| The Me Clone (English) |
La Mi-Klono (Esperanto: Unikodo UTF-8) |
Chapter 4: The Department Store Mirror Late the next morning, Don was trying to grade a pile of book reports, but couldn’t quite concentrate. It was already past 11:00. Was Pete actually going to call? And what then? Don hadn’t even considered lunch yet. 11:52. The phone chirped. “Donald North … ” “Don, it’s Pete. All systems are go. I want you to come over and meet someone who’s a great pal of yours. And be sure to brace yourself and take a deep breath beforehand. Enough said.” With that, Pete had already hung up. Don was wary and bewildered as he biked toward the Washington St. office. What was really going on here? If this was Pete’s idea of a prank, why would he pick Don out of nowhere? Maybe a surprise party? But there was no occasion, no common circle of friends. Maybe an undercover talent hunt, testing Don’s reflexes in strange situations? Hardly. Candid Camera? But that’s been off the air for ages, hasn’t it? Maybe Pete was making his own equivalent videotape to embarrass Don—but what for? Some type of psychological experiment—but there were ethical rules—weren’t there? Well, Pete had seemed kind of fast and loose about ethical rules. If so, maybe the CIA was involved in some Byzantine affair, using the “Biology Annex” as a front. No; more likely, Pete was running a little project on behalf of the Committee for the Scientific Investigation of Claims of the Paranormal, to demonstrate the gullibility of college-educated—no that can’t be it. Maybe McNaughton himself was just getting a bit manic, just starting to lose his grip, and Don hadn’t the wit to call a halt. Well, we’ll see. And there was even a 0.01% chance that Pete had made a clone. Sure! Don laughed out loud to himself. Wait. Talent hunt. Maybe not for Don, but to see what impressionist could do the best total impersonation of Don at short notice. So: not to be surprised even if perchance there was a Donald-of-sorts sitting in Dr. McNaughton’s office. Don locked his bike to the porch railing of the Biology Annex and sauntered inside. The nurse-receptionist was not there. He knocked at McNaughton’s office door, thought he heard someone say, “Come in,” wasn’t sure, went in anyway. Pete was seated behind his desk, seemingly busy with a pile of folders and a cassette recorder. And, whoever had put on Don’s clothes was slouched in a chair, reading the New York Times. Omigod, Don had seen that guy on rare occasions before: in three-piece hinged mirrors at the menswear department. Downshifting his heart from third to first, Don stared at the personage for several seconds in critical appreciation. Not bad, whoever it was. Whoever-it-was returned a quizzical grin and raised his eyebrows like a curtain. “‘Well!’” Don pronounced in mock discovery; “‘What have we here?’” The stranger instantly answered in a sing-song tone of mock wonderment: “‘I don’t know! Is there one in every room?’” Then Don felt his liver quiver. The clue was almost definitive. That entire colloquy was a private joke with his long-ago girlfriend, Angela Sanders. A dozen years earlier, they had been traveling in Sweden and were ensconced in a youth hostel with private rooms, no less. Don had been preoccupied with a pile of tourist literature, not noticing that Angela had crept into the room, clad mainly in a come-hither look. Whereupon, she had uttered the entire previous dialogue in two voices—with the same diction that Don and the double had just used. It might as well have been a password. Nobody else on the planet would have known or said it just so. Still, Don thought he’d try another ploy or two as a double-check. Reciprocating the quizzical grin, he asked, “Kiel vi nomighas?” It was not likely a given performer could answer a question in Esperanto, namely, “What’s your name?” Back came the answer with one-up merriment: “Ni provu A.Jh. Loks!” (which he pronounced, “Ah Zho”, as the initials would sound in Esperanto), meaning, “Let’s try A.J. Lox!” Don was fairly good at being phlegmatic in awkward situations, as even now, his innards went down 20 floors in two seconds in an express elevator. Maybe Pete had found a look-alike for Don, who could well-mimic Don’s mannerisms. But that name! (In Esperanto no less!) Nobody else on the face of the earth knew that Donald North, unsung academic, was going to use the stage-name A.J. Lox if ever he became a famous rock star. And the voice! That nasal, flat, non-sonorous