| The Me Clone (English) |
La Mi-Klono (Esperanto: Unikodo UTF-8) |
Chapter 22: Traveling Blind Back at the Biology Annex, next day, Friday, Donny had gone through yet another half-hour checkup by Sheila. She was washing her hands; he was picking at the cotton fibers still clinging to his left middle finger after the latest blood sample. “Well, Donny, I’m happy to say again there’s just nothing out of the ordinary. You are absolutely indistinguishable from any normal person of the same age as your original entity.” “Good. Good. But I suppose by the same token, you’d be completely frank with me if you discovered something amiss? I don’t know what; say, broken chromosomes, or creeping carcinomas, or malfunctioning T-cells, or …” “By all means, Donny. Even if you had dandruff, or were about to drop dead tomorrow, we’ll give it to you straight.” “Oh, do I have dandruff?” “None to speak of.” “And I’m not about to drop dead?” “Not that I can see.” “No other incipient diseases? Cholesterol; hepatitis; anorexia nervosa …” “Nope.” “These exams are getting to be as humdrum as a Red Cross blood donation. They always ask me this long list of diseases I’ve never had, and I always think for a second about each one, just to resist the temptation of saying ‘no’ by rote. But the way they rattle off the list, it makes me wonder whether anyone is really paying attention.” “Yes, that reminds me of my favorite scene in Close Encounters, when they’re asking what’s-his-name the same kind of questions, just as he’s on his way to board the spaceship.” Don E. chuckled, then added, “I have some more questions myself, if you’d like to go out for lunch now like the other day. Same place, Rocky River Park?” Sheila glanced at her watch, then enthused, “Sure why not!” Presently they were ensconced at the same grassy riverbank, with about the same fare as before, except that Don E. had picked up a Dairy Queen milkshake along the way. He took a few sips; then transfixed Sheila. “So. There were some things I wanted to bring up, today. Not in your office, that is; you know.” “Yes?” Sheila was all eyes, alert and attentive. “Well, you know, you and Pete were saying to mention to you any, um, psychological, um, adjustments that might arise.” “Yes.” “Well, Don and I have used the term ‘clone shock’ to anticipate such difficulties.” “Is it happening?” “No—well, not the way I—we’d—have thought. As far as cloneship goes, we seem to be hitting it off just fine. Most of the time, anyhow. The shock part—I mean, the problem that seems to be growing on us from day to day is—is sort of the question of how it all happened. We can’t seem to get it through our heads that it’s really real, so to speak. Now, sure, pragmatically, we’re coping just fine. We deal with what is. Regardless of where I came from, Don treats me like a twin brother, and vice versa.” “But … ?” “But we still can’t fathom how you went about it. How it could be done so quickly. How you happened to choose me; us. From where we sit, it’s pure dumb luck. It’s better than a phone call from the MacArthur Foundation—I think! But remember last Sunday you said you’d tell us, how did we get short-listed in the first place? Why didn’t Pete clone himself; or you for that matter?” “Ah, Donny, don’t think I didn’t think about it—about me as the subject, I mean. Wouldn’t I love to have had a twin sister, a mind-twin like you two.” She looked genuinely envious. “There’s a great tradition of self-experimentation in these things. We talked about it, Pete and I. We knew for sure we couldn’t do another Pete, because he’s just too famous. It could never have