| The Me Clone (English) |
La Mi-Klono (Esperanto: Unikodo UTF-8) |
|
Chapter 25: Partition Donny set aside his book. “Sure, anytime. But don’t tell me what it’s about; let me guess. Um. Um. Um. It must be about Sheila.” “Um. Um. Um. How did you ever guess.” “Masculine intuition. You’re not going to bring up that Irish barmaid routine again, are you?” “No, it’s much more serious than that.” “Why don’t we just hook up the modem, and then you can let it all hang out.” “No. This is something I have to put into words.” “As you wish. I’m all ears.” Donny was leaning back into the first click of the recliner, and wearing a wary half-smile. Don was peripatetic. “What I have to ask you about Sheila is something like this: don’t you think you’re getting into—I mean—don’t you think you’re getting smoke in your eyes?” “Well. How so?” “Now look. Considering who you are, and considering who I am, it’s awfully strange for me to have to be saying this. But there are some things I’m not sure you’ve thought about. All right, let’s admit first of all that Sheila is a remarkable person in any number of ways.” Don started counting on his fingers. “(A), she’s probably at some kind of genius level herself, as the co-producer, or midwife, as you put it, of a certain scientific milestone, namely, you. (B), she has an awfully attractive personality, bright and bubbly and what-have-you. (C), she happens to be not at all bad-looking; which, of course, is not supposed to count in my—in our—scheme of things.” “Of course.” “Of course. (D), she’s single and unattached; and (E), just in case we hadn’t noticed all that, she’s been coming on strong to both of us since Day One. Or even since 1967, if you can believe it.” He had reached his thumb. “Game, set, and match. Where’s the problem, unless you’re …” “All right, let me spell it out for you. Apart from the fact that it’s too good to be true—which doesn’t seem to have occurred to you—” Don was now counting on his other hand. “(A), she’s a biological buccaneer; (B), she’s ethically reckless, just like Pete; (C), she’s a self-confessed groupie …” “Wait a second, Don; let’s not go overboard here. She didn’t say she was a groupie; she said Pete attracted quite a few of, well, whoever-they-are; and that, yes, she’d had a live-in relation with him quite some time ago. But she didn’t say she went lusting after every celibate—I mean celebrity doctor in the city.” “Oh, sure, she wouldn’t say so. Or whether Pete was still married when they had that affair? Anyhow, be that as it may. Donny, I’m trying to suggest she’s using you, or at least she’s toying with you. Pete made her a teddy bear, and now she’s testing it out! The whole thing is sick!” “Don, how can you talk that way? How can you think that way?” Don was getting uncommonly livid. “Well, if you want a really vulgar comparison, imagine Geppetto committing pederasty with Pinocchio.” Donny ignored the bait and riposted helpfully. “I think your analogy’s a little off. It’s the fairy godmother who’d make it with Pinocchio, after she’s turned him into a real, live boy.” “Oh, forget the analogies …” “You were trying to cover up jealousy with analogy.” “No, dammit; hear me out. I’m trying to tell you there’s a problem in her basic ethics. If she has any. Donny— haven’t you ever heard the term ‘informed consent’?” “It sounds so odd when you say ‘you’ that way. Of course we both know what informed consent is.” Don was zeroing in like a zealous D.A. “And do you think we gave any informed consent to this whole clone experiment?” Donny was bewildered and dismayed at the onslaught. “Don, I don’t follow you here. Are you arguing with success? Are you saying she and Pete shouldn’t have done it? Do you think there was any way under the sun they could have gotten our informed consent, quote-unquote, given the total implausibility of the whole thing? Or are you having second thoughts about me—you’re sorry I’m here to complicate your life?” “No, Donny, it’s not you! I love you like my own