sound! Donald recognized whose voice it was. Because Don would cringe whenever his “real” voice mocked him from a tape recorder. After all, Don knew he didn’t have the mellowest voice in the world. But what he could hear inside his head through his own two ears was reasonably serviceable. It could even take on an authoritative timbre at times, when he gave his History 301 lectures. Except when played back on tape: then it sounded tinny and juvenile. Just the way that other fellow sounded, now. Don affected a stagy display of stupefaction, to offset his very real astonishment. He put his forearm to his forehead, slowly sank into the nearest chair, and exhaled an out-of-character expletive: “Jeee-zus Ker-iced!” With perfect timing, the double flashed a big grin and retorted, “Nope, just Donald North!” He snickered at his own joke. Even Dr. McNaughton chuckled, while Don gave a garbled laugh and twisted smile in spite of himself. It was exactly the kind of wise-guy come-back he would have uttered if he had been in that person’s shoes (speaking of which … his own shoes, of course … ). With a more-in-sorrow-than-anger look, Don nodded at Dr. McNaughton while flicking his thumb at his double. “Is that who I think it is?” The double and the doctor also began to nod rather solemnly, and within moments all three of them were nodding in tempo. For the time being, on one spoke. Don clutched his beard and tried to stare disinterestedly at the double, while fighting off the impulse to avert his own eyes. It seemed almost as impolite as to gape down the neckline of a waitress wiping the table. Meanwhile, the double had clasped his hands behind his head and stretched straight out at a 30 degree angle to his chair: one of Don’s own most characteristic sitting positions. And yet—even now, lingering doubts tickled just out of reach in the back of his mind. That windshield-wiper pen! Maybe Dr. McNaughton had hypnotized him before his guard was up. Who knew how many passwords and secret memories might have been elicited? “You know,” Don said in trial-balloon fashion, “that could be anybody sitting there, and you’ve hypnotized me to think he looks and talks exactly like me. Heck, it could even be someone like Angela Sanders, or my good old brother Hamilton. They’d know enough about me to add some realism to the gag. It would be a neat little stunt for the David Letterman show.” Pete threw up his hands, and exchanged a knowing look with the double, who asserted, “Not to worry, it’s the real McCoy. It’s the real me—or the real you, as the case may be. But Pete had to convince me too. Would you believe I put to him the same proposition about hypnosis?” Don shrugged and continued to massage his beard. “Oh, for sure, under the circumstances…” There was a note of acquiescence in his voice. Nonetheless, Don had a residual fear (or hope?) that any moment now, the double would suddenly yank the latex off his face and shout “April fool!” Meanwhile, Don obliquely voiced another doubt: “And it’s not even a put-up job to stage a reunion with a long-lost twin brother …?” Dr. M’s hawk-ears snared the comment, and he swatted it aside. “No way. Test your memories. They won’t vary by a single iota. You can’t say that about twins. Especially long lost twins.” There was a moment of strained silence. Then Pete spoke up again. “Look. Let’s settle this once and for all. I’ll show you an instant piece of evidence—a physical piece of non-technical evidence—that will prove what you already know: that you are the absolute iterations of each other. Not twins. Not a hypnotic figment.” So saying, Dr. M. had vigorously torn off two sheets from a notepad on his desk, which he thrust into the respective hands of Don I and II. He followed that with a pen for each, plus a book for a hard surface. “Now. Write exactly what I tell you. First, put down today’s date.” He paused a moment. “O.K., I’m ready to dictate. ‘Now is the time for all quick brown foxes to jump to the aid of the party. For deposit only. Donald North.’” Pete paused while they wrote, then declared, “So. If I am right, your handwriting should be all-but-identical.” Don and Don moved to the couch, and cautiously inched their scrap-notes together on the coffee table, like spies matching halves of a coded dollar bill. Once again, Don felt a salmon leap in his sarcophagus. Sure enough, the notes matched. Any eye could tell. Not a forgery. Not a tracing. It was the same passage written twice by the same hand. 
