| The Me Clone (English) |
La Mi-Klono (Esperanto: Unikodo UTF-8) |
Chapter 27: Interrogation Don was only half-surprised to hear the phone chirping. He reached for it, then hesitated: he had to fight his life-long habit of enunciating, ‘Hello, Donald North here’. Moments later he picked it up and affected a nasal drawl: “Hello. This is A.J.” “A.J. yourself! This is Sheila.” “Oh, hi! Speak of the devil.” “That’s what I’m told you were doing.” “Uh-oh; were you talking to my br … cousin?” “Yup. But don’t worry; he didn’t say anything bad about you.” “Where are you calling from?” “Long distance, from next door. Can I drop in? Are you decent?” “Oh sure, yes. I’m the most decent fellow you’ve ever met.” “Mmm hmm.” “Did Donny show you our trap doors? You really can drop in, you know.” “Sounds like fun. But how would I drop out?” “Oh, I don’t know. You could cheat and bring a ladder. Or stand on the dresser. Or even leave by the front door if you had to. And you can come in that way too.” “No, the trap door is more like it. I’ll be over in a minute. Get a safety net ready. ’Bye now.” Don hastened to move the dresser into the hall under the trap door. Sheila was already tapping; then she opened it herself. Don called upward, “Come on in; the water’s fine.” Sheila handed Don her kit, and pivoted downward with gymnastic grace. Don bowed. “So: welcome to A.J.’s place. I’d offer you some Droste’s, but we’ve hardly settled in yet, and I think tea is all we have.” Meanwhile, he showed her into the living room. “No; thanks just the same.” “Anyway, this is a pleasant surprise. What brings you this time of night? Jogging through our neighborhood?” Sheila had on a mint-green fleece outfit, more comely than her usual khaki. “Oh, no, that was earlier. Donny called me a little while ago because he was worried about you because you were jealous. So I came over right away to defend my honor.” “Aha. I hope he wasn’t telling tales out of school— whatever that expression means.” “He said you were going to file a malpractice suit against me for cloning out of season.” “Whaaat?” “No, no, I’m just kidding. But he did say that when you found out Donny was getting a little fresh with me, you went through the ceiling.” Don guffawed. “Oh, he would say a thing like that!” By now, Don had joined the couch at his usual thirty-degree angle. “Or, as Inspector Clouseau once put it, ‘a rit of fealous jage!’” Sheila had nestled on the floor near his ankles, and looked up intently. “Seriously, Don, why was it that you stormed out on Donny like that?” Don squinted in concentration, with his thumbs under his chin and his index fingers on his nose. “Well, it’s true we were having a, uh, kind of an, um, animated discussion about you, and so forth; but then he said something which I thought was awfully presumptuous and gross. He implied that we ought to have a ménage à trois.” Sheila affected a tone of mock horror. “And do you know what else your little brother said to me this evening that was even more presumptuous and gross?” “No!” “He said if jealousy was the only problem, you two could flip a coin or something.” Don laughed through his nose. “That’s some clunker of a clone we have.” “Oh, I like him just the way he is. Which means I like you just the way you are.” Don smiled and arched his eyebrows, but was at a loss for words. Sheila looked as vulnerable and evocative as ever she possibly could. Her high ebullient banter-voice now gave way