| The Me Clone (English) |
La Mi-Klono (Esperanto: Unikodo UTF-8) |
Chapter 20: Yksi, Kaksi, Kolme Donny arrived home late in the afternoon; Don was already there. “Guess what I was doing this afternoon,” Don E. said. “I don’t know. Did they give you the modem? If so, we can hook up, and see if I can get it direct from your memory.” “Yes, they did; but why bother with all that? It’s no big deal; I was just checking out some auto showrooms to see what the possibilities are. Volvo; VW; …” He pulled some catalogs out of his briefcase. “Donald E., you’ve got to be kidding!” “No, not really. It’s not like I’m going to buy one tomorrow. I haven’t even got the driver’s license yet. But now that I can read a sign from a reasonable distance, we can finally start to think about getting this show on the road.” “Donny, we don’t need a car; we can’t afford a car.” “Doesn’t have to be a new one; I was also looking at some vans on the used car lots.” “We couldn’t even manage the upkeep on an used car.” “What do you mean? We’re not hurting for money that much. Just because we have another apartment, and just because we’re not on tenure track …” “Which are two good reasons right there. And not only that, I don’t have to tell you, Rocky River has a rocky financial outlook, and we’re being lucky to get renewed as it is. And you want to blow our nest egg on a car?” “Oh, come on, who’s talking about nest egg? A car, or maybe a van or a pickup truck, is just an option that we may need to consider even if the Rock gives us a pink slip. We—you’ve always had this pipe dream about getting a summer cottage to do some writing. At some point, we might have to do it.” “Eh?” “Yes, if it turns out that it’s too difficult to carry on as clones in a big town like this, we might be able to do better in some rural hideaway. Or, by the same token, if the Rock decides the History Department is overstaffed, we’ll have our alternate-life-style all ready to go.” “O.K., that much I agree with; after all, that’s what I’ve had in the back of my mind, long before you and the McNaughton caper came along. And that’s all the more reason to husband our resources, to buy ourselves a safe-house in the country somewhere. A car would eat up our tiny pile of capital before you could say ‘new transmission’.” “But Donald, just how were you planning to get out merely to look at some back-road pied-a-terre? That’s not something you do on a bike, and I know you’re not considering a mule or a horse and buggy.” “So that remains to be seen. A car is still not necessarily a prerequisite, and in any case, we don’t have to go chasing down real estate ads starting tomorrow. We should be thinking about our Finland research project. That’s the priority.” “Granted. But I’m surprised. I thought you’d be delighted now that one of us could drive us around to check out some country property. I’m not saying we have to do it this minute, but we should be keeping the option open.” “And then one day you’ll show up with a Jeep or a VW camper, and say it just followed you home.” “So? But presumably, we make these decisions together, don’t we?” “Yes; presumably; indeed. But here you’ve gone out looking for cars already, without telling me beforehand.” “Donald, for goodness’ sake; we’re not going around in lockstep together. The whole advantage of our double-bodied existence is that we can speed up the things we were going to be doing anyway, and spread our wings for ventures we might have deferred, or saved for another lifetime. We can’t be phoning each other every half hour to see which one of us ought to pick up a dozen oranges on the way home.” “A car is not a dozen oranges. Nowadays, a car is more like a dozen grand.” “Maybe that’s