| The Me Clone (English) |
La Mi-Klono (Esperanto: Unikodo UTF-8) |
Chapter 24: The Modem It had been too much of a red-letter day for Don E. to do anything else useful, so he puttered with miscellaneous housework in both apartments, pending further word from Sheila. Finally, late that evening, she phoned, very briefly. “Donny? It’s Sheila. I can’t talk long; just wanted to let you know what’s happening. Pete’s sister called me a few minutes ago, and said Pete and his kids will be staying with her for the time being. In fact, I couldn’t even talk to Pete himself; she said he’s taken it pretty hard, and has gone into seclusion.” “Sounds bad. Anything I—Don and I—can do to help … either of you?” “No; thanks just the same. I’ll be fine; and I’m sure Pete will snap out of it in a few days. I’ve seen him in the dumps before, and this was to be expected. So as I said this afternoon, don’t worry about me, and call me any time if need be. But remember, I’ll be pretty busy tomorrow, picking up after Pete, except that I’ll call you about noon to arrange your checkup; O.K.?” “O.K.” “I’ve got to run; ’bye.” The next day, Saturday, was anticlimactic; Donald would not be back until Sunday evening to share all the new news; and Sheila regretfully canceled the Saturday appointment. Worse yet, on Sunday she delegated some paramedical from BioFrontier to do a few of the usual tests on Donny at the Annex. But she promised to see him on Monday. It was late Sunday afternoon by the time Don returned from the Cincinnatus Seminar. Donny was re-watching The Race for the Double Helix re-running on A & E, so reunion was deferred as they caught the last portion together. Then Don said, “Tell me what’s going on in the world; I haven’t seen a newscast in 72 hours; I’ve got withdrawal symptoms already.” “The heck with the real world; ask me what’s going on in our, uh, little universe; it’s almost unreal. There were several interesting developments on Friday, and I’ve been waiting till you got back so I could spring ’em on you.” “So, wait no more; here I am; spring away. Nothing bad, I hope?” “That depends. It was one thing after another. First, I got Sheila to explain how they went about choosing me, um, us for this cloning thing. I’ll run it past you on the modem, but suffice to say Pete picked us out of the Class of ‘63 five-year report volumes, and also had some gumshoes check on us beforehand.” (Don rolled his eyes upward.) “Second, it seems Pete wasn’t the only one who knew us from way back when, but Sheila herself had, uh, spotted us—you, that is—in 1967, no less. Seems she was in the audience when we—you—gave that talk at LRY.” “I don’t believe it!” “That’s about what I said. Anyway, small world. But not only that, she said she had a secret crush on you for awhile.” “I don’t believe it!” Don was sputtering with half-happy, half-incredulous indignation. “Hold on, there’s more. Then I pressed her about showing us the lab at last, and this time she said yes, she’d take me then and there; and she did.” “Aha, finally! How was it, what did you see? Tell me before we do the modem.” “Huh. A few minutes before we got there: blooey. It was a ball of fire. Pete’s place, and the one next door. Totally wiped out. I’ve never seen such a fire-storm.” Don darkened considerably, and declared sharply, “Oh, damn; that is bad news. I don’t like it, Donny.” “Yeah, what can you say. Sheila was in shock, and Pete’s gone into seclusion …” “No, I mean worse than that. The timing stinks to high heaven. First they won’t show us the lab; then they finally agree to take you over, and, oops, oh darn, the thing just burned down, sorry about that.” “Don, lighten up. It was a gas station in the neighborhood that caused it; the underground tank sprang a leak, and they had to evacuate a four-block area. You’re not going to torch a couple of expensive houses and threaten four city blocks just to cover up a clandestine clone lab at a moment’s notice. Come on. I’ll show you the newspaper.” “O.K. Whatever. I still don’t like it. Something’s wrong somewhere.” “There are such things as accidents, Don; acts of God. Planes have been known to fall out of the sky and burn whole houses, or entire city blocks, as the case may be. What would you say if it had been a DC-10 instead of a gas station?” Don shrugged and didn’t answer, so Donny added: “But look, I still haven’t told you the best part yet.” “There’s more?” “Yes. You bet. There’s