been hushed up, and even if we had, the second Pete would have gone stir-crazy. I’m sure you know Pete’s all over the map, has two or three dozen balls in the air at once.” Donny nodded emphatically, and Sheila continued. “So we did think seriously about me taking the plunge. We finally decided against it, on a couple of grounds. First, we figured that, all things considered, it would be biologically more dicey to do a female clone rather than a male. Second, there was the question of subjectivity/ objectivity. If it had been only a clone-body, with another personality altogether, we might have used me, female notwithstanding. But since we were replicating the total mind-set as well, we decided it would become a little too problematic—it might compromise our professional objectivity, if the co-investigator had to operate on her duplicate self, had to evaluate her mental condition, and so forth. Nonetheless, it was a very close judgment call. Balanced against that were all the difficulties of bringing in a suitable outside volunteer at short notice, and who probably couldn’t appreciate at first just how rapid” (she snapped her fingers with both hands) “and how feasible” (another double snap) “this effort would be. As you might well confirm.” “Hah! So if it had been you, at least you and your clone would have known what it was all about.” “Yes.” “Instead, you get a near-total stranger like me, who had no idea that someone could or would clone him to the last jot and tittle: mentality and all.” “Oh, yes, either way was fraught with its own psychological uncertainties. All we knew for certain was that we could, if we so chose, elicit a total clone in short order.” “So, to return to my original question, how was it that I got the nod?” “Well, Donny, as you see, we couldn’t advertise; we couldn’t even put it on the grapevine; …” “For sure.” “And we couldn’t go to Pete’s and my immediate circle of friends and associates …” “Why not?” “Oh, any number of dangers: rivalry; ridicule; resistance; leaks; ineligibility due to fame or family; you name it.” “O.K.; so you needed an outside naif like me.” Sheila glared at him and momentarily pantomimed extreme aggravation with clenched claws and face; then picked up the thread. “But on the other hand, Pete did have a second tier of leads—he has a lot of Harvard alumni acquaintances because he’d been agent for the Class of ‘63. He mentioned that to you, didn’t he?” “Sort of.” “And you know that every five years each class publishes a volume of autobiographical updates from all its members.” “How could I forget. I put quite a bit of time into writing those concise little five-year resumes of my obscure life for a still more obscure posterity.” “Well, Donny, posterity jumped the gun. Pete went through the latest volume with a fine tooth comb, and marked a few possibilities, including you. Then he gave it to me to second-guess his nominees. It was a very tiny pool, maybe three or four for starters. We were hoping for someone here in the city, but Pete might have relocated the lab if necessary. That narrowed the field still more. Then, when you factor in the other basics for our candidate —single, no family ties, no high profile—and someone likely to be amenable to the concept, able to benefit from it: we really had precious few to go on. Ergo: you happened to fill the bill.” “Wouldn’t you have wanted a younger subject?” “Not really; otherwise there might be future family complications to worry about. Pete wanted a contemporary of his, someone his own age, so he started with his own Class of ‘63. He didn't want the clone to outlive