|
The Me Clone (English) |
La Mi-Klono (Esperanto: Unikodo UTF-8) |
|
Prelude
THE PARTY Chapter 1: The Put-on The Gene is Out of the Bottle, Pete McNaughton’s latest book, was an incipient best seller. It had been excerpted in a Newsweek cover story. Two book clubs had already selected it, and there was soon to be a PBS mini-series. For some reason, Donald North had received a personal invitation to attend the book-launching party at Pete’s home. Then Pete had even followed up with a phone call insisting Don come. Pete was Harvard Class of ‘63, and he talked as if they were old buddies ever since they both entered in ‘59. Actually, Don could hardly remember Pete. They’d been casual acquaintances at the Dudley House library, and had exchanged Christmas cards for awhile at Pete’s behest, but that had lapsed many years ago. Pete often signed the alumni fund-appeal letters Don seemed to get five or six times a year. Don had been a Dropout of ‘61, and had almost no interest in alumni affairs. Also, unlike many of his Harvard classmates, Don did not dwell in the upper tax-brackets. He’d graduated a dozen years later from Penn State, and disregarded its alumni appeals too. Yet he was still a member of Harvard’s Class of 1963. And though Don usually avoided parties, this seemed like a good occasion to revisit one of his contemporaries—a celebrity at that. Don was somewhat aware that Pete was not only an M.D., med school instructor, and media figure, but also a bio-tech pioneer who had a piece of some of the trendiest genetic-engineering action, and a tidy piece of stock in something called BioFrontier, Inc. (Was he the co-founder, or consultant, or what?) He’d also been on the cover of Time, and often on TV talk shows; Jeremy Rifkin was sometimes brought in as his sparring partner on Nightline and MacNeil/Lehrer and Crossfire. Don, on the other hand, was an obscure part-time history prof at Rocky River College, a venerable but second-tier institution across town from Pete’s Big Ten campus. As Don had feared, the party was smoky and noisy. Don didn’t like wine, didn’t like cheese, and didn’t like anything else alcoholic, all of which there was plenty. So as the party wore on, everyone else was getting merrier by the moment. The lone bottle of ginger ale he had been resorting to was nearly empty. And he didn’t really like ginger ale either. How much longer before he would politely sneak away? And why had he come in the first place? There was so much undone work piled up in his study. Don was not a socializer, and didn’t know a soul at the party. He had hardly seen Pete since the outset, who had been whirling from cluster to cluster among his many guests. It was only when he seemed to detect Don’s imminent departure that Pete suddenly engaged him in a tete-a-tete in the hall. “Don! How’ve you been? You’re not going already?” “Well, really, I’ve got so much to do tonight. Papers to grade. Manuscripts to send. Mail to answer. You name it.” “On Friday night? Come on, stay awhile, enjoy yourself.” “You don't know how inefficient I am. Boy, could I use a clone. Let him write the letters and grade the papers. I could read more books and go to more parties. Then we could trade off.” Pete sipped his drink thoughtfully. Don continued, “And not just a clone, for that matter. What I need is another me, mind and all.” “Don, you astonish me. I was going to mention that very thing to you! It