self. And I mean that sincerely!” Don grinned in spite of himself, then reverted to grim. “It goes without saying that so far—and so far as we know—this clone experiment has been a jim-dandy success. But that doesn’t mean you should tumble into bed with Sheila just because she made you, and now she’s making eyes at you. We can relate to Pete and Sheila as professionals. We can respect their biotechnical tour de force. But we don’t have to be pawns in their ego-trip. And we don’t have to condone their buccaneer morality: by snuggling up to Sheila, for example.” “Just what do you mean by this ‘buccaneer’ business?” “Two things, Donny. What we know. And what we don’t know. We don’t even know whether Sheila herself provided an egg cell for the procedure. Are we looking at some kind of incest here? We know at minimum that Pete and Sheila have violated every written and unwritten norm there could possibly be about experimentation on humans. He said as much, even at the party. We also know that they had this slapstick selection process, where they pick two or three names out of the alumni book, tail them, check one out at a party; me, that is. Or maybe I was the only one. Then here comes Pete—tipsy as the Tower of Pisa, says, hey, how would you like a clone, ha-ha. Give me a hangnail and I’ll call you in two weeks. I’m not sure which is worse: if he really was drunk, or he was just faking it. In either case, he was manipulating us, and Sheila was just standing there in the shadows, aiding and abetting him. We had no idea he was really serious, and that they’d clone us almost overnight. There’s your informed consent.” “Would you have said ‘no’ if you knew?” “That’s hypothetical. I don’t see how they could ever have proved to us beforehand that any such thing was remotely possible.” “My point exactly. Fait accompli was their only option. April-Fool-in-reverse was their only opportunity. But all right, suppose you did know then what you know now. Again I ask, would you have said, ‘no’” Don was thrown off stride for a moment or two. “Well, no, I guess I’d have said yes, if that’s all there was to it, if he’d been sober, and he’d at least pointed out a few of the implications and risks beforehand that he told us about on Saturday after it was too late. But that’s the point. Pete and Sheila barged right ahead in a ruthless and devious fashion, and played God with both of us.” “It was a little too cute, I’ll admit; but ruthless and devious—I doubt it. Granted, Don, if you or I were biotech pioneers, we’d mind our p’s and q’s, or at least not be quite as swashbuckling as Pete. But aren’t we supposed to reserve judgment when it comes to one of these once-a-century protean talents? These great characters make their own rules, and the world has to cope. Now, I don’t really think of Pete as sinister or malicious, and certainly not Sheila. I’d think of Pete as a Leonardo type, stuck in this century, knows he can make a human clone in two weeks, knows society and science would never permit it, knows it’s the wrong millennium, knows there’re not enough planets to go around yet, but just once in secret he has to vindicate his creative genius. He teams up with Sheila, finds out that she has the talent to make it succeed; there’s a flash of synergy, and you and I—I mean you—happen to be in the right place at the right time. And here we are. I don’t paint this in the same ominous colors that you do.” “Donny, think again. I was telling you what we know, namely, that Pete and Sheila ran roughshod over any standard of medical prudence and ethics that you can point to, and that they suckered us into just about the most dangerous and outlandish medical experiment since the first transsexual. So we like the results. Great. But how much of a near miss was it?? Pete himself said that if they blew it when they tried to pump up your brain, he’d simply have told us it didn’t work, and we would have laughed it off, because they made darn sure we never saw the body while