him by much, assuming he was going to track your well-being on a long-term basis. If anything, he might have picked someone even older.” “So that’s how my name turns up. But you can’t tell that much by just a paragraph in the Harvard alumni book.” “No, but Pete remembered you from back then. Said you used to correspond with him.” “Chatty Christmas cards, when I had time for that sort of thing. Frankly, I hardly knew him at Harvard, if at all. But he seems to have remembered me. He’d make a good politician, I bet.” “He said he met you at the Dudley House library; said you had a fairly strong interest in science—for a non-scientist.” “Mild curiosity about this and that. No more than anyone else who glances at Scientific American once in awhile. And so that’s all you had to go on—just a one-paragraph alumni bio, and a few Christmas cards?” “Oh, there’s more. Pete gave the list to an executive search firm, and asked for some confidential background checks, on the pretext that he was looking for management and advisory personnel at BioFrontier.” “Ah; what did they say about me?” “They said you were a good history prof, but poor executive material. Not much of a team player. Self-preoccupied. Said you had had some scrapes with the law—draft resistance; civil rights demonstrations.” “That sounds like an FBI check.” “I don’t think so, but I wouldn’t put it past Pete to have some FBI contacts who might have done him a favor. In any case, he did hire a private investigator as well to see if there were any other question marks. His cover story this time was that BioFrontier might contract with so-and-so to be part of a medical study, but he needed to know if they were doing drugs, sleeping around, et cetera, et cetera.” “Oh, Lordy, you must know more about me than I do. What did the snoops find out?” “About you? No wine. No women. No song. Just what we were looking for. You have an ingrown lifestyle as plain and predictable as Immanuel Kant.” “I’ll drink to that. Rum and Coke, but hold the rum. Also, he’s wrong about the song part.” “And there was one more factor, Donny …” Sheila’s voice was going into decrescendo. “When Pete showed me the list of possibilities, I almost freaked. You see, I … also … knew you … from … quite awhile ago.” “Oh??” Donny didn't conceal his surprise. “I have a rotten memory for names and faces. Have we met before all this??” “Promise never to tell Pete?” “Sure. But when … ?” “In March 1967. I was 17. You gave a talk about Quakers and draft resistance at our Unitarian Sunday School. I was so impressed; I think I was in puppy love with you for awhile afterwards. I wanted to introduce myself, but I was too young and too shy; and Angela was with you, and I could tell that you already had something going with her.” “Gosh. I hardly know what to say. I remember the speech all right; wasn’t one of my best. Liberal Religious Youth—L.R.Y. But … I don’t believe it; you’ve—got to be joking … ?” “Oh, no. I even wrote a poem about you. I wanted to be a few years older, so I could go with, well, do the radical things you were into …” “Seriously? Did this, uh, uh, interest in me last very long? Do you still have the poem?” “Nope; too bad. And this crush lasted a few days, I guess; maybe more. I got over it, of course; a person grows up. I went to Oberlin. Then med school. Got into biotechnology. About the only peace-type thing I ever did was joining the Peace Corps. Not very radical.” “Oh, well; to each his own. Where were you posted?” “A village clinic in the Philippines.” “And how did you get into this cloning business?” “My B.S. was in genetics; and my