more.” “Well?” “Well, ah, well, ah, yeah, there’s one more surprising development. Let’s save that one for the modem. I should say ‘Sit down for this’, but heck, we’ll be sitting down anyway.” “Donny, what …?” “Hold on, let’s do it right.” He motioned Don to the couch, then got the modem from the desk drawer, and sat down next to him, clutching the keypad. They affixed the clips to their ears; then Donny aped a TV director flashing a silent-finger countdown, 5-4-3-2-1. After making zero with his thumb and index finger, he moved the dial to midpoint, and settled back to let warm memories wash over him—and Don. Sheila laughed, and abruptly flung herself into a first full-fledged embrace with Don E., and facilitated a slow inexorable spiral circuiting her hair … In less than ten seconds of that, Don suddenly disconnected the clip, and leaped to his feet, to to-and-fro aimlessly. “Oh-h-h! Might have known! Might have known!” He put his hand over his mouth to conceal a nervous chortle. “Donny, this is embarrassing. I feel like a voyeur.” Don E. felt very let down. “Hey, Don, don’t go into clone shock now. This is for both of us. I’m still your other you, you know.” “To be sure. To be sure. But in any event, Donny, don’t you think this is a little premature?” “What, you mean letting you know on the modem already?” “No, I mean you—one of us—getting involved with Sheila. Already.” Donny looked a little blank, then finally said, “Look, you’re way ahead of me. Let’s replay the whole set of Friday highlights.” Again Don stifled nervous laughter. “I don’t know if I could or should. It’s like violating both your privacy.” “Don, who are you kidding? Sheila invented the modem; Sheila midwifed—us; she knows what it’s all about.” “That’s one of the things that worries me. She knows what it’s all about, all right. She knows more than both of us. She’s even had investigators tailing us. We haven’t had anyone checking skeletons in her closet. Skeletons, and who knows what all they had in that lab. Donny, let’s be a little more careful here. Let’s not jump just because Sheila is batting her eyelids.” “Well, somebody’s jumping to conclusions all right. Before you go off half-cocked, why don’t you sit down and tune in to what the real situation is.” Don looked conspicuously skeptical, but edged back toward the couch. “I just wanted to state some reservations about Sheila before we both get carried away here. There’s no denying you might have a very interesting situation at hand. One of us better be able to do some sober second thought.” “Sounds like second-guessing to me. At best.” Don took his place on the couch again, and started to reconnect. Then he paused before doing so, to ask, “You didn’t sleep with her, did you?” “Are you kidding?” “That’s not a yes-or-no answer.” Don E. hesitated, searching for the perfect squelch; then settled for saying, “If you’d put on the damn clip, you’d find out that the answer is ‘no’, straight from the source.” Don tried to be placatory. “Well, I didn’t want to burn out the circuits in this gadget. Romance is one thing; X-rated flashbacks might be something else.” “Relax and enjoy the show.” Don cautiously reconnected, and nodded to Don E. to proceed. Before turning the dial back on, Donny orally set the scene, as if narrating a slide presentation: “Now what’s happening is that Sheila and I have gone to the park for lunch after the Friday physical, and she’s explaining the selection process.” He signaled with his finger, then moved the dial to midpoint. Don got the gist of the conversation, but found himself disappointed at how the modem handled a non-real-time event. The communication had some of the fuzziness and quasi-consciousness of a dream, though in other respects the memories and dialogue seemed reasonably detailed and well-grounded. One frustration was that he couldn't quite control the rate or content of the memory, but was beholden to (a) what Don E. had noticed and registered in the first place, and (b) how well Donny recalled and re-played it for himself, as for Don. The continuity was choppy, replete with speedups and slowdowns, gaps and distractions and repetitions. And, as in a dream, the clarity seemed to fade when he tried to prompt Don E. to freeze a frame for closer inspection. For instance, Don strained to “see” what Sheila was wearing, but as usual, Don E. hadn’t paid that much attention, so the image seemed to flicker uncertainly