|
The Me Clone (English) |
La Mi-Klono (Esperanto H) |
| Prelude
THE PARTY Chapter 1: The Put-on The Gene is Out of the Bottle, Pete McNaughton’s latest book, was an incipient best seller. It had been excerpted in a Newsweek cover story. Two book clubs had already selected it, and there was soon to be a PBS mini-series. For some reason, Donald North had received a personal invitation to attend the book-launching party at Pete’s home. Then Pete had even followed up with a phone call insisting Don come. Pete was Harvard Class of ‘63, and he talked as if they were old buddies ever since they both entered in ‘59. Actually, Don could hardly remember Pete. They’d been casual acquaintances at the Dudley House library, and had exchanged Christmas cards for awhile at Pete’s behest, but that had lapsed many years ago. Pete often signed the alumni fund-appeal letters Don seemed to get five or six times a year. Don had been a Dropout of ‘61, and had almost no interest in alumni affairs. Also, unlike many of his Harvard classmates, Don did not dwell in the upper tax-brackets. He’d graduated a dozen years later from Penn State, and disregarded its alumni appeals too. Yet he was still a member of Harvard’s Class of 1963. And though Don usually avoided parties, this seemed like a good occasion to revisit one of his contemporaries—a celebrity at that. Don was somewhat aware that Pete was not only an M.D., med school instructor, and media figure, but also a bio-tech pioneer who had a piece of some of the trendiest genetic-engineering action, and a tidy piece of stock in something called BioFrontier, Inc. (Was he the co-founder, or consultant, or what?) He’d also been on the cover of Time, and often on TV talk shows; Jeremy Rifkin was sometimes brought in as his sparring partner on Nightline and MacNeil/Lehrer and Crossfire. Don, on the other hand, was an obscure part-time history prof at Rocky River College, a venerable but second-tier institution across town from Pete’s Big Ten campus. As Don had feared, the party was smoky and noisy. Don didn’t like wine, didn’t like cheese, and didn’t like anything else alcoholic, all of which there was plenty. So as the party wore on, everyone else was getting merrier by the moment. The lone bottle of ginger ale he had been resorting to was nearly empty. And he didn’t really like ginger ale either. How much longer before he would politely sneak away? And why had he come in the first place? There was so much undone work piled up in his study. Don was not a socializer, and didn’t know a soul at the party. He had hardly seen Pete since the outset, who had been whirling from cluster to cluster among his many guests. It was only when he seemed to detect Don’s imminent departure that Pete suddenly engaged him in a tete-a-tete in the hall. “Don! How’ve you been? You’re not going already?” “Well, really, I’ve got so much to do tonight. Papers to grade. Manuscripts to send. Mail to answer. You name it.” “On Friday night? Come on, stay awhile, enjoy yourself.” “You don't know how inefficient I am. Boy, could I use a clone. Let him write the letters and grade the papers. I could read more books and go to more parties. Then we could trade off.” Pete sipped his drink thoughtfully. Don continued, “And not just a clone, for that matter. What I need is another me, mind and all.” “Don, you astonish me. I was going to mention that very thing to you! It just so happens that my own work on clones has reached a critical phase.” “Well, of course everyone knows you’re doing something of the sort at BioFrontier.” “No, BioFrontier is strictly business. This other effort is basic research.” “Some kind of grant?” “No, too many conditions, too many i’s to dot, too many ethical no-no’s. It’s out of my own pocket, my own time.” “So what have you been cloning lately?” “The usual. Frogs. Fish. Mice. Cats. Chimps.” “Primates?” “Confidentially, Don, it’s not all that difficult. I could