| The Me Clone (English) |
La Mi-Klono (Esperanto: Unikodo UTF-8) |
Chapter 26: Intercession Don E. was a little irked and piqued. He could sympathize, but why the heck was Don acting like Angela in one of her four-star fits? What to do. He glanced at the clock. 9:46 p.m. already. Call Sheila at this time of night? He’d better. “Hi, Sheila; it’s Donny. Don E. I thought I should ask if you can come over now. There’s not exactly an emergency, but I think, uh, my cousin might need some looking after as soon as possible … no, I’m O.K.; it’s him I’m worried about. If you’re too busy, or not up to it, we can wait, but um … oh great; thanks. We’ll see you in a bit. ’Bye.” About 15 minutes later, Sheila was bounding up the steps with a kit, and bussed Donny on the way in. “Where’s Don?” “Well, that’s one of the things I wanted to talk to you about. He’s next door at my—well, you know, A.J.’s apartment.” “Oh?” “Well, uh, how do I explain this? He, ah, found out about our, um, um, growing-closer, and he went through the ceiling; literally.” Donny snickered at his own joke. “Donny, what … ?” “No, here; sorry; let me explain. You see, these apartments are separate, but they’re also connected through trap-doors to the attic.” He showed Sheila the upper egress. “Is he all right, or is something … ?” “Oh, he’s fine. Sort of. But we do have a kind of an odd situation here, arising from our, ah, clonehood.” “Are you saying that Don … ?” “No; wait; let me back up and explain from the beginning.” He beckoned Sheila to the couch, then rolled his desk chair across, and sat opposite her, perched at the very edge. “The reason I called you tonight is that I thought this is something we should try to nip in the bud. Also,” (Donny indulged his human-comedy chuckle), “it’s the first time we have a psychological difficulty because of the clone context we’re in.” “Go on,” Sheila urged; already the worry in her eyes was competing with her cool physician’s demeanor. “Well, I think Don said he would be the first to admit he’s awfully jealous of, uh, of us … ” Sheila finger-laced her face. “Oh, no! It’s all my fault!” She started to rise. “I’ll have to talk to him right away.” Don E. rose faster and motioned her back to the couch. “No, no, wait; it’s not that simple; let me finish first. If it was just simple jealousy, we could handle that pretty easily; all we’d have to do is flip a coin or something …” “Donny!!” “ … or something,” Donny grinned. “Let me clue you first what we’re facing here.” He paused to get a little more serious. “It’s kind of difficult to um, paraphrase this; and I should let Don speak for himself; but this will sort of give you some insight on our, um, uh, twin perspectives that are, uh, not quite identical, even though, um, uh, …” “Even though you two are ostensibly the same person up until last week.” “Precisely.” “Continue.” “O.K., look, another thing is this. He got a little overwrought, and said some things about you that I’m sure he didn’t really mean. So I don’t want you to take any of this too personally, or hold anything against Don. This is doctor-patient stuff, between you and me, O.K.?” “Understood.” “You’re sure now?” “Promise. Don can say whatever he likes, and still be my favorite clone-original. (And you too, of course.)” “You see, I’m trying to be a little more diplomatic than Don was this evening …” Sheila’s easy sympathetic smile was back. “You’re the diplomatic historian!” “That doesn’t mean I’d make a good diplomat, especially if you define it as someone who’s supposed to lie for his country. Anyway, the problem arose tonight when Don voiced some, uh, doubts about, um, our relationship; I mean, um, my relationship