion, nova identeca krizo je nia agho.” “Mi ne scias, ju pli mi pensas pri tio, des pli tikla tio aspektas.” A.Jh. iris al la skribtablo kaj metis freshan notlibran paperon en la agraftabulo, do Don reiris al la kushantajho. “La problemo estas,” A.Jh. pludiris, “ke vi kaj mi ne estas la tipo kiu scias kiel mensogeti, sed iel unu au ambau de ni devos surporti ach-multojn da falsaj plumoj.” “Hmmmmm.” “Kaj mi supozas ke la shargho devos fali sur mi.” “Hmmmmm.” “Sed modeme au alie, ni devos kunordigi niajn rakontojn perfekte. Ni ne lasu vin diri al iu ke vi estas mia frato, dum mi pretendas esti via kuzo au kiu ajn.” “Hmmmmm.” “Kaj restas la demando de niaj aspektoj. Petro diris ke unu de ni devus razi.” “Diable chiel, A.Jh., tuj kiam mi—ni—akiris la Donacon Ja—per ia nekredebla hazardajho!—tiam ni devas fushi chion per unu de ni shangante nian nomon, nian aspekton, nian pasintecon. Ach, eble vi ne povus ech loghi en la sama urbeto, nepre ne en la sama domo.” “Nu, kion alie povas ni fari? Petro indikis ke ni estus en akuta danghero se la ideo chirkauighis ke ni eble estas klonoj. Tio estas, mi intencas, mi estas la klono, sed ni estas—nu, kio estas ni?” “Vi intencas fratoj?” “Nu, jes, tio; sed vi scias ke ni estas multe pli ol tio.” “Ali-egooj?” “Ho, eble pli malpli baldau. Sed ghuste nun mi estas via sama egoo. Chu estas vorto por tio?” “Mi dubas!” “Faru iun.” “Mmm. Hmmm. Chu ‘kun-egoo’?” “Bonege. Do tiel ghi nun restas, mi estas ne nur via klono, sed mi estas via kun-egoo, kaj vi estas mia. Kaj inverse.” “Sinergio!” “Do jen mi estas, via kun-egoo. Sed povas esti ke mi devas foriri. Elkuri. Esti iu alia.” “Ho ve.” “Mi akordas!” “Nu, estis ghuebla dum tio dauris.” “Kaj mi povus viziti inkognita. Intershanghi ideojn. Krochi la modemon.” “Mi scivolas chu ni povus ligi per reala modemo?” “Ej?” “Mi intencas, krochi niajn orelagrafojn al telefona modemo, kaj tiam mensa-ligi tra la telefono se necese.” “Devas demandi Shilan. Vi scias tiom pri iu el la du specoj de modemoj kiom mi—nulo punkto nulo.” La vizagho de Don stringighis en ghia diligenta-pensanta mieno. “Mi scivolas chu iel vi povus resti ghuste chi tie nedefinite. Tiel longe kiel vi volas, chiuokaze.” “Kiel?” “Nu, supozu ke vi ne ech shanghus vian aspekton, kaj nur funkciis kiel alia mi, anstataua mi, ekspansighita-konsciaj ni. Vi eble ech estus bona kunulo.” “Ha. Certe. Sed kiel?” “Nu, ah, iom shtelita-letero-maniere. (*4) Ne penu kashi ion ajn. Vi scias, mi intencas, ne paradu tion dum plena taglumo. Sed nur estu iom aplomba pri tio. Homoj ne kredos tion chiaokaze, do se iu ajn demandas ion ajn, ni povus ech diri al tiu la veron. ‘Li? Ho, li estas mia klono.’” A.Jh. aspektis pensema sed skeptika. “Ho nu. Tio eble donus al ni iometon da tempo por krei plibonan kovro-rakonton, sed ghi ne efikus longtempe. Via ideo estas iom ironia kiam oni haltas kaj pensas pri ghi.” “Kiel do?” “Estas inversa tordo je la problemo de Supervir’: estas kvazau la sekreta identeco de Klark Kent estas—Klark Kent. Kaj li nepre devas ne lasu iun ajn ekmalkovri tion!” (*1) “déjà vu”, franca-angla esprimo por iluzia sento ke oni jam spertis ion. Reiru (*2) “Peanuts” [= Arakidoj]: fama Usona komik-bildstrio; la verkisto Charles Schulz intencis ke ties nomo estu “Uletoj”, sed “Arikidoj” dauris. Reiru (*3) El “La Charpentisto kaj Rosmaro” [“The Walrus and the Carpenter” de Lewis Carroll; tradukis William F. Orr, c. 1995.] Reiru (*4) “The Purloined Letter” [“La Shtelita Letero” ]: fama novelo de Edgar Allen Poe pri iu ne-tre-kashita ajho. Reiru |