make you a clone.” “Oh, thanks anyway. My landlord doesn’t allow pets.” “No, I mean a clone of you. You yourself.” “You mean like this alleged kid in the David Rorvik book?” “No, that’s a different kettle of fish, so to speak. That clone, if it ever existed, was an infant derived from the donor’s plasm, and was the functional equivalent of any other fetus.” “So?” “The clones I’m developing have an accelerated ontogeny, from zygote to mature organism in about two weeks.” Don noticed Pete’s half-empty highball, and again felt a twinge of isolation at being the only sober person at the party. Clones were one thing. But in two weeks? That zinger was a bit much, even to a layman like Don. And today was April 1. Still, he tried to be in-on-the-joke. “Ha, that would solve the world food problem in a hurry.” “Come again?” Pete asked. The stereo was getting louder. “If you can grow chickens in two weeks, BioFrontier could sign a contract with Colonel Sanders, and you’d have the world eating out of the palm of your hand.” Pete swirled the ice in his glass and took a deep swallow. He seemed unimpressed by Don’s observation. “It’s not a BioFrontier project; just a curiosity in my own lab. And it’s a long way from there to agribusiness.” “I thought that’s what BioFrontier was all about.” “No, we’re into the genetic engineering of various hormones and agricultural processes, not livestock or Kentucky fried clones or whatever. Actually, some of these hormones are helpful to my clones. But that’s my own project. I don’t do that on company time. It would be too hot to handle for them.” “Seems commercial enough to me.” “Much too risky. Agribusiness wouldn’t eat it up; they’d eat you up instead. Just like Nikola Tesla. His energy systems were two hundred years better than anything we have now. So the powers-that-be disconnected him in a hurry.” Pete bottom-upped his glass. Don wasn’t sure whether the drink was making Pete morose or verbose or what. Pete continued, “Anyway, I leave the business end to the managers. They market the hormones. But I don’t really control the company’s R and D any more, and so I grow the clones myself without having to justify it to the Board.” “Funny, I haven’t heard of your two-week clones. Wouldn’t something like that make a pretty big splash in the journals or the popular press? Superconductivity would be trivial pursuit by comparison.” “Exactly. That’s why I hardly breathe a single word about it. Except privately once in awhile.” “Why so quiet?” “Now that I’ve gestated a functional chimpanzee, it’s perfectly obvious that a sudden-adult human clone is 100% feasible. So I keep it off the record.” “Sounds off the wall to me.” Pete shrugged. “Can I get you something to drink?” “Is there a Coke? I’m tired of ginger ale.” “Wait there. I’ll get you one in a minute.” Pete hustled to his kitchen and back, bringing Don’s Coke, and another double something-or-other for himself. “Thanks. You were saying: you haven’t gone public because you know how to make a human clone? I don’t see why not. Test tube babies are nothing new. We get more variations on that theme all the time.” “If someone with my track record announced that he could propagate an adult human clone within two weeks, you’d have such a united front of Church, State, and Academe against the idea that my existing research money would vanish overnight. Hell, so would I.” “Well, how come you’ve told me? Not that I’m in any position to blow the whistle. I wouldn’t know a recombinant gene from a recumbent bike.” “You said you wanted a mental and physical clone. I can deliver.” “You can deliver … ” “A clone.” “A clone … ” Don’s skeptical echo came out as a question. “A clone of you.” “Of me … ” “Yes, a flesh-and-blood doppelganger, with your body, your mind, your memories, your personality, your everything. If he were at this party, he’d be drinking a Coke.” Meanwhile, Pete was at least halfway through his latest