why you aren’t married. It would ruin your one-man show.” “As you know perfectly well, Donald E., with Angela it was just the reverse. It was her way or the doorway.” “Yes, I seem to recall she might have been the bossy type, at best. No doubt about it.” “Now, as for us, if we can get a wireless arrangement on the modem, we might just be able to stay a lot more closely in touch than anyone could imagine.” Don E. wrinkled his face in thoughtful dissent. “Mmmm. I don’t think that really follows. Just because we’re the same person doesn’t mean we want to be inside each other’s head most of the time, or even very much of the time. Now, of course the modem is an extraordinary device,” (he removed it from the briefcase) “but it’s not analogous to a hearing aid that you’d have with you all the time. It’s a once-in-awhile novelty for special situations.” The taken-aback look on Don’s face seemed to imply that Donny was being a spoilsport by downgrading the modem. So Donny continued: “Yes. Suppose you had the kind of continuous linkage you’re talking about. Now suppose that I’m giving a lecture in class, and you’ve just started to take a shower. Or some other bodily function. You see? Most of the time, we won’t want to know what the other guy is doing. Or thinking. But when it comes to the special occasions: then we can sit down and compare notes, head to head, hopefully by the brainload.” Don still had an ‘is-that-all?’ look on his face. So again Donny clarified: “Well, think about it, Don. Just take something so ordinary as a sneeze. Say one of us in one place feels a sneeze coming on; the other of us in another place is in a heavy conversation with somebody, and also feels all the symptoms of an incipient sneeze—but he can’t follow through because it’s not his. Meanwhile, he feels the other guy explode. Any way you look at it, it’s an intolerable distraction, and as completely untenable as being on an open phone line 24 hours a day, only worse. It would make Big Brother look like a shrinking violet by comparison. So you don’t think, therefore, that I’d be carrying a modem around on my belt like a transceiver, and I get a sudden impulse to check out some used VW campers, and I say, ‘Paging Donald North; come in Donald North; I’m about to look at vans; do you concur? Over.’ And maybe just then you happen to be taking 40 winks. Or you’re in the middle of a class lecture again. In other words, the modem has a lot of possibilities, but let’s not trivialize it or overdo it.” Don gave a resigned shrug. “O.K. Do you want to give the modem a try now, without the benefit of Pete and Sheila kibitzing?” “Oh, why don’t we wait till we have something substantive to transfer, like when we grade the next pile of book reports.” “I think we could give it a mini-test later this evening. What say you take a half-hour crack at learning some Finnish, then see how much of it can be instantly downloaded into me.” “Or vice versa …” Donny muttered. “Oh, come on; we can take turns.” “O.K., O.K., I’ll have a go at it after dinner.” In due course, Donny had shut himself in the bedroom to pore over a Finnish-self-taught book for awhile. Don stayed in the living room to put himself in the mood by examining their new supply of Finland tourism materials, and the fine print on the application to the Nordic Research Fund. Exactly half an hour later, Donny reappeared, bringing the modem and the Finnish book. “I think we’re kind of jumping the gun on this,” he demurred. “We haven’t really stopped to consider how our new duality might affect your—our—previous plan to proceed with this Finland research effort in its original form. First of all, are we both intending to go, or just one of us, and if