just so happens that my own work on clones has reached a critical phase.” “Well, of course everyone knows you’re doing something of the sort at BioFrontier.” “No, BioFrontier is strictly business. This other effort is basic research.” “Some kind of grant?” “No, too many conditions, too many i’s to dot, too many ethical no-no’s. It’s out of my own pocket, my own time.” “So what have you been cloning lately?” “The usual. Frogs. Fish. Mice. Cats. Chimps.” “Primates?” “Confidentially, Don, it’s not all that difficult. I could make you a clone.” “Oh, thanks anyway. My landlord doesn’t allow pets.” “No, I mean a clone of you. You yourself.” “You mean like this alleged kid in the David Rorvik book?” “No, that’s a different kettle of fish, so to speak. That clone, if it ever existed, was an infant derived from the donor’s plasm, and was the functional equivalent of any other fetus.” “So?” “The clones I’m developing have an accelerated ontogeny, from zygote to mature organism in about two weeks.” Don noticed Pete’s half-empty highball, and again felt a twinge of isolation at being the only sober person at the party. Clones were one thing. But in two weeks? That zinger was a bit much, even to a layman like Don. And today was April 1. Still, he tried to be in-on-the-joke. “Ha, that would solve the world food problem in a hurry.” “Come again?” Pete asked. The stereo was getting louder. “If you can grow chickens in two weeks, BioFrontier could sign a contract with Colonel Sanders, and you’d have the world eating out of the palm of your hand.” Pete swirled the ice in his glass and took a deep swallow. He seemed unimpressed by Don’s observation. “It’s not a BioFrontier project; just a curiosity in my own lab. And it’s a long way from there to agribusiness.” “I thought that’s what BioFrontier was all about.” “No, we’re into the genetic engineering of various hormones and agricultural processes, not livestock or Kentucky fried clones or whatever. Actually, some of these hormones are helpful to my clones. But that’s my own project. I don’t do that on company time. It would be too hot to handle for them.” “Seems commercial enough to me.” “Much too risky. Agribusiness wouldn’t eat it up; they’d eat you up instead. Just like Nikola Tesla. His energy systems were two hundred years better than anything we have now. So the powers-that-be disconnected him in a hurry.” Pete bottom-upped his glass. Don wasn’t sure whether the drink was making Pete morose or verbose or what. Pete continued, “Anyway, I leave the business end to the managers. They market the hormones. But I don’t really control the company’s R and D any more, and so I grow the clones myself without having to justify it to the Board.” “Funny, I haven’t heard of your two-week clones. Wouldn’t something like that make a pretty big splash in the journals or the popular press? Superconductivity would be trivial pursuit by comparison.” “Exactly. That’s why I hardly breathe a single word about it. Except privately once in awhile.” “Why so quiet?” “Now that I’ve gestated a functional chimpanzee, it’s perfectly obvious that a sudden-adult human clone is 100% feasible. So I keep it off the record.” “Sounds off the wall to me.” Pete shrugged. “Can I get you something to drink?” “Is there a Coke? I’m tired of ginger ale.” “Wait there. I’ll get you one in a minute.” Pete hustled to his kitchen and back, bringing Don’s Coke, and another double