double whatever-it-was. Don was uncomfortable at the turn the conversation had taken. Pete McNaughton might be a famous M.D., research scientist, genetic entrepreneur, media star, and alumni fund-raiser, but he was also getting a bit pickled. Don had a hard enough time suffering fools gladly, but a worse time suffering highly intelligent drunks gladly. He redoubled his resolve to politely depart as soon as possible. Having finished another swallow, Pete added, with a confidential wink, “You don’t believe it, of course. That’s why it’s safe for me to tell you.” Don evaded the question. “Have you, ah, made a human clone yet?” “You’d be the first, and probably the last. The one and only.” “But if you’re going to do it at all, why just one, um, guinea pig?” “Strictly scientific curiosity, Don, just to prove to oneself it can be done. Otherwise, it’s utterly impractical.” “And why me?” “Good question, Don. I’d clone myself, if I could get away with it, but here’s where fame and family are a disadvantage. We have to do this project on very deep background. I’ve been looking for someone with a much lower profile. Someone like you, who’s not gregarious, and not married, and introspective enough to be able to amplify his own thoughts through another body.” “You seem to know something about me.” Pete flashed another confidential wink. “Alumni records, Don. I knew you were a good possibility, and I had some others in mind as well. Little did I dream that you yourself would raise the question of a mental and physical clone. The luck of the draw is that you happen to be here when the process is ready to interface.” “What do you mean by that—your process is ‘ready to interface’ with what?” “It’s the very thing I’m driving at. There are two phases in this clone program: mind, and body. I can reproduce your 46-year-old body in two weeks, but it would be a brain-zero carcass. It needs a memory-hologram too.” “I think I like my 23-year-old body better.” “No, no, no, that would be psychologically untenable. We’re going to make you a clone across the board, Donald North as you are to this hour.” “And how is this, uh, mind-transfer done?” “We’ll just record your brain waves, and feed ‘em in.” “That simple, eh?” “Do you want a technical explanation?” “Oh, no, not now. What about the body? Where do you get the DNA for it?” “Got a hangnail?” “A what?” “A hangnail.” “A hangnail?” “Yes, gimme me a hangnail—now—and I’ll have your clone ready in two weeks.” “You mean now, tonight, here, I give you a hangnail, and you provide a clone?” “That’s what I said.” By now Don had done a very slight double take. At times he had been carried along by the pseudo-logic of the conversation; at times he had played along, pending an opportunity to depart. It had seemed to have the surreal quality of a mutual put-on, Pete’s reputation notwithstanding. The alcohol on Pete’s breath was more than subliminal. And now, on Friday April 1, Pete was asking Don for a hangnail so he could make a clone. Don could have fallen back on his all-purpose abstention: he could have said “I’ll think about it.” But somehow, the mood of the music and the tempo of the talk and Pete’s peculiar persuasiveness impelled him to be a sport. So Don asked, “Well, what are you going to do with this hangnail?” Already, Pete had removed a small capsule and envelope from his breast pocket, and a small nail-clipper from his side pocket. He handed the latter to Don. “I’ll put the hangnail in this capsule and take it to the lab right away. Then two weeks from today I’ll call you when we’re ready for a rollover of your mind.” “Just like that, eh?” “Just like that.” “Don’t you need a female egg even if it’s all my DNA in the nucleus?” “Not necessary; I use a different procedure.” “But look, isn’t there a whole rigmarole involved in this sort of thing—I don’t know … consent forms ... environmental impact statements ... symposia on medical ethics … refereed