it was growing.” “You mean you never saw the body while it was growing. I was the body.” “Donny, don’t split hairs; I’m speaking for both of us. Now pay attention. The experiment succeeds—as of now, anyway. Pete and Sheila unveil you like the immaculate conception. (And I don’t mean that invidiously; you are definitely a new, improved me.) But Donny! Here’s the other thing we don’t know: how many of their human clone experiments didn’t succeed! How many bodies got the wrong dose of hormone? How many cretins did they end up with when their mental hologram didn’t ‘take’? How many vegetables? How many guys did they pull this drunk stunt with—here, give me a hangnail, I’ll give you a clone; then they call up two weeks later and say, ‘Oops, sorry, it didn’t work; joke, joke.’ Answer me that.” Before Don E. could answer, Don hurled another question: “And now ask yourself again why the lab burned the very minute before you were going to see it. You’re not going to go on insisting that’s coincidence, are you?” Donny winced in disbelief and mystification, and gestured as if to wave aside a cluster of gnats. “Don, Sheila said we need a pinch of paranoia, but you’ve just chugalugged a whole keg of it.” Don’s voice and tempo were rising. “Dammit, Donny, we’ve worked in a print shop! We know that a hell of a lot of pages go to waste until the presses are all adjusted and everything! Now don’t you think they must have wasted a lot of clones until they got it right, with us? And I put it to you that the reason they never wanted to show us the lab is because they didn’t want us to see the garbage disposal. Or the cadavers. Or the cretins. Wasn’t this a convenient time to cremate the whole mess, and blame it on a gas station?” Donny’s reply was more mournful than scornful. “Don … do you really believe all that?” “Donny, I’m not saying any of that’s for a fact. I’m simply saying we don’t know. Maybe this whole thing is on the up and up, exactly the way Pete and Sheila have told us. But they’ve shanghaied us into something strange. Maybe it’s strange and wonderful. Maybe it’s strange and horrible. Maybe a little of both. The thing is, how can you get all dewy-eyed about a pretty-woman doctor who clones you without so much as a by-your-leave, who’s an accomplice to the most irresponsible genetic meddling since the gypsy moth, who says she had a crush on you 21 years ago, who manipulates a rogue-genius to choose you and clone you so she can bed you as soon as you’re out of the tank. It’s almost robbing the cradle.” Don E.’s response was maddeningly calm and good-natured. “Aw, Don, that’s a cheap shot—in fact, it’s a whole barrage of them. I’m as old as you are, and Sheila’s not that far behind either of us. And the gypsy moth was not a genetic experiment.” “O.K., I take some of that back. But don’t you see what I’m getting at? You’re about to fall in bed with a dubious practitioner who has dubious ethics and dubious motives and something to hide and God knows what all. Somebody whose candor is open to question, who helped snag us into a situation we really had no say about, and who’s hell-bent on seducing you for good measure. It’s hard enough to lead a secret double existence like this, and now she wants to aggravate it ten times over—and compromise you besides.” “Well, as Professor Kinwood once told us, ‘Life Is Complex’.” “And as if that weren’t enough, the whole thing has never made any sense! Now, if a fairy godmother had touched me with a magic wand, and produced you in twinkling, then I could have believed it. But if a Dr. McNaughton and a Dr. Bernstein clip off a hangnail, grow a body in two weeks, then cap it with a ‘mental hologram induction array’, who’s going to believe that? Not me. I’ll believe six impossible things before breakfast, but don’t try to fool me with that one. Remember, Charles Fort compiled a lot of strange things, but you couldn’t fool him with the story about the dog who disappeared in a green cloud.” “Aren’t you forgetting