into the realm of blind-spot. Yet when Don was not looking directly at the memory-image of Sheila, he perceived, as did Donny, that she was dressed in drab tan coveralls. In a momentary mental aside, they both wished her bedecked in something more colorful (a rosy mini would be nice), but they agreed that Sheila improved a garment’s appearance, rather than vice versa. “I’ll dash back to the Annex and make a phone call; and I’ll meet you right here in five minutes.” Sheila scampered off before Donny could offer to go with her. Again Don removed the clip, to exclaim with pseudo-sleuth acuity, “Aha! You don’t know who or what she was calling about; maybe it was to give Pete or someone the signal to start the fire before you got there.” Donny simply gave him a withering look and wave-of-the-hand, and motioned him to reconnect; Don did so. The imagery now became far more vivid: the graceful willows; the grassy bank; the glassy river; the spoofy duet; and the unforgettable arrival of Sheila’s hand into Donny’s, by comparison to which the fire itself was somewhat less astounding. And afterward, the kissing scene: which was certainly more intense than dream or daydream: Don’s own heart did some more-than-vicarious pirouettes. Don could now sense firsthand why the untimely loss of the lab was overshadowed in Donny’s mind and memory by the sudden encounter with Sheila. And by the same token (the modem), Donny in turn could sense that the lab fire loomed larger in Don’s mind. After removing the alligator clips, Donny posed the question: “Don, what’s eating you so much about the lab? I mean, sure, I’ve wanted to see the thing as much or more than you; and sure, it was a helluva a bad time for the place to be gutted like that; an all-round catastrophe. But you seem unduly preoccupied about the fire.” “The reason it upsets me is because it’s just a little too convenient. It’s one anomaly too many. It makes me wonder again what the heck this is all about, whether you are really a clone as such, or whether something else is going on, and if so, whether that missing lab is another missing link. Sheila already said they went in for cover stories when they hired the investigators. And of course, the party itself was their biggest cover story. Till this.” “Oh, come on, you’re not back to Detimerators from an Alternate Universe, are you?” “No, I’ve always been about 95% convinced that you are some kind of clone. Or 90%, now that the lab is gone. But I wanted to know for sure, or at least get a better sense of the particulars. See the facility in person. And they don’t want us to know. And never have. They never quite level with us. Sheila has a different excuse for Pete every time.” “So you say. I don’t agree. But suppose they were crypto-aliens, or something, and had given us a tour, but simply brought in a few props from BioFrontier. How would we have known any different, whether this was the real thing, or just some high-tech hokum for the tourist trade? If you’re going to be that skeptical, I should think the fire would tend to confirm their authenticity, when they could much more easily have fobbed us off with a fake lab.” Don shrugged and kept on pondering askance. So Don E. asked with a trace of annoyance, “Well, any more theories, then, on what it was we weren’t supposed to see?” Don laughingly blurted one almost immediately. “Maybe they had a robot factory there!” As always, Don E. knew perfectly well how much of a truth-in-jester each of them was, so he answered in almost-seriousness, “What? Me? A robot?” “Well, it’s a hypothesis. A humanoid robot, anyway.” “Aw, let’s leave Isaac Asimov out of this.” “Well, again, is it any less likely than instant clone?” “Don’t put me on. Have you forgotten so soon the demarche for a similar question in The Caves of Steel …?” “… oh, sure: did I bother to stick a pin in you? Of course not. But maybe you’re a very detailed humanoid robot, right down to the biological minutiae, and all the reflexes.” “That’s stretching it just a little. It’s precisely those minutiae that wouldn’t fit any definition of robot. I have wax in my ears, grains on my eyelashes, itches from insect bites, stuffiness from pollen, aromas in my armpits—and hangnails to boot! You don’t bother with a billion and one biological sub-trivia, even in a humanoid robot.” “O.K., an android then.” “So presumably a humanoid robot is made of metal and plastic, and you’d grow an android