journal articles … committee hearings at the local, state, and federal level … university approval … FDA permission … WHO conferences … and so on down the line?” Don wasn’t sure but what Pete was taking him seriously. “As you can well imagine, Don, they’d never let you get to first base. I’m doing this my way. Let’s keep it simple.” He tapped the capsule halves together beckoningly. Don always got rid of hangnails fast, but it so happened that he found a little one on his left little finger. He clipped it. The fragment clung to the clipper. Pete held the capsule lip under the clipper, teased the hangnail off with a pin, closed the capsule, and sealed it in the envelope. Then he removed a silver marking-pen from his breast pocket, and neatly wrote the date and “Donald North”. “What’s your birth date?” he asked Don. “1941-10-24.” “Do you remember the exact hour?” “I think it was 3 a.m., but I’m not sure.” “Well, that will do,” said Pete, marking it all down, then returning the envelope and silver pen to his breast pocket. For better or worse, there was something about Pete that indicated he’d give you five minutes of his intensely undivided attention— when you could get it. He shook Don’s hand firmly, and said, “I really appreciate your help. You will find you have made an immense contribution to the human saga. Don’t worry your head about all that legal and ethical stuff. If I’m just putting you on, nothing will come of it anyway. But if I produce … : well, you’re in for a hell of a big surprise. In any case, keep it under your hat.” “Well, I’ll certainly be interested to see this me-clone,” Don answered, with a straight face. “Thanks for having me to your party.” “Sure thing, Don. We’ll see you in two weeks.” Almost immediately, Pete had gravitated to another conversational cluster, fresh drink in hand. At last, Don gracefully retired. In the ensuing days, the party gradually faded from his mind. |
Preludo
LA PARIGISTO Chapitro 1: La Blagado Jen la Gen’—la lastatempa libro de Petro Meknautan— estis plejvendighoto. La semajna jhurnalo Newsweek ekstraktis el ghi por kovrila artikolo. Du libro-kluboj jam elektis ghin, kaj baldau aperus televidan serion. Ial, Donaldo Nordo ricevis personan inviton al la libro-lancha festo che la hejmo de Petro. Poste, Petro ech telefonis al Donaldo por insisti ke li venu. Petro estis ano de la Harvarda Klaso de 1963, kaj li parolis kvazau ili estis malnovajn kamaradojn ekde kiam ambau eniris en 1959. Fakte, Don apenau povis memori Petron. Ili iomete konatighis che la biblioteko de Dudley Domo, kaj intershanghis Kristnasko-kartojn je la iniciato de Petro, sed tio jam haltis antau multaj jaroj. Petro ofte subskribis la samklasanajn fonduso-monpetajn leterojn kiujn Don shajne ricevis po kvin au ses fojoj la jaro. Don estis Forlasanto de ‘61, kaj havis preskau nenian intereson pri samklasanaj aferoj. Ankau, malsimile je multaj de liaj Harvardaj samklasanoj, Don ne vivis en la financ-altniveloj. Li diplomighis che Pensilvanio Shtato Universitato dek du jaroj poste, kaj ignoris ties samklasanajn fonduso-monpetojn ankau. Tamen, li ankorau estis membro de la Harvarda Klaso de 1963. Kaj kvankam Don kutime evitis festojn, chi tiu shajnis esti bona okazo por reviziti unu de liaj samtempuloj—famulo krome. Don iom konis ke Petro estis ne nur kuracisto, medicino-instruisto, kaj stelula sciencisto, sed ankau bio-teknika pioniro kiu havis pecon de la plejmoda genetik-ingheniera agado. Kaj netan pecon da akcioj de io nomata BioSenlimo K-io. (Chu li estis au la kunfondinto au konsilisto au kio?) Petro estis ankau sur la kovrilo de Time, kaj ofte en televidaj paroladajhoj; Jeremy Rifkin iufoje estis lia kontrauulo en Nightline kaj MacNeil/Lehrer kaj Crossfire. (*1) Don, male, estis nekonata parttempa historio-profesoro che Roka Rivero Kolegio, respektinda sed dua-ranga institucio transurbe de la Granda Dek universitato kie filiighis Petro. Kiel Don timis, la