older brother had started a small medical electronics company, so I used to hang around there quite a bit. When I got back from the Philippines in ‘78, I ran into Pete during my residency at University Hospital, which was not long after BioFrontier went into business. I ended up working half-time for my brother’s company, half-time for BioFrontier, full-time on my residency, and the other 90% of time on mental holograms in Pete’s private lab.” “I’ll have to sort that out later on; are you a workaholic like Pete?” “That was little exaggerated. My consulting contract at BioFrontier runs out at the end of the month, and I suspect that they’ll be handing Pete his golden handshake almost any day now.” “Do they have some inkling about Pete’s extracurricular cloning activities?” “Hardly. They’re just not at his level of magnification. The quarterly-profit mentality has taken hold. Pete takes the longer view —for him the quarterly profit would be more like a quarter century. It so happens he’s done quite well, thank you, but there’s no longer a meeting of the minds. He’s way beyond their horizon.” “Funny you should say that. One of Heinlein’s early s-f books on genetics is Beyond This Horizon.” Sheila’s face lit up. “Oh, did you like it? That was one of my favorite Heinlein books of all; it got me started in genetics.” “How about that! I’ve read it three or four times, and I’ve liked its resonance. Marred by his usual slapdash plotting, and anti-pacifist potshots. But very imaginative— genetics; economics; philosophy; reincarnation. And to think it was written the same year I was born.” Don E. finished his milkshake with loud straw slurping. “Now my other question—speaking of genetics—is, when do we get to cash in our rain check to visit the lab? Every passing day makes me that much more implacably curious to see the womb-room.” “Oh, Donny, why don’t I just take you there now. So far as I know, Pete’s over at BioFrontier, his kids are at school …” “Well, I don’t want to cause any friction between you and Pete if he’s more reluctant …” “No problem; I think it’s not so much reluctance, but that he’s always so busy, or maybe he didn’t want to explain who you were if anyone saw you at the house.” “Is anyone there now?” “Probably not, unless the part-time housekeeper is around. I’ll ring up the place to make sure. But I have a key in any case. We can just walk over, if you have the time. It’s about 15 minutes on foot.” “Sure.” “Tell you what. I’ll dash back to the Annex and make a phone call; and I’ll meet you right here in five minutes.” Sheila scampered off before Donny could offer to go with her. Shortly after, she returned, to announce: “The coast is clear. I’m your hostess, my name is Sheila, and the tour is leaving now.” They set off along the riverside park path. The river itself seemed to linger to admire the view and pass the time of day with the nearby willows. All told, it was a good enough consolation for having to miss the sylvan delights of the Cincinnatus Seminar. Donny broke into an impromptu snatch of song: “Sheila takes you down to her lab by the river, … And she feeds you tea and hormones that come all the way from China, … ” Sheila seized his hand in a burst of merriment, and made a duet at the chorus: “And you want to travel with her, And you want to travel blind, And you think you maybe trust her, ‘Cause she’s cloned your perfect body, with her mind.” She kept his hand as they continued townward in a perfect Spring idyll. The din of traffic and sirens and jackhammers on Main Street was only a distant distraction. |
