| The Me Clone (English) |
La Mi-Klono (Esperanto: Unikodo UTF-8) |
Chapter 30: Triangulation Don opened his eyes at the unusually early hour (for him) of 6:00 a.m., with an armful of Sheila. It gradually dawned on him that she must have awakened at least a half hour earlier. There had been a persistent murmur of verbal mood music from her, and while he couldn’t recall just what, or how long, it seemed to have the tenor of sweet nothings. Don was not all that proficient at small talk in general, and sweet nothings in particular, especially at this time of morning. But he tried to give as good as he got (and was uncomfortably aware that he’d left his toothbrush in the other apartment, plus toothpaste and similar props, even Kleenex). Sheila was blithely reassuring in all regards, with body language to match. Don cheerfully deferred reality till when he’d be more fully awake; so he yielded to the live dream he found himself in. The dream-theme helped ease the transition to seriousness as Don began discoursing, “I had such a nice dream last night. I’ll have to tell Sheila the next time I see her. You see, I dreamed I was having this argument with Donny, and trying to warn him he shouldn’t get carried away by Sheila’s disarming charm. So instead she came over here and carried me away with her disarming charm. So then I took her back to Donny’s and told him, ‘Well, maybe she’s O.K. after all.’” Sheila was signaling happy concurrence, so Don continued, “Which does bring us to the very, very practical problem of how you, or I, or both of us, um, apprise Donny that, ah, his hope, or my fear, have, uh, both come true.” “What do you fear, Donnie?” asked Sheila, with all her best soft-suasion undertones. “As before. Three into two won’t go. In the long run, anyway.” “You still worry too much. We’ll look at this a day at a time. Today for instance. What time does Donny get up? When do you have to be at work? Or Donny as the case may be?” By now they were sitting up in bed. “Well, our hours are kind of skewed. We tend to go to bed late and get up late. I give a three hour seminar on Thursday nights, and our Tuesday/Thursday class is 10:30 to 12:00. Today I just have office hours from 2:00 to 4:00 this afternoon. What are your plans?” “I still have a lot of things to get done in the next few hours, tying up Pete’s loose ends. I have to get started pretty soon, plus I wanted to see Donny this morning.” “Normally we—he might not be up till 9:00 or even 10:00.” Sheila looked momentarily disappointed; then she brightened with an idea. “Say, what if we brought him breakfast in bed. That would give us both an excuse to go over there a bit earlier.” It was not even past 6:30 a.m. yet. “Ah, there’s a thought. I guess nothing could surprise either of us by now.” Don paused. “You mean only breakfast in bed, eh?” Sheila blushed, then toppled Don backward by his shoulders into the pillow, and pounced on him like a wrestler, but with a kiss instead of a pin. “Yes, Don, just breakfast. One day at a time, remember!” She helped them to the sitting status-quo-ante. Don resumed, “And one Don at a time. You know, it’s still so early. Suppose we went to the bakery first and brought back a bag of donuts. At this time of the morning they are so warm and squishy-soft—like you, come to think of it—that it’s positively sybaritic. Um, unless you don’t eat unhealthy things like donuts …” “Sounds yummy. Let’s do it.” Sheila vanished into the bathroom. Presently she came back and began to re-attire herself in her aquamarine running pants and sweatshirt. Next she started some leg-stretching and other loosening-up exercises. Don watched with impassive attentiveness, then ventured a question. “Sheila, I hate to ask this, but do you usually get up at 5:00 or 6:00 in the morning?” She smiled mysteriously and shrugged and tried to look evasive. Don continued, “And then you go jogging?” Sheila gestured vaguely, as if the answer were self-evident, all the while doing more stretching and flexing. Then