| The Me Clone (English) |
La Mi-Klono (Esperanto: Unikodo UTF-8) |
Part III
THE PARTY OF THE THIRD PART Chapter 23: The Lab In due course the park gave way to city thoroughfares; the sun glinting on the river was now the gleam of broken glass on the sidewalk; and the fresh ions of Rocky River were overridden by truck fumes and a new serenade of sirens. But Sheila herself still exuded the ambience of soft grass on the riverbank. Donny basked in the transient marvel of the moment, consciously oblivious to the urban roar of his surroundings, and acutely conscious of all ten digits in his right hand, quietly introducing themselves to one another. A third encore of fire trucks passed by in the direction they were going, dimly making them both aware that the first two waves of sirens had not faded into the distance, but had stopped recently enough to suggest that they were converging only three or four blocks away. “Maybe we’ll see some excitement,” Don said. “I think I smell the smoke already.” That acrid waft was the ugly cousin of aromatic campfire. Pedestrian traffic already seemed to be hastening toward the swiveling red lights in the distance, so Donny and Sheila picked up their pace accordingly. “You don’t suppose it’s in Pete’s neighborhood, do you?” Donny asked jovially; but Sheila looked more worried, and broke away into a rapid trot. “Donny, it might be …” She quickly outpaced him, and had reached the next corner before Don E. caught up. Then he saw what stopped Sheila: police barricades. “What’s this?” he shouted, half to Sheila, half to the nearest cop. “We’re evacuating a four-block area!” the policeman barked. “There’s a gasoline leak from an underground tank! Don’t come any farther!” “Donny, look!” Sheila shrieked. “It’s Pete’s place!” Don E. looked. Sure enough. Pete’s house and the adjacent one were each towering infernos. “Oh, no. It can’t be,” was all Don E. could mutter. “I have to get over there!” Sheila pleaded with the police. “Sorry, lady, there’s nothing you can do. Nobody’s going past this line. That whole block could blow up any minute.” Indeed, the air did seem fetid with the fume of gasoline on top of the other noxiousness. “Is anyone hurt?” a voice from the crowd shouted. “We don’t know. Please; everyone; let’s move it back there! Move back! Move back!” The throng retreated minimally as Don E. strained for a parting look. The distant buildings were hidden in an inverted Niagara Falls of fire. He hadn’t witnessed such a spectacle since the Old Admin blaze in ‘71, and even that couldn’t hold a candle to this conflagration. More sirens and more trucks were arriving. Compounding the commotion, Sheila had suddenly buried her head in Donny’s shoulder, and seemed shaking with sobs. “Donny, it’s the lab; it’s everything; it’s gone …” To comfort was not his strong suit, but Don E. struggled for words. “Well, at least you said no one was there right now; kids at school; Pete at the office. Housekeeper gone? Did anyone else live at the place?” Sheila instantly regained her composure, mostly. “No; you’re right. No one else was there, so far as I know.” “One of us should call Pete and break the news. Are you up to it, or should I, or what … ?” “You better let me.” “I think there’s a phone at the gas station … oops …” “Yes, there was a phone at the gas station, but I bet they’ve just lost their lease once and for all. This isn’t the first time things have happened there. And the City Council never did a damn thing about it.” “Well, let’s head back downtown. We ought to find a phone in two or three blocks.” They rapidly retraced their steps in stunned silence, till Sheila declared morosely, “Donny, that’s the ball game, as far as the records are concerned. The lab itself doesn’t matter; the equipment could be replaced if we had to. And the house—well, these things happen. But the records! The records! All the photos, the tapes, the slides, the tissues, the cultures, the notes, the journals, the diskettes, the videos. The works. Pfffft.” “I know. I know what it means. I know how you feel. It’s bad enough that I’ve lost—my birthplace, so to speak; my photo albums, if you had