to low and soft. “Don, I rushed over as fast as I could just now because I don’t want to be any source of discord between you and Donny. He said you would explain for yourself what your doubts were, but he did tell me you had some problems with …” (her voice was softer and more somber yet) “ … with my ethical position in regard to cloning … and informed consent … and leftover bodies in the laboratory …” “Ah; Sheila; please don’t misunderstand; I was raising some hypothetical questions—” “Hyperbolic, I would say,” Sheila muttered, more in sorrow than anger. “No, I’m sorry; I take that back. I really wanted you to tell me as frankly as you could what these questions were. I’d never be able to sleep at night if I knew that you thought you’d been victimized by a mad-science scheme I had something to do with. Or if I knew I’d caused any hint of jealousy …” “Sheila! Not to worry. I wasn’t putting you down quite the way Donny told you, and I’m not as jealous as Donny seems to think …” “Just a little bit jealous?” Sheila asked, hopefully. “Oh, I did say to Donny, uh, you know, I was envious. Other things being equal, I wouldn’t mind, uh, snuggling with you, but, um …” “I wouldn’t mind either,” Sheila murmured. Don was pleased and receptive, and studiously made no move. “… but, um …” “ … but, um … ?” “But, well, we have some nuances here …” “That’s just what Donny said!” “Surprise, surprise. It almost goes without saying that our attitudes are nearly identical in this situation. We both think you’re kind of … amazing … and, um, attractive; and … and uh, we both have some, uh, some misgivings about the way the whole cloning procedure took place …” “And the nuances … ?” “So as it turns out, I have a tad more of the misgivings …” “And a tad less of the attraction toward me … ?” Don shook his head. “Ha. Maybe a tad more of that too. Who knows.” “But why would you and Donny get into a shouting match over that? It has to be more than just a tad of misgiving on your part If you say it isn’t jealousy, then you must think there was something basically wrong with me for having gotten you into this cloning mess, and something basically wrong with me for my … positive … feelings toward … both of you …” “Ah, Sheila, thank you; I feel honored. I hope Donny didn’t tell you I think there’s something, quote, ‘basically wrong’ with you, unquote. It’s not that way at all. This is one of the nuances. I kept trying to get it through his head that there are, um … things we don’t know enough about yet—even though I, uh, reciprocate some of those positive feelings you mentioned. And your genetic expertise is, uh, phenomenally self-evident. “But Sheila, you see, it’s all so sudden! Whammo: my own clone shows up on my doorstep: that’s just next to incredible: but O.K.: we can manage. Advantages; disadvantages; dangers; implications: we can manage. Then, next thing I know, we’re flirting with the clonemaker herself, and suddenly, Donny’s talking about Pygmalion polyandry. Whoa! Let’s catch our breath here. Let’s back up a little.” Sheila sputtered, “Pygmalion polyandry! You must love alliteration. And Donny said he loves metaphors.” “Me too. There you have it.” Again Sheila pleaded with her big brown eyes and her still small voice. “Tell me more, Donald. It’s not just nuances. It’s not just misgivings. Somewhere you smell a rat. And I want to chase it away. Is it informed consent? Is it the lab? Is it because I kissed Donny first? Is