| The Me Clone (English) |
La Mi-Klono (Esperanto H) |
|
Chapter 26: Intercession Don E. was a little irked and piqued. He could sympathize, but why the heck was Don acting like Angela in one of her four-star fits? What to do. He glanced at the clock. 9:46 p.m. already. Call Sheila at this time of night? He’d better. “Hi, Sheila; it’s Donny. Don E. I thought I should ask if you can come over now. There’s not exactly an emergency, but I think, uh, my cousin might need some looking after as soon as possible … no, I’m O.K.; it’s him I’m worried about. If you’re too busy, or not up to it, we can wait, but um … oh great; thanks. We’ll see you in a bit. ’Bye.” About 15 minutes later, Sheila was bounding up the steps with a kit, and bussed Donny on the way in. “Where’s Don?” “Well, that’s one of the things I wanted to talk to you about. He’s next door at my—well, you know, A.J.’s apartment.” “Oh?” “Well, uh, how do I explain this? He, ah, found out about our, um, um, growing-closer, and he went through the ceiling; literally.” Donny snickered at his own joke. “Donny, what … ?” “No, here; sorry; let me explain. You see, these apartments are separate, but they’re also connected through trap-doors to the attic.” He showed Sheila the upper egress. “Is he all right, or is something … ?” “Oh, he’s fine. Sort of. But we do have a kind of an odd situation here, arising from our, ah, clonehood.” “Are you saying that Don … ?” “No; wait; let me back up and explain from the beginning.” He beckoned Sheila to the couch, then rolled his desk chair across, and sat opposite her, perched at the very edge. “The reason I called you tonight is that I thought this is something we should try to nip in the bud. Also,” (Donny indulged his human-comedy chuckle), “it’s the first time we have a psychological difficulty because of the clone context we’re in.” “Go on,” Sheila urged; already the worry in her eyes was competing with her cool physician’s demeanor. “Well, I think Don said he would be the first to admit he’s awfully jealous of, uh, of us … ” Sheila finger-laced her face. “Oh, no! It’s all my fault!” She started to rise. “I’ll have to talk to him right away.” Don E. rose faster and motioned her back to the couch. “No, no, wait; it’s not that simple; let me finish first. If it was just simple jealousy, we could handle that pretty easily; all we’d have to do is flip a coin or something …” “Donny!!” “ … or something,” Donny grinned. “Let me clue you first what we’re facing here.” He paused to get a little more serious. “It’s kind of difficult to um, paraphrase this; and I should let Don speak for himself; but this will sort of give you some insight on our, um, uh, twin perspectives that are, uh, not quite identical, even though, um, uh, …” “Even though you two are ostensibly the same person up until last week.” “Precisely.” “Continue.” “O.K., look, another thing is this. He got a little overwrought, and said some things about you that I’m sure he didn’t really mean. So I don’t want you to take any of this too personally, or hold anything against Don. This is doctor-patient stuff, between you and me, O.K.?” “Understood.” “You’re sure now?” “Promise. Don can say whatever he likes, and still be my favorite clone-original. (And you too, of course.)” “You see, I’m trying to be a little more diplomatic than Don was this evening …” Sheila’s easy sympathetic smile was back. “You’re the diplomatic historian!” “That doesn’t mean I’d make a good diplomat, especially if you define it as someone who’s supposed to lie for his country. Anyway, the problem arose tonight when Don voiced some, uh, doubts about, um, our relationship; I mean, um, my relationship with you, that is.” Sheila closed her