Boulding’s First Law: ‘Whatever exists, is possible’?” “Oh, not at all. You’re here, so I have to make do. But that’s not the point. The point is, is that there’s too much we don’t know about Sheila, and her black magic science, and that what we do know puts her medical morality in a very bad light.” “But why are you suddenly dumping on Pete and Sheila now, when we’ve known all along about their, uh, unorthodox style of operation?” “I already told you. It’s one thing to suspend judgment about their professional derring-do. It’s something else entirely if you lose your judgment altogether and rush into an affair with Sheila. I’m just saying that before we—uh, before you fall for Sheila, you better think twice about where she’s coming from. Assuming it’s this universe to begin with. Or at least this moral universe.” The tirade over, an uneasy silence descended. Finally Don E. tried to respond. “Don, look, you and I know zilch about psychology; it’s always been one of our weakest subjects. But I think anybody with half a grain of common sense—and not least, you and I—could tell immediately that the problem is not all those wild doubts you’ve suddenly trumped up about Sheila. The problem is that you are … um, that I’ve been seeing Sheila more often than you, with, uh, predictable consequences.” Don’s reply was more strident than ever. “Now, Donny, don’t patronize me about jealousy! I’ve said that Sheila seems to be a perfectly nice person; and, sure, I’ll be the first to admit I’m envious; but that’s only half the story! And you’re too close to … uh, the situation to be able to see that Sheila might be manipulating, uh, all of us—Pete, as well as you—or me—or us!” Donny’s answer was slow and patient. “But Don, assuming for the moment that there is a danger of some kind of envy or jealousy here, let’s look at the matter head on. Sheila knows better than anybody that ‘I am you and you are me’, and she’d be the last person to want to come between us, or create any sort of triangle. In that sense, Sheila knows both of us better already than anyone since Angela; and she wouldn’t, in the nature of things, be, um, let’s say, involved with me any less than she’d be involved with you.” “Donny, you’re getting kind of elliptical there.” ‘Don, you know what I’m driving at. Sheila is not going to exclude either of us.” “Oh, Donny, for God’s sake, what kind of person do you think I am! And Sheila, for that matter! I’ve heard just about enough!” Don stormed over to the closet, yanked down the trap-door ladder, clambered up, banged the trap-door shut, and let himself into A.J.’s apartment. As a rule, Don very rarely, if ever, lost his temper, so he was amazed at himself for doing so; but he was utterly appalled at Donny’s willful naiveté. And the double, triple, compounded, frustration of it all: his own brother; no!, his own self, falling into folly! And Don as helpless to stop it as Jimminy Cricket. Plus the galling truth that maybe he was jealous of Donny’s head start with Sheila—except that he, Don, was not sour-graping Sheila: he was simply voicing some elementary prudence and principle. And still more frustrating yet, if Donny’s mind-set was the same as Don’s—indubitably!—then Donny had exactly the same doubts. But he was letting Don carry the can, be the devil’s advocate, so that Donny got to wear the rose-colored glasses, and see Sheila in the best possible light. And then some. And be magnanimous besides. Aaargh. Question: was Donny’s romance the first symptom that the mind-part of the clone experiment was going awry? No, dammit. That was the kicker: Don knew that Donny was doing exactly what Don would be doing if he were Donny. And he was Donny, darn it. Hall of mirrors. He paced around like a pent-up panther; then knew he’d have to cool himself as best he could. A Robert Heinlein re-read might be the best distraction; and luckily he had already brought over a few. So Don pondered the bookshelf, and picked out Glory Road. |
