| The Me Clone (English) |
La Mi-Klono (Esperanto: Unikodo UTF-8) |
Chapter 19: Unity is Plural It was 1:00 o’clock the next day, Wednesday April 20. The two Dons and the two doctors had reconvened at the Biology Annex. “Behold the new improved modem,” Sheila proclaimed, flourishing it like a trophy. Don nodded toward Pete. “Are you going to, uh, go through the same precautionary routines before you hook us up?” “Oh, not unless you want us to. I think we have the general idea of how it goes, especially now that Sheila’s put the intensity dial on it. We’ll start at the lowest value, of course.” “Is the dial numbered?” Sheila answered, “No; I’ve given it a calibration from zero to five, but with tickmarks, not numbers. I think that’s all we need, however.” “Well, let’s get cracking—er, uh, I mean, we better not crack, but let’s give it a whirl.” Sheila continued, “All right, we’ll set you up on the couch as before. We’ll do the ‘AB’ button this time, so you’ll each be tuned in simultaneously. Let’s see: Don: why don’t you operate the volume dial. It’s on zero to start with. When you’re both ready, I’ll signal, and you move it to one.” “And zero means power is off?” “No, it will be the lowest point of ‘on’; but five itself is not much power. Remember, all we have is a watch battery in this thing. The on-off switch is a separate button.” Pete looked up from his clipboard and pen. “When you’ve established a comfortable transmission level, then we can proceed with our little four-part quiz.” Once again, Don and Donny were linked, ear to ear, with the keypad-plus-dial between them on the coffee table. “Gee, this looks so much like a channel selector,” Donny said; “I feel like I could just push the button and turn you into a TV evangelist or a hemorrhoid salesman or a …” “Hah. Thanks. Pete’s the TV producer around here.” Don gestured toward Pete, who was re-adjusting the camcorder on its tripod. “Ready when you are,” Pete said. “Ready when you are,” Sheila repeated. Don looked at Donny, who held up his thumb; so Don did likewise. Sheila enunciated, “Don will have to keep his eyes open to do the dial; but Donny, leave your eyes closed for now. When I say, ‘mark one’, turn the dial that far.” “Roger.” “All set?” “Roger.” / “Ready.” “Stand by. Get set. Mark—one.” After an expectant pause came two replies: “Nothing.” / “Nothing.” “All right. We’ll go to the next click on signal. Stand by. Get set. Mark—two.” Again a pause. Then similar answers: “Mmmmm; nothing yet.” “Yeah, I’d say nothing as yet.” “Then we’ll continue on signal. Stand by. Get set. Mark—three.” “Hold it right there!” / “The stereo is on.” Sheila asked abruptly, “Can you hear me O.K.?” “Yes.” / “Yes.” This time, Don sensed the foreskin for sure. It was the return of the hangnail, he reflected, multiplied a thousandfold. Sheila was saying, “Let’s turn it off for a minute, on signal. Get set. Mark—zero. On-off to off.” “How are we doing?” Pete asked. “No problems,” Don said, detaching his clip. “I think three has got it,” Don E. added. “There’s your midpoint, and that’s where the effect seems to become noticeable.” Sheila asked, “What, exactly, did you mean, ‘The stereo is on’?” Donny beckoned to Don, who answered, “Well, just that; sort of a power hum when you turn on—the radio or stereo.” Donny added, “Or not so much a power hum, but, uh, you know, the sense of on-ness …” “’On-ness’ … ?” Sheila queried. “Well, you know, when you’re playing a tape, and there’s no music yet, just the sense of a whole concert hall.” “I think he means ambient white noise,” Pete clarified. “Pre-cisely,” said Donny. “And, as we were telling you last time,” Don added, “we get a kind of stereo or quadrophonic perception. At least until Sheila said go back to zero.” “Which of you said, ‘Hold it right there, the stereo is on’?” Sheila asked. “I did.” / “I did.” / “Oops.” / “Uh oh.” Sheila turned to Pete. “Should we rewind the tape and see who it was?” “No, let’s get on with it. I think they were both speaking at once, or else one was about to.” “All right; but we should be careful to address one or the other of them in particular, and make sure that only one of them answers at a time, to prevent any confusion as to who is in charge of which body.” “Are you afraid we’ll accidentally switch souls or something?” Don asked. Sheila twinkled. “What difference would it make?” Then she continued, “No, what I meant was that we should be attentive as to whether this is a passive listening device, or whether it transmits volition as well.” Don & Don made a pseudo-cringing display of imputing hot-potato properties to the modem. Pete scoffed. “I very much doubt there’s any possibility of this device letting one of you co-opt the other’s central nervous system. With all due respect to Sheila, this is a couple of tin cans on a string—high tech, of course. But it’s just a fancy intercom to test whether your identical brains can see or hear in tandem.” Sheila rebutted. “Or feel. Or think. Or speak. But Pete’s right otherwise; I didn’t mean to imply that one of you could make the other—oh, say, get up and go to the bathroom.” Donny interjected, “But, for example, if Don happens to think ‘iced tea’’, that might make me get up and go to the fridge.” Don continued, “And, for that matter, if you, but not I, did have to go to the bathroom, you might impel me to get up and go—at least until I took off the clip.” “Yes, that’s about what I meant,” Sheila said. “Shall we continue, at mark three?” “Let’s do it.” “Did you bring your sealed messages?” Pete asked. “Not sealed. I just stuck it in my shirt pocket here.” “Me too.” Sheila said, “Donny, we better call you A.J. again while we’re doing this, to avoid any confusion when we’re addressing questions to either one of you.” Within moments, the pair were re-linked. Sheila resumed her conductor’s stance, palms vertical for a pause, thumbs and index fingers each forming a circle. “What we’ll do is bring you slowly up to three when I signal, then let you get adjusted to it for about a minute. If you’re ready to proceed after that, then we’ll carry on with Pete’s questions. O.K.?” “Suits.” / “Suits.” “So then. A.J., eyes closed. Donald, stand by on the dial. Get ready. Mark—one. Stop. Get ready. Mark—two. Stop. Get ready. Mark—three. Stop. I will now ask Donald only: if you can hear me, answer ‘yes’.” “Yes.” “I will now ask A.J. only: if you can hear me, answer ‘yes’.” “Yes.” “I will now ask both of you to say ‘yes’ at the same time: now.” “Yes.” / “Yes.” “Donald only: are you comfortable—in your mind and perceptions, that is?” “Yes, so far.” “A.J. only: are you comfortable, mind and perceptions?” “Yes, so far.” “Donald, when I talk, how many voices can you hear?” “One, but it sounds a little twangy, or overtony, or like something out of the BBC Radiophonic lab, if you know what I mean.” “Yes. A.J., do you concur?” “Yes.” “A.J., you may open your eyes if you are ready.” “Yes. Oh, now that’s the dizzy-making part. I could leave them open if I wanted, but it’s a little too unsettling, unless we practice getting used to it.” “All right, then A.J., close your eyes again. Would a blindfold be more comfortable?” “O.K., if you have one.” Sheila fetched it from a drawer, meanwhile asking, “Don, did you have the same dizziness from double vision when A.J. opened his eyes?” “Exactly the same.” Sheila adjusted the blindfold over Donny. “Can you still see through Donald’s eyes?” “Yes, that’s the spooky part. I can see the darkness of the blindfold, and I can see the whole room at the same time. It’s kind of like looking in a monocular microscope. You keep both eyes open, but you disregard what you see in the non-microscope eye. So my eyes disregard the blindfold, even though they know it’s there.” “Any other effects to speak of?” “Yes, now that you mention it. Another source of dizziness‚or disorientation, anyway—is if Don moves his head while mine is still. My field of vision shifts, even though my own eyes haven’t moved. You know, it’s like watching TV, and you wish the cameraman would—or wouldn’t!