something-or-other for himself. “Thanks. You were saying: you haven’t gone public because you know how to make a human clone? I don’t see why not. Test tube babies are nothing new. We get more variations on that theme all the time.” “If someone with my track record announced that he could propagate an adult human clone within two weeks, you’d have such a united front of Church, State, and Academe against the idea that my existing research money would vanish overnight. Hell, so would I.” “Well, how come you’ve told me? Not that I’m in any position to blow the whistle. I wouldn’t know a recombinant gene from a recumbent bike.” “You said you wanted a mental and physical clone. I can deliver.” “You can deliver … ” “A clone.” “A clone … ” Don’s skeptical echo came out as a question. “A clone of you.” “Of me … ” “Yes, a flesh-and-blood doppelganger, with your body, your mind, your memories, your personality, your everything. If he were at this party, he’d be drinking a Coke.” Meanwhile, Pete was at least halfway through his latest double whatever-it-was. Don was uncomfortable at the turn the conversation had taken. Pete McNaughton might be a famous M.D., research scientist, genetic entrepreneur, media star, and alumni fund-raiser, but he was also getting a bit pickled. Don had a hard enough time suffering fools gladly, but a worse time suffering highly intelligent drunks gladly. He redoubled his resolve to politely depart as soon as possible. Having finished another swallow, Pete added, with a confidential wink, “You don’t believe it, of course. That’s why it’s safe for me to tell you.” Don evaded the question. “Have you, ah, made a human clone yet?” “You’d be the first, and probably the last. The one and only.” “But if you’re going to do it at all, why just one, um, guinea pig?” “Strictly scientific curiosity, Don, just to prove to oneself it can be done. Otherwise, it’s utterly impractical.” “And why me?” “Good question, Don. I’d clone myself, if I could get away with it, but here’s where fame and family are a disadvantage. We have to do this project on very deep background. I’ve been looking for someone with a much lower profile. Someone like you, who’s not gregarious, and not married, and introspective enough to be able to amplify his own thoughts through another body.” “You seem to know something about me.” Pete flashed another confidential wink. “Alumni records, Don. I knew you were a good possibility, and I had some others in mind as well. Little did I dream that you yourself would raise the question of a mental and physical clone. The luck of the draw is that you happen to be here when the process is ready to interface.” “What do you mean by that—your process is ‘ready to interface’ with what?” “It’s the very thing I’m driving at. There are two phases in this clone program: mind, and body. I can reproduce your 46-year-old body in two weeks, but it would be a brain-zero carcass. It needs a memory-hologram too.” “I think I like my 23-year-old body better.” “No, no, no, that would be psychologically untenable. We’re going to make you a clone across the board, Donald North as you are to this hour.” “And how is this, uh, mind-transfer done?” “We’ll just record your brain waves, and feed ‘em in.” “That simple, eh?” “Do you want a technical explanation?” “Oh, no, not now. What about the body? Where do you get the DNA for it?” “Got a hangnail?” “A what?” “A hangnail.” “A