Ĉapitro 25: Partigado Donido flankmetis sian libron. “Certe, iam ajn. Sed ne diru al mi pri kio tio estas; lasu min konjekti. Hm. Hm. Hm. Nepre estus pri Ŝila.” “Hm. Hm. Hm. Kiel ajn vi ja konjektis.” “Vireca intuicio. Vi ne antaŭigos tiun irlandan verŝistinan spritaĵon refoje, ĉu?” “Ne, tio estas multe pli serioza ol tiu.” “Kial ne ni nur forkroĉi la modemon, kaj tiam vi povus lasi ĉiom elflui.” “Ne. Tio ĉi estas io kiun mi devas envortigi.” “Laŭ via volo. Mi estas tut-aŭskulta.” Donido klinis malantaŭen ĝis la unua halt-kliko de la kuŝebla-seĝo, portante singardan duon-ridon. Don estis marŝema. “Kion mi devas demandi al vi pri Ŝila estas io kiel tio ĉi: ĉu vi ne pensas ke vi eniras—mi intencas—ĉu vi ne pensas ke fumo eniras viajn okulojn?” (*1) “Nu do. Kiel tiel?” “Nu do. Konsiderante kiu vi estas, kaj konsiderante kiu mi estas, estas aĉe stranga ke mi devas diru ĉi tion. Sed estas iom da aferoj kiujn mi ne estas certa vi pripensis. Bone, mi koncedu antaŭ ĉio ke Ŝila estas rimarkinda persono kiom ajn maniere.” Don komencis nombrante laŭ siajn fingrojn. “(A), ŝi estas probable je ia geniula nivelo mem, kiel la kunproduktisto, aŭ akuŝistino, kiel vi nomis tiun, de iu scienca mirkalo, nome, vi. (B), ŝi havas egan allogan personecon, luman kaj ŝaŭman kaj ĉiom ajn. (C), ŝi ŝance estas ne-tre-malbonaspekta; kio, kompreneble, ne signifas ion ajn en nia skemo de vivo.” “Kompreneble.” “Kompreneble. (D), ŝi estas fraŭla kaj neligita; kaj (E) ĝuste en la okazo ke ni ne rimarkus ĉiom da tio, ŝi estas forte alvenanta nin ambaŭ ekde Tago Unu. Aŭ eĉ ekde 1967, se vi povas kredi tion.” Li atingis sian polekson. “Tute trafite. Kie estas la problemo, krom se vi estas …” “Bone, lasu min ĉiom literumi por vi. Krom la fakto ke tio estas tro bona por esti vera—kio verŝajne ne eniris vian kapon—” Don nun nombris laŭ sia alia mano. “(A), ŝi estas kromosomo-kanajlo; (B), ŝe estas etike senbrida, ĝuste kiel Petro; (C), ŝi estas mem-konfesita grupulino …’” “Haltu sekunde, Don; ne troigu tiel. Ŝi ne diris ke ŝi estis grupulino; ŝi diris ke Petro allogis iom multaj de, nu, kiu-ajn-ili-estas; kaj, ke, jes, ŝi havis en-loĝa rilato kun li antaŭ longe. Sed ŝi ne diris ke ŝi amor-avidadis je ĉiu fraŭla—mi intencas, famula kuracisto en la urbo.” “Ho, certe, ŝi ne dirus tion. Aŭ ĉu Petro estis ankoraŭ edziĝita kiam ili havis tiun aferon? Ĉiaokaze, estu tio kiel ajn. Donido, mi penas sugesi ke ŝi estas uzanta vin, aŭ almenaŭ ŝi estas bagatelanta je vi. Petro faris ŝtofdorlot-urseton por ŝi, kaj nun ŝi estas provanta ĝin! La tuta afero estas fia!” “Don, kiel vi povas paroli tiel? Kiel vi povas pensi tiel?” Don estis iĝanta nekutime kolorega. “Nu, se vi volas egan vulgaraĉan komparon, imagu Gepeton farante pederastion kun Pinokjo.” Donido ignoris la provokon kaj ripostis helpeme. “Mi pensas ke via analogio estas iomete maltrafa. Estas la feina baptopatrino kiu atingumus Pinokjon, post ŝi igus lin vera, viva knabo.” “Ho, forgesu la analogiojn …” “Estis vi kiu penis kaŝi ĵaluzon per analogio.” “Ne, damnu; aŭskultu min plutute. Mi penas diri al vi ke estas problemo je ŝia baza etiko. Se ŝi havas iom ajn. Donido—ĉu vi neniam ajn aŭdis la frazon ‘informita konsento’?” “Sonas tiom stranga kiam vi diras ‘vi’ tiel. Kompreneble ni ambaŭ scias kion informita konsento estas.” Don celis kiel fervora juĝa persekutisto. “Kaj ĉu vi pensas ke ni donis iom ajn informitan konsenton al ĉi tiu tuta klona eksperimento?” Donido estis konfuzita kaj konsternita pro la atako. “Don, mi ne sekvas vin ĉi tiel. Ĉu vi disputas sukceson? Ĉu vi diras ke ŝi kaj Petro ne endis fari tion? Ĉu vi pensas ke estis iu ajn vojo sub la suno per kiu ili povis elpreni nian informitan konsenton, tiel nomita, konsiderante la tutan nekredeblecon de la tuta afero? Aŭ ĉu vi havas duajn pensojn pri mi—vi bedaŭras ke mi estas ĉi tie komplikante vian vivon?” “Ne, Donido, tio ne estas vi! Mi amas vin kiel mia propra memo. Kaj mi signifas tion sincere!” Don ridetis malgraŭ si mem, kaj tiam revenis al severa. “Ne necesas diri ke ĝis nun—kaj tiom kiom