—move the camera.” Don said, “O.K., I’ll try to keep my head still.” “Doesn’t matter. You can keep your—our—eyes on Sheila’s pretty face.” Sheila wrinkled her nose momentarily, then said, “Say, let me just throw in a little extra trick for instant verification. I’ll hold up some fingers in front of Donald’s eyes only, and let A.J. count them aloud through his blindfold. That will confirm to Pete and me that the linkage is definitely functional.” “Yes, good idea,” Pete concurred. “You’re not convinced already?” Don asked. “Oh, actually I am, but this is just for the record.” Sheila declared, “I’m ready to hold up some fingers in front of Donald now, while A.J. counts. Ready?” A.J. recited, “Five … seven … one … ten … two … none … six … three … ” “That’s good enough for me,” Sheila said. “Amazing. Back to you, Pete.” “Donald, are you ready for the four-part exercise?” “Yes.” “A.J., are you?” “Yes.” With his omnipresent clipboard, Pete began the interrogation. “Donald. Did A.J. read something without telling you what last night?” “Yes.” “What was it?” “Um. Uh. It was, um—a Grook!” “A.J.: is that correct?” “Yes! He got it!” “Donald: what was the Grook?” “Ah, let me—it was—um, um: huh! Yeah! Yeah! It’s called, ‘The Me Above the Me’.” “A.J.: is that correct?” “Yes. I memorized it last night, so see if Don can give us a recitation.” “You’re on; here goes: Giving in is no defeat. Passing on is no retreat. Selves are made to rise above. You shall live in what you love.” “A.J.: is that still correct?” “Word for word.” “Now then, A.J.: did Donald read something without telling you last night?” “Yes.” “What was it?” “Bucky—I mean, R. Buckminster Fuller. Synergetics.” “Donald: is that correct?” “You betcha.” “A.J.: what passage?” “Aha. I—I mean he—was looking for one of Bucky’s aphorisms …” “Namely?” “‘Unity is plural, and at minimum two.’” “Was that it?” “No, Don found another one instead: um, how does it go? Mmm, page 83, uh, ‘To each of us, Universe must be all that isn’t me, plus me.’” “You guys are birds of a feather, all right,” Sheila jibed. “Pete, we have met the Me Generation, and they’re sitting right in front of us.” “Oh, perish the thought,” Don countered. “We’re from the sixties, not the eighties. Apparently we just happened to hit on that theme because …” “No, I’m kidding; don’t worry about it. Pete, what’s the next part?” “Something you were supposed to do. Donald, did A.J. deliberately do something trivial yesterday without your knowledge until now?” “Yes.” “What was it?” “I—he blew a dandelion.” “A.J., is that correct?” “Yup. Blew it away.” “A.J., did Donald deliberately do something trivial yesterday without your knowledge until now?” “Yes.” “What?” “Oh. He—he scratched a perfume ad in the latest copy of Urban Woman. (Where did that come from?)” “Donald, is that correct?” “Affirmative. In fact, I thought about doing a dandelion myself, but then I thought, well, maybe Donny would do the same thing. And it so happened I got the mail first, and here was this junk mail Urban Woman thing, so I set it aside, and I got to sniff the perfume ad ahead of him.” “Our next question is something you ate. Donald, what did A.J. eat without telling you?” “It was—it was—ha! The ears of a chocolate rabbit. When did you get that? Wait, don’t answer; just remember. Yes, I see; they were half-price at K-Mart, and what you don’t realize, Sheila and Pete, is that Donny’s supposed to take good care of his teeth, and not eat junk food.” “A.J., I take it that Donald is correct?” “Well, about the rabbit ears, yes. I have no comment about his other remarks.” “And A.J., what did Donald eat without your knowledge?” “Let’s see—I—he was looking for something we wouldn’t ordinarily eat, to make sure I wouldn’t happen to remember an everyday snack. So he—made a piece of cinnamon toast.” “Donald, did you?” “Yes.” “A.J., had you thought about cinnamon toast in your case?” “No, because I already had the rabbits. We almost overlapped on the dandelion, but not the other stuff so far.” “All right, then let’s check your