it because I helped instigate an ethical fiasco?” “Hmm. That’s quite an indictment. Really, Sheila, it is more like misgivings that I have. I guess when I was talking to Donny I was laying it on a little too thick. But what you said—well, those were some of the problem areas I mentioned. Except the kissing part. I just wanted to urge him to go a little slower with you, till we could get some perspective on what this was all about.” “Donny D., you and Donny E. are both being too polite to me, but not to each other. Donny wouldn’t tell me what you said about me, but I got the gist of it. It’s more than mere misgivings, Don. You don’t have to be so euphemistic. I’m a big girl; you can tell me exactly what your qualms are, about—how did Donny put it?—my bona fides? My modus operandi? I promised Donny I wouldn’t hold it against you, no matter how thick you spread it.” “You want me to bite the hand that made me—my other me, that is.” “No, Don; I want to allay your fears. I want to do it now, this minute, before they have time to fester. I want to regain your respect.” “But Sheila, how can you say you’ve lost …” “Don, please, you can be frank; I won’t mind. If there’s a question of basic ethics or morals here, then I can’t be worthy of your respect until I have addressed all your doubts in broad daylight. And laid them all to rest—I hope. I hope I can. If you’ll let me. But I can’t, unless you really explain what’s bothering you. About consent. Or bodies. Or whatever.” By now, Sheila had attained an irresistible synthesis of little-girl entreaties, hurt feelings, sad eyes, savvy confidentiality, mother-confessor tenor, and dispassionate professionalism. It was a good-cop, good-cop routine that reached Don faster than he’d thought possible. So without further ado, he started to unburden himself. “Well. All right. If you insist. But please don’t feel insulted at the questions I’m going to raise.” “I promise; I promise. Take your best shot.” “Let’s go back to the beginning. Let’s look at consent. I discussed this with Donny, and I think we agreed that under the circumstances you could hardly have persuaded us a Don-clone was for real, until after fait accompli. That much I could overlook, even though it’s a strange way to inveigle someone into a rather momentous state of affairs.” “Mmm hmm. Donny said you felt that somehow Pete and I had suckered you into this, even though in retrospect, you wouldn’t have refused.” “That’s right. But here’s one aspect that’s bothering me: does Pete have a drinking problem that you know of?” Sheila closed her eyes and pondered; then opened them again. “Don. I’d have to say ‘no’. He’s not an alcoholic, or anything like that. He can hold more liquor more safely than anyone I’ve ever heard of. I don’t drink, and maybe that’s one more reason Pete and I didn’t keep on living together. All his talents and activities are four or five hundred percent greater than most other people’s, including drink. But not problem drinking, in my opinion.” “Well, I’m glad about you, anyway, since I don’t touch the stuff either. You see, Sheila, one of the arguments I was making to Donny this evening was the question of how loaded Pete was at the party the night this all began. The insinuation is that you must have known how much Pete was under the influence, yet that very same night the two of you launched this unbelievably complex undertaking. Now I grant you that so far, everything has turned out much better than I’d ever have guessed—but from an awfully dubious starting point. “So either way you look at it, the question of whether Pete was drunk that night makes me queasy just to think about it. If he was drunk, I have to wonder about his judgment, and yours. If he wasn’t, then he sure could have fooled me, in which case I worry that it was some kind of come-on to gull me—or anyone else!