any. But that’s nothing compared to what you must be going through. And I guess that’ll be nothing compared to Pete’s trauma, when he finds out.” “And Donny,” she wailed, “why did this have to happen the very same day you were going to see the place? I think the fates have an exquisite sense of timing.” “It’s not only the day; they hit the hour and minute as well. They usually just do little things, like making sure the tickets are sold out right before my place in line. Ah; there’s a phone booth.” “Good. Can you wait here for me?” Sheila stepped in, but didn’t talk for long. “Well?” “He had just left two minutes earlier. His secretary said the police or somebody had already given him the news.” “Should we go back and look for him?” “I don’t think—I don’t think we could find him if we did. I’d just as soon keep away; it looks kind of scary there.” She was clutching his upper arm in a little-girl-lost manner: one more bemusement in a day of astonishments for Don E. Heretofore, he’d felt deferential, almost filial, to Sheila and her medico-genetic ministrations. It seemed a sudden role reversal, to be a father figure, to find her as if 25 years younger, and accidentally bereft of her professional edifice (or one of them, anyway). Again, Donny wasn’t quite sure what was the appropriate thing to say, so he ventured a multi-option query. “Can I do anything to help? Take you to your place or mine or the Annex? Or back to the park? Or try to find out where Pete will go, what we can do for him?” “It’s nice of you to offer. Let’s just go back to the park till I can settle my mind a bit. Pete has dozens of friends who will put him up. I’ll try to page him later this evening.” Soon they had found a park bench, where Sheila huddled next to Don E. He sensed that she seemed philosophical on the surface, and in shock not far below. He empathized perfectly, because he assumed that was about how he would react in the teeth of a comparable disaster. After some uneasy silence, Donny finally broached a thought. “Is there anything you wanted to discuss about this? Should we try to put it in a larger setting?” Sheila answered in a clinical monotone. “At least your post-natal records are safe. I should reassure you on that point, anyway. Since you’ve become ambulatory, the lab reports and physical exam files are stored at the Biology Annex. They’re completely innocuous, just like any other medical records we have on file, and of course they make no mention of your, mmm, unique background. In fact, it was true what we told our private eye, because we have you listed as a control normal for some other pharmaceutical testing Pete was doing in conjunction with BioFrontier and the University. So what I’m saying is that what we’ve lost in the fire shouldn’t affect your short-term or long-term well-being, as far as Pete and I keeping tabs on your physiology.” “That’s good to know, I guess. Actually, since you haven’t found anything going wrong yet, those daily physicals were already getting a little boring. The present company excepted, of course.” Sheila smiled faintly. “We don’t have to do it that much longer. Simply a precaution, as you know. Daily for another week or so, perhaps weekly for the next couple of months, monthly for the next couple of years …” “ … and yearly for the next couple of centuries.” Sheila nodded, barely, but her faint smile was fading as she ignored his repartee for once, and seemed gradually overtaken by moody brooding. “So your current records are safe,” she said dully. “But everything that went before … gone … gone …” By now she had disengaged from Don E., the better to stew in her own sorrow, resting her forehead on her fists. Donny’s flippant phlegmatism rose to the occasion; putting his hand back on her shoulder he remarked quietly, “Well, I suppose on the one hand it could be said that a lot of your life’s work has been destroyed in that fire, but on the other hand, your lifework is sitting right here beside you … ” Sheila laughed and abruptly flung herself into a first full-fledged embrace with Don E., and facilitated a slow inexorable spiral by his lips circuiting her hair, forehead, cheek, chin, cheek, lips, mouth, and more. Donny professed astonishment to himself, but only to confirm his inborn ambivalence. Otherwise, he’d seen it all coming for some time. Also, he was several years out of practice on this sort of thing, but his synapses leaped to attention. And though he was very happily absorbed in the matter at hand, and though he’d put his inner voice on hold, it was still there, still and small, loud and clear: ‘What about Don?’ ‘What are the consequences here, and what does Sheila have in mind, and who is she, anyhow?’ ‘What kind of crazy incredible coincidence is that fire, and would this be happening otherwise?’ Somewhere there was also an ‘oy vey’, but heavily overwhelmed by ‘gee whiz!’ In due course it was time to converse. “Well, Sheila, all I can say is, that we were talking about Improbability Theory the other day, as you may recall …” “Yes … ?” “And we’ve just this minute had another direct verification of it.” “What’s so Improbable? I should think any time boy meets girl like this, there’s always a chance for a logical set of events which wouldn’t be all that surprising.” “Ha. Let’s just forget where I was, say, two—or three—weeks ago. Let’s forget that maybe you had something to do with my arrival on the scene …” “Donny, say no more, I agree with you 100%. Granted, I was in on the process, so to speak. But I think of you as Donald North, Ph.D., who’s been around quite a lot more than the past two or three weeks. We don’t have to dwell on etiology. You as a person were born and raised exactly the same as your namesake.” “Oh, sure, I’m not arguing that. What I mean is, let’s forget the clone thing for just a minute; we already know how Improbable that is. I’m saying the other major improbability is: you and me—or Don and you and me, for that matter. I’d never have predicted meeting you like this, clone or no clone.” “But that’s what life is all about, isn’t it? You can have nice surprises as well as nasty ones. —Both in one day is kind of stretching it, I’ll admit.” “Precisely. Now, I like to think I’m the romantic type, but even my most far-flung daydreams never had a premonition of someone like you.” “Why not?” “Well, actually, Don and I couldn’t help, ah, let’s say, noticing you way back on Day One. Naturally, the purely hypothetical question arose as to whether you were single, and that sort of thing, and you should have heard him scoff. He said we’d have as much in common with you as an Irish barmaid.” “And what’s w-r-r-rong way-eth ay-en Oy-r-r-ee-ish bor-r-may-ed? James Joyce married one.” “Oh, I suppose some of my best friends could be Oy-r-r-ee-ish bor-r-may-eds, if I happened to move in those circles. It’s a two-culture thing. I’ve never been to an Irish pub. I don’t go to country-&-western truck stops. And I don’t have any friends or acquaintances in the medical world or the gene-splicing community. Except Pete, of course, and I hardly knew him. Now let’s say I had happened to meet you in some other doctoring context, like the time I dropped a file cabinet on my foot. There was an eligible-looking lady doctor who took care of that problem at the emergency room, but I never even gave her a second thought.” “Why not? And how’s your foot, by the way; what happened?” “Just a bad bruise; it was a couple years ago. Again, we were not in the same culture. Now maybe if I’d happened to see her at a public meeting of Physicians for Prevention of Nuclear War, I’d have thought twice, but …” “I belong to that!” “Excellent. But I’m simply telling you what Don and I were thinking after the first time ever we both laid eyes on you. O.K., he made that barmaid crack. However, in addition, he—we—both jumped to the obvious conclusion that you and Pete must be pretty darn close, the latter-day equivalent of Pierre and Madame Curie.” “Just like I assumed you were already locked in with Angela.” “Well, you were right—at the time. So the question remains, was Don—were we right about you and Pete?” Sheila looked a little more somber. “Yes, he—you’re right. Pete and I did … live together for … for awhile. I wanted to marry him. But it wasn’t meant to be.” “Oh?” “We’re