with you, that is.” Sheila closed her eyes and nodded sagely. Donny continued. “Now, he admitted he was envious of us, and in fact, he did say quite a few nice things about you …” Sheila opened her eyes eagerly. “Namely, to wit?” Donny’s half-stifled smile was twitching as he looked for his fingertips to reprise Don’s earlier check-off. “Oh, I don’t know, he said something like, you were remarkable, and pleasant, and charming, and brilliant, and midwife of the most amazing scientific milestone he’s ever seen and, well, um, well, he also said,” (Donny cringed a bit, apologetically) “that you were kind of nice-looking to boot, but it’s coincidence as far as we’re concerned, because the externals aren’t the important thing.” Sheila was basking unabashedly, and even momentarily leaned forward to nuzzle Donny’s shoulder. Then she sat up attentively. “And?” Now Donny leaned forward, to cup Sheila’s hands in the same A-frame she’d done the other day. “Well, that was the good-news part.” “The bad news?” “He said you were too good to be true. And it was all downhill from there.” He shook his head lugubriously. Sheila’s face fell like yeast dough deflating. (One of Sheila’s most endearing externals, Donny mused, was the feedback on her face, which seemed as instantly responsive as sound-waves on an oscilloscope.) He paused and resumed. “You see, what disconcerted me was the way Don started harping on some, uh, latent doubts we, uh, I mean he had about this cloning thing, and then he really got carried away, and was, uh, well, sort of impugning your, uh, your bona fides. Or at least your modus operandi.” Sheila was gravely quiet, so Donny continued. “Whereas I had been expecting him to say, oh, I dunno, something like, ‘Hey, have you and Sheila thought about the triangular implications of all this?;’ I could have dealt with that. But instead … ” “Instead … ?” “Well, instead, he seemed to be displacing his, uh, jealousy into, ah, all these, uh, uh, loaded questions about how you and Pete managed to uh, to ah, produce a clone, in defiance of all the medical norms on human experimentation.” “You mean he thinks that … that Pete and I were doing something wrong … or that, that we shouldn’t have done it in the first place?” “Oh, no; I pressed him specifically on that point, and he insisted he has no regrets about having a clone like me. I think his problem seems to focus more on means than ends.” “In what way?” “Well, he had a number of things to say, but a lot of it comes down to a belief on his part that when we were cloned, there wasn’t any informed consent; that you and Pete sort of snookered him into it. Also … ” Again Donny hesitated. “Yes?” “He’s afraid you may have had a lot of failures before succeeding with us, and that’s why you never showed us the lab—to cover up the cretins and cadavers and miscarriages. And so as a consequence, he thinks your medical ethics are open to question; and so as a consequence, he thinks I’m stumbling into an affair with you that I ought to think twice about. At least, that’s how he rationalizes it.” Sheila had briefly hung her head dolefully, then looked into Donny’s eyes with a soulful countenance. “Then Donny: you must believe something of the sort as well … ” “Well, not exactly; we were arguing about that until he stormed out of here just before I called you. Our first clone crisis, so to speak.” “But Donny, wouldn’t you be reacting that way if you were Don; and since you are Don for all practical purposes, aren’t you attributing to him approximately the same reservations you must have about … about me … and Pete … and this whole clone procedure?” “Ah. Sheila. Yes and no. Mainly no. You have