so, who?” “Oh, we don’t have to decide that now. The project is still eighteen months down the road. The thing is now to get a little Finnish under our belt. If we can speed up the process, and show a little fluency, it will improve our chances with the Nordic Research Fund. And even if the modem itself doesn’t help that much, at least you and I can practice together.” Donny still looked dubious, but he made sure the curtains were shut, then deployed the modem in the middle of their long-table desk. They seated themselves cheek by jowl, attached the ear clips, and dialed to the third tick. “I’m not going to say anything aloud,” Don E. thought-sent into Don’s ‘ear’. “We’ll try this by artificial ESP. Let’s see if you can count aloud to ten in Finnish.” “Good idea,” Don espered back. “Here goes:” (then recited), “Yksi, kaksi, kolme, neljä, viisi, kuusi, seitsemän, kahdeksan, yhdeksän, kymmenen.” “Right on; you got it. Now the next thing is to disconnect, and see if you can do it again, but this time without my practice-memory on line to guide you.” “Will do,” said Don as they removed their ear clips. “Um, let’s see now, ah, ah: yksi … kaksi … um, um, let’s see … uh, viisi … seit—uh, uh, seitsemän … um … um … koo … ku … ah, uh … kymmenen.” “Yeah. Well. Sort of. You got about half of it there. Seems kind of inconclusive to me.” “More than half. I’d say that worked pretty darn well. I couldn’t have repeated six or seven Finnish numbers a few seconds after hearing ‘em the first time, unless I transplanted all the drill you were doing a few minutes ago.” “I’m not so sure about that. Do the count again, yourself.” “Uh oh. Um. Hmmm. Yksi … kaksi … kolme … uh … uh …” “So the modem is not a panacea. We’ll still have to learn language the hard way.” “Donny, you’ve hardly given it a half-a-minute’s chance. That’s awfully short shrift. If we’re going to be using the modem at all, we should be testing out different combinations of frequency and duration, and passive versus active thought patterns, and sleep-learning, and …” “Oh, yeah, all in good time. I’m just not sure in the first place that using it to learn Finnish is the best way to, um, give it sea trials, or the best way to do our time-sharing.” “Well, it seems to me to be the most obvious priority on our agenda. If we could cut down the time it would take us to learn Finnish by as much as a third, if not a half, that would be a blessing. After all, I’ve been dreading the time and effort it will take to pick up a new language from scratch.” “Yes, I certainly agree with you about quailing at the prospect of having to start afresh on another language.” “But you seem to be missing the point that now we have the opportunity to do it on the double.” Donny looked indifferent. “Oh, we’ll work something out.” Don detected a distinct note of waffling there. Meanwhile, Donny had changed the subject. “Speaking of Finland,” he continued, “I’ve been wanting to bring up the notion of my substituting for you in one of our classes, and it so happens we have the Winter War lecture on tap for tomorrow. How would it be if I impersonated you tomorrow, and gave the lecture?” Don knew it was bound to happen any day now: and here it was. Donny wanted to actually replace him, live in person. Normally, Don might be pleased to have someone pick up one of his professorial chores. But it so happened in this case (as Donny of course knew) that his “Power Politics of the Winter War” lecture was one of his own favorites. Oh well; technically it was Donny’s turn. After all, Don himself had given the lecture last year. And the year before. “Ha. That’s the one you would start with, eh?” “Well: wouldn’t you?” “O.K.,” Don conceded reluctantly. “Let’s