still good friends; we work hand in glove. But the rest of it ended several years ago. Afterward, I still wanted to have a child by him, even if I had to be a single mother.” “And … ?” “Well, between his vasectomy, and my sterility, we couldn’t quite swing it.” “What?? A couple of in-vitro virtuosos like you could be stymied by a little thing like that?” “Oh, we’re not magicians. We were not operating an infertility clinic. But even if we could, Pete wasn’t so thrilled about the idea.” “I’m not sure whether to commiserate, or what. You and Pete would seem like a logical match, to say the least. Myself, I’ve always had a sort of a longing for a Marie Curie—or, that is, somebody like her whose professional and personal lives could intertwine so well with a guy such as Pierre; heck, like a couple strands of DNA. Or take the Durants—Will and Ariel.” Sheila brightened up again. “I think I had the same fantasy! And it was nice with Pete while it lasted. But he’d been through two marriages already; has a couple of teenage sons from the first one. And the real trouble was, Pete is so famous, and dashing, and larger-than-life. He seems to attract any number of—groupies, I guess you’d call them. He whirls from one conference or project to the next, and apparently there’s never any shortage of pretty young things who’d like to splice their genes with his. Where do they all come from?—nurses, lab technicians, med students, pharmaceutical salesladies, TV interviewers, movie starlets, and on and on. It would be impossible to settle down with him. He’s just a non-stop Roman candle, burning at both ends.” “But you said you’re still on good terms?” “Oh, absolutely. It’s such a privilege to work with him when I can; he’s unquestionably the all-time genius of creative biology.” “Well, you make him sound like a, uh, sure-enough seminal person and go-getter, all right. How does he have time to do science? And you trust him … ?” “Yes, by all means. When he’s concentrating on something, any minute of his is worth a day or a week of your ordinary overachiever. He’s like one of those medieval artists that had teams of assistants working out the details of his masterpieces. Or Walt Disney, for that matter. I could never have put together a clone facility the way he did; and I don’t mind saying he picked exactly what he needed out of my brain in order to bring his clone project to fruition.” “Not physically, of course? I don’t have little bits of your brain transplanted into mine … ?” “No, no, no, no.” “Just kidding.” ‘He had the concept of mental holograms. I worked out the hardware for it: the Induction Array, and the modem ” “Maybe we shouldn’t have been so quick to turn us loose with the modem. This may come as a bit of a surprise to Don when he tunes in and gets a rerun about, ah, you and me, ah, trysting in the park.” Sheila was resting her head beside his chin. “I don’t mind if you don’t. Don is you, and Don is our sine-qua-non.” Before Donny could further ponder the matter, Sheila was signaling imminent departure. She bade them both to their feet, and was saying, “I think I should try to track down Pete. I’m sure some friend or relative will be taking him and the kids in, but I want to try to find out, and touch base with him if I can. Meanwhile, I don’t want you and Don to worry about me. “As always,” she added, in tones of insistence, “you can still contact me any time day or night if there are any problems or whatever. It looks like I may have to take over from Pete in that regard for the next little while, anyway. However, I’ll probably be out of circulation tomorrow, except that I’ll call you about noon to see if we can squeeze in a routine exam.” She gazed into his face with a pre-departure look. “I hate to run off so soon, but it’s time to work on pulling myself together, and checking up on Pete. I’ll let you know as soon as I find out what the situation is.” She pressed into a farewell clinch, wherein Donny proffered a formal greeting: “I’m very glad to meet you at last. Sorry it wasn’t a decade or two earlier.” “That’s all right; we’ll have to work a double shift now to make up for lost time.” With that, Sheila had sprinted away toward the University, and left Donny wondering whether he’d heard a double entendre where none was intended. |