she chirped encouragingly, “We could both jog to the donut shop. That is, if you don’t mind doing something healthy as well.” “Ha. And I don’t even have running shoes.” He held up his canvas-mesh loafers. “But I suppose I could keep up with you for a block or two. Perhaps three or four blocks, if you make it really slow.” Sheila hugged him happily from behind. “That’s good. I hope the donuts will still be warm.” Don rotated 180° in place. “Do I have to do all that stretching?” “Just squeeze, please.” In fact, Don did keep up for about four blocks, which was half way. Then he took Sheila’s hand and indicated a leisurely walk. He “remembered” walking hand-in-hand with Sheila before, but knew that was Donny; for him this was the first time. And just as nice, be it first time, or second, or both. “As you may already know, I’m not that much of an athlete,” Don mentioned. “I bicycle quite a bit, but not for exercise, just to go places.” “That’s as good a thing as any. I should do more biking myself.” “Donny’s talked about getting a car. There’s another point of friction between us. I don’t see that we need one.” “You sound more like Amish than Quaker.” “Not really. I have nothing against motors, and Apollo rocketships,” (reciprocal hand squeeze) “and things like that. I had a neat little French moped once upon a time, a VeloSolex. Besides, I’ve never been wild about horses. Never ridden one, and don’t care to.” “Donny said you couldn’t see well enough to drive a car, but he could.” “Doesn’t matter. Cars are a social disease. Personal mechanized transit is a good idea, but internal combustion is a misbegotten technology. And talk about safety! You know, the Liberty-Cornell Safety Car was designed in 1957, and we still don’t have anything that remotely matches it. I saw it in a museum back then; made me think that anything else is an iron mummy by comparison.” “A what?” “Iron mummy? Oh, I mean iron maiden—that sort of a coffin with spikes inside. A fun way to die in the old days.” “Yuck.” “And most cars are the same, so far as I’m concerned. I think it was Senator Moynihan who said that one car out of four will end up with blood on it, which is a pretty high failure rate for any product. But you’re a doctor; I should be telling you about the horrific amount of traumatic injury caused by automobiles?” “I’ve seen my share. Practitioners like me are always rooted in the paradox of the human body—its fragility and its resilience. As you say, cars tend to focus on our fragility.” “Back in the ‘sixties, there was a group called Physicians for Auto Safety.” “I heard of it, but that was a little before my time—before my M.D. anyway. If it isn’t car safety, it’s cigarettes, or nuclear weapons. People love to indulge in avoidable dangers.” “But why would Donny want a car?” “You tell me. Wouldn’t you want to drive if you could?” “Oh, it’s not that; I’ve taken driving lessons, and I’ve even passed the eye exam. But I still don’t trust my eyes, and I’ve never trusted cars.” “But you ride in them.” “Well, it’s very hard not to, unless you really are Amish or something. The trouble is, Donny’s caving in to the car culture. He says when you’re in a jungle, you have to swing with the vines that are there.” “I think we’ve just passed Ye Olde Donut Shoppe.” “Oops, here we are already.” They backtracked a few steps, and entered the shoppe to the jangling of its bell. Don studied the display case as if he didn’t already thoroughly know each variety. Sheila said, “Have you tried their whole wheat donuts?” “Yeah; they’re O.K. In moderation. But these twisty things are even better.” They were shaped like a figure eight with three circles. He exchanged looks with Sheila for a few moments, then added, “How about a half dozen of each?” “Sure!” On the way back, Don began to worry aloud about what lay ahead. “Well, now comes the hard part. It will be ticklish enough telling him about last night. But I’ll also have to eat some crow in terms of some of the, uh, things, I was, uh, telling