see how it goes. Wish I could sneak in and hear it.” “Aw, take the day off. Study some Finnish.” “No; as a matter of fact, this will give me more time to get ready for the Cincinnatus Seminar. Starts the day after tomorrow, you know. Come to think of it, I suppose I’m the one who should be going to that? You’ll need to be here in town for your physicals, right?” “Oh, yes, now that you mention it. Too bad; I’d like to go there myself.” The Cincinnatus Seminar on Military Diplomacy was an annual weekend event at a remote lodge, co-sponsored by several universities in the area. This year’s theme was simply “Panmunjom”. Don wasn’t presenting a paper, but he wanted to brush up on some Korean War books and documents. “Oh, I don’t think you’ll be missing anything. Probably the food will be better than the food for thought.” ‘I guess you’re right. Now here’s a case where if I’d showed up earlier, you wouldn’t have had to turn down the invitation to do a paper.” “So; maybe next year. I’ll volunteer you for one.” “No; no; no; check with me first; we don’t even know what next year’s theme is.” “There! Now you see why we need to stay in closer consultation!” “Even so, we’d never be able to let the modem out of this house. It may look like a channel selector, but it’s one of many chances we can never afford to take: ‘Hey, Dr. North, whazzat funny clip on your ear for?’” “I know; I know. Now, as for tomorrow, better not forget to wear my glasses. And you better give me a few minutes on the modem afterward, so I can soak up anything that might have come up in class discussion or afterward.” “Sure. And I’ll cover your noon office hour as well.” “What about your doctor appointment tomorrow?” “One o’clock as usual. I’ll just have to leave for it a few minutes early.” “O.K., I guess I’ll see you sometime later in the afternoon. Don’t do anything in class I wouldn’t do!” “Look who’s talking.” For one thing, Don thought, let’s hope Donny doesn’t pick his nose, as he was just now. Don, himself, didn’t do that in public—did he? |
Ĉapitro 20: Yksi, Kaksi, Kolme Donido revenis hejmen malfrue je la posttagmezo; Don estis jam tie. “Konjektu kion mi faris ĉi-posttagmezo,” Don E. diris. “Mi ne scias. Ĉu ili donis al vi la modemon? Se tiel, ni povas kunkroĉi, kaj vidi se ni povas preni ĝin rekte el via memoro.” “Jes, ili faris tion; sed kial sinĝeni pri ĉio da tio? Ne estas grava afero; mi nur kontrolis iom da aŭto-vendejoj por vidi kiajn estas la eblecoj. Volvo; VW; …” Li eltiris iom da katalogoj el sia teko. “Donaldo E, vi nepre blagas!” “Ne, ne reale. Ne estas ke mi aĉetus iun morgaŭ. Mi ne eĉ akiris la ŝofor-permisilon. Sed nun ke mi povas legi signon el sufiĉa distanco, ni povas finfine komenci pripensadon de survojigante nin.” “Donido, ni ne bezonas aŭton; ni ne havas la monon por aŭto.” “Ne devas esti nova; mi ankaŭ rigardis iom da kamionetoj ĉe la brokant-vendejoj.” “Ni ne povas eĉ toleri la prizorgado-koston de brokantaŭto.” “Kion vi signifas? Ne tiom mankas al ni mono. Nur ĉar ni havas alian apartamenton, kaj nur ĉar ni ne havas dungtenadon …” “Jen tiuj du bonaj kialoj ĝuste tiel. Kaj plu ol tio, mi ne devas diri al vi, ke Roka Rivero havas rokeman financan vojon, kaj ni estis bonŝancaj ke oni renovigis niajn kontraktojn ĉiaokaze. Kaj vi volas forĵeti nian ŝparaĵon pro aŭto?” “Ho, bonvolu, kiu parolas pri ŝparaĵo? Iu aŭto, aŭ eble kamioneto aŭ bienista-camiono, estas nur elektebleco kiun ni eble bezonus konsideri eĉ se la Roko maldungigus nin. Ni—vi ĉiam havis tiun reveton pri akirante someran dometon por fari iom da verkado. Je iam, ni devas fari tion.” “Ĉu?” “Jes, se okazus ke estus tro malfacila por daŭri kiel klonoj en granda urbo kiel ĉi tiu, ni eble farus plibone ĉe ia