—into a clone experiment we’d never take seriously because Dr. Pete is obviously a bit pickled. But if Pete was only putting me on with a drunk act, then that doesn’t reflect well on you either, because you’re an accomplice, waiting to get started on a clone by whatever means it takes.” Sheila looked sympathetically grieved, and answered seriously. “Don, I see what you’re getting at. All I can tell you is, that’s the way Pete is. And I guess I’m so much more accustomed to it than you that I simply forgot he would seem kind of … sloshed … or a little off-center, from your point of view.” “Exactly.” “So you’re saying that either (A), he was drunk, or (B) he wasn’t, but was misleading you to that effect.” “Exactly. Either way, it looks bad.” “Whereas I’d say it was neither. He wasn’t drunk, yet he certainly had a few. That’s how he operates. He was lucid, wasn’t he?” “Well, he talked me out of my DNA hangnail. But funny you should say ‘that’s how he operates’—he goes right into the O.R. without a breathalyzer test?? And you right there beside him??” “First of all, I have total confidence in Pete’s genius, and his impairment threshold is higher than for most of us. But second of all, if it eases your mind any, I was the one who was doing the micro manipulations that night, and all the test tube technician stuff.” “Well, maybe I can accept your explanation; but wasn’t there a, uh, slightly more, ah, professional way of bringing me on board? The house party seems the wrong context. Couldn’t you two have given me some kind of quiet briefing somewhere else?” Sheila’s visage was now rippling with contrition. “You’re right, Don. If I had it to do over again, that’s something that should be done differently. I can only say that Pete’s, um, modus operandi, as you called it, is direct and abrupt, and informal. That’s how he got where he is today. And Donny—Don—, I can only apologize if you feel you’ve been manipulated, and that I was party to it. It never seemed that way to me. I was so involved in the momentum and the marvel of it all that it never occurred to me that you would feel hustled into something you weren’t ready for. Maybe it was naive of me, but I simply took it for granted that you or anyone would leap at the possibility. I know I would have.” She leaned the top of her downcast head momentarily against Don’s knee. “Now that you mention it, though, why all the rush that night, straight from the party to the clone machine?” “For best results we had to use the hangnail while it was fresh. But it was not only that, Don. We had an extremely narrow launch window. The oncogenes were very perishable, and damn near irreplaceable when Pete is bounced from BioFrontier. The clock was running. Once Pete had confirmed your suitability, it was then or never. We had to make a quick and basic decision.” “Suppose I hadn’t even showed up at the party; or suppose I’d just laughed and said, ‘no thanks’ to the clone proposition?” “He had a couple of the other prospects at the party.” “And suppose none of us had handed over a hangnail?” Sheila contemplated her cuticles. “Then, in a pinch, we’d have gone for Sheila E.” After a meaningful pause, she added, “And I’d never have met the two of you.” |
