| The Me Clone (English) |
La Mi-Klono (Esperanto H) |
|
Chapter 20: Yksi, Kaksi, Kolme Donny arrived home late in the afternoon; Don was already there. “Guess what I was doing this afternoon,” Don E. said. “I don’t know. Did they give you the modem? If so, we can hook up, and see if I can get it direct from your memory.” “Yes, they did; but why bother with all that? It’s no big deal; I was just checking out some auto showrooms to see what the possibilities are. Volvo; VW; …” He pulled some catalogs out of his briefcase. “Donald E., you’ve got to be kidding!” “No, not really. It’s not like I’m going to buy one tomorrow. I haven’t even got the driver’s license yet. But now that I can read a sign from a reasonable distance, we can finally start to think about getting this show on the road.” “Donny, we don’t need a car; we can’t afford a car.” “Doesn’t have to be a new one; I was also looking at some vans on the used car lots.” “We couldn’t even manage the upkeep on an used car.” “What do you mean? We’re not hurting for money that much. Just because we have another apartment, and just because we’re not on tenure track …” “Which are two good reasons right there. And not only that, I don’t have to tell you, Rocky River has a rocky financial outlook, and we’re being lucky to get renewed as it is. And you want to blow our nest egg on a car?” “Oh, come on, who’s talking about nest egg? A car, or maybe a van or a pickup truck, is just an option that we may need to consider even if the Rock gives us a pink slip. We—you’ve always had this pipe dream about getting a summer cottage to do some writing. At some point, we might have to do it.” “Eh?” “Yes, if it turns out that it’s too difficult to carry on as clones in a big town like this, we might be able to do better in some rural hideaway. Or, by the same token, if the Rock decides the History Department is overstaffed, we’ll have our alternate-life-style all ready to go.” “O.K., that much I agree with; after all, that’s what I’ve had in the back of my mind, long before you and the McNaughton caper came along. And that’s all the more reason to husband our resources, to buy ourselves a safe-house in the country somewhere. A car would eat up our tiny pile of capital before you could say ‘new transmission’.” “But Donald, just how were you planning to get out merely to look at some back-road pied-a-terre? That’s not something you do on a bike, and I know you’re not considering a mule or a horse and buggy.” “So that remains to be seen. A car is still not necessarily a prerequisite, and in any case, we don’t have to go chasing down real estate ads starting tomorrow. We should be thinking about our Finland research project. That’s the priority.” “Granted. But I’m surprised. I thought you’d be delighted now that one of us could drive us around to check out some country property. I’m not saying we have to do it this minute, but we should be keeping the option open.” “And then one day you’ll show up with a Jeep or a VW camper, and say it just followed you home.” “So? But presumably, we make these decisions together, don’t we?” “Yes; presumably; indeed. But here you’ve gone out looking for cars already, without telling me beforehand.” “Donald, for goodness’ sake; we’re not going around in lockstep together. The whole advantage of our double-bodied existence is that we can speed up the things we were going to be doing anyway, and spread our wings for ventures we might have deferred, or saved for another lifetime. We can’t be phoning each other every half hour to see which one of us ought to pick up a dozen oranges on the way home.” “A car is not a dozen oranges. Nowadays, a car is more like a dozen grand.” “Maybe that’s why you aren’t married. It would ruin your one-man show.” “As you know perfectly well, Donald E., with Angela it was just the reverse. It was her way or the doorway.” “Yes, I seem to recall she might have been the bossy type, at best. No doubt about it.” “Now, as for us, if we can get a wireless arrangement on the modem, we might just be able to stay a lot more closely in touch than anyone could imagine.” Don E. wrinkled his face in thoughtful dissent. “Mmmm. I don’t think that really follows. Just because we’re the same person doesn’t mean we want to be inside each other’s head most of the time, or even very much of the time. Now, of course the modem is an extraordinary device,” (he removed it from the briefcase) “but it’s not analogous to a hearing aid that you’d have with you all the time. It’s a once-in-awhile novelty for special situations.” The taken-aback look on Don’s face seemed to imply that Donny was being a spoilsport by downgrading the modem. So Donny continued: “Yes. Suppose you had the kind of continuous linkage you’re talking about. Now suppose that I’m giving a lecture in class, and you’ve just started to take a shower. Or some other bodily function. You see? Most of the time, we won’t want to know what the other guy is doing. Or thinking. But when it comes to the special occasions: then we can sit down and compare notes, head to head, hopefully by the brainload.” Don still had an ‘is-that-all?’ look on his face. So again Donny clarified: “Well, think about it, Don. Just take something so ordinary as a sneeze. Say one of us in one place feels a sneeze coming on; the other of us in another place is in a heavy conversation with somebody, and also feels all the symptoms of an incipient sneeze—but he can’t follow through because it’s not his. Meanwhile, he feels the other guy explode. Any way you look at it, it’s an intolerable distraction, and as completely untenable as being on an open phone line 24 hours a day, only worse. It would make Big Brother look like a shrinking violet by comparison. So you don’t think, therefore, that I’d be carrying a modem around on my belt like a transceiver, and I get a sudden impulse to check out some used VW campers, and I say, ‘Paging Donald North; come in Donald North; I’m about to look at vans; do you concur? Over.’ And maybe just then you happen to be taking 40 winks. Or you’re in the middle of a class lecture again. In other words, the modem has a lot of possibilities, but let’s not trivialize it or overdo it.” Don gave a resigned shrug. “O.K. Do you want to give the modem a try now, without the benefit of Pete and Sheila kibitzing?” “Oh, why don’t we wait till we have something substantive to transfer, like when we grade the next pile of book reports.” “I think we could give it a mini-test later this evening. What say you take a half-hour crack at learning some Finnish, then see how much of it can be instantly downloaded into me.” “Or vice versa …” Donny muttered. “Oh, come on; we can take turns.” “O.K., O.K., I’ll have a go at it after dinner.” In due course, Donny had shut himself in the bedroom to pore over a Finnish-self-taught book for awhile. Don stayed in the living room to put himself in the mood by examining their new supply of Finland tourism materials, and the fine print on the application to the Nordic Research Fund. Exactly half an hour later, Donny reappeared, bringing the modem and the Finnish book. “I think we’re kind of jumping the gun on this,” he demurred. “We haven’t really stopped to consider how our new duality might affect your—our—previous plan to proceed with this Finland research effort in its original form. First of all, are we both intending to go, or just one of us, and if so, who?” “Oh, we don’t have to decide that now. The project