eyes and nodded sagely. Donny continued. “Now, he admitted he was envious of us, and in fact, he did say quite a few nice things about you …” Sheila opened her eyes eagerly. “Namely, to wit?” Donny’s half-stifled smile was twitching as he looked for his fingertips to reprise Don’s earlier check-off. “Oh, I don’t know, he said something like, you were remarkable, and pleasant, and charming, and brilliant, and midwife of the most amazing scientific milestone he’s ever seen and, well, um, well, he also said,” (Donny cringed a bit, apologetically) “that you were kind of nice-looking to boot, but it’s coincidence as far as we’re concerned, because the externals aren’t the important thing.” Sheila was basking unabashedly, and even momentarily leaned forward to nuzzle Donny’s shoulder. Then she sat up attentively. “And?” Now Donny leaned forward, to cup Sheila’s hands in the same A-frame she’d done the other day. “Well, that was the good-news part.” “The bad news?” “He said you were too good to be true. And it was all downhill from there.” He shook his head lugubriously. Sheila’s face fell like yeast dough deflating. (One of Sheila’s most endearing externals, Donny mused, was the feedback on her face, which seemed as instantly responsive as sound-waves on an oscilloscope.) He paused and resumed. “You see, what disconcerted me was the way Don started harping on some, uh, latent doubts we, uh, I mean he had about this cloning thing, and then he really got carried away, and was, uh, well, sort of impugning your, uh, your bona fides. Or at least your modus operandi.” Sheila was gravely quiet, so Donny continued. “Whereas I had been expecting him to say, oh, I dunno, something like, ‘Hey, have you and Sheila thought about the triangular implications of all this?;’ I could have dealt with that. But instead … ” “Instead … ?” “Well, instead, he seemed to be displacing his, uh, jealousy into, ah, all these, uh, uh, loaded questions about how you and Pete managed to uh, to ah, produce a clone, in defiance of all the medical norms on human experimentation.” “You mean he thinks that … that Pete and I were doing something wrong … or that, that we shouldn’t have done it in the first place?” “Oh, no; I pressed him specifically on that point, and he insisted he has no regrets about having a clone like me. I think his problem seems to focus more on means than ends.” “In what way?” “Well, he had a number of things to say, but a lot of it comes down to a belief on his part that when we were cloned, there wasn’t any informed consent; that you and Pete sort of snookered him into it. Also … ” Again Donny hesitated. “Yes?” “He’s afraid you may have had a lot of failures before succeeding with us, and that’s why you never showed us the lab—to cover up the cretins and cadavers and miscarriages. And so as a consequence, he thinks your medical ethics are open to question; and so as a consequence, he thinks I’m stumbling into an affair with you that I ought to think twice about. At least, that’s how he rationalizes it.” Sheila had briefly hung her head dolefully, then looked into Donny’s eyes with a soulful countenance. “Then Donny: you must believe something of the sort as well … ” “Well, not exactly; we were arguing about that until he stormed out of here just before I called you. Our first clone crisis, so to speak.” “But Donny, wouldn’t you be reacting that way if you were Don; and since you are Don for all practical purposes, aren’t you attributing to him approximately the same reservations you must have about … about me … and Pete … and this whole clone procedure?” “Ah. Sheila. Yes and no. Mainly no. You have to realize there are some critical nuances here. As I said earlier, our