using a lot more meat and other natural organic materials?” “Or spun fiber protein; you know. Livers from cadavers. Stuff like that.” “It seems to me you might almost approach a distinction without a difference, as between android or clone. If you want to regard me as a synthetic person, anyway. Or a golem.” “I don’t want to imply that. You seem to have your own, ah, spark of life, whatever …” “Quaker Inner Light.” “ … yeah, Quaker Inner Light, and so forth. I guess if there is any distinction between android and clone, it’s that you’d grow a clone-droid, say, from a single cell, like you supposedly were; and a classical android would be assembled from larger components. Cadaver livers, or cyborg organs off the shelf from another reality.” “Ridiculous. Look, I’ll certainly agree that it’s a fantastic coincidence for the lab to burn five minutes before I get there. But since your contrivances are one or two degrees more absurd than sheer coincidence, I’ll take the fire at face value. And seriously, Don; if you’re making the slightest insinuation that I’m any sort of, ah, synthetic being—other than a clone—, what would even bring that thought to your mind in the first place? Besides the lab fire, that is?” “Well, not before this. But consider. You’ve mentioned all these biological minutiae, right down to the runny nose and the grainy eyelids. Now let me ask you this, and then I’ll answer for you, because I already know, from the modem, and from what I’ve seen. Question: has Pete or Sheila ever done a sperm count on you? Answer: no. Question: why not? After all, every day they’ve checked just about every single other bodily function, fluid, and orifice of yours.” Don E. affected his falsetto of mock indignation. “What? Are you impugning my manhood?” “Nope; just noticing another anomalous datum, in light of our unslaked ignorance about what Pete and Sheila were really up to at their late lamented laboratory. I might not have wondered about it, otherwise.” “Well, all in good time. I wouldn’t be surprised if they go for a sperm count in the next week or two. There are questions of taste and haste involved here.” “And since you yourself have coined the phrase, it’s that very question of taste and haste that you should think about in regard to Sheila generally. I’m not saying that you should cool it. But; you know. Consider the implications. Look before you leap.” “Couldn’t have said it better myself. But Don, I’m a little surprised. You seem inordinately dubious about Sheila. Maybe you should get to know her a little better yourself. We should have her out to dinner, or all go somewhere next weekend—Lake o’ the Loon, why not? Or just the two of you should have a chat, for that matter.” Don looked noncommittal and uncommunicative; then glanced at his watch. “Um, not to change the subject, but one of us ought to go to the Esperanto meeting tonight, since it’s the last time we’ll see Louis before he leaves for Falls Church. I wanted to, but I’m bushed after all that Seminar stuff. Can you stand in for me? Seeing as how you’ve redoubled your interest in it.” “Oh, yes, you haven’t even told me about Panmunjom yet. Sure, I’ll be glad to go. I’ll sing Rugh-rivera Valo as a farewell for him.” “That’s a boring song in any language.” “I could always do our rendition of Korromp’-Hotel’ for an encore.” Donny looked at his own watch. “Hey, it’s later than I thought; almost 7:00. I’d better be leaving right now.” “Amuzighu. Ghis la.” Donny departed. Don tried to take a nap, but didn’t succeed too well, being rather agitated about the whole new set of circumstances. Presently he got up, made some popcorn, and busied himself sorting out the pile of papers he’d picked up at the conference. The Esperanto meetings seldom went past 9:00, and sure enough, Don E. was back a few minutes thereafter. “How’d it go?” Don asked. “Not bad. Mitzi made a cake for Louis. I tried to get up a sing-along, but it didn’t really come off. Oh, and I borrowed a book of Grooks from Norbert. Did you know there was an Esperanto version?” “No, I—we—didn’t know that.” “Yes; here: it’s called Gruk, and it’s translated by Poul Thorsen. Want me to read you some?” “Oh, later. Did anyone recognize you at the meeting?” “Recognize me! Whaddya mean. Unless someone noticed my extra teeth, which I very much doubt.” “Just kidding.” Don E. sat in the recliner to look at the Grook book. They both nibbled popcorn without talking for a few minutes, until Don suddenly spoke up with unusual gravity. “Donny. Look. We’ve got to have a heart-to-heart. And we better do it now.” |