is still eighteen months down the road. The thing is now to get a little Finnish under our belt. If we can speed up the process, and show a little fluency, it will improve our chances with the Nordic Research Fund. And even if the modem itself doesn’t help that much, at least you and I can practice together.” Donny still looked dubious, but he made sure the curtains were shut, then deployed the modem in the middle of their long-table desk. They seated themselves cheek by jowl, attached the ear clips, and dialed to the third tick. “I’m not going to say anything aloud,” Don E. thought-sent into Don’s ‘ear’. “We’ll try this by artificial ESP. Let’s see if you can count aloud to ten in Finnish.” “Good idea,” Don espered back. “Here goes:” (then recited), “Yksi, kaksi, kolme, neljä, viisi, kuusi, seitsemän, kahdeksan, yhdeksän, kymmenen.” “Right on; you got it. Now the next thing is to disconnect, and see if you can do it again, but this time without my practice-memory on line to guide you.” “Will do,” said Don as they removed their ear clips. “Um, let’s see now, ah, ah: yksi … kaksi … um, um, let’s see … uh, viisi … seit—uh, uh, seitsemän … um … um … koo … ku … ah, uh … kymmenen.” “Yeah. Well. Sort of. You got about half of it there. Seems kind of inconclusive to me.” “More than half. I’d say that worked pretty darn well. I couldn’t have repeated six or seven Finnish numbers a few seconds after hearing ‘em the first time, unless I transplanted all the drill you were doing a few minutes ago.” “I’m not so sure about that. Do the count again, yourself.” “Uh oh. Um. Hmmm. Yksi … kaksi … kolme … uh … uh …” “So the modem is not a panacea. We’ll still have to learn language the hard way.” “Donny, you’ve hardly given it a half-a-minute’s chance. That’s awfully short shrift. If we’re going to be using the modem at all, we should be testing out different combinations of frequency and duration, and passive versus active thought patterns, and sleep-learning, and …” “Oh, yeah, all in good time. I’m just not sure in the first place that using it to learn Finnish is the best way to, um, give it sea trials, or the best way to do our time-sharing.” “Well, it seems to me to be the most obvious priority on our agenda. If we could cut down the time it would take us to learn Finnish by as much as a third, if not a half, that would be a blessing. After all, I’ve been dreading the time and effort it will take to pick up a new language from scratch.” “Yes, I certainly agree with you about quailing at the prospect of having to start afresh on another language.” “But you seem to be missing the point that now we have the opportunity to do it on the double.” Donny looked indifferent. “Oh, we’ll work something out.” Don detected a distinct note of waffling there. Meanwhile, Donny had changed the subject. “Speaking of Finland,” he continued, “I’ve been wanting to bring up the notion of my substituting for you in one of our classes, and it so happens we have the Winter War lecture on tap for tomorrow. How would it be if I impersonated you tomorrow, and gave the lecture?” Don knew it was bound to happen any day now: and here it was. Donny wanted to actually replace him, live in person. Normally, Don might be pleased to have someone pick up one of his professorial chores. But it so happened in this case (as Donny of course knew) that his “Power Politics of the Winter War” lecture was one of his own favorites. Oh well; technically it was Donny’s turn. After all, Don himself had given the lecture last year. And the year before. “Ha. That’s the one you would start with, eh?” “Well: wouldn’t you?” “O.K.,” Don conceded reluctantly. “Let’s see how it goes. Wish I could sneak in and hear it.” “Aw, take the day off. Study