kampara kaŝejo. Aŭ, samafere, se la Roko decidus ke la Departamento de Historio estas trostabigita, ni havus nian alterna-vivo-stilon tutpretan por komenci.” “Bone, ĝis tiom mi konsentas; malgraŭ ĉio, tio estas kion mi havis en la malantaŭo de mia menso, longe antaŭ vi kaj la Meknaŭtana kapriolo alvenis. Kaj tio estas eĉ pli da kialo por ŝpari niajn monrimedojn, por aĉeti sekura-domon ie ĉe la kampo. Aŭto formanĝus nian etan amaseton da kapitalo antaŭ vi povus diri ‘novan transmision’.” “Sed Donaldo, ĝuste kiel vi planis por eliri nur por rigardi ian for-vojan kamp-dometon? Tio ne estas io kion vi faras per biciklo, kaj mi scias ke vi ne konsideras mulon aŭ ĉevalon kaj kabrioleton.” “Do tio restas por solvi. Aŭto ankoraŭ ne necese estas nepraĵo, kaj ĉiaokaze, ni ne devas ĉasi bienajn reklamojn komencante morgaŭ. Ni devas pripensi nian Finnlandan esploradan projekton. Tio estas la antaŭeco.” “Konsentite. Sed mi estas surprizita. Mi pensis ke vi estus kontentega nun ke unu el ni povus veturigi nin ĉirkaŭen por kontroli iom da bienetoj. Mi ne diras ke ni devas fari tion ĉi-minute, sed ni devas teni malferman la eblecon.” “Kaj iutage vi aperos kun Jeep aŭ VW kampaŭto, kaj diros ke ĝi nur sekvigis vin hejmen.” “Do? Sed supozeble, ni faras ĉi tiajn decidojn kune, ĉu ne?” “Jes; supozeble; ja. Sed jen vi eliris serĉante aŭtojn jam, sen dirante al mi antaŭe.” “Diable, Donaldo; ni ne ĉirkaŭiras kune ŝlospaŝe. La tuta avantaĝo de nia duobla-korpa ekzisto estas ke ni povas rapidigi la aferojn kiujn ni faros ĉiaokaze, kaj etendigi niajn flugilojn por klopodoj kiujn ni alie prokrastus, aŭ tenus por aldona vivdaŭro. Ni ne povas telefonadi unu la alian ĉiu duonhore por decidi kiun de ni devas preni duk du oranĝojn survoje hejmen.” “Aŭto ne estas dek du oranĝojn. Nuntage, aŭto estas pli kiel dek du mil dolaroj.” “Eble tio estas kial vi ne edziĝis. Fuŝus vian unu-viran paradon.” “Kiel vi scias perfekte bona, Donaldo E., pri Anĝela tio estis ĝuste la mala. Estis ŝia vojo aŭ la pordo-fojo.” “Jes, mi ŝajnas memori ke ŝi eble estis la estraĉa tipo, ĉielokaze. Sendube.” “Nun, koncerne ni, se ni povas preni sendratan aranĝon tra la modemo, ni eble ja povus daŭri kontaktiĝitaj pli proksime ol iu ajn povus imagi.” Don E. faltis sian vizaĝon pro pensema malkonsento. “Mmmm. Mi ne pensas ke tio sekvas. Nur ĉar ni estas la sama persono ne signifas ke ni volas esti interne je la kapo de unu la alia plejtempe, aŭ eĉ tiomtempe. Nu, kompreneble la modemo estas eksterordinara ilo,” (li elprenis ĝin el la teko) “sed ĝi ne estas analoga al aŭdaparato kiun vi portus ĉiutage. Ĝi estas iama novumo por specialaj situacioj.” La konsternita aspekto sur la vizaĝo de Don ŝajnis sugesti ke Donido estus ĝojestingulo per degradante la modemon. Do Donido pludiris: “Jes. Supozu ke vi havus la specon de daŭra ligeco pri kiu vi parolas. Nun supozu ke mi estas preleganta en klaso, kaj vi ĵus komencis duŝpluvon. Aŭ ian alian korpan funkcion. Ĉu komprenas? Plejtempe, ni ne volos koni kion faras la alia ulo. Aŭ pensas. Sed kiam aperos la specialaj okazoj: tiam ni povas sidiĝi kaj kompari notojn, kapo al kapo, espere po la plenacerbo.” Don ankoraŭ havis ian ‘ĉu-tio-estas-ĉio?’ aspekto sur sia vizaĝo. Do refoje Donido klarigis: “Nu, pripensu tion, Don. Nur konsideru ion tiom ordinara kiel terno. Diru ke unu el ni en iu loko sentas ternon alvenantan; la alio el ni en alia loko estas en grava konversacio kun iu, kaj ankaŭ sentas ĉiujn da simptomoj de komenciĝanta terno—sed li ne povas plusekvi ĉar ĝi ne estas sia. Dumtempe, li sentas la aliulo eksplodi. Kiel ajn vi rigardas tion, estus netolerebla distro, kaj tiel tute neebla kiel havante malferman telefonon po 24 horoj en tago, sed pli malbona. Granda Frato ŝajnus kiel timida maltrudulo kompare. Do vi ne pensas, tial, ke mi portus modemon sur mia zono kiel dissendilo-ricevilo, kaj mi havus subitan impulson por kontroli iom da brokantaj VW kampaŭtoj, kaj mi dirus ‘Vokante Donaldon Nordon, respondu Donaldo Nordo, mi ĵuse kontrolos kamionetojn, ĉu vi konsentas? Via-vic’.’ Kaj eble ĝuste tiam vi ŝance dormetas. Aŭ vi estas en mezo de klasa prelego refoje. Alivorte, la modemo havas multojn da eblecoj, sed ni ne bagateligu ĝin aŭ troigu ĝin.” Don faris rezignacian ŝultrotiron. “Bone. Ĉu vi volas igi provon al la modemo nun, sen la ĝena benefico de Petro kaj Ŝila?” “Ho, ĉu ni atendu ĝis ni havas ion gravan por transdoni, tiel kiam ni gradigas la proksiman amason de libro-raportoj.” “Mi pensas ke ni povus igi etan-provon pliposte ĉi-vespero. Ĉu vi faru duon-horan klopodeton de lernante iom da Finnan, tiam vidu kiom da tio povus esti tuj elverŝita en min?” “Aŭ renverse …” Donido grumblis. “Ho, igu; ni povas laŭvici.” “Bonaĉe, bonaĉe, mi atakos je tio post vespermanĝo.” Laŭtempe, Donido estis sola en la litĉambro por absorbiĝi en Finna-mem-instruita-libro iome. Don restis en la sidĉambro por igi sin spiritstate per ekzaminante ilian novan provizon da Finnlandaj turistaj legaĵoj, kaj la detalojn sur la petoblankaĵo de la Norda Esplorado-Fonduso. Akurate post duona horo, Donido reaperis, alportante la modemon kaj la Finnan libron. “Mi pensas ke ni tro impetas pri ĉi tio,” li kontraŭis. “Ni ne vere haltis por konsideri kiel nia nova duopeco eble efikus vian—nian—antaŭan planon por procedi je ĉi tiu Finnlanda esplorada klopodo laŭ ĝia originala formo. Unuavice, ĉu ni ambaŭ intencas iri, aŭ nur unu el ni, kaj se tiel, kiu?” “Ho, ni ne devas decidi tian nun. La projekto estas ankoraŭ dek ok monatoj for. La bezono nun estas por akiri iometon da Finna en nia kapo. Se ni povas rapidigi la procedon, kaj montri iometon da flueco, tio plibonigos niajn ŝancojn je la Norda Esplorado-Fonduso. Kaj eĉ se la modemo mem ne helpus nin tiom, almenaŭ vi kaj mi povas sin ekzerci kune.” Donido ankoraŭ aspektis dubema, sed li certigis ke la kurtenoj estis fermitaj, tiam sternis la modemon sur la mezo le ilia longa skribtablo. Ili sidiĝis flanko ĉe flanko, kroĉis la orelo-agrafojn, kaj ciferplatigis al la tria marko. “Mi ne diros ion ajn laŭte,” Don E. pensis-sendis en la “orelon” de Don. “Ni provos ĉi tiun per artefarita ESP. Ni vidu se vi povas nombri laŭte ĝis dek laŭ Finna.” “Bona ideo,” Don esp-igis reciproke. “Jen:” (tiam deklamis), “Yksi, kaksi, kolme, neljä, viisi, kuusi, seitsemän, kahdeksan, yhdeksän, kymmenen.” [Iksi, kaksi, kolme, nelja, visi, kusi, sej´tsimen, ka´deksen, i´deksen, ku´menen.] “Trafite; vi atingis ĝin. Nun la sekva afero estas por malkroĉi, kaj vidi se vi povas fari tiun ankaŭ, sed ĉi-vico sen mia sin-ekzerca-memoro dratigita al vi.” “Ni faru,” diris Don dum illi forigis iliajn orelo-agrafojn. “Mm, ni vidu nun, aa, aa: iksi … kaksi … kolme … mm, mm, ni vidu … aa, visi … sejt—a, aa, sejtsimen … mm … mm … ku … aa, aa … kuminen.” “Jes. Nu. Iom. Vi akiris proksimume duonon da tio tiel. Ŝajnas iomete nekonkludiga laŭ mi.” “Pli ol duono. Mi dirus ke tiu funkciis sufiĉe-diable bone. Mi ne povus ripeti ses aŭ sep Finnajn numeralojn je nur kelkaj sekundaj post aŭdante ilin unuavice, krom se mi transplantis ĉiom da la dresado kiun vi faris antaŭ kelkaj minutoj.” “Mi ne estas tiom certa pri tio. Faru la nombradon refoje, per vi mem.” “Ho ve. Mm. Hmmm. Iksi … kaksi … kolme … aa … aa …” “Do la modemo ne estas panaceo. Ni ankoraŭ devos lerni lingvon per la malfacila maniero.” “Donido, vi apenaŭ donis al ĝi ŝancon de duon-minuto. Tio estas aĉe malsufiĉa provo. Se ni estas uzonta la modemon iel ajn, ni devas provi variajn kombinojn da ofteco kaj