hangnail?” “Yes, gimme me a hangnail—now—and I’ll have your clone ready in two weeks.” “You mean now, tonight, here, I give you a hangnail, and you provide a clone?” “That’s what I said.” By now Don had done a very slight double take. At times he had been carried along by the pseudo-logic of the conversation; at times he had played along, pending an opportunity to depart. It had seemed to have the surreal quality of a mutual put-on, Pete’s reputation notwithstanding. The alcohol on Pete’s breath was more than subliminal. And now, on Friday April 1, Pete was asking Don for a hangnail so he could make a clone. Don could have fallen back on his all-purpose abstention: he could have said “I’ll think about it.” But somehow, the mood of the music and the tempo of the talk and Pete’s peculiar persuasiveness impelled him to be a sport. So Don asked, “Well, what are you going to do with this hangnail?” Already, Pete had removed a small capsule and envelope from his breast pocket, and a small nail-clipper from his side pocket. He handed the latter to Don. “I’ll put the hangnail in this capsule and take it to the lab right away. Then two weeks from today I’ll call you when we’re ready for a rollover of your mind.” “Just like that, eh?” “Just like that.” “Don’t you need a female egg even if it’s all my DNA in the nucleus?” “Not necessary; I use a different procedure.” “But look, isn’t there a whole rigmarole involved in this sort of thing—I don’t know … consent forms ... environmental impact statements ... symposia on medical ethics … refereed journal articles … committee hearings at the local, state, and federal level … university approval … FDA permission … WHO conferences … and so on down the line?” Don wasn’t sure but what Pete was taking him seriously. “As you can well imagine, Don, they’d never let you get to first base. I’m doing this my way. Let’s keep it simple.” He tapped the capsule halves together beckoningly. Don always got rid of hangnails fast, but it so happened that he found a little one on his left little finger. He clipped it. The fragment clung to the clipper. Pete held the capsule lip under the clipper, teased the hangnail off with a pin, closed the capsule, and sealed it in the envelope. Then he removed a silver marking-pen from his breast pocket, and neatly wrote the date and “Donald North”. “What’s your birth date?” he asked Don. “1941-10-24.” “Do you remember the exact hour?” “I think it was 3 a.m., but I’m not sure.” “Well, that will do,” said Pete, marking it all down, then returning the envelope and silver pen to his breast pocket. For better or worse, there was something about Pete that indicated he’d give you five minutes of his intensely undivided attention— when you could get it. He shook Don’s hand firmly, and said, “I really appreciate your help. You will find you have made an immense contribution to the human saga. Don’t worry your head about all that legal and ethical stuff. If I’m just putting you on, nothing will come of it anyway. But if I produce … : well, you’re in for a hell of a big surprise. In any case, keep it under your hat.” “Well, I’ll certainly be interested to see this me-clone,” Don answered, with a straight face. “Thanks for having me to your party.” “Sure thing, Don. We’ll see you in two weeks.” Almost immediately, Pete had gravitated to another conversational cluster, fresh drink in hand. At last, Don gracefully retired. In the ensuing days, the party gradually faded from his mind. |