written message. They’re not sealed, but I won’t try to prove you didn’t collaborate, because you two are the only ones who are going to use this gadget anyway.” “Well, we could both jot something down separately this minute, and hand it to you, and then Don and I try to read each other’s memory.” “No, no, doesn’t matter. I wanted to test a memory slightly more distant in time. Just hand me the note in your pocket—A.J., that is. Then, Don, tell me what it says.” “Oh yes, oh yes. Beatles. ‘I Am the Walrus’. He wrote down the first line—” (which Don sang:) “‘I am he as you are he as you are me and we are all together.’” “That checks out,” said Pete. “Now, I’ll take your note, Donald; and A.J., you tell me what’s on it.” “I might have guessed. Don was looking for the Walrus too, and he thought it was on Sgt. Pepper’s, but it wasn’t, so he took a line from another song instead because it was on the Sgt. Pepper’s album jacket. Let’s see, what’s it called? Um … ‘Within You Without You’. I can’t even remember the tune of that one. But these are the lyrics on the note: When you’ve seen beyond yourself— then you may find, peace of mind, is waiting there— And the time will come when you see we’re all one, and life flows on within you and without you.” “George Harrison,” came Sheila’s addendum. Pete opined, “I’d say this little exercise tells as much about your complementarity as it does concerning the effectiveness of the modem.” “You’re not surprised, are you?” “Only to the extent that you didn’t duplicate on at least one of the tests.” Donald said, “Well, we did almost hit on the Walrus and the dandelion. But as a matter of fact, I for one have always tried to do what somebody else isn’t doing. Assuming Donny has the same tendency, then we’d both have gone out of our way a little to make our test results differ slightly.” Don E. concurred, “You said it. And Pete too—‘complementarity’ is the word, rather than ‘carbon-copy’. I suppose that’s how our lifestyles will continue to evolve. Obviously it would be a waste of time, as well as impracticable, to try to lead identical, or even interchangeable, lives.” “But at the same time,” Don added, “this modem will go a long way toward facilitating, ah, what should I call it, ah, the ‘federal’ aspect of our dual-body, single-personality existence.” Sheila asked, “How was it, though, that A.J. got the Walrus without checking Sgt. Pepper?” “Ah, good question. I would have, but I happened to be in a bookstore yesterday, so I copied it down from a Beatles’ songbook. Otherwise I’d have done the same as Don in that instance.” “So; you went within him, without him,” Sheila replied. “Touché,” Don enthused. “I’m willing to pronounce this gadget an unqualified success. Do you have any more exercises you wanted to run?” Pete answered, “No; no more clinical trials, so to speak. I think we can turn it over to you now for field testing. Needless to say, you’ll want to use it with caution, not more than a few minutes at a time to start with, and not more than two or three times a day. Sheila, do you agree?” “Yes; if there are no ill effects as of now, I’d say go ahead. But do, of course, use it sparingly and cautiously. And keep us informed.” “Sounds like my hay fever pills,” Donald said. “If they make you drowsy, don’t operate heavy machinery. If symptoms persist, discontinue and see your physician.” “Or King of the Rocketmen. When he first got his flying suit, he was told he better try it kind of low and slow first time around,” Donny added. “I wouldn’t even try it on a bicycle built for two,” Don said. “But I’m warning you, no secret will be safe from now on.” “Well, why not a bicycle built for two, come to think of it?” Donny asked. “We could disguise it—the modem—as a Walkman.” “And disguise ourselves as D.O.A. No thanks.” “Then, if there are no further questions,” Pete said, “we can unhook the modem, give Donny his checkup now, and then see him, or both of you, tomorrow. Same time?” “One o’clock it is.” |