perspectives are not identical in this. That’s why I think it’s a, uh, kind of a startling development in our little clone opera. That guy is me; he has my mind; he speaks my mind; yet—already this time he doesn’t. It’s a little worrisome, you know? To see him partition himself from me, so soon. Almost on purpose, as it were. But I can’t run his life; he’s sovereign, and so am I.” “And yet, Donny, are you saying it’s only Don who has these, these qualms about Pete and me taking some kind of scientific liberties with you?” “Well, Sheila, that’s what I mean about nuance. When you hear me talking, you’re only hearing the Speaker of the House—or heck, a whole convention—and just one guy has the mike. But inside, there’s about a thousand other opinions jostling for the podium, including all the dumb things Don was saying. Let’s imagine the same convention inside Don’s head, the same factions, the same scramble to get to the microphone; and some other voice got to the mike first, let’s say, because of a coalition with the jealousy faction.” “But Donny, I thought you Quakers believe in consensus.” “Well, I love a metaphor. Anyway, you think Quakers don’t politick?” “Hmmm.” “So, to get back to your question: am I thinking what Don’s thinking? Well, kind of. But only in a minority sense; the loyal opposition. Whatever I think or do, I have about six or 6,000 other possibilities tugging at my sleeve. The spooky thing about Don this evening was to see that loyal opposition of mine in the driver’s seat, saying, um, overstated things about me and you, and Pete, and the clone laboratory, and all that.” “Donny! When you said ‘overstated’ just now, were there six other ways you were about to phrase the …” “You got it! In fact, if it were me, the clone, who had made some of his flaky assertions, I’d start to think my mental hologram was coming unraveled. Luckily it was Don the Original who was casting aspersions and making an ass of himself, so at least we don’t have to blame your apparatus this time around. Yeah, I could have said ‘asinine’ instead of ‘overstated’; but that’s where I want to be politic, and I hope you’ll be the same when you bring this up with Don.” “For sure.” Then Sheila added mournfully, “But deep down it’s true you too—I mean, you also!—have doubts about me? About whether it was ethical to clone you in the first place?” Donny answered in cheerful counterpoint. “Oh, of course I have doubts about you. And Pete. And Don. But that’s nothing to worry about. I have doubts about me. Paul Tillich doubted his basic faith. All that’s just the background noise of the universe. And I’m only spectator sport in the universe for a few years. You know:” (he broke into sing-song:) “Passing through, passing through; Sometimes happy, sometimes blue;” (Sheila had put his fingertips on her lips, and chimed in softly:) “Glad that I ran into you; Tell the people that you saw me passing through.” Don E. resumed, “And speaking of six or 6,000 possibilities, let’s consider you as a for-instance. In my mind, there would be a factional dogfight among every possibility from blind lust to Victorian prudery to sheer indifference; and the consensus—well, you already have some indication of that. And I wouldn’t be a bit surprised if Don is just the same or more, despite his posturing tonight to the effect that you and I were being, ah, a little premature, as he put it.” Sheila simply dimpled and said nothing much. There were a few moments of reflective silence, until Sheila rose and took Donny’s other hand, saying, “I think maybe I should go over now and see if I can ease Don’s mind a bit. Is there a phone in that place yet?” “Yeah; I forget the number; it’s by my phone on the desk.” |