Preludo
LA PARIGISTO Ĉapitro 1: La Blagado Jen la Gen’, la lastatempa libro de Petro Meknaŭtan, estis plejvendiĝoto. La semajna ĵurnalo Newsweek ekstraktis el ĝi por kovrila artikolo. Du libro-kluboj jam elektis ĝin, kaj baldaŭ aperus televidan serion. Ial, Donaldo Nordo ricevis personan inviton al la libro-lanĉa festo ĉe la hejmo de Petro. Poste, Petro eĉ telefonis al Donaldo por insisti ke li venu. Petro estis ano de la Harvarda Klaso de 1963, kaj li parolis kvazaŭ ili estis malnovajn kamaradojn ekde kiam ambaŭ eniris en 1959. Fakte, Don apenaŭ povis memori Petron. Ili iomete konatiĝis ĉe la biblioteko de Dudley Domo, kaj interŝanĝis Kristnasko-kartojn je la iniciato de Petro, sed tio jam haltis antaŭ multaj jaroj. Petro ofte subskribis la samklasanajn fonduso-monpetajn leterojn kiujn Don ŝajne ricevis po kvin aŭ ses fojoj la jaro. Don estis Forlasanto de ‘61, kaj havis preskaŭ nenian intereson pri samklasanaj aferoj. Ankaŭ, malsimile je multaj de liaj Harvardaj samklasanoj, Don ne vivis en la financ-altniveloj. Li diplomiĝis ĉe Pensilvanio Ŝtato Universitato dek du jaroj poste, kaj ignoris ties samklasanajn fonduso-monpetojn ankaŭ. Tamen, li ankoraŭ estis membro de la Harvarda Klaso de 1963. Kaj kvankam Don kutime evitis festojn, ĉi tiu ŝajnis esti bona okazo por reviziti unu de liaj samtempuloj—famulo krome. Don iom konis ke Petro estis ne nur kuracisto, medicino-instruisto, kaj stelula sciencisto, sed ankaŭ bio-teknika pioniro kiu havis pecon de la plejmoda genetik-inĝeniera agado. Kaj netan pecon da akcioj de io nomata BioSenlimo K-io. (Ĉu li estis aŭ la kunfondinto aŭ konsilisto aŭ kio?) Petro estis ankaŭ sur la kovrilo de Time, kaj ofte en televidaj paroladaĵoj; Jeremy Rifkin iufoje estis lia kontraŭulo en Nightline kaj MacNeil/Lehrer kaj Crossfire. (*1) Don, male, estis nekonata parttempa historio-profesoro ĉe Roka Rivero Kolegio, respektinda sed dua-ranga institucio transurbe de la Granda Dek universitato kie filiiĝis Petro. Kiel Don timis, la festo estis fuma kaj brua, kaj la trinkaĵoj estis drinkaj. Vino ne plaĉis al Don, nek fromaĝo, nek io ajn alkohola, ĉiuj da kiuj estis abundaj. Do, dum la festo pluis, ĉiu krom Don pligajiĝis po momento. La sola botelo de zingibro-elo kiun Don enue trinkis estis preskaŭ malplena. Kaj zingibro-elo ne multe plaĉis al Don cetere. Kiom longe ĝis li povus ĝentile ŝteleliri? Kaj kial ajn li ja venis? Estis tiom da farendaĵoj stakitaj en lia studejo. Don ne estis societemulo, kaj ne konis iun ajn ĉe la festo. Ekde la komenco, li apenaŭ vidis Petron, kiu kirliĝis de areto al areto inter liaj multaj gastoj. Nur kiam Petro ŝajnis detekti la baldaŭa eliro de Don, li subite kaptis Donon en la vestiblo por privatparoli. “Don! Kiel vi? Ne jam iranta, ĉu?” “Do, vere, mi havas tiom por fari ĉi-vespere. Raportoj por gradigi. Manuskriptoj por sendi. Poŝtaĵoj por respondi. Kaj plu, kaj plu.” “Vendrede nokte? Ridinda. Restu iom. Amuziĝu.” “Vi ne scias kiom malrapidfarema mi estas. Ho, ĉu mi povus uzi klonon. Li skribu la poŝtaĵojn kaj gradigu la raportojn. Mi povus legi pliajn librojn kaj ĉeesti pliajn festojn. Poste ni povus interŝanĝi.” Petro trinketis sian drinkon penseme. Don pludiris, “Kaj ne nur ia klono. Kion mi krombezonas estas alia mi, menso kaj ĉio.” “Don, vi mirigas min. Mi intencis mencii ĝuste tion al vi! Hazarde okazas ke mia propra laboro pri klonoj ĵus atingas