Parto III
LA PARTIO DE LA TRIA PARTO Ĉapitro 23: La Lab-o Laŭtempe la parko iĝis urbaj stratoj; la sunflokoj brilante sur la rivero estis nun la lumetoj de rompaj vitreroj sur la trotuaro; kaj la freŝaj jonoj de Roka Rivero superiĝis per la kamionaj haladzoj kaj nova serenado de sirenoj. Sed Ŝila mem ankoraŭ aŭris la medion de mola herbaro sur la riverflanko. Donido baniĝis je la efemera miro de la momento, konscie neatenta al la urba bruo de lia ĉirkaŭaĵo, kaj vive konscia de ĉiuj dek fingroj en lia dekstra mano, kviete prezentante ilin mem unu al la alia. Tria biso de fajropumpiloj preterpasis ilin laŭ la sama direkto, iomete konsciigante ilin ke la unuaj du aroj de sirenoj ne velkis foren, sed haltis tiom lastatempe por indiki ke ili konverĝis nur tri aŭ kvar stratoj for. “Eble ni vidos iom da ekscitaĵo,” Don E. diris. “Mi pensas ke mi flaras la fumon jam.” Tiu akra bloveto estis la malbela kuzo de aroma kampfajro. Piediranta trafiko jam ŝajnigis rapidi al la rotaciantaj ruĝaj lumoj en la foro, do Donido kaj Ŝila plirapidigis sian paŝadon konforme. “Vi ne supozas ke tio estas en la najbaraĵo de Petro, ĉu?” Donido demandis gaje; sed Ŝila aspektis pli maltrankviliĝa, kaj komencis rapidtroton. “Donido, tio eble estas …” Ŝi tuj preterkuretis lin, kaj atingis la sekvan angulon antaŭ Don E. kuratingis ŝin. Tiam li vidis kion haltis Ŝilan: policaj barikadoj. “Kio estas?” li kriegis, duon al Ŝila, duon al la plejapuda policisto. “Ni evakuu kvar-blokan areon!” la policisto blekis. “Estas benzina elfluaĵo de subtera cisterno! Ne venu pluen!” “Donido, rigardu!” Ŝila ŝirkriis. “Estas ejo de Petro!” Don E. rigardis. Tutcerte. La domo de Petro kaj tiu apuda estis ĉiuj turiĝantaj inferoj. “Ho, ne. Ne povas esti,” estis ĉiom kiun Don E. povis subdiri. “Mi devas iri tien!” Ŝila petegis al la policaro. “Bedaŭre, fraŭlino, nenion vi povas fari. Neniu iru preter ĉi tiu linio. Tiu tuta bloko povas eksplodi je iu ajn minuto.” La aero ja ŝajnis fetora de la fumo de benzino krom la alia noceco. “Ĉu iu estas vundita?” voĉo el la homamaso kriegis. “Ni ne scias. Bonvolu; ĉiu; malantaŭu! Malantaŭu! Malantaŭu!” La amaso retretis minimume dum Don E. streĉis por elirante rigardo. La foraj konstruaĵoj estis kaŝitaj en invertita Niagara Akvofalo de fajro. Li ne vidis tian spektaklon ekde la flamego de la Malnova Admin’ejo en ‘71, kaj eĉ tiu ne povus kompari kun ĉi tiu incendio. Pli de sirenoj kaj pli de kamionoj estis alvenantaj. Egigante la tumulton, Ŝila subite surigis sian kapon en la ŝultron de Donido, kaj ŝajnis plorsingulta. “Donido, tio estas la lab-o; tio estas ĉio; tio estas forigita …” Konsoli ne estis lia forta kapablo, sed Don E. luktis por vortoj. “Nu, almenaŭ vi diris ke neniu estis tie ĉi-nun; infanoj ĉe lernejo; Petro ĉe la oficejo. Mastrumistino forinta? Ĉu iu ajn krome loĝis tie?” Ŝila tuj regajnis sian trankvilon, plejparte. “Ne; vi pravas. Neniu krome estis tie, tiom kiom mi scias.” “Unu el ni devus telefoni Petron kaj mol-doni la novaĵon. Ĉu vi estas kapabla, aŭ ĉu mi, aŭ kio …?” “Prefere mi faru.” “Mi pensas ke estas telefono ĉe la benzinstacio … ho, mis …” “Jes, estis telefono ĉe la benzinstacio, sed mi vetas ke ili ĵus perdis ilian lu-kontrakton ĉi-foje por ĉiam. Ĉi tio ne estas la unua okazo kiam iaj aferoj okazis tie. Kaj la Urba Konsilantaro neniam faris ion ajn pri tio.” “Nu, ni reiru mezurben. Ni probable trovos telefonon post du aŭ tri stratoj.” Ili rapide reigis siajn paŝojn, konsterne senvorte, ĝis Ŝila deklaris moroze, “Donido, tio estas la fino, kiom koncernas la registroj. La lab-o mem ne gravas; la ekipo povas esti remetita se ni devus. Kaj la domo—nu, tiaj aferoj okazas. Sed la registroj! La registroj! Ĉiuj la fotoj, la bendoj, la objektportiloj, la histoj, la kultivoj, la notoj, la taglibroj, la disketoj, la vidbendoj. La ĉiomo. Pffffft.” “Mi scias. Mi scias kion tio signifas. Mi scias kiel vi sentas. Estas tiom malbona ke mi perdis—mian naskejon, tiel diri; miajn fotajn albumojn, se vi havis iujn ajn. Sed tio estas nenio kompare al