him, before I, ah, stomped out of the house. I don’t exactly know where to begin on that.” “Here, you need a little encouragement,” Sheila said, as she reached into the bag, and then proceeded to stuff a warm squishy twist into his mouth, while eating some of the other end herself at the same time. “This will make it easier to eat the crow,” she explained, with her mouth full. “You look like a mother crow feeding her young.” “Can’t I be a prettier bird than that?” “What would you like? Robin; bluebird; seagull …” “Seagull, yes.” “Good choice; my favorite bird.” “Except for me?” “Oh, yes, except for you.” Having each reached the midpoint of the donut, they let the finishing touches ensue. Eventually they resumed the return walk to Don’s place. “Seriously, though,” Don began again, “how am I going to look Donny in the eye, after I made all those insinuations about him, and you for that matter?” “I wouldn’t worry so much about it. Anyway, I thought these donuts were supposed to be your face-saving device.” “You mean just march in as if nothing had happened?” “Exactly. But don’t forget, when I saw Donny last night, he wasn’t the least bit mad at you; he seemed just as understanding as he could possibly be; and why not? He knows what makes you tick. Needless to say!” “But he called you over as soon as I’d left?” “Yes, he said you guys had encountered your first psychological difficulty, and it turned out I was the source of the problem. He said you had gotten pretty upset about both of us, but he insisted that I shouldn’t hold anything against you because—well, I guess what he was saying was that he would have acted exactly the same way if he had been in your shoes.” Don looked down at his shoes and gave his snorting laugh. “Yeah, where have I heard that before!” “So I don’t know what you’re fretting about. I’m sure he’ll be delighted to see us back this morning. You see, I’m not breaking any confidence if I tell you he’s just as concerned about the triangle problem as you are, and he doesn’t want you to feel I’m more special to him than to you.” “So then he sent you over to seduce me, eh?”, Don quipped. But Sheila’s look and manner suddenly gave him to know he had scraped fingernails across a blackboard. “No, Donald. He didn’t do any such thing.” Sheila had stopped in her tracks, incensed and dejected, hands to herself. “Oh, sorry, I didn’t mean it like that.” He proffered a kiss to her forehead; Sheila re-warmed instantly. Hand in hand again, they continued. Don remarked shortly afterward, “But there you have another problem of being a triple instead of a couple. A lovers’ spat is bad enough. With three of us, there would be four different combinations for quarreling.” “Four? You mean three, don’t you?” “No. You with me. You with Donny. Me with Donny. And all of us at once. Four combinations in toto. And three more, if you figure two-against-one conflicts.” Sheila was momentarily pensive, then replied quietly, “Oh, Donnie, now it’s my turn to say sorry, I didn’t mean it like that. I only wanted to say I’m perfectly capable of making my own decisions.” Her head abutting his shoulder amplified the sentiment. “Your decisions are perfectly delightful. But, really, Sheila, I was wondering, um, whether Donny was expecting you back last night, or this morning, or some time; and, therefore, which of us should tiptoe in first …?” Sheila responded airily. “Whither thou goest, I will go—this morning, anyway.” Then more earnest: “No, really, we didn’t make any plans one way or the other. All I told Donny last night was that I was going over to try to ease your mind about medical ethics and so forth. How was I to know you’d end up deflowering me?” “Wasn’t I the one being devoured?” Sheila brushed aside the question by yanking Don into a second trot for a couple of blocks. Luckily a stoplight provided an excuse to call a halt. After another block at walking speed, they were almost back, when Don suddenly slapped his forehead. “Oh, darn, I forgot my keys; I left