Minor variations were easily noticeable. In the first line, Don’s final word had been “for”, whereas the other Don had already gone to the second line with his “for”. The other Don had used initial caps in “For Deposit Only”, while Don himself hadn’t; etc. “Yup,” said Pete, peering over their shoulders. “Exactly. You both wrote the date in the same modern style: year, month, day. And your handwriting tallies to a T. Nobody could hypnotize one of you to duplicate the other guy’s handwriting at a moment’s notice, or ever. That’s courtroom evidence right there, folks.” He paused theatrically, and then continued. “Do you want to try fingerprints now? I have an inkpad in my desk.” But Don and Don balked. “Too messy!” / “I believe it, I believe it!” they said overlappingly. |
Ĉapitro 4: La Magazena Spegulo Malfrue la posta mateno, Don penis gradi stakon da libraj recenzoj, sed ne povis koncentri. Estis jam preter la 11.00. Ĉu Petro reale vokos? Kaj kio tiam? Don ne eĉ konsideris tagmez-manĝon ĝis nun. 11.52. La telefono pepis. “Donaldo Nordo…” “Don, ĉi-Petro. Ĉiom pretas. Mi volas ke vi venu kaj renkontu iun kiu estas ega amiko de vi. Kaj nepre fortikigu vin mem kaj enprenu profundan spiron antaŭe. Sufiĉe dirita.” Je tiam, Petro jam forŝaltigis. Don estis garda kaj perpleksata dum li biciklis al la oficejo ĉe Vaŝington Strato. Kio reale fariĝas tie? Se tio estus ia petolo de Petro, kial li elektus Donon ekde nenie? Eble surpriza festo? Sed estis neniu okazo, neniu komuna rondo de amikoj. Eble sekreta talento-serĉado, por testi la refleksojn de Don en strangaj situacioj? Malverŝajne. Verdira Kamero? (*1) Sed tiu estis for de televido longtempe, ĉu ne? Eble Petro faras lian propran ekvivalentan vidbendon por embarasi Donon—sed pro kio? Ia speco de psikologia eksperimento—sed estis etikaj regloj—ĉu ne? Nu, Petro ŝajnis iom malestimi etikajn regulojn. Se tiel, eble la CIA estis implikita en ia-fia afero, uzante la “Biologio- Anekson” kiel fasado. (*2) Ne; pli eble, Petro faras etan projekton pro la Komitato por la Scienca Esplorado de Pretendoj de la Preternormalo, por elmontri la trompeblecon de kleruloj—ne, tio ne povas esti. Eble Meknaŭtan mem nur iomete freneziĝas, ĵus komencas perdi lian tenon, kaj Don ne havis la prudenton de voki halton. Nu do, ni vidos. Kaj estis eĉ 0.01% ŝanco ke Petro faris klonon. Ja! Don ekridis laŭte al si. Atendu. Talento-serĉado. Eble ne por Don, sed por vidi kiun mok-imitulon povis fari la plej bona tuta ŝajnigado de Don je mallonga avizo. Do: ne estu surprizota eĉ se ŝance estus ia-speca-Donaldo sidanta en oficejo de D-ro Meknaŭtan. Don ŝlosis lian biciklon al la antaŭporda balustrado de la Biologio-Anekso, kaj paŝis interne. La flegistina-akceptistino ne estis tie. Li frapis je la oficeja pordo de Meknaŭtan, pensis ke li aŭdis iun diri “Eniru”, ne estis certe, eniris tamen. Petro sidis malantaŭ lia skribtablo, ŝajne okupita kun stako da dosierujoj kaj kaseda sonbendigilo. Kaj, kiu ajn portis la vestojn de Don sidis malrekte sur seĝo, legante la Novjorko-Tempojn. Ho-mia-di’, Don ja vidis tiun ulon je maloftaj okazoj antaŭe: en tri-pecaj ĉarniritaj speguloj ĉe la vir-vesta fako de magazeno. Rapidumo-stangigante lian koron ekde tria al unua, Don fiksrigardis al la personumo dum kelkaj sekundoj kun kritika aprezo. Ne malbona, kiu ajn estis. Kiu-ajn-estis redonis mokŝercan rideton kaj levis liajn brovojn kiel kurteno. “Nu do!” Don deklaris kun moka malkovro; “‘Kion havas ni tie ĉi?’” La nekonato tuj respondis