Chapitro 26: Propetado Don E. estis iomete ghenita. Li povus simpatii, sed kial ial aktis Don kiel Anghela en unu el shiaj achegaj paroksismoj? Kion fari. Li ekrigardis al horlogho. 9:45 ptm. jam. Chu voku Shilan je chi tempo de nokto? Li endu. “Salut’, Shila; estas Donido. Don E. Mi pensis ke mi demandu se vi povus alveni nun. Ne estas ia urgheco, sed mi pensas, aa, ke mia kuzo eble bezonus iom da zorgado tiom baldau kiom eble … ne, mi bonfartas; estas li pri kiu mi maltrankvilas. Se vi estas tro okupita, au ne en sufich-stato, ni povas atendi, sed, mm … ho, bonege; dankon. Ni vidos vin tuj. Ghis.” Post 15 minutoj, Shila suprenkuris la shtuparon kun valizo, kaj ekkisis Donidon lau eniro. “Kie estas Don?” “Nu, tio estas unu de la aferoj pri kiuj mi volis paroli al vi. Li estas apude che mia—vi scias, che la apartamento de A.Jh.” “Ho?” “Nu do, kiel mi ekspliku chi tion? Li, aa, ektrovis pri nia, mm, mm, alproksimado, kaj li eksplodis tra la plafono. Senmetafore.” Li ridetis al sia propra sherco. “Donido, kio …?” “Ne; jen; mi pardonpetas; lasu min ekspliki. Komprenu, ke chi tiuj apartamentoj estas apartaj, sed ili estas ankorau kunigitaj tra klappordoj al la mansardo.” Li montris al Shila la supren eliron. “Chu li fartas bone, au chu io …?” “Ho, li fartas tre bone. Iel. Sed ni ja havas ian strangan situacion chi tie, devene el nia, aa, kloneco.” “Chu vi diras ke Don …?” “Ne; atendu; lasu ke mi malantaueniri kaj ekspliki ekde la komenco.” Li gestis Shilan al la sofo, poste ruligis lian skribtablan seghon transe, kaj sidighis kontrau shi, ghuste sur ghia rando. “La kialo pri kiu mi vokis vin chi nokto estas ke mi pensis ke chi tiu estas io kion ni devus peni ekhaltu je burghono. Ankau,” (Donido sin indulgis per homa-komedia gorghrideto), “estas la unua fojo kiam ni havas psikologan embarason pro la klona chirkautektso en kiu ni estas.” “Pludiru,” Shila urghis; jam la maltrankvilo en shiaj okuloj konkuris kun shia trankvila sinteno de kuracisto. “Nu, mi pensas ke Don diris ke li estus la unua por cedi ke li estas ege jhaluza de, aa, de ni …” Shila fingre-lachis shian vizaghon. “Ho, ne! Estas tute mia kulpo!” Shi komencis starighi. “Mi devos paroli al li tuj.” Don E. starighis plirapide kaj gestis shin re-sofon. “Ne, ne, atendu; ne estas tiom simpla; lasu min fini unue. Se tio estis nur simpla jhaluzo, ni povus trakti tion glit-facile; chiomete kion ni endus fari estas jheti moneron au io …” “Donido!!” “… au io,” Donido ridetis. “Lasu min indiki al vi unue kion ni alfrontas.” Li pauzis por ighi iomete pli serioza. “Estas iel malfacila por, mm, parafrazi chi tion; kaj mi devas lasi Donon paroli por si mem; sed chi tio iel donus al vi iom da envido je nia, mm, aa, ghemulaj perspektivoj kiuj estas, aa, ne tute identaj, kvankam, mm, aa, …’ “Kvankam vi du estas laushajne la sama persono ghis antau semajno.” “Precize.” “Pluigu.” “Nu do, atentu, alia afero estas jena. Li ighis iomete trostrecha, kaj diris kelkajhojn pri vi kiujn mi certas ke li ni vere intencis. Do mi ne volas ke vi preni ion ajn de tio tro persone, au teni ion ajn je kulpo de Don. Chi tio estas kuracisto-pacienta parolado, inter vi kaj mi, chu?” “Komprenita.” “Chu vi estas certa?” “Promesi. Don povas diri kion ajn li volas, kaj ankorau esti mi favorata klono-originalo. (Kaj ankau vi, kompreneble.)” “Komprenu, ke mi penas esti iomete pli diplomata ol Don estis chi vespero …” La facila simpatia rideto de Shila revenis. “Vi estas la diplomateco-historiisto!” “Tio ne signifas ke mi estus bona diplomato, speciale se vi difinas ghin kiel iu kiu devas mensogi pro sia lando. Chiaokaze, la problemo aperis chi-nokto kiam Don vochigis iom da, aa, duboj pri, mm, nia rilato; mi intencas, mm, mia