kio vi spertas. Kaj mi konjektas ke tio estos nenio kompare al la konsternego de Petro, kiam li lernas.” “Kaj Donido,” ŝi lamentis, “kial ĉi tio devas okazi je la ĝusta sama tago je kiu vi vidus la ejon? Mi pensas ke la fatoj havas delikatan senton de trafa-tempo.” “Estas ne nur la tago; ili trafis la horon kaj minuton ankaŭ. Ili kutime nur faras bagatelojn, kiel certigante ke la biletoj elĉerpos ĝuste antaŭ mia vico en linio. Ha; jen telefono-budo.” “Bone. Ĉu vi atendas ĉi tie por mi?” Ŝila enpaŝis, sed ne parolis longtempe. “Nu?” “Li ĵus eliris du minutoj antaŭe. Lia sekretariino diris ke la policaro aŭ iu jam donis al li la novaĵon.” “Ĉu ni reiru kaj serĉu lin?” “Mi ne pensas—mi ne pensas ke ni povus trovi lin se ni penus. Mi prefere restu fore; aspektas iom timiga tie.” Ŝi tenegis lian supran brakon laŭ ia knabino-perdita maniero: unu plu strangafero en tago de surprizegoj por Don E. Ĝis nun, li sentis servomiena, preskaŭ filia, al Ŝila kaj ŝiaj medicina-genetikaj lert-agoj. Ŝajnis subita rolo-renverso, por esti patro-figuro, por trovi ŝin kvazaŭ 25 jaroj plijuna, kaj hazarde seniga de ŝia profesia sinkonstruaĵo (aŭ unu de ili, ĉiaokaze). Refoje, Donido ne estis tiom certe kion estus la taŭgan aĵon por diri, do li antaŭigis mult-elektan demandon. “Ĉu mi povas fari ion por helpi? Konduki vin al via loĝejo aŭ mia aŭ la Anekso? Aŭ revene al la parko? Aŭ peni lerni kie Petro iros, kion ni povas fari por li?” “Estas deca de vi por proponi. Ni nur reiru al la parko ĝis mi povas kvietigi mian menson iomete. Petro havas dekojn de amikoj kiuj gastigus lin. Mi penos kontakti lin per lia zon-vokilo poste ĉi vespero.” Baldaŭ ili trovis parkan benkon, kie Ŝila sid-apudiĝis al Don E. Li sensis ke ŝi ŝajnis filozofa surface, kaj je ŝoko ne tre for sube. Li kunsentadis perfekte, ĉar li supozis ke tio estis preskaŭ kiel li reagus kontraŭ komparebla katastrofo. Post iom da netrankvila silento, Donido finfine eligis penson. “Ĉu estas ion ajn kion vi volis diskuti pri tio ĉi? Ĉu ni penas enmeti ĝin en pligrandan ĉirkaŭ-tekston?” Ŝila respondis per klinika monotonvoĉo. “Almenaŭ viaj post-naskiĝaj registroj estas sekuraj. Mi devus rekuraĝigi vin pri tio, ĉiaokaze. Ekde vi iĝis marŝebla, la lab-aj reportoj kaj fizikaj ekzamenaj dosieroj estas konservitaj ĉe la Biologio-Anekso. Ili estas tute rutinaj, ĝuste kiel iuj ajn aliaj medicinaj registroj kiujn ni havas dosiere, kaj kompreneble ili faras neniun mencion de via, mmm, unika deveno. Fakte, estis vera kion ni diris al nia privata detektivo, ĉar ni havas vin listigitan kiel kontrola normalulo por iom da alia farmacia provado kiun Petro faradis en ligo kun BioSenlimo kaj la Universitato. Do kion mi diras estas ke kion ni perdis en la fajro ne devus afekti vian mallonga-daŭran aŭ longa-daŭran bonestecon, almenaŭ rilate al Petro kaj mi kontrolante vian fiziologion.” “Tio estas bona por scii, mi supozas. Fakte, ĉar vi ne trovis ion ajn malfunkciante ĝis nun, tiuj ĉiutagaj ekzamenoj estis jam iĝantaj iom tedaj. Krom la ĉi-kunulino, kompreneble.” Ŝila ridetis malforte. “Ni ne devas fari tion tiom plilonge. Estas simple antaŭzorgo, kiel vi scias. Tage por ankorau unu semajno aŭ plu, eble semajne por la sekva duopo de monatoj, monate por la sekva duopo de jaroj …” “… kaj jare por la sekva duopo de centjaroj.” Ŝila kapjesis, apenaŭ, sed sia malforta rideto iom velkis dum ŝi ignoris lian spritecon ĉifoje, kaj ŝajnis grade iĝinte nigrapensema. “Do viaj nunaj registroj estas sekuraj,” ŝi diris senesprime. “Sed ĉio kiu iris antaŭe … foriginta … foriginta …” Je nun ŝi estis malapudiĝita de Don E., pro plibone merĝi en sia malĝojo, ripozante sian frunton sur siaj pugnoj. La frivola flegmo de Donido aperis laŭokazo; metante sian manon revene sur ŝia ŝultro, li rimarkis kviete, “Nu, mi supozas ke unuflanke oni povas diri ke amaso de la verko de via vivo estis detruita en tiu fajro, sed aliflanke, via vivoverko estas sidanta ĝuste ĉi tie apud vi …” Ŝila ridis kaj abrupte ĵetis sin en unuan plenan ĉirkaŭpremon kun Don E., kaj faciligis malrapidan senhaltan spiralo per liaj lipoj cirkvitigante ŝian hararon, frunton, vangon, mentonon, vangon, lipojn, buŝon, kaj plu. Donido verŝajndeklaris surprizegon al si mem, sed nur por konfirmi sian karakterizan ambaŭecon. Alie, li jam vidis ĉiom da tio alvenante de antaŭ iomlonge. Ankaŭ, li estis pluraj jaroj dekutimiĝa je ĉi tia afero, sed liaj sinapsoj ekŝaltis. Kaj kvankam li estis tre feliĉe sorbita en la nuna okupo, kaj kvankam li metis flanken sian internan voĉon, tiu estis ankoraŭ tie, kvieta kaj eta, laŭta kaj klara: ‘Kio pri Don?’ ‘Kiaj estas la konsekvencoj ĉi tie, kaj kion havas Ŝila en menso, kaj kiu estas ŝi, ĉiaokaze?’ ‘Kia absurda nekredebla koincido estas tiu fajro, kaj ĉu ĉi tio estus okazanta alie?’ Ie estis ankaŭ ia ‘ho ve’, sed peze superigita per ‘nu do!’ En deca tempo rekomencis konversacio. “Nu, Ŝila, ĉiom kiom mi povas diri estas, ke ni parolis pri Neprobableca Teorio antaŭtage, kiel vi eble memoras …” “Jes …?” “Kaj ni ĵus ĉi-minuto havis ankaŭan rektan konfirmon de ĝi.” “Kio estas tiom Neprobableca? Mi pensus ke iam ajn kiam knabo renkontas knabinon kiel ĉi tio, estas ĉiam ŝanco por logika aro de eventoj kiuj ne estus tiom surprizantaj.” “Ha. Ni forgesu kie mi estis, diru, du—aŭ tri—semajnoj antaŭe. Ni forgesu ke eble vi havis ion rilate al mia apero ĉe la sceno …” “Donido, diru ne plu, mi akordas kun vi 100%. Konsentite, mi ĉeestis je la procedo, tiel diri. Sed mi pensas pri vi kiel Donaldo Nordo, doktoro, kiu estas vivanta ekde multege pli ol la lastaj du aŭ tri semajnoj. Ni ne devas tropensi pri etiologio. Vi kiel persono naskiĝis kaj edukiĝis ekzakte la sama kiel via samnomulo.” “Ho, kompreneble, mi ne disputas tion. Kion mi intencas estas, ni forgesu la klonan aferon dum nur minuto; ni jam scias kiom Neprobableca tio estas. Mi diras ke la alia granda neprobableco estas: vi kaj mi—aŭ Don kaj vi kaj mi, pri tio. Mi neniam estus antaŭdirinta renkonte vin kiel ĉi tio, klono aŭ neniu klono.” “Sed tio estas kio vivo ĉiel estas, ĉu ne? Oni povas havi agrablajn surprizojn aldone al la aĉajn. —Ambaŭ en unu tago estas iom troigante tion, mi cedus.” “Precize. Nun, mi ŝatas pensi ke mi estas la romantika tipo, sed eĉ miaj plejaj for-foregaj revoj neniam havis antaŭ-senton de iu kiel vi.” “Kial ne?” “Nu, fakte, Don kaj mi ne povus ne, aa, ni diru, rimarku vin antaŭlonge je Tago Unu. Kompreneble, la pure hipoteza demando antaŭiĝis pri ĉu vi estus fraŭla, kaj tiaĵo, kaj vi devus aŭdi lin moki. Li diris ke ni havus tiom en komuna kun vi kiom irlanda verŝistino.” “Kaj kio mal-ta-aŭ-ugas pri i-ia ir-r-r-land-a-a ve-er-ŝis-ti-ino? James Joyce edzis tian.” “Ho, mi supozas ke iom de miaj plejbonaj amikoj povus esti ir-r-r-land-a-aj ve-er-ŝis-ti-inoj, se mi emis ĉeesti en tiaj rondoj. Estas du-kultura afero. Mi neniam iris al irlanda drinkejo. Mi ne iras al kampo-muzikaj dancejoj. Kaj mi ne havas iujn ajn amikojn aŭ konatojn en la medicina mondo aŭ la geno-splisanta komunumo. Krom Petro, kompreneble, kaj mi apenaŭ konis lin. Nu ni diru ke mi ja hazarde renkontis vin en alia kuracistanta ĉirkaŭteksto, kiel la okazo kiam mi falis dosierujon sur mia piedo. Estis iu ĉarma ina kuracisto kiu vartis tiun problemon ĉe la urĝejo, sed mi neniam havis duan penson pri ŝi.” “Kial ne? Kaj kiel fartas vian piedon, parenteze; kio okazis?” “Nur malbona kontuzo; estis du jaroj antaŭe. Refoje, ni ne estis en la sama kulturo. Tamen eble se mi ŝance vidus ŝin ĉe publika kunveno de Kuracistoj por la Prevento de Nuklea Milito, mi pensus dufoje, sed …” “Mi apartenas al tiu!” “Bonege. Sed mi simple diras al vi kion Don kaj mi pensis post la unua okazo kiam ajn ni ambaŭ ekvidis vin. Nu tiel, li faris tiun verŝistinan spritaĵon. Tamen, ankaŭ, li—ni—ambaŭ saltis al la evidenta konkludo ke vi kaj Petro nepre estis tiom aĉe proksimaj, la hodiaŭa ekvivalento de Pierre kaj Madame Curie.” [Sinjorino Kuri] “Ĝuste kiel mi supozis ke vi estis jam enŝlosita kun Anĝela.” “Nu, vi pravis—tiam. Do la demando restas, ĉu Don— ĉu ni pravis pri vi kaj Petro?” Ŝila aspektis iom pli sombra. “Jes, li—vi pravas. Petro kaj mi estis … kunloĝinta dum … dum iom da tempo. Mi volis edziĝi al li. Sed tio ne iĝis.” “Ho?” “Ni ankoraŭ estas bonaj amikoj; ni laboras intime. Sed la restaĵo de tio finiĝis pluraj jaroj antaŭe. Poste, mi ankoraŭ volis havi infanon per li, eĉ se mi devus esti fraŭla patrino.” “Kaj …?” “Nu, pro lia haltspermigo, kaj mia sterileco, mi ne povis tute plenumi tion.” “Kio?? Duopo de je-vitro-virtuozoj kiel vi povus esti obstrukciitaj per bagateleto kiel tio?” “Ho, ni ne estas magiistoj. Ni ne estris malfekundan klinikon. Sed eĉ se ni povus, Petro ne estis tiom entuziasma pri la ideo.” “Mi ne scias ĉu mi kunsentadi je vi, aŭ kio. Vi kaj Petro ŝajnus kiel logika parigo, por diri minimume. Mi mem, mi ĉiam havis ian sopiron por ia Marie Curie—aŭ, tio estas, iu kiel ŝi kies profesia kaj persona vivoj povus interplektiĝi tiom bone kun ulo kiel Pierre; nu, kiel duopo da ŝnureroj de DNA. Aŭ rigardu Will kaj Ariel Durant.” (*1) Ŝila sinbrilis refoje. “Mi pensas ke mi havis la saman fantazion! Kaj estis agrabla kun Petro dum tio daŭris. Sed li estis trapasinta du edziĝojn jam; havas duopo de dekjarajn filojn el la unua unu. Kaj la reala ĉagreno estis, ke Petro estas tiom fama, kaj verva, kaj pligranda-ol-vivo. Li ŝajnas allogi tiom ajn nombro de—‘grupulinoj’, mi supozas oni nomas ilin. Li kirlas el unu konferenco aŭ projekto al la sekva, kaj verŝajne estas neniam malabundo de belaj junulinaĵoj kiuj ŝatus splisi iliajn genojn kun ties. El kie ĉiuj venas?—flegistinoj, lab-aj teknikistinoj, kurac’studantinoj, farmaciaj vendistinoj, televidaj intervjuistinoj, kinaj stelulinetoj, kaj plu kaj plu. Estus neebla por kvietloĝi kun li. Li estas vere nehalta pafanta-kandelo, brulante ĉe ambaŭ finoj.” “Sed vi diris ke vi estas ankoraŭ amike rilataj?” “Ho, absolute. Estas tiom privilegio por labori kun li kiam mi povas; li estas sendube la ĉiama geniulo de krea biologio.” “Nu, vi vortpentras lin por aspekti kiel ia, aa, ja-certe semema persono kaj atingisto, sendube. Kiel li havas tempon por igi sciencon? Kaj vi fidas lin …?” “Jes, ĉial. Kiam li koncentras pri io, iu ajn minuto de li valoras tago aŭ semajno de ies ordinara tro-atingisto. Li estas kiel iu de tiuj mezepokaj artistoj kiuj havis arojn de helpantoj ellaborante la detalojn de iliaj majstroverkoj. Aŭ Walt Disney, pri tio. Mi neniam povis kunigi klonan ejon kiel li faris; kej mi ne hezitas diri ke li elpikis ekzakte kion li bezonis el mia cerbo por rezultigi lian klonan projekton al fruktado.” “Ne fizike, ĉu? Mi ne havas erojn da via cerbo transplantitaj en mia …?” “Ne, ne, ne, ne.” “Nur blagas.” “Li havis la koncepton de mensaj hologramoj. Mi ellaboris la ilojn por ĝi: la Indukta Aro, kaj la modemo …” “Eble ni devus ne esti tiom rapide por lasi nin liberaj kun la modemo. Ĉi tio eble venos kiel iomete da surprizo al Don kiam li en-agordas kaj trovas re-montradon pri, aa, vi kaj mi, aa, rendevuante en la parko.” Ŝila estis ripoziganta sian kapon apud lia mentono. “Mi ne sinĝenas pri tio se vi faras tiel. Don estas vi, kaj Don estas nia sen-kiu-nenio.” Antaŭ Donido povis plu mediti pri tio, Ŝila signis baldaŭa eliro. Ŝi igis ilin ambaŭ surpieda, kaj diris, “Mi pensas ke mi devus peni spuri Petron. Mi estas certa iu amiko aŭ parenco gastigos lin kaj la infanojn, sed mi volas peni konstati, kaj kontakti lin se mi povas. Dumtempe, mi ne volas ke vi kaj Don maltrankviliĝus pri mi. “Kiel ĉiam,” ŝi aldonis, per tonoj de insistoj, “vi povas ankoraŭ voki min iam ajn horo tage aŭ nokte se estas iuj ajn problemoj aŭ kio ajn. Ŝajnas ke mi eble devus transpreni de Petro tiurilate dum la venonta mallonga daŭro, ĉiaokaze. Tamen, mi probable estos nehavebla morgaŭ, krom ke mi vokos vin proksimume je tagmezo por vidi se ni povas enstreĉi rutinan ekzamenon.” Ŝi fiksrigardis en lia vizaĝo kun antaŭ-elira aspekto. “Mi malamas elkuri tiom baldaŭ, sed estas tempo por labori pri re-fortigante min mem, kaj kontrolante pri Petro. Mi sciigos vin tuj kiam mi konstatas kion estas la situacio.” Ŝi eniris adiaŭan kunpremon, en kiu Donido donis formalan saluton: “Mi estas tre ĝoja por renkonti vin finfine. Bedaŭrinde ke tio ne estis dekjaro aŭ du pliantaŭe.” “Ne gravas; ni devos labori duoble-taĉmente nun por regajni perditan tempon.” Tuj post tio, Ŝila ekkuris for al la Universitato, kaj forlasis Donidon scivolante ĉu li aŭdis ian duobla-komprenumon kiam neniu estis intencita. (*1) Popolaj usonaj historio-kunverkistoj. Reiru |