some Finnish.” “No; as a matter of fact, this will give me more time to get ready for the Cincinnatus Seminar. Starts the day after tomorrow, you know. Come to think of it, I suppose I’m the one who should be going to that? You’ll need to be here in town for your physicals, right?” “Oh, yes, now that you mention it. Too bad; I’d like to go there myself.” The Cincinnatus Seminar on Military Diplomacy was an annual weekend event at a remote lodge, co-sponsored by several universities in the area. This year’s theme was simply “Panmunjom”. Don wasn’t presenting a paper, but he wanted to brush up on some Korean War books and documents. “Oh, I don’t think you’ll be missing anything. Probably the food will be better than the food for thought.” ‘I guess you’re right. Now here’s a case where if I’d showed up earlier, you wouldn’t have had to turn down the invitation to do a paper.” “So; maybe next year. I’ll volunteer you for one.” “No; no; no; check with me first; we don’t even know what next year’s theme is.” “There! Now you see why we need to stay in closer consultation!” “Even so, we’d never be able to let the modem out of this house. It may look like a channel selector, but it’s one of many chances we can never afford to take: ‘Hey, Dr. North, whazzat funny clip on your ear for?’” “I know; I know. Now, as for tomorrow, better not forget to wear my glasses. And you better give me a few minutes on the modem afterward, so I can soak up anything that might have come up in class discussion or afterward.” “Sure. And I’ll cover your noon office hour as well.” “What about your doctor appointment tomorrow?” “One o’clock as usual. I’ll just have to leave for it a few minutes early.” “O.K., I guess I’ll see you sometime later in the afternoon. Don’t do anything in class I wouldn’t do!” “Look who’s talking.” For one thing, Don thought, let’s hope Donny doesn’t pick his nose, as he was just now. Don, himself, didn’t do that in public—did he? |
Chapitro 20: Yksi, Kaksi, Kolme Donido revenis hejmen malfrue je la posttagmezo; Don estis jam tie. “Konjektu kion mi faris chi-posttagmezo,” Don E. diris. “Mi ne scias. Chu ili donis al vi la modemon? Se tiel, ni povas kunkrochi, kaj vidi se ni povas preni ghin rekte el via memoro.” “Jes, ili faris tion; sed kial singheni pri chio da tio? Ne estas grava afero; mi nur kontrolis iom da auto-vendejoj por vidi kiajn estas la eblecoj. Volvo; VW; …” Li eltiris iom da katalogoj el sia teko. “Donaldo E, vi nepre blagas!” “Ne, ne reale. Ne estas ke mi achetus iun morgau. Mi ne ech akiris la shofor-permisilon. Sed nun ke mi povas legi signon el suficha distanco, ni povas finfine komenci pripensadon de survojigante nin.” “Donido, ni ne bezonas auton; ni ne havas la monon por auto.” “Ne devas esti nova; mi ankau rigardis iom da kamionetoj che la brokant-vendejoj.” “Ni ne povas ech toleri la prizorgado-koston de brokantauto.” “Kion vi signifas? Ne tiom mankas al ni mono. Nur char ni havas alian apartamenton, kaj nur char ni ne havas dungtenadon …” “Jen tiuj du bonaj kialoj ghuste tiel. Kaj plu ol tio, mi ne devas diri al vi, ke Roka Rivero havas rokeman financan vojon, kaj ni estis bonshancaj ke oni renovigis niajn kontraktojn chiaokaze. Kaj vi volas forjheti nian shparajhon pro auto?” “Ho, bonvolu, kiu parolas pri shparajho? Iu auto, au eble kamioneto au bienista-camiono, estas nur elektebleco kiun ni eble bezonus konsideri ech se la Roko maldungigus nin. Ni—vi chiam havis tiun reveton pri akirante someran dometon por fari iom da verkado. Je iam, ni devas fari tion.” “Chu?” “Jes, se okazus ke estus tro malfacila por dauri kiel klonoj en granda urbo kiel chi tiu, ni eble farus plibone che ia kampara kashejo. Au, samafere, se la Roko decidus ke la Departamento de Historio