Ĉapitro 27: Demandado Don estis nur duon-surprizata por aŭdi la telefonon ĉirpantan. Li braketendis por ĝi, tiam hezitis: li devis batali sian dumvivan kutimon de eldirante ‘Saluton, Donaldo Nordo ĉi tie’. Momentposte li elprenis ĝin kaj afektis nazan trenparolon: “Saluton. Ĉi tiu estas A.Ĵ.” “A.Ĵ. vi mem! Ĉi tiu estas Ŝila.” “Ho, salut’! Priparoli la diabolon.” “Tion vi faris, onidiras.” “Ho ve; ĉu vi parolis kun mia fr … kuzo?” “Jese. Sed ne maltrankviliĝu; li ne diris ion ajn malbonan pri vi.” “El kie vi vokas?” “Longdistance, el apudo. Ĉu mi povas ekenŝteli? Ĉu vi estas deca?” “Ho certe, jes. Mi estas la plejdeca ulo kiun vi iam ajn renkontis.” “Nu do.” “Ĉu Donido montris al vi niajn klappordojn? Vi povas ja ekenŝteli tiel.” “Estus amuza. Sed kiel mi povus ek-el-ŝteli?” “Ho, mi ne scias. Vi povus friponi kaj alpreni ŝtupetaron. Aŭ stari sur komodo. Aŭ eĉ eliri tra la antaŭa pordo se necese. Kaj vi povas eniri tiel ankaŭ.” “Ne, la klappordo estas pli interesa. Mi alvenos je minuto. Pretigu sekurreton. Ĝis.” Don urĝe movis la komodon en la halon sub la klappordo. Ŝila jam frapetis; tiam ŝi malfermis ĝin per si mem. Don alvokis supren, “Eniru; la akvo plaĉas.” Ŝila donis al Don ŝian tekon, kaj pivotis malsupren per gimnastika gracio. Don riverencis. “Do: bonvenu al la ejo de A.Ĵ. Mi oferus al vi iom da Droste’s, sed ni apenaŭ enloĝis ĝis nun, kaj mi pensas ke teo estas ĉio kion ni havas.” Dumtempe, li gvidis ŝin en la sidĉambron. “Ne; dankon tamen.” “Ĉiaokaze, ĉi tio estas plaĉa surprizo. Kio alprenas vin je ĉi tempo de nokto? Ĉu vi trotetis tra nia najborejo?” Ŝila portis mentverdan kuro-vestaron, pli okulloga ol ŝia kutima kakia. “Ho, ne, tio estis plifrue. Donido vokis min iomete antaŭe ĉar li maltrankviliĝis pri vi ĉar vi maltrankviliĝis pri mi, aŭ io. Li diris ke vi estis ĵaluza. Do mi alvenis tuj por defendi mian honoron.” “Ha. Mi esperas ke li ne diris rakontojn ekster lernejo —kio ajn signifas tiu esprimo.” “Li diris ke vi faros misago-proceson kontraŭ mi pro klonante ekster sezono.” “Kiiiio?” “Ne, ne, mi nur blagas. Sed li ja diris ke kiam vi lernis ke Donido iĝis iomete aĉa-galanta je mi, ke vi eksplodis tra la plafono.” Don ridegis. “Ho, li ja dirus tian ion!” Je nun, Don klinis sur la sofo laŭ sia kutima tridek-grada angulo. “Aŭ, kiel diris Inspektoro Clousseau, ‘fatako de aluza ĵuriozo!’” Ŝila nestiĝis sur la planko apud liaj maleoloj, kaj suprenrigardis atentege. “Serioze, Don, kial estis ke vi elfulmkuris je Donido kiel tio?” Don strabis koncentrige, kun siaj poleksoj sub sia mentono kaj siaj fingroj sur sia nazo. “Nu do, estas vera ke ni havis, aa, ian, aa, ian, ian viglan diskuton pri vi, kaj tiel plu; sed tiam li diris ion kion mi pensis estis treege aroganta kaj fia. Li implicis ke ni povus havi menaĝ’-je-tri-on.” Ŝila afektis tonon de mok-konsternego. “Kaj ĉu vi scias kion aldone via eta frato diris al mi ĉi vespero kiu estis eĉ pli aroganta kaj fia?” “Ne!” “Li diris ke se ĵaluzo estus la nura problemo, vi du povus ĵeti moneron aŭ ion.” Don ridis tranaze. “Kian stultulo-klonulon ni havas.” “Ho, mi ŝatas lin ĝuste tiel kiel li estas. Kiu signifas ke mi ŝatas vin ĝuste tiel kiel vi estas.” Don ridetis kaj arkigis siajn brovojn, sed vortoj mankis al li. Ŝila aspektis tiom vundebla kaj elvokema kiom iam ajn ŝi eble