daŭro, kaj pasivaj kontraŭ aktivaj penso-formacioj, kaj dormo-lernado, kaj …” “Ho jes, ĉio en bona horo. Mi nur ne estas certa unuavice ke uzante ĝin por lerni Finnan estas la plejbona maniero por, mm, igi ties maro-provojn, aŭ la plejbona maniero por igi nian tempo-porciadon.” “Nu, laŭ mi tiu ŝajnas esti la plej evidenta antaŭeco sur nia tagordo. Se ni povus redukti la tempon kiun ni devus elspezi por lerni Finnan po eĉ triona, se ne duona, tio estus beno. Ĉion konsiderinte, mi timas la tempon kaj klopodon oni bezonus por akiri novan lingvon dekomence.” “Jes, mi certe akordas kun vi pri tremante je la devo de komencante aldonan lingvon.” “Sed vi ŝajnas maltrafi la punkton ke nun ni havas la okazon por fari tion duoble-rapide.” Donido aspektis indiferenta. “Ho, ni ellaboros ion.” Don detektis klaran noton de sendecidecon tie. Dumtempe, Donido ŝangis la subjekton. “Parolante pri Finnlando,” li pludiris, “mi volis starigi la proponon ke mi anstataŭigu vin en unu de niaj klasoj, kaj tiel okazas ke ni havas la Vintra-Milito-prelegon je plano por morgaŭ. Ĉu oportunas se mi personigus vin morgaŭ, kaj farus la lekcion?” Don sciis ke tio nepre okazus je iu ajn tago baldaŭ; kaj jen tio estas. Donido volis fakte delokigi lin, vive persone. Normale, Don eble kontentigus por havi iun preni unu de liaj profesiaj taskoj. Sed tiel okazis ĉifoje (kiel Donido kompreneble sciis) ke sia “Povopolitiko de la Vintra Milito” lekcio estis unu de siaj propraj favorataj. Ho nu; iel estis la vico de Donido. Ĉiaokaze, Don mem prezentis la lekcion antaŭ jaro. Kaj la jaro antaŭ tiu. “Ha. Tiu estas kiun vi ja uzus komence, ĉu?” “Nu: ĉu ne igus vi?” “Bone,” Don cedis malinkline. “Ni vidu kiel tio provas. Mi bedaŭras ke mi ne povus enŝteliri kaj aŭskulti ĝin.” “Ho, libera-tagumu. Studu iom da Finna.” “Ne; fakte, tio donus al mi pli da tempo por pretiĝi por la Cincinnatus Studgrupo. Komencas la tago post morgaŭ, vi scias. Venas en mia kapo, mi supozas ke mi estas tiu kiu devus iri tien? Vi bezonos esti ĉi tie en la urbo por viaj fizikekzamenoj, ĉu ne?” “Ho jes, nun ke vi mencias ĝin. Kia bedaŭro; mi ŝatus iri tien mi mem.” La Cincinnatus Studgrupo pri Militista Diplomatio estis ĉiujara semajnfina okazaĵo ĉe fora kamploko, kunpatronis per pluraj universitatoj je la regiono. La temo de ĉi-jaro estis simple “Panmunĝam”. Don ne verkus referaton por tio, sed li volis renoviĝi pri iom de Koreo-Milito-libroj kaj dokumentoj. “Ho, mi ne pensas ke vi perdos ion ajn. Probable la manĝaĵo estos plibona ol la manĝaĵo por pensado.” “Mi supozas ke vi pravas. Jen ni havas kazon pri kiu se mi estus aperinta plifrue, vi ne devus refuzi la inviton por fari referaton.” “Do; eble venontjaro. Mi volontigos vin por tio.” “Ne; ne; ne; kontrolu je mi antaŭe; ni ne eĉ scias kion la venontjara temo estos.” “Nu do! Nun vi vidas kial ni bezonas resti je pliproksima konsulto.” “Eĉ tiel, ni neniam eblus lasi la modemon for de ĉi-domo. Ĝi eble aspektas kiel kanalo-elektilo, sed tio estas unu el multaj riskoj kiujn ni neniam povas toleri: ‘He, D-ro Nordo, por kio tiaĵo sur via ‘relo?’” “Mi scias; mi scias. Nun, pri morgaŭ, prefere ne forgesu porti miajn okulvitrojn. Kaj prefere donu al mi iom da minutoj je la modemo poste, tiel ni povas sorbi ion ajn kiu eble aperis en klasa diskutado aŭ poste.” “Kompreneble. Kaj mi prenos vian tagmezan oficejan horon ankaŭ.” “Kio pri via kuracista rendevuo morgaŭ?” “Je la unua horo laŭkutime. Mi nur devos eliri por tio je kelkaj minutoj frue.” “Bone, mi supozas ke mi vidos vin iam plue je la posttagmezo. Ne faru ion ajn en klaso kiun mi ne farus!” “Kia konsilo.” Ekzemple, Don pensis, ni esperu ke Donido ne fosfingros sian nazon, kiel li ĵus igis. Don, mem, ne faradas tion publike—ĉu ne? |