Ĉapitro 22: Vojaĝante Blinde Revene al la Biologio-Anekso, la sekva tago, vendredo, Donido trapasis ankoraŭan duon-horan kontroladon de Ŝila. Poste, dum ŝi lavis siajn manojn, li pikis je la kotonaj eroj el sia maldekstra meza fingro kiale de la lasta sangspecimeno. “Nu, Donido, mi feliĉas diri denove ke estas ja nenio ekster de la ordinaro. Vi estas absolute nedistingebla el iu ajn normala persono de la sama aĝo kiel via originalo ento.” “Bone. Bone. Sed mi supozas samrilate, ĉu vi estus malkaŝema je mi se vi malkovrus ion misan? Mi ne scias kion; diru, rompajn kromosomojn, aŭ rampajn karcinomojn, aŭ misfunkciajn T-ĉelojn, aŭ …” “Tute jes, Donido. Eĉ se vi havus harskvametojn, aŭ estus falonta morta morgaŭ, ni donos ĝin al vi rekte.” “Ho, ĉu mi havas harskvametojn?” “Neniom por priparoli.” “Kaj mi ne estas falonta morta?” “Neniel kiel mi povas vidi.” “Neniuj aliaj komencaj malsanoj? Kolesterolo; hepatito; anoreksio nervosa …” “Nenia.” “Tiuj ĉi ekzamenoj iĝas tiel ted-rutina kiel Ruĝa Cruca sango-donaco. Ili ĉiam demandas min pri longan liston de malsanoj kiujn mi neniam havis, kaj mi ĉiam pensas por sekundo pri ĉiu, nur por rezisti la tenton de dirante ‘ne’ parkere. Sed pro la maniero ke ili rapiddiras la liston, mi scivolu ĉu iuj ajn reale atentas.” “Jes, tio memorigas min de mia favora sceno en Close Encounters [Apudaj Renkontoj], kiam ili demandis al kiu-nomo la saman tipon de demandoj, ĝuste kiam li estas alproksimante por eniri la spacŝipon.” Don E. subridis, tiam aldonis, “Mi havas iom pli de demandoj mi mem, se vi ŝatus eliri por tagmezmanĝo nun kiel la alia tago. Sama loko, Roka Rivera Parko?” Ŝila ekrigardis sian brakhorloĝon, tiam entuziasmis, “Certe, kial ne!” Baldaŭ ili ĉeestis je la sama herba riverbordo, kun preskaŭ la sama nutraĵo kiel antaŭ, krom ke Don E. prenis glaciaĵtrinkon dumvoje. Li igis kelkajn trinketojn; tiam fiksrigardis Ŝilan. “Do. Estis iom de aferoj kiujn mi volis antaŭigi, hodiaŭ. Ne en via oficejo, tiel estas; vi scias.” “Jes?” Ŝila estis tutrigardema, vigla kaj atenta. “Nu, vi scias, vi kaj Petro diris por mencii al vi iujn ajn, mm, psikoligiajn, mm, akomodojn kiuj eble okazus.” “Jes.” “Nu, Don kaj mi uzis la esprimon ‘klona ŝoko’ por antaŭvidi tiajn malfacilaĵojn.” “Ĉu tio okazas?” “Ne—nu, ne kiel mi—ni—pensus. Tiom kiom nia kloneco fartas, ni ŝajnas amikumi tre bone. Plejparte da la tempo, almenaŭ. La ŝoka parto—mi intencas, la problemo kiu ŝajnas kreski je ni de tago al tago estas—estas iel la demando pri kiel ĉiom da tio okazis. Ni ne ŝajnas kapablaj por meti en niaj kapoj ke tio ĉi estas reale reala, tiel diri. Nun, certe, pragmate, ni luktas sukcese. Ni traktas kun kio estas. Senkonsidere el kie mi venis, Don rilatas je mi kiel ĝemula frato, kaj renverse.” “Sed …?” “Sed ni ankoraŭ ne povas sondi kiel vi prifaris tion. Kiel vi faris tion tiom rapide. Kiel vi ŝancis elekti min; nin. El kie ni sidas, tio estas pura stulta bonŝanco. Ĝi estas plibona ol telefonvoko el la MacArthur Fonduso—mi pensas! (*1) Sed memoru je antaŭ dimanĉo kiam vi diris ke vi rakontus al ni, kiel vi mallonglistigis nin unuavice? Kial ja Petro ne klonis sin; aŭ vin, tiurilate?” “Ha, Donido, ne pensu ke mi ne pripensis tion—pri mi kiel la subjekto, mi intencas. Ĉu mi ne amu havi ĝemulan fratinon, mensa-ĝemulon kiel vi du.” Ŝi aspektis aŭtentike envia. “Estas granda tradicio de mem-eksperimentado en ĉi tiaj aferoj. Ni parolis pri tio, Petro kaj mi. Ni sciis certe ke ni ne povus fari ankoraŭan Petron, ĉar li estas simple tro fama. Tio nepre ne povus esti ĉielkaŝita, kaj eĉ se ni penus, la dua Petro iĝus dom-freneza. Mi estas certa ke vi scias ke Petro kuras ĉien je la mapo, havas dudek aŭ tridek pilkojn supren samtempe.” Donido kapjesis emfaze, kaj Ŝila plu rakontis. “Do ni ja pensis serioze pri mi igante la plonĝon. Ni fine decidis kontraŭ tion, pro duopo da grundoj. Unue, ni kalkulis ke, ĉion konsiderinte, estus biologie pli riska por fari virinan klonon kompare al vira. Due, estis la afero de subjektiveco/ objektiveco. Se tiu estus nur klona-korpo, kun alia personeco tute, ni eble estus uzinta min, virina malgraŭe. Sed ĉar ni estis replikante la tutan mensa-fikson ankaŭ, ni decidis ke estus tro problemema—tio eble kompromitus nian profesian objektivecon, se la kun-esploradistino devus operacii je sia duplika memo, devus taksi ŝian mensan staton, kaj tiel plu. Tamen, ĝi estis tre akuta juĝelekto. Ekvilibrigite kontraŭ tion estis tutoj da la malfacilaĵoj de envenigante eksternan volontulon je mallonga avizo, kaj kiu probable ne povus kompreni komence kiom rapide” (ŝi klakis siajn fingrojn je ambaŭ manoj) “kaj kiom farebla” (aldona duobla klako) “tiu ĉi klopodo estus. Kiel vi verŝajne konfirumus.” “Ha! Do se tiu estus vi, almenaŭ vi kaj via klono scius entute kian aferon ĝi estas.” “Jes.” “Anstataŭe, vi prenas preskaŭ-tutan nekonatulon kiel mi, kiu havis neniun ideon ke iu povus aŭ igus kloni lin al la lasta joto: menseco kaj ĉiom.” “Ho, jes, kiu ajn vojo havus siajn proprajn psikologiajn necertecojn. Ĉiom kiom ni sciis por certe estis ke ni povus, se ni tiel elektus, eligi tutan klonon en tuja tempo.” “Do, revene al mia originala demando, kiel okazis ke mi ricevis la kapjeson?” “Nu, Donido, kiel vi vidas, ni ne povus reklami; ni ne povus eĉ transigi ĝin tra la onidira-vito …” “Kompreneble.” “Kaj ni ne povus iri al la apuda rondo de amikoj kaj asocianoj de Petro kaj mi …” “Kial ne?” “Ho, tiom ajn da danĝeroj: rivaleco; moko; rezistanco; malsekretigoj; neelektebleco pro famo aŭ familio; por nombri nur kelkajn kialojn.” “Bone; tial vi bezonis eksternan naivulon kiel mi.” Ŝila riproĉrigardis lin kaj momente pantomimis ekstreman sinĝenecon per firm-fermaj ungegoj kaj vizaĝo; tiam re-prenis la temon. “Sed aliflanke, Petro havis duan etaĝon de eblecoj—li havas multojn de Harvardaj samklasanaj konatoj ĉar li estas la peranto por la Klaso de ‘63. Li menciis tion al vi, ĉu ne?” “Iel.” “Kaj vi scias ke ĉiuj kivn jaroj ĉiu klaso eldonas volumon de aŭtobiografiaj ĝisdatigoj el ĉiom de ties anoj.” “Kiel povus mi forgesi. Mi enmetis multon da tempo skribante tiujn etajn kvin-jarajn resumojn de mia obskura vivo por eĉ pli obskura posteŭlaro.” “Nu, Donido, posteŭlaro jam atingis vin. Petro ekzamenis la lastan volumon per fajna-denta kombo, kaj markis iom da eblecoj, inkluzive vi. Tiam li donis ĝin al mi por re-kontroli siajn nomitojn. Tio estis tre malgranda aro, eble tri aŭ kvar komence. Ni esperis por iu ĉi tie en la urbo, sed Petro eble translokigus la labon se necese. Tiel ni mallarĝigis la kampon plue. Tiam, kiam oni aldonas la aliajn bazaĵojn por nia kandidato—fraŭla, sen familiaj ligoj, senfamvizaĝa—kaj iu kiu verŝajne estus konsentema je la koncepto, kapabla de sinutilo per tio: ni reale havis tiom malmultojn por pripensi. Ĉi tiale: vi ŝance plenumis la postularon.” “Ĉu vi ne volus pli junan subjekton?” “Ne reale; alie eble estos venontaj familiaj komplikoj por maltrankviligi la aferon. Petro volis samtempulon de si, iu samaĝa, do li komencis kun lia propra Klaso de ‘63. Li ne volis ke la klono supervivus lin je iom ajn, supozante ke li kontrolus vian bonestecon laŭ longtempa bazo. Pro tio, li aliokaze elektus iun eĉ pli maljuna.” “Do tiel estas kiel mia nomo aperas. Sed vi ne povas lerni tiom per nur paragrafo en la Harvarda samklasana libro.” “Ne, sed