festo estis fuma kaj brua, kaj la trinkajhoj estis drinkaj. Vino ne plachis al Don, nek fromagho, nek io ajn alkohola, chiuj da kiuj estis abundaj. Do, dum la festo pluis, chiu krom Don pligajighis po momento. La sola botelo de zingibra sodo kiun Don enue trinkis estis preskau malplena. Kaj zingibra sodo ne multe plachis al Don cetere. Kiom longe ghis li povus ghentile shteleliri? Kaj kial ajn li ja venis? Estis tiom da farendajhoj stakitaj en lia studejo. Don ne estis societemulo, kaj ne konis iun ajn che la festo. Ekde la komenco, li apenau vidis Petron, kiu kirlighis de areto al areto inter liaj multaj gastoj. Nur kiam Petro shajnis detekti la baldaua eliro de Don, li subite kaptis Donon en la vestiblo por privatparoli. “Don! Kiel vi? Ne jam iranta, chu?” “Do, vere, mi havas tiom por fari chi-vespere. Raportoj por gradigi. Manuskriptoj por sendi. Poshtajhoj por respondi. Kaj plu, kaj plu.” “Vendrede nokte? Ridinda. Restu iom. Amuzighu.” “Vi ne scias kiom malrapidfarema mi estas. Ho, chu mi povus uzi klonon. Li skribu la poshtajhojn kaj gradigu la raportojn. Mi povus legi pliajn librojn kaj cheesti pliajn festojn. Poste ni povus intershanghi.” Petro trinketis sian drinkon penseme. Don pludiris, “Kaj ne nur ia klono. Kion mi krombezonas estas alia mi, menso kaj chio.” “Don, vi mirigas min. Mi intencis mencii ghuste tion al vi! Hazarde okazas ke mia propra laboro pri klonoj jhus atingas krizan fazon” “Do, chiu ja scias ke vi faras ion tian che BioSenlimo.” “Ne, BioSenlimo estas strikte komerco. Chi tiu peno estas baza esplorado.” “Ia subvencio?” “Ne, tro multaj kondichoj, tro multaj bagatelachoj, tro multaj etikaj ne-ne-oj. Chi tio estas el miaj propraj rimedoj, mia propra tempo.” “Do kion vi klonigas antaunelonge?” “La kutimajn. Ranojn. Fishojn. Musojn. Katojn. Chimpojn.” “Primatojn?” “Konfidence, Don, ghi ne estas tiom malfacila. Mi povus fari klonon por vi.” “Ho, ne; sed dankon. Mia luiganto ne permesas dorlotabestojn.” “Ne, mi signifas klonon de vi. Vi mem.” “Chu vi volas diri ion kvazau tia supozita infano en la libro de David Rorvik?” “Ne, tiu estis tute alia afero. Tiu klono, se ghi iam ekzistis, estis infaneto idigita el la citoplasmo de la donanto, kaj estis la funkcia ekvivalento de ajna alia feto.” “Do?” “La klonoj kiujn mi disvolvas havas akcelitan ontogenezon, de zigoto al matura organismo en chirkau du semajnoj.” Don rimarkis la duonmalplenan koktelon de Petro, kaj denove sentis sin iomete izolata pro esti la nura sobrulo che la festo. Klonoj, vershajne. Sed en du semajnoj? Tia blago estis iomete troa, ech por laiko kiel Don. Kaj hodiau ja estis la unua de aprilo. Tamen, Don penis kun-sherci. “Ha, tio solvus la mondan manghajho-problemon rapide.” “Diru denove?” Petro demandis. La stereoilo estis tre brua. “Se vi povas kreskigi kokinojn en du semajnoj, BioSenlimo povus subskribi kontrakton kun Kolonelo Sanders, (*2) kaj la mondo estus via porchiama kliento.” Petro kirligis la glacikubojn en lia glaso, kaj prenis grandan gluton. Li shajnis indiferenta pri la rimarko de Don. “Ghi ne estas BioSenlima projekto; nur ia kuriozajho en mia propra laboratorio. Kaj estas longa vojo el tie al farm-komercego.” “Mi pensis ke tio estas la celo de BioSenlimo.” “Ne, ni estas en genetika inghenierado de diversaj hormonoj kaj agrikulturaj procesoj, ne brutoj nek Kentucky frititaj kokklonoj au kio ajn. Fakte, iuj de tiuj hormonoj estas helpemaj por miaj klonoj. Sed tio estas mia propra projekto. Mi ne faras ghin dum kompanio-tempo. Ghi estus tro varmega por ilia traktado.” “Shajnas al mi sufiche kormercinda.” “Ege tro riska. Farm-komercego ne formanghus ghin; ili formanghus vin anstataue. Same kiel Nikola Tesla. Liaj energio-sistemoj estis ducent jaroj plibonaj ol io ajn kiujn ni havas nun. Do la moshtuloj diskonektis lin haste.” Petro renversigis sian glason al sia busho. Don ne povas konstati se la drinko igis Petron moroza au parolema au kio. Petro pludiriis, “Tial, mi lasas