krizan fazon..” “Do, ĉiu ja scias ke vi faras ion tian ĉe BioSenlimo.” “Ne, BioSenlimo estas strikte komerco. Ĉi tiu peno estas baza esplorado.” “Ia subvencio?” “Ne, tro multaj kondiĉoj, tro multaj bagatelaĉoj, tro multaj etikaj ne-ne-oj. Ĉi tio estas el miaj propraj rimedoj, mia propra tempo.” “Do kion vi klonigas antaŭnelonge?” “La kutimajn. Ranojn. Fiŝojn. Musojn. Katojn. Ĉimp-ojn.” “Primatojn?” “Konfidence, Don, ĝi ne estas tiom malfacila. Mi povus fari klonon por vi.” “Ho, ne; sed dankon. Mia luiganto ne permesas dorlotabestojn.” “Ne, mi signifas klonon de vi. Vi mem.” “Ĉu vi volas diri ion kvazaŭ tia supozita infano en la libro de David Rorvik?” “Ne, tiu estis tute alia afero. Tiu klono, se ĝi iam ekzistis, estis infaneto idigita el la citoplasmo de la donanto, kaj estis la funkcia ekvivalento de ajna alia feto.” “Do?” “La klonoj kiujn mi disvolvas havas akcelitan ontogenezon, de zigoto al matura organismo en ĉirkaŭ du semajnoj.” Don rimarkis la duonmalplenan koktelon de Petro, kaj denove sentis sin iomete izolata pro esti la nura sobrulo ĉe la festo. Klonoj, verŝajne. Sed en du semajnoj? Tia blago estis iomete troa, eĉ por laiko kiel Don. Kaj hodiaŭ ja estis la unua de aprilo. Tamen, Don penis kun-ŝerci. “Ha, tio solvus la mondan manĝaĵo-problemon rapide.” “Diru denove?” Petro demandis. La stereoilo estis tre brua. “Se vi povas kreskigi kokinojn en du semajnoj, BioSenlimo povus subskribi kontrakton kun Kolonelo Sanders, (*2) kaj la mondo estus via porĉiama kliento.” Petro kirligis la glacikubojn en lia glaso, kaj prenis grandan gluton. Li ŝajnis indiferenta pri la rimarko de Don. “Ĝi ne estas BioSenlima projekto; nur ia kuriozaĵo en mia propra laboratorio. Kaj estas longa vojo el tie al farm-komercego.” “Mi pensis ke tio estas la celo de BioSenlimo.” “Ne, ni estas en genetika inĝenierado de diversaj hormonoj kaj agrikulturaj procesoj, ne brutoj nek Kentucky frititaj kokklonoj aŭ kio ajn. Fakte, iuj de tiuj hormonoj estas helpemaj por miaj klonoj. Sed tio estas mia propra projekto. Mi ne faras ĝin dum kompanio-tempo. Ĝi estus tro varmega por ilia traktado.” “Ŝajnas al mi sufiĉe kormercinda.” “Ege tro riska. Farm-komercego ne formanĝus ĝin; ili formanĝus vin anstataŭe. Same kiel Nikola Tesla. Liaj energio-sistemoj estis ducent jaroj plibonaj ol io ajn kiujn ni havas nun. Do la moŝtuloj diskonektis lin haste.” Petro renversigis sian glason al sia buŝo. Don ne povas konstati se la drinko igis Petron moroza aŭ parolema aŭ kio. Petro pludiriis, “Tial, mi lasas la komercan flankon al la administrantoj. Ili merkatas la hormonojn. Sed mi ne vere regas la Esplorado-kaj-Disvolvadon de la kompanio nuntempe, kaj do me kreskigas la klonojn sen devo de pravigi ĝin al la Direktoraro.” “Strange, mi ne aŭdis pri viaj du-semajno-klonoj. Ĉu ne io kiel tio farus grandan plaŭdon en la revuoj aŭ la populara gazetaro? Superkonduktorado estus bagatela ĉasaĵo kompare.” “Kompreneble. Tial, mi apenaŭ spiretigas unuopan vorton pri ĝi. Escepte private iame.” “Kial tiel malbrua?” “Nun ke mi gravedigis funkcian ĉimpanzon, estas perfekte evidenta ke subita-plenaĝa homa klono estas 100% farebla. Do mi tenas ĝin eksterregistre.” “Ŝajnas eksterracia, laŭ mi.” Petro ŝultrotiris. “Ĉu mi povas venigi al vi ion por trinki?” “Ĉu vi havas Kolaaĵo? Mi tediĝas de zingibro-elo.” “Restu tie. Mi venigos ĝin al vi post minuto.” Petro rapidiris lian kuirejon, kaj revenis alportante la Kolaaĵon por Don, kaj