povus. Ŝia alta animema viveca-voĉo nun iĝis malalta kaj mola. “Don, mi impetis ĉi tien tiom rapide kiom mi povis ĝuste nun ĉar mi ne volis esti ia ajn fonto da malakordo inter vi kaj Donido. Li diris ke vi eksplikus por vi mem pri kiajn dubojn vi havas, sed li ja diris al mi ke vi tenas iom da problemoj je …” (ŝia voĉo estis pli mola kaj pli malgaja eĉ) “… je mia etika posicio rilate al klonado … kaj informita konsento … kaj ŝparaĉaj kadavroj en la laboratorio …” “Ha; Ŝila; bonvolu ne miskomprenu; mi starigis iom da hipotezaj demandoj …” “Hiperbolaj, dirus mi,” Ŝila subdiris, pli bedaŭre ol kolere. “Ne, mi pardonpetas; mi reprenas tion. Me vere volis ke vi rakontu al mi tiom malkaŝe kiom vi povas, kiujn estis tiujn demandojn. Mi neniam povus dormi nokte se mi sciis ke vi pensis ke vi estis viktimigita per ia frenez-scienca komploto en kiu mi partoprenis. Aŭ se mi sciis ke mi igis eĉ eron da ĵaluzo …” “Ŝila! Maltrankviliĝu neniel. Mi ne parolaĉis pri vi tiom kiel Donido diris al vi, kaj mi ne estas tiom ĵaluza kiom Donido ŝajnas pensi …” “Ĉu iomete ĵaluza?” Ŝila demandis, espere. “Ho, mi ja diris al Donido, aa, vi scias, ke mi estis envia. Se ĉio estus laŭregula, mi ne malŝatus, aa, apudiĝante kun vi, sed, mm …” “ …sed, mm …” “Sed, nu do, ni havas iom da nuancoj ĉi tie …” “Tio estas ĝuste kion diris Donido!” “Surprizo, surprizo. Apenaŭ necesas diri ke niaj sintenoj estas preskaŭ identaj en ĉi tiu situacio. Ni ambaŭ pensas ke vi estas iel … mirinda … kaj, mm, alloga; kaj … kaj, aa, ni ambaŭ havas iom, aa, iom da duboj pri la maniero laŭ kiu la tuta klona procedo estis farita …” “Kaj la nuancoj …?” “Do tiel okazas, ke mi havas iometeton pli da la duboj …” “Kaj ĉu iometeton malpli da la allogo al mi …?” Don kapneis. “Ha. Eble iometeton pli da tio ankaŭ. Kiu scias.” “Sed kial vi kaj Donido enirus kriego-konkuron pro tio? Devas esti pli ol nur iometeto da duboj viaflanke. Se vi diras ke ne estas ĵaluzo, tial vi verŝajne pensas ke estis io baze malĝusta je mi por tirante vin en ĉi tiun klonan fuŝon, kaj io baze malĝusta je mi por miaj … pozitivaj … sentoj al … ambaŭ de vi …” “Ha, Ŝila, dankon; mi sentas honorata. Mi esperas ke Donido ne diris al vi ke mi pensas ke estas io, citu, ‘baze malĝusta’ je vi, malcitu. Ne estas tiel iel ajn. Tio estas unu de la nuancoj. Mi penadis puŝi en lian kapon ke estas, mm … aferoj pri kiuj ni ne scias sufiĉon ĝis nun—eĉ kvankam mi, aa, reciprokas iom da tiuj pozitivaj sentoj kiujn vi menciis. Kaj via genetika lerteco estas, aa, fenomene mem-evidenta. “Sed rimarku, Ŝila, ĉio estas tiom subita! Eko: mia propra klono aperas sur mia pordŝtupo: tio ja estas apud nekredebla: sed bone: ni povas trakti. Avantaĝoj; malavantaĝoj; danĝeroj; implikoj: ni povas trakti. Sed preskaŭ tuj, ni estas flirtanta kun la klonfarantino mem, kaj subite, Donido parolas pri Pigmaliona poliandrio. Haltu! Ni retenu nian spiron ĉi tie. Ni malantaŭeniru iomete.” Ŝila sputetis, “Pigmaliona poliandrio! Vi verŝajne amas aliteracion. Kaj Donido diris ke li amas metaforojn.” “Mi ankaŭ. Tiele estas.” Refoje Ŝila petis per ŝiaj grandaj brunaj okuloj kaj ŝia kvieta eta voĉo. “Diru al mi plu, Donaldo. Ne estas nur nuancoj. Ne estas nur duboj. Ie vi flaras raton. Kaj mi volas forĉasi ĝin. Ĉu estas informita konsento? Ĉu estas la lab-o? Ĉu estas ĉar mi kisis Donidon unue? Ĉu estas ĉar mi helpis instigi ian etikan fiaskon?” “Hmm. Kia akuzaro tio estas. Vere, Ŝila, estas ja pli kvazaŭ duboj kiujn mi havas. Mi supozas