them in the apartment.” “Which one? Or both?” “The main apartment. Well, yes, for both. I went through the attic, you know.” “Does that mean we’ll have to phone him, or bang on the door?” “No, no; luckily, I—we have an emergency key outside.” It was hidden in a niche behind the vinyl siding. Don retrieved the key and gazed at Sheila apprehensively, then muttered, “Here goes nothing.” They stealthily entered the main apartment. Donny was still asleep, of course. Donald seemed at a loss in his own dwelling. “Now, how do we do this?” he asked himself aloud. “Do what?” Sheila responded. “Get Donny up, etcetera.” “Well, if it were you in there, what would be the best way to get you up?” “I dunno, you did an awfully good job this morning.” Sheila nuzzled him, then supplied the common-sense cue he was groping for. “Just knock on his door, and say you brought him some donuts … and me.” Donald did so. “Donny, it’s me; Sheila and I brought you some donuts.” “Oh, terrific; come on in.” Don entered sheepishly, but Sheila bounded onto the foot of the bed like a puppy, and held the bag toward Donny. “‘Well!’” Don E. pronounced. “‘What have we here!’” They all three sang out in unison, “‘I don’t know! Is there one in every room?’” Sheila surged into Donny’s arms for a momentary romp-snuggle, then sat up and beckoned to Don for an encore. Don perched at the edge of the bed, but was notably more reticent, assenting to a pro-forma cuddle as Donny beamed with smug vindication. “So, I take it that Sheila has worked her feminine wiles on you?” Sheila interjected with a bathetic plea as she timorously clung now to Don E. “Oh, Donny, why didn’t you warn me your brother was such a wolf? He wouldn’t keep his hands off of me!” Don still seemed a bit discomfited as he answered Don E. “Well, let me put it this way. I told Sheila that you two have first dibs on each other, and that I’m not about to come between you, or get into an ah-troys sort of thing.” “Ah-twah,” Don E. corrected. “If we hooked up the modem now, would it burn out the circuits?” His friendly leer suggested no need to. “Well: you might get powder burns on your ears, anyway.” Again Sheila supplied the graceful exit that Don was hoping for. “All in good time. Don’s afraid the donuts will get stale; they’re still warm and fresh, and the quota is a maximum of two whole-wheats and two twists each. Except Don and I already ate a twist on the way back.” She tore the bag to provide a crumb tray, and they all dug in. Don, Don, and Sheila were cleaning up after the rest of breakfast in the kitchen. So far their banter had carefully avoided anything interpersonal, while touching variously on donuts, jogging, doctors’ hours, and faculty cutbacks. By 7:45, Sheila announced, “As I was telling Donald, I still have to get a lot of things done in the next few hours, and also check up on Pete and his sister and the kids.” “What’s the latest on them?” “That’s what I have to find out; nothing since the last time I called you. But I also wanted to say it’s high time for the three of us to talk things over a little more leisurely. How about I meet you both back here at seven o’clock tonight?” “Sure.” / “Can’t wait.” “I’ll already have eaten. But some other day I should come over and make dinner for you and show you that there are other things I can cook up besides nucleotides. And it won’t have any yogurt.” “Motion carried by acclamation.” “Till this evening then. —Oh, can you get me my bag? It’s still at A.J.’s place.” Don hastened to do so before Donny could volunteer, and glance around the premises. Afterward, Sheila kissed the fingertips of each, and dashed off with her usual alacrity. Donald then bearded Donny with a diffident assertion. “You know, after everything that’s happened this past weekend, I need a few more hours of sleep. I wonder if you would be amenable to postponing any questions you might have for me till around seven o’clock tonight?” “Sure, go ahead, get some rest. Do you want me to cover your office hours this afternoon?” “Yes; you’re a friend indeed.” “A gentleman and a scholar, that’s me.” “That’s us.” “That’s we. See you when I get back.” |