ankoraŭ unu duobla-ion por si. “Dankon. Vi estis diranta: vi ne alpublikiĝis ĉar vi scias kiel fari homan klonon? Mi ne vidas kial ne. Provtubo-beboj estas nenio nova. Ni akiras pliajn variadojn pri tia temo ĉiutage.” “Se iu kun mia trako-rekordo anoncus ke li povus idigi plenkreskan homan klonon post du semajnoj, vi havus tian unuiĝintan fronton de Eklezio, Ŝtato, kaj Akademiaro kontraŭ la ideo ke mia edzistanta esplorado-mono ekmalaperus subite je nokte. Diable, mi ankaŭ.” “Do, kial vi diris al mi? Ne ke mi estas en pozicio por denunci vin. Mi ne konus rekombinantan genon je kuŝanta biciklo.” “Vi diris ke vi volis mensan kaj fizikan klonon. Mi povas liveri.” “Vi povas liveri … ” “Tiun klonon.” “Tiun klonon … ” Lia skeptika eĥo iĝis demando. “Tiun klonon de vi.” “De mi … ” “Jes, tia karno-kaj-sango similulo, kun via korpo, via menso, via memoroj, via personeco, via ĉio. Se li estus ĉe ĉi tiu festo, li trinkus Kolaaĵon.” Dume, Petro jam duon-finis sian plejnovan duobla-drinkon. Don estis malkomforta pri la turno de la konversacio. Petro Meknaŭtan eble estas fama kuracisto, esplorado-sciencisto, genetika entreprenisto, kaj samklasanara kasokolektisto, sed li ankaŭ aspektis iomete peklita. Don malinklinis toleri stultulojn volonte, kaj eĉ pli malinklinis toleri inteligentegajn ebriulojn volonte. Li reduobligis lian decidon ĝentile eliri tuj kiam ebla. Fininte pluan gluton, Petro aldonis, kun konfidenca okulsigno, “Vi ne kredas ĝin, kompreneble. Tial estas sekura por mi rakonti al vi.” Don evitis la demandon. “Ĉu vi, aa, faris homan klonon jam?” “Vi estus la unua, kaj probable la lasta. La unu kaj sola.” “Sed se vi farus tion ial ajn, kial nur unu, mm, kobaĵo?” “Strikte scienca scivolemo, Don, nur por provi al si ke oni povas fari tion. Alie, ĝi estas absolute nepraktika.” “Kaj kial min?” “Bona demando, Don. Mi klonigus min mem, se mi povus ŝtelsukcesi pri ĝi, sed tie estas kie famo kaj familio estas malavantaĝa. Ni devas fari ĉi tiu projekton en profunda kaŝfono. Mi estis serĉanta por iu kun multe malalta profilo. Iu kiel vi, kiu estas ne gregema, kaj ne edziĝinta, kaj introspekta sufiĉe por plivastigi liajn proprajn pensojn tra alia korpo.” “Vi ŝajnas koni ion pri mi.” Petro okulsignis denove. “Samklasanaj registroj, Don. Mi sciis ke vi estus bona ebleculo, kaj mi havis iujn aliajn por konsideri ankaŭ. Neniam mi sonĝis ke vi mem ekdiskutus la demandon de mensa kaj fizika klono. La loteribonŝanco estas ke vi hazarde ĉeestas kiam la procezo estas preta por interfaci.” “Kion vi signifas de tio—via procezo estas ‘preta por interfaci’ kun kio?” “Tio estas la ĝusta aĵo al kio mi celas. Estas du fazoj pri ĉi tiu klono programo: menso, kaj korpo. Mi povas reprodukti vian 46-jaraĝa-korpon post du semajnoj, sed ĝi estus cerbo-nulo-kadavro. Ĝi bezonas memoro-hologramon ankaŭ.” “Mi pensas ke mi ŝatas mian 23-jaraĝan korpon plie.” “Ne, ne, ne, tio estus psikologie nesaĝa. Ni faros al vi klonon, Donaldo Nordo ĉiel kiel vi estas ĝis ĉi-horo.” “Kaj kiel estas tiu, aa, menso-transigo farota?” “Ni nure registros viajn cerboondojn, kaj enmetumos ilin.” “Tiom simple, ej?” “Ĉu vi volas teknikan klarigon?” “Ho, ne, ne nun. Kio pri la korpo? El kie vi akirus la DNA por ĝi?” “Ĉu vi havas ungan haŭteton?” “Kion?” “Ungan haŭteton.” “Ungan haŭteton?” “Jes, donu al mi ungan haŭteton—tuj—kaj mi havos vian klonon preta post du semajnoj.” Je nun Don faris etan ekrekonsideron. Iufoje li estis laŭportita