to realize there are some critical nuances here. As I said earlier, our perspectives are not identical in this. That’s why I think it’s a, uh, kind of a startling development in our little clone opera. That guy is me; he has my mind; he speaks my mind; yet—already this time he doesn’t. It’s a little worrisome, you know? To see him partition himself from me, so soon. Almost on purpose, as it were. But I can’t run his life; he’s sovereign, and so am I.” “And yet, Donny, are you saying it’s only Don who has these, these qualms about Pete and me taking some kind of scientific liberties with you?” “Well, Sheila, that’s what I mean about nuance. When you hear me talking, you’re only hearing the Speaker of the House—or heck, a whole convention—and just one guy has the mike. But inside, there’s about a thousand other opinions jostling for the podium, including all the dumb things Don was saying. Let’s imagine the same convention inside Don’s head, the same factions, the same scramble to get to the microphone; and some other voice got to the mike first, let’s say, because of a coalition with the jealousy faction.” “But Donny, I thought you Quakers believe in consensus.” “Well, I love a metaphor. Anyway, you think Quakers don’t politick?” “Hmmm.” “So, to get back to your question: am I thinking what Don’s thinking? Well, kind of. But only in a minority sense; the loyal opposition. Whatever I think or do, I have about six or 6,000 other possibilities tugging at my sleeve. The spooky thing about Don this evening was to see that loyal opposition of mine in the driver’s seat, saying, um, overstated things about me and you, and Pete, and the clone laboratory, and all that.” “Donny! When you said ‘overstated’ just now, were there six other ways you were about to phrase the …” “You got it! In fact, if it were me, the clone, who had made some of his flaky assertions, I’d start to think my mental hologram was coming unraveled. Luckily it was Don the Original who was casting aspersions and making an ass of himself, so at least we don’t have to blame your apparatus this time around. Yeah, I could have said ‘asinine’ instead of ‘overstated’; but that’s where I want to be politic, and I hope you’ll be the same when you bring this up with Don.” “For sure.” Then Sheila added mournfully, “But deep down it’s true you too—I mean, you also!—have doubts about me? About whether it was ethical to clone you in the first place?” Donny answered in cheerful counterpoint. “Oh, of course I have doubts about you. And Pete. And Don. But that’s nothing to worry about. I have doubts about me. Paul Tillich doubted his basic faith. All that’s just the background noise of the universe. And I’m only spectator sport in the universe for a few years. You know:” (he broke into sing-song:) “Passing through, passing through; Sometimes happy, sometimes blue;” (Sheila had put his fingertips on her lips, and chimed in softly:) “Glad that I ran into you; Tell the people that you saw me passing through.” Don E. resumed, “And speaking of six or 6,000 possibilities, let’s consider you as a for-instance. In my mind, there would be a factional dogfight among every possibility from blind lust to Victorian prudery to sheer indifference; and the consensus—well, you already have some indication of that. And I wouldn’t be a bit surprised if Don is just the same or more, despite his posturing tonight to the effect that you and I were being, ah, a little premature, as he put it.” Sheila simply dimpled and said nothing much. There were a few moments of reflective silence, until Sheila rose and took Donny’s other hand, saying, “I think maybe I should go over now and see if I can ease Don’s mind a bit. Is there a phone in that place yet?” “Yeah; I forget the number; it’s by my phone on the desk.” |