rilato kun vi, tiel estas.” Shila fermis shiajn okulojn kaj kapjesis saghe. Donido pluis. “Nu do, li konfesis ke li estis envia je ni, kaj fakte, li ja diris iom da laudajhoj pri vi …” Shila malfermis shiajn okulojn avide. “Nome, jene?” La duon-sufokita rideto de Donido estis vibrema dum li serchis por liaj fingropintoj por retrovi la antauan kontrolaron de Don. “Ho, mi ne scias, li diris ion kvazau, ke vi estas rimarkinda, kaj placha, kaj charma, kaj brila, kaj la akushistino de la plej mirinda scienca mejloshtono kiun li iam ajn vidis; kaj, mm, nu, li ankau diris,” (Donido sinmontris iomete embarasa, pardonpete) “ke vi estis iel bonaspekta krom chio, sed tio estas koincida tiom kiom ni koncernas, char la eksternajhoj ne estas la grava afero.” Shila senkashe sinfierighis, kaj ech momente klinis antauen por kaptushi la shultron de Donido. “Kaj?” Nun Donido klinis antauen, por tasigi la manojn de Shila en la sama A-formo kiel shi faris antautage. “Nu do, tio estis la bona-novajho-parto.” “La malbon-novajho?” “Li diris ke vi estis tro bona por esti vera. Kaj chio malsupreniris ekde tie.” Li kapneis funebre. La vizagho de Shila ekfalis kiel gista pasto malshveligante. (Unu de la plej karaj eksternajhoj de Shila, Donido muzis, estis la vido-shanghoj sur shia vizagho, kiuj shajnis tiel tujaj kiel son-ondoj sur oscilaskopo.) Li pauzis kaj rekomencis. “Nu do, kio chagrenis min estis la maniero lau kiu Don komencis realudadi al iom de, aa, latentaj duboj kiujn ni, aa, mi intencas, li, havis pri chi tiu klonanta afero; kaj tiam, li vershajne frenezighis, kaj aa, nu, iel malkreditigis vian, aa, vian fidindecon. Au almenau vian modalon de farado.” Shila estis grave qvieta, do Donido pludiris. “Dum fakte mi supozis ke li dirus, ho, mi ne scias, iel kiel, ‘He, chu vi kaj Shila pripensis pri la triangulaj implikoj de chiom da tio?’ Mi povis trakti kun tio. Sed anstatau …” “Anstatau …?” “Nu, anstatau, li shajnis esti delokiganta lian, aa, jhaluzon en, aa, chio de tiuj, aa, aa, sharghitaj demandoj pri kiel vi kaj Petro ielpovis, aa, aa, produkti klonon, spite de la medicinaj normoj pri homaj eksperimentado.” “Chu vi volas diri ke li pensas ke … ke Petro kaj mi estis faranta ion malghuste … au ke, ke ni endus ne faru tion ech ne unufoje?” “Ho, ne; mi premis lin specife pri tiu punkto, kaj li insistis ke li havas neniujn de bedauroj pri havanta klonon kiel mi. Mi pensas ke lia problemo shajnas fokusi pli je rimedoj ol celoj.” “Kia maniere?” “Nu, li havis iom da diradoj, sed multo da tio sumighas al ia kredo lau li, ke kiam ni estis klonigitaj, mankis informita konsento; kaj ke vi kaj Petro iel trompetis lin por eniri la aferon. Ankau …” Refoje Donido hezitis. “Jes?” “Li timas ke vi eble havis multojn de misoj antau sukceso kun ni, kaj tial vi neniam montris la labon al ni—por forkovri la kretenojn kaj kadavrojn kaj abortojn. Do tiel konsekvence, li pensas ke viaj medicinaj etikoj estas tusheblaj per demandoj; kaj tiel konsekvence, li pensas ke mi estas stumblanta en aferon kun vi pri kio mi endas pripensi dufoje. Almenau, tio estas kiel li raciigas ghin.” Shila mallonge malsuprenigis sian kapon malgaje, tiam rigardis en la okulojn de Donido kun animplena mieno. “Tial Donido: vi vershajne kredas ion kiel tio ankau …” “Nu, ne ekzakte; ni estis disputanta pri tio ghis li fulmkuris foren jhus antau mi vokis vin. Nia unua klona krizo, tiel diri.” “Sed Donido, chu ne vi reagus tiel se vi estus Don; kaj char vi estas Don kvazau chiel, chu vi ne atribuas al li proksimume la samajn dubojn kiujn vi vershajne havas pri … pri mi … kaj Petro … kaj chi tiu tuta klona procedo?” “Aa. Shila. Jes kaj ne. Precipe ne. Vi devas kompreni ke estas iom da gravaj nuancoj chi tie. Kiel mi diris