Ĉapitro 30: Triangulado Don malfermis siajn okulojn je la nekutime frua horo (por li) de 6:00 atm, kun brakpleno de Ŝila. Grade li konsciiĝis ke ŝi verŝajne vekiĝis almenaŭ duon horo malantaŭe. Estis persistanta murmurado de vorta fonmuziko el ŝi, kaj kvankam li ne povis memori ĝuste kion, aŭ kiom longe, ĝi ŝajnis havi la emon de dolĉaj nenioj. Don ne estis tiom lerta pri babilado ĝenerale, kaj dolĉaj nenioj precipe, speciale je ĉi tia horo matene. Sed li penis doni tiom bone kiel li prenis (kaj malkomforte sciis ke li lasis lian dentbroson en la alia apartamento, plus dentpaston kaj similajn aĵojn, eĉ naztukojn). Ŝila estis gaje recertiga ĉielrilate, kun konforma korpo-lingvo. Don kontente prokrastis realecon ĝis kiam li estus pliplene veka; do li cedis al la viva sonĝon en kiu li trovis sin. La revo-temo helpis faciligi la transirado al graveco kiam Don komencis deklamade, “Mi havis tian plaĉan sonĝon antaŭnokte. Mi devas rakonti al Ŝila venontfoje kiam mi vidas ŝin. Estas ke, mi sonĝis ke mi havis disputon kun Donido, kaj penis averti lin ke li ne estu forportata per ŝia senarmiga ĉarmo. Do anstataŭ, ŝi venis ĉi tien kaj forportis min per ŝia senarmiga ĉarmo. Do tiam mi alkondukis ŝin revene al ejo de Donido kaj diris al li, ‘Nu do, eble ŝi estas neplendinda malgraŭe.’” Ŝila signis feliĉan konsenton, do Don pludiris, “Tio ja prenas nin al la tre, tre praktika problemo de kiel vi, aŭ mi, aŭ ambaŭ de ni, mm, konatigi Donidon ke, mm, lia espero, aŭ mia timo, iĝis, mm, ambaŭ efiktivaj.” “Kion vi timas, Donijdo?” demandis Ŝila, kun ĉiom da ŝiaj plejbonaj mola-persvadaj voĉtonoj. “Kiel antaŭe. Tri en du ne taŭgos. Je longtempe, ĉiaokaze.” “Vi ankoraŭ tro maltrankvilas. Ni rigardu ĉi tion po tage. Hodiaŭ, ekzemple. Kiu tempe leviĝas Donido? Kiam vi devas esti ĉe laboro? Aŭ Donido, se tiuokaze?” Je nun ili estis sinlevaj sidantaj enlite. “Nu, niaj horoj estas iomete renversaj. Ni emas enlitiĝi malfrue kaj leviĝi malfrue. Mi prezentas tri horan seminarion ĵaŭdonokte, kaj nia mardo-ĵaŭdo-klaso estas je 10:30 ĝis 12:00. Hodiaŭ mi nur havas oficejo-horojn de 2:00 ĝis 4:00 ĉi posttagmeze. Kioj estas viaj planoj?” “Mi ankoraŭ havas multojn de aferoj por fari dum la venontaj kelkaj horoj, netigante la malligaĵojn de Petro. Mi devas ekkomenci baldaŭ, plus mi volis vidi Donidon ĉi matene.” “Kutime ni—li eble ne estas leviĝa ĝis 9:00 aŭ eĉ 10:00.” Ŝila aspektis momente malkontenta; poste ŝi heliĝis per ideo. “Nu do, ni alprenu al li matenmanĝon je lito, ĉu. Tio donus al ambaŭ de ni pretekston por iri tien iomete plifrue.” Ne estis eĉ post 6:30 je tiam. “Ha, jen trafpenso. Mi supozas ke nenio povas surprizi iun ajn de ni nune.” Don paŭzis. “Vi intencas nur matenmanĝon je lito, ĉu?” Ŝila ruĝiĝis, kaj faligis Donon malantaŭen per liaj ŝultroj en la kapkusenon, kaj sursaltis sur li kiel luktanto, sed kun kiso anstataŭ fikso. “Jes, Don, nur matenmanĝon. Unu tago potage, memoru!” Ŝi helpis ilin resuprensidi. Don rekomencis, “Kaj po unu Don je fojo. Nu do, estas ankoraŭ tiom frue. Ni iru unue al bakejo kaj reen alprenu saketon da dolĉaj pasto-ringoj. Je ĉi-tempo matene ili estas tiom varmaj kaj premeble molaj—kiel vi, parenteze—ke tio estas pozitive sibarita. Hm, krom se vi ne manĝas tiajn malsanaĵojn …” “Ŝajnas bongustega. Ni faru.” Ŝila malaperis en necesejon. Baldaŭ ŝi revenis kaj komencis re-vesti sin en ŝia marverda kurpantalono kaj trikoto. Poste ŝi komencis iom da krur-streĉado kaj aliaj antaŭekzercoj. Don rigardis kun senmontra atento, kaj tiam penis demandon. “Ŝila, mi malŝatas demandi ĉi tion, sed ĉu vi kutime leviĝas je 5:00 aŭ 6:00 matene?” Ŝi ridetis mistere kaj ŝultrotiris kaj penis aspekti evitema. Don pludiris, “Kaj tiam vi iras kurade?” Ŝila gestis malprecize, kvazaŭ la respondo estis mem-evidenta, dumtempe farante plu da streĉado kaj fleksado. Tiam ŝi ĉirpis kuraĝige, “Ni povus ambaŭ kureti al la ringpastejo. Tio