ni scias—ĉi tiu klona eksperimento estas elstara sukceso. Sed tio ne signifas ke vi devus ekfali enliten kun Ŝila nur ĉar ŝi faris vin, kaj nun ke ŝi faris koketokulojn al vi. Ni povas rilati al Petro kaj Ŝila kiel profesiuloj. Ni povas respekti iliajn bioteknikan grandatingon. Sed ni ne devas esti peonoj en ilia ego-vojaĝo. Kaj ni ne devu malkondamni ilian kanajlan moralecon: per apudiĝante je Ŝila, ekzemple.” “Ĝuste kion vi signifas pri tiu ‘kanajla’esprimo?” “Du aferoj, Donido. Kion ni scias. Kaj kion ni ne scias. Ni ne eĉ scias ĉu Ŝila mem donacis ovo-ĉelon por la procedo. Ĉu ni rigardas ian fil-amoron ĉi tiel? Ni scias minimume ke Petro kaj Ŝila atencis ĉiun skribitan kaj neskribitan normon kiuj nepre estus, pri eksperimentado je homoj. Li diris preskaŭ tiom, eĉ ĉe la festo. Ni ankaŭ scias ke ili havis tiun arlekenaĵan selektadan procedon, laŭ kiu ili elprenas du aŭ tri nomojn el la samklasana libro, spuras ilin, kontrolas unu ĉe festo; min, tio estas. Aŭ eble mi estis la nuro. Jen alvenas Petro—ebriaklinema kiel la Turo de Pisa, diras, ‘he, ĉu vi ŝatus klonon, ha-ha. Donu al mi ungo-haŭteton kaj mi vokos vin post du semajnoj.’ Mi ne estas certa kiun estas plimalbona: ĉu li estis reale ebria, aŭ li nur ŝajnigis tiel. Ĉiuokaze, li estis manovranta nin, kaj Ŝila estis nur staranta tie en la ombroj, helpante kaj subtenante lin. Ni havis neniun ideo ke li estis reale serioza, kaj ke ili estus klononta nin preskaŭ tuj. Jen via informita konsento.” “Ĉu vi estus dirinta ‘ne’ se vi sciis?” “Tio estas hipoteza. Mi ne vidas kiel ili povus iel pruvi al ni antaŭe ke ia ajn iaĵo estus iom ajn ebla.” “Mia punkto ekzakte. Farito-jam estis ilia nura ebleco. April-petol’-en-inverso estis ilia nura ŝanco. Sed nu do, supozu ke vi ja sciis tiam kion vi scias nun. Refoje mi demandas, ĉu vi estus dirinta ‘ne’?” La rapido de Don ŝanceligis dum momento aŭ du. “Nu, ne, mi supozas ke mi estus dirinta jes, se tiu estis ĉiom pri tio, se li estis malebria, kaj li almenaŭ atentigis nin pri iom de la implikoj kaj riskoj antaŭe kiujn li rakontis al ni je sabato kiam estis tro malfrue. Sed tio estas la punkto. Petro kaj Ŝila impetis rekte antaŭen laŭ malkompata kaj nehonesta maniero, kaj aktoris je Dio al ambaŭ de ni.” “Estis iom tro belaĉa, mi konsentos; sed malkompata kaj nehonesta—tion mi dubas. Konsentita, Don, se vi aŭ mi estus bioteknikaj pioniroj, ni estus pli etike zorgema, aŭ almenaŭ ne tiom aventurega kiel Petro. Sed ĉu oni ne devus prokrasti juĝecon kiam aperas unu el tiaj po-unu-centjaraj proteaj talentuloj? Tiaj grandegaj originaluloj faras siajn proprajn regulojn, kaj la mondo devas ĝustiĝi. Nu do, mi ne reale pensas je Petro kiel minaca aŭ malica, kaj certe ne Ŝila. Mi pensus je Petro kiel ia Leonardoa tipo, enkaptita en ĉi tiu centjaro; kiu scias ke li povas fari homan klonon en du semajnoj, scias ke socio kaj scienco neniam permesus tion, scias ke estas la malĝusta miljaro, scias ke mankas sufiĉo de planedoj ĝis nun, sed nur unufoje je sekreto li devas pravigi sian krean genion. Li kunteamas kun Ŝila, eklernas ke ŝi havas la talenton por fari tion sukcesiĝi; estas ekbrilo de sinergio, kaj vi kaj mi—mi intencas vi—hazarde estas en la ĝusta loko ĉe la ĝusta tempo. Kaj jen ni estas. Mi ne pentras ĉi tion per la samaj mallumaj koloroj kiel faras vi.” “Donido, pensu refoje. Mi rakontis al vi kion ni scias, nome, ke Petro kaj Ŝila kuris pezpiede sur ĉiu ajn grado da medicina prudento kaj etiko kiun vi povus mencii, kaj ke ili tromp-allogis nin en preskaŭ la plej danĝera kaj neniela medicina eksperimento ekde la unua ŝanĝseksulo. Do ni ŝatas la rezultojn. Bonege. Sed kiom da preskaŭ-fiasko estis tio? Petro mem diris ke se ili fuŝis ĝin kiam ili provis ŝveligi vian cerbon, li nur dirus al ni ke tio ne sukcesis, kaj tiuokaze, ni nur forridus, ĉar ili certigis ke ni nepre neniam vidis la korpon dum ĝi estis kreskanta.” “Vi volis diri ke vi neniam vidis la korpon dum ĝi estis kreskanta. Mi estis la korpo.” “Donido, ne splitu harojn; mi parolas por ambaŭ de ni. Nu do, atentu. La eksperimento sukcesas—ĝis nun, ĉiaokaze. Petro kaj Ŝila senvualigas vin kiel la senmakula koncipo. (Kaj mi ne intencas tion ofendeme; vi estas sendube ia nova, plibonigita mi.) Sed Donido! Jen la alia afero kiun ni ne scias: kiom de iliaj homa-klonaj eksperimentoj ne sukcesis! Kiom de korpoj prenis la malĝustan dozon da hormono? Kiom de kretenoj ili rubigis kiam ties mensaj hologramoj ne ‘fiksiĝis’? Kiom de vegetuloj? Al kiom de uloj ili faris tian ebrian petolaĵon—jen, donu al mi ungo-haŭteton, mi donos al vi klonon; poste ili telefonvokas kaj diras, ‘Mis, bedaŭre, ne funkciis; ŝerco, ŝerco.’ Respondu min je tio.” Antaŭ Don E. povis respondi, Don ekĵetis aldonan demandon: “Kaj nun demandu al vi mem kial la lab-o brulis je la ĝusta minuto antaŭ vi estis vidonta ĝin. Vi ne daŭras insisti ke tio estas koincido, ĉu ne?” Donido kuntiriĝis je malkredo kaj mistifiĝo, kaj gestis kiel forflirtigi aro da kuloj. “Don, Ŝila diris ke ni bezonis pinĉon da paranojo, sed vi ĵus ekforglutis ĉiom da bareleto da tio.” La voĉo kaj impeto de Don pliiĝis. “Diable, Donido, ni laboris en presejo! Ni scias ke iomego da paĝoj malŝpariĝas ĝis la presiloj estas tute ĝustigitaj kaj ĉiel! Nu, ĉu vi ne pensas ke ili nepre malŝparigis multajn da klonoj ĝis ili trafis ĝuste je ni? Kaj mi proponu al vi ke la kialo ke ili neniam volis montri al ni la lab-on estas ĉar ili ne volis ke ni vidi la rubforĵetilon. Aŭ la kadavrojn. Aŭ la kretenojn. Ĉu ne estis tio oportuna okazo por kremacii la tutan fuŝaron, kaj kulpigi benzinstacion?” La respondo de Donido estis pli kompatema ol malestimema. “Don … ĉu vi reale kredas ĉiom da tio?” “Donido, mi ne diras ke io ajn da tio estas verŝajna. Mi nur diras ke ni ne scias. Eble la ĉiomo estas fidinda anstataŭ fia, ekzakte kiel Petro kaj Ŝila rakontis al ni. Sed ili ŝtelpremis nin en ion strangan. Eble tio estas stranga kaj mirplena. Eble tio estas stranga kaj terura. Eble iomete da ambaŭ. La punkto estas, kiel vi povas iĝi okul-sentema pri ia belina kuracisto kiu klonas vin sen eĉ eta laŭ-via-permeso, kiu estas kunkrimulo je la plej senrespondeca genetika ludaĉo ekde la cigana-faleno, kiu diras ke ŝi havis sopirumon je vi antaŭ 21 jaroj, kiu manipulas fripono-geniulon por elekti vin kaj kloni vin do ŝi povas kunlitigi vin tuj kiam vi estas elira de la cisterno. Tio estas preskaŭ rabanta la lulilon.” La respondo de Donido estis kolerige trankvila kaj bonhumora. “Ho, Don, tio estas malinda pafeto—fakte, ĝi estas tuta bombardo de ili. Mi estas tiom plenaĝa kiom vi, kaj Ŝila ne estas tiom malantaŭ aŭ mi aŭ vi. Kaj la cigana faleno ne estis genetika eksperimento.” “Cedita; mi reprenas iom da tio. Sed ĉu vi ne vidas kion mi alcelas? Vi estas falonta en liten kun dubinda praktikisto kiu havas dubindajn etikojn kaj dubindajn motivojn kaj ion por kaŝi kaj kion ĉion scias Dio. Iu kies verdiremo estas suspektinda, kiu helpis kaptiligi nin en situacion pri kiu ni fakte havis neniun voĉdonon, kaj iu kiu infere celas por delogi vin aldone al ĉio. Estas jam sufiĉe malfacila por havi sekretan duoblan ekziston kiel nia, kaj nun ŝi volas plikompliki ĝin dekoble—kaj kompromiti vin krome.” “Nu, kiel Profesoro Kinŭod iam diris al ni, ‘Vivo estas komplikeca.’” “Kaj se tio ne estus sufiĉa, la tuta afero estis ĉiam sensence! Nu do, se ia feina baptopatrino tuŝis min per magia stangeto, kaj produktis vin je ekbrilo, tion mi povus kredi. Sed se iu D-ro Meknaŭtan kaj iu D-ro Bernstin fortranĉus ungohaŭteton, kreskigus korpon en du semajnoj, kaj ĉapeligus ĝin per ‘mensa holograma indukta aro’, kiu kredus tion? Ne mi. Mi kredos ses neeblajn aĵojn antaŭ matenmanĝo, sed ne penu trompi min per tia klono. Memoru, Charles Fort kompilis multajn de strangaj aferoj, sed oni ne povis trompi lin per la rakonto pri la hundo kiu malaperis en verda nubo.” “Ĉu vi forgesas la Unua Leĝo de Boulding: ‘Ĉiu kiu ekzistas, eblas’?” “Ho, nepre ne. Vi estas ĉi tie, do mi devas kontentiĝi. Sed ne estas la punkto. La punkto estas, ke estas tro da kion ni ne scias