kiam mi alparolis al Donido, mi ŝmiris tion iomete tro dike. Sed kion vi diris—nu, tiuj estis iom da la problemaj ampleksoj kiujn mi menciis. Krom la kisanta parto. Mi nur volis urĝi lin iru iomete pli malrapide kun vi, ĝis ni povus akiri iom da perspektivo pri kio ĉi ĉiom estas.” “Donido D., vi kaj Donido E. ambaŭ estas tro ĝentila al mi, sed ne al unu la alia. Donido ne rakontus al mi kion vi diris pri mi, sed mi havas la kernon de tio. Estas pli ol nuraj duboj, Don. Vi ne devas estu tiom eŭfemisma. Mi estas kreskinta knabino; vi povas diri al mi ekzakte kiujn estas viaj skrupuloj, pri—kiel esprimis Donido?—mia fidindeco? Mia modalo de farado? Mi promesis Donido ke mi ne tenus vin kulpa, kiel ajn dike vi ŝmiras ĝin.” “Vi volas ke mi mordu la manon kiu faris min—mian alian min, tiel estas.” “Ne, Don; mi volas subigi viajn timojn. Mi volas fari tion nun, ĉi minuto, antaŭ ili havas tempon por pusi. Mi volas regajni vian respekton.” “Sed Ŝila, kiel vi povas diri ke vi perdis …” “Don, bonvolu, vi povas esti malkaŝa; mi ne ĝeniĝas. Se estas demando pri bazaj etikoj aŭ moralo ĉi tie, tial mi ne povas esti inda de via respekto ĝis mi alparolis ĉiom da viaj duboj en plena taglumo. Kaj forkuŝigis ilin ĉiujn—mi esperas. Mi esperas ke mi povas. Se vi lasos min. Sed mi ne povas, krom se vi vere ekspliku kion ĉagrenas vin. Pri konsento. Aŭ kadavroj. Aŭ kion ajn.” Je nun, Ŝila atingis ian nerezisteblan sintezon da eta-knabino-petoj, vundetaj sentoj, malgajaj okuloj, mond-kona konfideco, konfes-prenantina emeco, kaj senpasia profesieco. Estas tia kombino kiu trafis Donon plirapide ol li pensis ke estus ebla. Do sen plua prokrasto, li komencis malŝarĝi sin. “Nu do. Bone. Se vi insistas. Sed bonvolu ne sentu insultata pro la demandoj kiujn mi starigos.” “Mi promesu, mi promesu. Igu vian plejbonan pafon.” “Ni revenu al la komenco. Ni rigardu konsenton. Mi diskutis tion kun Donido, kaj mi pensas ke ni kunsentis ke tielokaze vi apenaŭ povus persvadi nin ke la Don-klono estus ja-vera, ĝis post jam-farita. Tiom ni povus toleri, kvankam estas stranga maniero por enlogi iun en ian gravegan aferaron.” “Jes, Donido diris ke vi sentas ke iel Petro kaj mi trompetis vin en ĉi tiun, eĉ kvankam retrospektive vi ne rifuzus.” “Tiel prava. Sed jen unu aspekto kiu ĝenas min: ĉu Petro havas drinkadan problemon laŭ via scio?” Ŝila fermis ŝiajn okulojn kaj pripensis; tiam malfermis ilin denove. “Don. Mi devas diri ‘ne’. Li ne estas alkoholulo, aŭ io ajn kiel tio. Li povas teni plian alkoholaĵon pli sendifekte ol iu ajn pri kiu mi iam ajn aŭdis. Mi ne drinkas, kaj able tio estas unu plu kialo ke Petro kaj mi ne daŭris kunloĝante. Ĉiuj da liaj talentoj kaj aktivecoj estas kvar aŭ kvincent procento pligrande ol tiuj da la plejparto de aliaj homoj, inkluzive drinkeco. Sed ne problema drinkado, laŭ mia opinio.” “Nu, mi ĝojas pri vi, ĉiaokaze, ĉar mi ankaŭ ne tuŝas tian aĉaĵon ankaŭ. Rigardu, Ŝila, ke unu de la argumentoj kiujn mi faris al Donido ĉi vespero estis la demando de kiom plenebria estis Petro ĉe la festo je la nokto kiam ĉi ĉiom komencis. La subsugesto estas ke vi verŝajne sciis kiom Petro estis sub la influo, tamen tiu nokto mem la du de vi lanĉis tiun malkredeble kompleksan entreprenon. Nu do, mi cedas al vi ke ĝis nun, ĉio elfariĝis multe plibone ol mi iam ajn konjektus—sed el tre aĉe dubinda komencpunkto. “Do, el ĉiu de du vidpunktoj, la demando pri ĉu Petro estis ebria tiunokte igas min naŭzema nur pripensante ĝin. Se li estis ebria, mi devas scivoli pri lia juĝeco, kaj via. Se li ne estis, tamen li certe kvazaŭigis tion kaj trompus min; tiel tiuokaze mi suspektas ke tio estis ia ruzo por eltrompi min—aŭ iun ajn alie!