estas, se vi ne ĝeniĝas farante ion sane ankaŭ.” “Ha. Kaj mi ne eĉ havas kurŝuojn.” Li elmontris liajn maŝajn neformalajn ŝuojn. “Sed mi supozas ke mi povus egalkuri kun vi dum strato aŭ du. Eble tri aŭ kvar stratoj, se vi iĝus vere malrapida.” Ŝila ĉirkaŭpremis lin feliĉe el malantaŭe. “Tiel bone. Mi esperas ke la pasto-ringoj estos ankoraŭ varmaj.” Don rotaciis 180° enloke. “Ĉu mi devas fari tiom da streĉado?” “Nur kunpremu, bonvole.” Fakte, Don ja egalkuris dum kvar stratoj, kiu estis mezvoje. Tiam li prenis manon de Ŝila kaj signis malrapideman marŝon. Li ‘memoris’ marŝante mano-en-mane kun Ŝila antaŭe, sed sciis ke tio estis Donido; por li ĉi tiu estis la unua fojo. Kaj same plaĉa, ĉu unuafoje, dua, aŭ ambaŭ. “Kiel vi eble ankoraŭ scias, mi ne estas tiom da atleto,” Don menciis. “Mi biciklas ĉien, sed ne por ekzerci, nur por alveni loken.” “Tio estas tiom bona kiom io ajn. Mi endas pli bicikli ankaŭ.” “Donido pribabilis pri akirante aŭton. Tio estas aldona punkto de malakordo inter ni. Mi ne vidas ke ni bezonas tian.” “Vi ŝajnas pli kiel Amiŝa (*1) ol Kvakera.” “Ne vere. Mi ne kontraŭs motorojn, kaj Apollo raketŝipojn,” (reciproka man-premo) “kaj tiajn aĵojn. Mi iam havis bonĉjan Francan motorbiciklon, VeloSolex. Krome, mi neniam estis amanto de ĉevalojn. Neniam rajdis unu, kaj ne volas.” “Donido diris ke vi ne povis vidi sufiĉe bone por veturigi aŭton, sed li povus.” “Ne gravas. Aŭtoj estas socia malsano. Persona meĥanikaĵa transporto estas bona ideo, sed interna brulo estas finaskita teknologio. Kaj parolu pri sekureco! Nu do, la Liberty-Cornell Sekureca Aŭto estis desegnita en 1957, kaj ni ankoraŭ havas nenion kiu fore konformas al tiu. Mi vidis ĝin en muzeo tiam; ĝi igis min pensi ke iu ajn alie estas fera mumio je komparo.” “Iu kiu?” “Fera mumio? Ho, mi intencas feran fraŭlinon—tia ĉerko kun pintaĵoj interne. Amuza mortmaniero en antikvaj tagoj.” “Uuĥ.” “Kaj plejparto de aŭtoj estas same, kiom mi opinias. Mi pensas ke estis Senatano Moynihan kiu diris ke unu aŭto el kvar finfinos kun sango sur ĝi, kio estas tre alta malsukceso-grado por iu ajn produktaĵo. Sed vi estas kuracisto; ĉu mi diru al vi pri la terura kvanto da traŭmaro kaŭzita de aŭtoj?” “Mi vidis sufiĉon. Fakuloj kiel mi estas ĉiam radikiĝitaj en la paradokso de la homa korpo—ĝia rompebleco kaj ĝia resaltemeco. Kiel vi diras, aŭtoj emas fokusi je nia rompebleco.” “For en la sesdekaj-jaroj, estis grupo nomiĝita Kuracistoj por Aŭto-Sekureco.” “Mi aŭdis pri ĝi, sed tio estis iomete antaŭ mia tempo—antaŭ mia kuracista diplomo, ĉiaokaze. Se ne estas aŭto-sekureco, estas cigaredoj, aŭ nukleaj armiloj. Homoj amas sin indulgi je eviteblaj danĝeroj.” “Sed kial Donido volus aŭton?” “Vi diru al mi. Ĉu vi ne volus veturigi se vi povus?” “Ho, ne estas tio; mi prenis veturigajn lecionojn, kaj mi eĉ trapasis okul-ekzamenon. Sed mi ankoraŭ ne fidas miajn okulojn, kaj mi neniam fidis aŭtojn.” “Sed vi rajdas en ili.” “Nu, estas malfacila ne tion fari, krom se oni vere estas Amiŝa aŭ simila. La malbono estas, ke Donido fi-cedas al la aŭta kulturo. Li diras ke kiam oni estas en ĵonglo, oni svingu per la jamaj lianoj.” “Mi pensas ke ni ĵus preterpasis la Ĉia-Pasto-Ringejon.” “Ho jen, vi pravas.” Ili malantaŭenmarŝis kelkpaŝe, kaj eniris la ejon kun tintiletoj de ĝia sonorilo. Don studiis la montrujon kvazaŭ li ne jam plene sciis ĉiun specon. Ŝila diris, “Ĉu vi provis iliajn tuttritikajn pasto-ringojn?” “Jes; tiuj estas iomete bonaj. Je modereco. Sed tiuj tordumaĵoj estas eĉ plibonaj.” Ili estis formitaj kiel cifero ok kun tri cirkloj. Li interŝanĝis rigardojn kun Ŝila dum kelkaj momentoj, kaj aldonis, “Ĉu po ses de ambaŭ?” “Certe!” Laŭ reven-voje, Don komencis maltrankviliĝi laŭte pri kio estus okazonta. “Nu do, nun alvenas la malfacila parto. Estos sufiĉe tikla por rakonti al li pri antaŭnokto. Sed mi devos ankaŭ humiligi min mem pri iom da la, mm, supozoj, kiujn mi, mm, rakontis al li, antaŭ mi, mm, stamp-marŝis el la domo. Mi ne scias precize kiel komenci pri tio.” “Jen, vi bezonas iomete da kuriĝigo,” Ŝila