Petro memoris vin el tiam for. Diris ke vi korespondis kun li.” “Babilemaj Kristnaskaj kartoj, kiam mi havis tempon por tiaj aferoj. Vere, mi apenaŭ konis lin ĉe Harvardo, se iel ajn. Sed li ŝajnas memori min. Li iĝus bona politikisto, mi vetas.” “Li diris ke li renkontis vin ĉe la Biblioteko de Dudley Domo; diris ke vi havis iom fortan intereson pri scienco —por nesciencisto.” “Milda scivolemo pri tio kaj ĉi tio. Ne pli ol iu ajn kiu ekrigardas la Scientific American iame. (*2) Kaj do tio estas ĉiom kion vi havis por pripensi—nur unu-paragrafa samklasana biografeto, kaj kelkaj Kristnaskkartoj?” “Ho, estas pli. Petro donis la liston al administranto-serĉa firmo, kaj petis iom de konfidencaj kontroladoj, je la preteksto ke li volis pliajn direktantajn kaj konsilajn personarojn ĉe BioSenlimo.” “Ha; kion ili diris pri mi?” “Ili diris ke vi estis bona historia profesoro, sed malbona administranta materialo. Ne tiom da teama ludanto. Mem-absorbita. Diris ke vi havis iom da misaferoj kun la leĝo— konskripcia rezisto; manifestacioj de civilaj rajtoj.” “Tio ŝajnas kiel FBI esplorado.” “Mi ne pensas tiel, sed mi ne estus surprizita se Petro havis iom de FBI-konatoj kiuj eble faris komplezon por li. Ĉiaokaze, li ja dungis privatan detektivon ankaŭ por vidi se estus iuj aliaj demandosignoj. Lia kovra rakonto tiam estis ke BioSenlimo eble kontraktus kun ajnulo por esti parto de medicina esplorado, sed li devis scii se tiuj narkotumas, aŭ fidormas ĉirkaŭen, kaj tiel plu, kaj tiel plu.” “Ho, diable, vi verŝajne scias pli pri mi ol mi. Kion malkovris la ŝovnazuloj?” “Pri vi? Nek vino. Nek virinoj. Nek kantoj. Ĝuste kion ni serĉadis. Vi havas introspektan vivo-stilon tiel simpla kaj antaŭdirebla kiel Immanuel Kant.” “Mi tostos tion. Rumo kaj kolaaĵo, sed senigu la rumon. Ankaŭ, li estas malprava pri la kanto-parto.” “Kaj estis unu pli faktoro, Donido …” La voĉo de Ŝila iĝis malkresĉenda. “Kiam Petro montris al mi la liston de eblecoj, mi preskaŭ ekfrenezumis. Kiale, mi … ankaŭ … konis vin … ekde … tre antaŭlonge.” “Ho??” Donido ne kaŝis sian surprizon. “Mi havas aĉegan memoron por nomoj kaj vizaĝoj. Ĉu ni renkontis antaŭ ĉiom da ĉi tio?” “Promesu neniam diri al Petro?” “Kompreneble. Sed kiam …?” “En marto 1967. Mi havis 17 jarojn. Vi igis paroladon pri kvakeroj kaj konskripcia rezisto ĉe nia unitariana dimanĉa lernejo. Mi estis tiom impresita; mi pensis ke mi jun-ametis vin por mallonga tempo poste. Mi volis prezenti min, sed mi estis tro juna kaj tro tima; kaj Anĝela estis kun vi, kaj mi povis vidi ke vi jam havis ian rilaton kun ŝi.” “Nu do. Mi apenaŭ scias kion diri. Mi memoras la paroladon ja; ne estis unu de miaj plejbonaj. Liberala Religia Junularo—L.R.J. Sed … mi ne kredas ĝin; vi—nepre serĉas …?” “Ho, ne. Mi eĉ skribis poemon pri vi. Mi volis esti po kelkaj jaroj pli aĝa, do mi povus iri kun, nu, fari la radikalajn aferojn kiujn vi jam igis …” “Serioze? Ĉu tiu, aa, aa, intereso pri mi daŭris iom ajn longe? Ĉu vi ankoraŭ havas la poemon?” “Bedaŭre, ne. Kaj tiu am-frenezeto daŭris kelkaj tagoj, mi supozas; eble plu. Mi trapasis tion, kompreneble. Persono plenkreskas. Mi iris al Oberlin Kolegio. Poste medicina lernejo. Eniris bioteknologion. Preskaŭ la nuran kvazaŭ paco-aferon kion mi iam ajn faris estis aliĝinta la Paco-Korpuson. Ne tre radikala.” “Ho, nu; al ĉiu sian propran. Kie vi postenis?” “Vilaĝa kliniko ĉe la Filipinoj.” “Kaj kiel vi eniris tian klonigantan aferon?” “Mia scienca diplomo estis pri genetiko; kaj mia pliaĝa frato fondis malgrandan medicinan elektronikan kompanion, do mi ĉeestadis tie multtempe. Kiam mi revenis de la Filipinoj en ‘78, mi renkontis