Ĉapitro 19: Unueco Estas Plurala Estis la unua horo je la sekvanta tago, merkredo la 20-a de aprilo. La du Donoj kaj la du kuracistoj rekunvenis ĉe la Biologio-Anekso. “Jen la nova plibonigita modemo,” Ŝila proklamis, svingante ĝin kiel trofeo. Don kapsignis al Petro. “Ĉu vi, aa, plenfaros la samajn antaŭzorgajn aferojn kiam vi kunkroĉas nin?” “Ho, ne krom se vi volas ke ni farus tion. Mi pensas ke ni havas la generalan ideon pri kiel ĝi igas, speciale nun ke Ŝila metis la intensecan ciferplaton sur ĝi. Ni komencos je la malplejalta valoro, kompreneble.” “Ĉu la ciferplato havas numerojn?” Ŝila respondis, “Ne; mi donis al ĝi kalibrigon de nul al kvin, sed per kontrolmarkoj, ne ciferoj. Mi pensas ke tio estas ĉiom kiom ni bezonas, tamen.” “Nu, ni faru krake—aa, mi intencas, ni devas ne kraki, sed ni provetu ĝin glite.” Ŝila pludiris, “Bone, ni aranĝos vin sur la sofo kiel antaŭe. Ni uzos la ‘AB’-butonon ĉi-okaze, tiel vi ambaŭ estos agordigitaj samtempe. Ni vidu: Don: ĉu vi funkciigas la intensilon komence. Ĝi estas ĉe nulo nun. Kiam vi ambaŭ estas pretaj, mi signos, kaj vi movu ĝin al unu.” “Kaj nulo signifas ke la potenco estas malŝalta?” “Ne, tio estos la plejmalalta punkto de ‘ŝalta’; sed kvin mem ne estas tiom da povo. Memoru, ĉiom kiom ni havas estas brakhorloĝ-baterion en ĉi tion. La ŝaltilo estas aparta butono.” Petro rigardis supren je lia agraf-tabulo kaj plumo. “Kiam vi akiras komfortan elsendan nivelon, tiam ni povas procedi laŭ nia eta kvar-parto-kvizo.” Tiel refoje, Don kaj Donido estis kunligitaj, orelo al orelo, kun la klavareto-plus-ciferplato inter ili sur la kafo-tablo. “Ho, tio aspektas tiom kiel kanala elektilo,” Donido diris; “Mi sentas kiel mi povus nur puŝi butonon kaj igi vin televid-evangelisto aŭ hemoroido-vendisto aŭ …” “Ha. Dankon. Petro estas la televid-produktisto ĉi tie.” Don gestis al Petro, kiu estis re-ĝustiganta la vidbend-kameron sur ĝia tripiedo. “Preta kiam vi estas,” Petro diris. “Preta kiam vi estas,” Ŝila ripetis. Don rigardis Donidon, kiu suprenigis sian polekson; do Don faris same. Ŝila anoncis, “Don devos teni siajn okulojn malfermajn por igi la ciferplaton; sed Donido, lasu viajn okulojn fermajn je nun. Kiam mi diras ‘ek unu’, turnu la platon tiom.” “Roĝer.” “Tut-preta?” “Roĝer.” / “Preta.” “Atentu. Pretu. Ek—unu.” Post atendema paŭzo venis du respondoj: “Nenio.” / “Nenio.” “Bone. Ni iros al la sekva klaketo je signo. Atentu. Pretu. Ek—du.” Refoje paŭzo. Tiam similaj respondoj: “Mmmm; nenio ĝis nun.” / “Jes, mi dirus nenio ĝis nun.” “Tial ni pluigas je signo. Atentu. Pretu. Ek—tri.” “Haltu ĝuste tie!” / “La stereofonio estas ŝalta.” Ŝila demandis abrupte, “Ĉu vi povas aŭdi min bone?” “Jes.” / “Jes.” Ĉi-okaze, Don sentis la prepucion sendube. Tiu estis la reveno de la ungo-haŭteto, li meditis, multigita miloble. Ŝila estis diranta, “Ni malŝaltu ĝin minute je signo. Atentu. Pretu. Ek—nulo. Ŝaltilo al malŝalta.” “Kiel ni fartas?” Petro demandis. “Neniuj problemoj,” Don diris, malkroĉante sian agrafon. “Mi pensas ke tri atingas ĝin,” Don E. aldonis. “Tio estas via mezpunkto, kaj tie estas kie la efiko ŝajnas iĝi perceptebla.” Ŝila demandis, “Kion, precize, vi signifis, ‘La stereofonio estas ŝalta’?” Donido kapsignis al Don, kiu respondis, “Nu, ĝuste tion; ia povuma zumo kiam oni ŝaltas—la radion aŭ la stereofonion.” Donido aldonis, “Aŭ ne tiom povuma zumo, sed, aa, vi scias, la sensaĵo de ŝalt-eco …” “‘Ŝalt-eco’ …?” Ŝeila demandis. “Nu, vi scias, kiam vi ludas sonbendon, kaj estas neniu muziko je tiam, nur la sensaĵo de tuta koncertejo.” “Mi pensas ke li signifas median blankan bruon,” Petro klarigis. “Pre-cize,” diris Donido. “Kaj, kiel ni diris al vi antaŭfoje,” Don aldonis, “ni ricevas ian stereoan aŭ kvarfonian perception. Almenaŭ ĝis Ŝila diris revenu al nulo.” “Kiu el vi diris ‘Haltu ĝuste tie, la stereofonio estas ŝalta’?” Ŝila demandis. “Mi.” / “Mi.” /”Mis.” / “Mis.” Ŝila turnis al Petro. “Ĉu ni revolvas la bendon kaj vidas kiun tiu estas?” “Ne, ni pluigu. Mi pensas ke ili estis ambaŭ parolantaj samtempe, aŭ alie unu estis igonta.” “Bone; sed ni devas esti zorgaj por alparoli