diris, dum ŝi metis sian manon en la saketon, kaj poste farĉis varm-molan tordumaĵon en lian buŝon, dum manĝante iom da la alia fino per ŝi mem samtempe. “Ĉi tio helpos vin manĝi kornikon,” (*2) ŝi eksplikis, kun ŝia buŝo plena. “Vi aspektas kiel patrina korniko nutrigante siajn idojn.” “Ĉu mi ne povus esti plibela birdo ol tiu?” “Kiun vi dezirus? Ruĝgorĝo; bluabirdo; mevo …?” “Mevo, jes.” “Bona elekto; mia plej ŝatata birdo.” “Krom mi?” “Ho jes, krom vi.” Ambaŭ atingante la mezpunkto de la pasto-ringo, ili lasis la konsekvencojn okazi. Baldaŭ ili rekomencis la revenan marŝon al ejo de Don. “Serioze, tamen,” Don repenis, “kiel mi povos rigardi Donidon en la okulo, post mi faris ĉiujn de tiuj akuzoj pri li—kaj vi, koncerne tion?” “Mi ne maltrankviliĝus tiom pri tio. Ĉiaokaze, mi pensis ke tiuj pasto-ringoj supoze intencis esti via vizaĝo-ŝpara umo.” “Ĉu vi diras ke mi enmarŝu kvazaŭ nenio okazis?” “Precize. Sed ne forgesu, kiam mi vidis Donidon antaŭnokte, li ne estis iom ajn kolera je vi; li ŝajnis tiom komprenema kiom li povus esti; kaj kial ne? Li scias kiel vi tiktakas. Senbezone diri!” “Sed li alvokis vin tien ĵus kiam mi foriris?” “Jes, li diris ke vi uloj renkontis vian unuan psikologan embarason. Li diris ke vi iĝis iomege ĉagrena pri ambaŭ de ni, sed li insistis ke mi ne kulpigu vin pri ion ajn ĉar—nu, mi supozas kion li volis diri estas ke li agus precize la sama se li estus in viaj ŝuoj.” Don rigardis malsupren al siaj ŝuoj kaj faris sian spirblovan ridon. “Jes, kie mi aŭdis tion antaŭe!” “Do mi ne scias pri kio vi sinĝeniĝas. Mi estas certa ke li estos ĝuega por vidi nin revene ĉi matene. Nu do, mi ne rompas ian konfidencon se mi dirus al vi ke li estas tiom koncernata kiom vi pri la triangula problemo, kaj li ne volas ke vi sentus ke mi estas pli speciala al si ol al vi.” “Do tial li sendis vin transe por delogi min, ĉu?”, Don spritaĵis. Sed la mieno kaj maniero de Ŝila subite konatigis lin ke li skrapis ungojn sur nigra tabulo. “Ne, Donaldo. Li faris nenian ajn aferon.” Ŝila subite haltis, senkaŝe malĝoja, manoj al si. “Ho, pardonpete, mi ne intencis tion kiel tio.” Li alproponis kison al ŝian frunton; Ŝila re-varmiĝis tuj. Mano en mane refoje, ili procedis. Don rimarkis iomete poste, “Sed jen vi havas aldonan problemon de estante triopo anstataŭ duopo. Kverelo de amantoj estas sufiĉa malbona. Sed kun tri de ni, estus kvar malsamaj kombinoj por kverelado.” “Kvar? Vi intencas tri, ĉu?” “Ne. Vi kun mi. Vi kun Donido. Mi kun Donido. Kaj ĉiuj de ni samtempe. Kvar kombinoj entute. Kaj tri aldone, se vi kalkulas du-kontraŭ-unu-konfliktoj.” Ŝila estis momente pensema, tiam respondis kviete, “Ho, Donijdo, nun estas mia vico por diri pardonpete, mi ne intencis tion kiel tio. Mi nur volis diri ke mi estas perfekte kapabla de farante miajn proprajn decidojn.” Ŝia kapo apudiĝante lian ŝultron pliigis la senton. “Viaj decidoj estas perfekte ĝojdonemaj. Sed, vere, Ŝila, mi estis scivolanta, hm, ĉu Donido anticipis vin revene antaŭnokte, aŭ ĉi matene, aŭ iam; kaj, tiel, kiu de ni endas piedpinti ene unue …?” Ŝila respondis aere. “Kien ajn ci voju, mi voju—ĉi matene, ĉiaokaze.” Tiam pli serioze: “Ne, vere, ni ne faris iujn ajn planojn iel aŭ alie. Ĉion kion mi diris al Donido antaŭnokte estis ke mi transirus por peni ripozigi vian menson pri medicinaj etikoj kaj tiel plu. Kiel mi scius ke vi malvirgigus min?” “Ĉu ne estis min kiu estis elvirigata?” Ŝila forbrosis la demandon per ektirante Donon en duan kuradon por duopo de stratoj. Bonŝance trafiklumo donis pretekston por halti. Post aldona strato laŭ marŝa rapideco, ili estis preskaŭ revenaj, kiam Don subite manfrapis sian frunton. “Ho, diable, mi forgesis miajn ŝlosilojn; mi forlasis ilin ĉe la apartamento.” “Kiu? Aŭ ambaŭ?” “La ĉefa apartamento. Nu, jes, por ambaŭ. Mi iris tra la mansardo, vi scias.” “Ĉu tio signifas ke ni devos telefonvoki lin, aŭ brufrapi la pordon?” “Ne, ne; bonŝance, mi—ni—havas urĝecan ŝlosilon eksterne.” Tiu estis kaŝita en niĉo malantaŭ la vinila murkovraĵo. Don reprenis