pri Ŝila, kaj ŝian nigran magian sciencon, kaj tio kion ni ja scias, metas ŝian medicinan moralecon en tre malbona lumo.” “Sed kial vi subite denuncas Petron kaj Ŝila nun, kiam ni ĉiam sciis pri ilia, aa, malortodoksa stilo de operacio?” “Mi jam diris al vi. Estas unu afero por prokrasti juĝecon pri ilia profesia spitado. Estas alio entute se vi perdus vian juĝecon ĉiome kaj rapidas en amoraferon kun Ŝila. Mi nur diras ke antaŭ ni—aa, antaŭ vi svenas je Ŝila, vi endu pensi dufoje pri el kie ŝi venas. Supozante ke estas ĉi tiu universo komence. Aŭ almenaŭ ĉi tiu morala universo.” La riproĉdeklamo finita, venis maltrankvila silento. Finfine Don E. penis respondi. “Don, rigardu, vi kaj mi scias nulecon pri psikologio; ĝi estis ĉiam unu el niaj plejmalfortaj subjektoj. Sed mi pensas ke iu ajn kun duon grajno da komuna saĝo—kaj nepre vi kaj mi—povus kompreni tuj ke la problemo ne estas ĉiuj da tiuj frenezaj duboj kiujn vi subite fabrikis pri Ŝila. La problemo estas ke vi estas … aa, ke mi estas vidanta Ŝilan pli ofte ol vi, kun, aa, antaŭvideblaj konsekvencoj.” La respondo de Don estis pli malmodera ol ĉio ĝis tiam. “Diable, Donido, ne konsilaĉu min pri ĵaluzo! Mi jam diris ke Ŝila ŝajnas esti perfekte afabla persono; kaj, certe, mi estos la unua por cedi ke mi estas envia; sed tio estas nur duono da la rakonto! Kaj vi estas tro proksima al … aa, la situacio por povas vidi ke Ŝila eble estas manipulanta, aa, ĉiujn de ni—kaj Petron kaj vin—aŭ kaj min—aŭ kaj nin!” La respondo de Donido estis malrapida kaj pacienca. “Sed Don, supozante momente ke ja estas danĝero de ia envio aŭ ĵaluzo ĉi tie, ni alrigardu la aferon rekte. Ŝila scias plibone ol io ajn ke ‘Mi estas vi kaj vi estas mi’, kaj ŝi estus la lasta persono kiu volus entrudi inter ni, aŭ krei ian amo-triangulon. Tiele, Ŝila konas ambaŭ de ni plibona jam ol iu ajn ekde Anĝela; kaj ŝi ne estus, tiaokaze, aa, ni diru, implikita kun mi iom ajn malpli ol ŝi estus implikita kun vi.” “Donido, vi iĝas iomete elipsa.” “Don, vi scias al kion mi celas. Ŝila ne ekskludos aŭ min aŭ vin.” “Ho, Donido, pro Dio, kia persono vi kredas mi estas! Kaj Ŝila, pro tio! Mi aŭdis preskaŭan sufiĉon!” Don fulmkuris al la ŝranko, ektiris suben la klapporda-ŝtupetaron, ekgrimpis supren, brufermis la klappordon, kaj lasis sin en la apartmenton de A.Ĵ. Kutime, Don malofte, aŭ neniam, ekkoleregiĝis, do li estis ege surpriziĝita je si pro tiel fari; sed li estis absolute konsternegita pri la volonta naiveco de Donido. Kaj la duobla, triobla, kvadratiga, frustro de la tuta afero: sia propra frato; ne!, sia propra memo, stumblante en stultaĵon. Kaj Don kiel senpova por halti ĝin kiel Ĵimini Grilo. (*2) Plus la amareca vero ke eble li ja estis ĵaluza de la antaŭa-komenco de Donido je Ŝila—kvankam li, Don, ne fartis acidaj-vinberaj pri Ŝila: li simple voĉigis iom da elementa prudento kaj principo. Kaj eĉ pli da frustrego: se la menseco de Donido estis la sama kiel tiu de Don—sendube!—tiel Donido havis ekzakte la samajn dubojn. Sed li lasis Donon fari la aĉa-malplaĉon, esti la advokato de diablo, tiel ke Donido povis porti la roz-kolorajn okulvitrojn, kaj vidi Ŝilan je la plejbone ebla lumo. Kaj plu poste. Kaj esti grandanima aldone. Aaaarĥ. Pridemando: ĉu la amromantiko de Donido estis la unua simptomo ke la mensa-parto de la klono-eksperimento iĝas misema? Ne, damnu. Tio estis la fina sinbato: Don sciis ke Donido estis faranta ekzakte kion Don estus faranta se si estis Donido. Kaj si estis Donido, ho ve. Halo de speguloj. Li ĉirkaŭpaŝadis kiel enfermita pantero; tiam sciis ke li devus malfebrigi sin tiom bone kiom li povus. Re-lego de Robert Heinlein-aĵon eble estus la plejbona distro; kaj bonŝance li alprenis iom. Li pririgardis la librobreton, kaj elektis Glory Road. [Vojo de Gloro] (*1) Bonkonata angla kanto, “Smoke Gets In Your Eyes”, [Okulojn la Fum’], pri kiel oni malrimarkas perfidon en sia amato. Reiru (*2) En la kino-versio de Pinokjo de Walt Disney: tiu kiu estis la konscienco por Pinokjo, ne ĉiam sukcese. Reiru |