antaue, niaj perspektivoj estas ne identaj chi-afere. Tial mi pensas kial tio estas aa, ia surprizega elvenajho en nia eta klona opero. Tiu ulo estas mi; li havas mian menson; li elparolas mian menson; tamen—jam chi-okaze li ne faras tiel. Estas iomete maltrankviliga, chu vi sciu? Por vidi lin partigi sin for de mi, tiom baldau. Preskau lau celo, kvazaue. Sed mi ne povas gvidi lian vivon; li estas suverena, kiel ankau estas mi.” “Sed tamen, Donido, chu vi diras ke estas nur Don kiu havas tiujn, tiujn demandojn pri Petro kaj mi farante iajn sciencajn troliberecojn je vi?” “Nu, Shila, tio estas kion mi intencas pri nuanco. Kiam vi audas min parolantan, vi nur audas la Prezidanton de la Chambron—au ech ia granda kunveno—kaj nur unu ulo havas la mikrofonon. Sed interne, estas preskau mil aliaj opinioj pushantaj por la podio, inkluzive chio da la stultajhoj kiujn diris Don. Ni imagu la saman kunvenegon en la kapo de Don, la samajn partiojn, la saman barakton por atingi la mikrofonon; kaj ia alia vocho atingis la mikrofonon unue, ni diru, pro koalicio kun la jhaluzeca partio.” “Sed Donido, me pensis ke vi Kvakeroj kredas je ghenerala-konsento.” “Nu, mi amas metaforon. Chiaokaze, chu vi kredas ke Kvakeroj ne politikumas?” “Hmmmm.” “Do, por reveni al via demando: chu mi pensas kion Don pensas? Nu, iel. Sed nur je malplimulto-senco; la lojala opozicio. Kion ajn mi pensas au faras, mi havas preskau ses au 6,000 aliajn eblecojn tirante je mia maniko. La mistifa afero pri Don chi vespero estis kiam mi vidis tiun lojalan opozicion de mi en la shofora-segho, dirante, mm, troesprimajhojn pri mi kaj vi, kaj Petro, kaj la klona laboratorio, kaj chiom da tio.” “Donido! Kiam vi diris ‘troesprimajhojn’ jhus nun, chu estis ses aliaj manieroj per kiuj vi estis frazigota la …” “Vi trafis! Fakte, se estus mi, la klono, kiu faris iom da liaj frenezetaj asertoj, mi komencus pensi ke mia mensa hologramo estis malplektighanta. Bonshance estis Don la Originalo kiu jhetis kalumniojn kaj farigis azenon de si, do almenau ni ne devas kulpigi vian aparaton chi-okaze. Jes, mi povis diri ‘azena’ anstatau ‘troesprima’; sed tie estas kie mi volas esti takta, kaj mi esperas ke vi estos la sama kiam vi enkondukas tion kun Don.” “Tutcerte.” Tiam Shila aldonis funebre, “Sed profunde sube, estas vera ke vi ambau—mi intencas, vi ankau!—havas dubojn pri mi? Pri chu estis etika por kloni vin iel ajn?” Donido respondis je gajiga kontrapunkto. “Ho, certe mi havas dubojn pri vi. Kaj Petro. Kaj Don. Sed tiu estas nenio por primaltrankvilighi. Mi havas dubojn pri mi. Paul Tillich dubis sian bazan kredon. Chio da tio estas nur la fona bruo de la universo. Kaj mi estas nur sport-rigardanto en la universo dum kelkaj jaroj. Vi scias:” (li ekkomencis kantachon:) Trapasant’, trapasant’ Iufoje felichant’ (Shila metis liajn fingropintojn sur shiaj lipoj, kaj harmoniis mallaute:) Ghojrenkonte, kunrevant; En la vivo oni estas trapasant’. Don E. rekomencis, “Kaj parolante de ses au 6,000 eblecoj, ni konsideru vin kiel por-ekzemplo. En mia menso, estus partia hundbatalo inter chiu ebleco de blinda volupto al strikta prudeco al pura indiferenteco; kaj la ghenerala-konsento—nu, vi jam havas ian indikon de tio. Kaj mi estus neniel surprizata se Don estus ghuste la sama au pli, malgrau lia pozemado kvazau ke vi kaj mi estis, aa, iomete trofrua, kiel li esprimis tion.” Shila simple kavetighis kaj diris nenion. Estis kelkaj minutoj da pensema silento, ghis Shila levighis kaj prenis la alian manon de Donido, dirante, “Mi pensas ke eble mi devas iri tien nun kaj vidi se mi povas ripozigi la menson de Don iomete. Chu estas telefono en tiu loko jam?” “Jes; mi forgesas la numeron; estas apud mia telefono sur la skribtablo.” |