la ŝlosilon kaj rigardis al Ŝila antaŭtimeme, tiam subdiris, “Jen nenio.” Ili ŝtelece eniris la ĉefan apartamenton. Donido estis ankoraŭ dorma, kompreneble. Donaldo ŝajnis konfuzata en sia propra loĝejo. “Nu do, kiel ni faru ĉi tion?” li sin demandis laŭte. “Faru kion?” Ŝila respondis. “Levigu Donidon, kaj tiel plu.” “Nu, se estus vi tie, kio estus la plejbona maniero por levigi vin? “Ho, verŝajne vi faris tion efike ĉi matene.” Ŝila per-kap-tuŝadis lin, kaj donis al li la simpla-saĝan signon kiun li priserĉis. “Nur frapu sur la pordo, kaj diru ke vi alprenis al li iom da pasto-ringoj … kaj min.” Tion faris Donaldo. “Donido, estas mi; Ŝila kaj mi alprenis al vi iom da pasto-ringoj.” “Ho, bonege; eniru ek.” Don eniris ŝafe, sed Ŝila sursaltis sur la bazo de la lito kiel hundido, kaj etendis la saketon al Donido. “‘Nu do!’” Don E. prononcis. “‘Kion havas ni tie ĉi!’” Ĉiuj tri elkantis unisone, “‘Mi ne scias! Ĉu estas po unu en ĉiu ĉambro?’” Ŝila ondŝveladis en brakojn de Donido por momenta ludega-kareso; poste suprensidis kaj mansignis al Don por biso. Don sidis sur la rando de la lito, sed estis tre malpli aktiva, konsentante al indiferenta kunpremeto dum Donido brilis kun ĝojaĉa pravigo. “Do, ĉu verŝajnas ke Ŝila igis ŝiajn inecajn sorĉojn je vi?” Ŝila interjekciis per ĝema plendo dum ŝi timeme sin alkroĉis nun al Don E. “Ho, Donido, kial vi ne avertis min ke via frato estas tia vulpo? Li neniam fortenis liajn manojn de mi!” Don ankoraŭ ŝajnis iomete malkomforta dum li respondis al Don E. “Nu, mi esprimu tion ĉi tiel. Mi diris al Ŝila ke vi du havas unuajn pretendojn unu al la alia, kaj ke mi ne estas venonta inter vi, nek enironta en ian tri-uman aferon.” “Se ni alkroĉus la modemon nun, ĉu forbruliĝus la cirkvitoj?” Lia amikema rikano sugesis mankon de bezono. “Nu: vi eble ricevus polvo-brulvundojn sur viaj oreloj, ĉiaokaze.” Refoje Ŝila kreis la gracian eliron pro kiu Don esperis. “Ĉio laŭ bona tempo. Don timas ke la pasto-ringoj malfreŝiĝos; ili estas ankoraŭ varmaj kaj freŝaj, kaj la kvoto estas maksimumo de du tuttritikoj kaj du tordaĵoj. Sed Don kaj mi jam manĝis tordaĵon laŭvoje hejmen.” Ŝi ŝiris la saketon por fari ero-pleton, kaj ĉiu ekmanĝis. Don, Don, kaj Ŝila estis forpurigantaj post matenmanĝo en la kuirejo. Ĝis tiam ilia babilado zorge evitis ion ajn interpersone, dum tuŝante diverse pri pasto-ringoj, kuretado, horoj de kuracistoj, kaj fakultataj malpliigoj. Je 7:45, Ŝila anoncis, “Kiel mi diris al Donaldo, mi ankoraŭ devas fari multajn aferojn dum la bladaŭaj horoj, kaj ankaŭ kontroli pri Petro kaj lia fratino kaj la geknaboj.” “Kio estas la lastatempaĵoj pri ili?” “Tio estas kion mi devas konstati; nenio ekde la lasta tempo kiam mi telefonis vin. Sed mi ankaŭ volis diri ke estas tre enda ke ni pridiskutu aferojn iom pli malrapideme. Ĉu mi renkontu vin ambaŭ ĉi tie je la sepa ĉi nokte?” “Certe.” / “Avidatende.” “Mi estos jam manĝonta. Sed iu alia tago mi devas ĉi tien veni kaj fari vespermanĝon por vi kaj montru al vi ke estas aliajn aĵojn kiujn mi povas forkuiri krom kromosomojn. Kaj tiu havos neniom ajn da jogurto.” “Propono akceptata per aklamo.” “Ĝis ĉi vespere, tiel. —Ho, ĉu vi alprenu mian tekon? Ĝi estas ankoraŭ ĉe ejo de A.Ĵ.” Don impetis por fari tion antaŭ Donido povus volonti kaj ekrigardi ĉirkaŭ la ĉambro. Poste, Ŝila kisis la fingropintojn de ambaŭ, kaj forrapidiris laŭ ŝia kutima vigleco. Donaldo tiam alfrontis Donidon kun hezitema aserto. “Vi sciu, post ĉio kio okazis ĉi lasta semajnfino, mi bezonas kelkajn aldonajn horojn da dormo. Mi scivolas ĉu vi estus konsentema je prokrastante iujn ajn demandojn kiujn vi havus por mi ĝis ĉirkaŭ la sepa ĉi vespere?” “Kompreneble, ek igu, ripoziĝu. Ĉu vi volas ke mi posteni je viaj oficeja-horoj ĉi posttagmeze?” “Jes; vi estas amiko ja.” “Sinjoro kaj klerulo, tiel mi.” “Tiel nin.” “Tiel ni. Ĝis la revido.” (*1) Pensilvangermanoj: Menonita sekto kiu ne uzas ĉiajn modernaĵojn. Reiru (*2) La angla esprimo "manĝi kornikon" signifas mem-humiliganta afero, kiel konfesi eraron. Reiru |