per la pseŭda logiko de la konversacio; iufoje li kunludis, atendante oportuno por eliri. Ĝi ŝajnis havi la duonrealan kvaliton de ia reciproka blagado, malgraŭ la reputacio de Petro. La alkoholo en la spiraĵo de Petro estis pli ol iometo. Kaj nun, je vendredo la unua de aprilo, Petro estas petanta Donon por unga haŭteto do si povas fari klonon. Don povis rifuĝi en sia ĉia-uza abstino: li povis diri “Mi pensos pri tio.” Sed iel, la takto de la muziko kaj la impeto de la vortoj kaj la siaspeca persvadeco de Petro igis Donon esti sportulo. Tial, Don demandis, “Do, kion vi faros al tiu unga haŭteto?” Jam, Petro prenis kapsuleton kaj koverton el sia brustpoŝo, kaj ungo-detondileton el sia flankpoŝo. Li donis ĉi tiun al Don. “Mi metos la unga-haŭteton en ĉi tiu kapsulo kaj prenos ĝin al la laboratorio tuj. Poste, du semajnoj el hodiaŭ, mi vokos vin kiam ni estas pretaj por la transrulo de via menso.” “Ĝuste tiele, ej?” “Ĝuste tiele.” “Sed ĉu vi ne bezonas inan ovon, eĉ se estas tute mia DNA en la nukleo?” “Nenecesa; mi uzas alian procedon.” “Sed, nu do, ĉu ne estas plena procezumo pri tia afero—mi ne scias … konsentdemandaroj … deklaroj pri medio-alefikoj … simpozioj pri medicinaj etikoj … juĝitaj artikoloj en revuoj … komitato-aŭskultaĵoj ĉe la loka, ŝtata, kaj federacia niveloj … universitato aprobo … registara permeso … UN-konferencoj … kaj tiel plu tra la tuta vojo?” Don necertiĝis ĉu Petro prenis lin serioze. “Kiel vi povas bone imagi, Don, ili neniam lasus vin atingi unuan bazon. Mi faras ĉi tiun mia-maniere. Ni tenu ĝin simpla.” Li frapetadis la kapsulajn duonerojn alkune gestemante al Don. Don ĉiam forigis siajn ungajn haŭtetojn tuj, sed hazarde okazis ke li trovis tian eton sur sia dekstra malgranda fingro. Li tondis ĝin. La fragmento restis sur la detondileto. Petro tenis la kapsul-lipon sub la detondileto, balaetis la ungo-haŭteton malsupren per pinglo, malfermis la kapsulon, kaj sigelis ĝin en la koverto. Sekve li prenis argentan markant-plumon el lia brustpoŝo, kaj nete skribis la daton kaj “Donaldo Nordo”. “Kio estas via naskdato?” “1941-10-24.” “Ĉu vi memoras la ekzaktan horon?” “Mi pensas ke ĝi estis la tria matene, sed mi ne estas certa.” “Do, tio sufiĉos,” diris Petro, surmarkante ĉiom, poste remetante la koverton kaj argentan plumon en sia brustpoŝo. Okazu kio ajn, estis io pri Petro kio indikis ke li donus al vi kvin minutojn da sia intense nedivida atento—kiam vi povus atingi ĝin. Li manpremis firme al Don, kaj diris, “Mi estas vere danka por via helpo. Vi trovos ke vi faris grandegan kontribuon al la homa sagao. Ne maltrankviligu vian kapon pri ĉiom da tiaj leĝaj kaj etikaj aferoj. Se mi nur blagas vin, nenio idos de tio iel ajn. Sed se mi produktas …: nu do, vi renkontos grandaĉan surprizon. Ĉiaokaze, tenu ĝin sub via ĉapelo.” “Do, mi certe interesiĝos por vidi tiun mi-klonon,” Don respondis, kvazaŭ seriozvizaĝe. “Dankon por havi min ĉe via festo.” “Mia plezuro, Don. Ni vidos vin post du semajnoj.” Preskaŭ tuj, Petro sintiris al alia konversacia areto, freŝa drinko en mano. Finfine, Don gracie foriris. Post la sekvantaj tagoj, la festo grade velkis el lia menso. (*1) ["Noktlinio" kaj "Krucpafado".] Tiamaj diskut-kaj-debat-programoj en Usono. Jeremy Rifkin estas efektivulo kiu kritikas tiajn genetikajn klopodojn. Reiru (*2) Colonel Sanders: fondinto de la tutmonda restoraci-ĉeno "KFC Kentucky Fried Chicken", [Fritita Kokino laŭ Kentakio]. Reiru |