Ĉapitro 24: La Modemo Estis tro elstara tago por Don E. fari ion ajn plu iginde, do li iometumis je diversa domlaboro en ambaŭ apartamentoj, atendante mesaĝon el Ŝila. Finfine, malfrue tiu vespero, ŝi telefonvokis, tre mallonge. “Donido? Estas Ŝila. Mi ne povas paroli multe; nur volis konstati al vi kio okazas. Fratino de Petro vokis min antaŭ kelkaj minutoj, kaj diris ke Petro kaj siaj infanoj restos kun ŝi provizore. Fakte, mi ne povis eĉ paroli al Petro mem; ŝi diris ke la afero serioze frapas lin, kaj li eniris izolecon.” “Malbone. Ĉu ion ajn mi—Don kaj mi—povas fari por helpi … aŭ iun aŭ ĉiun el vi?” “Ne; dankon ĉiaokaze. Mi fartos sufiĉa; kaj mi estas certa ke Petro ekpliboniĝos post kelkaj tagoj. Mi vidis lin deprimitan antaŭe, kaj oni antaŭvidus ĉi tion. Do kiel mi diris ĉi posttagmezon, ne maltrankviliĝu pri mi, kaj voku min iam ajn se necese. Sed memoru, mi estos tre okupita morgaŭ, ĝustigante aferojn pro Petro, krom ke mi vokos vin ĉirkaŭ tagmeze por aranĝi vian kontroleton; ĉu bone?” “Bone.” “Mi devas kuri; ĝis.” La sekva tago, sabato, estis malklimaksa: Donaldo ne estus revenonta ĝis dimanĉo vespero por partopreniĝi je ĉiom de la novaj novaĵoj; kaj Ŝila bedaŭrinde nuligis la sabatan rendevuon. Plimalbone plu, je dimanĉo ŝi delegis iun kvazaŭkuraciston el BioSenlimo por fari kelkajn de la kutimaj kontroloj je Donido ĉe la Anekso. Sed ŝi promesis vidi lin je lundo. Estis malfrue dimanĉo vespero kiam Don revenis el la Cincinnatus-Studgrupo. Don estis re-rigardanta The Race for the Double Helix [La Konkurso por la Duobla Helico] je televido, do ili prokrastis rerenkonton ĝis la fino de tio. Tiam Don diris, “Rakontu al mi kio okazas en la mondo; mi ne vidis novaĵdissendon dum 72 horoj; mi havas seniĝajn simptomojn jam.” “Al diablo la realan mondon; demandu min kio okazas en nia, aa, eta universo; tio estas preskaŭ malreala. Estis pluraj interesaj disvolvoj je vendredo, kaj mi estis atendinta ĝis via reveno do mi povus embuski vin per ili.” “Do, atendu ne plu; jen mi estas; embusku tuj. Nenio malbona, mi esperas?” “Tio dependas. Estis aferoj tro sinsekvaj. Unue, mi igis Ŝilan ekspliki kiel ili procedis elekti min, mm, nin por ĉi tiu klonado. Mi tramontros al vi per la modemo, sed sufiĉe por diri ke Petro elprenis nin de la Klaso de ‘63 kvin-jaraj raportaj volumoj, kaj ankaŭ havis iom de privatuloj kontroli je ni antaŭe.” (Don rulis siajn okulojn supren.) “Due, ŝajnas ke Petro ne estis la nura kiu konis nin ekde antaŭlonge, sed Ŝila mem, aa, rimarkis nin—vin, tio estas—en 1967, tiom frue. Ŝajnas ke ŝi estis en la aŭdantaro kiam ni—vi—faris tian paroladon ĉe L.R.J.” “Mi ne kredas tion!” “Tio estas preskaŭ kion mi diris. Ĉiaokaze, malgranda mondo. Sed ne nur tio, ŝi diris ke ŝi havis sekretan ameton je vi dum iom da tempo.” “Mi ne kredas tion!” Don sputetis je duon-feliĉa, duon-malakceptema indigno. “Atendu, estas plu. Tiam mi premis ŝin pri montrante al ni la lab-on finfine, kaj ĉi-foje ŝi diris jes, ŝi alkondukus min tien ĝuste tiam; kaj tiel ni faris.” “Ha finfine! Kiel ĝi estis, kion vi vidis? Rakontu al mi antaŭ ni igas la modemon.” “Ho. Kelkaj minutoj antaŭ ni antingis tien: bluŭi. Ĝi estis pilkego de fajro. La ejo de Petro, kaj tiu apude. Tute forigitaj. Mi neniam vidis tian fajroŝtormon.” Don mallumiĝis iom multe, kaj deklaris akre, “Ho, damnu; tio estas malbona novaĵo. Mi ne ŝatas tion, Donido.” “Jes, kion oni povas diri. Ŝila estis je ŝoko, kaj Petro eniris izolecon …” “Ne, mi intencas plimalbona ol tio. La akurato fiodoras al alta ĉielo. Komence ili ne montros al ni la lab-on; tiam ili finfine konsentas por konduki vin tien, kaj, mis, ho ve, la ejo ĵus forbruliĝis, bedaŭra pri tio.” “Don, malgraviĝu. Estis benzina stacio en la najboraĵo kiu kaŭzis tion; la subtera cisterno ekelfluaĵis, kaj ili devis evakuanti kvar-blokan areon. Oni ne krim-incendius du multekostajn domojn kaj minacus kvar urbajn blokojn nur por forkovri sekretan klonan lab-on tuj improvize. Pripensu. Mi montros al vi la tagĵurnalon.” “Nu do. Kio ajn. Mi ankoraŭ ne ŝatas tion. Io estas misa ie.” “Estas tiaĵoj kiel akcidentoj, Don; agoj de Dio. Iafoje, aviadiloj eĉ forfalas el la ĉielo kaj bruligas ĉiom da domoj, aŭ tutajn urbajn blokojn, laŭ okaze. Kion vi dirus se tio estus DC-10 anstataŭ benzina stacio?” Don ŝultrotiris kaj ne respondis, do