unu aŭ la alian el ili aparte, kaj certigi ke nur unu el ili respondas po vice, por malebligi ion ajn da konfuzo pri kiu estas estro de kies korpo.” “Ĉu vi timas ke ni hazarde interŝanĝos animojn aŭ ion?” Don demandis. Ŝila okulbriletis. “Kiu diferencon tio farus?” Tiam ŝi pludiris, “Ne, kion mi intencis estis ke ni devas esti atentema pri ĉu ĉi tiu estas pasiva aŭskutilo, aŭ ĉu ĝi transdonas voladon ankaŭ.” Don & Don faris pseŭda-forklinigon kvazaŭ la modemo estis varmega terpomo. Petro mokis. “Mi tre multe dubas ke estas iu ajn ebleco de ĉi tiu ilo lasante unu el vi kapti la centran nervan sistemon de la alio. Malgraŭ mia plena respekto por Ŝila, ĉi tiu estas duopo da ladskatoloj je ŝnuro—alt-komplika, kompreneble. Sed tio estas nur ornama interkomunikilo por provi ĉu viaj identaj cerboj povas vidi aŭ aŭdi tandeme.” Ŝila rifutis. “Aŭ senti. Aŭ pensi. Aŭ paroli. Sed Petro pravas alie; mi ne intencis sugesti ke unu el vi povus fari la alion—ho, ekzemple, stariĝi kaj iri al la necesejo.” Donido interjekciis. “Sed, ekzemple, se Don ŝance pensus ‘glacia teo’, tio eble igas min stariĝi kaj iri al la fridujo.” Don pludiris, “Kaj, samafere, se vi, sed ne mi, ja bezonis uzi la necesejon, vi eble impulsas min por stariĝi kaj iri—almenaŭ ĝis mi malkroĉus la agrafon.” “Jes, tio estas preskaŭ kion mi intencis,” Ŝila diris. “Ĉu ni pluu, je ek tri?” “Ni faru tion.” “Ĉu vi alportis viajn sigelitajn mesaĝojn?” Petro demandis. “Ne sigelitaj. Mi nur ekmetis ĝin en mia ĉemiza poŝo ĉi tie.” “Mi ankaŭ.” Ŝila diris, “Donido, ni devus nomu vin A.Ĵ. refoje dum ni faras ĉi tion, por eviti iu ajn konfuzon kiam ni alparolas demandojn al unu aŭ la alia el vi.” Post momentoj, la duopo estis re-ligitaj. Ŝila reprenis sian konduktistan pozon, polmoj vertikalaj por paŭzo, poleksoj kaj montrofingroj ambaŭ formante cirklon. “Kion ni faros estas venigi vin malrapide ĝis tri kiam mi signas, tiam lasas vin ĝustiĝi je ĝi dum proksimume minuto. Se vi estas pretaj por procedi post tio, tiam ni pluas pri la demandoj de Petro. Ĉu bone?” “Taŭgas.” / “Taŭgas.” “Do jen. A.Ĵ., okuloj fermaj. Donaldo, atentu je la plato. Pretu. Ek—unu. Haltu. Pretu. Ek—du. Haltu. Pretu. Ek—tri. Haltu. Mi nun demandos Donaldon nur: se vi povas aŭdi min, respondu ‘jes’.” “Jes.” “Mi nun demandos A.Ĵ.-n nur: se vi povas aŭdi min, respondu ‘jes’.” “Jes.” “Mi nun demandos ambaŭ de vi por diru ‘jes’ samtempe: nun.” “Jes.” / “Jes.” “Donaldo nur: ĉu vi estas komforta—je via menso kaj perceptoj, tio estas?” “Jes, ĝis nun.” “A.Ĵ. nur: ĉu vi estas komforta, mense kaj percepte?” “Jes, ĝis nun.” “Donaldo, kiam mi parolas, kiom da voĉoj povas vi aŭdi?” “Unu, sed ĝi sonas iomete kordsonora, aŭ supertona, aŭ kiel io el sciencfikcia sonstreko, se vi scias kion mi intencas.” “Jes. A.Ĵ., ĉu vi samopinias?” “Jes.” “A.Ĵ., vi povas malfermi viajn okulojn se vi estas preta.” “Jes. Ho, nun tio estas la kapturno-faranta parto. Mi povus lasi ilin malfermajn se mi volus, sed tio estas iom tro malordiĝante, krom se ni sin ekzerci kutimiĝantaj je ĝi.” “Bone, tial A.Ĵ., fermu viajn okulojn refoje. Ĉu blindtuko estus pli komforta?” “Bone, se vi havas unu.” Ŝila prenis ĝin el tirkesto, dumtempe demandante, “Don, ĉu vi havis la saman kapturnecon pro la duobla vido kiam A.Ĵ. malfermis siajn okulojn?” “Ekzakte la sama.” Ŝila ĝustigis la blindtukon sur Donido. “Ĉu vi povas vidi ankoraŭ tra la okuloj de Donaldo?” “Jes, tio estas la spektra parto. Mi povas vidi la mallumecon de la blindtukon, kaj mi povas vidi la tutan ĉambron je la sama tempo. Tio estas iom kvazaŭ rigardante tra monokla mikroskopo. Vi tenas ambaŭ okulojn malfermajn, sed vi ignoras kion vi vidas per la ne-mikroskopo-okulo. Do miaj okuloj ignoras la blindtukon, kvankam ili scias ke ĝi estas tie.” “Ĉu iuj ajn aliaj efikoj menciindaj?” “Jes, nun ke vi demandas. Ankoraŭ unu fonto de kapturneco—aŭ disorienteco, ĉiaokaze—estas se Don movas lian kapon dum la mia estas senmova. Mia kampo de vido turnas, kvankam miaj propraj okuloj ne estas movintaj. Vi scias, tio estas kiel rigardante televidon, kaj vi deziras ke la kameristo movus—aŭ ne movus!