Ĉapitro 26: Propetado Don E. estis iomete ĝenita. Li povus simpatii, sed kial ial aktis Don kiel Anĝela en unu el ŝiaj aĉegaj paroksismoj? Kion fari. Li ekrigardis al horloĝo. 9:45 ptm. jam. Ĉu voku Ŝilan je ĉi tempo de nokto? Li endu. “Salut’, Ŝila; estas Donido. Don E. Mi pensis ke mi demandu se vi povus alveni nun. Ne estas ia urĝeco, sed mi pensas, aa, ke mia kuzo eble bezonus iom da zorgado tiom baldaŭ kiom eble … ne, mi bonfartas; estas li pri kiu mi maltrankvilas. Se vi estas tro okupita, aŭ ne en sufiĉ-stato, ni povas atendi, sed, mm … ho, bonege; dankon. Ni vidos vin tuj. Ĝis.” Post 15 minutoj, Ŝila suprenkuris la ŝtuparon kun valizo, kaj ekkisis Donidon laŭ eniro. “Kie estas Don?” “Nu, tio estas unu de la aferoj pri kiuj mi volis paroli al vi. Li estas apude ĉe mia—vi scias, ĉe la apartamento de A.Ĵ.” “Ho?” “Nu do, kiel mi ekspliku ĉi tion? Li, aa, ektrovis pri nia, mm, mm, alproksimado, kaj li eksplodis tra la plafono. Senmetafore.” Li ridetis al sia propra ŝerco. “Donido, kio …?” “Ne; jen; mi pardonpetas; lasu min ekspliki. Komprenu, ke ĉi tiuj apartamentoj estas apartaj, sed ili estas ankoraŭ kunigitaj tra klappordoj al la mansardo.” Li montris al Ŝila la supren eliron. “Ĉu li fartas bone, aŭ ĉu io …?” “Ho, li fartas tre bone. Iel. Sed ni ja havas ian strangan situacion ĉi tie, devene el nia, aa, kloneco.” “Ĉu vi diras ke Don …?” “Ne; atendu; lasu ke mi malantaŭeniri kaj ekspliki ekde la komenco.” Li gestis Ŝilan al la sofo, poste ruligis lian skribtablan seĝon transe, kaj sidiĝis kontraŭ ŝi, ghuste sur ĝia rando. “La kialo pri kiu mi vokis vin ĉi nokto estas ke mi pensis ke ĉi tiu estas io kion ni devus peni ekhaltu je burĝono. Ankaŭ,” (Donido sin indulgis per homa-komedia gorĝrideto), “estas la unua fojo kiam ni havas psikologan embarason pro la klona ĉirkaŭtektso en kiu ni estas.” “Pludiru,” Ŝila urĝis; jam la maltrankvilo en ŝiaj okuloj konkuris kun ŝia trankvila sinteno de kuracisto. “Nu, mi pensas ke Don diris ke li estus la unua por cedi ke li estas ege ĵaluza de, aa, de ni …” Ŝila fingre-laĉis ŝian vizaĝon. “Ho, ne! Estas tute mia kulpo!” Ŝi komencis stariĝi. “Mi devos paroli al li tuj.” Don E. stariĝis plirapide kaj gestis ŝin re-sofon. “Ne, ne, atendu; ne estas tiom simpla; lasu min fini unue. Se tio estis nur simpla ĵaluzo, ni povus trakti tion glit-facile; ĉiomete kion ni endus fari estas ĵeti moneron aŭ io …” “Donido!!” “… aŭ io,” Donido ridetis. “Lasu min indiki al vi unue kion ni alfrontas.” Li paŭzis por iĝi iomete pli serioza. “Estas iel malfacila por, mm, parafrazi ĉi tion; kaj mi devas lasi Donon paroli por si mem; sed ĉi tio iel donus al vi iom da envido je nia, mm, aa, ĝemulaj perspektivoj kiuj estas, aa, ne tute identaj, kvankam, mm, aa, …’ “Kvankam vi du estas laŭŝajne la sama persono ĝis antaŭ semajno.” “Precize.” “Pluigu.” “Nu do, atentu, alia afero estas jena. Li iĝis iomete trostreĉa, kaj diris kelkaĵojn pri vi kiujn mi certas ke li ni vere intencis. Do mi ne volas ke vi preni ion ajn de tio tro persone, aŭ teni ion ajn je kulpo de Don. Ĉi tio estas kuracisto-pacienta parolado, inter vi kaj mi, ĉu?” “Komprenita.” “Ĉu vi estas certa?” “Promesi. Don povas diri kion ajn li volas, kaj ankoraŭ esti mi favorata klono-originalo. (Kaj ankaŭ vi, kompreneble.)” “Komprenu, ke mi penas esti iomete pli diplomata ol Don estis ĉi vespero …” La facila simpatia rideto de Ŝila revenis. “Vi estas la diplomateco-historiisto!” “Tio ne signifas ke mi estus bona diplomato, speciale se vi difinas ĝin kiel iu kiu devas mensogi pro sia lando. Ĉiaokaze, la problemo aperis ĉi-nokto kiam Don voĉigis iom