Donido aldonis: “Sed rigardu, mi ankoraŭ ne rakontis al vi la plejbonan parton ĝis nun.” “Estas plu?” “Jes. Nepre. Estas plu.” “Nu?” “Nu, aa, nu, aa, jes, estas unu plua surprizanta disvolvo. Ni rezervu tion por la modemo. Mi devus diri ‘Sidiĝu por tio ĉi’, sed aĉ, ni estos sidantaj ĉiaokaze.” “Donido, kio …?” “Atendu, ni faru tion ĝuste.” Li signis Donon al la sofo, tiam prenis la modemon el la skribtabla tirkesto, kaj sidiĝis apud lin, firmtenante la klavilon. Ili kroĉis la agrafojn al siaj oreloj; tiam Donido kvazaŭiĝis kiel televida direktisto montrante silenta-fingran ĝisnombradon, 5-4-3-2-1. Post farante nulon per sia polekso kan montrofingro, li turnis la diskon al mezpunkto, kaj klinigis malantaŭen por lasi la varmajn memorojn transverŝi sin—kaj Donon. Ŝila ridis kaj abrupte ĵetis sin en unuan plenan ĉirkaŭpremon kun Don E., kaj faciligis malrapidan senhaltan spiralo per liaj lipoj cirkvitigante ŝian hararon … Post malpli ol dek sekundoj da tio, Don subite malkroĉis la agrafon, kaj salte ekstaris, por tien-kaj-reenigi sencele. “Ho-o-o! Mi estus koninta! Mi estus koninta!” Li metis sian manon sur sia buŝo por kovri nervozan subridon. “Donido, tio ĉi estas embarasa. Mi sentas kiel ia fi-rigardanto.” Don E. sentis tre romp-espera. “He, Don, ne eniru klonan ŝokon nun. Ĉi tio estas por ambaŭ de ni. Mi estas ankoraŭ via alia vi, vi scias.” “Certe. Certe. Sed ĉiaokaze: Donido: ĉu vi ne pensas ke ĉi tio estas iom trofrua?” “Kio, vi intencas konstatante vin per la modemo jam?” “Ne, mi intencas, vi—unu de ni—iĝante implika kun Ŝila. Jam.” Donido aspektis iom senesprima, tiam finfine diris, “Rigardu, vi estas for antaŭ de mi. Ni reludigu la tutan aron de vendredaj ĉefaferoj.” Refoje Don sufokis nervozan ridadon. “Mi ne scias se mi povus aŭ devus. Estas kiel atencante la privatecon de ambaŭ de vi.” “Don, kiun vi blagas. Ŝila inventis la modemon; Ŝila akuŝistinigis—nin; ŝi scias ĉiom kiom tio signifas.” “Tiu estas iu de la aferoj kiuj maltrankviligas min. Ŝi scias ĉiom kiom tio signifas, nepre. Ŝi scias pli ol ambaŭ de ni. Ŝi eĉ havis detektivojn spurante nin. Ni ne havis iujn ajn kontrolante skeletojn en ŝia ŝranko. Skeletojn, kaj kiu scias kion ĉiom ili havis en tiu lab-o. Donido, estu ni iom pli singardaj pri tio ĉi. Ni ne saltu nur ĉar Ŝila estas okulkoketanta.” “Nu do, iu ja estas saltanta al antaŭjuĝaj konkludoj, verŝajne. Antaŭ vi iĝos duon-freneza, kial vi ne sidiĝu kaj agordu al kio la reala situacio estas.” Don aspektis elstare skeptika, sed malrapidigis al la sofo. “Mi nur volis deklari iom de rezervoj pri Ŝila antaŭ ni ambaŭ iĝas sorĉitaj tiel. Oni ne povas nei ke vi eble havas tre interesan situacion jen. Unu de ni devus esti ebla por fari iom de sobran duan pensadon.” “Ŝajnas kiel post-kritikon, laŭ mi. Se eĉ tio.” Don residiĝis sur la sofo, kaj komencis re-kroĉi. Tiam li paŭzis antaŭ farante tiel, por demandi, “Vi ne dormis kun ŝi, ĉu?” “Ĉu vi blagas?” “Tio ne estas je-aŭ-nea respondo.” Don E. hezitis, serĉante por la perfekta riposto; tiam diris nur, “Se vi surmetus la damnan agrafon, vi konstatiĝus ke la respondo estas ‘ne’, rekte el la fonto.” Don penis esti paciga. “Nu, mi ne volis forbruligi la cirkvitojn en ĉi tiu ilo. Ametafero estas io; amoraj retrovidoj eble estus io alia.” “Ripozu kaj ĝuu la montraĵon” Don singarde rekroĉiĝis, kaj kapsignis al Don E. por komenci. Antaŭ ŝaltante la diskon refoje, Donido parole prezentis la scenon, kvazaŭ rakontante diapozitivaron: “Nun kio okazas estas ke Ŝila kaj mi iras al la parko por tagmezmanĝo post la vendreda fizikumo, kaj ŝi eksplikas la selektadan procedon.” Li signis kun sia fingro, tiam movis la diskon al mezpunkto. Don akiris la esencon de la konversacio, sed trovis sin malkontenta pri kiel la modemo traktis ne-real-tempan eventon. La komunikado havis iom da la nebuleco kaj kvazaŭa-konscio de sonĝo, kvankam je aliaj rilatoj la memoroj kaj dialogo ŝajnis sufiĉe detalitaj kaj firme bazitaj. Iu frustro estis ke li ne tute povus gvidi la rapidon kaj enhavon de la memoro, sed estis ŝulda al (a) kion Don E. rimarkis kaj registris unuavice, kaj (b) kiom bone Donido rememoris kaj reludigis ĝin por si, kiel por Don. La flueco estis hakema, plena de rapidigoj kaj malrapidigoj, breĉoj kaj distroj kaj ripetoj. Kaj, kiel en sonĝo, la klaro ŝajnis malaperi kiam li penis instigi Don E.