—la kameron.” Don diris, “Bone, mi penos teni mian kapon senmovan.” “Ne gravas. Vi povas teni viajn—niajn—okulojn je la bela vizaĝo de Ŝila.” Ŝila streĉis sian nazon momente, tiam diris, “Jen, lasu min nur enĵeti etan ekstran trukon por tuja konfirmo. Mi levos iom da fingroj antaŭ la okuloj de Donaldo nur, kaj lasos A.Ĵ-n nombri ilin laŭte tra lian blindtukon. Tio konfirmos al Petro kaj mi ke la ligeco estas definitive funkcia.” “Jes, bona ideo,” Petro samopiniis. “Ĉu vi ne estas konvinkataj jam?” “Ho, efektive mi estas, sed tio estas nur por la kroniko.” Ŝila deklaris, “Mi estas preta por levi iom da fingroj antaŭ de Donaldo nun, dum A.Ĵ. nombras. Ĉu preta?” A.Ĵ. deklamis, “Kvin … sep … unu … dek … du … neniom … ses … tri …” “Tio estas sufiĉe bona por mi,” Ŝila diris. “Miriginda. Revice al vi, Petro.” “Donaldo, ĉu vi estas preta por la kvar-parta ekzerco?” “Jes” “A.Ĵ., ĉu vi?” “Jes.” Kun sia ĉiam-tie agraf-tabulo, Petro komencis la pridemandado. “Donaldo. Ĉu A.Ĵ. legis ion sen dirante al vi kion antaŭnokte?” “Jes.” “Kio estis ĝi?” “Mm. Aa. Ĝi estis, mm—iu Gruk!” (*1) “A.Ĵ.: ĉu tio estas prava?” “Jes! Li trafis!” “Donaldo: kio estis la Gruk?” “Aa, lasu min—ĝi estis—mm, mm, ho! Jes! Jes! Ĝi nomiĝas ‘La Mi Super la Mi’.” “A.Ĵ.: ĉu tio estas prava?” “Jes. Mi parkerigis ĝin antaŭnokte, do vidu se Don povas doni al ni deklamadon.” “Vi havas veton. Jen ĉi tiel: Cedo estas ne malfort'. Nek retreto estas mort'. Memojn supreniros ni. En amatojn vivos vi.” “A.Ĵ.: ĉu tio estas ankoraŭ prava?” “Vorto post vorto.” “Nun do, A.Ĵ.: ĉu Donaldo legis ion sendirante al vi antaŭnokte?” “Jes.” “Kio estis ĝi?” “Baĉjo—mi intencis, R. Buckminster Fuller. Synergetics.” “Donaldo: ĉu tio estas prava?” “Sendube ja.” “A.Ĵ.: kiu citaĵo?” “Ha. Mi—mi intencas li—estis serĉanta por unu de la aforismoj de Baĉjo …” “Nome?” “‘Unueco estas plurala, kaj je minimumo du.’” “Ĉu estis tio?” “Ne, Don trovis alion anstataŭe: mm, kiel ĝi diras? Mm, paĝo 83, aa, ‘Laŭ ĉiu de ni, Universo devas esti ĉiom kiu ne estas mi, plus mi.’” “Vi uloj estas sambirdspecoj, ja evidente,” Ŝila mokis. “Petro, ni renkontis la Mi-Generacion, kaj ili sidas ĝuste antaŭ ni.” “Ho, pereigu la penson,” Don kontraŭis. “Ni devenas el la sesdekaj-jaroj, ne la okdekaj. Ŝajnas ke ni nur hazarde trafis tiun temon ĉar …” “Ne, mi nur blagas; ne maltrankviliĝu pri tio. Petro, kio sekvas?” “Io kion vi devis fari. Donaldo, ĉu A.Ĵ. intence faris ion bagatelan hieraŭ sen via kono ĝis nun?” “Jes.” “Kio estis tio?” “Mi—li blovis leontodon.” “A.Ĵ., ĉu tio pravas?” “Ja. Forblovis ĝin.” “A.Ĵ., ĉu Donaldo intence faris ion bagatelan hieraŭ sen via kono ĝis nun?” “Jes.” “Kio?” “Ho. Li—li gratis parfuman reklamon en la lasta numero de Urba Virino. (El kie venis tio?)” “Donaldo, ĉu tio pravas?” “Jese. Fakte, mi pensis pri igante la leontodon, sed tiam mi pensis, nu, eble Donido farus samaĵon. Kaj tiel okazis ke mi prenis la poŝtaĵon unue, kaj jen estis tiu ruba-poŝtaĵa Urba Virino, do mi flankmetis ĝin, kaj mi povis flari la parfuman reklamon antaŭ li.” “Nia sekva demando estas pri io kion vi manĝis. Donaldo, kion A.Ĵ. manĝis sen dirante al vi?” “Tiu estis—ĝi estis—ha! La orelojn de ŝokolada kuniklo. Kiam vi prenis tiun? Atendu, ne respondu; nur memoru. Jes, mi vidas; ili estis duon-prezaj ĉe la butiko, kaj vi prenis unu por mi ankaŭ. Ho, bone, dankon. Sed kion vi ne konas, Ŝila kaj Petro, estas ke Donido supozeble devas bongardi siajn dentojn, kaj ne manĝi rubo-nutraĵon.” “A.Ĵ., ĉu mi supozu ke Donaldo pravas?” “Nu, pri la kuniklo-oreloj, jes. Mi havas neniun komenton pri liaj aliaj rimarkoj.” “Kaj A.Ĵ., kion Donaldo manĝis sen via kono?” “Ni vidu—mi—li serĉis por io kion ni ne kutime manĝus, por certigi ke mi ne ŝance memoras ĉiutagan manĝeton. Do li—faris pecon de cinama toasto.” “Donaldo, ĉu?” “Jes.” “A.