kun kantema tono de moka scivolo. “‘Mi ne scias! Ĉu estas po unu en ĉiu ĉambro?’” Tiam Don sentis lian hepaton tremeti. La indiko estis preskaŭ definitiva. Tiu tuta dialogo estis privata ŝerco kun lia antaŭlonga amikino, Anĝela Sanders. Dek du jaroj antaŭe, ili vojagis tra Svedio, kaj gastiĝis ĉe junula loĝejo kun privataj ĉambroj, eĉ. Don sorbiĝis pri stako da turistaj legaĵoj, ne rimarkante ke Anĝela ŝteleniris la ĉambron, vestita ĉefe en venu-ĉi-tien-mieno. Je tiam, ŝi elparolis la tutan antaŭen dialogon per du voĉoj—kun la sama vortsonado kiu Don kaj la duulo ĵus uzis. Tiu ekvivalentus ĉifra-frazo. Neniu alia sur la planedo povus scii aŭ diri ĝin ĝuste-tiel. Tamen, Don pensis ke li provus alian artifikon aŭ du kiel duobla-kontrolo. Reciprokante la mokŝercan rideton, li demandis [en Esperanto anstataŭ la Angla], “Kiel vi nomiĝas?” Estus neprobabla ke iu ludulo povus respondi demandon Esperante. Ekrevenis la Esperanta respondo kun superema gajo. “Ni provu A.Ĵ. Loks!” Don povus iom bone teni sin flegma en maloportunaj situacioj, dum eĉ nun, liaj internaĵoj subiris 20 etaĝoj je du sekundoj en ekspresa lifto. Eble Petro trovis iun sam-aspektulon, kiu povis bon-mimiki la manierojn de Don. Sed tiu nomo! (En Esperanto krom ĉio!) Neniu alia sur la surfaco de la tero sciis ke Donaldo Nordo, nekonata akademiano, uzus la ludnomon A.Ĵ. Loks se iam li iĝus fama rok-stelulo. Kaj la voĉo! Tiu nazala, monotona, ne-sonora sono! Donaldo rekonis kies voĉon ĝi estis. Ĉar Don forkliniĝus kiam ajn lia “reala” voĉo mokis lin el sonbendigilo. Malgraŭ ĉio, Don sciis ke li ne havas la pli maturan voĉon en la mondo. Sed kion li povis aŭdi interne de lia kapo tra liaj propraj du oreloj estis sufiĉa uzebla. Ĝi povis eĉ igi aŭtoritatan tembron iame, kiam li prezentis liajn lekciojn por Historio 301. Escepte kiam reludanta per sonbendo: tiam ĝi sonis stanaĉa kaj junulaĉa. Ĝuste kiel tiu alia ulo sonis, nun. Don afektis teatraĵan montro de konsterno, por kamufli lian tre realan mirigon. Li metis lian brakon sur lia frunto, malrapide sinkis en la pliapuda seĝo, kaj elspiris ekster-karakteran esprimaĉon: “Jeee-suo Ke-risto!” Kun perfekta sprit-takto, la similulo ekbrilis grandan rideton kaj replikis, “Ne, nur Donaldo Nordo!” Li subridis al lia propra ŝerco. Eĉ D-ro Meknaŭtan subridis, dum Don ekdonis gruntridon kaj tordigitan rideton malgraŭ si. Tio estis ĝuste la speco de spritaĵo kiun li eldirus se li estus en la ŝuoj de tiu persono (parenteze … liaj propraj ŝuoj, kompreneble … ). Kun ia pli-da-malĝoja-ol-kolera mieno, Don kapsignis al D-ro Meknaŭtan dum poleks-montrante al sia duulo. “Ĉu estas tiu kiu mi pensas ĝi estas?” La duulo kaj la doktoro ankaŭ komencis kapsigni iom solene, kaj tiam ĉiuj tri da ili kapsignadis je takto. Provizore neniu parolis. Don firmtenis lian barbon kaj penis fiksrigardi seninterese al la similulo, dum forpuŝante la impulson de forturni liajn proprajn okulojn. Ŝajnis preskaŭ malĝentila kiel gapante en la dekolton de kelnerino viŝante la tablon. Dumtempe, la similulo kunpremis liajn manojn malantaŭ lia kapo kaj streĉis rekte ĝis 30-grada angulo la lia seĝo: unu de la pliaj karakterizaj sidantaj pozicioj de Don. Kaj tamen—eĉ nun, daŭrantaj duboj tiklis preskaŭ preter atingo en la malantaŭo de lia menso. Tiu glaco-viŝila plumo! Eble D-ro Meknaŭtan ja hipnotigis lin antaŭ lia gardo postenis. Kiu scias kiom da ĉifra-frazoj kaj sekretaj memoroj estus eltirigitaj? “Vi konas,” Don diris je provuma modalo, “tiu povus esti iu ajn sidante