-on por senmovigi kadron por pliproksima inspekto. Ekzemple, Don streĉis por “vidi” kion Ŝila portis, sed kiel kutime, Don E. ne tiom atentis, do la bildo ŝajnis flagreti malcerte al la loko de blinda-punkto. Sed kiam Don ne rigardis rekte al la memoro-bildo de Ŝila, li perceptis, kiel igis Donido, ke ŝi estis vestita per malinteresa griza-bruna tutkovrumo. Dum momenta flankpenso, ili ambaŭ deziris ke ŝi sinornamus en io pli kolorema (roza jupeto estus plaĉa), sed konsentis ke Ŝila plibonigis la aspekton de kostumo, anstataŭ renverse. “Mi kuros revene al la Anekson kaj faros ’fonvokon; kaj mi renkontos vin ĝuste ĉi tie post kvin minutoj.” Ŝila ekkuris for, antaŭ Donido povis proponi kuniri kun ŝi. Refoje Don malkroĉis la agrafon, por ekkrii je pseŭda-detektiva akreco, “Ha! Vi ne scias kiun aŭ pri kio ŝi vokis; eble estis por doni al Petro aŭ iu la signon por komencigi la fajron antaŭ vi atingis tien.” Donido simple donis al li mokplenan fiksrigardon kaj flirtigon de la mano, kaj signis lin por re-kroĉi; Don tiel faris. La figuradon nun iĝis multe pli viva; la graciaj salikoj; la herba bordo; la vitra rivero; la parodia dueto; kaj la neforgesebla alveno de la mano de Ŝila en tiu de Donido, kompare al kiu la fajro mem estis iom malpli surprizega. Kaj poste, la kisanta sceno: kiu estis certe pli intensa ol sonĝo aŭ revo. La propra koro de Don faris iom de pli-ol-kvazaŭaj piruetoj. Don povis nun sensi senpere kial la maloportuna perdo de la lab-o estis superigita en menso kaj memoro de Donido per la subita renkonto kun Ŝila. Kaj sammaniere (la modemo), Donido laŭ vice povis sensi ke la laba fajro minacis pligrande en menso de Don. Post malkroĉante la aligator-agrafon, Donido faris la demandon: “Don, kio tiom ĝenas vin pri la lab-o? Mi intencas, certe, mi volis vidi la ejon tiom multe aŭ pli ol vi; kaj certe, estis diable malbona tempo por la tutdetruo de tiu; ia ĉiuflanka katastrofo. Sed vi ŝajnas tropensema pri la fajro.” “La kialo ke tio ĉagrenas min estas ĉar tio estas ĝuste iomete tro konvena. Estas unu anomalio tro multe. Tio igas min scivoli refoje kion aĉe temas ĉio ĉi, kaj ĉu vi estas reale klono kiel tiaĵo, aŭ ĉu io alia okazas, kaj se tiel, ĉu tiu mankanta lab-o estas aldona mankanta ligilo. Ŝila jam diris ke ili emis uzi kovrajn rakontojn kiam ili dungis la spuristojn. Kaj sendube, la festo mem estis ilia pli granda kovra rakonto. Ĝis ĉi tio.” “Ho ve, vi ne revenas al Sentempigujoj el iu Alterna Universo, ĉu?” “Ne, mi estis ĉiam preskaŭ 95% konvinkita ke vi estas ia klono. Aŭ 90%, nun ke la lab-o estas foririta. Sed mi volis scii por certe, aŭ almenaŭ preni pli bonan senson de la detaloj. Vidi la farejon persone. Kaj ili ne volas ke ni scii. Kaj neniam volis tiel. Ili neniam tute verdiras al ni. Ŝila havas malsaman senkulpigon por Petro ĉiu foje.” “Tiel vi diras. Mi ne konsentas. Sed supozu ke ili ja estis kaŝ-aliplenedanoj, aŭ io, kaj ja donis al ni turist-montradon, sed simple enportis iom da teatrumoj el BioSenlimo. Kiel ni scius ĉu tio estus la reala aĵo, aŭ nur iom da alta-teknikaj ĉarlatanaĵoj por la turistaĉoj? Se vi estos tiom skeptika, mi pensus ke la fajro emus konfirmi ilian aŭtentikecon, kiam ili povus multe pli facile trompi nin per falsa lab-o.” Don ŝultrotiris kaj daŭris meditante suspekte. Do Don E. demandis kun ero da ĝeno, “Nu, ĉu iuj ajn teorioj, tial, pri kio tio estis kiun oni ne lasus nin vidi?” Don ride ekdiris iun preskaŭ tuj. “Eble ili havis roboto-fabrikon tie!” Kiel ĉiam, Don E. sciis perfekte bone kiom da vero-en-ŝercisto ambaŭ de ili estis, do li respondis preskaŭ-seriozece, “Kio? Mi? Ia roboto?” “Nu, tio estas hipotezo. Ia homema roboto, ĉiaokaze.” “Ho, ni forlasu Isaac Asimov-on de ĉi tio.” “Nu, refoje, ĉu tio estas malpli verŝajna ol tuja klono?” “Ne blagu min. Ĉu vi forgesis tiom jam la riposton por simila demando en The Caves of Steel …?” [La Kavernoj de Ŝtalo] “… ho, certe: ĉu mi eĉ pensis por piki pinglon en vi? Kompreneble ne. Sed eble vi estas ia tre detalita homema roboto, ĝuste ĉiom je la biologiaj detaletoj, kaj ĉiuj de la refleksoj.” “Tio estas iomete da streĉo. Estas precize tiaj detaletoj kiuj ne taŭgus iun ajn difino de roboto. Mi havas vakson en miaj oreloj, grajnetojn sur miaj okulharoj, jukojn de insektaj mordoj, nazŝtopemon pro poleno, aromojn en miaj akseloj— kaj ungohaŭtetojn krome! Oni ne sinĝenas pri biliono kaj unu biologiaj sub-bagateloj, eĉ en homema roboto.” “Bone, androjdo tiuokaze.” “Do supozeble homema roboto estas farita de metalo kaj plasto, kaj oni kreskigus androjdon uzante multe pli da viando kaj aliaj naturaj organikaj