Petron dum mia kuracista komencantado ĉe Universitata Hospitalo, kiu estis nelonge post la komenco de BioSenlimo. Mi tiel laboradis duon-tempe por la kompanio de mia frato, duon-tempe por BioSenlimo, plen-tempe je mia kuracista komencantado, kaj la alia 90% da la tempo pri mensaj hologramoj ĉe la privata labo de Petro.” “Mi devas malimpliki tion iam poste; ĉu vi estas tro-laborulo kiel Petro?” “Mi duon-ŝercas. Mia konsilanta kontrakto ĉe BioSenlimo eksvalidiĝos je la fino de la monato, kaj mi suspektas ke ili donos al Petro forpuŝon de oro je iu ajn tago baldaŭ.” “Ĉu ili havas ioman indiketon pri la eksternaj klonantaj aferoj de Petro?” “Apenaŭ. Ili ja ne estas ĉe lia nivelo da pligrandigeco. La menso-stato de kvaronjara-profito iĝis superrega. Petro prenas la plilongan vizion—por li la kvarona profito estus pli kvazaŭ kvarona centjaro. Tiel okazas ke li fariĝis tre monbona, dankon, sed ne plu estas kunveno de la mensoj. Li estas multe preter ilia horizonto.” “Amuza ke vi dirus tion. Iu de la fruaj scienca-fikciaj libroj de Heinlein pri genetiko estas Beyond This Horizon [Preter Tiu Ĉi Horizonto].” La vizaĝo de Ŝila ekbrilis. “Ho, ĉu vi ŝatis ĝin? Tiu estas iu de miaj favoraj Heinleinaj libroj de ĉiuj; ĝi komencigis min je genetikoj.” “Ĉu vere! Mi legis ĝin tri aŭ kvar fojoj, kaj mi ŝatis ĝian resonancon. Difektita per lia kutima malzorga intrigo, kaj kontraŭ-pacifistaj pafumoj. Sed tre imagema—genetiko; ekonomiko; filosofo; reenkarniĝo. Kaj verkita je la sama jaro kiam mi naskiĝis.” Don E. finis sian glaciaĵtrinkon kun brua ŝalma suĉado. “Nun mia alia demando—parolante de genetiko—estas, kiam ni rajtos utiligi nian pluvbileton por viziti la labon? Ĉiu pasanta tago igas min tiom multe pli senfine kurioza pri la uterejo.” “Ho, Donido, mi konduku vin tien nun. Tiom kiom mi scias, Petro estas ĉe BioSenlimo, siaj infanoj estas ĉe lernejo …” “Nu, mi ne volas kaŭzi iom ajn da malakordo inter vi kaj Petro se li estas pli malvolonta …” “Neniu problemo; mi pensas ke tio ne estas tiom da malvolonteco, sed ke li estas ĉiam tiom okupita, aŭ eble li ne volis ekspliki pri kiu vi estus se iu ajn vidus vin ĉe la domo.” “Ĉu iu ajn estas tie nun?” “Probable ne, krom se la parttempa mastrumistino estas tie. Mi telefonos al la domo por certigi. Sed mi havas ŝlosilo ĉiaokaze. Ni povas simple transmarŝi, se vi havus la tempon. Estas proksimume 15 minutoj je piedo.” “Certe.” “Mi diru jen. Mi kuros revene al la Anekson kaj faros ‘fonvokon; kaj mi renkontos vin ĝuste ĉi tie post kvin minutoj.” Ŝila ekkuris for, antaŭ Donido povis proponi kuniri kun ŝi. Mallonge poste, ŝi revenis, por anonci: “La ejo estas vaka. Mi estas via ĉiĉeronistino, mi nomiĝas Ŝila, kaj la turistvojaĝeto komencas nun.” Ili ekiris laŭ la riverflanka park-pado. La rivero mem ŝajnis malrapidi por admiri la vidaĵon kaj saluti la salikojn apude. Ĉion dirinta, tio estis sufiĉa konsolo por devante perdi la arbarajn plaĉojn de la Cincinnatus-Studgrupo. Donido ekfaris improvizan pecon da kanto: “Ŝila vin kondukas Al la lab’ apud rivero … Kaj vin nutras per hormonoj Forvenintaj el Ĉinio, …” Ŝila ekprenis lian manon je subito de gajeco, kaj faris dueton ĉe la rekanto: “Kaj vi volas kunvojaĝi, Kaj kun blinda konfidenc’ Kaj vi eble ŝin fidemus, Ĉar ŝi klonis vian korpon, per la mens’. Ŝi tenis lian manon dum ili pluiris urben en perfekta printempa idilio. La bruo de trafiko kaj sirenoj kaj stratmarteloj sur Ĉefa Avenuo estis nur fora distro. (*1) [MakArtur Fonduso]: Usona mon-donacejo kiu faras grandajn subvenciojn senekspekte kaj senkondiĉe al geniuloj. Reiru (*2) [Scienca Usonano]: tre lertula sed popola gazeto. Reiru |