tie, kaj vi hipnotigis min por pensi ke li aspektas kaj parolas ĝuste kiel mi. Nu do, ĝi povus eĉ esti iu kiel Anĝela Sanders, aŭ mia bonula frato Hamilton. Ili konus sufiĉon pri mi por aldoni iom realecon al la ŝerco. Ĝi estus neta eta petolo por ia televida lud-programo.” Petro ekĵetis supren liajn manojn, kaj interŝanĝis komprenan mienon kun la similulo, kiu asertis, “Ne maltrankviliĝu, ĉi estas la vera afero. Ĉi estas la reala mi—aŭ la reala vi, kiel la kazo povus esti. Sed Petro devis konvinki min ankaŭ. Ĉu vi kredus ke mi metis al li la saman proponon pri hipnoto?” Don ŝultrotiris kaj daŭris masaĝante lian barbon. “Ho, ja certe, en tia situacio …” Estis noto de konsento en lia voĉo. Tamen, Don havis restan timon (aŭ esperon?) ke je iu ajn momento, la duulo subite ektirus la latekson de lia vizaĝo kaj kriegus “Aprila stulto!” Dumtempe, Don oblikve voĉis alian dubon: “Kaj ĝi ne estas eĉ artifikumo por okazigi rekoniĝon kun longe-perdita ĝemela frato…?” La akciptiraj-oreloj de D-ro M kaptis la komenton, kaj li frapis gin forflanke. “Neniel. Provu viajn memorojn. Ili ne varios po unuobla joto. Vi ne povas diri tiun pri ĝemeloj. Speciale longe-perditaj ĝemeloj.” Estis momento de streĉita silento. Tiam Petro ekparolis denove. “Rigardu. Ni fiksu ĉi tiun nun por ĉiam. Mi montros al vi tujan pecon da atestaĵon—fizikan pecon da ne-teknikan atestaĵon—kiu pruvos kion vi jam scias: ke vi estas la absolutaj refojigaĵoj de unu la alia. Ne ĝemeloj. Ne ia hipnota ero de imago.” Tion dirante, D-ro M forte ŝiris du folietojn de notbloko sur lia skribtablo, kiujn li ekdonis al la respektivaj manoj de Don I kaj Don II. Li sekvis tiujn kun plumoj por ĉiu, plus libro por malmola surfaco. “Nun. Skribu ekzakte kiun mi diros al vi. Unue, igu la hodiaŭan daton.” Li paŭzis momente. “Jen, mi estas preta por dikti. ‘Nun estas la tempo por tutaj rapidaj brunaj vulpoj eksalti al la helpo de la festo. Por antaŭpago nur. Donaldo Nordo.’” Petro paŭzis dum ili skribis, tiam deklaris, “Do. Se mi pravas, via manskribado devas esti preskaŭ ĉiom identa.” Don kaj Don movis al la sofo kaj singarde malrapidpuŝis iliajn folietojn alkune sur la kaftablo, kiel spionoj parigante duonojn da ĉifrigita dolara bileto. Ek refoje, Don sentis salmon salti en lia sarkofago. Tutcerte, la notoj egalis. Ĉiu ajn okulo povus vidi. Ne falsaĵo. Ne paŭsaĵo. Estis la sama peco skribita dufoje per la sama mano.
Etaj variadoj estis facile rimarkeblaj. En la unua linio, la fina vorto de Don estis “por”, dum la alia Don jam komencis la duan linion kun lia “por”. La alia Don uzis komencliterajn majusklojn en “Por Antaŭpago Nur”, dum Don mem ne tiel igis; ktp. “Ja,” diris Petro, strabante super iliaj ŝultroj. “Ekzakte. Vi ambaŭ skribis la daton laŭ la sama moderna stilo: jaro, monato, tago. Kaj via manskribado akordas je ĉiom. Neniu povus hipnotigi unu da vi por duplikati la manskribadon de la alia ulo je tuja aviso, aŭ iam ajn. Tiu estas tribunala atestaĵo jen, gesinjoroj.” Li paŭzis teatraĵe, kaj tiam daŭris. “Ĉu vi volas provi fingropremaĵojn nun? Mi havas inkblokon en mia skribtablo.” Sed Don kaj Don ek-rifuzis. “Tro malpura!” / “Mi kredas ĝin, mi kredas ĝin!” ili diris interkovre. (*1) “Candid Camera” (“Kapta Kamero“) En Usono, televid-serio kiu trompis ordinarajn homojn per ridindaj situacioj dum sekrete filmante ilin. Ties fama embusko estis: “Ridetu, por Kapta Kamero!“ Reiru (*2) Central Intelligence Agency: Centra Informo-Agentejo, la ĉefa Usona spiona kaj sekret-peranta fako. Reiru |