Ĵ., ĉu vi pensis pri cinama toasto je via vico?” “Ne, ĉar mi jam havis la kuniklojn. Ni preskaŭ interkovris je la leontodo, sed ne pri la aliaj aferoj ĝis nun.” “Bone, nun ni kontrolu vian skribitan mesaĝon. Ili ne estas sigelitaj, sed mi ne penos pruvi ke vi ne kunlaboris, ĉar vi du estas la nuraj kiuj uzos ĉi tiun ilon ĉiuokaze.” “Nu, ni ambaŭ povus ekskribi ion aparte ĉi-minuton, kaj mandoni ĝin al vi, kaj Don kaj mi penus legi la memoron de unu la alia.” “Ne, ne; ne gravas. Mi volis provi memoron iomete plu malproksima en tempo. Nur mandonu al mi la noton en via poŝo—A.Ĵ., tio estas. Tiam, Don, diru al mi kion ĝi havas.” “Ho jes, ho jes. Beatles. [Bitlz.] ‘Mi Estas la Rosmaro’. Li notis la unuan linion—” (kiun Don kantis:) “‘Li mi estas, li vi estas, mi vi estas, ni ĉiuj kunestas.’” “Tiu agordas,” diris Petro. “Nun mi prenos vian noton, Donaldo; kaj A.Ĵ., vi diru al mi kion estas sur ĝi.” “Kiel mi konjektus. Don serĉis la Rosmaron ankaŭ, kaj li pensis ke ĝi estis sur Sgt. Pepper’s [Serĝento Peper], sed ĝi ne estis, do li prenis linion de alia kanto anstataŭ ĉar ĝi estis sur la albuma kovrilo de Sgt. Pepper’s. Ni vidu, kiel ĝi nomiĝas? Mm … ‘En Vi Kaj Sen Vi’. Mi ne eĉ povas memori la melodion de tiu. Sed ĉi tiuj estas la lirikoj sur la noto: Kiam preter vi mem, vidis vi— tiam vi trankvilon trovos jen— Tiam vidos vi ke estas unu ni, kaj fluas vivo plu en vi kaj sen vi. “George Harrison,” venis la aldono de Ŝila. Petro opiniis, “Mi dirus ke ĉi tiu eta ekzerco rakontas tiom pri via komplementeco kiom pri la efikeco de la modemo.” “Vi ne estas surprizita, ĉu?” “Nur tiom kiom vi ne duplikatis pri almenaŭ unu de la provoj.” Donaldo diris, “Nu, ni ja preskaŭ trafis je la Rosmaro kaj la leontodo. Sed fakte, mi laŭnature ĉiam penas fari tion kion ne faras aliaj. Supozante ke Donido havas la saman emon, tial ni ambaŭ aparte klopodas iom ke niajn provo-rezultojn malsamiĝi iomete.” Don E. konsentis. “Vi trafdiris. Kaj Petro ankaŭ— ‘komplementeco’ estas la vorto, anstataŭ ‘kopiaĵo’. Mi supozas ke tio estas kiel niaj vivo-stiloj daŭros evolui. Evidente estus malŝparo da tempo, kaj ankaŭ nepraktikebla, por peni voji laŭ identaj, aŭ eĉ interŝanĝeblaj, vivoj.” “Sed samtempe,” Don aldonis, “ĉi tiu modemo iros longe pro faciligo, aa, kion mi nomu ĝin, aa, la ‘federacia’ aspekto de nia duopa-korpo, unuopa-personeco-ekzisto.” Ŝila demandis, “Kiel estis, tamen, ke A.Ĵ. prenis la Rosmaron sen kontrolante Sgt. Pepper?” “Ha, bona demando. Mi estus faronta tion, sed mi hazarde estis en librobutiko hieraŭ, do mi notis ĝin el kantlibro de la Beatles. Alie mi ja estus farinta same kiel Don tiufoje.” “Do; vi iris en li sen li,” Ŝila respondis. “Trafite,” Don entuziasmis. “Mi estas volonta deklari ĉi tiun ilon senrezervan sujkceson. Ĉu vi havas iujn ajn pluajn ekzercojn kiujn vi volis provi?” Petro respondis, “Ne; neniuj pluaj klinikaj provoj, tiel diri. Mi pensas ke ni povas transdoni ĝin al vi nun por kampprovado. Senbezone diri, vi volu uzi ĝin singarde, ne plu ol po kelkaj minutoj la vico je komenco, kaj ne plu ol po du aŭ tri fojoj la tago. Ŝila, ĉu vi konsentas?” “Jes; se estas ne malsanaj efikoj ĝis nun, mi dirus antaŭiru. Sed ja, kompreneble, uzu ĝin ŝparema kaj singarde. Kaj tenu nin informitajn.” “Ŝajnas kiel miaj somerkataraj piloj,” Donido diris. “Se ili igas vin dormeman, ne funkciigu pezan maŝinaron. Se simptomoj daŭras, ĉesigu kaj vidu vian kuraciston.” “Aŭ King of the Rocketmen. (*2) Kiam li unuavice ricevis lian flugiga-jakon, li estis avertita ke li devus provi ĝin iom malalta kaj malrapide unuavice ĉirkaŭen,” Donido aldonis. “Mi ne eĉ provus ĝin sur biciklo-farita-por-du,” Don diris. “Sed mi avertas vin, neniu sekreto estos sekura ekde nun pluen.” “Nu, kial ne biciklo-farita-por-du, parolante pri tio?” Donido demandis. “Ni povus maskovesti ĝin—la modemon—kiel marŝ-radio.” “Kaj maskovesti nin mem kiel jam-mortaj-je-atingo. Ne dankon.” “Tiuokaze, se estas neniuj pluaj demandoj,” Petro diris, “ni povas malkroĉi la modemon, fari la ekzamenon de Donido nun, kaj poste vidi lin, aŭ ambaŭ de vi, morgaŭ. Ĉu samtempe?” “Je la unua estos.” (*1) Grooks: spritaj strofoj de la dano Kumbel. (Piet Hein). Reiru (*2) [Reĝo de la Raketuloj],1949 epizodkino, kies heroo havis flugiga-jakon, kun du rakettuboj sur la dorso. Reiru |