da, aa, duboj pri, mm, nia rilato; mi intencas, mm, mia rilato kun vi, tiel estas.” Ŝila fermis ŝiajn okulojn kaj kapjesis saĝe. Donido pluis. “Nu do, li konfesis ke li estis envia je ni, kaj fakte, li ja diris iom da laŭdaĵoj pri vi …” Ŝila malfermis ŝiajn okulojn avide. “Nome, jene?” La duon-sufokita rideto de Donido estis vibrema dum li serĉis por liaj fingropintoj por retrovi la antaŭan kontrolaron de Don. “Ho, mi ne scias, li diris ion kvazaŭ, ke vi estas rimarkinda, kaj plaĉa, kaj ĉarma, kaj brila, kaj la akuŝistino de la plej mirinda scienca mejloŝtono kiun li iam ajn vidis; kaj, mm, nu, li ankaŭ diris,” (Donido sinmontris iomete embarasa, pardonpete) “ke vi estis iel bonaspekta krom ĉio, sed tio estas koincida tiom kiom ni koncernas, ĉar la eksternaĵoj ne estas la grava afero.” Ŝila senkaŝe sinfieriĝis, kaj eĉ momente klinis antaŭen por kaptuŝi la ŝultron de Donido. “Kaj?” Nun Donido klinis antaŭen, por tasigi la manojn de Ŝila en la sama A-formo kiel ŝi faris antaŭtage. “Nu do, tio estis la bona-novaĵo-parto.” “La malbon-novaĵo?” “Li diris ke vi estis tro bona por esti vera. Kaj ĉio malsupreniris ekde tie.” Li kapneis funebre. La vizaĝo de Ŝila ekfalis kiel gista pasto malŝveligante. (Unu de la plej karaj eksternaĵoj de Ŝila, Donido muzis, estis la vido-ŝanĝoj sur ŝia vizaĝo, kiuj ŝajnis tiel tujaj kiel son-ondoj sur oscilaskopo.) Li paŭzis kaj rekomencis. “Nu do, kio ĉagrenis min estis la maniero laŭ kiu Don komencis realudadi al iom de, aa, latentaj duboj kiujn ni, aa, mi intencas, li, havis pri ĉi tiu klonanta afero; kaj tiam, li verŝajne freneziĝis, kaj aa, nu, iel malkreditigis vian, aa, vian fidindecon. Aŭ almenaŭ vian modalon de farado.” Ŝila estis grave qvieta, do Donido pludiris. “Dum fakte mi supozis ke li dirus, ho, mi ne scias, iel kiel, ‘He, ĉu vi kaj Ŝila pripensis pri la triangulaj implikoj de ĉiom da tio?’ Mi povis trakti kun tio. Sed anstataŭ …” “Anstataŭ …?” “Nu, anstataŭ, li ŝajnis esti delokiganta lian, aa, ĵaluzon en, aa, ĉio de tiuj, aa, aa, ŝarĝitaj demandoj pri kiel vi kaj Petro ielpovis, aa, aa, produkti klonon, spite de la medicinaj normoj pri homaj eksperimentado.” “Ĉu vi volas diri ke li pensas ke … ke Petro kaj mi estis faranta ion malĝuste … aŭ ke, ke ni endus ne faru tion eĉ ne unufoje?” “Ho, ne; mi premis lin specife pri tiu punkto, kaj li insistis ke li havas neniujn de bedaŭroj pri havanta klonon kiel mi. Mi pensas ke lia problemo ŝajnas fokusi pli je rimedoj ol celoj.” “Kia maniere?” “Nu, li havis iom da diradoj, sed multo da tio sumiĝas al ia kredo laŭ li, ke kiam ni estis klonigitaj, mankis informita konsento; kaj ke vi kaj Petro iel trompetis lin por eniri la aferon. Ankaŭ …” Refoje Donido hezitis. “Jes?” “Li timas ke vi eble havis multojn de misoj antaŭ sukceso kun ni, kaj tial vi neniam montris la labon al ni—por forkovri la kretenojn kaj kadavrojn kaj abortojn. Do tiel konsekvence, li pensas ke viaj medicinaj etikoj estas tuŝeblaj per demandoj; kaj tiel konsekvence, li pensas ke mi estas stumblanta en aferon kun vi pri kio mi endas pripensi dufoje. Almenaŭ, tio estas kiel li raciigas ĝin.” Ŝila mallonge malsuprenigis sian kapon malgaje, tiam rigardis en la okulojn de Donido kun animplena mieno. “Tial Donido: vi verŝajne kredas ion kiel tio ankaŭ …” “Nu, ne ekzakte; ni estis disputanta pri tio ĝis li fulmkuris foren ĵus antaŭ mi vokis vin. Nia unua klona krizo, tiel diri.” “Sed Donido, ĉu ne vi reagus tiel se vi estus Don; kaj ĉar vi estas Don kvazaŭ ĉiel, ĉu vi ne atribuas al li proksimume la samajn dubojn kiujn vi verŝajne havas pri … pri mi … kaj Petro … kaj ĉi tiu tuta klona procedo?” “Aa. Ŝila. Jes kaj ne. Precipe ne. Vi devas kompreni ke estas iom da gravaj nuancoj ĉi