la komercan flankon al la administrantoj. Ili merkatas la hormonojn. Sed mi ne vere regas la Esplorado-kaj-Disvolvadon de la kompanio nuntempe, kaj do mi kreskigas la klonojn sen devo de pravigi ghin al la Direktoraro.” “Strange, mi ne audis pri viaj du-semajno-klonoj. Chu ne io kiel tio farus grandan plaudon en la revuoj au la populara gazetaro? Superkonduktorado estus bagatela chasajho kompare.” “Kompreneble. Tial, mi apenau spiretigas unuopan vorton pri ghi. Escepte private iame.” “Kial tiel malbrua?” “Nun ke mi gravedigis funkcian chimpanzon, estas perfekte evidenta ke subita-plenagha homa klono estas 100% farebla. Do mi tenas ghin eksterregistre.” “Shajnas eksterracia, lau mi.” Petro shultrotiris. “Chu mi povas venigi al vi ion por trinki?” “Chu vi havas Kolaajho? Mi tedighas de zingibro-elo.” “Restu tie. Mi venigos ghin al vi post minuto.” Petro rapidiris lian kuirejon, kaj revenis alportante la Kolaajhon por Don, kaj ankorau unu duobla-ion por si. “Dankon. Vi estis diranta: vi ne alpublikighis char vi scias kiel fari homan klonon? Mi ne vidas kial ne. Provtubo-beboj estas nenio nova. Ni akiras pliajn variadojn pri tia temo chiutage.” “Se iu kun mia trako-rekordo anoncus ke li povus idigi plenkreskan homan klonon post du semajnoj, vi havus tian unuighintan fronton de Eklezio, Shtato, kaj Akademiaro kontrau la ideo ke mia edzistanta esplorado-mono ekmalaperus subite je nokte. Diable, mi ankau.” “Do, kial vi diris al mi? Ne ke mi estas en pozicio por denunci vin. Mi ne konus rekombinantan genon je kushanta biciklo.” “Vi diris ke vi volis mensan kaj fizikan klonon. Mi povas liveri.” “Vi povas liveri … ” “Tiun klonon.” “Tiun klonon … ” Lia skeptika ehho ighis demando. “Tiun klonon de vi.” “De mi … ” “Jes, tia karno-kaj-sango similulo, kun via korpo, via menso, via memoroj, via personeco, via chio. Se li estus che chi tiu festo, li trinkus Kolaajhon.” Dume, Petro jam duon-finis sian plejnovan duobla-drinkon. Don estis malkomforta pri la turno de la konversacio. Petro Meknautan eble estas fama kuracisto, esplorado-sciencisto, genetika entreprenisto, kaj samklasanara kasokolektisto, sed li ankau aspektis iomete peklita. Don malinklinis toleri stultulojn volonte, kaj ech pli malinklinis toleri inteligentegajn ebriulojn volonte. Li reduobligis lian decidon ghentile eliri tuj kiam ebla. Fininte pluan gluton, Petro aldonis, kun konfidenca okulsigno, “Vi ne kredas ghin, kompreneble. Tial estas sekura por mi rakonti al vi.” Don evitis la demandon. “Chu vi, aa, faris homan klonon jam?” “Vi estus la unua, kaj probable la lasta. La unu kaj sola.” “Sed se vi farus tion ial ajn, kial nur unu, mm, kobajho?” “Strikte scienca scivolemo, Don, nur por provi al si ke oni povas fari tion. Alie, ghi estas absolute nepraktika.” “Kaj kial min?” “Bona demando, Don. Mi klonigus min mem, se mi povus shtelsukcesi pri ghi, sed tie estas kie famo kaj familio estas malavantagha. Ni devas fari chi tiu projekton en profunda kashfono. Mi estis serchanta por iu kun multe malalta profilo. Iu kiel vi, kiu estas ne gregema, kaj ne edzighinta, kaj introspekta sufiche por plivastigi liajn proprajn pensojn tra alia korpo.” “Vi shajnas koni ion pri mi.” Petro okulsignis denove. “Samklasanaj registroj, Don. Mi sciis ke vi estus bona ebleculo, kaj mi havis iujn aliajn por konsideri ankau. Neniam mi songhis ke vi mem ekdiskutus la demandon de mensa kaj fizika klono. La loteribonshanco estas ke vi hazarde cheestas kiam la procezo estas preta por interfaci.” “Kion vi signifas de tio—via procezo estas ‘preta por interfaci’ kun kio?” “Tio estas la ghusta ajho al kio mi celas. Estas du fazoj pri chi tiu klono programo: menso, kaj korpo. Mi povas reprodukti vian 46-jaragha-korpon post du semajnoj, sed ghi estus cerbo-nulo-kadavro. Ghi bezonas memoro-hologramon ankau.” “Mi pensas ke mi shatas mian 23-jaraghan korpon plie.” “Ne, ne, ne, tio estus psikologie nesagha. Ni faros al vi klonon, Donaldo Nordo chiel kiel vi