estas trostabigita, ni havus nian alterna-vivo-stilon tutpretan por komenci.” “Bone, ghis tiom mi konsentas; malgrau chio, tio estas kion mi havis en la malantauo de mia menso, longe antau vi kaj la Meknautana kapriolo alvenis. Kaj tio estas ech pli da kialo por shpari niajn monrimedojn, por acheti sekura-domon ie che la kampo. Auto formanghus nian etan amaseton da kapitalo antau vi povus diri ‘novan transmision’.” “Sed Donaldo, ghuste kiel vi planis por eliri nur por rigardi ian for-vojan kamp-dometon? Tio ne estas io kion vi faras per biciklo, kaj mi scias ke vi ne konsideras mulon au chevalon kaj kabrioleton.” “Do tio restas por solvi. Auto ankorau ne necese estas neprajho, kaj chiaokaze, ni ne devas chasi bienajn reklamojn komencante morgau. Ni devas pripensi nian Finnlandan esploradan projekton. Tio estas la antaueco.” “Konsentite. Sed mi estas surprizita. Mi pensis ke vi estus kontentega nun ke unu el ni povus veturigi nin chirkauen por kontroli iom da bienetoj. Mi ne diras ke ni devas fari tion chi-minute, sed ni devas teni malferman la eblecon.” “Kaj iutage vi aperos kun Jeep au VW kampauto, kaj diros ke ghi nur sekvigis vin hejmen.” “Do? Sed supozeble, ni faras chi tiajn decidojn kune, chu ne?” “Jes; supozeble; ja. Sed jen vi eliris serchante autojn jam, sen dirante al mi antaue.” “Diable, Donaldo; ni ne chirkauiras kune shlospashe. La tuta avantagho de nia duobla-korpa ekzisto estas ke ni povas rapidigi la aferojn kiujn ni faros chiaokaze, kaj etendigi niajn flugilojn por klopodoj kiujn ni alie prokrastus, au tenus por aldona vivdauro. Ni ne povas telefonadi unu la alian chiu duonhore por decidi kiun de ni devas preni duk du oranghojn survoje hejmen.” “Auto ne estas dek du oranghojn. Nuntage, auto estas pli kiel dek du mil dolaroj.” “Eble tio estas kial vi ne edzighis. Fushus vian unu-viran paradon.” “Kiel vi scias perfekte bona, Donaldo E., pri Anghela tio estis ghuste la mala. Estis shia vojo au la pordo-fojo.” “Jes, mi shajnas memori ke shi eble estis la estracha tipo, chielokaze. Sendube.” “Nun, koncerne ni, se ni povas preni sendratan aranghon tra la modemo, ni eble ja povus dauri kontaktighitaj pli proksime ol iu ajn povus imagi.” Don E. faltis sian vizaghon pro pensema malkonsento. “Mmmm. Mi ne pensas ke tio sekvas. Nur char ni estas la sama persono ne signifas ke ni volas esti interne je la kapo de unu la alia plejtempe, au ech tiomtempe. Nu, kompreneble la modemo estas eksterordinara ilo,” (li elprenis ghin el la teko) “sed ghi ne estas analoga al audaparato kiun vi portus chiutage. Ghi estas iama novumo por specialaj situacioj.” La konsternita aspekto sur la vizagho de Don shajnis sugesti ke Donido estus ghojestingulo per degradante la modemon. Do Donido pludiris: “Jes. Supozu ke vi havus la specon de daura ligeco pri kiu vi parolas. Nun supozu ke mi estas preleganta en klaso, kaj vi jhus komencis dushpluvon. Au ian alian korpan funkcion. Chu komprenas? Plejtempe, ni ne volos koni kion faras la alia ulo. Au pensas. Sed kiam aperos la specialaj okazoj: tiam ni povas sidighi kaj kompari notojn, kapo al kapo, espere po la plenacerbo.” Don ankorau havis ian ‘chu-tio-estas-chio?’ aspekto sur sia vizagho. Do refoje Donido klarigis: “Nu, pripensu tion, Don. Nur konsideru ion tiom ordinara kiel terno. Diru ke unu el ni en iu loko sentas ternon alvenantan; la alio el ni en alia loko estas en grava konversacio kun iu, kaj ankau sentas chiujn da simptomoj de komencighanta terno—sed li ne povas plusekvi char ghi ne estas sia. Dumtempe, li sentas la aliulo eksplodi. Kiel ajn vi rigardas tion, estus netolerebla distro, kaj tiel tute neebla kiel havante malferman telefonon po 24 horoj en tago, sed pli malbona. Granda Frato shajnus kiel timida maltrudulo kompare. Do vi ne pensas, tial, ke mi portus modemon sur mia zono kiel dissendilo-ricevilo, kaj mi havus subitan impulson por kontroli iom da brokantaj VW kampautoj, kaj mi dirus ‘Vokante Donaldon Nordon, respondu Donaldo Nordo, mi jhuse kontrolos kamionetojn, chu vi konsentas? Via-vic’.’ Kaj eble ghuste tiam vi shance dormetas. Au vi estas en mezo de klasa prelego refoje. Alivorte, la modemo havas multojn da eblecoj, sed ni ne bagateligu ghin au troigu ghin.” Don faris rezignacian shultrotiron. “Bone. Chu vi volas igi provon al la modemo nun, sen la ghena benefico de Petro kaj Shila?” “Ho, chu ni atendu ghis ni havas ion gravan por transdoni, tiel kiam ni gradigas la proksiman amason de libro-raportoj.” “Mi pensas ke ni povus igi etan-provon pliposte chi-vespero. Chu vi faru duon-horan klopodeton de lernante iom da Finnan, tiam vidu kiom da tio povus esti tuj elvershita en min?” “Au renverse …” Donido grumblis. “Ho, igu; ni povas lauvici.” “Bonache, bonache, mi atakos je tio post vespermangho.” Lautempe, Donido estis sola en la litchambro por absorbighi en Finna-mem-instruita-libro iome. Don restis en la sidchambro por igi sin spiritstate per ekzaminante ilian novan provizon da Finnlandaj turistaj legajhoj, kaj la detalojn sur la petoblankajho de la Norda Esplorado-Fonduso. Akurate post duona horo, Donido reaperis, alportante la modemon kaj la Finnan libron. “Mi pensas ke ni tro impetas pri chi tio,” li kontrauis. “Ni ne vere haltis por konsideri kiel nia nova duopeco eble efikus vian—nian—antauan planon por procedi je chi tiu Finnlanda esplorada klopodo lau ghia originala formo. Unuavice, chu ni ambau intencas iri, au nur unu el ni, kaj se tiel, kiu?” “Ho, ni ne devas decidi tian nun. La projekto estas ankorau dek ok monatoj for. La bezono nun estas por akiri iometon da Finna en nia kapo. Se ni povas rapidigi la procedon, kaj montri iometon da flueco, tio plibonigos niajn shancojn je la Norda Esplorado-Fonduso. Kaj ech se la modemo mem ne helpus nin tiom, almenau vi kaj mi povas sin ekzerci kune.” Donido ankorau aspektis dubema, sed li certigis ke la kurtenoj estis fermitaj, tiam sternis la modemon sur la mezo le ilia longa skribtablo. Ili sidighis flanko che flanko, krochis la orelo-agrafojn, kaj ciferplatigis al la tria marko. “Mi ne diros ion ajn laute,” Don E. pensis-sendis en la “orelon” de Don. “Ni provos chi tiun per artefarita ESP. Ni vidu se vi povas nombri laute ghis dek lau Finna.” “Bona ideo,” Don esp-igis reciproke. “Jen:” (tiam deklamis), “Yksi, kaksi, kolme, neljä, viisi, kuusi, seitsemän, kahdeksan, yhdeksän, kymmenen.” [Iksi, kaksi, kolme, nelja, visi, kusi, sej´tsimen, ka´deksen, i´deksen, ku´menen.] “Trafite; vi atingis ghin. Nun la sekva afero estas por malkrochi, kaj vidi se vi povas fari tiun ankau, sed chi-vico sen mia sin-ekzerca-memoro dratigita al vi.” “Ni faru,” diris Don dum illi forigis iliajn orelo-agrafojn. “Mm, ni vidu nun, aa, aa: iksi … kaksi … kolme … mm, mm, ni vidu … aa, visi … sejt—a, aa, sejtsimen … mm … mm … ku … aa, aa … kuminen.” “Jes. Nu. Iom. Vi akiris proksimume duonon da tio tiel. Shajnas iomete nekonkludiga lau mi.” “Pli ol duono. Mi dirus ke tiu funkciis sufiche-diable bone. Mi ne povus ripeti ses au sep Finnajn numeralojn je nur kelkaj sekundaj post audante ilin unuavice, krom se mi transplantis chiom da la dresado kiun vi faris antau kelkaj minutoj.” “Mi ne estas tiom certa pri tio. Faru la nombradon refoje, per vi mem.” “Ho ve. Mm. Hmmm. Iksi … kaksi … kolme … aa … aa …” “Do la modemo ne estas panaceo. Ni ankorau devos lerni lingvon per la malfacila maniero.” “Donido, vi apenau donis al ghi shancon de duon-minuto. Tio estas ache malsuficha provo. Se ni estas uzonta la modemon iel ajn, ni devas provi variajn kombinojn da ofteco kaj dauro, kaj pasivaj kontrau aktivaj penso-formacioj, kaj dormo-lernado, kaj …” “Ho jes, chio en bona horo. Mi nur ne estas certa unuavice ke uzante ghin por lerni Finnan estas la plejbona maniero por, mm, igi ties maro-provojn, au la plejbona maniero por igi nian tempo-porciadon.” “Nu, lau mi tiu shajnas esti la plej evidenta antaueco sur nia tagordo. Se ni povus redukti la tempon kiun ni devus elspezi por lerni Finnan po ech triona, se ne duona, tio estus beno. Chion konsiderinte, mi timas la tempon kaj klopodon oni bezonus por akiri novan lingvon dekomence.” “Jes, mi certe akordas kun vi pri tremante je la devo de komencante aldonan lingvon.” “Sed vi shajnas maltrafi la punkton ke nun ni havas la okazon por fari tion duoble-rapide.” Donido aspektis indiferenta. “Ho, ni ellaboros ion.” Don detektis klaran noton de sendecidecon tie. Dumtempe, Donido shangis la subjekton. “Parolante pri Finnlando,” li pludiris, “mi volis starigi la proponon de mi anstatauigante vin en unu de niaj klasoj, kaj tiel okazas ke ni havas la Vintra-Milito-prelegon je plano por morgau. Chu oportunas se mi personigus vin morgau, kaj farus la lekcion?” Don sciis ke tio nepre okazus je iu ajn tago baldau; kaj jen tio estas. Donido volis fakte delokigi lin, vive persone. Normale, Don eble kontentigus por havi iun preni unu de liaj profesiaj taskoj. Sed tiel okazis chifoje (kiel Donido kompreneble sciis) ke sia “Povopolitiko de la Vintra Milito” lekcio estis unu de siaj propraj favorataj. Ho nu; iel estis la vico de Donido. Chiaokaze, Don mem prezentis la lekcion antau jaro. Kaj la jaro antau tiu. “Ha. Tiu estas kiun vi ja uzus komence, chu?” “Nu: chu ne igus vi?” “Bone,” Don cedis malinkline. “Ni vidu kiel tio provas. Mi bedauras ke mi ne povus enshteliri kaj auskulti ghin.” “Ho, libera-tagumu. Studu iom da Finna.” “Ne; fakte, tio donus al mi pli da tempo por pretighi por la Cincinnatus Studgrupo. Komencas la tago post morgau, vi scias. Venas en mia kapo, mi supozas ke mi estas tiu kiu devus iri tien? Vi bezonos esti chi tie en la urbo por viaj fizikekzamenoj, chu ne?” “Ho jes, nun ke vi mencias ghin. Kia bedauro; mi shatus iri tien mi mem.” La Cincinnatus Studgrupo pri Militista Diplomatio estis chiujara semajnfina okazajho che fora kamploko, kunpatronis per pluraj universitatoj je la regiono. La temo de chi-jaro estis simple “Panmungham”. Don ne verkus referaton por tio, sed li volis renovighi pri iom de Koreo-Milito-libroj kaj dokumentoj. “Ho, mi ne pensas ke vi perdos ion ajn. Probable la manghajho estos plibona ol la manghajho por pensado.” “Mi supozas ke vi pravas. Jen ni havas kazon pri kiu se mi estus aperinta plifrue, vi ne devus refuzi la inviton por fari referaton.” “Do; eble venontjaro. Mi volontigos vin por tio.” “Ne; ne; ne; kontrolu je mi antaue; ni ne ech scias kion la venontjara temo estos.” “Nu do! Nun vi vidas kial ni bezonas resti je pliproksima konsulto.” “Ech tiel, ni neniam eblus lasi la modemon for de chi-domo. Ghi eble aspektas kiel kanalo-elektilo, sed tio estas unu el multaj riskoj kiujn ni neniam povas toleri: ‘He, D-ro Nordo, por kio tiajho sur via ‘relo?’” “Mi scias; mi scias. Nun, pri morgau, prefere ne forgesu porti miajn okulvitrojn. Kaj prefere donu al mi iom da minutoj je la modemo poste, tiel ni povas sorbi ion ajn kiu eble aperis en klasa diskutado au poste.” “Kompreneble. Kaj mi prenos vian tagmezan oficejan horon ankau.” “Kio pri via kuracista rendevuo morgau?” “Je la unua horo laukutime. Mi nur devos eliri por tio je kelkaj minutoj frue.” “Bone, mi supozas ke mi vidos vin iam plue je la posttagmezo. Ne faru ion ajn en klaso kiun mi ne farus!” “Kia konsilo.” Ekzemple, Don pensis, ni esperu ke Donido ne fosfingros sian nazon, kiel li jhus igis. Don, mem, ne faradas tion publike—chu ne? |