tie. Kiel mi diris antaŭe, niaj perspektivoj estas ne identaj ĉi-afere. Tial mi pensas kial tio estas aa, ia surprizega elvenaĵo en nia eta klona opero. Tiu ulo estas mi; li havas mian menson; li elparolas mian menson; tamen—jam ĉi-okaze li ne faras tiel. Estas iomete maltrankviliga, ĉu vi sciu? Por vidi lin partigi sin for de mi, tiom baldaŭ. Preskaŭ laŭ celo, kvazaŭe. Sed mi ne povas gvidi lian vivon; li estas suverena, kiel ankaŭ estas mi.” “Sed tamen, Donido, ĉu vi diras ke estas nur Don kiu havas tiujn, tiujn demandojn pri Petro kaj mi farante iajn sciencajn troliberecojn je vi?” “Nu, Ŝila, tio estas kion mi intencas pri nuanco. Kiam vi aŭdas min parolantan, vi nur aŭdas la Prezidanton de la Ĉambron—aŭ eĉ ia granda kunveno—kaj nur unu ulo havas la mikrofonon. Sed interne, estas preskaŭ mil aliaj opinioj puŝantaj por la podio, inkluzive ĉio da la stultaĵoj kiujn diris Don. Ni imagu la saman kunvenegon en la kapo de Don, la samajn partiojn, la saman barakton por atingi la mikrofonon; kaj ia alia voĉo atingis la mikrofonon unue, ni diru, pro koalicio kun la ĵaluzeca partio.” “Sed Donido, me pensis ke vi Kvakeroj kredas je ĝenerala-konsento.” “Nu, mi amas metaforon. Ĉiaokaze, ĉu vi kredas ke Kvakeroj ne politikumas?” “Hmmmm.” “Do, por reveni al via demando: ĉu mi pensas kion Don pensas? Nu, iel. Sed nur je malplimulto-senco; la lojala opozicio. Kion ajn mi pensas aŭ faras, mi havas preskaŭ ses aŭ 6,000 aliajn eblecojn tirante je mia maniko. La mistifa afero pri Don ĉi vespero estis kiam mi vidis tiun lojalan opozicion de mi en la ŝofora-seĝo, dirante, mm, troesprimaĵojn pri mi kaj vi, kaj Petro, kaj la klona laboratorio, kaj ĉiom da tio.” “Donido! Kiam vi diris ‘troesprimaĵojn’ ĵus nun, ĉu estis ses aliaj manieroj per kiuj vi estis frazigota la …” “Vi trafis! Fakte, se estus mi, la klono, kiu faris iom da liaj frenezetaj asertoj, mi komencus pensi ke mia mensa hologramo estis malplektiĝanta. Bonŝance estis Don la Originalo kiu ĵetis kalumniojn kaj farigis azenon de si, do almenaŭ ni ne devas kulpigi vian aparaton ĉi-okaze. Jes, mi povis diri ‘azena’ anstataŭ ‘troesprima’; sed tie estas kie mi volas esti takta, kaj mi esperas ke vi estos la sama kiam vi enkondukas tion kun Don.” “Tutcerte.” Tiam Ŝila aldonis funebre, “Sed profunde sube, estas vera ke vi ambaŭ—mi intencas, vi ankaŭ!—havas dubojn pri mi? Pri ĉu estis etika por kloni vin iel ajn?” Donido respondis je gajiga kontrapunkto. “Ho, certe mi havas dubojn pri vi. Kaj Petro. Kaj Don. Sed tiu estas nenio por primaltrankviliĝi. Mi havas dubojn pri mi. Paul Tillich dubis sian bazan kredon. Ĉio da tio estas nur la fona bruo de la universo. Kaj mi estas nur sport-rigardanto en la universo dum kelkaj jaroj. Vi scias:” (li ekkomencis kantaĉon:) Trapasant’, trapasant’ Iufoje feliĉant’ (Ŝila metis liajn fingropintojn sur ŝiaj lipoj, kaj harmoniis mallaŭte:) Ĝojrenkonte, kunrevant; En la vivo oni estas trapasant’. Don E. rekomencis, “Kaj parolante de ses aŭ 6,000 eblecoj, ni konsideru vin kiel por-ekzemplo. En mia menso, estus partia hundbatalo inter ĉiu ebleco de blinda volupto al strikta prudeco al pura indiferenteco; kaj la ĝenerala-konsento—nu, vi jam havas ian indikon de tio. Kaj mi estus neniel surprizata se Don estus ĝuste la sama aŭ pli, malgraŭ lia pozemado kvazaŭ ke vi kaj mi estis, aa, iomete trofrua, kiel li esprimis tion.” Ŝila simple kavetiĝis kaj diris nenion. Estis kelkaj minutoj da pensema silento, ĝis Ŝila leviĝis kaj prenis la alian manon de Donido, dirante, “Mi pensas ke eble mi devas iri tien nun kaj vidi se mi povas ripozigi la menson de Don iomete. Ĉu estas telefono en tiu loko jam?” “Jes; mi forgesas la numeron; estas apud mia telefono sur la skribtablo.” |