estas ghis chi-horo.” “Kaj kiel estas tiu, aa, menso-transigo farota?” “Ni nure registros viajn cerboondojn, kaj enmetumos ilin.” “Tiom simple, ej?” “Chu vi volas teknikan klarigon?” “Ho, ne, ne nun. Kio pri la korpo? El kie vi akirus la DNA por ghi?” “Chu vi havas ungan hauteton?” “Kion?” “Ungan hauteton.” “Ungan hauteton?” “Jes, donu al mi ungan hauteton—tuj—kaj mi havos vian klonon preta post du semajnoj.” Je nun Don faris etan ekrekonsideron. Iufoje li estis lauportita per la pseuda logiko de la konversacio; iufoje li kunludis, atendante oportuno por eliri. Ghi shajnis havi la duonrealan kvaliton de ia reciproka blagado, malgrau la reputacio de Petro. La alkoholo en la spirajho de Petro estis pli ol iometo. Kaj nun, je vendredo la unua de aprilo, Petro estas petanta Donon por unga hauteto do si povas fari klonon. Don povis rifughi en sia chiauza abstino: li povis diri “Mi pensos pri tio.” Sed iel, la takto de la muziko kaj la impeto de la vortoj kaj la siaspeca persvadeco de Petro igis Donon esti sportulo. Tial, Don demandis, “Do, kion vi faros al tiu unga hauteto?” Jam, Petro prenis kapsuleton kaj koverton el sia brustposho, kaj ungo-detondileton el sia flankposho. Li donis chi tiun al Don. “Mi metos la unga-hauteton en chi tiu kapsulo kaj prenos ghin al la laboratorio tuj. Poste, du semajnoj el hodiau, mi vokos vin kiam ni estas pretaj por la transrulo de via menso.” “Ghuste tiele, ej?” “Ghuste tiele.” “Sed chu vi ne bezonas inan ovon, ech se estas tute mia DNA en la nukleo?” “Nenecesa; mi uzas alian procedon.” “Sed, nu do, chu ne estas plena procezumo pri tia afero—mi ne scias … konsentdemandaroj … deklaroj pri medio-alefikoj … simpozioj pri medicinaj etikoj … jughitaj artikoloj en revuoj … komitato-auskultajhoj che la loka, shtata, kaj federacia niveloj … universitato aprobo … registara permeso … UN konferencoj … kaj tiel plu tra la tuta vojo?” Don necertighis chu Petro prenis lin serioze. “Kiel vi povas bone imagi, Don, ili neniam lasus vin atingi unuan bazon. Mi faras chi tiun mia-maniere. Ni tenu ghin simpla.” Li frapetadis la kapsulajn duonerojn alkune gestemante al Don. Don chiam forigis siajn ungajn hautetojn tuj, sed hazarde okazis ke li trovis tian eton sur sia dekstra malgranda fingro. Li tondis ghin. La fragmento restis sur la detondileto. Petro tenis la kapsul-lipon sub la detondileto, balaetis la ungo-hauteton malsupren per pinglo, malfermis la kapsulon, kaj sigelis ghin en la koverto. Sekve li prenis argentan markant-plumon el lia brustposho, kaj nete skribis la daton kaj “Donaldo Nordo”. “Kio estas via naskdato?” “1941-10-24.” “Chu vi memoras la ekzaktan horon?” “Mi pensas ke ghi estis la tria matene, sed mi ne estas certa.” “Do, tio sufichos,” diris Petro, surmarkante chiom, poste remetante la koverton kaj argentan plumon en sia brustposho. Okazu kio ajn, estis io pri Petro kio indikis ke li donus al vi kvin minutojn da sia intense nedivida atento—kiam vi povus atingi ghin. Li manpremis firme al Don, kaj diris, “Mi estas vere danka por via helpo. Vi trovos ke vi faris grandegan kontribuon al la homa sagao. Ne maltrankviligu vian kapon pri chiom da tiaj leghaj kaj etikaj aferoj. Se mi nur blagas vin, nenio idos de tio iel ajn. Sed se mi produktas …: nu do, vi renkontos grandachan surprizon. Chiaokaze, tenu ghin sub via chapelo.” “Do, mi certe interesighos por vidi tiun mi-klonon,” Don respondis, kvazau seriozvizaghe. “Dankon por havi min che via festo.” “Mia plezuro, Don. Ni vidos vin post du semajnoj.” Preskau tuj, Petro sintiris al alia konversacia areto, fresha drinko en mano. Finfine, Don gracie foriris. Post la sekvantaj tagoj, la festo grade velkis el lia menso. (*1) "Noktlinio" kaj "Krucpafado".] Tiamaj diskut-kaj-debat-programoj en Usono. Jeremy Rifkin estas efektivulo kiu kritikas tiajn genetikajn klopodojn. Reiru (*2) Colonel Sanders: fondinto de la tutmonda restoraci-cheno "KFC Kentucky Fried Chicken", [Fritita Kokino lau Kentakio]. Reiru |