—en klonan eksperimenton kiun ni neniam prenus serioze, ĉar D-ro Petro estas verŝajne iomete drinkanta. Sed se Petro nur petolis min per drinka akto, tiel tio estus riproĉo al vi ankaŭ, ĉar vi estas kunkrimulo, atendante por komencigi klonon per kiaj ajn rimedoj oni bezonas.” Ŝila aspektis simpatie malĝoja, kaj respondis serioze. “Don, mi vidas kion vi alcelas. Ĉion kion mi povas diri al vi estas: tiel estas la eco de Petro. Kaj mi supozas ke mi estas tiom pli alkutimiĝata pri tio ol vi, ke mi simple forgesis ke li ŝajnus iel … ebriaĉa … aŭ iomete malcentra, en viaj okuloj.” “Precize.” “Do vi diras ke aŭ (A), li estis ebria, aŭ (B), li ne estis, sed miskondukis vin tiele.” “Precize. Iu ajn el la du aspektas malbona.” “Kvankam mi dirus ke estis neniu. Li ne estis ebria, sed li certe havis kelkajn. Tiel li funkcias. Li estis klara, ĉu ne?” “Nu do, li persvadis min fordoni mian DNA-an ungo-haŭteton. Sed ĉu vi ankaŭ dirus ‘tiel li operacias’? Li enirus la operaciejon kun tia aĉa miksaĵo da sango kaj alkoholo?? Kaj vi ĝuste apud li??” “Unue, super ĉio, mi havas plenan konfidon je la genio de Petro, kaj lia difekto-sojlo estas plialta ol tio por la plejparto de ni. Sed due el ĉio, se tio senĝenigus vian menson iom ajn, mi estis tiu kiu faris la mikromanipuladojn tiunokte, kaj ĉiom de la provtuba-teknikistaj aferoj.” “Nu do, eble mi povus akcepti viajn klarigojn; sed ĉu ne estis ia, aa, iomete pli, aa, profesia maniero por enkondukante min surŝipen? La dom-festo ŝajnas la malĝusta loko. Ĉu ne povis vi du doni al mi ian kvietan buŝreferaton ie alie?” La vizaĝo de Ŝila nun ondetis pro pento. “Vi pravas, Don. Se mi havus tion por refari, tio estas io kion ni farendus malsame. Mi nur povas diri ke la, hmm, modalo de farado, tiel vi nomis ĝin, de Petro, estas rekta kaj abrupta, kaj neformala. Tiel li atingis kien li estas hodiaŭ. Kaj Donido —Don—, mi nur povas pardonpetu se vi sentas ke vi estis manipulita, kaj mi estis partoprenante je tio. Tio neniam ŝajnis tiel laŭ mi. Mi estis tiom profunde en la impulsado kaj la mirindo de ĉiom da tio ke neniam venis en mian kapon ke vi sentus impetigita en ion pri kio vi ne estis preta. Eble estis naiva de mi, sed mi simple prenis kiel nature ke vi aŭ iu ajn eksaltus (aŭ ekzaltus!) je la ebleco. Mi scias ke mi ja farus tion se mi havus la ŝancon.” Ŝi klinis la supron de sia depremita kapo momente kontraŭ la genuo de Don. “Sed pro via mencio, kial estis tiom da impeto tiunokte, rekte el la festo al klona maŝino?” “Por la plejbonaj rezultoj ni devis uzi la ungo-haŭteton dum ĝi estis freŝa. Sed ne nur tio, Don. Ni havis ege mallarĝan lanĉ-fenestron. La onkogenoj estis tre pereiĝema, kaj preskaŭ neniel reakireblaj ekde kiam Petro estos elĵetota de BioSenLimo. La horloĝo estis kuranta. Tuj kiam Petro konfirmis vian taŭgecon, estis tiam aŭ neniam. Ne devis fari rapidan kaj bazan decidon.” “Supozu ke mi estus neaparinta ĉe la festo; aŭ supozu ke mi nur estus ridinta kaj dirinta ‘ne dankon’ al la klona propono?” “Li havis paron da aliaj ebleculoj ĉe la festo.” “Kaj supozu ke neniu de ni estus transdoninta la ungo-haŭteton?” Ŝila rigardis ŝiajn ungojn. “Tielokze, je neceso, ni estus celinta al Ŝila E.” Post signifo-plena paŭzo, ŝi aldonis, “Kaj mi neniam estus renkontinta la du de vi.” |