materialoj?” “Aŭ ŝpinita fibra proteino; vi scias. Hepatoj el kadavroj. Ŝtofo kiel tio.” “Ŝajnas laŭ mi ke vi eble preskaŭ alprosksimigas distingon sen diferenco, kiel inter androjdo aŭ klono. Se vi volas rigardi min kiel sinteza persono, ĉiaokaze. Aŭ golemo.” “Mi ne volas sugesti tion. Vi ŝajnas havi vian propran, aa, sparko de vivo, kio ajn …” “Kvakera Interna Lumo.” “… jes, Kvakera Interna Lumo, kaj tiel plu. Mi supozas ke se estas iu ajn distingo inter androjdo kaj klono, estas ke oni kreskigus klon-drojdon, diru, de unuopa ĉelo, kiel vi supoze estis; kaj klasika androjdo estus muntita de pligrandaj konstrupartoj. Kadavraj hepatoj, aŭ cibernetikaj organoj de la breto el alia realeco.” “Ridinda. Rigardu, mi certe konsentos ke estas fantasta koincido por la lab-o bruli kvin minutoj antaŭ mi alvenas tien. Sed ĉar viaj artifikoj estas unu aŭ du gradoj pli absurda ol pura koincido, mi akceptos la fajron laŭ vizaĝo. Kaj serioze, Don; se vi faras la plejetan subsugeston ke mi estas iu ajn speco de, aa, sinteza ulo—krom klono—, kio eĉ alkondukas tian penson al via menso unuavice? Krom la lab-a fajro, tio estas?” “Nu, ne antaŭ tio ĉi. Sed konsideru. Vi menciis ĉi ĉiujn biologiajn detaletojn, ĝuste ĉiom je la elfluema nazo kaj la grajnaj okulkovriloj. Nun lasu min demandi al vi ĉi tion, kaj tiam mi respondos por vi, ĉar mi jam scias, per la modemo, kaj per kion mi jam vidis. Demando: ĉu Petro aŭ Ŝila iam ajn faris spermnombradon je vi? Respondo: ne. Demando: kial ne? Nu do, ĉiu tago ili kontrolis preskaŭ ĉiun unuopan alian korpan funkcion, fluidon, kaj aperturon de vi.” Don E. afektis lian falseton de kvazaŭa indigno. “Kio? Ĉu vi kontestas mian virecon?” “Ne; nur rimarkante alian anomalian donitaĵon, en lumo de nia ankoraŭ-soifa nescio pri kio Petro kaj Ŝila reale faraĉis ĉe ilia mortinta lamentita laboratorio. Mi eble ne scivolus pri tio, alie.” “Nu, ĉiom laŭ deca tempo. Mi ne estus surprizita se ili prenas spermnombradon post la sekva semajno aŭ du. Estas demandoj de gusto kaj hasto implikaj ĉi tie.” “Kaj ĉar vi mem fabrikis la frazon, estas tiu ĝusta demando de gusto kaj hasto kiun vi devas pripensi rilate al Ŝila ĝenerale. Mi ne diras ke vi devus malvarmiĝi je tio. Sed; vi scias. Konsideru la implikojn. Rigardu antaŭ vi saltas.” “Mi ne povis esprimi tion plibone mi mem. Sed Don, mi estas iomete surprizita. Vi ŝajnas malmodere dubema pri Ŝila. Eble vi devus prikoni ŝin iom plibone vi mem. Ni devas kuniru al ristoracio, aŭ ni ĉiu iru ien la venonta semajnfino—Lago de l’Kolimbo, kial ne? Aŭ nur la du de vi devus havi babilon, tiurilate.” Don aspektis senpromesa kaj nekomunikema; tiam ekrigardis al sia brakhborloĝo. “Mm, ne por ŝanĝi la subjekton, sed unu de ni devus iri al la Esperanto-kunveno ĉi nokton, ĉar tio estos la lasta tempo ke ni vidos Luis-on antaŭ li eliros por Falls Church. [Falz Ĉurĉ] Mi volis, sed mi estas forlaca post tiom da tiu Studgrupo-afero. Ĉu vi povus anstataŭiĝi por mi? Ankaŭ ĉar vi duobligis vian interesan pri tio.” “Ho, jes, vi ne eĉ rakontis al mi pri Panmunĝom ĝis nun. Certe, plaĉos al mi por iri. Mi kantos ‘Ruĝ-rivera Valon’ kiel adiaŭo por li.” “Tiu estas teda kanto en iu ajn lingvo.” “Mi povus ankaŭ igi nian tradukon de ‘Korromp-Hotel’ ’ kiel biso.” Donido ekrigardis al sia propra brakhorloĝo. “He, estas plimalfrua ol mi pensis; preskaŭ la sepa. Mi devus eliri tuj.” “Amuziĝu. Ĝis la.” Donido foriris. Don penis dormeti, sed ne sukcesis tiom bone, pro agitato pri la tuta nova aro de cirkonstancoj. Baldaŭ li stariĝis, faris iom da krevmaizon, kaj sinokupis klasifikante la amason de referatoj kiujn li elprenis de la konferenco. La Esperanto-kunvenoj malofte daŭris post la naŭa, kaj Don E. ja revenis pluraj minutoj post tiam. “Kiel estis?” Don demandis. “Ne malbona. Mitzi faris kukon por Luis. Mi penis igi kun-kantadon, sed tio ne reale sukcesis. Ho, kaj mi pruntoprenis de Norbert libron de Grukoj. Ĉu vi sciis ke estis Esperanta versio?” “Ne, mi—ni—ne sciis tion.” “Jes: jen: ĝi nomiĝas Gruk, kaj tradukis Poul Thorsen. Ĉu mi legu al vi kelkajn?” “Ho, poste. Ĉu iu ajn rekonis vin ĉe la kunveno?” “Rekonis min! Kia demando. Krom se iu rimarkis miajn aldonajn dentojn, kion mi tre multe dubas.” “Nur blagas.” Don E. sidiĝis en la kuŝebla-seĝo por alrigardi la Grukan libron. Ili ambaŭ manĝetis krevmaizon sen parolante dum kelkaj minutoj, ĝis Don subite ekparolis kun nekutime graveco. “Donido. Rigardu. Ni devus havi koro-al-koron. Kaj ni devus fari tion tuj.” |